Zagajnik

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie potrafiła wiązać z tymi słowami zbytniej nadziei. Nie żeby posądzała go o zbywanie jej, ale nawet na tak wczesnym etapie nie wyglądał na przekonanego. Erlyn nie chciałaby być głównym ani tym bardziej jedynym powodem jego decyzji. Bo co jak jej zabraknie? Zdradziłby stado? Znów się męczył?

Uznała, że najzdrowiej będzie to marzenie zakopać na zawsze, a rozmowę uznać za skończoną. Powstrzymała pociągnięcie nosem – była wszak już dużą dziewczynką. Pokiwała niemrawo głową w ramach odpowiedzi, przy okazji muskając podbródkiem czoło partnera.

Cofnęła głowę kiedy wspomniał imię Mimir. Zamrugała zaskoczona, jak gdyby mówił o rozmowie z samą Niebo.
– P-przecież ona nie żyje..? – może Maros od chmielu miał już halucynacje?

Nie odpowiedziała, no dobrze. Może i dobrze, że nie wiedział, jak traktuje jego słowa? Nie zbywał by jej, starał się być szczery, ale też nie potrafił się teraz uśmiechać.

Gdy cofnęła łeb, zrobił to samo, chociaż chętnie po prostu posiedział by, z nosem zatopionym w jej futrze.
– Wiesz, czasem zdarza się, że zmarli dają radę zawitać do świata śmiertelników. – nadal czuł się z tym nieswojo.
– Nie mają ciała, nie mogą ingerować w nasz świat. Da się z nimi rozmawiać. Duch. – na pewno nie był to czyiś durny żart, wyczuł by maddare.

Wyglądała teraz jakby Maros dał jej do rozwiązania jakieś zawiłe równanie matematyczne. Nigdy nie słyszała o czymś takim, ale przez moment przeszła jej przez głowę myśl. . .huh! Nie, to głupie. Lepiej trzymać się od tego tematu z dala.
– Czy – przełknęła cicho ślinę – rozpoznała cię…? – dziadek mówił, że bogowie widzą czyjeś dusze. Kim byli i kim są śmiertelnicy. Może zmarli też posiadali tę zdolność?

Pewnie powinna w końcu o czymś Marosa uświadomić, ale nie sądziła, by to był dobry moment.

Patrząc po zachowaniu smoczycy, z pewnością nie rozpoznała. Swoją drogą ciekawe, co zrobiła by gdyby zamiast Marosa, stała przed nią Kwintesencja? Z drugiej strony nie chciał wiedzieć. Poniekąd bał się tej odpowiedzi, bo o ile śmierć Szarej Rzeczywistości nie była przypadkowa, tak Bandycka... Ugh, nie pora o tym myśleć.
– Nie, wzięła mnie za obcego smoka... – westchnął cicho, męczył go ten temat już kawał czasu, nawet jeśli wyciągnął z niego tyle informacji, ile tylko był w stanie.

Nadal nie rozumiała w czym leżał problem. Wpierw sądziła, że chodzi o przebudzenie wspomnień czy wyrzutów sumienia, ale chyba to nie to.
– Brzmisz na zawiedzionego, że tak było… – chciał, aby go rozpoznała?

Jej stwierdzenie wybiło go z pogłębiającego się zamyślenia.
– Co? Nie. Przecież skoro pojawiła się mi, równie dobrze, może pojawić się przed nosem Infamii. – może lepiej było by nie zaczynać tego tematu?
– Po prostu, nie spodziewałem się jej zobaczyć.

Milczała przez krótką chwilę. W końcu uznała, że powinna podjąć ten temat.
– To dlatego znów bierzesz chmiel…? – zapytała, niepewna co o tym ma sądzić. Chyba bolało, że zamiast zwrócić się do niej o pomoc, wolał wybrać drogę na skróty.

No tak, przecież tego nie dało się nie wyczuć. Kolejny raz spuścił wzrok na łapy, nabijając na pazur jakiś mały listek, potem kolejny i następny.
– Tak wyszło. – co miał powiedzieć?

Wtedy z cienia wyszedł Erys, zmierzył wzrokiem czarodzieja od stóp, do samego łba i cóż, nie obyło się bez paru słów.
– Dlaczego nie powiesz jak było? Przecież z Emisem prawie zawału dostaliśmy, gdy ją zobaczyłeś!
Kolejne kilka kroków, i w końcu stanął naprzeciwko nich.
– Przestań udawać, że wszystko jest dobrze, bo nie jest! – wskazał na niego chudym palcem, chyba na moment zapominając o obecności Erlyn.

Co? Tylko tyle miał do powiedzenia? „Tak wyszło”…? To można mówić o nieudanym eliksirze, a nie uzależnieniu! Otworzyła pysk żeby jakoś zaprotestować, ale przeszkodził jej głośny szelest krzaków. Spięła się, jakby oczekiwała zabójców, a tymczasem jej oczom ukazał się…
– . . .Erys? – szepnęła pytająco, spoglądając to na leszego, to na Marosa. Poczuła się dziwnie z myślą, że mogła nie słyszeć całej historii. Cofnęła się o krok od czarodzieja i zwiesiła pysk. Nie rozumiała…

Wiedziała jak to nazwać, jako uzdrowiciel na pewno znała działanie tego. Nie tyle samego chmielu, a samego uzależnienia.
Być może dodał by coś jeszcze, jednak w rozmowę wciął się leszy. Siedział więc przez kilka uderzeń serca z otwartym pyskiem, nie wiedząc co powiedzieć.

Kompan nie miał takiego problemu, zresztą czy kiedyś Maros nie wytknął mu zbyt długiego języka?
– Bałeś się jej, nie potrafiłeś poradzić sobie z tym, więc sięgnąłeś po chmiel, znowu. A tak długo wytrzymałeś bez, mimo, że łatwo nie było. – złość, powoli ustępowała, na jej miejsce wchodził zwyczajny smutek.

Dopiero po tym popatrzył na Erlyn i zawiesił nieco głowę. Przez niego uciekła od Marosa.
– Przepraszam.. – wymamrotał cicho, samemu się cofając.

Zatkało ją. Nie wiedziała co ma powiedzieć, ani tym bardziej zrobić. Nagły wybuch Erysa był dla niej niezrozumiały, ale kiedy tak połączyła kropki to zorientowała się dlaczego był obrażony. Może wcale nie chodziło o odejście ze Słońca, a właśnie o to? I dlatego Maros tak zbywał temat? Poczuła jak w jej pysku zrobiło się sucho i żadna ilość śliny nie okazała się stosownym remedium. Zupełnie jakby nałykała się piasku. Była rozdarta. Jedna Erlyn na lewym ramieniu szeptała jej bardzo złe rzeczy, zaś druga na prawym coś zupełnie innego.

Spuściła wzrok na własne łapy. Palce uzbrojone w różowe szpony delikatnie drżały. Czasem czuła się jakby wychowywała drugie dziecko zamiast mieć partnera. Brasomowi kiedyś też musiała tłumaczyć, że ziół się nie je jak owoców. Ale Maros nie był dzieckiem – to stary, uzależniony koń. I zaczynała wątpić czy mogła tu coś zdziałać.
– Dlaczego? – wydusiła z siebie w końcu, ale nie podniosła na niego wzroku. – Dlaczego mi nie p-powiedziałeś? – tylko sięgnąłeś po łatwiejszą opcję, dodała w myślach.

Nie trzeba było wiele, by Erys krok, za krokiem wycofał się z rozmowy całkowicie. Wyglądał na zmieszanego.
– Nie chciałem... – wymamrotał jeszcze. Na pewno miał dobre intencje, niestety efekty jakie wywołał, chyba dobre nie były. Umknął w cień zarośli, oddalaj się od smoków.

Nie musiała tłumaczyć, wiedział.
– Nie lubię się narzucać, masz przeze mnie dość roboty i zmartwień. – teraz to sam zaczynal myśleć, że lepiej by było, gdyby jego nie było.
Dalsza chęć wyjaśnień, zakończyła się cichym westchnieniem.
– Teraz też zarywasz noc przeze mnie, a później chodzisz niewyspana.

Nie zdążyła odpowiedzieć Erysowi bo ten zwiał. Przetarła łapą pysk ze zmęczenia, chyba miała dość rewelacji jak na jeden dzień. I to takich na które nie miała najmniejszego wpływu. Obróciła pysk w kierunku Marosa kiedy ten dał jej chyba najgłupsze wytłumaczenie jakie słyszała. Urocze, ale najgłupsze!
– Od tego j-jestem! – Przypomniała mu i skuliła uszy chowając ich końcówki w ciemnej grzywie. – A może dla ciebie p-partner to tylko kupa sierści w którą możesz wsadzić nos? – zarzuciła mu, całkowicie rozgoryczona tą sytuacją. Może naprawdę nadawała się tylko do takiej roli? Różniła się od skór na których smoki leżały tym, że była ciepła.

Wytrzeszczyła lekko oczy na kolejne słowa. Szybko jednak wymrugała tę reakcję.
– Nie k-kryłam nigdy dlaczego – sprostowała, bo przecież wiedział dlaczego ma koszmary. – Ale p-przynajmniej nie truję się chmielem by usnąć, tylko próbuję stawić cz-czoła własnym s-strachom. – Kto by pomyślał. Erlyn sama przyznała, że w jakichś aspektach była odważna. A zarywanie nocy? Zawsze biegała w nocy i nie miało znaczenia to, czy akurat z nim teraz rozmawiała. O wiele bardziej wolała tę porę ze względu na chłód. – P-przytulam się do E-Eiserna, w-wyobrażam, że to ty i jakoś usypiam. Nie pomożesz mi z tym na o-odległość. – Zawsze to lepsze niż uzależnienie, nawet jeżeli jej sen nie trwał zbyt długo nim widziała w nim tę przerażającą twarz kupca ściągającego z niej krew.

Drgnęła na samą myśl oglądania tego wszystkiego z bliska, każdego dnia. Nagle perspektywa wspólnego życia straciła na uroku.
– Z-zastanów się cz-czego chcesz od życia. Lub o-ode mnie. Nie jestem tylko m-maskotką. – Kilka łez ściekło jej po policzku. Zaraz potem gwałtownie wzbiła się w powietrze. Nawet gdyby próbował ją zatrzymać, skorzystałaby z faktu bycia blisko granicy Mgieł z terenami wspólnymi i zniknęła za nią, lecąc na wielką równinę. /zt

Oh, nie tylko ona miała dość tak szybkiego rozwoju wydarzeń.
– Nie myślę tak o tobie i nie traktuje Cię tak. – zaprzeczył jej pierwszych słów. Nie chciał, aby ta rozmowa tak wyglądała, żeby tak o sobie myślała. Pal licho, jakie miała o nim zdanie.

A ja nie potrafię...
Właśnie to chciał przyznać, ale kolejny raz dała mu do zrozumienia, co takiego zepsuło jego odejście ze stada.
– Przez cały czas, od tego ze snami, nie użyłem go... – chciał się wytłumaczyć, ale nie miał jak. Ostatni zarzut skutecznie zamknął mu pysk. Przecież... Nie , to nie tak.
– Erlyn porozma... – ... wiajmy. Jak by tego właśnie nie robili. Nie chciał by poszła bez wyjaśnień, to przyniesie jeszcze gorsze skutki wtedy. Odbił się od ziemi, i poleciał za nią. W którym momencie ją dogonił? Ciężko powiedzieć, czy byli nad zagajnikiem, czy równiną. Nie chciał gwałtownie zagradzać jej drogi, ale coś zrobić musiał. Wyprzedził ją, by zawisnąć w powietrzu gdzieś przed smoczycą.
~Nie uciekaj... ~ błagalny ton mówił chyba wszystko.

//Eee, nie wiem czy zt, czy nie

Nigdy nie była dobrym lotnikiem, a do tego trudno się leciało ze załzawionymi oczami. Prawdopodobnie dlatego Maros nie miał problemu żeby ją dogonić, tym bardziej zatrzymać. Machnęła energicznie skrzydłami kiedy coś świsnęło jej przed pyskiem. Zawisła w powietrzu. Panicznie rozejrzała się dookoła, ale chyba jeszcze nie przekroczyli granicy. Nadal mieli pod sobą drzewa.

Sięgnęła lewą łapą do pyska i próbowała zetrzeć łzy. Na próżno – w ich miejsce pojawiały się kolejne. Nie zauważała nawet, że jej lot się stopniowo obniżał. Za bardzo poświęcała energię płaczowi, a za mało pracy skrzydeł.
~ M-mam d-dość r-rozmów, Maros – odpowiedziała mentalnie, nie chcąc przekrzykiwać się przez wiatr. ~ Cały czas p-próbowałam z tobą r-rozmawiać. Z-zrozumieć. To nic nie daje. Po co ci w ogóle jestem, s-skoro nie ch-chcesz mi z-zawierzać się z tego, co ważne...? D-dlaczego d-dowiaduję się od Twojego kompana, że coś jest nie tak? A nie od C-Ciebie? – Ściszyła głos. Bała się konsekwencji tego wszystkiego. Że ostatecznie uzna, że woli faktycznie być samotnikiem w pełnym znaczeniu tego słowa. Bez zobowiązań wobec stada czy innego smoka. Duchem wolnym od trosk, zmartwień czy czegokolwiek innego. Kuło ją w piersi na samą myśl, że to właśnie te słowa usłyszy następne.

Przygryzła policzek od środka. To. . .nie będzie proste.
~ D-dopóki s-sobie nie p-przemyślisz c-co d-dla C-Ciebie jest n-naprawdę ważne i j-jak t-to w-wszystko ma w-wyglądać – bo przecież jeszcze dziś mówił, że ona, a wcale tak się nie czuła, skoro nie potrafił mówić o takich rzeczach ~ m-może p-przez jakiś cz-czas się nie s-spotykajmy. – Spojrzała na niego smutnymi, przeszklonymi oczami. Potrzebowała chwili dla siebie. Czasu. Przemyśleć, odpocząć od dzisiejszej lawiny rewelacji. W jej ślepiach dostrzegalna była już tęsknota, ale nic na to nie poradzi.

Wyminęła Marosa i poleciała na południe, do obozu. /zt

Nagły zryw wywołał jedynie przyspieszony oddech i delikatny ból zastałych mięśni. Nie zwracał jednak na to uwagi, starając się pozostać mniej więcej w tym samym miejscu, zmienił je jedynie gdy Erlyn zaczęła nieco opadać.
~ Chciałem.... ~ zaczął, gdy padły kolejne słowa przez co wiadomość mentalna urwała się w połowie. Od tego się zaczynało, prawda? Za jakiś czas dostanie kolejna wiadomość, że ma spadać. Zacisnął zęby, a gdy zaczęła go ominąć, powiódł tylko za nią wzrokiem.
– Jeśli tak chcesz.... – mruknął cicho pod nosem, nie słysząc sam swoich słów, a co dopiero ktoś obok.

Opadł na ziemię i odszedł, nie czując się na siłach by lecieć. //Zt

//inny czas

Od ostatniej rozmowy minęło nieco czasu, mijającego strasznie wolno. Na tyle, by przyprawiać o wrażenie stania w miejscu. Przysiadł sztywno pod jednym z drzew, kompanów pozostawiając gdzieś w okolicy, bo kto wie co się mogło stać. Jeszcze się starej wiedźmie zachce urwać mu łeb po raz drugi...
Skrzywił się na moment, na samą myśl o tej rozmowie. Bogowie jedni wiedzą, że zaledwie kilka dni temu, było by to ostatnie, o czym by pomyślał.
Ranny bark ukrył nieco pod skrzydłem, resztę powinno ukryć futro.

Erys posłał ku Infami wiadomość mentalna z prośbą o rozmowę i miejscem, w którym miała by ona się odbyć. Leszy nie był z tego zadowolony, mimo to, brzmiał spokojnie. Pozostało czekać, z zaskakująco neutralnym wyrazem pyska oraz postawą.

Skrzywiła się paskudnie, jak zawsze gdy jej przestrzeń umysłowa była naruszana przez mentalne przekazy. Poniekąd też dlatego zwlokła się z miejsca wypoczynku bardzo powoli i leniwie. Skoro nie wzywał jej członek stada, nie czuła się w obowiązku, by się spieszyć. Test cierpliwości? Może.
Zsunęła się ze skalnej półki, rozkładając skrzydła i lecąc w wyznaczone miejsce w towarzystwie nie odstępującego jej ani o krok feniksa. Mimo to, nie ona zjawiła się w Zagajniku jako pierwsza.

To wilk był znacznie bliżej granicy z ziemiami wspólnymi, i to on zobowiązał się do bycia dodatkową formą obserwacji i towarzystwa. Jadowicie zielone ślepia żywiołaka wkrótce rozbłysły spomiędzy okolicznych zarośli, około trzech ogonów dalej. Nie podchodził jednak bliżej, czekając.

Kilka dłuższych chwil później w powietrzu rozległ się szum skrzydeł; i tak oto brązowołuska wywerna wylądowała wkrótce w wyznaczonym miejscu, gładko, kładąc skrzydła na ziemi przed sobą. Wyczuła w powietrzu lekką woń spalonego już jakiś czas temu ciała, a jej ślepiom ukazał się znany jej już samiec.
Przypomniała sobie ostatnią rozmowę z Erlyn.
Chyba sobie ze mnie kpicie.
– Słucham, iście zafascynowana. – Powiedziała w najbardziej znużony, beznamiętny możliwie sposób, czekając. Nidhorgg przysiadł pomiędzy jej barkami, ogrzewając ją płomieniami buchającymi z piersi.

Morkvarg podszedł trochę bliżej, ale nadal stojąc na tyłach, bardziej w roli pobocznego obserwatora.

Oh, cierpliwości na szczęście nigdy mu nie brakowało w takich sytuacjach. Przyjemnością było, siedzenie w ciszy i zatopieniu we własnym bagnie myśli. Cudownie. Chyba bardziej sarkastycznie nie dało się tego określić.
Mimo to czekał spokojnie, żywiołaka obrzucając jedynie przelotnym spojrzeniem. Wymienił kilka słów z Erysem, zanim na miejsce przybyła Infamia. Jak zawsze najpierw krótkie skinienie łbem, niemal już odruch gdy stawał przed nim przyszły rozmówca.
– Nie wątpię. – nie wiedział o rozmowie z Erlyn.
Darował sobie wstępne uprzejmości, uznając przejście do meritum sprawy, za najlepsze rozwiązanie.
– Nie ma co odwlekać, chciałbym przyłączyć się do stada, któremu przewodniczysz. – z zainteresowaniem przyglądał się jej mimice ciała, nie robił tego jednak nachalnie.
– Jestem na terenach Wolnych Stad jakieś dwadzieścia księżyców, dostatecznie długo by przekonać się, jak kiepskim wyborem okazał się Księżyc, a następnie Słońce. – zaraz po tym, z jego strony zapadła cisza.

Uniosła leniwie łuk brwiowy. Oh, od razu do rzeczy? Pragmatycznie. I cholernie nieinteresująco. Westchnęła ciężko. Dla niej kiepskim wyborem było uleganie jękom swojego stada, a mimo to nie planowała go zmieniać, więc nie potrafiła za bardzo utożsamić się z samcem. Jak już, to widziała w nim brak wytrzymałości.
Dlaczego? Bo szanuje swoją psychikę bardziej, niż ty swoją?
Tak, dokładnie.

– Dwadzieścia księżyców? Oh, cóż za terror. – Uśmiechnęła się drwiąco kącikiem pyska. Nie potrafiła brać tak krótkiego ułamka czasu na poważnie. – "Nie podobało mi się tam, więc wskoczę tu, bo może będzie lepiej." Kiepska taktyka na życie. Dlaczego ten, jakże koszmarnie długi, okres czasu spędzony w Słońcu był taki straszny? Dlaczego uważasz, że Mgły będą jakkolwiek lepsze?
Przekrzywiła rogatą głowę na bok, wyczekując odpowiedzi. Z jednej strony podobało jej się to, że przeszedł do sedna od razu, ale z drugiej, zrobił to zdecydowanie aż zbyt szybko, zbyt sucho, nie dając szczegółów. Więc zamierzała wydrzeć je z niego siłą.

Erys poniekąd słuchający tej rozmowy, co rusz wtrącał kilka mentalnych słów, przez co Maros zmuszony był dzielić swoją uwagę na ich dwoje. Nie wpływało to jednak na zachowanie, jakie widziała Infamia.
– To i tak długo, skoro niektórzy nie wytrzymali nawet księżyca. – rzucił, nadając temu żartobliwe znaczenie. Na pysku pojawiło się nawet delikatny uśmiech.
– Przy tym co się tam dzieje, można odnieść wrażenie, jak gdyby było to znacznie dłużej. – ignorował wszelkie docinki, które w mniemaniu smoczycy, miały chyba uderzyć w niego.
– Chaos, kompletny brak dyscypliny, zero szacunku wobec przywódców, złe zorganizowanie. – wymienił raz, za razem.
– Nie na to się pisałem idąc tam. Nie to przedstawił mi Blask, zresztą i on po chwili zwiał. – końcówka ogona leniwie przesuwała się z boku, na bok.

Zastanowił się nad kolejnymi słowami, będącymi odpowiedzią na jej pytanie, trwało to zaledwie oddech
– Macie jasno wytyczone zasady, a co za tym idzie, sama dyscyplina również wygląda zgoła lepiej.

Smoki Wolnych Stad

Zagajnik

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu