Kurhany Pamięci

[Maros]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Z początku nic nie mówił, jednak im bardziej obserwował zachowanie smoczycy, tym bardziej chęci na zebranie rzeczy i odejście gdzie indziej rosły.
– Przejdziemy się? Może nad pobliskie jezioro? – zaproponował, chcąc nieco naprawić nastój, który był równie martwy, co pochowane tu smoki.
Spokojnie zabrał rzeczy, tabliczki na nowo związał paskami skóry, spokojnie czekając na odpowiedź.

[Odłamek Raju]

Nie chciała, aby z jej powodu przerywał to, co zaczął. Zgodziła się na spacer, ale ostatecznie zachęciła go do skończenia pracy. Może po to, by nie musiał tutaj wracać? Nie miała pojęcia jak częstym był gościem i chyba nie chciała wiedzieć. Kiedy byli gotowi, opuścili cmentarz, kierując się na pobliską plażę zimnego jeziora. /zt x2

[Gniazdo Os]

Choć niby mieszkali na wyspie, było tam trochę zbyt tłoczno od dłuższego czasu a w dorastającym Dio rosła coraz to większa chęć posiadania przestrzeni, ciszy i spokoju. W sumie od początku figurował na obrazku trojaczków jako ten bardziej wycofany, nawet bardziej niemrawy.. Tak iż jakiś smok, który przypatrywałby mu się z boku, mógłby pomyśleć iż Dio jest chory i zdechnie przed dziesiątym księżycem. Ale Samczyk był w pełni sił, nabierał jedynie zirytowania którego nie pokazywał postronnym.
Dlatego wyciągnął Aie na wycieczkę, troszkę dalej od wyspy. Czy obozu.. Czy terenów.. W pewnym momencie nie było to już według stadnych podziałów miejsce, które posiadało ich stado! Bahi (zapewne niesamowicie zadowolona z posady niańki) ruszyła z nimi, to też dodało to trochę odwagi Dio, który szedł wręcz dumnie choć nie chciał wyprzedzać siostry... Czuł się po prostu dorosły i bardzo rozluźniony..
-Pomki! kinbu kale an sur! Kafdo mire ekoso yo kunef moka zutor! – oznajmił, dochodząc do dziwnego, lekko mrocznego miejsca. Trzy głazy wyglądały tak, jak gdyby przez większość czasu nie docierało tu słońce a aura tego miejsca miała w sobie coś.. Coś melancholijnego. Dio przycupnął przy jednym z kamieni i próbował rozczytać się co tam jest napisane.
– Kane tusu, waru sobi im eri bele u'vetren? – zagaił Aie, dalej barrdzo skupiony na tym co to tam kto nagryzmolił. Ciężko jednak szło mu rozczytywanie... Chyba imion? Choć sam początek szedł nawet gładko, choć nie dotarło do Samczyka to iż czyta właśnie imiona trupów.

[Znamię Bestii]

Nie dało się ukryć, że najstarsze latorośle Lawy i Barw powoli stawały się smoczymi nastolatkami. A co się z tym wiązało, to pierwsza wycieczka na Tereny Wspólne! Aie umiała już całkiem sporo, w tym bronić siebie i innych, więc z błogosławieństwem matki w postaci kompanii Bahi ruszyła za Dio w nieznane!
Gadała większość drogi, obgadując Verhu i Tio, Yatu i Su. Paplała o naukach z ojcem i napomknęła nawet lekko o ostatniej ceremonii, ale gdy weszli między wielkie głazy, mimowolnie zamilkła i ostrożnie przyjrzała się im. W przeciwieństwie do Dio, poszła do środkowego głazu, gdzie pismo było równe i ładne, od gory do dołu. I dobrze, bo bardzo kiepska była w czytaniu smoczego.
Oto wspomnienie tych,
którzy odeszli z tego świata.
– Hawue mie kal, urh dloe. – oznajmiła bratu cierpko.
Odsunęła się o dwa kroki i skrzywiła. Obrzuciła z uwagą resztę wzgórza, widząc kolejne pięć wielkich kamieni pokrytych gryzmołami, każdy nieco inny od poprzedniego.
– Vem takani Regürda-Barese loniteo skadaun. – powiedziała ostrożnie, rozszyfrowując kilka imion dawno poległych. Sama nie miała jeszcze pomysłu na imię, adepta ani dorosłe. Cieszyła się w duchu, że na ostatniej ceremonii jej nie wywołano, bo musiałaby coś na prędce wymyśleć. A nawet w najlepsze dni, jej smoczy nie był najpłynniejszy.
Ciekawy pomysł przyszedł jej do głowy. Wyszczerzyła zęby do Dio i zagadała.
– Yab, deva lybda nu gen kora dlo, vem tai nate sezam. Uuuuu... – zaczęła cicho wyć jak duch, po czym zbliżyła pysk i szeptem kontynuowała opowieść horroru – Sren po kafdel, sursu sparuse gal ko her...
Próbowała trochę go nastraszyć. Ciepły oddech rozgrzał mu wnętrze ucha, kiedy musnęła je nozdrzami.

[Gniazdo Os]

Na pierwsze słowa siostry, Dio pomrugał ślepiami energicznie i przez chwilę przeszedł go po grzbiecie mały dreszczyk grozy, który sprawił iż przez dłuższą chwilę się on nie odzywał. Popatrzył na resztę głazów, badał też ziemię bo hej, może będzie gdzieś świeżo wykopana.. W sumie to tak właściwie jak smok umarł to co się z nim działo?
– Zale ümelo sursu, ne vem de osama an adma. – wzruszył barkami, na drugie słowa bo skoro to miejsce spoczynku poległych to właśnie po śmieci zaznaja spokoju bo przecież, oni się tu tylko rozglądają! Dio nawet łebkiem zaczął zaglądać za głazy ale nie znalazł tam niczego szczególnego to też tak "makabryczna" historia tego miejsca wcale mu się nie wydawała powodem do strachu.
Wzdrygnął się na te wygłupy Aie więc mogła poczuć smak zwycięstwa przez moment choć reakcja nastąpiła chyba bardziej przez ten nagły i niespodziewany powiew ciepła w uchu niż znaczenie jej słów. Z miną urażonego kocura, którego głodzono bo jadł pięć uderzeń serca temu, mruknął z niezadowoleniem.
– Kre zuto ne yaresame tai mire rim halm – oznajmił a potem zaczął się zastanawiać – Yab deva lybda immok euren, rukol koce? – rzucił pytanie w eter i w sumie otrzepując się, zaczął przeszukiwać teren wokół głazów bo może tu leżał jakiś ogooonek, czy też laaapkaaa albo główkaaa.. Główka byłaby najlepsza, straszyłby nią rodzeństwo!

[Znamię Bestii]

Aie uśmiechnęła się półgębkiem na niezadowolony pomruk Dio. Zmarszczyła brwi na pierwsze słowa. Jak to, nowe głosy, miał jakieś inne głosy? Szybko jednak jej uwagę odwróciło grzebanie za trupami. Podeszła niczym lustrzane odbicie, z drugiej strony głazu i zaczęła węszyć.
– Keo im takani ne loen. Or grabi shile. Or grabi skadaer. Vem takani omi datai keor regürdan. – stwierdziła rezolutnie, czując zapach wielu różnych smoków, ale nie zwłok, nie ciał i nie krwi. Obróciła się znowu na Kurhan, tak akurat padło, że ten należący do Ziemi. Powęszyła delikatnie, po czym przekrzywiła łeb śledząc nabazgrane różnymi charakterami pisma imiona. Czytanie szło jej zawsze lepiej niż mówienie w smoczym.
– Sewu täma klem? – zagadała Dio, obracając się z szelmowskim uśmiechem – Kasaie mikser mire remi?
Po ostatnim ceremonialnym niewypale, kolejne smocze zgromadzenie miało zacząć się lada dzień. Aie dalej nie zdecydowała się na imię, ani na teraz, ani na przyszłość.

[Gniazdo Os]

Choć Dio starał się jak mógł, jego bliźniacza Siostra dość szybko rozwiała mu nadzieje na znalezienie czegoś fajnego a w rozumowaniu Samczyka były to właśnie trupy. Jeden z młodszych rezydentów Słoneczka westchnął teatralnie, jak gdyby ktoś właśnie spalił mu niespodziankę na urodziny a potem zaczął grzebać pazurem w ziemi.
– Lo nau tusuren we mistako ima zabura.. – burknał. Już widział miny rodzeństwa na jakąś czaszkę którą postawiłby sobie bezceremonialnie przy swoim małym kąciku leża by nikt się do niego nie zbliżał. Mógłby nawet powiedzieć im brednie, że to on sam zabił jakiegoś smoka bo robił za dużo hałasu (Erycalu, miej w opiece tego dzieciaka bowiem z jego łbem jest coś nie tak) i wtedy może przestaliby tak drzeć japy? Na ten moment mógł jednak pomarzyć..
Z rozmyślań nad traumatyzowaniem piskląt wyrwało go pytanie Aie. Podrapał się po grzywce, chcąc chwile pomyśleć.. Bo sam miał pustkę w głowie. Delikatnie przeanalizował spojrzeniem okolicę ale na dłuższe uderzenie serca skupił się na samej Siostrze..
– Mi miri yurla "Ne sukaradomi nate Ansu" am ye nu ne da. Yurla nu so "Gryzący ansu" – dał sobie moment i zmrużył lekko ślepia, wpatrując się intensywnie w swoją rozmówczynie. Hm.. Trudna zagwozdka ale coś wpadło mu do głowy.
– Soranä hoca. Vem ko ter kleken. – pokiwał głową, niczym stary mędrzec na swoje słowa.

[Znamię Bestii]

Aie zachichotała złośliwie i uniosła brwi, na komentarz Dio. Odpowiedziała mu, płynnie przeskakując z akarubi na wspólny i z powrotem.
– Omi we te nole ne gryźć. Tylko grozisz. Grozisz i gadasz, de vem ne yaresam, lo yoso misug sren omi ane obo. Ane hustro shila pateo keve remi "Puste Groźby", ha! – odwróciła się i łapą dotknęła kamienia. Było coś doniosłego w imieniu wyrytym w kamieniach. Ciągnęło ją, żeby samej coś napisać, ale nikt jej nie umarł. Może jak któreś z młodszego rodzeństwa szlag trafi, to będzie mogła? Byle nie Verhu, z nią chociaż było ciekawie...
Zachichotała słysząc bezczelne pochlebstwo i przyzwalająco skinęła łbem. Tylko odważna pasowało do niej... Hmm, tak sobie. No oczywiście nie bała się byle czego, ale czasem jednak się bała. Za to nigdy nie odmawiała walki.
– Rog hoca. – podsumowała, obracając łeb – San skada vem rog. Lo mi mistu motteol'ai skadasu skadaro. Alfa rog! – wypięła pierś i zaryła pazurami w ziemi. Opuściła tors nieco na ugiętych przednich łapach i zakręciła zadkiem, jak kot szykujący się do skoku na Dio. Na razie jednak tylko obserwowała brata.

[Gniazdo Os]

Wywrócił oczami na docinki lustrzanego odbicia płci damskiej i nadął policzki w lekkim oburzeniu.
– Te ne onine, vem hanwu odstraszyć! vegeir yamai ne selnagara mer al kal! – wyłożył spokojnym tonem, ciągnąć ton znawcy bo Aie zdawała się nie rozumieć dlaczego akurat tak. Wolał się nie rzucać w ślepia bezmyślnie i zostawiał sobie siły na to aby móc uderzyć w najmniej oczekiwanym momencie a ona co? Myśli że wszystko jest takie... proste! Z drugiej strony trochę zazdrościł Aie takiego spojrzenia, być może gdyby nie miał tak pochmurnej aury, żyłoby mu się prościej... Chociaż brak zainteresowania ze strony innych działał mu na łapę. Gdyby tylko mogli zostać w tak małym, trójkowym gronie jak na początku..
W sumie gdy tak rozglądał się po tym otoczeniu, żałował że ich obóz nie jest tak kojący i trochę upiorny.. Co prawda nie mieszkali w nim centralnie, jednak Dio odczuł brak miejsc do których większość smoków nie chciałaby się zapuszczać i mógłby sobie to przejąć. Pokusiłby się nawet o wymyślenie jakiejś odrażającej historii, która krążyłaby nawet po dorosłych, byleby mieć błogi spokój i samotność! Z tych pięknych marzeń wyrwała go Aie swoim pomysłem. Patrzył z niepodzielonym entuzjazmem... A potem zachichotał.
– Gustete mist po trele razie sursu, san roge nate dukirese an remi keve kora igis – pokiwał głową, posyłając dodatkowo szelmowski uśmiech. A co ona myśli, że cichy braciszek nie umie leciutko dopiec? I na logikę miał przecież rację a "Drapieżna" kojarzyła mu się trochę tak właśnie.. Z bezmyślnym rzucaniem na innych, cóż miał na to poradzić?
– Mistul pleuro? deva räba? – zapytał po chwili, będąc już po prostu ciekawym czy obiorą podobną drogę. Dio odrzucił dwie rangi w swoich myślach, które jego zdaniem miały za dużo kontaktu z innymi (jak uzdrowiciel) albo za duże znamię "służby" innym (łowca) a nie zamierzał robić ani jednego, ani drugiego mimo dość ciekawych możliwości wykorzystania takiej wiedzy..

[Znamię Bestii]

Aie przewróciła ślepiami na uwagę o drapieżnikach i spięła mięśnie. Brat zdążył zadać jej pytanie, zanim nie odbiła się jak tygrysica z tylnych łap i nie przygwoździła Dio do ziemi. Stanęła nad nim, pochylając łeb tak nisko, że czuł ciepły oddech pachnący krwią po ostatnim posiłku.
– Nah kirese. Mi nu ne kusen. Jawu remi kora igis teni? – ogon zaczął wić się po ziemi, a w ślepiach pojawiły się złowieszcze błyski. Stała nad leżącym pod nią bratem i lekko, końcem dziobu odsunęła mu z oczu niesforny kosmyk. Niby czuły gest, ale w tym kontekście wyglądał raczej jak naszykowanie sobie miejsca, żeby go ugryźć. Rzuciła mrucząco – Ne oriemi. Sukaradomi nu dopen. Skada deva rog, mie deva nimi, gek tai mistaki yaboi. – wzruszyła ramionami, na tyle na ile mogła w tej pozycji.

[Bezczas Gwiazd]

Aż szkoda, że odnalazła to miejsce dopiero teraz. Chociaż z drugiej strony nie było to nic dziwnego – widać było po rytach i ich treści, że kurhany nie były uzupełniane przez długie księżyce.
Spędziła solidny kawał dnia, wodząc szponem po runach i próbując wyciągnąć z nich jakiś sens. Natknęła się na dwa czy trzy znajome imiona na kurhanie Wody, lecz cała reszta – były to opowieści czasów tak zamierzchłych, że pewnie jej pradziadkowie nic by o nich nie wiedzieli. Pod warunkiem że byliby z tych stron...
No i jeszcze był tu kodeks. Akurat to znała na pamięć, ale powtórka nie szkodziła... szczególnie teraz.
Westchnęła ciężko. Ślepia już zaczynały ją boleć od czytania.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Khart nie rozumiał co takiego widziały smoki w chowaniu zmarłych. W pewnym sensie było to marnotrawstwo zasobów, a także czasu, gdyż według jego wiedzy, a także wielu różnych religii, które poznał, duch smoka jest wyciągnięty z materialnego ciała, a więc pozostaje pusta skorupa. To nie tak, że bez pochowania taki smok nie zazna spokoju. Mgła paliła swoich zmarłych jednak nie każdego spalano w gronie. Niektórych wypisywano po ich ucieczce, innych może nawet nie pochowano, ale chciano zachować ich ślad.
Nie dlatego tu przybył. Wilkowaty kierował się zapachem innego stada i ten akurat zapach go przywiódł na kurhany. Wojownik podszedł bliżej i mimowolnie stawiał ciche kroki, które były dla niego czymś normlanym.
Poznał tą samicę, była przy walce na statku. Kolejna ze Słońca, którą miał okazję poznać i zarazem przedstawić jej jedną ze swoich ról. Zamierzał utrzymywać tą, którą pokazywał wtedy, jako opanowany i roztropny samiec.
– Witaj
Zaczął kiedy był niecałe trzy ogony od niej. Spodziewał się, że ją zaskoczy, w końcu wiało mu w pysk, a kroki stawiał miękko.
– Mieliśmy okazję poznać się przy okazji walki. Nie przypominam sobie jednak Twojego imienia.

Gorzki Miód

[Bezczas Gwiazd]

Faktycznie, Miód nie usłyszała ani nie wyczuła zbliżającego się Mglistego.
Dopiero jego głos sprawił, że uniosła łeb, który do tego momentu rogami i nosem stykał się z chłodną powierzchnią jednego z kurhanów. Jej sylwetka spięła się i wyprostowała, ale nie wyglądała na przestraszoną. Zmierzyła samca czujnym spojrzeniem złotych ślepi. Końcówka ogona, przyozdobiona złotą kitą, drgnęła nerwowo.

Jak powinna się obnosić teraz, gdy została zastępcą? Nie miała pojęcia. Podczas bitwy na okręcie nawet nie musiała się tym przejmować – wiedziała od początku, że nie ma tam żadnej roli do odegrania. Żar miał doświadzczenie ze statkami, a Przejaw – bezpośrednie źródło informacji w postaci Landarii... Nie była nawet świadoma, że jej ojciec nawiązał tak bliską więź z człowiekiem.
Ale teraz... może wypadało się wczuć? A może powinna zachowywać się jak zwykle?

– Witaj – odparła – ostrożnie, ale siląc się na spokój. – Gorzki Miód – przedstawiła się, lustrując Kharta spojrzeniem. Wiedziała o nim tyle, że wydawał się kompetentny – i może nawet ważny. I że Aie nazwała go swoim, co obijało się w jej łbie echem alarmowego dzwonka na okręcie.
Jeśli miał podobne podejście do życia do kuzynki, to Arel już mogła się poddać.

– Ja twojego też nie miałam okazji poznać – przyznała, przekrzywiając łeb. – Znaczy, słyszałam, że Khart. Ale nie wiem, czy chcesz, bym znała cię pod tym mianem? Dla niektórych pierwsze imię jest mniej... formalne – uśmiechnęła się lekko, jakby chcąc przeprosić za swoje zagubienie w słowach. Świetnie. Szło jej wprost cudownie.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

W innych okolicznościach pewnie tak pochopne przebywanie samotnie byłoby niebezpieczne, jednak wszystkie stada miały jeden cel, a więc granice nieco bardziej rozmywały się. Wojownik nie chciał rodzić konfliktów, poza tym chociaż odrobina posłuchu wśród innych stad była mu na łapę. Nawet Mahvran w jakimś stopniu chyba zaczynała mu ufać, skoro wysłała go jako dowodzącego grupą podczas walki.
Daleko wilkowatemu było do oceniania kogokolwiek, jednak mimowolne ruchy ogona sprawiały, że częściowo poznawał jej niepewność i napięcie. Było to spowodowane jego przybyciem, a może rozkojarzeniem? Nie rozumiał czemu skupiała uwagę na zapiskach, które nie miały większego znaczenia dla żyjących.

Ah, no tak. Większość smoków nie przedstawiała się swoimi prawdziwymi imionami i woleli te formy, które sami sobie nadali. Mogła go lustrować, ale zobaczyła błękitne, lodowate ślepia, a sam pysk na razie nawet nie drgnął, jakby był wykuty z marmuru. Jedyną oznaką na jej kolejne słowa było przekrzywienie nieco łba na bok jakby w geście zastanowienia.
– Dobrze słyszałaś. Nazywają mnie Khart, wybrałem również imię Mrocznej Nowiny. Możesz się zwracać do mnie którymkolwiek.– Nie nakreślił tego, że wolałby poznać jej 'prawdziwe' imię nadane przez rodziców. Ponadto wojownik ukrył w tej wypowiedzi sporą ciekawostkę, której raczej nie dojrzy. W każdym razie Aie była inna. On był inny dla Aie, a inny dla pozostałych. Pozyskała status jego partnerki, a więc i przyjaciółki. Mógł w jakimś stopniu jej ufać, a ta samica przed nim... no cóż, wojownik paranoidalnie szukał zagrożenia, nawet teraz kiedy Gorzki Miód nie patrzyła, on strzelał wzrokiem na boki, rozglądając się za miejscami z których mógł wyskoczyć na nich przeciwnik.

Gorzki Miód

[Bezczas Gwiazd]

Nie miała pojęcia, że Mglisty jest tak zafrapowany jej obecnością tutaj. Sama zdziwiła się, że on się tutaj zjawił – od dawna nikt tu nie przychodził, to był czuć – ale kim była, żeby go osądzać?
Nie była bardzo domyślnym smokiem. Czujnym, sceptycznym, lecz nie zawsze trafnie odczytywała cudze intencje. A że Nowina się z nimi krył skrzętnie, nie miała nawet szczególnego pola do popisu. Wydawał jej się podejrzliwy i ostrożny; wolała to od otwartej wrogości czy kpiny, a nawet od entuzjastycznej otwartości, bo w przypadku tej ostatniej to Miód na ogół robiła się nerwowa.
Po prostu było coś uspokajającego w tym, że spotkała się z kimś bardziej nieufnym od niej.

– Mroczna Nowina – powtórzyła pod nosem i kiwnęła uprzejmie łbem. Rozwarła na chwilę szczęki, by zaraz znowu je zamknąć – Mglisty nie wysunął pytania o jej drugie imię, więc... Darowała sobie. Udzielała jej się ta powściągliwość. – Dziękuję – dorzuciła niezobowiązująco, wręcz odruchowo.

– Więc, em... – próbowała zagadnąć. Zaczynała czuć się nerwowo, nie znając intencji samca. – Przyszedłeś tu dla zapisków czy z innego powodu? Obawiam się, że te kurhany dotyczą dosyć zamierzchłych czasów. Jest tutaj kurhan Wiatru czy Cienia... o "świeższych" stadach nie ma co myśleć. Ciekawi mnie, kto jest postawił... – zagaiła, wzrok kierując na skalne formacje porysowane szponami. Smoki czy bogowie? Jak dawno? Żałowała, że tak ciężko o jakąkolwiek konkretną wiedzę.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Zawsze wolał swoje imię prawdziwe, gdyż to drugie często wywoływało trwogę u spotkanych smoków. Chciał czy nie, ale faktycznie często przynosił złe nowiny do stada. W tym imieniu było jeszcze coś innego, mówiącego o jego przeszłości.

To nieistotne w obecnej chwili. Na jej podziękę lekko przekrzywił łeb. Właściwie nie powinien się dziwić, w końcu bardzo dużo smoków dziękowało praktycznie za każdą nieistotną rzecz. Była to część zachowania społecznego, które działało, ale na samego wojownika już nie bardzo.
Chwila ciszy najwyraźniej nie pasowała samicy, więc ją przerwała. Khart chwilę rozglądał się po okolicy, a potem zwrócił uwagę na jakieś pisma na jednym z kurhanów.
– Przechodziłem w pobliżu i zobaczyłem Ciebie. Postanowiłem po prostu dowiedzieć się co myślisz o tych kurhanach.
Mógłby ją czarować, że interesowały go zapiski, jednak tak nie było. Według jego wiedzy była to jakaś niepotrzebna forma uwieczniania umarłego.
– Niezależnie od tego w co wierzy smok, te zapiski mają jedynie na celu poprawę samopoczucia piszącego. Podejrzewam, że pierwsi założyciele je postawili, albo pierwszy prorok.
Wyjaśnił swoje spostrzeżenia, chwilę obserwując akurat kurhan najbliżej nich. Potem znów przeniósł wzrok na samice.
– A Ty w co wierzysz?
Zapytał niezobowiązująco.

Gorzki Miód

[Bezczas Gwiazd]

Bezpośrednio.
Chodziło... o nią? Nie spodziewała się tego. Cóż, podejrzewała, że czasami każdy pretekst do zaczepki jest dobry. Brak pretekstu zresztą też. Poniekąd sama obecność na terenach wspólnych sugerowała, że dany smok jest gotowy na towarzystwo.
Odwróciła badawcze spojrzenie od Nowiny, by znów zerknąć na kurhany. Co o nich myślała...? Nie zdążyła się zastanowić, nim Mglisty wyraził własną opinię. Przekrzywiła łeb. I zadał kolejne pytanie. Tym razem się zdziwiła; uszy postawiła wysoko. Nie miała nic przeciwko zaadresowaniu jego ciekawości, ale musiała się chwilę zastanowić.

– Może... od początku. Nie myślę o nich nic szczególnego. Są ciekawe jako relikt przeszłości... ale uwieczniają smoki, o których istnieniu nikt już nie ma prawa pamiętać. Aż ciężko to objąć umysłem – przyznała z lekkim, zamyślonym uśmiechem. Nie miała pojęcia, czy wojownik właśnie o tym chciał słuchać, ale... cóż – czasami jej dociekliwość brała górę nad niezręcznością. Widać to było nawet w jej sylwetce, w swobodnym ruchu łapy, którą przesuwała po żłobieniach. – Pewnie masz co do nich rację. Ale nie widzę w tym nic złego – dodała, wzruszając barkami. Wspomnienia bliskich uwiecznione w kamieniu... Wypuściła powietrze przez nos w skupieniu.
– Nie wierzę w nic szczególnego – przyznała – i było to prostsze niż jej się to podobało. Ale taka była prawda. – Jeśli mówisz o bogach i tych sprawach. Znaczy – może nie do końca... Podejrzewam, że sprawy reinkarnacji i smoczej duszy są prawdziwe, tak samo jak prawdziwe są duchy. A sami bogowie nie są za bardzo kwestią wiary. – Wzruszyła barkami. – Skąd takie pytanie?

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Kultura niektórych smoków była w jakimś stopniu interesująca. Oczywiście mogłaby też po prostu stać i nie odpowiadać, a Khart sam dorobiłby odpowiedzi, których szukał. Była przynajmniej na tyle uprzejma, że chciała prowadzić rozmowę. Może właśnie tego powinien się spodziewać po zastępcy Słońca? Może właśnie tego wymagano, aby pozyskiwała znajomości w innych stadach, nawet jeśli nie chciała. To byłoby na łapę przyszłej przywódczyni i mogłaby się powoływać na jakieś znajomości.

Wilkowaty lekko przekrzywił łeb na bok.
– Podejrzewam, że te konkretne kurhany nie są stare, jeśli wziąć pod uwagę rozpiętość istnienia innych smoków, a także innch ras i terenów dookoła. One nie zawsze się tu znajdowały. W dawnych dziejach przede wszystkim istnieli pradawni. Większość Ahn’an pogodziła się jednak z nadejściem epoki istot, których cywilizacja będzie się rozwijała, a następnie zatonie we wspomnieniach, podobnie jak wszystkie rasy Ahn’tep. Tak samo zdarzyło się z eihelvanan, darwaven i argontami, tak też będzie ze smokami i ludźmi. Jednakże ludzie osiągnęli liczebność większą niż wszyscy poprzedzający ich Ahn’tep razem wzięci. Pytanie czy nie wyprą i nas.– jego słowa płynęły spokojnym i przyjemnym tonem. Widać było, że wie co mówi, albo przynajmniej bardzo wierzył we własne słowa. Skądkolwiek posiadał tą wiedzę, albo wiarę, była mocno w nim zakorzeniona.
Stąd też jego zastanowienie. Po co uwieczniać napisy o kimś kogo nie było? Kamienie w końcu też wydrąży woda, a wtedy napisy znikną. Co jeśli każdy zapisywałby imiona zmarłych? Wtedy kurhany urosną do niebotycznych rozmiarów. Co z kurhanami, kiedy przyjdą ludzie, a smoków już nie będzie?

Jej niezdecydowanie znów zwróciło jego uwagę. Na jej pytanie znów na chwilę przekrzywił łeb.
– Ciekawi mnie wiedza smoków Wolnych Stad. Może też chodzi o wiarę? Ahn'an lubią nazywać się bogami, ale jest w tym coś innego. Zastanawiałem się jak ty to interpretujesz.– zagaił, aby dopytać jeszcze o pewne kwestie. Oczywiście on również mógł jej przedstawić swoją 'wiedzę' w tym zakresie.

Gorzki Miód

[Bezczas Gwiazd]

Czy przyszła jej do łba taka perspektywa? Jak najbardziej. Czy wpływało to na jej zachowanie? Nie do końca. I w tym właśnie fakcie ujawniało się to, że Miód aspirowała do obranego stanowiska od pisklęcia. Nie była oczywiście urodzoną zastępczynią ani tym bardziej przywódczynią, ale świadomość wagi nawiązywanych przez nią Znajomości nigdy jej nie opuszczała. Tyle że dawniej nie było to nic... poważnego. Doniosłego, tak, jak każde spotkanie z innym smokiem, ale nic faktycznie politycznego. Dawniej chciała móc się pochwalić potencjalnymi "zasobami", swoim obeznaniem, ale to tyle. Sama myśl o wykorzystywaniu tego w jakiś sposób miała gorzki posmak.

Przyglądała się Mrocznej Nowinie z szeroko otwartymi, błyszczącymi z zaciekawienia ślepiami, gdy ten podjął swoją opowieść. No tak, coś przed Wolnymi musiało tutaj istnieć – same wyryte w kamieniu kroniki sugerowały, że ich odlegli założyciele wielokrotnie zmieniali swoje miejsce pobytu, nim osiedlili się tutaj. Czy każda z tych podróży poprzedzona była tak długą historią, jak ta, którą stworzyli tutaj? Dłuższą? Krótszą? Nie sposób było stwierdzić.
Jej uszy drgnęły wyraźnie, gdy Mglisty zaczął lawirować w pojęciach, które wydawały się pochodzić z jakiegoś obcego języka.
– Em... Przepraszam, czy możesz mi wyjaśnić, co te słowa znaczą? – wtrąciła z zakłopotanym uśmiechem. – Ahn'an, Ahn'tep i pozostałe. Dla pewności – powtórzyła, starając się oddać akcent Kharta. Miała pewne pojęcie, do czego zmierzał, ale nie chciała dać mu przypadkiem zupełnie nieadekwatnej odpowiedzi.

– Ahn'an to... bogowie? – zgadła, przekrzywiając łeb. Odbiegła spojrzeniem gdzieś w dal, w kierunku, w którym powinna znajdować się świątynia. I nawet jeśli zrozumiała wojownika poprawnie, pewnie teraz go rozczaruje. Ta świadomość zaległa w jej żołądku pewnym ciężarem, a na jej pysk wypłynął niewyraźny, krzywy uśmiech. – Znaczy, szczerze powiedziawszy... nie mam żadnego porównania, więc dużo nad tym nie myślałam. Jeśli znasz jakieś inne wiary albo podejścia... może chciałbyś mi opowiedzieć? – zaproponowała z nienachalnym zaciekawieniem. Mnóstwo smoków na Wolnych mimo wszystko kierowało się własnymi zwyczajami – i odnosiła wrażenie, że Nowina jest jednym z nich.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Spodziewał się tego, że samica nie będzie znała zagadnień których używał. Wiele teorii Khart zebrał z wiary północy, a także o tych, które wyczytał w księgach. Wiedza, którą się dzielił, była najbardziej prawdopodobnym ciągiem wydarzeń, jaki mógł wyciągnąć ze swojej dotychczasowej wiedzy. Czy mógł to nazwać w takim przypadku wiarą? Cóż, pewnie w niektórych kulturach właśnie tak było. Biorąc pod uwagę to, że "bogowie" smoków kroczyli wśród nich, to ciężko nazywać to konkretnie wiarą, a nie wiedzą.
Padały jej pytania i potrzebowała tłumaczeń. Odpowiedzi na pojedyncze byłyby bez większego sensu, dlatego przymrużył ślepia i pozwolił sobie mówić później, dopóki nie padły kolejne pytania o tłumaczenia. Wtedy już nie miał wyjścia.
Już raz to tłumaczył innemu smokowi, a Khart doskonale pamiętał każe słowo wtedy użyte. Być może właśnie dlatego używał dokładnie takich samych zdań? Doskonale oddawały esencję z jego wiedzy.
– Według mojej wiedzy nazywamy najczęściej "Bogami" przedwieczne stworzenia zwane Ahn’an powstałe wyłącznie z esencji Rheiny, bogini sklepienia niebieskiego i Domeny Życia, oraz Mikayala, boga duszy. Zatem nie posiadają więzi z Nihko, boginią śmierci i Zaświatów.
Smoki i inne Ahn’tep noszą w sobie esencję wszystkich trojga Ahn, nazywanych najczęściej najwyższymi Bogami. Dusze Ahn’tep przez jakiś czas goszczą w krainie Rheiny, a następnie przechodzą do Nihko. Czasami Ahn’tep wracają jedynie po to, żeby znów odejść.
Interesujące jest dokąd trafiają Ahn'an, gdy opuszczali Rheinę, ale nigdy się tego nie dowiemy. Ten rodzaj istot nie miał Zaświatów, nie miał żadnej krainy, w której mogłaby znaleźć się ich dusza. Gdy zostawali oddzieleni od ciała, Ahn’an wracają najpewniej do Mikayala i stają się częścią całości, przestają być jednostkami. Każdy "Bóg" Ahn'an lubił być jednostką i zamierza walczyć o zachowanie swojej tożsamości.
Ta tożsamość jest zagrożona, dopóki przebywa w Domenie Życia. Ahn przeznaczyli Domenę Życia dla Ahn’tep i każdy Ahn’an, który nie poddawał się woli Ahn, był usuwany, wysyłany do Ahgre’an.
Podczas gdy Ahn’an byli pobłogosławieni przez Ahgre’an, Daem’Ahn tkwią w H’khajnak. Ahn’an mogą pozostawać w Domenie Życia tylko tak długo, póki nie próbują wpływać zanadto na życie Ahn’tep. Właśnie z tego powodu Daem’Ahn nie wpuszczano do Domeny Życia. Dawniej nazywano Daem’Ahn złymi, ale tak naprawdę są oni chaosem. Daem’Ahn składają się wyłącznie z esencji Rheiny i Nihko, brakuje im duszy Mikayala, która dałaby im życie. Z tego powodu nie odczuwają nawet najprostszej więzi z innymi istotami i nie potrafią pojąć potrzeby równowagi, porządku czy rozwoju. Największą zagadką jest, czy Daem’Ahn postrzegali dusze jako zarazę, którą należy zniszczyć.

Zamilkł na chwilę, aby samica spokojnie mogła poukładać sobie te wszystkie informacje. Dla kogoś nieobeznanego były to wieści przytłaczające, jednak Khart też nie spodziewał się, aby Gorzki Miód miała głosić jego wiedzę jako swoją wiarę. Było dla niej lepiej jednak, aby znała realia, które też wyjaśniały dlaczego Ahn'an nie wpływały zbyt mocno na walki pomiędzy ludźmi i smokami. Obie te rasy w końcu były "Ahn'tep".
To też po części wyjaśniało dlaczego Khart był gotów zabić zieloną samicę ze stada Ziemi na Skałach Pokoju, gdzie została zdemaskowana jako przeciwniczka Ahn'an.

Gorzki Miód

[Okowy Przeszłości]

//inny czas

Snuła się po terenach, unikając częściej przecinane przez smoki szlaki. Z początku próbowała znaleźć drogę powrotną, nie rozumiała dlaczego Mattera nie ma z nią, gdy zawsze był. To samo dotyczyło okolicy, pojęcia nie miała jak tu się znalazła. Wszystko było inne. Nie podobało jej się to.
W końcu trafiła pod jakieś ogromne kamienie, w całości rysowanie dziwnymi znakami. Tu kreska, tam kreska, jakieś kółko. Przechyliła łeb na prawo, nie rozumiejąc ani słowa. Nikt nie nauczył jej smoczych run, zaś sam język kulał u niej mocno, ograniczając się do bardzo prostej formy komunikacji. Co innego mowa Mattera, tą rozumiała, jak i posługiwała się całkiem płynnie.
Jeszcze przez jakiś czas siedziała, zastanawiając się o co chodziło z tym miejscem.