Szklista skała

[Widząca Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Na terenach wspólnych zjawiła się piaskowołuska bezskrzydła smoczyca o niepokojących, mglistych oczach. Niewidoma szła spokojnym, giętkim i pełnym godności ruchem. Pierś lekko wypięła do przodu, a długi ogon kołysał się gładko z boku na bok z każdym krokiem.
W głowie miała dużo wątpliwości. Zaniedbała ostatnio nauki, poświęcając dużo czasu dumaniu nad tym, co działo się... no właśnie. O wydarzeniach w świątyni, rozmowie z Erycalem. Rozwijała swoje drobniejsze zainteresowanie, w tym "zbieractwo", czyli dziwną fascynację kamieniami, które znajdowała na ziemi. Ale to nie wystarczyło. Czuła tylko pustkę. A obowiązków coraz więcej.
Nie wiedziała nic o obecności pisklęcia. Przysiadła spokojnie na szczycie, mrużąc oczy, które wyczuły padające promienie słoneczne

[Nathi]

Jasne łuski były czymś zdecydowanie trudnym do wypatrzenia na śniegu, choć zadanie wydawał się ułatwiać fakt, że przez dłuższą chwilę zupełnie nic się nie działo. Nathi po prostu odpoczywał, starając się nieco ogrzać.
Samo stanie na szczycie bardzo mu się podobało. Przypomniało mu się, jak Złudzenie zabrał go po Ceremonii na szczyt Szczerbatej Skały, aby pokazać mu Stado z innej perspektywy. Chciał wbić mu do głowy, że bycie Przywódcą nie jest takie łatwe, jak Nathi sądził.
"Akurat" – pomyślał. Zbliżył się do krawędzi Szklistej Skały, wypinając dumnie pierś. Oczyma wyobraźni widział tłumy smoków kłaniających mu się w geście szacunku i uległości. Powtarzały jego imię. Widziały w nim Przywódcę. Nathi. Nathi. Nathi.
Wtem, jeden ze smoków z wizji zdawał się być realniejszy, niż inne. Jasna smoczyca szła w jego kierunku. Pisklak znieruchomiał. Zamrugał kilka razy, przerywając wyobrażenia. Teraz nie miał wątpliwości. Przybyszka była prawdziwa. Wchodziła właśnie na skałę. Co ciekawe, zdawała się nie zwracać na niego uwagi. Przerażony, czarny smok znieruchomiał, otwierając szeroko oczy, którymi ją śledził. Wstrzymał oddech.
Piaskowołuska usiadła dość blisko, ale Nathi nie cofnął się, być może przez zaskoczenie. Zwrócona była w zupełnie przeciwnym kierunku. Może go nie widziała? Nie, to niemożliwe. Musiała go zobaczyć. Tym bardziej, że kolor łusek pisklęcia był bardzo dobrze widoczny na białym tle.
Siedzieli tak przez dłuższą chwilę. Smoczyca, jakby nigdy nic, korzystała z ciepła, jakie dawało słońce. Nathi przyglądał się jej, ale ona wciąż nie reagowała. Dotąd starał się zachowywać jak najciszej, ale nie wytrzymał presji.
– Kim jesteś, co? – syknął, starając się brzmieć groźnie i zdecydowanie, choć po barwie jego głosu można było wyczytać, że był tylko pisklęciem.

[Widząca Łuska]

Przerywanie kąpieli słonecznej zmęczonemu, zirytowanemu gadowi jest bardzo złym pomysłem. Zwłaszcza, gdy właścicielem irytującego głosiku musi być istotka bardzo drobna i bezbronna. Nawet spokojna zazwyczaj Widząca poczuła, jak ta sytuacja trochę szarpie nerwami. Z gardła wydobył się głuchy warkot smoczycy Cienia. Po chwili przyszło i zaskoczenie – "kim jesteś?". Na terenach wspólnych? Niewychowane pisklęta zaczęły się jak widać panoszyć. Chrapy smoczycy zadrgały, gdy wychwyciła woń typową dla Życia.
Ciężko było odpowiedzieć na takie chamskie, niepospolite pytanie. Zwróciła łeb w stronę Nathiego, pokazując mu, że jednak taka ślepa nie jest. A i może się dzieciak przestraszy. I wyszczerzonych kłów, i białych, mglistych, martwych ślepi.

[Nathi]

Nathi cofnął się gwałtownie dwa kroki, niemal nie przewracając się na śliskiej, pokrytej cienką warstwą lodu skale. Udało mu się jednak utrzymać równowagę przy pomocy ostrych, chwytnych pazurów, typowych dla jego rasy.
Łapy ugiął, schylił się lekko, jakby gotowy do ucieczki. Wciąż nie spuszczał smoczycy z oczu. Po chwili uspokoił się nieco. Serce biło mu szybko, ale rozum podpowiadał, że nie ma powodów do niepokoju, a ona chce go tylko przestraszyć.
– Nie możesz mi nic zrobić, jestem pisklęciem – starał się brzmieć pewnie i zdecydowanie. Teraz mógł przyjrzeć się jej z bliska. Szybkimi ruchami gałek ocznych zarejestrował charakterystyczne cechy wyglądu Widzącej. Najbardziej jednak zaciekawiły go puste, białe oczy. Nie przerażały go. Podobnie wyglądały złote oczy Złudzenia Życia, w które tak często się wpatrywał, bezskutecznie próbując coś z nich odczytać. Te jednak wydawały się być inne. Jakby w ogóle nie było tam niczego, czym można widzieć. Przez głowę przebiegła mu dziwna myśl. Tłumaczyłaby kilka rzeczy, ale czy to na pewno możliwe...?
– Coś w ogóle widzisz? – Przez chwilę wahał się, czy zadać to pytanie. Na poprzednie nie dostał odpowiedzi. Może piaskowołuska była również niema? Pytanie o to, kim jest, wydawało mu się dość normalne. Przecież tak długo szedł, nikogo nie spotkawszy. A teraz, nagle pojawiła się ta smoczyca, która jakby nigdy nic podeszła i usiadła tuż obok niego. Przecież las był taki duży, może coś od niego chciała? Nigdy nie spotkał smoka, który byłby z innego Stada, niż Życie. Zauważył znaczące różnice w zapachu. Więc tak rozpoznaje się smoki z innych terenów? Nie znał jej imienia, ani rangi. A jednak była tu. Czy naprawdę było to bezczelne?
Ślepota jednak wszystko by wyjaśniała. Postanowił stać tak dalej, czekając na odpowiedź.

[Jad Duszy]

Przyszedł w miejsce, gdzie nie uczęszczało dużo smoków, więc będzie miał okazję popracować nad kolejna runę w ciszy, bez obawy, ze ktoś zechce podrzeć mu się do ucha i przerwać jego koncentrację. przygotował już wszystko, co było konieczne – rylec runiczny, bursztyn oraz dwa listki ślazu dzikiego, które otrzymał od Słodyczy Zbawienia.
Położył przed sobą bursztyn, skupiając się i oczyszczając umysł, by przygotować się do użycia maddary. następnie z pomocą magii zaczął powoli, stopniowo ogrzewać bursztyn, nie spiesząc się przy tym. Pracował w skupieniu, miarowo zwiększając temperaturę kamienia tak, by nie został zniszczony od zbyt szybkiego ogrzania go. Gdy kamień stał się plastyczny, ale nie zaczął się topić ani rozpływać, wziął do łapy dwa listki ślazu dzikiego. Były miękkie, więc aby wtopić je do środka musiał posłużyć się magią. W skupieniu powoli zaczął wtapiać liście ślazu w bursztyn tak, by oba znalazły się obok siebie, jak najbardziej po środku kamienia. Przy pomocy tej samej magii utrzymywał je w tym samym miejscu tak, aby nie wypłynęły, niszcząc przy tym runę. Tak samo powoli, jak wcześniej ogrzewał kamień, teraz zaczął go ochładzać. Stopniowo, bez pospiechu zmniejszał temperaturę kamienia, by zbyt gwałtowne ochłodzenie nie zniszczyło jego dotychczasowej pracy. W końcu kamień znów był twardy – na tyle, by utrzymać w sobie liście ślazu na trwałe, ale jego powierzchnia pozostawała na tyle miękka, by móc wyryć w niej runę bez niszczenia rylca. uwolnił magie, biorąc do łapy rylec i przyjrzał się tabliczce od Nauczyciela, aby wiedzieć, jak ma wyglądać runa, która zamierzał tworzyć. Powoli, w skupieniu rozpoczął rycie w powierzchni kamienia runy, kopiując ją z tabliczki tak, by nie popełnić żadnego błędu. Gdy skończył znak, runa rozbłysła delikatnym światłem, na chwilę, a on uznał prace za skończoną. Wziął w łapę rylec i runę, po czym wrócił do obozu ognia.

[Śnieżny Kolec.]

Na skale leżał smok. Leżał i zabierał sobą zdecydowanie zbyt dużo miejsca by starczyło go dla jeszcze jednego smoka. Czarne, matowe łuski, które w całości pokrywały masywne cielsko zamiast odbijać promienie słońca, zdawały się je pochłaniać. Kwintesencja cienistości! Nie tylko w wyglądzie, ale i zachowaniu, ale o tym trzeba by było przekonać się dopiero po obudzeniu śpiącego gada. Ale czy spał? Ślepia miał zamknięte, oddech równy, jedna łapa zwisała mu z brzegu skały niczym u leniwego kota, ale czy naprawdę spałby w takim miejscu? To byłoby ryzykowne, więc może tylko wygrzewał się w słońcu.
O czym myślał? Czy w ogóle o czymś myślał? I tak i nie. Jego myśli krążyły wokół słów "przyjemnie, ciepło, spaaaać" a więc nie było to nic twórczego czy nadzwyczajnego. Ktoś złośliwy mógłby powiedzieć, że wojownik, kupa mięśni i kłów nigdy nie myśli o rzeczach twórczych czy ważnych, lecz myliłby się. Po prostu ostatnimi czasy Khantar miał zdecydowanie leniwy czas i wcale mu to nie przeszkadzało.

[Pani Wojny]

W krzakach u stóp skały siedziała Runa Ognia i obserwowała smoka leżącego na skale z pewnym profesjonalnym zainteresowaniem. Pachniał Cienistymi i to samo z siebie było dla fioletowej niespotykane, bo cienistych ostatnio było tyle co kot napłakał. Może uda jej się teraz poznać przyczynę tego stanu.
Ale póki co siedziała, pozwalając, by wiatr niósł jej zapach w górę. Kiedy będzie gotów, zauważy jej obecność. W końcu nawet nie próbowała jakoś szczególnie się ukryć. Ale też nieszczególnie się jej spieszyło, więc jeśli samiec potrzebował czasu, by przygotować się do rozmowy z nią, ten czas dostanie.

[Śnieżny Kolec.]

Gotowość do rozmowy? A czy Wrzask był niegotowy? Może mógłby się nad tym zastanowić gdyby obecność smoczycy była dla niego czymś interesującym, a tak Runa musiała sobie długo posiedzieć nim zapach jej ciała zaczął go drażnić. Bo zaczął. Czuł go intensywnie. Był obcy i niechciany. Bo po cóż mu towarzystwo? Ale skoro zaczął go drażnić, znaczyło to, ze zrobić coś w kierunku by tak się nie działo. Na początku jedynie marszczył nos i zaczął się wiercić szurając twardymi łuskami po skale, przy akompaniamencie nieprzyjemnego chrobotania. Potem mlasnął kilka razy jęzorem. W końcu jednak podniósł się, wyprostował i otworzył gorejące fioletem ślepia szukając intruza.
– Wyłaź – mruknął nieprzyjemnym, charkliwym pół szeptem gdy dostrzegł w dole kolorową samicę. W sumie w porównaniu do niego każdy wydawał się kolorowy. – Szpiegujesz ogniku, czy może czaisz się, żeby zagryźć mnie we śnie?
Nieprzyjemny głos zabarwił się czymś na kształt ironicznego rozbawienia. Sam samiec jednak wpatrywał się w smoczycę na tyle natarczywie, by można było sądzić, ze jego słowa nie były do końca żartem i być może naprawdę spodziewa się ataku.

[Pani Wojny]

Spojrzała w niebo. Doprawdy.
– Gdybym chciała cię zagryźć we śnie, nie wiedziałbyś, że tu jestem – powiedziała powoli i wyraźnie, takim tonem, jakim starszy smok zwraca się do niezbyt ogarniętego pisklęcia.
A ze swojego wygodnego miejsca, oczywiście, się nie ruszyła. Bo i po co? Łapy były rozgrzane, nie miała żadnych kamyków pod tyłkiem, i lepiej było mieć ochronę krzewów i drzew wokół siebie niż być wystawionym na widok ze wszystkich stron leżąc na jakiejś skale.

[Śnieżny Kolec.]

– Kto wie? Może jesteś wyjątkowo kiepskim mordercą? – Odparł nie zrażony jej tonem, ale tak naprawdę nawet nie zwrócił na niego uwagi. Na powrót posadził zad po czym ostentacyjnie rozwarł paszczę i ziewnął szeroko, aż coś chrupnęło mu w szczęce. Zamlaskał. Spojrzał w dół na barwne łuski smoczycy i prychnął pod nosem wy wyrazie dezaprobaty. Dezaprobaty dla barwnych łusek oczywiście. Nie mniej wyglądało na to, że rozmowa na tym się zakończy. Khan nie miał zamiaru ruszać się ze swojej wystawionej na widok i przede wszystkim promienie słońca, skały. Za chwilę jego cielsko znów rozciągnęło się w jak najwygodniejszej pozie. Tylko ten ognisty zapach... Zmarszczył nos.
– Idź sobie. – Darował już epitet pod tytułem "śmierdzisz siarką" ale raczej z rozleniwienia niż faktycznej niechęci do urażenia smoczycy. Mrukliwy ton jego głosu przybrał marudną nutę, co mogło wydawać się nawet sympatyczne, biorąc pod uwagę niesympatyczny wygląd smoka.

[Pani Wojny]

– Ta sama droga – odpowiedziała ze stoickim spokojem, zupełnie niewzruszona zachowaniem młodszego od niej samca.
Niewiele młodszego, ale najwyraźniej ta różnica sporo zmieniała w ich przypadku.
Więc dalej siedziała i obserwowała cienistego zaciekawionym i dość rozbawionym spojrzeniem. Takim, jakie ktoś mógł rezerwować dla owadów, którym wyrwało się skrzydełka i teraz sprawdzało jak sobie radzą. i czy przeżyją. Jej fioletowy pysk był wykrzywiony w lekkim uśmiechu.

[Śnieżny Kolec.]

Otworzył ślepia i łypnął na samicę nieprzychylnie. Upierdliwe stworzenie. Cóż poradzić – samica, więc nie szczególnie się temu dziwił. Zmrużył oczy, ale fiolet nie przygasł, wręcz przeciwnie. Otaksował ognistą od łap po czubek łba i tym razem to on się uśmiechnął. Niestety jego uśmiech nie był przyjemnym widokiem.
– Byłem tu pierwszy. – Wycharczał tonem wypowiadania oczywistości. – I nie prosiłem się o towarzystwo, ale skoro tu jesteś, to może się do czegoś przydasz? Może potrafisz dobrze dotrzymywać towarzystwa?
Oblizał się i nieco zsunął ze skały, by zbliżyć wykrzywiony w lubieżnym uśmiechu pysk. Fiolet ślepi rozgorzał i pojawiły się w nim niebezpieczne iskry szaleństwa. Czy liczył na to, że zniechęci ją do przebywania w swoim towarzystwie? Oczywiście! Dlatego bezczelnie dmuchnął jej w ucho ciepłym powietrzem przesyconym zapachem spalenizny i rozgrzanego w słońcu piasku.

[Pani Wojny]

Patrzyła na niego spojrzeniem bez wyrazu i nie zareagowała nawet jak dmuchnął ciepłym powietrzem w jej ucho. Ot, głupi młodociany samiec, cóz mu się dziwić.
– Nie jesteś ani oryginalny ani odstraszający, chyba że tym przedstawieniem miałeś osiągnąć jeszcze coś innego – odpowiedziała ze stoickim spokojem, od razu dopasowując się do trybu rozmawiania z przygłupim pisklakiem.
Bo na pewno nie chciał, żeby sobie poszła, gdyby robił coś takiego. Takie zachowanie zawsze osiągało odmienny skutek do deklarowanego, chyba że miało się do czynienia z niewinną i świętoszkowatą smoczycą, którą Runa jednak nie była. Ale nadal miała być może naiwną nadzieję na to, że ów samiec okaże się być ciekawym rozmówcą, nawet jeśli obecnie się na takowego nie zapowiadał.

[Śnieżny Kolec.]

Wrzask nie miał pojęcia, czy ów smoczyca nie jest świętoszkowata dlatego próbował różnych metod. Tak, na początku chciał się jej pozbyć, ale okazało się, że ognik nie był ani strachliwy, ani wstydliwy i tu zaczynały się schody. Nie ma to jak mieć do czynienia z upartym osłem i nie miało znaczenia, ze przyganiał kocioł garnkowi, bo Khan był pierwszorzędnym hipokrytą.
Mlasnął i podniósł się do siadu, a potem po prostu zeskoczył. Pomimo swoich gabarytów poruszał się całkiem zwinnie, jeśli tylko chciał. Ale teraz nie chciał więc gałęzie rosnącego w dole krzewu połamały się z trzaskiem. Obrócił się do samicy i spojrzał jej w pysk z bliska. Fioletowe ślepia stały się ciemniejsze, głownie przez cień skały, który ukrył ich sylwetki, ale było jeszcze coś.
– Ty za to jesteś uparta. – Chropawy głos został obdarty z rozbawienia, a nawet cynizmu. Suche stwierdzenie faktu. – Czego chcesz?

[Pani Wojny]

Uśmiechnęła się do niego radośnie. Dobrze odgadła prawidłową reakcję. Zresztą, jaką wstydliwość takie zapędy mogłyby wywołać w smoczycy, która obecnie wychowywała trójkę piskląt i nie wiadomo było czy tylko na tej trójce się skończy!
– Na początek – powiedziała do niego przyjaźnie – Bardzo chciałabym poznać twoje imię, cienisty.
Pociągnęła nosem jego zapach, aby zapamiętać tę woń i móc ją rozpoznać w przyszłości. Tak na wszelki wypadek. W końcu wiele rzeczy robiła tak na wszelki wypadek.

[Śnieżny Kolec.]

Khan przecież w jej legowisku nie siedział i tych piskląt nie znał. Nawet nie wiedział, że ma do czynienia z przywódcą Ognia. Jego hipokryzja sięgała zenitu. Odwzajemnił uśmiech, choć wykonanie wojownika było zdecydowanie mniej przyjemne i jakby nieco złośliwe. Cóż, już tak miał. Przechylił nieco pysk spoglądając na samicę z dziwną mieszanką zaciekawienia pomieszanego z rozleniwieniem. Gdy powiedziała, ze chce poznać jego imię, samiec uśmiechnął się szerzej, szelmowsko. Wysunął pysk do przodu i spojrzał jej prosto w ślepia.
– Jak bardzo? – Zamruczał, chcąc nie chcąc owiewając pysk smoczycy ciepłym, pachnącym ogniem oddechem. Bezczelny flirt, ale czy można było się po nim spodziewać czegoś więcej? W sumie... chyba wszystko zależało od okoliczności. Ale pomijając okoliczności, pewną rubaszność Wrzask miał w sobie od zawsze.

[Pani Wojny]

Spojrzała na niego z politowaniem.
– Z każdą chwilą coraz mniej – zaśmiała się z niewymuszonym rozbawieniem – Przecież kiedyś na pewno je poznam, na którymś spotkaniu czy wojnie.
W końcu ten samiec nie sprawiał na Runie wrażenia jakby warto było go poznać bliżej. Idealnie wpasowywał się w stereotypy, jakie wyznawała Ognista w kwestii jego stada.
Zastrzygła uszami, przyglądając się swojemu rozmówcy z pewnym rozbawieniem. Był z jakiegoś powodu podobny do przywódcy Cienia.

[Niebieski Kolec]

Kolejny spacer. Musiałem rozruszać swoje kości, a spacer był całkiem dobrym pomysłem. Myślałem o pewnym smoku, a może raczej smoczycy. Na swoich " wakacjach" też dużo o niej myślałem, ale tam nie miałem okazji jej spotkać. Tu myślę o niej coraz więcej. Znów widzę śnieg. Ostatni raz go widziałem jak byłem malutki i nie było to raczej przyjemne wspomnienie. Jednak teraz się zmieniłem... Tylko jakie to przyniesie skutki...

[Echo Odwetu]

Samica była odrobinę zmęczona, spacer po tych terenach miał trochę pomóc. Już wiedziała, czemu wszyscy chcieli aby zima dobiegła końca poprzednim razem. Dawno też nie rozmawiała z nikim poza naukami, nie licząc Piekielnej Łuski. A tego w tej chwili potrzebowała. Wzięła głęboki oddech i przymknęła ślepia, zwalniając kroku. Dopiero po chwili zauważyła znajomą smoczą sylwetkę. Podeszła do Zapomnianego lekko unosząc kąciki pyska w czymś w rodzaju słabego uśmiechu.
– Witaj Zapomniany.

[Niebieski Kolec]

Szczerze mówiąc nie spodziewałem się spotkać tej, o której właśnie myślałem. Gdy się do mnie odezwała rzuciłem jej zmieszane spojrzenie i uśmiechnąłem się nieśmiało. ~ Ten... Tego... Witaj Zmiano.~ Szczerze mówiąc pierwszy raz w życiu nie wiedziałem co powiedzieć. Tylko dlaczego...

[Echo Odwetu]

Smoczyca nie zauważyła zmieszania samca, albo taktownie postanowiła tego nie skomentować, ale prędzej to pierwsze. Usiadła przed Zapomnianym posyłając mu lekki uśmiech, który niedługo potem zniknął, bez wyraźnego powodu.
– Właściwie teraz już Echo Odwetu... zostałam zastępczynią. – Westchnęła owijając ogonem tylne łapy. – Jak twoja przybrana córka? Została już adeptką? – spytała przekrzywiając delikatnie łeb. Pamiętała jak smok wspominał o swojej córce, Łusce, bodajże. O ile pamięć jej nie zawodziła.