Plac przed świątynią

[Ślepa Sprawiedliwość]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

- ... - nic nie odpowiedziała. Nie wiedziała co.

Stała przez kilka oddechów w bezruchu, siłując się sama ze sobą w myślach. Miała ochotę wybuchnąć płaczem, krzyczeć, paść na ziemię i już nie wstawać. Pokazać jaka naprawdę była żałosna.

- Boję się - powiedziała ochryple, w końcu przełamując ciszę.

[Strażnik]

Dobrze. Bardzo dobrze, że się boisz.

Nie powiedział tego na głos, lecz było mu do tego blisko. Razem z kwasem, który miał w środku, słowa same cisnęły się na język. Gdy jednak utrzymał je w sobie, a potem przełknął, poczuł zażenowanie samym sobą.

To jasne, że już nigdy nie zdoła jej zaufać. Czemu miałby nie skreślić jej tu i teraz, I poczekać aż własnymi decyzjami wyrwie sobie bebechy? Nie byłby ani lepszy, ani gorszy, gdyby zdecydował się nie zrobić nic. Konsekwencje działania, byłyby zaś nieodwracalne, jak zresztą każda inna relacja.

Pozwól sobie pomóc. – rzekł przez ściśnięte gardło, czując jakby postępował całkowicie wbrew sobie.
Nie zamierzał pokładać w nią żadnego zaufania, ani nadziei, lecz próbę. Być może bardziej testował w ten sposób samego siebie. A może się karał.
– Nie wszystko zostanie naprawione, ale twoje kolejne decyzje mogą być lepsze od poprzednich – nawet jeśli chciał ją w ten sposób jakoś zainspirować, była w jego słowach wyczuwalna cierpkość, jakby nie wierzył w to co mówi. Słyszał to. Słyszał i był wściekły, że nie potrafił tego kontrolować, w przeciwieństwie do sztywnej postawy.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Czarne łzy spływały po zielonym pysku i skapywały jednostajnie na ziemię. Nie była już pewna czy to dalej ta klątwa, czy to jej własne. Czuła jak coś ściska i wykręca jej serce za mostkiem. Jakby stała na krawędzi skały, mając zaraz rzucić się w przepaść.

- Mi się nie da pomóc - odpowiedziała, siłując się ze sobą, żeby zachować jakiekolwiek resztki spokoju i nie wybuchnąć płaczem. Sam dobrze o tym wiedział i tylko siebie okłamywał to mówiąc.

Zacisnęła kły, wściekła na samą siebie.

- Okłamałam wszystkich, żebyście mnie nie zabili - dodała gorzko. - I na zebraniu i na ceremonii. Duszek sam do mnie nie przyszedł i niczego mi nie oferował. Nawet na początku nie chciał wziąć tej iskry. To ja go do tego przekonałam, chcąc od niego nagrodę.

Przełknęła ślinę.

- Chciałam żyć wiecznie, jak ty - wydusiła z siebie słowa. - Chciałam być prorokiem.

[Strażnik]

Westchnął. Czasami zastanawiał się, czy to nie zaleta, że zrobił coś tak niewybaczalnego, ponieważ zawsze mógł ustawić smoki takie jak Sekcja w relacji do siebie i przypomnieć o dawce pokory. Była mu potrzebna zwłaszcza teraz, po usłyszeniu słów smoczycy.
Czy był zaskoczony? Nie. Zdegustowany nią w większym stopniu, naturalnie, ale nie wykroczyła swoim wyznaniem poza zakres, który już dla niej mentalnie przygotował.
Żadnej nagrody za posiadanie racji nie było, ale...

Gratulacje Strażniku. Miałeś rację.

– Czy tobie zależy na byciu lepszą osobą? Czy jedynie doświadczaniu wszystkiego spontanicznie, bez refleksji i ze świadomością, że w razie problemów zwyczajnie przeprosisz i to koniec?
Czy to jest osoba, którą jesteś i dlatego uważasz, że nie da ci się pomóc? – Pytał nie tylko po to żeby ją zranić, a ponieważ rzeczywiście oczekiwał odpowiedzi. Czegokolwiek, co uzasadniłoby, jakkolwiek spójnie, jej tok postępowania. Nie rozumiał zwyczajnie, co popychało ją do popełniania tak radykalnych błędów. Co zmuszało ją do takiego egoizmu.

[Ślepa Sprawiedliwość]

- Nie o to chodzi. Ja chcę być dobra, staram się być dobra.

Nigdy nie robiła niczego z myślą "o tak, ale bym sobie kogoś dzisiaj skrzywdziła". Zwykle było w porządku, ale czasem...

- Wszyscy popełniają błędy, ale ja... Ja się boję. Boję się tego, co mi się stanie. Konsekwencji. I wtedy wpadam w panikę i ze strachu robię złe rzeczy. Ja nie myślę wtedy trzeźwo, tylko o tym jak przetrwać. Jak jakieś zwierzę. I żeby uniknąć konsekwencji tych rzeczy, robię jeszcze gorsze rzeczy. I to wszystko się wymyka spod kontroli, aż w końcu nie mogę już zrobić nic.

Jak mała śnieżka, która staczając się z góry, staje się coraz większa i większa, aż w końcu nie zderzy się z jakimś drzewem.

- I bezsilna dopiero odwracam się za siebie. I dopiero wtedy widzę tą ścieżkę zniszczenia, którą za sobą zostawiłam. Jakbym wybudziła się ze snu. Ale wtedy już za późno na refleksje. Jedyne co mogę zrobić to przeprosić i mieć nadzieję, że z czasem ostudzą się emocje i inni zapomną.

Przełknęła ślinę.

- Za każdym razem, gdy wydaje mi się, że już prawie wszystko naprawiłam, ta sama historia się powtarza. W koło, w koło, w koło. Nie ważne jak bym się starała, jest już po mnie, gdy tylko popełnię błąd. Tego się nie da naprawić. Ja nie umiem. Nie ważne ile się nauczę. Mnie trzeba pilnować jak jakieś głupie pisklę, żeby sobie nie zrobiło krzywdy. Tylko że to pisklę, ma zdolności stuksiężycowej smoczycy i zamiast zabawki, może popsuć cały świat.

[Tonące Słońce]

Przyjemne świergotanie Strażnika Gwiazd oraz Sekcji Zwłok nie mogło trwać wiecznie – nie, żeby Hadesa jakkolwiek zaskoczyło spotkanie boskiego wysłannika z ich adwersarką. Nie przejmował się ich zauważalną z niebios konwersacją, bowiem bezpardonowo obniżył swój lot gwałtownym wezbraniem na prędkości w trakcie pikowania, co by niedaleko ziemi rozpostrzeć dobrze umięśnione skrzydła, hamujące jego cielsko ze wspomaganym maddarą szarpnięciem. Uderzył nimi raz jeszcze, nim bezszelestnie osiadł na posadzce, porzucając myśli o podtrzymywanym do tej pory czarze.
– Wybaczcie, że przerywam... – zaczął, w rzeczywistości nieszczególnie przejęty tym jakże urokliwym nietaktem, albowiem w kontaktach ze smokami plagi trzeba było się do tego przyzwyczaić, czyż nie? A przynajmniej tak sądziło większość smoków, którzy nie mieli z nimi żadnej bliższej styczności. Traktowanie ogółu pod pryzmatem narwanego przywództwa było, doprawdy, bolesne, lecz sami sobie taki los zgotowali, wybierając Mahvran na przewodniczkę. Żałował decyzji? Skąd. Żałował jedynie tego, że w tym padole łez smoki żyły przeszłością i zaciskały swe szpony na irracjonalnym kodeksie, który wprowadzał zaciskający się na szyi ciasną pętlą rygor.
– ... jednakże chciałbym prosić Sennah o rozświetlanie drogi w wielkim świecie. – Po wypowiedzianych słowach zaczerpnął ze źródła, aby maleńkim, nie dłuższym niż smoczy szpon ostrzem odciąć ze swego grzbietu tobołki, w których znajdowało się mięso.

→ 12/4 mięsa za misję 24.07

[Strażnik]

Rozmowa przed świątynią nie była najlepszym pomysłem, zwłaszcza że wciąż pełnił tutaj przede wszystkim konkretny obowiązek. Ukłucie irytacji które odczuł na widok Plagijczyka nie było zatem skierowane ku niemu personalnie, a wpłynęło z oddechowej reakcji, nim Strażnik zdał sobie sprawę gdzie przebywa. Zachował zatem profesjonalizm i skinął mu łbem na powitanie. Nie mógł jeszcze pozwolić błogosławieństu popłynąć, bowiem musiał poczekać na resztę grupy. To by jednak oznaczało, że wymiana z Sekcją na ten moment dobiegła końca.
– W porządku – odezwał się oficjalniej, jakby do Sekcji i Plagijczyka jednocześnie.
– Rozmowę możemy dokończyć później –
Smoki i tak wyruszały tylko rano, bądź nocą, żeby nie tracić czasu, więc po odprawianiu drużyny, powinien znaleźć moment na masochistyczną dyskusję z Sekcją.
~Idź do stada, dogonię cię po drodze. W międzyczasie zastanów się od której strony żebranie o proroctwo, czy nieśmiertelność było objawem paniki, a nie świadomej decyzji, której konsekwencji nie miałaś ochoty wcześniej przeanalizować ~ Jęczenie o strachu już go nie przekonywało. Zbyt dobrze znał to uczucie i zbyt dobrze wiedział, że w najgorszej sytuacji w życiu, nawet mimo miażdżącej paniki i paranoi, miał wybór. Ona tym bardziej.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Przeszył ją dreszcz, gdy poczuła w powietrzu zapach plagi. Wolała uniknąć kolejnej próby zabójstwa więc szybko odeszła po omacku w stronę światyni.

- Przepraszam, poczekam w środku - odpowiedziała, a odbicie poprowadziło ją od boskiego przybytku. Tam już sobie poczekało przed wejściem, żując jakieś rekreacyjne ziele, zostawiając Sekcję samą ze swoimi myślami.

// zt

[Sięgający do Nieba]

Hermes przyleciał na miejsce wkrótce po ojcu, akurat żeby zauważyć oddalająca się z miejsca płatności Sekcje... A nawet dwie Sekcje? Tudzież Ziemię Przodków. Wciąż pamiętał ich wspólny pojedynek, który, ku jego bezbrzeżnemu zadowoleniu, zakończył się zwycięstwem czarodzieja. Dostrzegł, iż pysk (czy raczej oczy) smoczycy wyglądają bardzo dziwnie, co od razu zanotował sobie w pamięci.
Wylądował zgrabnie na ziemi i ze sporą niechęcią podsunal zapłatę Straznikowi. Rozstawanie się ze swoimi kosztownościami zawsze go bolało.

/8/4 mięsa za 24.07

[Czarci Pomiot]

Nieco dłużej zajęło jej dotarcie na plac, niżeli pozostałej części grupy, bo w końcu musiała całkiem sporo badziewia upchać do swojej torby. Zaproszenia na bal, monety, mały szczur, piwo, runy i… Dwa tajemnicze eliksiry od ojca, które z całą pewnością bardzo się przydadzą! Część głupot zdążyła już oddać młodemu, w tym drugiego szczura, siostrę Brzydala, który właśnie usilnie próbował z jej torby raz po raz wypełznąć, ale Pomiot dzielnie upychała go z powrotem. W końcu z głuchym tąpnięciem wylądowała na placu i skinąwszy wpierw łbem do towarzyszy, podlazła bliżej Strażnika, by złożyć przed sobą parę ochłapów mięsa i jeden kamień szlachetny.

//8/4 mięsa i szafir za 24.07

[Strażnik]

Nawet mimo podenerwowania wynikłego z rozmowy z Sekcją, cierpliwie poczekał do nadejścia wszystkich Plagijczyków. Skinął im łbem na powitanie, a następnie, co również nie było dla nich zaskoczeniem, poruszył łapą i pozwolił by Sennah objawiła na placu swoją energię. Oślepiła ich na chwilę, ale i ociepliła, nawet jeśli w upalną pogodę, nie było to szczególnie potrzebne. Najważniejsze jednak, że zamierzała zrobić swoje – nawet jeśli nie gwarantowała im ochrony, jeśli sami wskoczą zagrożeniu na szpony, czy miecze.
Gdy tę część pracy miał za sobą, odczekał jeszcze chwilę, a następnie udał się w ślad za płaczącą czernią smoczycą.



Błogosławieństwo Sennah 24.05.22
Tonące Słońce
– 12/4 mięsa

Gwieździste Niebo
– 8/4 mięsa

Czarci Pomiot
– 8/4 mięsa, szafir

[Infamia Nieumarłych]

Potrzebowała tego. Musiała uciec, chociaż na jeden dzień. Zaszyć się w dziczy. Uspokoić. Może wyładować na czymś nerwy. Cokolwiek.
Nie szła sama – dlatego też pod tą przeklętą świątynię przyszła razem z Ulfhedinnem. Biała hydra dreptała za samicą, kołysząc na boki pięcioma długimi szyjami. Wiedźma zatrzymała się, z niechęcią patrząc na starą budowlę, postawioną ku czci tutejszego panteonu.
Skrzywiła się.
Nie chciała tego błogosławieństwa, ale miała resztki zdrowego rozsądku. Była przywódcą, do jasnej cholery, nie może zachowywać się lekkomyślnie.
Nie odezwała się ani słowem, kładąc przed sobą stos różnego rodzaju pożywienia. Czy miała ochotę na kolejną konfrontację ze Strażnikiem? Tak i nie. Ale na pewno nie teraz i nie tutaj, więc liczyła że prorok nie spróbuje otworzyć ku niej pyska, bo, szczerze mówiąc, ona nie miała nawet sił na próby kontaktu wzrokowego. Nie z nim. Niech zrobi co musi i się wynosi.

[Przejaw Anomalii]

» innym razem...

Niezbyt często zabawiał za granicą Wolnych Stad z tak zwanym zewnętrznym światem, toteż nieczęsto także widywało się go pod świątynią. Nie odczuwał potrzeby, by modlić się gorliwie, a w samym tym miejscu pojawił się może parę razy, aby doświadczyć błogosławieństwa. Gdy pojawił się na placu, wokół nikogo nie było. Nikogo, poza Prorokiem oczywiście, do którego przyszedł. Nie zamierzał wdawać się w jakąkolwiek jednak dyskusję, toteż oszczędził sobie gromkiego powitania, skromnie kiwając samcowi łbem w milczeniu. Wyjął ze skórzanej sakwy dwa, małe pakunki, jakie miały być zapłatą. Było jej jednak trochę więcej, aniżeli potrzebne byłoby na niego samego, ponieważ cienista łasica zamierzała iść razem z nim. Zachód czuł, że Ennorath nie bardzo pochwalał pomysł udania się za granicę w niewiadomym konkretnie celu, ale zamierzał mu przy tym towarzyszyć. W końcu był jego, poniekąd, strażnikiem, odkąd związani zostali ze sobą za pomocą mistycznej, magicznej więzi. Fevara została tutaj, by pomóc z rozbieganymi pisklętami, przynajmniej jako dron.

Samiec cienia przemknął na barki Chabra, tam już zostając, uważnie obserwując przy tym Strażnika Gwiazd. Smok przysunął zawiniątka bliżej niego i oczekiwał, prędko posyłając jeszcze wiadomość mentalną do Wschodu Słońca, informującą o planowanej podróży, wraz z kierunkiem i początkowym miejscem wymarszu. Czuł, że martwiłaby się, gdyby odszedł bez słowa, w niewiadomym nikomu kierunku.

» Błogosławieństwo dla Zachodu – malachit, nefryt i 4/4 mięsa
» Błogosławieństwo dla Ennoratha – 4/4 roślin
» Misja 29 lipca.

[Strażnik]

Jako iż oba smoki wyruszały o innej porze, Strażnik miał chwilę czasu, by nawiązać interakcję z samicą. To czy tego chciał nie do końca pokrywało się z tym co zrobić musiał, po ich ostatnim, bardzo niefortunnym pożegnaniu. Nie myślał o tym dużo, choć przede wszystkim dlatego, że tymczasowo zajęły go inne sprawy. Może to dobrze, że niebo waliło im się na głowę, ponieważ dzięki temu nie myślał o siedzącej mu na barkach polityce, czy relacjach między smokami. Nawet nie musiał udawać, że nie miał niczego pod kontrolą, ponieważ nikt nie miał.
Niemniej zwiady trwały dalej w najlepsze, jak gdyby nic się nie zmieniło.
Nim pozwolił błogosławieństwu popłynąć, rozejrzał się uważnie, czy w okolicy nie ma nikogo poza Infamią i jej kompanem. Potem westchnął ciężko, chwilowo wzrok zawieszając na opłacie.
– Nie wymagam od ciebie żadnego komentarza zwrotnego, lecz chciałbym odnieść się do naszej ostatniej rozmowy w cztery ślepia – mówił z oficjalną szorstkością, analizując uważnie jej ślepia i mimikę.
– Chciałbym zapewnić, że moje zachowanie nie było standardowe dla sposobu w którym noszę się przy innych smokach. W wyniku zdenerwowania... – odchrząknął, jakby w połowie monologu zdał sobie z czegoś sprawę.
– Postąpiłem wobec ciebie niewłaściwie, unosząc się gniewem, a potem odchodząc. Zarzuciłem ci także niesłowność, co choć w tamtym momencie zdawało mi się słuszną obserwacją, mogło wynikać z nieporozumienia. Przyjmij zatem moje przeprosiny – W odruchu kiwnąłby jej teraz łbem, ale powstrzymał się w ostatniej chwili, jak gdyby jakaś wewnętrzna małostkowość zabraniała dać jej teraz to, co wcześniej wzięła siłą. Mogła jednak nawet nie zauważyć różnicy.


Wobec Zachodu nie miał nic do powiedzenia. Chciałby, lecz przepraszanie było jednym, a oczekiwanie drugim. Ostatnimi czasu absurdalnie łatwo czuł się przez innych raniony, lecz musiał wziąć pod uwagę swoje przewrażliwienie i nierealistyczne oczekiwania. Przywitał go zatem tak jak każdego innego, a następnie odprawił świetlistym błogosławieństwem, zapamiętując dobrze gdzie się udawał. Krótkie oślepienie zabrało zarówno opłatę, jak i napełniło zwiadowcę i jego towarzysza przyjaznym ciepłem.


Błogosławieństwo Sennah 29.07.22

Infamia Nieumarłych
– 8/4 mięsa, 4/4 roślin

Zachód Słońca
– malachit, nefryt i 4/4 mięsa, 4/4 roślin

[Infamia Nieumarłych]

Skrzywiła się minimalnie, ledwo widocznie, gdy szorstki głos proroka przeciął... No właśnie, nie do końca komfortową ciszę. Była komfortowa dopóki się nie pojawił. Gdy tylko dostrzegła kątem oka jego brązowe łuski, skupiona na obserwowaniu trawy, a nie jego, jej mięśnie od razu lekko zesztywniały. Czy zaatakowałaby go? Nie, raczej nie. Chociaż chęć uduszenia go przeszła jej przez myśl. Zabrania go gdzieś daleko i pozbawienia życia w jakiejś pustej jaskini. Nie dlatego, że nienawidziła jego samego w sobie – nienawidziła tego z ilu rzeczy mu się zwierzyła, zupełnie bezpodstawnie, irracjonalnie wręcz. Wraz z zabiciem Strażnika zabiłaby poczucie upokorzenia, które nękało ją od ich ostatniej interakcji.
Dlatego, cholera, nigdy nie powinno się przed nikim pękać i rozlewać. Nigdy, cholera, nigdy.
Słuchała go, ale nie spojrzała mu w oczy, cały czas wpatrując się w jego krogulcze palce. Oddychała spokojnie, miarowo, akceptując jego iście niespodziewane słowa z dziwnym spokojem. A może rezygnacją.
Gdy skończył, zapadła ta dobrze im obu znana cisza, przerwana w końcu gdy wiedźma cmoknęła lekko, ale raczej był to gest zastępujący odchrząknięcie, niż faktyczny sygnał rozbawienia.
– Cóż. – Powiedziała wkrótce, siląc się na nonszalancki ton, kołysząc ciałem na boki. – Ja nie mam już nic do powiedzenia. Wiesz o mnie wszystko.
Powiedziała nijako, po czym, ani razu na niego nie zerkając, po prostu odwróciła się i odeszła, zabierając posykującą hydrę ze sobą. Strażnik może i potrafił zostawić coś za sobą i po prostu dojrzeć, ale ona już nie. Trzymała urazę przez całe życie. Przeprosiny, nawet szczere, nie mogły tego zmienić. Mogli albo próbować po prostu pchać swoją relację dalej, w jakimkolwiek kierunku... Albo przy następnym spotkaniu się zadusić, o ile kiedykolwiek do niego dojdzie.
Była wściekła, zrezygnowana i wykończona. Może za barierą odnajdzie tymczasowe ukojenie.

[Trzeci Szlak]

Dzisiaj Świst przybył na miejsce już nie jako Śmiały Kolec, ale jako Syn Przygody. Czy zmiana imienia oznaczał też więcej dojrzałości, więcej rozsądku, a mniej brawury? Być może.

Być może nie – to się okaże.

Bądź co bądź, prostując się dumnie, smok położył kamienie przed Strażnikiem.
– Witaj! – powiedział głośno i pewnie, wyraźnie będąc w dobrym humorze. – Znów przybyłem po boską opiekę podczas wyprawy. Proszę o ich błogosławieństwo, aby chroniło mnie przed niebezpieczeństwami.

// nefryt, 2 x tygrysie oko za misję 30.07

[Pasterz Kóz]

Astral znał odpowiedź na pytanie narratora Syna, aczkolwiek zachował ją dla siebie. Zamiast tego wkroczył zaraz za synem, niosąc dwa diamenty w łapach. Stanął obok, a następnie powitał Strażnika szerokim uśmiechem oraz skinięciem głowy.
– Witaj Proroku – postawił przed sobą dwa diamenty. – Synu, pamiętaj, że boska opieka chroni przed niebezpieczeństwami, ale jak sam będziesz je szukał to na nic Ci się nie zda – doradził tylko swojemu narwanemu synowi.

// 2x diament za misję 30.07

[Zajęczy Kolec]

Pod świątynię przybył względnie samotnie – nie posiadał bowiem towarzystwa żadnej innej smoczej duszy, lecz na jego grzbiecie rozłożona była mała wiewiórka, wyjątkowo nieznajdująca się na czubku głowy, jako że w bladym blasku to pojawiających się, to niknących promieni słońca postanowiła uciąć sobie drzemkę. Kroczył w związku z tym ostrożnie, uważając, aby nie wykonywać zbyt gwałtownych ruchów, co by Finn nie zaliczył twardego lądowania, wiążącego się z niezbyt przyjemną, nagłą pobudką, zaś na widok świątyni odetchnął poniekąd z ulgą – pozbędzie się tego balastu, który musiał targać przez niemałe połacie terenów słońca.

Rozejrzał się po okolicy, z początku nie zauważając proroka za grzbietami pary morskich smoków, do których szybko dołączył, jako że to właśnie w ich pobliżu znajdowała się interesująca go persona.
– Cześć Wam – rzucił rubasznie, nie bardzo nawet wiedząc, z kim ma do czynienia. – I Tobie rrównież, Strrażniku. Prroszę – wymamrotał, podsuwając do niego zgromadzone dary, które miały stanowić zapłatę za błogosławieństwo Sennah. Z jednej strony zastanawiało go to, co z nimi robi i czy na prawdę ich potrzebuje, lecz z drugiej... czy sam przypadkiem nie gromadził dóbr, mających trafić do Nenyi, nawet jeśli wprost przyznała, że ich nie potrzebuje?

Uznał to za czystą kurtuazję – coś za coś.

• 8/4 mięsa, bursztyn za misję 31.07

[Strażnik]

Ziemista dwójka, o ile nie była w stanie złagodzić jego wczorajszych nerwów, tak czy inaczej działała w stabilizujcy sposób. Nawet jeśli nie zgadzał się ze wszystkimi ich poglądami, czy sposobem życia, nie uważał Pasterza czy Śwista za złe osoby, więc przyjazny kontakt z nimi dawał mu trochę nadziei na życie.
Odpowiedział im krótkim "witajcie" i uprzejmie skinął łbem. Nie musiał dodawać nic więcej na temat błogosławieństwa, bowiem Pasterz był już doświadczonym zwiadowcą.
Bez żadnych komplikacji zatem dostali swoje światło i odeszli.
Podobnie rzecz mieć się miała ze smokiem, który odwiedził plac w międzyczasie. Wyruszał sam, czego Strażnik nie uznawał za zbyt mądre, ale nie mógł też w zupełności go potępić, skoro nie byłby w tym konsekwentny.
Wypełniające okolicę światło powinno objąć także jego i jego zapłatę.

Błogosławieństwo Sennah 30.07.22
Pasterz Ziemi
– 2x diament

Syn Przygody
– nefryt, 2 x tygrysie oko

Błogosławieństwo Sennah 31.07.22
Zajęczy Kolec
– 8/4 mięsa, bursztyn

[Pasterz Kóz]

Iiii jesteśmy ponownie. Tym razem przybył tutaj z Błyskiem, oboje mieli iść ostatni raz do orków, aby pomóc w odbiciu siostry Edkarka! Oczywiście pokojowo. Gorzej jeśli rozmowy potoczą się w innym, gorszym kierunku. Wtedy będą improwizować.
– Witaj Strażniku – przywitał Proroka oraz skinął mu głową, a nawet uśmiechnął się. Postawił przed sobą dwa tygrysie oka jako zapłatę.

// 2x tygrysie oko na misję przeniesioną z 02.08 → 14.08

[Trel Cykad]

Na miejsce zbiórki przybyła Aris, niosąc w pysku mieszek z kilkoma kamieniami szlachetnymi. Widząc Proroka zmarszczyła nos, dalej mając mu za złe to, co wydarzyło się na Skałach.
Położyła mu kamienie przed łapami i usiadła na ziemi, czekając na przybycie ojca.

// bursztyn, akwamaryn, szmaragd za misję 6.08 godz 19