Gorąca zatoczka

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Niestety dla smoczycy – wszystko wskazywało na to, że smok nie ma pojęcia, o co jej chodziło. Gdyby nie ciemne łuski, mogła by się nawet zarumienić ze wstydu w tym momencie. Skuliła się nieco w sobie, choć z poziomu wody – ten delikatny ruch mógł pozostać niezauważony.
– Dobrze... Pasja wyjaśni od początku. Pielwszym, co dowiedziała się, gdy obudziła się w glocie ostatnio było to, że wiele księżyców spędziła w magicznym, smoczym śnie. Że nie było z nią kontaktu długo, że nie wychodziła nigdzie... Ale Pasja pamięta więcej. Pamięta, jak budziła się wczesnym lankiem, czując jak napełnia ją dziwna enelgia. Ta sama enelgia, po każdym wybudzeniu, plowadziła ją na spotkania. Z Błyskiem i jeszcze innym smokiem. Słyszała, że to tylko sny, ale musiała sama się przekonać. – zaczęła opowiadać, wyglądając na nieco speszoną. To było... prywatne. Może nieco wstydliwe.
– I... Błysk istnieje. Pasja chciała się z nim spotkać... jeszcze choć laz. I choć wyglądasz tak samo... nie pamiętasz wiele, plawda? Uciekania w wysokiej tlawie, przepychanki z wielkim żukiem... ani deptania drzewek? – odsłaniała coraz więcej. Może nie pomyśli, że jest szalona.

Z każdym uderzeniem serca zakłopotanie ustępowało miejsca skupieniu i w zasadzie nawet zainteresowaniu słowami smoczycy. Rozumiał dlaczego była speszona, w końcu to, co mówiła normalnie mogłoby się wydawać czymś... conajmniej dziwnym, ale skoro rozpoznała wtedy w nim Błyska, wzbudziło to w nim zainteresowanie. Znowu jakieś duszki płatały figle? Zbieg okoliczności? Czy coś innego?
Kiedy ta zaczęła go wypytywać powoli o szczegóły, sam morski zdjął z niej swój wzrok i popatrzył się gdzieś niżej, jakby coraz bardziej zaczynał się nad czymś zastanawiać, próbować sobie przypomnieć, jakby rzeczywiście coś mu świtało w głowie. Jednakże minusem tejże sytuacji było to, iż nie odpowiedział smoczycy ani słowem, pogrążając się głęboko w myślach.

Po pytaniach... czekała. I czekała, widząc, jak odwraca wzrok. Westchnęła, kładąc uszy po sobie i przymykając ślepia. Uśmiech zniknął z jej pyska, by zastąpiło go przygnębienie.
– Tak jak myślała... tylko aż do tej poly miała nadzieję, że jest inaczej. – rzekła smutno, gdy łapy ugięły się pod nią. Zmęczona, dawna łowczyni została przygnieciona przed smutną rzeczywistość, w której to wszystko było tylko wytworem jej wyobraźni. W której nic z tego nie miało miejsca. W której prawdziwym było tylko to, że... była całkiem sama.
Ułożyła się na brzegu jeziora, kładąc łeb blisko poruszającej się tafli. Gdyby pamiętał coś z tego, co mówiła... na pewno by nie musiał się nad tym zastanawiać.

Nie wiedział nawet ile czasu upłynęło, kiedy w zasadzie to walczył ze swoimi myślami. A co było treścią tej walki? Tylko sam na razie o tym wie.
– Cz-czekaj, nie, chwila... – powiedział podnosząc łeb wręcz od razu, jak ta dokańczała swoją myśl. Potem jednak znów, tym razem jakby się speszył spojrzał gdzieś na bok na moment, a potem wrócił swoimi ślepiami na nią.
– Ja... – zaczął swym standardowym tonem; cicho i niepewnie – pamiętam jedno, ummm... Miałem niedawno taki jeden dziwny sen i... No. – Nie brzmiał tak, jakby wymyślał to wszystko w locie, a wręcz przeciwnie; jakby wewnętrzny hamulec blokował go przed podzieleniem się czymś więcej.

Czarna chmura, która zawisła nad smoczycą rozwiała się momentalnie w dwa mrugnięcia ślepiami, gdy wspomniał o "dziwnym śnie". Wstała, całkiem szybko jak na starowinkę, prawą przednią łapą uderzając przy tym o taflę wody.
– Co... co takiego Ci się śniło? – spytała, gdy nadzieja na nowo napełniła jej ciało. Pochyliła się nieco bardziej ku Błyskowi. Jeśli nadal były by to tylko sny, to nadal, to co tam przechodzili... gdyby pamiętał, pewnie by zrozumiał. Ją, to co czuje i to, dlaczego znów tu przyszła. Będąc ledwie jeden nieostrożny krok od wpadnięcia do wody, oczekiwała odpowiedzi.

Błysk na moment jeszcze pokręcił ślepiami po okolicy, by sprawdzić czy nie ma wokół nich nikogo innego. Nie zauważył nic.
Podniósł się w końcu z wody, aby przejść do pozycji siedzącej. jego mokre łuski pobłyskiwały na zimowym słońcu. Spojrzał się pionowo w górę, nad siebie.
– Widzisz... te chmury? – Spytał cicho, choć raczej retorycznie. No trudno by ich nie było widać.
– Wyobraź sobie, że... sięgasz łbem chmur, a jednym krokiem możesz zmieść cały obóz Plagi z powierzchni ziemi. Jesteś tak wielka, że nawet sami bogowie nie potrafią nic tobie zrobić, a ty bez wysiłku możesz pozbyć się każdego z nich, możesz na prawdę zrobić co tylko się tobie podoba. Napędzana tą wszechogarniającą cię mocą podążasz w stronę świątyni, kiedy nagle do twoich uszu dociera pytanie... "Kim jesteś?" I nim się odwrócisz, by spojrzeć kto to powiedział budzisz się w swojej grocie, a wokół nic się nie stało. – Opowiadając to jego wzrok z jednej strony uciekał od rozmówczyni, a z drugiej starał się pozostać w jej okolicy, jakby ciągle walczył ze sobą w środeczku między kontunuowaniem tej opowieści bądź jej zaprzestaniem. Choć cały czas zwyciężała myśl z cyklu: "jak już zacząłeś, to musisz skończyć".
– I potem zastanawiasz się... do kogo należał ten głos. I po jakimś czasie odpoczywasz sobie w gorącym źródełku, spostrzegasz kogoś i słyszysz... ten sam głos.

Spojrzała w niebo, gdy zwrócił uwagę na chmury. Słuchała jego słów z lekko uchylonym pyskiem, obserwując przesuwające się obłoki. Z każdym kolejnym zdaniem, z każdym kolejnym słowem, odkrywającym coraz to więcej historii, jaką miał jej do przekazania – smoczycę przechodził dreszcz. Mieszanka ekscytacji i radości wypełniła jej ciało. Gdy przerwał na moment spojrzała znów na niego, szczerząc się, gdyż... dobrze znała to, o czym mówił. Znała uczucie wielkości i wiedziała, co powiedziała, gdy pierwszy raz go zobaczyła.
– Pasja... Pamięta to. Widziała, czuła to samo, gdy obselwowała Wolne Stada z góly, nie musząc nawet latać. Pamięta, jak smoki uciekały przed nią, a potem... były tak małe, ze ledwie je widziała z nad drzew. – powiedziała, mówiąc dość szybko, przednimi łapami brodząc w płytkiej wodzie. Z każdym przypływem ekscytacji zbliżała się do Błyska. Nie mogła uwierzyć, że... też jednak coś pamięta.

Nie spodziewał się dojrzeć aż takiego entuzjazmu ze strony smoczycy, choć w sumie z drugiej strony ciągle reagowała na wszystko jakoś tak... gwałtownie.
– Oh? Czyli... stąd mnie Pasja kojarzy? – Spytał się potem, patrząc jak samica zbliża się do niego, zanurzając swoje łapy w coraz to głębszej wodzie. Błysk w międzyczasie na razie wciąż siedział w miejscu i obserwował ją zaciekawiony.

Pasja, choć zazwyczaj spokojna, zdecydowanie łatwo poddawała się intensywnym emocjom i uczuciom. Rewelacja, z jaką się spotkała, jakiej poszukiwała, przyspieszała bicie jej serca, a to pociągało za sobą mniej skoordynowane ruchy i większą niejako... bezmyślność.
– Tak! Dokładnie tak. Ale nie był to jedyny taki sen. Były i kolejne i w niemal każdym, w któlym działo się coś takiego z Pasją... spotykała gdzieś Błyska. – odpowiedziała, stawiając przed siebie kolejne kroki. Spokojni przez całą dyskusję kompani unieśli łby, gdy i tylne podeszwy łap smoczycy zetknęły się z wodą.
Ta obejmowała z każdym uderzeniem serca coraz więcej jej ciała. Czy stara łowczyni pamiętała, że nie umie pływać? Chyba nie zupełnie. Kiedy już wiedziała, że ten smok jest tym samym, którego znała, musiała się przekonać, że to nie są jedynie figle jej własnego umysłu. Że istnieje na prawdę i nie jest to mętna iluzja jakiegoś duszka. Chciała dotknąć go. Miała jednak do tego jeszcze kawałek do przejścia.

Cóż, wystarczyło go poprosić bezpośrednio o to, aby sprawdzić jego prawdziwość istnienia. Ale niestety, albo i stety Błysk myślał, że smoczyca po prostu wchodzi do wody, by się również w niej ogrzać, nie przypuszczał, że nie potrafiła pływać.
– Przepraszam, ale skłamałbym mówiąc, że pamiętam inne związane z tą tematyką sny. Rzadko je w ogóle zapamiętuję. Na ogół pamiętam tylko te o... rodzinie. – przyciszył nieco swój głos przy wymawianiu ostatniego słowa...
Ale cóż, nie mógł nic na to poradzić. Na sposób, w jakim funkcjonował jego umysł.

Przytaknęła ze zrozumieniem, gdy kontynuował opowieści o snach. Sama nie zawsze pamiętała swe sny, ale te mocno wryły się w jej pamięć. Uśmiechała się szeroko, krok za krokiem podążając w stronę samca. Woda sięgała jej coraz wyżej i wyżej.
– Pasja nie śni o lodzinie. Ostatnio została przez najbliższą zostawiona sama na morzu. – nie spuszczała wzroku z niego. Nie brzmiała nawet bardzo smutno, zwierzając się z tego.
– Pasja przyszła tu, bo chciała... – zaczęła zdanie, z szybko bijącym sercem i równie szybkim oddechem, gdy łapa pod wodą osunęła się po śliskiej skale. Nie zdążyła nawet krzyknąć, gdy jej łeb wpadł pod wodę...
...
...
bul bul

Mimo braku wyraźnego smutku w głosie czy mimice rozmówczyni Błysk jednak nieco się tym przejął. Kto jak kto, ale rodzina, przynajmniej dla niego, była bardzo często najważniejsza.
– Czemu? Co się stało? – Spytał się przejęty.
Kiedy samica potknęła się i upadła, Błysk oparł się ogonem za siebie i podniósł swój front nad wodę, aby spojrzeć z góry, czy smoczyca zbiera się do ponownego wynurzenia łba. Na morską to i nawet w połowie nie wyglądała.
~ W porządku? ~ Wysłał jej nawet krótką wiadomość w trakcie wstawania nie wiedząc, czy powinien w zasadzie reagować.

A co się właściwie stało z Pasją? W pogoni za sennym marzeniem miała właśnie porzucić wszystko. Ale tak na prawdę... co by się zmieniło, gdyby tu nie przyszła? Nie zaznała by szczęścia i ekscytacji, wiążącej się ze spotkaniem Błyska. A to było wszystko, co chciała zrobić... w swoich ostatnich oddechach.
Nie tylko śliskie skały sprowadziły Pasję pod wodę. Stare, będące blisko swego kresu serduszko działało szybko – za szybko jak na swój wiek. Gdy przyśpieszyło znów, po nagłym spotkaniu z wodą, zatrzymało się. Ciecz wypełniła pragnące oddechu płuca, a przebierające w przerażeniu łapy opadły bez sił po ledwie kilku pluskach. Błysk... nie doczeka odpowiedzi na swoje pytanie.

Po kilku uderzeniach serca od razu bez słowa i pozwolenia rzucił się w stronę smoczycy, aby ją chwycić i wytarmosić z powrotem na brzeg. Stukła się kamieniem w głowę pod wodą i straciła przytomność? To... byłoby naprawdę... smutne.
Dzięki swojej nieopuszczającej go z wiekiem sile zrobił wszystko bardzo sprawnie, aż ponadprzeciętnie sprawnie, ale czy to wystarczyło?
– Hej, ocknij się, słyszysz mnie? Halo? – Zaczął nią trzepać na brzegu, lekko już zaniepokojony. Spróbował jakoś pouciskać jej brzuszek, aby nadmiarowe ilości wody wylały się z jej pyska. Niestety uzdrowicielem nie był, więc potem po prostu bezradnie spojrzał się na dwóch przyprowadzonych tu wcześniej kompanów...

Gdy smok spojrzał na kompanów Pasji, Ci właśnie spoglądali na siebie nawzajem. Korzystając z zamieszania mantikor wstał i warknął na salamandrę, która po krótkim syku, wiedząc że nie ma szans w walce z wielkim kotem – wpełzła do jeziora, by ledwie uderzenie serca później zniknąć pod jego taflą. Gaj, widząc że nic więcej tu go nie czeka, poza potencjalnym niebezpieczeństwem ze strony smoków (których, sądząc po zapachu tego miejsca, mogło być tu wkrótce więcej), ruszył ile sił w łapach w stronę, z której wcześniej przyszedł. Może powrócił do lasu, w którym wiele księżyców temu został znaleziony?
Sam połów drzewnej okazał się bardzo udany – została wyciągnięta na brzeg, lecz nie ruszyła się już z miejsca. Zachowanie jej towarzyszy świadczyło tylko o jednym... Pasja odeszła, a więź została zerwana. Pozostawiła po sobie wciąż ciepłe ciało... i torby z zapasami. Ze wszystkim, co miała.

Minęło trochę czasu od sytuacji na skałach. Od jej wycieczki do obozu jaszczuroludzi. Erlyn nie czuła się najlepiej. Brak słońca i ponura atmosfera nie służyły jej pogodzie ducha. Czuła się trochę jak promyk słońca zaciskany szczelnie w pięściach. Jak orzeł w klatce za małej, by chociaż rozwinąć skrzydła.

Dotarła do jedynego miejsca o którym pomyślała, że mogłoby jej pomóc. Para wodna pozwalała lepiej oddychać. Westchnęła i zerknęła w górę na Edela, który również nie czuł się najlepiej. Preferował ciepło. Pamiętała słowa dziadka. Oby jej ptaszek nie padł zanim Erlyn uda się przekonać Pana Wojny do podarowania kolibrowi cząstki swojej mocy na tyle, by zachować go przy życiu. Może się jej to uda. Może.

Weszła do ciepłej wody, a na brzegu opierała tylko swój rogaty pysk. Rozluźniła się od ciepła, próbowała wdychać orzeźwiającą parę. Przy okazji myślała o Kharcie i tym, jak napięta wydawała się ich relacja. Chyba powinna z nim wreszcie porozmawiać. I poinformować o jednej, uh, rzeczy. Posłała do niego subtelny, delikatny impuls maddary z prośbą o przybycie, wraz z lokalizacją w której obecnie się znajdowała.

Zanurzyła na moment głowę. Na brzegu został tylko Edel i jej torba.

Nie do końca rozumiał w czym był problem, ale oczywiście nie zamierzał ignorować wezwania przyjaciółki. Przybył możliwie szybko, chociaż droga z terenów Plagi była długa.
Wylądował gładko w miejscu w którym było jeszcze cieplej i wilgotnie. Oczywiście zauważył łeb Erlyn wystający z wody, ale bardziej skupił się na otoczeniu, jakby spodziewał się zagrożenia ukrytego niedaleko. Kiedy nic nie odnalazł, zbliżył się i zaobserwował wodę. Była czysta, bez śladów krwi. Nic jej nie było, więc nieco rozluźnił się.
– Czegoś potrzebujesz, Erlyn?
Zapytał swobodnie i usiadł na brzegu gorącego źródła. Było to dziwne, w końcu ostatnim razem kiedy była w wodzie to robiła wszystko, aby jej nie widział. Czy teraz już nie miało to znaczenia?
Wojownik nieco znudzony rozejrzał się jeszcze po okolicy, jakby mimo wszystko podejrzewał, że ktoś może ich obserwować.

Wynurzyła się i cicho kaszlnęła. Przeczesała palcami wilgotne, czyste już włosy. Za bardzo przesiąkła zapachem Marosa, a o ile jej to nie przeszkadzało, tak plagijczycy mogliby czuć się nieswojo. Szczęśliwie zdołała się wymyć zanim Khart przybył na miejsce. Torba zawsze pachniała bardziej ziołami niż czymkolwiek innym. O nią martwić się nie musiała.

Wtedy zauważyła wojownika siedzącego na brzegu.
– Tobie też cześć – na jej pysku pojawił się chwilowy grymas, ale ostatecznie westchnęła. Wyszła z wody, prędko osuszyła się maddarą (a była w tym co raz bieglejsza) i stanęła nieopodal Kharta. – Chciałam z tobą p-porozmawiać o, eh, tym co zaszło ostatnio? – próbowała wybadać teraz jego nastrój.

Powitanie. Ah... Zawsze uważał, że przekaz maddarowy powinien go posiadać, ale skoro takowego nie dostawał to ignorował niepotrzebne konwenanse.
Khart w milczeniu lekko przekrzywił łeb. Na jego pysku nie malowało się zupełnie nic, jakby czekał na zwyczajowe polecenie. Nie podejrzewał, aby to była błaha sprawa skoro nie załatwiła tego za pomocą maddary. Mogła też mieć takie warunkowanie, aby przekazywać informację w pysk. Cóż, to był dobry nawyk o ile ktoś miał do przekazania dobre informacje.
– Słucham...
Stwierdził i się uśmiechnął lekko tylko po to, aby dodać jej otuchy i pewności siebie w jej postanowieniu.

Sięgnęła łapą do piersi i wytrząsnęła z niej zalegający paproch. Chwilę obserwowała Kharta, dopiero potem uciekając spojrzeniem gdzieś na bok.
– Dlaczego wtedy mnie zostawiłeś? Tak, uh, praktycznie bez słowa? – próbowała ugryźć temat z jej strony, i choć wewnętrznie miała ochotę wyrywać sobie z głowy włosy, tak pozostawała na zewnątrz pogodnie uśmiechnięta. Może nieco spięta perspektywą kolejnej sprzeczki, której nie do końca rozumiała.

Samiec przez dłuższy czas wpatrywał się w Erlyn i nie do końca wiedział co miał powiedzieć. Powrócił do tamtego dnia i myśli jakie towarzyszyły.
– Ja...
Z jakiegoś powodu Khart poczuł, że w jego myśli wkrada się gniew skierowany nie na Erlyn tylko siebie. W zaistniałej sytuacji nie było niczego, co mogłoby wywołać takie emocje, ale wtedy faktycznie zostawił ją samą przed wieczorem.
– Nie wiem... Potrzebowałem pomyśleć i uspokoić się. Wybacz, że Cię wtedy zostawiłem.
Stwierdził zmieszany i sam wreszcie obrócił łeb w stronę gorącego źródła, które w tej chwili samiec najwyraźniej dogłębnie analizował.

Smoki Wolnych Stad

Gorąca zatoczka

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu