Samotny pagórek

[Maros]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie kontynuował tematu Pestki, uznając, że nie ma już co więcej dodać. Nie chciał denerwować jej faktem, że ta ścigana była przez piratów i może się okazać, że za kilka dni jej ciało morze wyrzuci na jakiś brzeg. Przymknął ślepia zastanawiając się nad tym, co usłyszał od leszego. Może powinien wyjaśnić jej, że nie stanowi to przed nim żadnej tajemnicy?

~Em... Mogę, w sumie dlaczego nie. ~ gdyby widziała kompana, ten właśnie nieco zakłopotany ocierał ręką kark.
~ Dlaczego szukać? Stało się coś? ~ tu wkradła się nutka zaniepokojenia, nie kontaktował się z Marosem do rozstania na plaży.

[Odłamek Raju]

Edel wyfrunął z jej grzywy i usadowił się na lewym rogu. Zerknęła w górę, choć naturalnie nie mogła go widzieć z tej perspektywy. Lekko się uśmiechnęła.

Potem miała problem z zapamiętaniem, że nagła cisza mogła być podejrzana dla Marosa.
~ Wrócił poobijany – ucięła, zastanawiając się czy drugą część powinna powiedzieć. ~ Ja... nie wiem dlaczego, ale nie mówi mi całej prawdy. Atak przypadkowo spotkanego smoka nie powoduje... no... tego – miała ochotę machnąć łapą by pokazać na rozwalonego na trawie uzdrowiciela, ale tylko przesłała obraz tego co widzi. Nędza i rozpacz, przynajmniej psychologiczna. ~ Nie chcę naciskać bo to nie moja sprawa. Po prostu... gdyby następnym razem nie wrócił, poszłabym go szukać. Choćby z dziadkiem. – Nie o takie bzdury prosiła Viliara, więc ratunek kogoś dla niej ważnego nie powinien stanowić jakiegoś wielkiego wyzwania.

[Maros]

Przeniósł na nią wzrok, niby patrząc na kolibra którego usłyszał, gdy wylatywał z grzywy. Nadal nic jednak nie mówił

~Wiem, byłem z nim tam.~ przyznał, chociaż i jemu nie podobała się wizyta na wyspie, zwłaszcza spięcie ze smoczycą i słowa jakie tam padły. Nawet jeśli nie do końca rozumiał je wszystkie, tak doskonale czuł co wywołały.
~Szukał czegoś, ale nie wyjaśnił mi czego. niedługo na nowo wraca do ludzi gdzieś. Nic więcej nie wiem .

[Odłamek Raju]

Gdyby to było możliwe to jej brwi sięgnęłyby teraz samego słońca.
~ Ludzi? – ugryzła się jednak po chwili w język. Nie powinna węszyć, to nie jej sprawa. Leszy przystał na jej prośbę i to się liczyło. ~ N-nieważne. Dziękuję. – Nie zamierzała siedzieć w takiej niezręcznej ciszy dłużej niż to konieczne.

Przeniosła spojrzenie na samca i położyła się prostopadle do niego. Ostrożnie wsunęła łapy tak, że jedna z nich leżała gdzieś pod brzuchem, zaś druga na nasadzie szyi. Głowę oparła o jego pierś. Leżała chwilę w ciszy, myśląc nad czymś.
– Mogę coś dla ciebie zrobić? – zapytała w końcu, po chwili wyjaśniając, poniekąd. – Jakoś ci w czymś pomóc...?

[Maros]

Erys nie odpowiedział już, skoro nie padły kolejne pytania. Według umowy będzie informował smoczyce o wyprawach opiekuna, tylko czy na pewno wiedział o wszystkich?

Nieco dziwiła go jej otwartość na tak bliski kontakt, chociaż pewnie robiła tak względem każdego. Tak, to mogło wiele wyjaśniać. Chwilę przed jej ułożeniem, wyprostował skrzydło tak, by nie przydusiła jego ramienia. Oddychał nieco płycej, oszczędzając jej nadmiernych ruchów łba i łap.
– Mi? – wyjątkowo głupie pytanie, przecież określiła się jasno.
-Hm... Chyba nie bardzo jest w czym. – zastanowił się chwilę. Nie, było coś chociaż głupio było mu o to wypytywać. Darował sobie, ta kwestia musiała poczekać.

[Odłamek Raju]

Powiercił się i w tym nie było nic złego ale jego spłycony oddech trochę ją zaniepokoił. Odchyliła ucho, zaś w ramach dywersji lekko odepchnęła się łapani od Pokłosia by stworzyć między nimi wolną przestrzeń na długość połowy smoczej łapy. W dalszym ciągu leżała na boku, ale nie narzucała mu się tak. Dobrze, że nie czytała w myślach. Zrobiłoby się jej przykro. W końcu dotykała innych tylko przy leczeniu, a kontakt fizyczny ograniczała do minimum. Poza Viliarem. Jego uwielbiała przytulać. Tak śmiesznie reagował!

Milczała przez jakiś czas.
– Nie lubisz polegać na innych – to nie było pytanie a ona nie była ślepa by tego nie zauważyć. – To przez zaufanie które ktoś kiedyś nadużył czy chodzi o coś innego…? – miała swoje podejrzenia ale zero odwagi by wypowiedzieć je na głos.

[Maros]

Zanim jeszcze zrezygnowała z obecnej pozycji, pazurem prawej łapy, powoli bawił się kępką jej sierści znajdującej się na łapie, ulokowanej na jego szyi. Tym razem role się odwróciły, jak widać. Nie trwało to jednak długo. Podniósł nieco czarne uszy, jak gdyby pytając co się stało.
– Coś nie tak? – dodał jeszcze nieco zdezorientowany.
Jej słowa nasunęły mu jedynie jedno, jaka matka, taka córka. Nawet jeśli się nie znały, były do siebie zaskakująco podobne.

– A co kryje się pod tym "czymś innym"? – delikatne pociągnięcie za język, może rozwinie myśl.
– Po prostu długo musiałem radzić sobie sam. – wyjaśnił po chwili.

[Odłamek Raju]

Pokręciła głową. To chyba ona powinna zadać mu to pytanie, prawda? Erlyn zawsze była sobą, nigdy niczego nie udawała. Z Marosem miała czasem wrażenie, że zależnie od nastroju trafi na jedną z dwóch wersji jego charakteru.
– Mmm, sama nie wiem... – zastanowiła się – w-wydaje mi się, żę niektórzy nie lubią ufać innym bo boją się zranienia. Albo utraty? – wzruszyła lekko ramionami. – To dla mnie nic nowego. W Pladze silne więzy tworzy kodeks, nie serce. – Smutna prawda z którą uzdrowicielka nigdy nie chciała się pogodzić.

Zostawiła go dłuższą chwilę bez żadnej odpowiedzi na to wyznanie.
– A jak... jest teraz? – spytała półszeptem, jakby obawiała się odpowiedzi. Serce zabiło jej szybciej.

[Maros]

Po chwili delikatnie pokiwał głową.
– Może coś w tym jest. – zaczął kolejny raz patrząc gdzieś w niebo.
– Ciężko włożyć łapę w ogień, gdy już raz się sparzyłeś. – chociaż to może było głupie porównanie, skwitował je cichym westchnięciem i przymknął ślepia. Kolejne słowa dały mu nieco do myślenia.
– Gdybym Ci nie ufał, nie pozwolił bym na to wtedy wieczorem... i nie było by tulu spotkań. – nie mówił jej wszystkiego, fakt. Ale to wynikało z czegoś innego niż nieufność, do tego ile się znali? Nie chciał je mieszać w sprawy z Fiainem, chociaż nieraz pojawiała się chęć, by z kimś o tym porozmawiać. Może tylko on zaczynał widzieć to w czarnych barwach?
Poza tym, nie było co ukrywać, to jak wyznanie czegoś samemu Viliarowi.

– Pytasz o to, czy nadal sam? Czy raczej o wyjaśnienie, czy chciałbym, żebyś mi pomagała?

[Odłamek Raju]

Czyli był po przejściach. Nadal nie chciała wiercić mu w brzuchu dziury na ten temat, ale trudno było go jakkolwiek pocieszyć lub zapobiec katastrofie z jej strony, kiedy nie miała zielonego pojęcia o co chodzi. Na jego zapewnienie uśmiechnęła się ulotnie.
– Ale nie ufasz mi całkowicie. – Dokończyła niewypowiedzianą część wyznania Pokłosie. – W porządku. Rozumiem. – Westchnęła i przekręciła się na grzbiet, odchylając głowę tak by rogi nie zasłaniały jej widoku gwiazd. – Plagijka, wnuczka zwaśnionego śmiertelnym boga... – brzmiała jakby mogła wyliczać bez końca i jakoś nie pomyślała o tym ile tak naprawdę trwa ich znajomość. Dla Erlyn takie rzeczy nie miały terminu ważności ani minimalnego wymogu. Z Pokłosiem czuła się po prostu dobrze, swobodnie.

Wzruszyła lekko barkami.
– Chyba jedno nie wyklucza drugiego?

[Maros]

Tym razem milczał zacznie dłużej, bijąc się z własnymi myślami. Ciężko powiedzieć czy wygrała któraś ze stron, czy po prostu słowa jakie padły przeważyły szale. Przekręcił się tak, by leżeć na brzuchu, łapą odgarnął grzywę, która nie związania żyła niemal własnym życiem, lądując gdzie popadnie na pysku.
– To nie ma zawiązku z tym, że jesteś z Plagi. – nutka stanowczości wkradła się w jego głos.
– Z Viliarem również. – dodał po chwili. Kłam dalej idioto...
Tym razem to on ułożył delikatnie łeb, na jej klatce piersiowej. Skierował go jednak tak, by nie widzieć jej pyska. Nie chciał widzieć jej reakcji.
– Gdybyś wiedziała, że ktoś narobił w życiu mnóstwo błędów, podejmował złe decyzję, zrobił coś gorszego i.... i poniekąd uciekł przed konsekwencjami tego. – krótka przerwa, zaledwie na oddech.
– Ale chciałby zacząć od początku i dążąc do tego, wpakował się w coś, czego do końca nie rozumie. Co byś zrobiła, względem takiej osoby?

[Odłamek Raju]

Obróciła lekko pysk by widzieć go jednym okiem. Nie poruszyła się kiedy przysunął się bliżej. Natomiast bardzo dziwnie zareagował jej brzuch kiedy Pokłosie położył głowę na jej klatce piersiowej. Dziwne! To nie powinno być jakkolwiek ze sobą związane! Brzuch jest od... jedzenia! I picia! A nie reakcji na dotyk! Absurd!

Zadane jej pytanie było dziwnie specyficzne, jednak nie skomentowała tego. Wydała z siebie ciche 'hm' i znów odchyliła pysk, myśląc. Mimowolnie jedna z jej łap sięgnęła długiej grzywy samca, by palcami ją przeczesywać. Powolne ruchy były dla Erlyn niczym terapia.
– P-poradziłabym mu, aby z-zastanowił się czego chce – odezwała się w końcu – i czy n-niezrozumiała rzecz jest tego warta. Ryzyka. – Trudno było się jej postawić w takiej sytuacji. Od początku życia miała stabilną sytuację. Może nie była najszczęśliwszą osobą na ziemi, ale zdecydowanie miała lepiej niż niektórzy.

– Niewiele jest dla mnie rzeczy n-niewybaczalnych – dodała po paru uderzeniach serca. Zaczęła mimowolnie zastanawiać się co takiego strasznego zrobił Maros, że musiał uciekać. Już w Pladze poznała dużo osób z dość przykrą historią na karku. Czy z nim było podobnie? – Z-zresztą, co miałabym robić? – spytała zaskoczona, jakby dopiero do niej dotarło meritum pytania samca. – Nie jestem sędzią ani katem. To, co zrobiłeś— – ugryzła się w język – to co ta osoba zrobiła – poprawiła się prędko – każdy ma swoje powody. Żeby kogoś ocenić... trzeba znać pełną historię. Nie tylko jej skutki. Liczy się cała przebyta droga, tak myslę. – Uśmiechnęła się lekko i wróciła do przeczesywania jego włosów palcami.

[Maros]

Obrał sobie za cel jakieś wzgórze i po prostu patrzył na nie, nic ciekawego się tam nie działo, więc nie było to zbyt pochłaniający element ich rozmowy.
– A jeśli wycofanie się z tego, oznaczało by mało przyjemne konsekwencje? –co jeśli postąpi z nim tak, jak on chciał z Pestką w pierwszym odruchu?

Ale jej stado już mogło nim być, przemilczał to jednak. Dalej nic nie mówił, chwilę mijały, a on mielił we łbie jedno z wielu pytań.
– Tak z ciekawości, o co pytałaś Viliara, w moim temacie?

[Odłamek Raju]

Westchnęła.
– Maros – zaczęła łagodnie. – Nie doradzę ci w ciemno, jak nie znam całej sytuacji. – Uznała, że o ile gdybanie było interesującą formą rozmowy, tak nie chciałaby powiedzieć czegoś na podstawie strzępów informacji. To nie w porządku. Nacisnęła palcami na jego potylicę i pomasowała skórę w tym miejscu. – R-rozumiem, jeżeli mi z tym nie ufasz. Ale nie pros mnie o radę, kiedy praktycznie nic nie wiem. Nie będzie ona zbyt dobra... – wytłumaczyła łagodnie.

Cofnęła łapę z zaskoczenia na to pytanie.
– Uh – zdziwiła się – chyba prowadziliśmy już tę rozmowę...? – złapało ją dziwne uczucie deja vu.

[Maros]

– Mogłem nie zaczynać. – skwitował jedynie, żałując, że w ogóle się odezwał. Może przydała by się zmiana tematu? Chyba tak, ten nie bardzo się udał.
– To nie takie łatwe do wyjaśnienia. Zapomnijmy o tym .. – i najlepiej nigdy nie wracajmy. To jednak było pewnie niewykonalne.

– Miałem nauczyć Ciię tych eliksirów. – wymamrotał cicho, licząc, że mając jakieś zajęcie jakoś szybciej minie niesmak po niezręcznym temacie. Nie ruszył się jednak, dobrze mu tak było. Delikatny szum wiatru mieszał się z biciem jej serca, a ona bawił się kolejną kępką futra. Brakowało mu takich momentów.

[Odłamek Raju]

Uniosła głowę, aż ją kark zabolał od tego kąta naciągnięcia kręgosłupa, i objęła pysk Marosa w łapy. Za policzki, które pogłaskała palcami.
– Nie oceniam się, Maros. Po prostu nie mogę ci pomóc w taki sposób – wyjaśniła smutno. Wpatrywała się chwilę w jego ślepia i ewidentnie biła z myślami, ale ostatecznie zrezygnowała. Puściła jego pysk. – Dobrze, nie musimy do tego wracać. – Uśmiechnęła się smutno. Nie zamierzała na niego naciskać, chociaż zdecydowanie zabolał fakt, że samiec się wycofał. Trochę jak ten mały lisek co wysunął nos z nory, ale ostatecznie schował się z powrotem cały.

Zmienił temat. Sprytne. Ale skoro miało mu to pomóc, czemu miałaby na siłę ciągnąć niekomfortowy dla niego temat?
– Oh, tak – zgodziła się i przymknęła mimowolnie oczy. Przekręciła nieco głowę by przytknąć lewy policzek do ziemi. Obserwowała go jednym okiem, głównie ruchy jego palców. Chyba zauważył jak kojące potrafi być zajęcia czymś łap. – Jakie potrzebne są do nich składniki? Widziałam kamienie szlachetne? – przypomniała sobie jak tworzył te dwa, które jej podarował.

[Maros]

Kogoś w tej rozmowie brakowało, szybko jednak przypomniał o sobie.
~ Czego się boisz? ~ leszy na prawdę nie rozumiał dlaczego samiec tak się kryje z tym wszystkim. Nie rozumiał też wielu innych kwestii, może dlatego?
Nie dostał jednak odpowiedzi.

Nie stawiał oporu gdy ujęła w łapy jego łeb, nawet nieco przymknął ślepia czując gładzące policzki palce.
– Kiedyś wyjaśnię. – uśmiechnął się do niej delikatnie. Zapewne po tych wyjaśnieniach więcej się nie zobaczą, nie sądził, że prośba skierowana do dwóch duszków, okaże się czymś na miarę kary, a nie rozwiązaniem.

Nie wydawała się szczególnie zadowolona, opuścił nieco uszy. Beznadziejny rozmówca z niego. Poniósł łeb, siadając nieco sztywno.
– Tylko do jednego ich rodzaju. – zaczął, chociaż bez wyraźnego entuzjazmu.
– Szafir, agat lub rubin, dodaje się je sproszkowane do tych leczących cięższe obrażenia. Otwarte złamania, rozległe poparzenia. – zaczął wymieniać.
– Do tego sporo ziół. Babkę, jałowiec, dziurawiec, jemiołę, lubczyk, macierzankę, nawłoć oraz ślaz. Więcej, niż przy normalnym leczeniu, używa się tych samych części roślin. Musisz wycisnąć z nich jak najwięcej soku, najłatwiej zmiażdżyć je w moździerzu, późnej przełożyć na kawałek cienkiego materiału i ścisnąć nad miską. – mówiąc to wyjmował odpowiednie sakiewki, pokazując ile danej rośliny powinna użyć, a nawet jak wydobyć sok z pomocą tkaniny.
– Do miski dolewasz nieco wody i gotujesz. Później tylko należy odczekać, by wystygło i przelać do buteleczek. – tak oto, spokojnie omówili jeden z trzech eliksirów.

[Odłamek Raju]

Kto by pomyślał, że takie niezobowiązujące wyzwanie poprawi jej nastrój? Uśmiechnęła się znacznie szerzej.
– Dobrze – zgodziła się – aż będziesz gotów. – Dodała odrobinę ciszej. Nie chciała, aby wychodził poza strefę swojego komfortu dla niej. To nie powinno tak działać.

Aż wytrzeszczyła oczy kiedy zaczął wymieniać listę składników. Zdawała się nie mieć końca.
– Tyle ziół na ciężkie obrażenia? Uh – zawahała się – t-to już lepiej zapłacić u-uzdrowicielowi za leczenie – powiedziała żartobliwie, ale zapamiętała z czym ma do czynienia. Zauważyła też jeden całkiem kluczowy problem.– Skąd mam brać, ee, buteleczki? – do tej pory się nie zastanawiała nad ich pochodzeiem.

[Maros]

Odwzajemnił go, a gdy przeszli do nauki sam zaczął się uśmiechać nieco szerzej, lubił to.
– Na pewno nie opłaca się używać ich na co dzień, gdy możesz wezwać uzdrowiciela. Jak zauważyłaś, wymagają znacznie większych ilości ziół no i kamieni, a za tymi czasami trzeba się nachodzić. – wyjaśnił, jednocześnie wyjmując z torby jedną z buteleczek. W środku był płyn, zaś zamknięta była drewnianym koreczkiem. Na jej boku wyryte było kilka smoczych run.
– Czasami idzie je wyhandlować od różnych istot, takie najczęściej zrobione są ze szkła. Tak nazywają ten materiał. Ja swoje robię sam z drewna, do tego staram się nie porzucać pustych, dzięki czemu nie musze wykonywać co chwilę nowych. Niektórzy umieją robić z gliny, skórzany bukłak również się nada. – jeśli chciała mogła obejrzeć.
– Mogę zrobić ci kilka, albo poszukać czy nie mam szklanych. – zaproponował.

Dalej pozostało objaśnić ostatnie dwa eliksiry tego typu.
– Na lżejsze rany, potrzeba mniej ziół. Babkę, jałowca, nawłoć i ślaz. Zadziała na poważniejsze otarcia, jakieś drobne rany cięte, czy kłute. Na te pomiędzy, pęknięcia kości i tak dalej też jest. Potrzebny jest żywokost, ślaz, jałowiec, nawłoć, macierzanka, jemioła i dziurawiec. Wykonuje się je tak samo. – tutaj również pokazywał proporcje jakie powinna zachować.

– Ostatnio zauważyłaś jak pomocną są, gdy wiele się dzieje. To chyba wszystko.– oznajmił drapiąc się po szyi pazurem, miał nadzieję, że nic mu nie umknęło.

[Odłamek Raju]

Z pisklęcą fascynacją obejrzała pustą fiolkę. Znała fakturę jaką było szkło, ale do głowy by jej nie przyszło zastępować ją drewnem!
– P-pomysłowe! – bąknęła, oddając mu buteleczkę. – Mój tata miał p-pracownię w której rzeźbił z kości. Czasem jej używam. Myślisz, że f-fiolka z kości ma sens? – rzadko mówiła o tym zainteresowaniu bo nie uważała je za szczególnie eleganckie. Dla wielu było pewnie też dziwactwem.

Powtarzała pod nosem kolejne składniki i robiła co raz bardziej zdziwioną minę.
– A-ale to głupie! – przeniosła się do siadu. – A co jak ktoś nie ma ani złamanej kości ani nie jest to rana magiczna? Czemu taki eliksir ma zadziałać? – oburzyła się teatralnie ale nie na Pokłosie, bo przecież nie on wymyślił ani recepturę, ani samą ideę eliksirów.

[Maros]

Pokiwał delikatnie głową.
– Jeśli będzie dostatecznie szczelna, by jej zawartość nie wylała się w torbie, to tak. – swoją drogą, było to dość niecodzienne zainteresowanie. Nie postrzegał tego w negatywny sposób, kości jak każdy inny materiał, bardzo łatwo można było je nabyć, nawet smocze.

– Jeśli dobrze dobierzesz eliksir, do powagi rany to zadziała. Całkiem wyleczy najlżejsze obrażenia, te cięższe zaleczy do stanu lekkich. Jak z twoją strzałą. – wyjaśnił sięgając po trzy miski. Jedna z nich postawił przez Erlyn, jeśli chciała mogła zabrać również kawałek materiału do wyciśnięcia soku jak i moździerz. Z boku spoczął bukłak z wodą.
– Ale niestety urwanej łapy już nie naprawi, ani dziury w klatce piersiowej. – skwitował to westchnieniem.

– No dobrze, teoria była, czas na praktykę. – delikatny uśmiech powrócił na pysk, gdy tylko odepchnął od siebie widok Nozzadrychy.
Do wszystkich rzeczy dołożył jeszcze rubin z torby.
– Spróbuj zrobić jeden, zobaczymy jak wyjdzie. – nie mogło być nauki bez ćwiczeń, co to była by wtedy za nauka.

Podczas gdy smoczyca zajęła się eliksirem i on nie pozostał bez zajęcia. Z kilku sakiewek wyjął odpowiednie zioła, które jedno po drugim miażdżył w moździerzu, następnie trafiały one na materiał, który ściskał nad miską, pozyskując w ten sposób jak najwięcej ich soku. Do pierwszej miski cztery liście babki, cztery jagody jałowca, cztery liście nawłoci, cztery liście ślazu.
Do drugiej, w podobny sposób co pierwsze, osiem korzeni żywokostu, cztery liście ślazu, cztery jagody jałowca, osiem liści nawłoci, cztery gałązki macierzanki, cztery liście jemioły, osiem kwiatów dziurawca.
Nie spieszył się, każde z ziół wykorzystując jak tylko się dało. Do obu misek dolał nieco wody i z pomocą maddary zagotował. Pozostawił do ostygnięcia, a gdy płyn byłby już chłodny, przelał do buteleczek dzieląc na równe części. Każdą zamknął szczelnie, sprawdzając czy nie cieknie.