Jezioro

[Fantazjotwórcza]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Era powiedziała już dość dużo. Co więc biedna Kuroi ma dodać do takiej wypowiedzi.
– Załatwienie sprawy bez użycia siły. Można mówić prawdę, można czasem kłamać. Oczywiście dopóki nas na łganiu nie przyłapią. Chodzi o to aby dwie strony – lub przynajmniej nasza – były zadowolone. – Dodała do wypowiedzi Ery kilka swoich słów. Powiedzenie czegoś tak długiego dla samiczki było straszne. Ale cóż... Musiała. Kuroi już raz uczyła się mediacji od Jadu Duszy wraz z Shino. Niestety trzeba było ją przerwać z ważnego powodu. Szkoda.
Kuroi i Era razem powiedziały dość dużo. Czy jeszcze o czymś zapomniały? Jeśli tak to zapewne Grzeszna uzupełni ich wypowiedzi o to, co ona wie o mediacji. Teraz mała północna musiała czekać. Obwinęła łapki ogonem uważnie obserwując cienistą.

[Dwuznaczna Aluzja]

Spojrzała ognistej bez lęku prosto w ślepia, rozkoszując się tym wściekłym spojrzeniem ognistej. Posłała jej spokojne, lekko podirytowane, ale raczej spokojne spojrzenie złotych ślepi i skinęła łbem. Usiadła, owijając łapy ogonem i wysłuchała odpowiedzi obu piskląt. Gdy nadeszła jej kolej, zastanowiła się przez chwilę.
– To umiejętność pomagając rozwiązywać problemy między zwaśnionymi, ale także umożliwia nam przekonanie kogoś do swoich poglądów poprzez zręczną argumentację. Pozwala uniknąć niepotrzebnych walk. Nie można się pogubić w tym co się mówi, a gdy sytuacja jest nieco ostrzejsza, lepiej mówić szybko i treściwie, aby nie doszło do walki. Warto czasem zastanowić się nad tym co chce się powiedzieć i zrobić, aby na pewno była to mediacja, a nie popieranie jednej strony tylko ze względu na uczucia. Trzeba być obiektywnym i cierpliwym. Nie należy jednak się spieszyć niepotrzebnie. Wówczas drugi smok będzie miał wrażenie, że się denerwujesz i chcesz jak najszybciej zakończyć tą rozmowę. Jeśli podejmujesz się roli mediatora, powinieneś być opanowany. Dzięki temu smoki będą miały do ciebie zaufanie. A to zadziała na twoją korzyść – powiedziała, biorąc głębszy oddech. Trochę powiedziała.

[Ćmienie Maddary]

Wysłuchała spokojnie Wszystkich trzech samic. Ach, jak ona nie lubiła Cienia! Każdy z nich zachowywał się jak pan świata, który zawsze ma rację! Ha! Ciekawe jak wyglądałaby ich rozmowa z Immanorem lub Naranleą! A Nenya! Ha! Ta ich arogancja zaprowadzi ich do zguby. Tak myślała. A jednak zbytnio przeceniła Cienistą. Nie odpowiedziała na jej pytanie tak, jakby sądziła Ognista. Jej wzrok był kamienny, nieco odpychający. Ale już stały. Tylko ogniki w jej oczach się poruszały. – Podsumowując. Era powiedziała, że mediacja jest umiejętnością, która pozwala wywinąć się z kłopotów. Polega na zadowoleniu dwóch stron sporu i przydatna jest każdemu smoku. Kuroi dopowiedziała, że mediacja polega również na nie używaniu przemocy. Muszę ci powiedzieć, że kłamstwa mają bardzo krótkie łapy, a zadowolenie dotyczy obu stron. Chodzi o złoty środek, który na równi usatysfakcjonuje obie strony, kompromis. Cienista powiedziała esencjalne słowa: pomaga rozwiązywać problemy między zwaśnionymi, wokół czego oscylowałyście. – Spojrzała na Ogniste. – Ponadto wymieniła kilka czynników, które potrzebne są podczas mediacji. – Spojrzała na nią na krótką chwilę. Grzeszna zapędziła się w swojej odpowiedzi. Niemniej mówiła dobrze. – Jako mediator należy być spokojnym i obiektywnym, cierpliwym. Należy dobierać odpowiednie argumenty. Jednak to nie tylko spory definiują mediacje, a sytuacje. – Co też było gdzieś już zawarte. Jej głos był kamienny i spokojny, chociaż może wychodził nieco na plus? Mówiła do całej trójki i nie dzieliła ich tak, by do któregoś zwracać się inaczej niż do innego. Oczywiście, jeżeli chodzi o ton.
Era miałą zaledwie cztery księżyce, Kuroi siedem, Grzeszna była już dorosłym smokiem. Z Cienia. O, z Cienia. – Wybuchły walki między Ogniem a Cieniem. Przez przypadek znalazłyście się w miejscu bardzo bliskim walkom. – Tu zerknęła na ogniste. – Era, widzisz cienistego, który nie ma wobec ciebie dobrych zamiarów, co powinnaś zrobić? Jak myślisz? Kuroi, jesteś z Erą, jesteś starsza, jak myślisz, co ty powinnaś zrobić? To zdarzenie widzi Grzeszna. Bazując na mediacji, jak powinnaś postąpić? – Zapytała całej trójki. Być może ten "problem" będzie miał zastosowanie w przyszłości... Miejmy nadzieję, że nie.

[Dwuznaczna Aluzja]

Wsłuchiwała się w słowa Ćmienia, zupełnie nie zainteresowana pisklętami, co było widać. Dla niej w ogóle mogło ich nie być, miała je gdzieś. Niech się tulą do tej ognistej, niech śpią, wszystko było Grzesznej jedno. Byleby nie skakały wokół i plątały się pod łapami, bo tego adeptka po prostu nie zniesie.
Słysząc problem, jaki czarodziejka dała im do rozwiązania, zastanowiła się. Temat walki ją zainteresował, ale starała się nie dać tego po sobie poznać, chociaż wewnątrz dosłownie się paliła. Az dziwnie że nie zapłonęła.
– Cóż, Era i Kuroi są pisklętami, więc powinny być jak najdalej od strefy walk. Trzeba by było je jakoś stamtąd ewakuować. Chociaż jestem jaka jestem, nie popieram zabijania czy ranienia piskląt, więc jeśli jakiś cienisty miał ochotę je zaatakować, stanęłabym w ich obronie, chociaż nie są nawet z mojego stada. Nie rzuciłabym się na niego od razu, tylko w ostateczności, ale starałabym się przemówić mu do rozsądku, że to tylko pisklęta, niegroźne i bezbronne, ogniste, ale jednak pisklęta – powiedziała chrapliwym głosem. Mimo iż zachowywała się spokojnie, w oczach malowała się ekscytacja. Walka... Coś pięknego.

[Fantazjotwórcza]

Kura początkowo nic nie mówiła. Ktoś chciał zaatakować pisklę? Ale to przecież wbrew smoczym prawom! Keszcze duszki by go za to pokarały! I przywódca! Piskląt nie można krzywdzić... Przecież są takie bezbronne.
– Wyjaśniłabym mu, że zabicie mnie i Ery nie byłoby dla niego ani trochę dobre. Nie dość, że mógłby pojawić się zły duszek to jeszcze za zrobienie czegoś takiego czeka go naprawdę straszna kara. – tym razem to też nie była krótka odpowiedź. Przynajmniej nie dla Kuroi. Oda wolałaby się nie odzywać ale skoro musi... W końcu to ona chciała się uczyć mediacji. Och gdyby ktokolwiek wiedział jak ona się boi po każdym wypowiedzianym słowie. Nie ukazywała jednak na zewnątrz tego strachu była poważna i opanowana. Dokładnie jak jej mama!

[Marmurowa Łuska.]

Wypowiedziała się ostatnia, bo chciała wpierw przemyślić odpowiedź, zanim się odezwie. Gdy Grzeszna i Kuroi się wypowiedziały przyszła kolej na nią.
– Zanim ten Cienisty, chcący mnie zaatakować, zbliżył by się do mnie, starałabym się go od tego odwieść. Tłumaczyłabym mu że jako pisklę nie biorę udziału w wojnie, że znalazłam się tam przypadkiem. Że za skrzywdzenie mnie czekałaby go kara, na mocy smoczych praw. Że ostrzegam go bo nie chcę dodatkowych waśni, skoro już i tak trwa wojna. Że rozumiem że stoi po stronie Cienistych, to normalne, ale jeżeli chce im pomóc to powinien być z nimi, a nie zabijać niewinne pisklęta. – Raczej pierwszą jej myślą byłaby ucieczka, ale to nie było Mediacją, więc nie powiedziała tego na głos.

[Ćmienie Maddary]

Wysłuchała wszystkich trzech racji. Kolejno każdego smoka obdarzała skinieniem łba. Oczywiście mówili prawidłowo. A Era wydawała się bardzo rozwinięta jak na swój niewielki wiek. Kuroi była małomówna. Jednak pierwotnie nazywała się Cichą. Nigdy nie piszczała. Nawet po wykluciu. Shino za nią nadrabiała... – Zaczynając od najmłodszej. Ero, w takich sytuacjach należy krótkich, treściwych słów. Jeżeli jesteś zbyt zdenerwowana mogłabyś postarać się wycofać lub zawołać pomoc. Starsza Kuroi powinna lepiej sobie poradzić. Tym bardziej, że skoro ktoś już próbuje zaatakować pisklę może nie baczyć na jego słowa. Kuroi, powinnaś powołać się na smocze prawa. Pisklęciobójca karany jest śmiercią i to powinno ostudzić temperament smoka. – Przerwała na chwilę, by wziąć zwykły, krótki wdech. – Dobrze mówisz, Cienista. Jednak najpewniejszym argumentem jest smocze prawo. Rodzice smoka, a i Stado z pewnością szukałoby odwetu za zabicie ich pisklęcia. Po to są smocze prawa, by ich przestrzegać. I tak, twoim obowiązkiem byłoby je zaprowadzić w bezpieczne miejsce. – Powiedziała spokojnym tonem. Potem na krótką chwilę się zamyśliła. Era miała niema pięć księżycy i aspirowała na adepta. Można to wykorzystać. – Obie jesteście młode. – Zwróciła się do piskląt. – I potrzebujecie kamieni szlachetnych do nauk, które niedługo zapewne podejmiecie. W pewnym momencie udaje się wam znaleźć ten kamień. W tym samym momencie. Przyjmijmy, że nie chcecie się nim dzielić. Jakie argumenty wytoczycie, by zatrzymać kamień? – Zapytała. potem zwróciła się do Grzesznej. – Twoim zadaniem jest dokładne wysłuchanie ich obu i na podstawie tego co powiedzą zdecydujesz co należy zrobić. – Czyli dwie strony sporu i mediator. Jednak wszystkie trzy samice muszą się postarać.

[Marmurowa Łuska.]

Pokiwała łbem na rady Ćmienia Maddary. Potem wysłuchaładrugiej sytuacji, i pierwsza tym razem zabrała głos. Ta sytuacja wydawała jej się lepsza, miała na nią więcej pomysłów.
– Ja bym zrobiła inaczej, niż wytyczanie argumentów. Zaproponowałabym Kuroi byśmy wspólnie poszukały drugiego kamienia, w końcu co dwie głowy to nie jedna. Gdybyśmy jednak nic nie znalazły...wtedy uważam że kamień należałby się tej słabiej wyszkolonej osobie, z mniejszą liczbą umiejętności. Licząc oczywiście na szczerość. Albo tej co ma mniej kamieni.
Ale jeśli miałabym jednak dawać argumenty...może to że jestem młodsza? Niewiele, ale jednak. To że jako przyszłej Uzdrowicielce bardziej mi się należy? Ale nie uważam takich argumentów za sprawiedliwe, nie wypowiedziałabym ich. Albo że jestem córką Przywódczyni, ale to już całkowita głupota. Sprawiedliwym powoden, którym mogłabym podać, byłby cel wydania kamienia. Kto na co chce go przeznaczyć. Ale tutaj właśnie osoba trzecia najlepiej gdyby zadecydowała. Albo po prostu dać go komuś innemu, i po kłopocie. – Zamilkła.

[Fantazjotwórcza]

Kuroi wysłuchała słów matki i poruszyła gwałtownie w lewo ogonem. Ach ta mediacja! Tyle zbędnego gadania. Na szczęście wiedziała, że jeśli szybko powie i nie będzie marudzić to szybciej to skończą.
– jestem starsza przez co – może – jest mi bliżej do rangi adepta czyli momentu gdy nadchodzi jednocześnie mnóstwo nauk i szkoleń za kamienie u nauczyciela. Każdej pełnej randze należałby się kamień. Ja jako czarodziej potrzebuje treningów magii u nauczyciela by móc chronić stado. Jeżeli powstrzymałabym zagrożenie nie trzeba by było nikogo leczyć. Jeśli ja bym znalazła kamień to również byłoby to dobrym argumentem. Jeśli nie... To mogę też ja wziąć ten kamień a następny, który znajdę oddać Erze. – Wypowiedziała te słowa spokojna i pewna siebie. Teraz jedynie obserwowała Grzeszną czekając, aż ona wypowie się w tej sprawie. Kuroi miała nadzieję, że nigdy nie zdarzy się jej podobna sytuacja. Według niej najlepszym rozwiązaniem było znalezienie wspólnie drugiego kamyka. Ale czy to był argument? Niestety nie...

[Dwuznaczna Aluzja]

Wysłuchała drugiego problemu, jaki miały rozwiązać i wypowiedzi dwóch ognistych piskląt. Nie wydawała się specjalnie zainteresowana słuchaniem, ale jednak nadstawiała uszy – i tak niewidoczne – by dosłyszeć wszystko, mimo swojej niechęci do gadania i słuchania. Mlasnęła kilkakrotnie jęzorem w pysku.
– Osobiście sądzę, że skoro dochodzi do sporu w tej sprawie, to powinno zostawić się decyzję Przywódcy stada. Ale na podstawie tego, co powiedziały te dwie, sądzę że kamień powinien zostać albo zostawiony w spokoju, i niech go znajdzie i weźmie ktoś inny, albo niech poszukają drugiego i jedna weźmie pierwszy, a druga ten drugi – powiedziała wzruszając lekko barkami. Czuła się trochę dziwnie, mając naukę razem z pisklętami, ale to i tak nic w porównaniu sytuacji, gdy uczyło ja pisklę. To paskudne, też ogniste. Jak widać ogniki cieszą się różnymi typami smoków. Jedne to paskudne, marudzące karaluchy, a inne to potulne i nieśmiałe niedołęgi. Grzeszna miała na ich temat mieszaną opinię, ale z przechyleniem na nie. Ze względu na Lilith, która zaszła jej za skórę. Ale zresztą cienista też zapewne pozostanie w jej pamięci na długo.

[Ćmienie Maddary]

Skinęła. Tu nie było wiele do wyjaśnienia. Jednak Era i Kuroi miały nieco inne charaktery niż... Na Ogień przystało. Ale ich rozwiązania były bardzo mediacyjne. – Czasem jednak dochodzi do podobnych spięć. Pomysł z odszukaniem drugiego kamienia jak najbardziej aprobuję. Gdybyście nie doszły do porozumienia same, Cienista, jako mediatorka mogłaby odebrać wam kamień i oddać go przywódcy, by nie było o niego walki. – Powiedziała spokojnie. No... Szło im bardzo dobrze. Może jeszcze jeden problem i na tym skończą. Spojrzała na Grzeszną, Erę i Kuroi. Jej córka i córka Runy miały łagodne charaktery, Cienista była zaś butna. – Wczujcie się porządnie w sytuację. I... zagrajcie swoje role. – Powiedziała na początku. – Ero, może pamiętasz Shierra. Dla zabawy gryzł starsze smoki, poza tym był dumny i butny. W zabawie ugryzłaś Grzeszną, ta odebrała to jako zniewagę i żąda kary. Kuroi, będziesz mediatorką. Ero, jakimi argumentami byś się wymigiwała przed karą? Grzeszna, jakimi żądałabyś kary? Przyjmijcie, że pochodzicie z jednego stada, zaś Kuroi w hierarchii stoi wyżej. A może to zbyt skomplikowane teraz dla was? – Zapytała po prostu. Może się zagalopowała? Cóż, całej trójki jeszcze nigdy wcześniej nie uczyła.

[Marmurowa Łuska.]

Zastanowiła się chwilę nad zadaniem. Nie wydawało jej się takie trudne. Pokręciła przecząco na pytanie Ćmienia. Po czym od razu zabrała się do dzieła. Przyjęła że już jest po fakcie i nie udawała gryzienia Grzesznej. Wstała tylko, by lepiej wczuć się w rolę Shierra. Czy go pamiętała? Nie za bardzo ale umiała to sobie wyobrazić. Odchrzaknęła i zaczęła.
– Ta smoczyca jest przewrażliwiona. Co kolwiek ją dotknąć a już robi z tego nie wiadomo co! Uważa się za nietykalną? Jestem tylko pisklęciem i jakie stanowię zagrożenie dla prawie dorosłej adeptki? I dlaczego miałbym ją gryżć, ja nic do niej nie mam! Jak można zrzucić na mnie winę za to że do niej podszedłe? A nawet gdybym ją ugryzł to co, umarłaby? – Przerwała na chwilę i teraz już mówiła swoim głosem. -Specjalnie mówiłam jak samiec, i byłam taka rpzłioszczona, bo to w końcu miał być Shierr. No i trochę się wymigiwałam. Ale myślę że to byłoby przekonujace. – Teraz już skończyła.

[Dwuznaczna Aluzja]

Grzeszna wydawała się odrobinę zażenowana kolejnym problemem, jaki podsunęła im Ćmienie, ale puściła to mimo uszu. Znaczy nie tak do końca, bo musiała na niego w końcu odpowiedzieć.
– Gryzienie smoków, zwłaszcza starszych, a na dodatek z innego stada? Uznałabym iż po prostu rodzice nie dbają o własne potomstwo – prychnęła z dezaprobatą, a w ślepiach pojawiło się politowanie.
– Litości. Niech pisklęta pamiętają gdzie ich miejsce i co im wolno, bo jak tak dalej pójdzie to same zostaną pogryzione. Żądałabym porządnego wytłumaczenia, skąd takie bezczelne zachowanie, a jeśli pisklę zachowywało by się wobec mnie niekulturalnie, porozmawiałabym z rodzicem pisklaka, a jeśli takiego nie ma – przywódcą stada, z którego taka mała paskuda pochodzi – powiedziała swoją wersję, a pod koniec mówienia kąciki pyska wygięły się w drapieżnym, pełnym szaleństwa uśmieszku. Chętnie by powiedziała, że zjadłaby takie pisklę na śniadanie, ale ten komentarz zostawiła dla siebie.

[Fantazjotwórcza]

Hejejej... Kuroi tu chyba czegoś nie rozumiała. Miały być smokami "z jednego stada", a Grzeszna powiedziała "z innego stada". Może nie dosłyszała? Cóż... tak więc będzie musiała zrobić to nieco inaczej...
– W sumie ugryzienie przez jakiegoś pisklaka to nic strasznego. To prawda, że najlepszą opcją byłoby porozmawiać z opiekunem pisklęcia. Nie jest to złe , a nawet nauczy pisklę, że na przyszłość nie powinno gryźć smoki z innego stada. Jednak pisklę uważa, że ją nie ugryzło. Jeśli byłaby to prawda obie strony mogłyby o tym zapomnieć. Jeśli pisklę kłamało to należy to dodać podczas rozmowy z jego opiekunem, aby przypilnował, by nic podobnego nie zdarzyło się w przyszłości. – Zakończyła swoją niesamowitą odpowiedź. Teraz to już dosłownie odpada. Nie dość, że nie była pewna co do swojej wypowiedzi na ten temat to jeszcze musiała tyle powiedzieć! Nigdy więcej nie będzie się uczyła tej strasznej umiejętności. Oby skończyli tą naukę jak najszybciej.

[Ćmienie Maddary]

No cóż, Grzeszna nie dosłyszała, ale nadal było w porządku. Przysłuchiwała się wszystkim i uśmiechnęła się, gdy Era grała swoją rolę. Cienista chyba nie musiała udawać, ale to nie jest takie ważne. – Jak mówiłam kłamstwo ma krótkie nogi. Nawet małe pisklę może dotkliwie ugryźć. Gdy smok się obije można to zobaczyć po lekko uniesionych łuskach. Takie mogą być też zadrapane, a miękkie mogą mieć delikatne zagłębienia. W skórze u północnych smoków też mogą zostać odciśnięcia a nawet niewielkie ranki. Poza tym ślina i zapach. Grzeszna dobrze zrobiłaby upominając pisklę i zgłaszając się do opiekuna. Ten z kolei musiałby bardziej zająć się wychowywaniem takiego, bowiem mogłoby się w końcu przekonać jak to jest, gdy duży smok gryzie ogon młodego. Nie każdy potrafi być bezkonfliktowy. Gdyby mu to zostało i kiedyś ugryzłby kogoś ważnego z innego stada... mogłaby się potoczyć makabra. – Zakończyła swój długi wywód i odetchnęła bardzo, bardzo głęboko. Bródką potarła bliznę przy piersi. – Uważam, że dobrze zrozumiałyście czym jest mediacja. Jakieś pytania? – Powiedziała na sam koniec przesuwając wzrokiem po każdym smoku z tej trójki. Było to przyjemniejsze niż z początku się wydawało.

/Raport: Mediacja I, proszę, byście wkleiły Wszystkie posty. Moje, Kuroi, Grzesznej i Ery, ponieważ są bardzo ważne w nauce. Cóż, czasem nawet jak dwa smoki oddzielnie działają admi wymaga, by zacytować posty wszystkich. Dziękuję za cierpliwość *^*

[Marmurowa Łuska.]

Podczas tej nauki okazało się że Ćmienie Maddary wcale niebyła taka zła, tylko na początku sprawiała takie wrażenie. Era polubiła ją. Mama miała rację, Ogień to najlepsze stado. Jego członkowie zawsze pomagaja sobie w potrzebie, są lojalni. Era w przyszłości odwdzięczy się Czarodziejce, gdy będzie miała okazję ją leczyć. Kuroi także.
Za to Grzeszna Łuska już tak nie przypadła młodej do gustu. Ćmienie wyraźnie pałała do niej niechęcią. To wzbudziło w Erze przekonanie że smokom spoza Ognia, niezbyt można ufać.
– Nie mam żadnych pytań. Jestem ci wdzięczna za naukę. Dziękuję. – Jak zawsze kultura u niej obowiązywała.

[Oko]

Powłócząc łapami przechadzał się brzegiem jeziora, od którego zionął niezbyt przyjemny, rażący chłód. Jednak ciepłe i puszyste futro młodzika oszczędzało mu doświadczenia owego stanu oraz schłodzenia. Wystarczył mu ostry wiatr oraz zimny eter wpadający do jego płuc z każdym oddechem. W zamyśleniu wpatrywał się w niczym nie zmąconą, gładką taflę jeziora, myśląc o wszystkim i o niczym. Nie miał ostatnimi czasy nic do roboty, czuł się niemal wyrzutkiem wśród cienistych. Pierzaste skrzydła młodzik skrzętnie złożył, więc teraz przylegały one ciasno do ciała, dając dodatkową ochronę przed zimnem jego ciału. Mięśnie pracowały niezmordowanie od wielu godzin, gdyż jezioro, nad którym się znalazł wcale nie było blisko terenów stada Cienia, więc Oko musiał długo maszerować, aby tu dotrzeć. Przynajmniej nie tkwił w obozie jak ten kołek, nie przydając się na nic i jednocześnie plątając się wszystkim pod łapami.
Mocny powiew uderzył samca w psyk, na chwilę pozbawiając go tchu, co zaowocowało gwałtownym przerwaniem czynności chodzenia. Zdawało się, iż Oko niczym pełnokrwisty mustang stanął dęba. Zamrugał parę razy oczami i dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak szybko bije mu serce, i że kuje go bok. Przysiadł więc tuż przed samą wodą, wysuwając z pyska rozdwojony jęzor i zanurzając go w wodzie, na której w ułamku sekundy zaczęły tworzyć się kręgi zmierzające w kierunku drugiego brzegu. Przejrzysta ciecz była chłodna i orzeźwiająca. Spływała po jego suchym gardle, nawilżając je, co było dość miłym uczuciem.

[Niebieski Kolec]

Cóż... Coraz częściej zdarzało mi się robić spacery, a ten był wyjątkowy, ponieważ od obozu do jeziora jest kawałek drogi. Jednak gdy doszedłem do jeziora zauważyłem pisklę gaszące pragnienie. Postanowiłem zacząć rozmowę. Z daleka czułem, że to cienisty. Kiedyś ominąłbym go szerokim łukiem, ale teraz wszystko się zmieniło. ~ Hej mały. Nie za zimno na samotne wędrówki?~ Spytałem serdecznie się do niego uśmiechając. Nie miałem złych zamiarów... Może nawet go czegoś poucze.

[Oko]

Oderwał jęzor od tafli wody, usłyszawszy obcy głos. Cieszył się, iż smok stoi po jego prawej stronie i nie widzi zamglonego oka. Zakrył je szybko powiekę i podniósł łeb, uśmiechając się do obcego.
– Dzień dobry, duży. – odparł, strzygąc uszami i luzując napięte skrzydła. Opadły one z cichym szelestem na ziemię, otulając jego boki niczym najcieplejsza pierzyna.
– Raczej nie, jestem smokiem północnym i mróz nie może mi zaszkodzić. – stwierdził, wesoło merdając ogonem i podnosząc się z siadu. Musiał unieść nieco łeb, aby spojrzeć w oczy adeptowi. Odetchnął głęboko, z rozkoszą napełniając płuca zimnym, czystym powietrzem. Z zadowoleniem także wypuścił z nozdrzy kłęby pary. Szło mu coraz lepiej. Złączył przednie łapy, jakby chciał stanąć na baczność i owinął je długim ogonem.

[Niebieski Kolec]

Uśmiechnąłem się słysząc słowa małego. Od razu widać, że był inny niż szablonowy cienisty jak kiedyś uważałem. Jednak widać było we mnie zmianę. ~ Jestem Zapomniany Kolec lub Nake jak wolisz. Potrzeba ci czegoś?~ Powiedziałem cały czas bacznie obserwując jego pysk fioletowymi ślepiami. Trochę dłużej zatrzymując się na jego ślepiach. ~ Wszystko w porządku?~ Spytałem cały czas patrząc mu w oczy.

[Oko]

Zaszurgał łapami w ziemi, drapiąc ją pazurem w zakłopotaniu. Nie lubił, gdy ktoś na niego patrzył, zwłaszcza na jego oczy.
– Oko. – wymamrotał, gdy starszy się przedstawił, zapatrzył się w spokojną taflę jeziora, cały czas mając lewe oko zamknięte, tak, żeby samice nie domyślił się, co pod opuszczoną powieką się skrywa.
– Tak, w porządku. – odparł, z powrotem zwracając wzrok na adepta i uśmiechając się wesoło. Miał nadzieję, że Zapomniany nie poruszy tematu ślepej patrzałki, a o której na szczęście nie wiedział.
– Opowiedz mi o czymś. – poprosił ni stąd, ni zowąd, chcąc przerwać nieznośną cisze i odciągnąć Zapomnianego od siebie.