Wypalona plaża

[Dwuznaczna Aluzja]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Postanowiła zachować się doroślej od pisklaka i nie ciągnąć tej absurdalnej rozmowy, bo to nie miało sensu a jedynie spowalniało naukę. A Grzesznej zależało na czasie, co oznaczało że takie rozmowy zabierają cenne sekundy i minuty.
Miała wykonać po jednym zakręcie w lewo i w prawo. Brzmi prosto, ale wykonanie może okazać się znacznie trudniejsze. Cienista adeptka nie przestawała zagarniać wody za siebie, płynąc do przodu. Zastanawiała się, jak czują się rodzice Lilith. Pewnie mają z nią niemały kłopot. Ale w ogniu większość to szaleńcy, więc prawdopodobnie rodzice to też jacyś awanturnicy. Piękna rodzinka, nie to co miała Grzeszna w młodości. Teraz to już dorosła smoczyca z niej była.
Płynąc cały czas wygięła ciało w lewo, razem z ogonem i głową, cały czas trzymaną nad powierzchnią. Skrzydła przy ciele. Ogon za ster. Łapami zagarniała wodę bardziej w bok, na skos, zgodnie z tym co mówiła ta mała pokraka z Ognia. Potem skręt w prawo, równie prosty. Wygięcie ciała w łuk, zagarniane wody za siebie i nieco w bok, potem znowu do przodu. Zatrzymała się, by słyszeć kolejne polecenie Lilith.

[Piekielna Łuska]

To prawda, ogniści cieszyli się opinią szaleńców i agresorów. W sumie cieniści również, jednak Ogień cechował się odwagą i szybkością, a Cień polegał na sprycie i intelekcie, oraz cierpliwości. Trudno powiedzieć, kto był skuteczniejszy.
Lilith jednak nie skupiała się na przemyśleniach, tylko na obserwowaniu poczynań Grzesznej Łuski. Kiwnęła łbem.
– Ostatnie zadanie. Nabierz powietrza w płuca i zanurkuj. Postaraj się przepłynąć kawałek i wynurz się gdy zabraknie Ci tlenu – powiedziała, ucieszona że to ostatnie zadanie dla cienistej. Chyba, że będzie chciała czegoś jeszcze.

[Dwuznaczna Aluzja]

Dobrze, że tamta niedawna kąśliwa wymiana uwag się skończyła. Jeszcze lepsze było to, że przed Grzeszną zostało ostatnie zadanie do opanowania pływania. Podstawowe umiejętności ma opanowane, a to wspaniale. Teraz wystarczy znaleźć kogoś, kto nauczy jej ataku i obrony. Potem szybko pójdzie szybko. Magia, skradanie, śledzenie... I ranga na wyciągnięcie ręki. To kwestia góra trzech księżyców. Może być coś piękniejszego? A no tak. Walka na arenie jest nie do pobicia.
Przestała jednak odpływać w odmęty marzeń i skupiła się na tym co robi. Miała się zanurzyć i przepłynąć kawałek pod wodą, dopóki nie skończy jej się powietrze. Nie uśmiechało jej się nurkowanie w zimnej wodzie, ale trudno.
Wzięła więc głęboki oddech i pochyliła w dół, po chwili znikając pod taflą zimnej wody jeziora. Zaczęła szybko zagarniać wodę i płynąć w przód, rytmicznymi ruchami łap. Energicznie. Było jej zimno, zwłaszcza gdy w końcu się wynurzyła – cała mokra i zziębnięta wyszła na brzeg, otrzepując się.

[Piekielna Łuska]

Spojrzała na Grzeszną, gdy ta wyszła. Przypadkowo ochlapała Lilith. A może właśnie celowo? Pisklę nienawidziło wody, więc warknęło i również się otrzepało, patrząc krytycznym wzrokiem na adeptkę
– To tyle z pływania, rybko. Ja muszę już iść – mruknęła wściekła, że znowu jest mokra i skierowała się w stronę obozu Ognia. Poskarżyć się ojcu. Ten ją przetrzepie przy pierwszej lepszej okazji.


//Raport: Pływanie I

[Błękitny Kolec.]

Błekitnołuski smok przechadzał się po wypalonej plaży. Rany. Było zimno. Śnieg dawał się we znaki, a zimne powietrze...cóż. Wcale nie pomagało. Przyszedł tutaj bo właśnie tu umówił się z Iskrą na naukę. Z resztą ma to być chyba nauka zbiorowa. Był podekscytowany i wręcz nie umiał się doczekać kiedy się zacznie.

[Bezkresna Galaktyka]

Przybyła tu podekscytowana. Będzie ćwiczyć z mamą! Kiedyś tak rzadko ją widywała, przez co zdążyła się mocno za nią stęsknić. Na szczęście ostatnio się to zmieniło i miała szanse nadrobić stracony czas z Iskrą. Na miejscu rozejrzała się, szukając swojej matki. Dostrzegła tylko nieznajomego, błękitnego smoka, który w porównaniu z dorosłymi smokami nie był dużo większy od Ważki. Gdy podeszła bliżej, wyczuła na nim świeży zapach Życia. Pewnie jakiś nowy... Ale czemu nie pachnie jak my? Nie jest dzieckiem Złudzenia ani moim bratem? Zdziwiła się, ale uśmiechnęła się do niego. – Witaj... Jestem Ważka, a ty? Też przyszedłeś na nauki z mamą.. to znaczy z Iskrą Nadziei? – Spytała uprzejmie.

[Błękitny Kolec.]

Smok spojrzał na młodą smoczycę a jego pysk wykrzywił się w łagodnym uśmiechu. – Nazywam się Błękitny Kolec. Heh. Miło mi cię poznać. I tak, będę się uczył z Iskrą. A więc to twoja mama? To zaszczyt poznać. – Zawsze miał serce dla młodszych. Uważał, że trzeba poświęcić im czas. Tylko wtedy ma to wszystko sens. A ta smoczyca była niewiele młodsza od niego.

[Bezkresna Galaktyka]

–Jesteś nowy, prawda? Nie urodziłeś się tutaj? Pierwszy raz cię widzę. – Spytała. Ostatnio bardzo interesowała się sprawami przynależności do stada. Może to dlatego, że poznała dużo nowych smoków? – Tak, Iskra to moja mama. – Dodała z dumą. Już nie mogła się doczekać, kiedy się tu pojawi! Ciekawe, czego będą się uczyć.

[Błękitny Kolec.]

–Tak. Jestem nowy i jestem podrzutkiem. Moi rodzice stwierdzili że tu będzie mi łatwiej żyć, że mogę się czegoś nauczyć. – Pokiwał głową. – Co jak co, ale może i mieli rację, chociaż strasznie za nimi tęsknie. – Nic dziwnego, smok był jeszcze młody, a to nie było takie proste dla niego. – Nie mogę doczekać się nauki wiesz?

[Rozsądny Kolec.]

Mocno przytulając policzek do maminego futra, z poczuciem bezpieczeństwa i w błogim cieple, na miejsce nauki przytransportowany został Haru. Niedługo z racji wieku będzie musiał skończyć z podróżami na grzbiecie matki, ale biorąc pod uwagę wygląd i jego drobną, pisklęcą budowę będzie miał i tak możliwość dziecinnego zachowania znacznie dłużej niż przeciętni.
Jeszcze przed miejscem docelowym rozbudził się i z umiarkowanym zainteresowaniem rozejrzał dookoła. Nigdy tu jeszcze nie był i miał wrażenie, że to dość daleko od domu, który znał. Gdy doszedł do wniosku, że i tak nie ma co próbować zapamiętać drogi tutaj niejako od środka zeskoczył w miękki śnieg i natychmiast tego pożałował. Jako smok wyjątkowo niewielkich rozmiarów prawie całkowicie zniknął w tumanie bieli. Zrobiło się zimno i ciemno... a przynajmniej ciemniej niż przed chwilą.
Haru wyciągnął łeb nad powierzchnię śniegu i zauważył dwa smoki. Większe od niego, co zauważał przy każdym jak do tej pory spotkaniu. Nieznane mu. Chociaż... chwila, wróć! Jednego znał. Ważka. Drugi był mu obcy.
Z trudem wygramolił się ze stawiającego upór śniegu i przysiadł na miejscu całkowicie suchym. I pozbawionym zimowych... udogodnień.

[Ujmujący Kolec]

Ujmujący tylko przechodził obok. Spacerował sobie po terenach wspólnych (nie będąc świadom ich "wspólnoty"), bo akurat miał taki kaprys. A przechodząc koło jeziora, a konkretniej jednej z plaż, zauważył dosyć już sporą grupkę smoków, bo trzy to już ponoć tłum. I jak to on, musiał się zainteresować. Szybko podszedł do życiowych (tak, ich stada również nie świadom), nie krępując się w żaden sposób tym, że byli dla niego obcy.
– Cześć – odezwał się, patrząc po smokach. Zauważył, że byli od niego młodsi, szczególnie ten mały wypie.rdek, który zaledwie wystawał spoza śnieg. Nie przejął się tym. Zasiadł sobie pośród białego puchu, całkiem blisko już obecnych. Zastanawiało go, co się tu miało odbywać. Rytuały, czy to jakiś dziwny kult? Zaraz potem i o to spytał.
– Co tu robicie?

[Bezkresna Galaktyka]

–Tutaj na pewno nauczysz się wielu ciekawych rzeczy – Odrzekła do Błękitnego. – Hmm.. a jeśli mogę spytać, co się stało z twoimi rodzicami? – dodała jeszcze z lekkim wahaniem. Nie chciała wyjść na wścibską Adeptkę. Potem odpowiedziała na jego ostatnie zdanie: – Ja też. Ciekawe, czego będziemy dziś się uczyć. – Jednocześnie wypowiadając te słowa kątem oka dostrzegła swojego brata, jak radził sobie z głębokim śniegiem. Uśmiechnęła się do niego na przywitanie. Na koniec pojawił się kolejny smok, zupełnie nieznany samicy. Spojrzała na niego, jednocześnie wdychając jego zapach, by go zidentyfikować. Stado Cienia... Pamiętała jednak słowa Złudzenia, dlatego nie była do niego uprzedzona.
–Iskra Nadziei będzie nas uczyć – Odpowiedziała, pilnując by wypowiedzieć imię matki, a nie słowo "mama". Ostatnio coraz częściej łapała się na tym, że uważniej dobierała słowa, choć jeszcze czasami zdarzały się pomyłki.

[Biała Łuska.]

Przywędrowała tutaj, nie spodziewając się nikogo. A jednak, myliła się były tu jakieś smoki. Biała wypięła pierś, i dumnie uniosła łeb. Chciała pokazać, że się nie boi.
-Grf.-mruknęła gniewnie, i usiadła. Przyglądała się obcym bez oporów. Najwyżej uznają ją za dziwną.

[Bezkresna Galaktyka]

Zwróciła łeb w stronę nadchodzącej smoczycy i przyjrzała jej się z ciekawością. Nie była w stanie zidentyfikować jej, ale domyśliła się, że są prawie w równym wieku. Dlatego rozluźniona podniosła się i powoli zaczęła iść w jej stronę. Gdy była już blisko, odezwała się patrząc Białej Łusce w oczy.
–Witaj, też przyszłaś na szkolenie? Tak w ogóle to nazywam się Pierzasta Łuska, a ty?

[Biała Łuska.]

-Ciekawość pierwszym stopniem do piekła. Nie, nie przybyłam na szkolenie. Jestem tu przypadkiem. Moje miano brzmi Biała Łuska.-odparła przyglądając się rozmówczyni niebieskimi oczami. Na pewno można się tak rozluźniać? No cóż, ony była przyzwyczajona do czegoś innego. Tam skąd pochodziła, każdy był potencjalnym zabójcą. Zresztą, nieważne. Biała machnęła ogonem, i zmrużyła oczy.
-Powiedziałabym coś niemiłego, ale chyba się powstrzymam.

[Bezkresna Galaktyka]

Przyjrzała się jej z lekkim zaskoczeniem. Do tej pory jej kontakty z innymi były pozytywne lub neutralne, dlatego nie spodziewała się innej reakcji. Spojrzała Białej w oczy już chłodniej, a po usłyszeniu ostatniego zdania odparła: – Powiedziałabyś coś niemiłego kompletnie obcemu sobie smokowi? W takim razie gratuluję nastawienia. – Zachowanie nowej smoczycy wydawało się Pierzastej nietypowe, dlatego już po tej krótkiej wymianie zdań wiedziała, że raczej ta rozmowa nie potrwa długo. A może za szybko wyrabia sobie opinię o innych?

[Ujmujący Kolec]

Iskra Nadziei? Nie znał smoka o takim imieniu, jeśli to w ogóle miało być imię... Bo jakieś takie, dziwne. Że niby co, domniemana smoczyca była niczym promyczek nadziei dla każdego innego? Hm, o tym na pewno się przekonamy. Ujmujący przesunął ogonem po śniegu, zagarniając sporą jego część ku sobie. Położył na nim łapy, ugniatając lekko. W ten sposób będzie mu trochę wygodniej.
– Niech będzie – mruknął, wznosząc wzrok na jasnofutrą. – Jestem Ujmujący – dodał zaraz głośniej, swoim melodyjnym głosem, przypominając sobie, że przecież jeszcze się nie przedstawił. Chciał zapytać skrajną i o jej miano, ale w tym momencie wparowała tu jakaś inna osóbka.
Jak niegrzecznie! Ale Ujmującemu nie przyszło na myśl, że i jego wtargnięcie mogło zostać odebrane w taki sposób przez już obecnych. Przekrzywił łeb, przypatrując się białej samicy. Zauważył, że i ona była od niego młodsza. To go nieco ucieszyło, poczuł się, jakby z racji swojego wieku miał jakąś władzę nad resztą tej zgrai.
– Wal – odezwał się do Białej Łuski, unosząc nieco wyżej pysk. Oczywiście miał na myśli jej wzmiankę o powiedzeniu czegoś niemiłego. – Nikt się tu nie obrazi, prawda? zerknął na Pierzastą, białołuskiego samca i to małe coś w śniegu, chyba pisklę. Przeniósł wzrok z powrotem na ognista, patrząc na nią nagląco.

[Biała Łuska.]

-Powiedziałabym, gdyby to było konieczne. Widzisz, wolę nie obrażać obcych. Mimo wszystko, niech wiedzą, co zamierzam. Albo po prostu jestem zbyt szczera.-ostatnie zdanie biała powiedziała szczerząc kły w uśmiechu. Potem kiwnęła głową na powitanie Ujmującemu, lecz skupiła się na smoczycy. Intrygujące stworzenie.
-W sumie to chyba nie przypadłam wam do gustu, co?-powiedziała, i znów się uśmiechnęła. Czasem zabawnie jest robić dobrą minę do złej gry. Biała Łuska czekała na odpowiedź smoków, choć i tak nic by nie zmieniła.

[Bezkresna Galaktyka]

–Pewnie – odpowiedziała. Przybrała obojętny wyraz pyska, nie chciała zdradzać swoich emocji. Byłoby ciężko domyślić się teraz, co się działo w środku, ponieważ Pierzasta w naturze miała zmienne i bardzo skomplikowane nastroje. Zresztą zbyt mało jeszcze się wydarzyło, by słowa Białej Łuski miały mieć jakiś większy wpływ na nią. Przyglądała się pozostałym, czekając na dalsze słowa.
–Zbyt krótko cię znam, by odpowiedzieć na to pytanie. – Odpowiedziała na nie. Co innego pierwsze wrażenie, a co innego świadomy osąd.

[Biała Łuska.]

Na pysku białej majaczył cień uśmiechu. Gwałtowna zmiana nastroju Pierzastej wydała jej się dziwna.
-Pierwsze wrażenie musi być.-powiedziała, i owinęła ogon wokół łap. Przekrzywiła łeb, przyglądając się smokom. Zachowywały się tak dziwnie i nienaturalnie. Biała Łuska poruszyła skrzydłami, gdyż lekko jej zdrętwiały. Zdecydowanie za mało lata. Powinna jeszcze poćwiczyć.
-Czyżbym powiedziała coś źle?

[Bezkresna Galaktyka]

Czy to była gwałtowna zmiana nastroju? Ciężko powiedzieć. Chyba każdy inaczej to postrzega. Ponieważ Ważka spotkała się z dość chłodną reakcją na swoją chęć zapoznania, postanowiła podchodzić z większym dystansem i nie pokazywać po sobie za wiele. Mimo, że była już Adeptką, nadal wiele spraw było dla niej nowych, a nie przywykła do mniej przyjaznych kontaktów. Być może teraz żałowała, że była zbyt ufna wobec smoczycy z obcego stada?
–Widzę, że jesteś inna niż poznane przeze mnie smoki. Czy powiedziałaś coś źle? Tylko sama możesz to ocenić, bo tylko ty znasz swoje prawdziwe intencje. Każdy może odebrać twoje słowa na własny sposób, ale najważniejsze jest to, co chciałaś nimi wyrazić. – Powiedziała w lekkim zamyśleniu. Może rzeczywiście była to dziwna smoczyca? W końcu smoki mogą niesamowicie różnić się charakterem i podejściem do życia.