Ołtarz Erycala

[Narrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Sugerowanie Mackonurowi, że powinien odwdzięczyć się Pełni za doświadczoną krzywdę być może byłoby nie na miejscu, choć kusiło okrutnie, zwłaszcza że Wodnego odwiedził właśnie ten praworządny osobnik, który ostatnio wyznaczył mu cenę za naprawę proroka. Powstrzymał się jednak przed złośliwościami, woląc zostawić wojnę domową czysto smoczej inicjatywie.
–Sześć szafirów za gardło, biedaku – odpowiedział mu znajomy głos, przyjętym tonem – Co do twojego przyjaciela, za dziewięć kamieni może nawet wypoleruje mu się łuskę – zachichotał na myśl o dodatkowej usłudze. Nie miał nic przeciwko by Mackonir zainwestował więcej.

Plagijczyk, który odwiedził świątynie następnego dnia był już zwyczajniejszym typem gościa. Istotnie, jego charakter czy postawa były dla większości duszków raczej obojętnym aspektem, dopóki potrafił się wypłacić.
Początkowo zdawać by się mogło, że nikt nie zamierza go obsłużyć, ale chwila cierpliwości pozwoliła mu wyróżnić cichutkie zlecenie, z ledwością przebijające się przez świątynną ciszę. Sześć agatów, rozbrzmiało wokół niego, bez konkretnego źródła, ale że był przed ołtarzem sam, bez wątpienia chodziło właśnie o niego.

Ostatnia w kolejce, choć również przebywająca o innej porze, była Kwintesencja Chaosu. Znana już dla duchów z tego, że nie raz zabrudziła kamień własną zaschniętą, bądź świeższą krwią. Była wojowniczką i nie na żarty korzystała z tego tytułu.
Gdy wyłożyła przed siebie zlecone kamienie, mogła poczuć jak po chwili jej organizm zostaje napełniony regenerującą energią. Było to, tak jak zazwyczaj, przytłaczające uczucie, które prowadziło do otępienia i mroczków przed oczami, ale kończyło się całkowicie sprawnym ciałem.
– Daje jej pięć księżyców – zachichotał ktoś w rogu pomieszczenia, jakby zakładał się z innym duszkiem, kiedy Kwintesencja wróci z kolejnymi ranami.

Kwintesencja Chaosu
– 6x nefryt –
– 6x rubin – [+1 st do akcji fizycznych (brak tylnej prawej łapy)
– 6x koral – [+1 ST do wytrzymałości (bóle brzucha)

[Maros]

A czemu miała by nie korzystać? Skoro była opcja regeneracji ciała, nic nie stało na przeszkodzie. Dalej jak zwykle było to samo, siedziała chwile nieruchomo, czekając, aż mroczki znikną.
– Powiedz o co i przyjmuję zakład, nie przyjdę z niczym nowym do wyceny przez te pięć księżyców.– rzuciła z delikatnym przekąsem. Pozbierała puste sakiewki i wrzuciła do torby. Jak dobrze w końcu stanąć na czterech łapach, poruszyła palcami odzyskanej kończyny, jak by sprawdzając czy wszystko działa i dopiero wtedy oparła na niej część ciężaru ciała.

[Dziedzictwo Wojny]

Sześc agatów było wysoka ceną. Czy zbyt wysoką? niezupełnie. Miał jednak wrażenie, że od Plagi duszki zawsze żądają agatów albo jaspisów. ile razy musieli uzupełniać Skarbiec właśnie o te kamienie? Czy duszki nie znają innych, czy może akurat je tak bardzo lubiły? Tak czy inaczej Ragan opuścił Świątynię, by zgromadzić potrzebne kamienie.


***


Smok wrócił po krótkim czasie, niosąc na ramieniu torbę, w której znajdowało się sześć agatów, których wcześniej zażyczyły sobie tutejsze duszki. Na szczęście od ostatniego ich użycia udało im się znów zgromadzić wystarczającą ilość błyskotek w Skarbcu, inaczej mogłoby być dużo bardziej irytująco. Ragan wyjął kamienie i położył je na ołtarzu.
– Tak bardzo lubicie plagijskie agaty? – Zapytał, czekając aż duszki uczynią swoje magiczne sztuczki i pomogą mu odzyskać oko oraz sprawność. kwestia wyboru kamieni była w końcu całkiem interesująca. Czemu zawsze chciały tego samego?



// 6x agat na wyleczenie: częściowa ślepota, +1 ST do akcji fizycznych i magicznych, +1 ST do Percepcji opartej na wzroku

[Narrator]

Bardzo cwana była ta Księżycowa smoczyca, jeżeli chciała wydębić od duszków jakiekolwiek poczucie wygranej. Niewidzialna istota zaśmiała się kpiąco.
– To za łatwe. Jeszcze dobierzesz sobie słabych przeciwników. Ale mogę pomyśleć. Jeśli wygrasz trzy walki w ciągu pięciu księżyców, od teraz oooraz nie wrócisz rozkwaszona do świątyni, nad czymś się zastanowię. Może tak naprawdę będziesz walczyć jedynie o swoją godność – Nie interesowało go zbytnio na ile takie zlecenie było wykonalne, ani czy miałby jej czym zapłacić, ale być może Kwintesencję zmotywuje sama idea zakładu.

Dziedzictwo, który złożył swoją zapłatę nieco później, mógł z pewnym opóźnieniem, choć nie mniej skutecznie, doświadczyć oczekiwanego ozdrowienia. Tak jak zazwyczaj, łączyło się to z drobnym dyskomfortem w postaci odrętwienia wokół okaleczonych części ciała – w tym przypadku całego pyska, ale był to tylko krótkotrwały efekt. Uderzenia serca później, Plagijczyk był jak nowy.
– Hmm? – usłyszał na zakończenie, gdy już odzyskał pełnię zmysłów – Eeee... Tak. Nie wiem jak reszta, ale ja układam sobie z nich małe domki – Nie koniecznie była to prawda, wnioskując po lekko niepoważnym tonie, ale jeśli Plagijczyk miałby kupić taką narrację, posiadanie pasujących elementów było niewątpliwie kluczowe przy kreowaniu dobrze prezentującej się konstrukcji.

Dziedzictwo Wojny
– 6x agat
– częściowa ślepota

[Szara Rzeczywistość]

Jaah wszedł do świątyni bez słowa. Przespał ostanie wydarzenia w stadzie i czas najwyższy coś ze sobą zrobić. Teraz kiedy brakowało mu jego partnerki musiał być silny... silniejszy niż zwykle, aby nie popadać w swoistą melancholię. Pytanie swojego byłego ucznia nie przyniosło zbyt wielu odpowiedzi... Po prostu spała, podobnie jak on ostatnim czasem. Pozostało wierzyć, że i ona zbudzi się.
Nie teraz jednak był czas na to, aby rozmyślać. Czas był na działanie.
Szara Rzeczywistość podszedł do ołtarza i położył kolejne Plagowe agaty. Było ich dokładnie sześć, tyle ile zażądały duchy jeszcze w czasie kiedy brakowało mu łapy. Łapę teraz miał, ale tylną nadal toczyła mu toksyna.
– Oto zapłata. Chciałbym również poznać cenę za naprawę mojego wzroku.
Jaah podniósł łeb, chociaż praktycznie nie widział zbyt dokładnie potencjalnych rozmówców. Jego pobliźniony pysk wygiął się z nieco zirytowanym oczekiwaniu.

//6 agatów za kalectwo: Porażenie mięśnia lewej tylnej łapy (toksyczne)

do wyceny : częściowa ślepota//

[Narrator]

Duchy nie znały pośpiechu ale o tym wiedział każdy, kto był w świątyni więcej niż raz. Być może było w tej złośliwości coś więcej – choćby próba pokazania smokom, że zdrowie nie było wartością tak łatwą do wykupienia.
To znaczy było, ale... być może irytacja czyniła regenerację bardziej realistyczną.
– Phi– mruknął ktoś w przestrzeni – Sześć opali – dodał, nieco łagodniejszym tonem. Obcy brzmiał jak urażone pisklę, choć na szczęście nie wpłynęło to na sam przebieg uzdrowienia.
Kamienie położone na ołtarz zadrżały, a potem zniknęły w przybladłym świetle, podczas gdy Plagijczyk doświadczył cudu. Leczenie trucizny wydawało się inne niż zwyczajne zasklepianie ciała. Samiec miał wrażenie jakby coś zapulsowało wewnątrz jego kończyny, a następnie boleśnie sprobowało się z niej wydostać. Ciśnienie smoka wzrosło, wywołując nieprzyjemny skurcz w łapie. Szara Rzeczywistość musiał znieść tę sensację zaledwie przez parę chwil, choć nawet gdy wrócił do sprawności, doświadczenie pozostało w jego pamięci.

Szara Rzeczywistość
– 6x agatów
– Porażenie mięśnia lewej tylnej łapy (toksyczne)

[Infamia Nieumarłych]

Wiedźma wróciła po pewnym czasie do świątyni, a raczej tuż pod nią – jak zawsze bowiem nie przekroczyła progu, instynktownie wbijając szpony skrzydeł mocniej w miękkie podłoże tuż przy wejściu, jakby w obawie że ktoś spróbowałby silnym pchnięciem wrzucić ją do środka. Za pomocą magii przeniosła sześć lśniących, zielonych szmaragdów pod ołtarz, czekając na odzyskanie sprawności.

[Narrator]

Na szczęście duchy nie były wobec Infamii wymagające, ani nie próbowały siłą wpakować jej do świątyni. Najwyraźniej opłata w odpowiednie miejsce wystarczyła by doświadczyć błogosławieństwa. Plagijka okupiła uzdrowienie nieprzyjemnym zdrętwieniem pyska i lekkimi mdłościami, lecz te na szczęście minęły szybko, pozostawiając samicę w pełni sprawności.
Co ciekawe, jeden przeniesiony na ołtarz szmaragd wystrzelił z powrotem pod jej skrzydła. Czuła z niego energię, którą posługiwały się duchy, choć ta wyparowała po chwili, więc kamień nie był w niczym nadzwyczajny.

Infamia Nieumarłych
-Częściowa ślepota, +2 ST do akcji fizycznych i magicznych
– 5x szmaragdów

[Szara Rzeczywistość]

Po raz kolejny przybył do świątyni i tym razem miał wielką nadzieję, iż staje przed ołtarzem po raz ostatni.
No dobra, takie słowa brzmiały dość pompatycznie, szczególnie że mogły też wróżyć rychłą śmierć samca. Nic z tych rzeczy. Przybył tutaj, aby pozbyć się ostatniej dolegliwości swoich minionych wypadów. Zawdzięczał oczywiście wszystkie znaleziska stadu oraz Frar, która wyraziła zgodę na zabranie kamieni.
Z torby samiec wyciągnął owe sześć opali, ale nie chodziło mu tylko o doprowadzenie siebie do porządku. Chodziło również o to, aby pamiętał to co przeżył, a jego pysk czy ładny czy nie, aby był przestrogą.
– Oto zapłata za przywrócenie mi w pełni wzroku. Dobrotliwe duszki, jeśli mogę być czelny o coś prosić, to zwróćcie mi jedynie wzrok. Blizna mi nie przeszkadza, a wręcz przypomina jak moje życie jest kruche.
Przedziwna prośba? Niemniej miał ku temu powód. Ból w tylnej łapie przypominał mu długo o zdarzeniu, był pewną siłą napędową. Blizna na pysku nie tylko odstraszała od niego nieznajomych, ale również dawała mu pewność, że nie jest z diamentu, którego nie dało się naruszyć.


//6 opali za kalectwo:Częściowa ślepota//

[Narrator]

Prawdę mówiąc, Szara Rzeczywistość nie musiał specjalnie dopraszać się o blizny, gdyż część duchów nawet bardziej aprobowała ciała nimi naznaczone. Rzecz jasna i w ich gatunku znajdywali się puryści, drżący na widok zadrapań, ale Plagijczyk miał szczęście trafić na jednostkę rozumiejącą surową część smoczej natury.
– Twoje nawet bardziej niż innych – zacmokał w odpowiedzi złośliwym, wydobywającym się z przestrzeni głosem, choć nim smok zdołał choćby zastanowić się nad odpowiedzią, na pysku poczuł nieprzyjemne, paraliżujące wręcz odrętwienie. Choć leczone były przede wszystkim ślepia, energia dotknęła praktycznie każdego skrawka jego lica, wywołując mrowienie na policzkach i uczucie swędzenia wokół nozdrzy. Najbardziej zapiekły jednak ślepia, na których poczuł gorąc, jakby ktoś przyłożył do jego powiek i okalających je łusek rozgrzane, jak wyjęte z wrzątku dłonie. Chłód Erycala nie dotarł jeszcze do tej części świątyni, choć zastępujący go duch czuł jego obecność. Coś powoli ulegało zmianie.
– A teraz zmykaj – prychnął do niego, gdy uzdrowienie dobiegło końca. Nieprzyjemna sensacja zniknęła jak łapą odjął, pozostawiając wzrok Szarego tak sprawnym, jak był przed uzyskaniem kalectwa. Pysk natomiast, pozostał naznaczony mackami płomienia, zgodnie z jego oczekiwaniem.

Szara Rzeczywistość
– 6x opal
– Częściowa ślepota

[Pasterz Kóz]

Do Ołtarza przyszedł stary, dobry znajomy, bo jak inaczej nazwać stałego bywalca, który kiedyś przychodził tutaj co drugi dzień, praktycznie sponsorował duszki i był z nimi już po imieniu? Dobra, aż tak blisko to może nie byli, lecz na pewno musiały krążyć pogłoski o jego waleczności... Lub o tym jak często tracił łapę czy może raczej szyję.
Tak czy siak, przybył kolejny raz, lecz nie dla siebie. Od ostatniego razu dużo się zmieniło. Stanął przed ołtarzykiem, odchrząknął i zaczął mówić.
– Cześć duszki, kopę księżyców! Tym razem nie jestem tu dla siebie, a dla znajomego z zapytaniem czy mogłybyście też uleczyć jaszczuroczłeka? To prawie jak smok, nie ma jednej z nóg, a nie chcę go tutaj sprowadzać, jeśli miałybyście odmówić. Ręczę za niego, że choć łazi na dwóch nogach, to w środku jest niczym prawdziwy smok! No i tak po starej znajomości pomogłybyście sprawie, hm? – spytał, licząc na jakąś odpowiedź. Nawet przez myśl mu nie przeszło, iż teraz zamiast duszków mógłby odpowiedzieć mu Erycal. Po prostu za często tutaj przychodził, żeby teraz się przestawić. Do boga już nie wypadałoby się tak zwracać.

[Narrator]

Parę księżyców od przybycia Erycala na ołtarzu zrobiło się chłodniej. Myślałby kto, że po zrealizowaniu takiej przysługi dla boga, patron uzdrowień odwdzięczy się, czyniąc swój posterunek znacznie przyjaźniejszym. Cóż, może właśnie tak było, jeśli było się amatorem zimna.
– Smok to smok, nie ubliżaj własnej rasie – warknął niski samiczy głos, który rozbrzmiał zaraz przy błoniastym uchu Poranka. Najwyraźniej skoro boska inicjatywa nie była tu potrzebna, duchy wciąż zajmowały się podstawową komunikacją.
– Ołtarz jest przede wszystkim darem dla smoków Poranku – dodał ktoś inny, nieco łagodniejszym, mimo iż pozbawionym emocji tonem. Ziemisty nie zasługiwał by traktować go z lekceważeniem, ale zakres duchowej pracy nie uwzględniał obcych istot, więc nie zamierzały się nawet z tego tłumaczyć. Może gdyby Erycal uczynił to z własnego kaprysu byłoby inaczej, lecz milczał, być może jedynie przyglądając się scenie zza swej boskiej, niewidzialnej bariery.

[Pasterz Kóz]

Oho, chyba nie polubią z Erycalem się mimo częstych wizytacji Astrala. Przynajmniej kiedyś, teraz mniej tutaj przychodził.
– Nie ubliżam własnej rasie, tylko chodzi o pomoc bliźniemu... Światło mówiła, że trzeba pomagać każdemu, a siedział w niej wtedy Immanor, więc to tak jakby jego słowa, a jego słowa to świętość! Duszki, wiecie na pewno że mam czyste intencje, starałem się pomóc z tymi kamieniami i czaszką. Nie przychodzę do Was bez potrzeby i zawsze Was szanowałem. Nawet Riromiemu pomogłem raz! Mogę zapłacić nawet więcej jeśli będzie trzeba, o! – spróbował ubłagać duszki, bo skoro ołtarz jest przede wszystkim dla smoków, to znaczy, że są wyjątki! Nawet jeśli miał zostać zignorowany, Poranek poczeka na odpowiedź lub jej brak. Ewentualnie tyłek mu odpadnie i wtedy i tak będą musieli mu ją przyczepić, oczywiście za opłatą.

[Narrator]

Zaangażowanie smoka, o ile godne podziwu, miało też swoje złe strony. Wyglądało bowiem na to, że Poranek nie obrał najlepszej strategii mediacyjnej, mimo swojego piastuńskiego fachu.
– PHA! – ryknął ten starszy, surowy głos.
– Czyś ty właśnie zrównał Immanora z manipulatorką ciągnącą smoki za kufy? Palnij się w łeb typie, zanim któryś z bogów zdenerwuje się na twoje poczucie humoru! – w stronę Ziemistego popłynęła nieprzyjemna, lodowata mgiełka, ale nic groźnego.
– Takie są zasady Erycala Poranku, musiałbyś najpierw przekonać go, żeby je zmienił – wyjaśnił znów ten drugi, ignorując swojego wielce oburzonego towarzysza.

[Światokrążca]

//inny czas ._.

Światokrążca przybył do Świątyni. Jak się znalazł w tym stanie? Nie wiedział. Ale było to żałosne i nie miał zamiaru się nikomu do tego przyznawać. Już wystarczyło, że Basior odkrył, że mimo perfekcyjnego leczenia dalej nie potrafił mówić. Czarcia grypa. Częścią grypa. Chociaż nie. Na szczęście akurat czarciej grypy nie miał, bo by mógł skończyć martwy.
Usiadł przed ołtarzem Erycala i... z zaskoczeniem ujrzał, że posągu już nie ma. Czyli iskra Boga uzdrowien została odnaleziona. I... oh! Aterala też już nie było! Widok braku posągu Pana Śmierci, bardzo go uradował. Od dawna chciał z nim porozmawiać, i akurat gdy dowiedział się do bogach i o tym, że Śmierć stąpała miedzy nimi, okazało sie, że bogowie zniknęli i koniec końców, został z niczym.
Odbiegając od dygresji.
Lekko zirytowany usiadł przed ołtarzem i bez słowa wskazał szponem na swoje gardło.


//niezodolność do mówienia i ziania
(Mimo że i tak nie mogę ziać xD)

[Narrator]

Nim duchy zlitowały się nad Ziemistym nieszczęśnikiem, pierw dobrze go pooglądały. Jeszcze nie zdawał sobie sprawy z tego co go czeka, a to czyniło atmosferę bardziej napiętą i ekscytującą.
Prędzej czy później jeden z obserwatorów nie wytrzymał i chichocząc w nieokreślonej przestrzeni zdradził smokowi jego cenę.
– Sze-sześć akwamarynów – Zupełnie jak pisklę, które właśnie usłyszało zbereźny żart. Szkoda tylko, że Światokrążca nie mógł być częścią ich bezgłośnej wymiany zdań i budowanej wokół niego narracji.

[Światokrążca]

Żer kiwnął głową i wrócił do siebie do Obozu.
Jeszcze tego samego dnia wrócił pod ołtarz z woreczkiem akwamarynów. Słońce już zachodziło i długie cienie kładły się po posadzce świątyni, a niebo malowało się ciepłymi barwami.
Stary morski uniósł łapę i położył otwarty woreczek na kamiennym ołtarzu. Kamienie z brzdękiem wysypały się na blat.

//6 akwamarynow za wyleczenie kalectwa (brak mowy i ziania)

[Narrator]

Jako osoba która miała styczność z leczeniami, Światokrążca mógł od razu zorientować się, że coś wyraźnie uległo zmianie. Nawet w śnieżne dni, które teraz doskwierały smokom, świątynia nie sprawiała wrażenia tak lodowato nieprzyjaznej, jak dzisiaj. Zupełnie jakby chłód z zewnątrz wypełnił całe pomieszczenie i zawisł w powietrzu niczym gęsta, mroźna mgła. Podejrzana energia wdzierała się także do nozdrzy i gardła by tam siać swój zamęt. Jak się okazało, nie było to działanie zupełnie przypadkowe, a stanowisko wręcz przygotowane pod Ziemistego. Niezpodziewanie wyłożone na blat kamyki zatrzęsły się, a wypełniające gardziel smoka płyny, w uderzenie serca zamarzły, zsyłając na niego okrutny ból, jak gdyby naraz wlano mu do przełyku wodę z zamarzniętego jeziora, która następnie przylgnęła do wrażliwych ścianek jego wnętrza, wbijając w dotknięte mięso tysiące drobnych, lodowatych igieł.
Wstrząsnęło nim. Chłód usztywnił także jego mięśnie, miał wrażenie, że nawet organy wewnętrzne.
Trwało to wszystko cztery oddechy. Potem katusza minęła, jak łapą odjął. Krążenie wróciło do normy, a ból zdawał się jedynie abstrakcyjnym widmem przeszłości. Smok był w pełno zdrowia, a kamienie zniknęły, trudno powiedzieć w którym momencie.

Światokrążca
– 6 akwamarynów
– brak mowy i ziania

[Dziedzictwo Wojny]

Przyszedł na ołtarz Erycala, jedno z niewielu miejsc w Świątyni, które odwiedzał regularnie. Ból, brzuch anie był tak dobijający jak łysy placek, który tak nieudolnie zostawiono. Albo złośliwie, ale jeśli Abella była chociaż odrobinę podobna do niego, nie obyłaby zdolna do świadomej złośliwości.
– Ile za wyleczeni tego paskudztwa? – Zapytał, wskazując na brzuch Chodziło mu rzecz jasna nie tylko o ból, który osłabiał jego ciało, ale i o pozbycie się tak irytującego, gołego kawałka skóry. Może nawet bardziej o niego...


// +1st do wytrzymałości

[Obłęd Agonii]

Kolejnym smokiem, który przybył na miejsce okazała się być Plagijka. Plagijczycy w zasadzie bywali tu całkiem często... cupnęła przed ołtarzem, wskazując długim szponem na rozległą szramę na gardle, niemo prosząc o wycenę zdjęcia kalectw.

//niezdolność mowy i +1 ST do ziania

[Ślepa Sprawiedliwość]

Sekcja zwłok siedziała koło posągu Lahae, razem z boginią uważnie obserwując wchodzących do jaskini. Każdego przechodzącego Plagijczyka obdarzała chłodnym spojrzeniem, widząc jak był to ich jedyny cel bycia w tym świętym miejscu. Żadnego podziękowania bogom, żadnego błagania. Tylko prosta prośba i pewność odpowiedzi.

- Nie rozumiem czemu duszki i Erycal w ogóle zgadzają się pomagać smokom, które nimi pogardzają - w końcu zdecydowała się odezwać.

Prychnęła z irytacją i zaszurała ogonem po ziemi.

- Nie powinniście mieć wstępu do świątyni, nic tu po was - dodała z przekąsem w głosie.

To nie było jakieś targowisko, żeby kupować sobie leczenie za kamyki. Na boską łaskę należało sobie zasłużyć. Przydałoby się, żeby ktoś o tym wreszcie powiedział tym bezbożnikom.