Kwiecista polanka

[Gwar Traw]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zaparł się instynktownie łapkami kiedy mama go próbowała odciągnąć, ale nie miał tyle sił żeby się jej przeciwstawić. Pozostawił po sobie osiem płytkich szlaków w ziemi, zanim się poddał. Rezon mu powrócił stosunkowo szybko. Wyrwany niczym z transu potrząsnął głową i spojrzał na mamę. Położył po sobie uszy, niemalże całkowicie mu oklapły. Pierwszy raz otrzymywał naganę, a do tego – według swojej opinii – całkowicie niesłusznie.

Otworzył pysk by jakkolwiek się przed burą wybronić, ale usłyszał nieprzyjemny zwrot w swoim kierunku. Naburmuszył się wyraźnie i zacisnął łapki w piąstki. Całe szczęście nie miał na tyle długich pazurów aby zrobić sobie krzywdę. Miotał się nerwowo w objęciach Pogoni, powarkując po raz pierwszy w życiu.
– Nie jestem gruby – zaprzeczył, nie akceptując tego określenia jako pieszczotliwe czy nawet żartobliwe. Ewidentnie chciała mu dokuczyć. Co prawda, jak najbardziej był świadom swojej tuszy, jednak co jemu wolno sobie wytykać, to nie innym. Czy jakoś tak.

Mimo to, samczyk nadal nie podnosił głosu. Chyba nie potrafił wyjść poza swoją standardową oktawę. Nerwowo rozejrzał się po okolicy za jakiś patykiem, którym mógłby niemiłą smoczycę dźgnąć w oko. Nie wiedział czemu o tym pomyślał. Ani czemu akurat w oko. Na pewno sam by nie chciał oberwać gałązką w to miejsce, więc musiało boleć.

[Pogoń Brzasku]

"Pani". Mergo zamrugała. Milczała przez moment, gdy smoczyca się przedstawiła.
Tak naprawdę nie obchodziło ją to, jak się nazywa. Nie obcowała z innymi stadami często. Na pewno nie na tyle, by usprawiedliwiało to zapamiętywanie imion smoków, których może już nigdy nie spotkać.
No ale dobrze, przedstawiła się, a jakaś wewnętrzna uprzejmość górskiej kazała jej nie wywalić tej informacji od razu z głowy.
– Pogoń – odpowiedziała krótko. Czy ważna była jej pozycja w stadzie? Hmmm, nie. Nie było sensu jej zdradzać.
Z jakiegoś powodu irytowała ją lekkość, z jaką smoczycę się odzywała do jej syna. Szczególnie, że odzywki nie pasowały Erji. Mergo przejechała wierzchnią częścią szpona wzdłuż grzbietu pisklęcia. Może dostanie łaskotek i nie będzie się aż tak złościł. Trochę oczywiście mógł być zły, ale nie było sensu dać się prowokować słowom innych smoków.
Nie odzywała się jednak. Była... po części ciekawa, jak Erja poradzi sobie ze smoczycą.

[Egzotyczny Kwiat]

Kwiat czuła się powoli coraz bardziej niekomfortowo, podniosła się i pogłaskała się po zewnętrznych częściach łapy i pociągnęła nosem. Matka pisklęcia, Pogoń, kompletnie nie panowała nad swoim bąblem, dopiero po którymś razie zareagował.
Czyżby uraziła te dwa smoki... Czymś? Przestała ogarniać tę kuwetę, smoki stąd były bardziej skomplikowane niż jej się wydawało.
Zaszeleściła swoimi płetwami i wstała na cztery łapy, uśmiech zbladł, łeb uniosła tak, że szyja zgięła się we wdzięczną literę "s".
– Tak, tak. To czyste mięśnie. – powiedziała już obojętnie.
– Uważaj, na syna, by nie bił innych smoków na "dzień dobry". Nie każdy będzie tak miły i nastawi drugą stronę pyska – westchnęła unosząc wzrok na smoczycę.
– Swoją drogą, bohaterze. Czym sobie zasłużyłam na cios w pysk? Hm? – przekrzywiła lekko łeb w bok tym razem obserwując kluska.

[Gwar Traw]

Był naprawdę słaby jeżeli chodziło o głaskanie. Miał też wrażliwe miejsce na grzbiecie, o tam, właśnie tak, tu, mmm-.

Nie!

Potrząsnął szyją i próbował utrzymywać powagę. Zabójczo śmiesznie musiał wyglądać jako taki mały brzdąc, próbujący uchodzić za ważniaka. Wypiął trochę pierś, pamiętając z jaką dumą kroczył zawsze jego staruszek. Jakoś tak to się robiło, prawda? Zwłaszcza, że smoczyca zarzucała mu bicie jej. Ledwo ją pacnął!
– Uderzyć to cię może mój tato, ale wtedy...odpadnie ci głowa! – stwierdził, przygryzajac górną wargę. Okrzyk zawsze mu się chwalił swoją siłą, zapewniał o ochronie jaką zapewniała nie tylko jego rodzinie, ale też całemu stadu. Tata był dla niego bohaterem, najsilniejszym w tych stronach.

Gdy plagijka zapytał go o powody złości, zesztywniała mu trochę żuchwa. Tsk, jeszcze nie wiedziała?
– Psujesz kwiaty. – Stwierdził tylko, marszcząc przy tym nosek jakby poczuł coś śmierdzącego. – Jedno kichnięcie może połamać ich łodygi, albo popsuć płatki. – Zabawne, że w te trzy księżyce poznał więcej faktów na temat roślin niż budowy smoczego ciała lub innej powszechnej wiedzy, która pewnie by mu się bardziej przydała. – Zobacz co mu zrobiłaś – wskazał oskarżycielsko na ten kwiat, który się cały wygiął od uprzedniego kichnięcia smoczycy. Wyglądał jak zwiędły. Może faktycznie już po nim.

A gdyby go przesadził...? Jak mu pokazywał Poranek...?

[Pogoń Brzasku]

Uniosła leciutko łuk brwiowy na komentarz smoczycy. W jej oku czaiła się jakaś krytyka, ale ostatecznie Pogoń nic nie powiedziała.
Ciekawe, czy smoczyca miała własne pisklęta. Chyba tak, patrząc na to jak jej entuzjazm szybko opadł, pozornie na widok rozbuchanego syna Pogoni. Nie zastanawiała się nad tym długo.
Rozbawił ją za to pomysł rozrośniętej głowy plagijki odpadającej od uderzenia Bojowego. Co... nie musiało być aż tak dalekie od prawdy. Pod względem samej prawdopodobniej tego, że jej partner miałby siłę to zrobić. Czy byłaby okazja... pewnie nie. Za życia Pogoni w Ziemi nie było jeszcze żadnego konfliktu, który pozwoliłby na mord międzystadny.
Tak czy siak siedziała póki co cicho, obserwując jak Erja wyjaśnia Kwiat. Na jej pysk wślizgnął się tylko drobny uśmiech, na moment.

[Egzotyczny Kwiat]

Zamlaskała z zastanowienia. Czyli popsuła kwiatek i zasłużyła na to, by ją walnąć?
Spojrzała drapieżnie na Pogoń, która milczała. Czy był sens uczyć manier nie swojego brzdąc?
– Czyli uważasz, że skoro kichnęłam, na co nie miałam wpływu, trzeba było mnie uderzyć? – znów pochyliła głowę tak, by być na podobnym poziomie co pysk młodzieńca.
– Skąd ta pewność, że nie widziałam Twojego ojca? Pachniecie dosyć znajomo... – zamruczała wypuszczając ciepłe powietrze z nosa na pyszczek malca.
Samica popatrzyła na zwiędniętego kwiatka, skupiła w sobie magię, stworzyła kilka wodnych, maddarowych glizd, które zaczęły spulchniać glebę i przy okazji ją nawilżać. Może tej roślince coś pomoże, może nie.
Nie miała łapy do piskląt, ale nie chciała aby młodzieniec chował urazę za roślinę, którą uszkodziła dosyć nieumyślnie. Położyła się na Ziemi, kładąc przednie łapy na sobie i tym razem zwróciła się ku Pogoni.
– Mam sobie iść? Czy może jednak spędzimy nieco czasu? – zapytała i szurnęła ogonem po ziemi.

[Gwar Traw]

Nie wiedział jak interpretować milczenie mamy. Kusiło go, żeby się jakoś powiercić i odwrócić głowę w jej kierunku, co dałoby mu pewnie jako-taką gwarancję, że nie była na niego zła. Dlatego też na dziwne pytania obcej smoczycy uniósł łuki brwiowe.
– Mama powiedziała, że nie mogę się jej nie słuchać, a nie bić kogoś, kto zrobi coś złego – stwierdził po chwili namysłu. Bo to miała na myśli wcześniej, prawda? "Nie możesz tak robić, musisz się mnie słuchać".

Erja nawet nie zauważał poprawnej wymowy, która sama mu się uruchomiła podczas jego zastrzyku gniewu. Nie podobał mu się taki stan ani trochę. Czuł, że coś mu rozsadza mięśnie i żyły. Co to? Do tej pory nie odczuł adrenaliny na swojej skórze.

Nie skomentował kwestii jego taty. Za bardzo się skupił na nagle powstających wodnych wstęgach. Wytrzeszczył oczy. Z maddarą nie miał praktycznie do czynienia, jeszcze jej nie znał. Ale dało mu to pewien pomysł. Popacał łapę mamy swoją, sugestywnie, aby go puściła. Wyswobodzony – miejmy nadzieję – podszedł bliżej roślinki.
– Przesadzimy ją, jak mnie uczył Poranek – zadecydował, dziwnie wyniosłym głosem, oceniając stan rośliny. Co prawda pisklak nie wiedział po co się przesadza kwiaty, ale wiedział, że może to zrobić. Oraz jak. – Fwiem też, jak ją fwyprostofwać! – no dobrze, tu nie był pewien, miał zaledwie pomysł.

Samczyk miał do dyspozycji dwie duże samice, więc nie powinno być kłopotu! Zapomniał już nawet o niesnasce sprzed chwili, liczyło się przetrwanie kwiatu. Obrócił się do Pogoni.
– Mamo, fwykopiesz dołek? Niezbyt duży tak mmm, fwielkości tfwojej łapy – poprosił, a potem spojrzał na plagijkę. – A ty... zrobisz tak jeszcze raz? Później? – zapytał nieco mniej pewnie, pokazując palcami chaotyczne, wijące się kształty.

Sam zabrał się do roboty. Rozejrzał się po polanie i krążył po niej, aż nie wypatrzył tego co go interesowało. Bingo! Długi, w miarę prosty patyk. Chwycił go w ząbki i wrócił do pacjenta. Ostrożnie zaczął rozkopywać ziemię wokół połamanego kwiatka, łapami. Uważał, aby jej nie uszkodzić, a jednocześnie chciał się dokopać do końca jego korzeni, które szczęśliwie nie były przesadnie długie. Ujął ją od spodu w łapki, ostrożnie podnosząc, razem z dużą ilością ziemi.
– Mfwamo szbfwybciej – wymamrotał przez ściskany w wargach patyk, tuptając w kierunku miejsca, gdzie Pogoń powinna tworzyć dołek.

[Pogoń Brzasku]

Erja dobrze myślał. Pogoń nie miała mu za złe, że komuś trzepnął w pysk, a jedynie, że się jej nie posłuchał. Smoki tutaj tłukły się chyba co chwila, więc chyba nie było to coś totalnie złego.
Pytanie smoczycy za to ją zdziwiło. Nie miała żadnej mocy, by kazać jej iść. Nie miała też ochoty spędzać zbyt wiele czasu z zupełnie obcym sobie smokiem.
Syn zdecydował jednak za nią.
Wzrok łowczyni również powędrował za maddarą czarodziejki. Nie była o tyle zaciekawiona, co po prostu czujna. Czar wydawał się jednak nieszkodliwy, chyba, że wodne robale miały zaraz wejść nosem do gardła Erji i go w ten sposób utopić. Co wydawało się... trochę mało prawdopodobne. Pewnie możliwe, ale mało prawdopodobne.
W związku z tymi wnioskami wypuściła Erję, gdy nacisnął na jej łapę. Dobrze, niech przesadza. Cokolwiek to było. Poranek miał mu opowiadać historie i uczyć trochę sprawniej biegać, ale najwyraźniej znaleźli też czas na inne nauki.
Wzruszyła barkami, bezradna w stosunku do zachcianek swojego syna. Kazał jej kopać, więc dobrze.
Nie było to trudne zadanie. W ziemi w puszczy kopało się zdecydowanie przyjemniej. Dołek powstawał całkiem szybko, wymóg co do jego wielkości nie był trudny do spełnienia.
– Już jest – gestem łapy przedstawiła swoje dołkowe dzieło. – Zobacz, jaki idealny – przyłożyła własną łapę do porównania.
A potem zerknęła na czarodziejkę. Chyba czas na wodne glizdy.

[Egzotyczny Kwiat]

Powoli smoczycę irytował fakt, że Górska zapomniała języka w gębie. Machnęła ogonem i jej oczy znów spojrzały na malca. Nie spodziewałaby się cudów w przesadzeniu kwiatka, mogłaby mu pomóc bardziej maddarą... Lecz po co? Roślina była nieco klapnięta, ale doskonale poradzi sobie i gdy popada deszcz, znów uniesie kielich ku złotemu pysku.
Nagła zmiana w wymowie pisklęcia, wprawiła smoczycę w małe zaskoczenie. Czyżby przypływ pewności siebie sprawił, że wysławiał się poprawnie? A może, malec był tak zakompleksiony, że tylko przy "wyjątkowych" momentach stawał się zupełnie innym smokiem?
Znów wyszczerzyła złote kły w drapieżnym uśmiechu.
Machnęła łapą jakby od niechcenia i nawodniła glebę wodnymi glizdami. Odwróciła łeb i zakryła ziewnięcie łapą, przerwano jej drzemkę, a na dodatek ma jeszcze pracować przy przesadzaniu kwiatka.
– Widzisz, Twój kwiatuszek przeżyje – powiedziała spokojnie i maddara znów zawibrowała, za szpiczastym uchem malca pojawił się osobliwie wyglądający kwiat, czerwony jak rubin. Pajęcza lilia doskonale prezentowała się przy czerwonych znakach na pyszczku malca.
– Spokojnie, nie jest prawdziwy. Pewnie zniknie za jakiś czas – oznajmiła powoli wycofując się od smoków. Nie czuła się dobrze w towarzystwie tej dwójki, zwłaszcza przy Górskiej smoczycy.
Samica pomachała na odchodne malcowi, a sama zniknęła w gęstwinach.

[Mackonur]

To był DZIEŃ ZIEMI. To znaczy, nie stada, tylko no, na przykład jest sobie piasek, albo właśnie ziemia, albo inny piasek, taki fajniejszy, co gładziutko się po nim chodzi, no gleba taka. Łowca zamierzał wreszcie zrobić coś konkretnego dla natury, a do swej misji wybrał dwóch towarzyszy: Nos Szyszki, oraz... Strażnika Gwiazd! To znaczy, kukiełkowego Strażnika Pól oczywiście. Prawie idealna replika z trawy, gałązek, olbrzymiej gałęzi zamiast ogona (nawet z niebieskim barwnikiem!), no i oczywiście drewnianej obroży, tym razem ze złotą barwą, niebieskie oczka z kamyków, oczywiście ładnie zrobione rogi, nikt nie zgadnie, również z drewna! Prawie nie dało się rozpoznać, że nie jest to prawdziwy Strażnik, gdyż ten było O NIEBO LEPSZY. Ze złych cech zachował po swoim pierwowzorze jedynie ten wzrok pogardy, którym obrzucał wszystkich, którzy nie wpisywali się w jego ideologię.
Łowca przytulał swojego Strażnika, a Nos Szyszki pochłaniał nosem absolutnie wszystko, co można byłoby nazwać odpadkami! Jakieś kości, szkło, skórki po bananie, czy mandarynce, może jakieś zwłoki, czy coś, no ogólnie niczego sobie nie żałował Nos Szyszki! W ten sposób oczyszczą tereny wspólne, natura będzie im wdzięczna!

[Puchata Zagłada]

Toksynka tak sobie wędrowała coraz dalej i dalej po coraz to nowszych terenach prowadząc swoja wyimaginowaną armię w wojnie z przebrzydłymi robalami! Tym razem dotarła do miejsca gdzie miała się rozegrać duża bitwa, otwartej polany! Ale za nim poprowadziła by swoich ludzi do boju, postanowiła wleźć na niedalekie drzewo żeby zrobić zwiady! I jak sobie ten zwiad robiła, wypdło jej z głowy że już nie jest taka mała i jej tyłek waży trochę więcej. W międzyczasie nieopodal dostrzegła duzego zielonego samca. No chodzący ogór! I miał jakiś dziwny samoświadomy nos! I kukiełkę. Taki duży i lalek potrzebuje? Ona z tego wyrosła dawno temu, odkąd ma swoją armię! A jak się mu tak przyglądała to nagle coś trzasnęło, a potem jeszcze raz glośniej. Gałąź na której urzędowała się poddała i pękła, a ona rąbnęła na ziemię lądując prawie pod łapami nieznajomego samca. Wstawać oczywiście się jej nie chciało, bo jeszcze jakieś robaczki ją ustrzelą, to powoli zaczęła się przesuwać do tyłu przy okazji witając się i ostrzegając.
-Czheść! Schyl shiem lephiej! Bo rhobaczki cię mohgą zahstrzelić! I chodź do mohjej armii! Nahkarmimy cię i dahmy co chcesz! O! – ona to sobie tak widziała, także powoli się cofała czekając na odpowiedź lub reakcję

[Mackonur]

KTOŚ ZAUWAŻYŁ, KTOŚ ZAUWAŻYŁ! Zawału niemal dostał, gdy ktoś praktycznie na niego spadł, szybko, błyskawicznie postawił Strażnika Gwiazd na ziemi i spróbował udawać, że dyskutuje z nim na jakiś bardzo, ale to bardzo poważny temat, to wtedy nikt nic nie będzie podejrzewał, trzeba udawać, że to prawdziwy prorok, bo inaczej jego plany stworzenia kukiełkowego imperium legną w gruzach.
– Hmm, ghhmhmm! Mhm-mmm ghe-ghe, hhhhmm, mghhh? Mghhhmmm, mmmm, hmmm! – Powiedział do swojej kukiełki, jako iż nie potrafił mówić. Strażnikowi zaś próbował pyskiem ruszać, tylko musiał to jakoś mądrze odegrać...
– Mmm, mmmhm. Mmm, mmm ummm, mhhhm-ghhh. Mmmmhhmmm, mmmm, ghhhe-mhm. – Kukiełkowy Strażnik "odpowiedział". Axarus jednak ostatecznie przerwał swoją fasadę, gdy Toksynka wspomniała o swojej armii... szybko sięgnął po tabliczkę i napisał coś na niej.
"Masz na myśli moją armię krabów? Skąd o niej wiesz?" – Zapytał początkowo, ale chyba nie chodziło o armię krabów, to przecież był sekret sekretów! Chwila, chwila... dadzą mu jeść, co chce? Przecież to raj na ziemi! Pokiwał więc entuzjastycznie łebkiem, zgadzając się na ofertę. Nos Szyszki zaś był dosyć zdezorientowany Toksyneczką i no, jego właściciel bardzo się tego wstydził, ale wziął ją za coś do wciągnięcia do nosa! Dossał się do niej, ale nie potrafił jej wciągnąć, no ale próbował dalej. Dla Ziemnej było to troszkę... jak taki masaż! A jak dobrze to jej zrobi na zdrowie?

[Puchata Zagłada]

Toksynka popatrzyła uważnie na reakcję nieznajomego. I on też miał swojego generałą przy sobie! Czyli pewnie też prowadzi potężną armię jak ona! Razem dojdą do robaczkowego Berlina i zdetronizują tego dużego wąsatego robala! O taak! Słyszała juz o tej armii krabów, wszyscy o niej słyszeli. W sumie to nie jest chyba aż tak sekretna jak o niej mówią? Hmmm... Spojrzała na swojego generała siedzącego na jej ramieniu...znaczy ona go widziała i kiwała sobie głową rozmawiając z nim o dalszych krokach. Ale oto są! Dotarli do obozu! Wszystkie tokynowe wojska w gotowości, ale za to wesołe! i uśmiechnięte! Wskazała na lewy kąt małego zagajnika i powiedziała.
-Dhoo...oobhra! Thoo tham jehsth behczka z wohdą! Ale ognihstą! Tahka dziwn, ohstra, thoksyna nie przephada ale arhmia luhbi! I pohtem dzhiwnie chodzhą! Ohbhok ki/kiii/kihszhohne ohgóóórki! I ttahkie śmiehszne chcoś z mąka i woda..nie znać nazwy...ale puszhyste i syhcące! Kohrzystaj, a póhźniej omówihmy phlan ahtaku na rohbale!– wyobraźnie to ona miałą srogą, bo w sumie to tylko leżało parę kupek topiącego sieśniegu i tyle, no ale ona tam miała swój sztab wojenny i tyle! Zasiadła więc na usypanej kupce, założyła łapki i czekała aż towarzysz sie rozgości a po tym do niej dołączy.

[Mackonur]

Toksynka załatwiła sobie... bardzo potężnego sojusznika! Axarus postawił kukiełkowego Strażnika gdzieś na boku, żeby mógł podziwiać ich nowe obozowisko, a sam Mackonur za pomocą więzi zawołał do siebie Ctouklissa, który miał wziąć ze sobą ich armię krabów. Trochę to czekało, tuptali sobie wszyscy łapką o ziemię, wyczekiwali przyjścia posiłków, a one... dotarły! Ctoukliss, Krabuś Zdobywca szedł przodem, a za nim potężna i olbrzymia armia krabów na jego rozkazy! Wszyscy rozeszli się po ich obozowisku, ale nadal pozostawali w zasięgu. Ctoukliss zabulgotał głośno. Razem będą NIEPOKONANI. Najpierw ruszą na Berlin, potem na inne stada! Rewolucja była już w zasięgu łapy.
"Jaka potężna beczka" – Axarus zaś podziwiał ognistą wodę, to znaczy kupkę śniegu, nie mogąc się nadziwić nią i innymi technikami wojennymi. Mimo iż Axarus zbliżał się do setki, to nadal był tak trochę pisklęciem. Jeżeli zaś chodzi o wojenne techniki, to chyba był dosyć zacofany, gdyż o tym jeszcze nie słyszał! No cóż, trzeba było iść z duchem czasu, nie było innej opcji.
"Moja armia krabów do naszej dyspozycji!" – Powiedział jeszcze tylko za pomocą tabliczki, gdy kraby już dotarły. To gdzie teraz? Ale mu się podobało to miejsce! On zaś wyobraźnią widział siatki z glonów, pociski z muszli i takie tam.
"Skąd wzięłaś armię ogórków?" – Zapytał na koniec.

[Plyktrasa]

– Ooohhhh..... ooohh!
Mówił do siebie Plyktrasa, za każdym razem kiedy podchodził do każdego rosnącego tutaj kwiatka. Tym razem jego Nic zaprowadził go trochę dalej poza tereny, chociaż nie widział teraz gdzie biały kot się ukrywa. Poznawanie świata na własną rękę było... trochę dziwne, męczące a jednocześnie interesujące. Siedział sobie teraz w spokoju i nikt nie patrzył dziwnie, kiedy nie odpowiadał na pytania. Zbliżył swoje oko do jednego z płatków stokrotki, przyglądając się bardzo uważnie temu wzorowi i strukturze płatka. Oczywiście słów tych nie znał ale wiedział na co patrzy i jakoś to tłumaczył sobie w głowie. Powąchał stokrotkę – taki nijaki zapach – po czym znowu bardzo blisko jej się przyglądał. W środku tego żółtego chyba były jakieś bardzo, bardzo, bardzo malutkie stworzonka!

[Migot Sadiru]

Mała samica wybrała się na kolejny spacer przez świat. Małe nogi tuptały przez Puszczę, aż maluch zauważył innego pyrpcia, który skupiał się na kwiatkach na polance. Hess zapiszczała nagle uradowana nie tylko nowym kolegą, ale też jego kolorami, bo znajomy był przecudownie barwny. Biała samica runęła wprost na nieznajomego, aby podbiec do niego i się do niego...przytulić? Chyba tak, bo Hess chciała go zaraz złapać i ścisnąć.
– Aaletymładniekolorowy! – Wydała z siebie zachwyt, a następnie odskoczyć miała równie szybko, jak go przytuliła, aby zaraz zatrzepotać skrzydełkami z ekscytacji. O ile, oczywiście, drugi smok nie zareagował jakoś, co uniemożliwiłoby jej taki ruch.

[Plyktrasa]

No tego, że ktoś go staranuje to się nie spodziewał. Zbyt pochłonięty przyglądaniem się cudownemu, żółtemu środkowi po prostu nie zwracał uwagi na otoczenie. Dlatego też ten niewinny przytulas jaki miał otrzymać skończył się tak, że oboje wyrżnęli na ziemę kiedy Plyktrasa stracił równowagę i został przygnieciony przez wtulającą się w niego obcą osobę. Niesamowicie go to zestresowało, otworzył pysk i zaczął ciężko oddychać. Nawet kiedy tamta już od niego odkosczyła, to tylko patrzył na nią zszokowany i trochę przestraszony. Wszystkie jego pióra się nastroszyły a on sam nie wiedział co zrobić w takiej nietypowej sytuacji.

[Migot Sadiru]

Plyktrasa miał nieszczęście trafić na Hess, która widziała w tym tylko zabawę. Tak przynajmniej było, aż nagle nie dostrzegła, że jej nowy kolega zaczął nagle ciężko oddychać. Samiczka rzeczywiście od niego odskoczyła, ale uśmiech z jej pyska zniknął, gdy zaczęła się bać, że go skrzywdziła.
– Oj! Co się stało? – To wcale nie tak, że to ona się stała. – Jak się czujesz? Pomogę! – Zapiszczała zaraz i znowu do niego doskoczyła. Jakby tego było mało, to próbowała go obrócić na brzuch i podnieść na tylne łapki. Skrzydła Hess zachowywały się jak drugie łapy, bo podtrzymywały go, lekko chwytając go drobnym szponem u skrzydła. Chciała go postawić na tylne nogi i podnieść lekko do góry, żeby mu pokazać, że przecież wszystko jest w porządku!

[Plyktrasa]

O nie! Ale on nie chciał, żeby ona też była teraz wystraszona i przestała się uśmiechać. Z jej małą pomocą wstał i otrzepał się z trawy, która wplątała mu się w piórka. Kucnął i oparł się lekko na mniejszych, przednich łapach, rozłożył lekko skrzydła i znowu cały się otrzepał. Dopiero po tym przedstawieniu okręcił się dookoła własnej osi, prawie stracił równowagę – ale dał radę – i popatrzył na nieznajomą. Ale ona była ładna!
– Oooohhh...– wydał z siebie milutkie i jakby zauroczone "oh". Plyktrasa następnie uśmiechnął się i zaczął kiwać się śmiesznie na boki żeby pokazać jej, że jest cały i wszystkie części ciała ma sprawne. Podszedł nieco bliżej jej, powolutku i powąchał ją
– Hmmm... zapach... nie z mojego. Hej...
Wymamrotał coś po swojemu, jeśli samiczka nie miała nic przeciwko temu to przycisnąłby mocniej nos do jej ciała aby lepiej poznać sobie jej zapach. W końcu... naruszyła jego przestrzeń to czemu on by nie mógł? A kto wie może mają taką samą energię?

[Migot Sadiru]

Hess pomagała mu nawet poprawić piórka, ostrożnie usuwając listki trawy, czy jakieś pogniecione kwiaty z jego okrywy. Musiała przyznać, że takie upierzenie wyglądało, jak bardzo dużo pracy przy utrzymaniu go czystym. Dobrze, że na brzuchu nie miał tyle piór, bo by go czyściła do rana!
Uśmiech wrócił od razu na pysk samicy, gdy zauważyła, że wszystko w porządku i nowy kolega się na nią nie gniewa. To super, bo kiedy tylko się zbliżył, to jej łapka znowu poleciała w ruch, aby zaraz dotknąć piór na jego barku. Jeśli przesunął się tak, że nie mogła go już tam dotykać, to zabrałaby łapę, a łeb obkręciłby się za nim. Wiedziała, że ją ogląda, więc wyjątkowo się nie ruszała.
– Ja sem Hesshe. Z Ognia. – Jej ogon podniósł się i wskazał wulkan na horyzoncie, albo przynajmniej kierunek, z którego przyszła. – Tam góry i tam ciepło i ja tam mieszkam, a Ty gdzie mieszkasz? I jak się nazywasz? I dlaczego jesteś taki kolorowy? U nas też są kolorowe smoki. Moja mama jest czerwona i pomarańczowa i zielona i czarna i trochę biała i trochę żółta i trochę niebieska! – Zaraz zalała go swoim trajkotaniem. Czy coś z tego wyniesie? Może nie, ale przynajmniej Hess mogła pochwalić się kolorową mamą.

[Plyktrasa]

Nie potrafił za dużo mówić a jak był niepewny lub zestresowany, to już w ogóle odbierało mu mowę i to dosłownie. Także chwilo trwaj! Kto wie, może zaraz coś go zestrsuje lub tak odciągnie jego uwagę, że zapomni o istnieniu Hesshe? Nawet teraz patrzył za jakąś lecącą w oddali ważką, zdając się ignorować słowa samiczki. Oh... co ona tam mówiła? Dużo mówiła to na pewno, chociaż jedngo to był pewien że pytała się o imie. Wszyscy to robią...
– Hesse... sesese... Plykatrasa ja
Ale tak jak można się było spodziewać, szybko jego oczy wyłapały coś bardziej interesującego. Wyminął Hesshe i podbiegł do tego, co zauwazył pomiędzy niską trawą znajdującą się dalej. Swoją drogą to musiało śmiesznie wyglądać od tyłu, taki biegnący na tylnych łapach smok wymachujący ogonem jak jakimś badylem żeby utrzymać równowagę. Małe, wyrastające z nasady ogona piórka wtórowały mu przy każdym ruchu.
A cóż go tak zainteresowało? Otóż zauwazył w ziemi norkę nie większą niż jego głowa, nie wiedział jak się ta dziura nazywa i jaki jest jej cel. Kto zostawia dziury w ziemi?! Spróbował przednimi łapkami odkopać nieco przejście, jednak nie miał ich tak silnych jak tylne a dziura zdawała się być dość głębsza. Plyktrasa oparł się więc na przednich łapach, przez co tyłek poszedł mu trochę wysoko w górę razem z ogonem, po czym wsadził w norę swoją głowę. Zaczął coś krzyczeć po swojemu, co brzmiało trochę jak "Najnajnajj...iiii....bhuhu...hhiihhh...."