Szumiąca Dolina

[Echo Zbłąkanych]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Hmm, hmm.
Dobra.
-Dziadek jest przywódcą, ale nie przeszkadza mu to być czarodziejem! Jedno nie przekreśla drugiego, po prostu to pierwsze sprawia, że jest ważniejszy! Ciąży na nim więcej obowiązków, odpowiedzialności.. Ale nadal obija ryje na arenie. – starał się rozjaśnić wątpliwości córki. Tak, to chyba jest ok wyjaśnienie..
O Bogach.. o Immanorze, co ja mam tu nawijać no.. hmm, hmm.. a, coś tak Strażnik nawijał w czasie spotkania o tych bytach, ale to było tak dawno, żeby tak po krótce o wszystkim. Nasz bohater siedział lekko skołowany, próbując sobie przypomnieć cokolwiek użytecznego. Niech będzie..
-O Immanorze, Kammanorze, Naralei i Ateralu było.. dobra, opowiem Ci o reszcie. No więc mamy Boginie Neye, patronkę zręczności.. Thahara, boga łowów, Valanyan, bogini rzemieślników i wiedzy, Villar, patron niesłusznej wojny, jest jego imienia taka fajna arena gdzie się tłucze.. stwory, zobaczysz sama w przyszłości.. Nythba, córka Immanora, patronka aparycji. Kolejne bóstwo, Uessas, potomek Immanora, patron miłości, Lahae, patronka percepcji, potomkini Naralei, Erycal, potomek Naralei, patron medyków i uzdrowień. Istnieje także upadły bóg, Kaltarel, patron zimy, kiedyś pomagał rozwijać umiejętności smoków, nadal jest obecny na terenach wolnych stad. – nagadał się Echo, licząc na palcach bogów, żeby żadnego nie pominąć.. Pewnie i tak to zrobił. Patrzył na córkę po wywodzie, wyczekując jeszcze ewentualnych pytań, może jednak już starczy? Ile można gadać, aż w gębie zasycha.

[Sztorm]

Orkan wyjątkowo nie przyleciała, a przyszła na tereny wspólne. Nie czuła się wcale lekko na sercu, ale wiedziała, że gdzieś tu koczował jej wnuk. Jeśli dobrze orientowała się w księżycach, to pewnie był też solidnie wygłodzony. Dlatego na grzbiecie niosła dwie rosłe sarny .
Zaszła aż do Szumiącej Doliny, zanim nie zrzuciła ładunku i mentalnie nie wezwała Agnara. Po rozmowie z Zorzą czuła, że i z nim musi sobie pomówić. W głębi ducha wierzyła, że jego miejsce było w Ogniu. Trasą jaką teraz zmierzał, nie tylko oddalał się od Stada, ale ściągał na siebie piętno i niechęć współbratymców. Prawo Smoków nie chroniło go tutaj.
Awantura i Raban zgodnie stali nieopodal, niepewni co zrobić. Odpoczywali w cieniu drzew, bo Orkan wydawała się sama nie pewna, czy w ogóle wrócą jeszcze do Obozu.

[Agnar]

Nie spodziewał się że babcia go odwiedzi. Myślał że ma za dużo obowiązków w stadzie. Mimo wszystko było będzie zobaczyć rodzinę. Z drugiej strony jednak bał się każdego Ognistego który chciał się z nim spotkać. Dlatego nim przyszedł wybadał teren w około miejsca spotkania. Nikogo nie było więc wydawało się bezpiecznie. Chociaż Sztorm nie potrzebowała pomocy w walce. Nie mógł jednak cały czas oceniać czy jest bezpiecznie. Szczególnie ze miał ze sobą jajo. Musiał w końcu usiąść i otulić je futrem. Dlatego właśnie wyszedł babci na przeciw i usiadł przed nią przytulając jajo do piersi.
– Jak tam życie w Ogniu? Jak sobie radzi Arakai?
Zapytał chcąc się trochę dowiedzieć co się dzieje. Zauważył też że babcia miała przy sobie mięso A więc przyniosła je dla niego. Na znak samicy że może się poczęstować zjadł całe mięso. Dawno nie miał tak pełnego brzucha. To było coś.

[Sztorm]

Czekała dłużej niż się spodziewała. Skąd mogła wiedzieć, że Agnar przeczesuje teren, podejrzewając ją o próbę morderstwa? Może lepiej, że nie wiedziała. Stare serce dosyć wycierpiało, po co dodawać do tego brak zaufania od smoka, którego tak zaciekle broniła w rozmowie z Żagwią? Nie, tutaj niewiedza zaiste była błogosławieństwem. Obserwowała jak je i ważyła we łbie słowa.
– Nijak. – odpowiedziała po prostu, z cichą rezygnacją i chwilę mierzyła młodzika spojrzeniem. W końcu westchnęła i pokręciła łbem – Aleś namieszał. Jak planujesz się z tego wyplątać? – zerknęła kątem oka na zawiniątko w łapach i dodała – I skąd to masz?
Siedziała wyprostowała, a stalowy ogon leżał obok jej łap, jak metalowy wąż. Wzory, jakie wykuła na nim krasnoludzka kowal lśniły w słońcu popołudnia. Podobnie lśniła łapa, oparta o ziemię i naramiennik, pyszniący krótkim rzędem stalowych kolców. Dopiero co je wypolerowała, foczym tłuszczem i szałwią. Pachniały świeżo i nie akompaniowały jej krokom skrzypiąc wniebogłosy.
Cała Orkan, słabości przekuwała w siłę. Mrużąc ślepia, obserwowała i słuchała Agnara, z nieodgadnionym wyrazem pyska.

[Agnar]

kolejne pytania i kolejne tłumaczenia. Agnar odetchnął po jedzeniu i skupił wzrok na babci. Bardzo ją szanował więc wypadało cokolwiek powiedzieć.
– Ja, sam nie wiem. Próbowałem się pogodzić z mamą. Przepraszałem ją ale ona chciała więcej. Chciała bym ukorzył się przed całym stadem. Ja, ja boje się to zrobić. To mnie całkowicie zniszczy i będę pomiatany jeszcze bardziej. Zresztą stado chciało mnie zabić. Z kąt mam mieć pewność że nie zaszlachtują mnie jak tylko wejdę do obozu? No i też dochodzi jedna ważna rzecz. Jeśli mam się korzyć przed stadem to chcę by Zorza też przyznała że myliła się w pewnych sprawach. Chcę byśmy oboje się przyznali. Czemu ona może mówić co chce a ja muszę za to przepraszać?
Agnar ucichł na chwilę, i chociaż w jego słowach nie było agresji to jednak były przepełnione smutkiem. On naprawdę chciał się z nią pogodzić ale jak miał to zrobić skoro zorza nie wyrażała chęci zrobienia tego samego?
– To jest jajo które znalazłem porzucone na brzegu rzeki. Nie mogłem go porzucić. Więc wziąłem i opiekuję się nim dopóki się nie wykluje. Nie ważne też co się z niego wykluje będę je kochać jak własne. Dlatego już uzgodniłem z przywódcą ziemi tereny do polowań. Podejrzewam ze dam radę.
Powiedział grzejąc owe jajo futrem.

[Sztorm]

Orkan westchnęła głęboko i pokręciła łbem. Jakby była młodsza, pewnie wybuchłaby. Ale w jej wieku gniew nie płonął już tak gwałtownie. Nie znaczyło jednak, że nie gotował się powoli, aż nie wykipi.
Spojrzała na Agnara i milczała dłuższą chwilę. Żuła słowa. Zastanawiała się, co powiedzieć i jak to powiedzieć, by dotarło to do butnego młodzika. W końcu postanowiła od odpowiedzi na ostanie pytanie.
– Żagiew Ognia może robić i mówić, co jej się podoba, bo jest Przywódcą Ognia. – poinformowała go, dobitnie wybierając i podkreślając imię jego matki. – Agnar, to nie jest tak, że ja nie wiem jakie to uczucie. Mieć Matkę za Przywódcę. Moja Matka była Przywódczynią Wody, potworem w smoczej skórze i kiedy ją obalaliśmy, umarły dwie osoby, w tym ja, a jeden smok został okaleczony na życie! – wzięła głęboki oddech i zrobiła pauzę. Uniosła jednak łapę, by jej nie przerywał. Zamiast tego uspokoiła się, by nie podnosić tonu i spojrzała na niego znowu – Żagiew Ognia jest Przywódcą. Dobrym Przywódcą, którego Twój ojciec wybrał na swojego Zastępce i który na przód zawsze stawiał dobro Stada, nawet kosztem osobistej szkody. – tutaj wskazała na niego, stalową łapą, otwierając ją dłonią do góry, jakby prezentowała punkt widzenia – Przywódcą którego obraziłeś otwarcie na Ceremonii nadania Ci Rangi! Skąd w ogóle pomysł, że Ogień chce Cię zabić! Zostałeś odesłany, jak pisklę do kąta jaskini, żeby przemyśleć swoje zachowanie. Nie chcesz wracać, nie wracaj. Ale kiedy Zorza została Żagwią, przestała być w pierwszej kolejności Twoją matką, a zaczęła Twoim Przywódcą. Tak samo jak Nerani przestał być po pierwsze moim synem, a został przede wszystkim moim Płomieniem. – w błękitnych ślepiach pojawił się twardy błysk. Wspomnienie ojca Agnara wciąż bolało, ale Orkan czuła, że musi powiedzieć to, co musiało zostać powiedziane – I niezależnie, czy wrócisz czy zostaniesz na wieczność Samotnikiem, obrażając któregokolwiek z Przywódców czy Zastępców czterech Stad, długo nie pożyjesz pod barierą!
Stalowy ogon łupnął o ziemię w geście frustracji. Wieki wypuściła powietrze nozdrzami i wzięła głęboki oddech. Rzuciła spojrzenie, pełne złości i troski na Agnara i furknęła jeszcze, z wyrzutem:
– Nie chcę widzieć, jak dzieje Ci się krzywda. Jestem po Twojej stronie, ale nawet Ty wydajesz się tam nie stać... Rozumiesz?
Ostatnie pytanie było pełne tęsknej nadziei.

[Agnar]

Agnar wysłuchał dobrze to co miała do powiedzenia. Jednak o wiedział nieco więcej niż ona.
– Wiem że chcieli mojej śmierci wie bo jak mnie odprowadzali to mój brat mi to powiedział.
W tym momencie umysł Sztorm nawiedziło wspomnienie Agnara z odprowadzania na granicę. Szczególnie chwilę gdy Marchew Pustyni powiedział że "Jedynie dobroć Żagwi sprawiła, że nadal będziesz mógł żyć" Sama widzisz że chcieli mojej śmierci. Nawet Żagiew to potwierdziła że głosowali czy mnie nie zabić. Wiem że obraziłem przywódcę i już jej mówiłem że bardzo tego żałuję. To był błąd co zrobiłem i wiem to. Jednak nie zmienia to faktu że mimo iż się ciężko uczyłem i starałem nauczyć wszystkiego ona i Mora po prostu od tak zapomniały że cokolwiek robiłem powiedziały że nie zrobiłem nic. Jedyny rozkaz którego nie wykonałem to sprawdzanie kto jest rodziną Mirri mojej partnerki. Nie jest z naszego stada więc nie mogę się jej tak dopytywać. To jedyny moment gdy się jej sprzeciwiłem. Mimo iż to nie była sprawa stadna tylko moja prywatna. A ona zrobiła z tego nagle że nie wykonuje jej żadnego rozkazu. Nawet Marchew do którego poszedłem z zapytanie czy nie chcę bym go uczył to powiedział że chce najpierw stoczyć kilka walk na arenie. Co też obserwowałem by zobaczyć jak sobie radzi. A on powiedział przy wszystkich że nigdy się do niego nie odezwałem. I dobrze wiem że Żagiew nie jest moją matką od czasu kiedy jest przywódczynią. Ale ona od czasu gdy zostałem adeptem kompletnie się ode mnie odcięła. Na ceremonii mówiła że zawsze mi pomagała. Jej jedyną pomocą było dawanie raz na jakiś czas kamienia. Nawet jak potrzebowałem jej wsparcia to jedyne co dostałem to warknięcie że jestem dorosły i muszę se radzić sam. Może i jest dobra przywódczynią ale na pewno nie jest dobra matką. Babciu powiedz mi jak mam nazwać kogoś kto mówi że wiele smoków było w stadzie moim wrogiem od dawna a jak się pytam by wymieniła chociaż jednego smoka to ona mówi że jestem pyszny i jestem egoistą a potem odlatuje bez słowa. Jak mam traktować takiego smoka. Tata mi pokazał że Przywódca powinien dbać o stado ale przede wszystkim być w dobrych relacjach ze wszystkimi. A ona Zrobiła ze mnie antagonistę bo nie byłem jej idealnym synem.
po ostatnich słowach spuścił głowę a czerwone loki zasłoniły jego oko.
– Mimo nawet tego wszystkiego kocham ją jak matkę i nie potrafię przestać. Ale nie jestem w stanie stanąć przed stadem i skłamać że Żagiew ma całkowitą rację i że jestem egoistycznym głupim smokiem który strasznie krzywdzi stado które powinien kochać. Dla stada oddałbym życie ale nie będę mu kłamać by ratować swoje. Nawet jeśli sama przywódczyni tego wymaga.
Po chwili z pod rudej grzywy zaczęły spadać łzy. kilka z nich uderzyło w skorubke jajka. Naprawdę cierpiał i chciał dobrze ale bał się też stada które kochał.
– Jeśli jestem zagrożeniem dla stada to zostanę samotnikiem na zawsze. Tak przynajmniej ich nie skrzywdzę.

[Sztorm]

Orkan skrzywiła się.
– Marchew miał rację, że jedynie dobroć Żagwi obroniła Cię przez karą śmierci... – powiedziała spokojnie, ale wspomnienie z perspektywy Agnara było bolesne. Jakby ona się poczuła, gdyby to jej rodzeństwo tak powiedziało?
Nie ma znaczenia, wszyscy nie żyją.
Potrząsnęła łbem, jakby chcąc pozbyć się nieprzyjemnej myśli. Z troską patrzyła na wnuka, słuchając jego słów i próbując nie myśleć o malutkiej Nanshe, o dojrzałej Kryzie, o Pchle i o Obłoku... Czuła, jak serce boli nieznośnie.
Pokiwała łbem, potwierdzając słowa o głosowaniu. Ze smutkiem, bowiem ona stanowczo zaprzeczyła takiemu rozwiązaniu, ale wyszło jednak ono od Żagwi. Nie rozumiała do końca postępowania nowej Przywódczyni Ognia. Posłała słaby uśmiech Agnarowi.
– Pamiętam jak sam robiłeś wszystkie patrole granic, kiedy wśród Ognia były tylko pisklęta i Starszyzna. – mruknęła, zastanawiając się czy Mora i Zorza o tym także zapomniały. Pewnie tak. Westchnęła głęboko i pokręciła łbem – Jednak niestety, nie ma to znaczenia. Rozumiem, jak się czujesz. Ogień i mnie ostatnimi czasy... Wypalił. – pokręciła łbem – Mało w nim wsparcia, jakie dawała Grabież czy Poszept, dobroci Ducha i Zewu. To co zostało to Stado silne, ale na mój smak zbyt podobne do Plagi. – skrzywiła się nieznacznie. Nie znała teraźniejszej Plagi, ale stare czasy, gdy była jeszcze smokiem Wody, nieodwołalnie utrwaliły pewien obraz tego Stada i chociażby chciała, ciężko było unikać stereotypu – Chyba stali się zbyt podobni do swoich sojuszników.
Zawsze była nieprzychylna temu sojuszowi. Zamilkła i słuchała chwilę szumu drzew, targanych wiatrem. W końcu odezwała się:
– Zawaliłam własną grotę i po uprzejmej rozmowie z Żagwią, odeszłam od Ognia. Planuję kręcić się po terenach wspólnych i mam dosyć pożywienia, żeby spokojnie dożyć dni, jakie bogowie mi pozostawili. Czuję, że Ogień to nie mój Ogień...
I żałuję, że nie umarłam przed Nerani, bo nie musiałabym go teraz oglądać w takim stanie.
Podeszła do wnuka i przygarnęła go do piersi. Tuliła go chwilę, uważając na jajo między nimi i wymruczała cicho:
– Nie jesteś zagrożeniem dla Stada, ale to Stado jest teraz zagrożeniem dla Ciebie. A nawet ja nie stanę naprzeciw pięciu smokom zwycięsko, Agnar. Spróbuj chociaż pogodzić się z matką. – odsunęła go od siebie i stuknęła czołem o rude loki – Jeśli będziesz mnie potrzebował, wiesz gdzie mnie znaleźć. A teraz idź do Mirrim. Z chęcią ją poznam, jak będzie okazja.
Odstąpiła o krok i poklepała go po ramieniu. Była zmęczona, a będzie musiała jeszcze pożegnać niebawem Raban. Dwoje kompanów na wygnaniu stwarzałoby tylko kłopoty. Awantury nie umiała od siebie odsunąć – ze wszystkich żywych stworzeń pod i poza barierą, ona znała ją najdłużej.

[Agnar]

Agnar słuchał babci i każdego jej słowa lecz gdy ta zaczęła mówić o odchodzeniu ze stada zdenerwował się.
– Nie powinnaś go opuszczać. Ja po prostu się nie dogaduję z mamą o czym świadczy moja osstatnia rozmowa z nią. Jednak ty taka nie jesteś. Jesteś podporą tego stada i nie dam ci z niego od tak odejść. Pamiętaj że nie ważne co by było to nadal jest rodzina a ja na wygnanie sobie zasłużyłem. Oczywiście że przy najbliższym spotkaniu powiem mamie że żałuję tego co zrobiłem i jestem gotów przeprosić całe stado za błędy które popełniłem. Będę się starał też naprawić wszystkie relacje nawet jeśli będę musiał się płaszczyć i korzyć przed innymi smokami. Wszystko dla mojego potomka który ma się zrodzić z jaja które znalazłem.
Agnar następnie przytulił się do babci.
– Wracaj i spraw by Ogien znów był ogniem nawet jeśli teraz nie widać tego, on zasługuje na przebaczenie. A nawet jak ktoś z stada chce mojej śmierci ja nigdy nie podniose łapy na nikogo z nich. Bo robię to dla tych co przyjdą po mnie.
Wyszeptał ostatnie słowa po czym odsunął się i z kojącym uśmiechem zaczął iść w stronę umówionego spotkania z Partnerką.

[Arachran]

Szumiąca Dolina była idealnym miejscem, żeby trochę powygłupiać się w powietrzu. Naturalne wgłębienie jakie tworzyła, buszujący tutaj wiatr i oczywiście – Zigu. Żywiołak uczepił się mocno kolców na grzbiecie Arachrana, który szybował i krążył dłuższą chwilę nad okolicą. Czekał na mocniejszy podmuch wiatru a kiedy to nastąpiło, próbował z jego pomocą zrobić fikołek do przodu w powietrzu. Kończyło się to jednak tym, że tracił równowagę i musiał szybko ją odzyskiwać aby się nie zabić. Ciekawe, że Zigu jeszcze nie puścił pawia i dalej radośnie piszczał za każdym razem jak Arachran prawie zarył łbem w ziemi. Zmęczony po paru próbach wlądował, patrząc na niebo i zastanawiając się – jak jego ojciec tak dobrze latał? Pamiętał te wszystkie akrobacje, jak długo potrafił bez wysiłku szybować. Nie mówiąc już o tym jak w locie potrafił tak wymanewrować, że bez problemu porywał z ziemi niczego nie spodziewającą się ofiarę.

[Pasterz Kóz]

Jakimś niesamowitym przypadkiem, zrządzeniem losu czy przeznaczeniem, akurat Poranek znalazł się w Szumiącej Dolinie. Lubił lasy, przechadzał się, spacerował i w trakcie podróży, akurat trafił tutaj. Jego uwadze nie umknął cień krążący nad drzewami. Coś tam latało, smok jakby, ale tak trochę... Krzywo, łagodnie mówiąc. Tajemniczy osobnik wylądował gdzieś dalej, więc Astral wzruszył na to barkami i ruszył przed siebie. Nie jego sprawa w końcu, że ktoś sobie lata tak czy siak. Nie każdy musiał być orłem przestworzy.
I znów niesamowity przypadek, trafił prosto na tego smoka. Może podświadomie szedł mniej więcej w jego kierunku, może to drzewa go tam poprowadziły, ale dostrzegł tajemniczego osobnika. Podszedł bliżej, żeby nie krzyczeć, nie krył jednak swojej obecności. Osobnik z bliska zaczynał już pachnieć siarką, czyli Ogień.
– Dobry dzień na latanie, hm? – zagaił. Chwila pogawędki nikomu nie zaszkodzi, zawsze to nowe kontakty, można się czegoś dowiedzieć i bla bla bla. Najwyżej chwilę pogadają i ruszy dalej.

[Arachran]

Im dłużej był tutaj sam, tym bardziej odpływał. W pewnym momencie wpadł w taki stan, że nie reagował kompletnie na otocznie. Zigu to wyczuł i nieco zmartwiony spojrzał na niego, jak pisklak na rodzica gdy ten jest chory. Arachran jednak nie reagował, wbijając wzrok w martwy punkt i myśląc o niczym. Ten stan dla niego był bardzo przyjemny, całe jego ciało było wtedy zrelaksowane a mimika pyska nijaka. Zanotował, że nie jest tutaj sam i przyszedł jakiś niebieski smok coś tam do niego mówiąc. Arachran jednak nie Odpowiedział od razu, tylko delikatnie spojrzał na niego bokiem, łbem jednak skierowanym przed siebie na horyzont. Zapadła cisza, którą dopiero po chwili on przerwał. Wychodzenie z takiego stanu chwilę mu zabierało, pojawiało się gwałtowne uczucie senności i zaraz po tym pobudzenia. Zamrugał kilka razy oczami, przekręcając łeb w stronę samca. Potrząsnął nią na boki jakby czemuś zaprzeczał. Wrócił
– De?
Wydusił najpierw z siebie, nie wiedząc co smok do niego powiedział. Oczywiście w Akarubi, jego głowa była zaprogramowana do mowy Akarubi a nie wspolnej
Wiedział, że niebieski coś mówił ale co dokładnie? Z pomocą przyszedł Zigu, który powtórzył smoka niebieskiego. Arachran popatrzył na swojego kompana, powiedział do niego
– Aharomi Zigu...
Po tym mógł w pełni skupić się na swoim potencjalnym rozmówcy. Potraktował go szybkim spojrzeniem od dołu do góry. Fascynujące – czy to kolejny wodny smok? Odsunął się trochę od niego, chcąc mieć więcej swojej prywatnej przestrzeni i też instynktownie jego błony nieco się uniosły
– Tak...? A ty kto być? Ty mnie wtedy widziesz jak ja latać nad te miejsce?

[Pasterz Kóz]

No świetnie, lata po pijaku i jeszcze bredzi coś do swojego kompana. Ten twór innych ras, alkohol, miał zły wpływ na smoki. Ognisty musiałby go od kogoś dostać. W takim młodym wieku takie rzeczy!
– Jaaaa byyć Astraaal. Jaaaa wiiiidzieć jaaaak laaatać – powiedział, starając się mówić bardzo powoli i wyraźnie, żeby smok go zrozumiał. Nie chciał go zdenerwować czy coś, widział jednak stan w jakim znajdywał się Adept. Powinien wezwać kogoś z jego stada, aby go zabrali do jego jaskini? Może nie powinien się tym przejmować, bo to w końcu Ognisty, a nie Ziemny, więc nawet jeśli tutaj uśnie to najwyżej zmoknie, gdyby padało albo zmarznie.
– Cooo Tyyy rooobiiić? – spytał jednak, mówiąc tak samo jak poprzednio. Postanowił zaintersować się losem obcego, może nawet poratuje go szlugiem, wysłucha jego smutnej historii jak stoczył się na samo dno i skończył jako bezjaskiniowy smok-alkoholik. Przynajmniej tyle będzie mógł zrobić dla niego, no może ewentualnie wesprze go kamieniem szlachetnym, byleby nie wydał go na alkohol.

[Arachran]

Arachran jeszcze na moment odleciał myślami, znowu trochę nie słuchając Poranka. Jednak tym razem nie było tego po nim tak mocno widać, jedynie zerknął na moment w bok. Wyłapał, że Astra to było jego imię. Zauważył, że większość smoków przedstawia się swoim prawdziwym imieniem tak samo jak on. I bardzo dobrze! Ich tradycja z nieprawdziwymi imionami była beznadziejna, gdyby miał taką możliwość to wymazałby to z ich kultury.
– Ja jestem Arachran
Odpowiedział mu najpierw, po czym wstał i odsunął się nieco od smoka. Lekko wyciągnął głowę do przodu, żeby zbadać jego zapach. Chyba był z ... tego stada co Sekcja, jakkolwiek się ono nazywało. Mieli podobną nutę w swojej woni
– Wiesz... mój tata cobrze latać i ja próbować jak on no ale.. to być trudne. On potrafić w lataniu łapać owoce, ofiary i nawet ptaki!

[Pasterz Kóz]

Właściwie Astral nie był jego imieniem, a częścią imienia Adepckiego... Kogo to jednak obchodzi!
– Miło Cię poznać Arachran. Latanie nie jest takie trudne ani straszne, mogę Ci powiedzieć co nieco. Jestem Piastunem, znam się na takich sprawach – odpowiedział dziwnemu Ognistemu. Doświadczenie wynikało z wielu księżyców życia, w końcu sporo musiał latać, aby przenosić się z miejsca na miejsce. Dla niego to było proste jak pływanie, a że był morskim to było to naprawdę proste! Wystarczyło tylko trochę polatać, zrobić jakieś akrobacje i jakoś to wychodziło.

[Arachran]

Nie mógł wyrzucić z głowy tego, czego uczyła go mama o smokach z ich stron. Niebieskie były w wodzie, białe w górach, zielone i brązowe w lasach a czarne w jaskiniach. Może dlatego tak totalnie nie pasowało mu, kiedy widział niebieskiego lub bezskrzydłego smoka poza wodą? Z czego on jeszcze musiał, że te niebieskie z ich stron wyglądają tak jak on (nie mają przednich łap) tylko potrafią pływać pod wodą. Dalej czuł się jak małe pieklę chociażby dlatego, że tak mało wiedział. Kiedy Astral zaproponował mu, że może go nauczyć lepiej latać, ten wyraźnie się ożywił. Postawił błony i przechylił nieco głowę na prawo, zastanawiając się nad tym chwilę
– Ale tak.. Uhm.. Ty nie być z moje stado... Tak móc? Astral coś chcieć za nauka?

[Pasterz Kóz]

Coś chcieć? W sumie nie pomyślał o tym, zaproponował to z dobroci serca, ale skoro ten smok sam o tym napomknął
– Eee, co łaska? Znaczy, nie chcę nic szczególnego czy coś, chyba że masz bardzo rzadkie kamienie albo ciekawe fanty zza Wolnych Stad. Jeśli chcesz mi dać coś za naukę to jak chcesz, ja nie wymagam. Możesz też po nauce albo nawet wcale – wzruszył barkami. Było mu to całkiem obojętne. Z jednej strony chętnie przygarnie wynagrodzenie, z drugiej jak nie dostanie to i tak przecież nauczy.

[Arachran]

No to już było naprawdę dziwne, że ten smok dawał mu wybór. Myślał, że raczej poza pogawędką to smoki z innych stad nic sobie nie oferują. A może Ogień i Ziemia miały ten cały rozejm, co czyniło ich tak jakby w połowie tym samym stadem? Nie miał pojęcia ale skoro miał wybór, to pokręcił głową i powiedział cicho
– No właśnie ja nie mieć nic ciekawe rzeczy
Pondniósł swój zadek i stanał nieco dalej, przed Astralem i rozłożył skrzydła ukazując ich zielone wnętrze. Ciekawiło go jeszcze jedno
– Czy ty być ranga piastun? Taki Azphel, on bronić małe smoki. I od czego zaczynać teraz? Co ja zrobić?

[Pasterz Kóz]

Wzruszył barkami ponownie.
– Przyjmę każdy datek. I tak, jestem piastunem, choć raczej zamierzam bić się, gdyby była wojna niż zajmować się pisklakami. Uwierz mi, znajdzie się Wojownik czy Czarodziej walczący gorzej ode mnie – błysnął zielonymi zębami w uśmiechu. – Od czego zacząć? Od początku! Chociaż nie, latać już umiesz, teorię zatem znasz. Jedynie co to pamiętaj, że im wyżej tym rzadsze i zimniejsze powietrze. Będziesz za wysoko to albo zemdlejesz, albo zamarzniesz. Nie wiem czemu tak jest, ale tak jest, więc lepiej uważaj. Wznieś się do góry i pokaż co potrafisz na początek. Pokaż jak sobie radzisz, jaki styl masz i takie tam, może znajdę jakieś błędy – polecił, pozwalając smokowi na swobodny lot. Chciał przyjrzeć się jeszcze jak Ognisty to robi, potem dopiero napuści na niego harpie, kruki czy inne potwory, które zmuszą go do lotnych manewrów. Poza tym był ciekawy co smok zaprezentuje wpierw. Może porobi jakieś akrobacje? Może przeleci kawałek i tyle. Zobaczymy.

[Mroczna Nowina]

Dolina w której był las, a do koron drzew wciąż dmuchał wiatr. Khart wybrał to miejsce szczególnie ze względu na jego strategiczne położenie, gdzie można było z każdej strony się wycofać, a także odpocząć od żaru jaki bił z nieba. Samo dotarcie do tego miejsca byłoby pewnie trudne gdyby smoki nie potrafiły latać.
Wojownik zaprosił na spacer swoją przyjaciółkę z którą nie widział się od czasu ceremonii, a jeszcze wcześniej od ich wycieczki poza tereny Plagi. Cóż, samiec nie próżnował o dziwo i poza treningami siłowymi miał kilka społecznych spotkań na koncie, a te uświadomiły mu pewne rzeczy.
Zaproszenie więc było mentalne, wysłał je jeszcze zanim wyleciał z terenów Plagi. Nie mieli się śpieszyć, było późne popołudnie i temperatura powoli się zmniejszała tak samo jak słońce powoli zmierzało w stronę horyzontu na zachodzie.
Samiec sprawdził okolicę i usiadł na skraju lasu, wysyłając kolejną krótką wiadomość mentalną, żeby Erlyn wypatrywała sokoła, który krążył nad koronami drzew. Jego kompan tym razem został zabrany z patrolu nad obozem chociażby dlatego, że samiec rzadko wychodził poza tereny stadne, a więc nie ufał okolicy na tyle, aby poruszać się tutaj bez niego.

[Odłamek Raju]

Ostatnio było straszliwie gorąco, a Erlyn raczej unikała upałów i wychodziła po zmroku lub wcześnie rano. Nie mogła odmówić Khartowi spaceru, nawet jeżeli nadal ich relacja była odrobinę napięta przez sytuację z Klopsem.

Zauważyła Bayeka nad drzewami i zanurkowała ostrożnie między drzewa, manewrując tak, by nie połamać sobie skrzydeł. Wylądowała nieopodal samca, otrzepując się z pyłu jaki złapała po drodze. Edel wyściubił dziób spomiędzy ciemnej grzywy samicy, oglądając wojownika z zaciekawieniem.
– Cześć – przywitała się i od razu czmychnęła w cień, z dala od promieni słońca.