Parujące Źródło

[Bogini Piękna]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wiadomość mentalna dziadka zastała Mango, gdy ten akurat znajdował się poza grotą. Przechadzał się po lesie, napawając się posiadaniem wszystkich czterech łap. Nadal nie żałował, iż jedną stracił w czasie walki, gdyż była to obietnica oraz przysięga, nie zamierzał jej łamać. Jednak kalectwo było uciążliwe, a nikt nie powiedział, że musi je zachować na zawsze. Dlatego bez poczucia winy cieszył się powrotem utraconej części ciała.
Po wysłuchaniu zaproszenia na tereny wspólne do zmarłego, który zszedł na ziemię, Mango na chwilę zamarł. Czyżby mama Morien po raz kolejny odwiedziła ich wśród żywych? Łupieżca machnął ogonem podekscytowany i podskoczył lekko do góry, robiąc gładki zawrót w kierunku miejsca spotkania. Momentalnie ruszył biegiem przed siebie i gdy tylko wydobył się z osłony drzew to wzbił się w powietrze, uderzając z całych sił skrzydłami.
On jako jedyny z rodzeństwa miał okazję poznać Morien za jej życia i spotkać ją więcej niż raz. Miał jej tyle do opowiedzenia! Ciekawe czy zmarli oglądali ich z nieba i wiedzieli, co się im przytrafia. Jeśli nie to tym lepiej dla owocka, bo ten aż buzował chęcią podzielenia się historiami ze swojego życia.
Frunął prędko i zwinnie, wypatrując z wysokości przezroczystej sylwetki mamy, jak i braci, którzy zjawili się przed nim. Na szczęście nie miał problemów z odnalezieniem celu i nim się obejrzał to już lądował z tupnięciem kawałek od zebranych smoków.
-Mamo! Jak cudownie cię widzieć! Mam ci tyle do powiedzenia. Choć może ty już wszystko wiesz. Czy zmarli widzą co się dzieje na ziemi? Jak często możesz tak wpadać w odwiedziny? – w porównaniu do reszty braci Mango nie próbował bawić się formalnościami, ani nie pytał o oczywiste dla niego rzeczy. Jak mógłby pomylić mamę Morien z kimkolwiek innym? Nawet podbiegł do półprzezroczystej smoczycy, jakby chciał się przytulić, ale powstrzymał się krok od celu. Chyba nie może jej dotknąć, prawda?

[Grabieżca Fal]

Niepotrzebnie się martwiła. Jeden po drugim zjawiali się przy Źródłach, a Grabieżca oglądała każdego z nich z rosnącą ciekawością. Kolorowi, masywni, każdy o opływowych kształtach półmorskiego. Zaczęła od obchodzenia Zagajnika, nieco rozbawiona jego zdumieniem. Był pogrobowcem, w przeciwieństwie do malutkiego Świetlika, który zdążył ją jeszcze zobaczyć... Na żywo. Zółtołuskiemu brakowało rodowych wzorów na pysku. Nadrabiał za to brązowymi plamkami i wspaniałym ogonem, którego pozazdrościłby mu niejeden pływak. Wydawał się najpodobniejszy – po Pyzie – do Honi. Może była to kwestia drobności i długiego ciała, może oczu? Jedno wzmacniało efekt drugiego.
– Tak – odpowiedziała prosto Zagajnikowi. Lekki, obcy akcent nadal wyróżniał jej glos. – Miło cię poznać, synu. Dobrze wyglądasz!
Uśmiechnęła się doń zawadiacko i przeniosła spojrzenia na Echo. Czaszka była nowością. Co za rozmiar!
– Ciebie też dobrze widzieć, skarbie. Ech, nie masz czego żałować, kto w tym wieku potrzebuje rodziców, hmm? Pan Fal wie, że ja od swojej matki zwiałam przy pierwszej okazji. – Wzruszyła lekko barkami, po raz pierwszy od dawna wracając myślami do Barry. Z perspektywy czasu i z perspektywy rodzicielstwa, nawet tak ograniczonego... Rozumiała ją trochę lepiej.
– Pyzik! – zawołała, podnosząc się na tylnych łapach i machając przednią. Głos przekazany maddarą był niepewny ale bez wątpienia znajomy. – Podejdź bliżej! Aleś ty wyrósł, mały!
Rzuciła nań okiem pełnym aprobaty. Z pulchnego adepcika zrobił się porządnym smokiem. Tylko gdzie ten entuzjazm i energia? – Jestem Morien, pamiętasz? – dodała, na wszelki wypadek. Nie zamierzała zmuszać go do nazywania siebie matką, jak żadnego z nich, ale już dawno przyjęła Pyzę w poczet swoich synów. Im więcej, tym lepiej, prawda?
Ostatni i pierworodny jak zwykle miał mnóstwo do powiedzenia. Zaśmiała się mimowolnie, błyskając jasnymi kłami i mrużąc pomarańczowe ślepia. – Ciebie też dobrze widzieć, synu. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia jak się tu znalazłam – no, nie tu, ale znów pośród żywych – ani jak długo to potrwa. W pewnej chwili byłam w Siedzibie Pana Fal i odpoczywałam – nie ma sensu mówić, ze w towarzystwie, żadne dziecko nie chce słuchać o tej strefie życia rodzica – a w następnej byłam w jakimś jeziorku obok Światokrążcy, Przesilenia, Lekkości i Chochlika. A co do "widzenia"... Może inni mają te przywileje, ale nie ja. – Pokręciła łbem i bezradnie rozłożyła łapy. Jeśli w Siedzibie było jakieś miejsce, które pozwalało na patrzenie na świat żywych, to jeszcze go nie odkryła, a inne dusze milczały.
– Wszystko mi opowiedzcie. Jak wam idzie, co was spotkało, co planujecie. – Wyszczerzyła kły w uśmiechu. Chociaż była przejrzysta, to pomarańczowe ślepia wydawały się świecić mocno i żywo. Chciała o tym wszystkim usłyszeć, poznać ich trochę bardziej. Mieć co wspominać i na co czekać, jeśli uda się jej wrócić do Siedziby. Jeszcze raz się nimi wszystkimi nacieszyć.
No, prawie wszystkimi. Nie było tu Honi ani pewnego koralowołuskiego.

[Dorodny Odyniec]

Obejrzał się na Mango, a następnie na Jakąś Falę. Chociaż miał wrażenie, że to imię wracało gdzieś do niego dziesiątki razy, to w tym momencie kompletnie nie miał pojęcia, jakież to słowo kryło się w zakątkach umysłu. Posłusznie, choć z pewną dozą zawahania, zbliżył się do smoczycy, nie przestając jej lustrować. Chociaż głos mocny i... duchowy, to raczej była samicą. Tak uznał. I nawet, jeśli to głupie, to spróbował zapewnić się zapachem. Machinalnie.
~ Mo... aCH ~ Ślepia rozszerzyły się, kiedy nareszcie natrafił na informację, która połączyła się z całą rzeszą zakurzonych już wspomnień. Nagle, z chwili na chwilę, zdawał się przypomnieć, któż to przed nim stoi. Palnął się w czoło. No jak mógłby zapomnieć!
~ Mama Morien, tak, oczywiście, że pamiętam! ~ zawołał weselej, unosząc się na palcach i opadając miękko. Nie spodziewał się, że dostanie aż takiego zastrzyku emocji. Nigdy nie uważał, żeby byli jakoś blisko... ale jednak była częścią rodziny, więc zupełnie tak, jak mógł niegdyś nazwać Mętnego tatą, tak również i Morien mógł uznać za matkę. Skoro i tak były mierne szanse, by mieli się jeszcze za jego życia spotkać, to dlaczego nie pozostawić by po sobie czegoś miłego?
~ Ooo, masz wnuki! Dużo wnucząt! ~ zaczął od razu, jako pierwszy zabierając głos w następnej sprawie. Rozjaśniły mu się oczy, pobłyskując. ~ I mam dwóch partnerów, i wiesz, to dosyć niesamowite, mieć dwóch na raz, jak tak sobie przypomnę. I byłem piastunem, ale już jestem czarodziejem, aaa my wszyscy mamy już rangi, a mamcia Honi jest już starszą, i... śpi? Nie ma jej? ~ mówiąc to rozejrzał się dookoła, drapiąc po głowie. Zmrużył oczy, wyczuwając poza nią jeszcze jednego nieobecnego. ~ W sumie nas też nie ma wszystkich. Brakuje kogoś. Brakuje... Bojaź...Bojowego, tak, może coś się stało po drodze? Albo jest gdzieś daleko. To zapewne to. Na pewno też chce się z tobą bardzo spotkać, jestem tego pewien!

[Bogini Piękna]

Hmm, czyli mama Morien nie widziała, co robią na ziemi, ale to nic! Mango zaraz wszystko jej powie! Oczywiście po tym jak Pyza skończy. Widać było, że starszy brat na początku musiał sobie w ogóle przypomnieć kim jest Grabka, lecz gdy już do niego dotarło to z radością podzielić się wieściami ze swojego życia.
Łupieżca również szykował się do mówienia, chcąc przekazać Morien te szczęśliwsze informacje, pomijając smutki. W końcu powinien to być dobry, pozytywny dzień.
-Mama Honi dalej śpi w swojej grocie. Ja też wciąż tam mieszkam, więc mam na nią oko – dopowiedział do informacji odnośnie ich drugiej rodzicielki. -Jestem pewien, że wkrótce się obudzi. Bojowy… Może przyjdzie? Mam nadzieje. – dodał z wahaniem, bo szczerze nie wiedział czy Harnaś zamierza się zjawić.
-U mnie też sporo się działo. Straciłem łapę w czasie walki zgodnie z obietnicą, o której ci kiedyś mówiłem i niedługo po tym zostałem zastępcą! Znaczy zostanie zastępcą nie ma związku z utratą kończyny, ale myślę, że to śmieszny zbieg okoliczności. Jak widać mam ją z powrotem, bo chodzenie na trzech robiło się uciążliwe. Co jeszcze? Hmm. Mam dwóch synów, ale jeden wyruszył żyć poza wolnymi stadami. Ma się dobrze. Po prostu zechciał poszukać sobie innego miejsca. – mówił prędko i trochę nieskładnie, rzucając nowościami, jakby nie miał żadnego planu na to co rzeczywiście chce powiedzieć. W tym momencie przestał i w zamyśleniu podrapał się w brodę. -W sprawie partnerów to próbowałem z jedną smoczycą z Ziemi, ale nie bardzo nam wychodziło. Teraz za to jestem dość blisko z pewnym samcem z Ognia. Niedługo przejdę się do świątyni, aby zapytać bogów o pomoc w zdobyciu dzieci, bo chyba dwóch samców nie może ich mieć tak łatwo – wyznał z uśmiechem. Był wystarczająco dojrzały, żeby wiedzieć skąd się biorą pisklaki, ale przy smokach tej samej płci była potrzebna mała pomoc.

[Zapierający Dech]

  Nie wiedział jak dokładnie się zachowywać wobec kogoś... takiego. Niecodziennie jednak smoki wstają z martwych, aby odwiedzić swoich bliskich, nawet w tych stronach (nie licząc jednego dnia, ale o nim nie mógł wiedzieć, więc ciii). Sama... matka, miała raczej luźne podejście. Była wręcz lekkoduchem, wnioskując po wspomnieniu o ucieczce...
  Dalej, dopiero kiedy się odezwała, zwrócił uwagę na obecność... Pyzy? A skąd on się tu wziął? Z tego co wiedział, mają tylko jedną wspólną matkę, czyli Honi. I sądząc po tym, że samica nie nazwała do "synem" czy "skarbem", również go tak nie traktowała... Notabene później i tak ją nazwie matką, ale to póki co pomińmy, żeby nie mieszać w chronologii za bardzo.
  Pytanie Mango napełniło Zagajnika nadzieją, że może przynajmniej w jedną stronę nie będzie zupełnej niewiedzy... ale odpowiedź matki szybko to zgasiła. Oh, szkoda; nie wiedział od czego zacząć i co przekazać, bo najchętniej... powiedziałby wszystko. A przynajmniej większość. Cóż, powie przynajmniej podstawowe fakty na swój temat...
   – Więc... zostałem Łowcą, wybierając imię "Zagajnik Cudów". Nie mam jakichś planów, nie rozmyślam nad nimi za bardzo... bo i nie mam co planować. Po prostu chciałbym żyć dalej, rozkoszując się pięknem tego świata, głównie lasów, ale morze i bagna też mają w sobie urok... I nie wiem co jeszcze mógłbym dodać – powiedział, nieco skonsternowany tym, że inni mieli więcej do dodania od niego. Zresztą, nie ma co się dziwić, mimo wszystko prowadził od nich spokojniejsze życie; z tym że gdyby to był ktoś inny, ktoś kogo mógłby spotykać regularniej.... a tak to nawet nie był pewny, czy się zobaczą raz jeszcze.
  Nie chciał też iść w tę stronę "Nie znam jej, nie interesowała się mną przez tyle księżyców, więc się wypnę", bo... nie było sensu. Nawet gdyby żyła i po prostu sobie poszła, to ważne jest to, że przynajmniej teraz przyszła, akurat chce wykorzystać ten czas na zobaczenie się z nimi.

[Echo Zbłąkanych]

Serio nie wiedział, co odpowiedzieć widziadłu.. Niby matka, ale taka, której kompletnie nie znał. Czy nie potrzebował rodziców? W sumie jak był mały, to pilnował go Mokradło.. wiec tak jakby, no.. był do czegoś takiego przyzwyczajony.
Co u niego.. Od czego by zacząć? Ciężko streścić całe swoje dotychczasowe życie. Dużo się działo, od kiedy zobaczył „tą drugą mamę”, która sobie umarła od razu po poznaniu…
– Zostałem czarodziejem, mam trójk.. dwójkę dzieci. A tak to, nic się takiego nie działo. Bije się na arenie, z drapieżnikami, różnie to wychodzi. – odpowiedział dość lakonicznie. Bo naprawdę nie wiedział, co może więcej rzec.. On, największy gaduła, jaki istnieje. Cóż, jak tracisz dziecko, to ciężko być w dobrym humorze, nieprawdaż?

[Grabieżca Fal]

Wesoło trzasnęła ogonem o ziemię, kiedy Pyzaty nazwał ją mamą. Było to niezmiennie miłe.
Wysłuchała jego opowieści z zaciekawieniem. Na wieść o dwóch partnerach szczęknęła śmiechem i odruchowo spróbowała zaczepnie pacnąć w bark Czarodzieja. Jej łapa przeniknęła przez niego bez śladu, ale zbytnio się tym nie przejęła.
– To jest coś! Gratuluję złowienia dwóch rybek. – Mrugnela znacząco. Gdyby jeszcze wiedziała, że jednym z nich jest brązowołuski Uzdrowicieli, który poskładał ją po odzyskaniu Iskry Kammanora, byłaby jeszcze bardziej dumna z osiągnięć Pyzika.
Westchnela na słowa Mango o traceniu łapy i spojrzała znacząco na resztę synów, jakby chciała im przekazać "Wcale nie to miałam na myśli!". Na wieść o zostaniu Zastępca oczy jej się rozświetliły. Pamiętała swoje dawne, niespełnione pół-plany z życia w Cieniu. Życie potoczyło się zupełnie inaczej, ale Mango częściowo spełniał jej dawne ambicje. Nigdy go nimi nie obarczyla – brak łapy wystarczył – ale jego sukces był przyjemny.
– Ognisty, hmm? No, młody, miło że kontynuujesz tradycje Honi i moją. Powodzenia. Co prawda Kammanor już mi kiedyś pomógł, ale kto wie. Bogowie bywają łaskawi. Spróbować nie zaszkodzi.
Ciekawe. Czyżby była to kwestia bycia pierworodnym, który najwięcej po niej odziedziczył, czy czysty przypadek?
Nie dziwiła się lekkiej niezręczności Zagajnika. Nawet Echo raz już ją widział, a dla młodego Zagajnika była praktycznie obca. Mimo tego, doceniała jego wysiłek i nawet te parę słów. Słuchała z uwaga, uśmiechając się na słowa o morzu i bagnach.
– To w porządku. Powodzenia na łowach, Zagajniku. Wyglądasz, jakbyś był wykluty do podmorskich wypraw. Wiem, że żaden z was nie ma pełnych skrzeli, ale czasem Prorok przyznawał specjalne kryształy, które pomagały innym rasom poruszać się w trudniejszym terenie. – Zamyśliła się. Co prawda nie miała pojęcia, czym sobie na taki Kryształ zasłużyć, ale oni mogli się dowiedzieć.
Nie przegapiła drobnego przejęzyczenia Echa. Ślepia zwezily się, a kąciki pyska lekko opadły. Pamiętała nadal Kosadzca, drugiego po Mango. Nie zamierzała jednak pocieszać syna. Po prostu "oparła" jedna z łap na prawym barku na parę chwil.
– To minie. – Cichy pomruk był przeznaczony tylko dla uszu Czarodzieja. Potem jednak uśmiech wrócił na jej pysk. – Widzę. To niezłe trofeum. – Skomentowała jego ostatnie słowa, znacząco patrząc na czaszkę uberdzika.
Potoczyła wzrokiem po zebranych. Nie miała dla nich podarków – cóż, ciężko było coś nieść jako duch – ani żadnych rad czy mądrości. A przynajmniej nie takich, do których by sami nie doszli w przyszłości.
Wieść o śnie Honi przyjęła ze spokojem. Już od dawna prześladował on smoki, a przynajmniej potrafił odroczyć ich śmierć. Była ciekawa tego, jak potoczyły się losy Honi, ale nie chciała pytać o to synów. Jeśli Pan Fal pozwoli, dane jej będzie zapytać kiedyś bezpośrednio.
– Wszyscy wyglądacie zdrowo i silnie. Jakbyście mogli razem zamierzyć się na wieloryba. No, może jeszcze z czyjąś pomocą – zaśmiała się cicho. Może nieco ich przeceniła. Dawno temu opowiadała o wielorybach młodej Rakcie. Była to naprawdę święta zwierzyna, której zabicie przynosiło niemały honor.
– Nie wiem, na ile jesteście zainteresowani podróżami, ale może moje dawne kontakty wam się przydadzą. Na północy od terenów Ognia i Ziemi, za lasem i wielka równina – żyły na niej century, ich dawny lider nazywał się Stephasios – było opuszczone krasnoludzkie miasto Bher Faldur. Mieszkały w nim potwory wzmocnione przez Iskrę Kammanora. Jaskinia zawaliła się po naszej walce, ale drugie, bliższe miasto, Bher Tharum, może nadal stać. Jeśli krasnolud Endrik lub jego potomkowie nadal żyją, być może znajdziecie tam sojuszników. Chociaż pod górami jest okropnie – wy powinniście czuć się lepiej niż ja – to krasnoludy to całkiem sprytne stworzenia i mają sporo ciekawych przedmiotów.
Być może opowiedziałaby im całą historię, gdyby wiedziała że ich nie zanudzi i gdyby nie poczuła się nagle... Dziwnie. Szybkie spojrzenie na jedną z łap pokazało, że zrobiła się bardziej przezroczysta, chociaż wcale nie celowo. I czuła takie dziwne ciągnięcie w piersi... Hmmm. Chyba ktoś już zauważył jej nieobecność.

[Gadzi Szał.]

Teneris miał ostatnio za dużo na głowie, więc potrzebował chwili w samotności. Matka, jakieś kanibale czy co to było, do tego jeszcze ten dziwny szary smok. Wrócił z polowania i następnego dnia, bladym świtem wybrał się na tereny wspólne do parującego źródła. Zamyślony, rzucał do wody kamienie czasami robiąc tak, że ten podskakiwał chwilę wzdłuż tafli wody nim do niej wpadł. Towarzyszył mu oczywiście jego demoniczny kompan, który ułożył się gdzieś w pobliżu i zapadł w drzemkę.

[Jutrzenka Serc]

//bo trochę czasu minęło

Iskra przybyła w okolice jeziora. Ostatnie wydarzenia były przytłaczające. Nauka z ojcem, ceremonia i załamany Echo, a wisienką na torcie było starcie, które przeżyła na wyprawie Sekcji. Dużo smutku było w okolicznych smokach. Kolejna wyprawa, kolejne pięć minut dla siebie i kolejne jezioro do odwiedzenia.
Parujące źródło było jej wyborem na dziś. Wylądowała na brzegu i powoli wsunęła łapę do wody. Zamruczała cicho i weszła do wody, aby zanurzyć się tam i chwilę pomoczyć łuski.

[Szara Rzeczywistość]

Pasujące źródła... to dobre miejsce na chłodne dni, ale tym razem Mógł i być równie dobre na dzień cieplejszy, aby chociaż sobie umilić wodą dzień. Nie przepadał za myciem się kiedy faktycznie się nie ufajdał, ale tym razem zamierzał wyjątkowo się zmoczyć i nieco poleżeć w ciepłej wodzie.
Jak się okazało... Nie on jeden.
Stał.wiec na brzegu i o serwowal wystający łeb z wody. Poznał ja, chociaż imienia nie znał.
Smoczyca ziemi, piastunka, niedoszła czarodziejka.
Nie wejdzie do niej, wolał poczekać, albo po prostu sobie pójść.
Miał paskudny humor, a ona raczej mu go nie poprawi...

[Jutrzenka Serc]

Jutrzenka spędziła dłuższą chwilę w wodzie. Przesuwała łapkami po dnie, wzburzając nieco mułu, wyczuwając pod łapami kamyczki. Usłyszała jednak czyjeś kroki, a jej oczom ukazał się tamten smok. Uzdrowiciel. W pierwszej chwili chciała go powitać i pogratulować zwróconej łapy, ale potem zobaczyła jego minę. Jeśli wtedy uważała go za skwaszonego, to dzisiaj chyba samiec oficjalnie został kiszonym ogórkiem. Jutrzenka go nie znała, więc i zaraz odwróciła wzrok.
– Cześć. – Przywitała się cicho i zaraz odpłynęła, aby skierować się do nieco oddalonego brzegu. Wysunęła się z wody, między skałami i usiadła za jedną z nich. Gorąca woda spływała po jej kolorowych łuskach i skrzydłach, dodając blasku gwiazdkom, które na nich miała. Ułożyła się za kamieniem, ale nadal mogli na siebie spoglądać, bo sięgała tylko do jej barku. Smoczyca chciała chwilę odtajać, nim ruszy dalej. Jej ślepia znów się przesunęły po nieznajomym, który chyba czekał na wstęp do źródełka. Teraz miał wodę całą dla siebie, o ile nie będzie mu przeszkadzał fakt, że samica siedziała w pobliżu.

[Szara Rzeczywistość]

Wyszła więc przyłożył łeb do wody i sprawdził czym pachnie... W sumie mułem nieco, więc bez tragedii... wszedł bez oporu kiedy tamta opuściła zbiornik.
Nie, Jaah się nie witał jakby miał jakieś przekonanie, że powitania są tylko dla najbliższych.
– Znów poza terenami stada... chyba nie macie za dużo piskląt, co?
Zagaił zaraz po zanurzeniu się ponad linię podbrzusza, potem położył się na wodzie i westchnął zadowolony. Zamarł w miejscu i zamknął ślepia. Może nie będzie tak źle? Może odpocznie i ukoi nerwy? Nie chciał znów pić melisy.

[Jutrzenka Serc]

Dla Jutrzenki powitanie było po prostu znakiem, że jest otwarta na jakąkolwiek interakcję ze smokiem. Zresztą, chyba tak to odczytał, skoro się do niej odezwał. Jej ślepia delikatnie przesunęły się po nim. Dłuższą chwilę nie odpowiadała, pozwalając mu na chwilę ciszy, a sobie na moment zastanowienia.
– Tylko jedno, a i tak przychodzi tylko na nauki... – Mówiła cicho, chociaż słyszalnie. Starała się już nie przywiązywać do maluszków. Te, które uczyła umarły, albo zniknęły, więc...więc wolała o tym nie myśleć za bardzo. – Ostatnio jedno pochowaliśmy. – Dodała. Ciężko było uczyć smoki, które były martwe. Jutrzenka jednak coraz mniej im się dziwiła. Większość z nich zasypiała, a młode smoki przeżywały sen najgorzej. Czy ona miała szczęście, że się obudziła? Nie zmieniało to jednak faktu, że szkoda każdej młodej duszy, która musiała odejść.

[Szara Rzeczywistość]

Jej wyznanie nie było niczym wstrząsającym. To było normalne dla kogoś takiego jak on. Może faktycznie byk tym kreowanym potworem za jakiego go postrzegała psychopatyczna ametyst?
Nic to jednak. Popełniał błędy i czasami też ranił innych. W odwecie jego bliscy go opuszczali. Jeden za drugim.
– To chyba czas na zmiany. Czas zostać czarodziejką
Dodał i lekko otworzył ślepia patrząc na nią. Jak bardzo miała dość swojego tytułu? Była jeszcze kwesta ostatniego pytania którego ostatnio nie zadał.
– Co uważasz na temat Twojego stada? Słyszałem że jest bardzo specyficzne.

[Jutrzenka Serc]

Zrobić krok, czy go nie zrobić. Spróbować, czy nie. Piastun był wygodny. Leniwy. Nikt niczego od niej nie oczekiwał. Nikt nie domagał się efektów, osiągnięć. Tylko no właśnie, ileż można gnuśnieć i nic nie robić. Ileż można bawić maluchy, przyjmować je, a potem patrzeć jak odchodzą. Czarodziejstwo? Może. Samica przesunęła na niego wzrok. Nie odpowiedziała od razu, ale za to drugie pytanie było trudniejsze. Samica westchnęła cicho.
– To dobre określenie. Starsze smoki rzadko są zainteresowane młodszymi. Spotykam je tylko na ceremoniach, a tak nie są zainteresowane rozmową, czy spędzaniem czasu. Rodzice mnie uczyli. Rodzice mnie karmią. Dawniej chowałam się z Sahidą, Mirri i Skarabem, ale nasze drogi się rozeszły. – Zrobiła krótką przerwę i westchnęła znowu. – Z jednej strony mnie chowali i im zawdzięczam dużo, ale chyba rozumiesz...jak jest. – Nie chciała na nich za dużo narzekać otwarcie. Obserwowała go, leżąc dalej za kamieniami. Oparła lekko łeb na jednym z nich i poruszyła delikatnie nozdrzami. Ziemia była jedynym co znała, więc nie miała nawet pojęcia jak inne stada sobie radziły. Opowieści to jedno, ale rzeczywistość to drugie.

[Szara Rzeczywistość]

A Jaah miał zdecydowanie zbyt zły humor na podchody. Zanurzył łeb i po chwili znów wyciągnął łeb.
Westchnął, tłumiąc zadowolenie w gardle. Znów czuł że jest chociaż trochę normalnie. Wciąż miał dziurę w klatce piersiowej, ale to minie.
W takich chwilach miał czas na myślenie o... sobie.
Ale może właśnie do tego wszystko się sprowadza...? Do miłości, która nie jest falą namiętności, lecz decyzją, by poświęcić się czemuś, komuś, niezależnie od tego, jakie przeszkody stoją nam na drodze? I może podejmowanie tej decyzji wciąż, dzień po dniu, księżyc za księżycem, mówi więcej o miłości, niż gdyby w ogóle nie było trzeba stawać przed takim wyborem?
Halo, obudź się Jaahu...! Właśnie zerwałeś z samicą, która nie była nawet twoja... Powinni przyznawać za coś takiego nagrody.
Przednimi łapami przemył pysk i wyszedł z wody ogon od kamieni za którymi kryła się samica.
– To zacznij od początku. Jako czarodziejka w nowym stadzie.
Ty też mógłbyś czasami zacząć od nowa... Żeby tylko było to takie proste...

[Jutrzenka Serc]

Co się wydarzyło pozostawało obecnie sekretem Szarej Rzeczywistości. Jak wyjdzie na tym, określi tylko przyszłość i to, co sam postanowi z nią zrobić. To nigdy nie było proste, ale czy życie takie było? Niestety czasami los zgrał się tak niefortunnie.
– Mówisz, jakby to było takie proste. – Skomentowała jego pomysł w pierwszej chwili, ale zamyśliła się. Na terenach żyły jeszcze trzy stada. Mogła udać się do Ognia, ale tam nie było nikogo, kto by ją kojarzył, a co dopiero przyjął. Mogła udać się do Wody, a tam mieszkała przecież Sahida. – Ale mogłabym porozmawiać z Wodą... Jakiś czas spędzić tam, jak Sahida. – Rzuciła swoje myśli na wiatr. Plagi nie bardzo brała pod uwagę, chociaż miała tam babcię, która pewnie by ją przyjęła. Może powinna i o niej pomyśleć? Woda brzmiała dobrze, o ile by ją przyjęto. Sahida nie wróciła, więc było jej pewnie bardzo dobrze.
Smoczyca przeniosła chwilowo spojrzenie na samca, który się wynurzył. Woda skapywała z kolców i twardych łusek, które go pokrywały. Ona była bardziej opływowa. Ciekawe, czy wygrałaby z nim wyścig na pływanie. Samica zaraz jednak skupiła na nim spojrzenie, bo chciała zapytać.
– Czemu mi doradzasz? – Przechyliła lekko łeb. Otuliła się ciaśniej skrzydłami i podniosła do siadu.

[Szara Rzeczywistość]

Nienawidził ją za wszystko... Za to, że czuł się tak bezradny, gdziekolwiek by poszedł, za to, że zupełnie stracił nad sobą kontrolę. Nienawidził ją za te rozedrgane myśli w jego łbie, za całe to pomieszanie… za to, jak nagle we wszystko zwątpił. Nienawidził jej za to że jako druga samica postawiła jego życie na głowie, a potem rozbiła je na kawałki... Ale nienawidził jej jeszcze za coś. W tamtej chwili i w każdej następnej, odkąd go opuściła, był w stanie myśleć tylko o niej. Chciał, żeby była w tym miejscu. Chciał, żeby go obejmowała, żeby jej pysk był obok jego. Pragnął czuć jej zapach. I wiedział, że nie może, że nie powinien tego mieć. I tego nienawidził najbardziej. Tej niepewności z nią związanej. Przez Żagiew jego życie było w niebezpieczeństwie, ale... kochał ją też. Albo tak myślał... Nic z tego nie miało sensu, a także nie miało dla niej żadnego znaczenia.
Szczególnie dla rozmówczyni, która była zupełnie inna. Nadal jednak stanowiła dla niego zagrożenie, a on jak ostatni głupiec nie potrafił odpuścić i po prostu bez słowa odejść.
– To dość proste jeśli chodzi o przeniesienie się do Plagi. Jeśli Twój wybór wyda się zły komuś z Twojego stada to wiedz, że Plaga zawsze stanie przy Tobie i Ci pomoże.
Tak, nawet on czuł, że taką formę wsparcia od stada miał, nawet jeśli większość nie zgadzała się z jego naukami, poniżali go i oczerniali na ceremoniach.
Sahida... No tak, to ona przeszła z ziemi do wody, to prawdziwe imię Ostoi, wreszcie je poznał, szkoda tylko, ze tak późno. Na wypowiedź samicy uzdrowiciel warknął.
– Sahida popełniła samobójstwo przez stado Wody... lepiej dwa razy przemyśl swój wybór.
Jego głos zmienił się w zimną bryłę lodu. To była kolejna winna jego stanu, ale ona nie mogła się bronić, a wręcz czasami nawiedzała go w snach, a może on sobie wyobrażał ją, jak głodny smok śni o zwierzynie?
– Znałem ją dobrze, wiem że miała za partnera przywódcę Wody, ale nie wiem co jej zrobił, że doprowadził jej psychikę do złamania. Jeśli mi nie wierzysz możesz zajść na kurhany, albo spróbuj jej wysłać wiadomość.
Zimny lód zmieni ł się w przygnębienie. Samiec obrócił łeb w stronę tafli wody.
Dobre pytanie... czemu jej doradzał?
– Nie mam pojęcia.

[Jutrzenka Serc]

Iskra obserwowała smoka. Jego wewnętrzny konflikt był trudny, ale samica nie mogła mieć pojęcia o tym co się działo. Nie mogła mieć tym samym opinii, więc jedynie wpatrywała się w samca. Gdyby była tu Żagiew, to być może by się broniła, ale nie było jej tu. Cokolwiek robiła, najwyraźniej nie wróci już na tereny wspólne, czy granice.
Samica spodziewała się, że będzie przekonywana do Plagi, aż padły jego kolejne słowa. Jego głos może i był zimny, ale było to niczym, przy wiadomości, jaką jej przekazał. Nie miała powodów mu wierzyć, ale też nie było powodów, aby mu nie uwierzyć. Sahida milczała, czas leciał. Mentalki nie wracały. Ona nie żyje.
Iskra wbiła spojrzenie w ziemię. Słowa dźwięczały w jej umyśle. Nie mogła w to uwierzyć, nie mogła. Pamiętała jak taplały się razem nad rzeką. Jak Sahida wymiotowała na ceremonii. Jak obie stawały się adeptkami, a potem dorosłymi smokami. Ich relacja nigdy nie była głęboka, ale była szczera i była po prostu pierwsza, a to już wystarczyło.
– Powinnam była ją zatrzymać... – Zacisnęła zęby, ale łzy nie skapywały po poliku. Gromadziły się w ślepiach, ale samica najwyraźniej takie informacje przetwarzała po cichu. Może i lepiej, bo głośny szloch Jutrzenki by go tylko rozsierdził. Samica otarła pysk łapą, opanowując oddech i spojrzała na niego. – Dziękuję, że mi to powiedziałeś. Była mi przyjaciółką. Razem awansowałyśmy, uczyłyśmy się... Pamiętam jaka szczęśliwa była, mogąc odejść. Czasami jeszcze odkurzam jej jaskinię. – Przesunęła ślepiami po nim. Jeśli chciał się czymś podzielić, to słuchała, ale nie chciała też naciskać. Jeśli nie potrzebował się wygadać, to nie chciała na niego naciskać. Wbiła wzrok we własne łapy i milczała.

[Szara Rzeczywistość]

Ból. Niewysłowiony ból... i nie miało znaczenia, kto na tym czy innym świecie patrzy na niego, przygląda mu się, chce z nim dzielić tę chwilę lub drży, kiedy to przeżywa. Po prostu nie miało znaczenia, bo w takim bólu jest się zawsze samotnym. Ile trzeba znieść bólu, aby w końcu nauczyć się, że nie należy odsłaniać własnych uczuć?
Wiedział, iż wzbudzi jej nagłe pogorszenie humoru, ale na prawdę miał szczerze dość patrzenia na kolejną samicę, która w jego obecności płacze, odwrócił więc wzrok obserwując okolicę. On już pogodził się z jej śmiercią tak samo jak ze stratą łapy przez własną głupotę i chęć pokazania komuś odrobiny czułości.
– Była kimś więcej dla mnie i mojego przybranego syna, no ale to już przeszłość...
Rzekł w końcu i przez chwilę utknął we wspomnieniu o niej, ale szybko się otrząsnął.
– Podejmowała własne wybory w życiu. Ty również powinnaś.
Maddara zawibrowała, a ze samca spłynęła cała woda. Był już umyty i zarazem nie miał za bardzo żadnych planów wobec tej Ziemnej samicy... Mógł jej tylko doradzić, a w smutku jej doradzać nie powinien. Samiec więc jeszcze raz się jej przyglądnął, a następnie ruszył dookoła źródła jakby zamierzał odejść już stąd.

[Jutrzenka Serc]

Samica podniosła się powoli na łapy. Odchodził. Ona też nie miała już nic do powiedzenia, a nie chciała go zatrzymywać. Machina, którą pozornie ruszył samiec, już dawno poszła w ruch. Jeśli Sahida nie żyła, to musiała mocno się zastanowić nad tym wszystkim. Jak stado mogło wymęczyć jedną smoczycę? Za co? Za to, że chciała normalnie żyć? Nie docierało do niej, jak mogli to zrobić.
– Dziękuję. – Gardło ścisnął żal i zaraz skierowała się w drzewa, aby odlecieć po chwili w kierunku Ziemi. Nie dawała się zatrzymać, skoncentrowana na celu i przytłoczona wieściami. Będzie musiała pomówić z mamą. /zt zatem