Polana

[Prostota Czerwi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Pokiwała głową, choć czuła się rozczarowana brakiem zainteresowaniem Yar. Cóż, trudno było go rozgadać na jakikolwiek temat. Tyle już zdążyła wydedukować po kilku naukach spędzonych razem.
– O, a co to? – nagle wyszeptała, zaintrygowana. Dostrzegła bowiem kawałek dziwnie ułożonego kamienia. Zbliżyła się do ruin i rozkopała nieco śnieg, odsłaniając zarys ścian.
– Wygląda trochę jak świątynia. Albo budynki dwunogich – stwierdziła, zerkając na Yar znad barku. Badała jego reakcję. Może i tym nie będzie zainteresowany.
– Dwunogi mają czasami takie... budowle. Jak pałace – wyjaśniła. Sama niestety musiała w jednym przebywać przez jakiś czas.
Nadtopiła trochę śnieg maddarą, przyglądając się jeszcze przez chwilę ruinom. Ciekawe, co tu mogło wcześniej być. Może stare świątynie zanim Wolne Stada zostały pochłonięte przez smoki równinne?

[Milczenie Maków]

Obserwował jak Szarlotka podchodzi do kamienia. Zauważył je już wcześniej i też go zainteresowały, choć nie kryły w sobie nic szczególnego. Nie miały nawet pomieszczeń.
– Może stara świątynia – powiedział.
Preferował, by nie były to budynki dwunogich. Na szczęście nie przypominały drewnianej szopy z jego koszmarów. Nie przywoływały do jego umysłu koszmarów, które wciąż go co jakiś czas męczyły.
Potrząsnął głową, jakby chciał fizycznie otrząsnąć się z myśli. Wskoczył ostrożnie na jeden z kamieni, a następnie wszedł nieco wyżej. W ten sposób tylko odrobinę przewyższał Szarlotkę. Ruiny musiały rozpaść się bardzo dawno temu. Ciekawiło go jak będą wyglądać na wiosnę.
Zerknął kątem oka na swoją towarzyszkę, gdy ta wspomniała o jakichś pałacach. Niezbyt podobał mu się temat dwunogów. Poruszył niespokojnie ogonem i położył uszy po sobie.
– Pałace – rzucił mrukliwie. – Co to.
Nie widział i nie słyszał o niczym takim. Pamiętał tylko drewniane budowle. Być może jednak smoczycy chodziło o inne dwunogi. Było ich kilka rodzajów... Być może różniły się od siebie skrajnie.

[Prostota Czerwi]

Zdecydowała się również wskoczyć na kamień, imitując Yar. Pogmerała palcami w śniegu. Zdawało jej się, że otacza ją historia. Przyjemnie tak. Wsłuchała się na chwilę w dźwięk krakania ptaków, które chyba nie bały się przebywających tutaj drapieżników.
– Bardzo duże budynki. Z wieloma pomieszczeniami i zdobieniami. Łatwo się w nich zgubić. Ludzie czasami takie wnoszą, jeśli są ważni rangą – odpowiedziała na pytanie. Ona zdecydowanie zapamiętała jeden pokój w takim pałacu. Tam wyrastała na egzotyczną zabawkę, tak jak wielkie koty i ptaki. Była ładniejsza od reszty smoków klanu. Bardziej wartościowa.
Zupełnie nie dostrzegała napięcia Yar. Czy ona sama była napięta? Trochę tak, ale odpychała to na bok. Zmuszała się do mówienia, bo to sprawiało, że wydawało jej się, że potrafi. Tylko oddech jej nieco przyspieszył, czuła, że nieco kręci jej się w głowie od nerwów. Ale uśmiechała się.

[Niebiański Kolec]

Ojciec zasugerował to miejsce jako spokojne i na tyle ustronne, by móc skupić się na nauce bez przeszkód innych smoków. Dzisiaj nadeszła kolej na obronę i choć mały smok nie widział siebie w sytuacji, w której mógłby jej potrzebować, ojciec opowiadał mu o wielu historiach w których nie było nikogo kto mógłby mu pomóc, a umiejętność walki, czy obrony wielokrotnie ratowała mu życie. Dlatego nastawił się na to, że jak zwykle skupi się i pokaże na co go stać, szczególnie, że po powrocie ojciec będzie go natrętnie pytać o wszystko, więc wolałby umieć mu potem wszystko zaprezentować.
Dotarł i od razu pokochał nowe miejsce...wyglądało dokładnie tak jak opisywał tata. Niezależnie jak bardzo by nie plątał swoich wypowiedzi, opowiadał obrazowo i Kaihvir mógł zawsze na nim pod tym względem polegać wyobrażając sobie miejsca, które niedługo odwiedzi. Dźwięki natury, szum wiatru i choć najjaśniej nie było, to Kaihvirowi to tak nie przeszkadzało. Jedynym czego naprawdę nienawidził była ciemność, a tutaj wszystko było jedynie skąpane w cieniu drzew. Nauczyciel niedługo miał się zjawić, ale on zawsze wolał być chwilkę wcześniej by pozwiedzać nowe miejsce i nacieszyć się nowym krajobrazem. Biegał dookoła radośnie, przyglądając się latającym dookoła motylom i innym kolorowym owadom.

[Maros]

Z Delavirem nie widziała się od ich ostatniej nauki, więc tym bardziej zdziwił ją nieco fakt, że właśnie ją prosi o naukę dla syna. Nie odmówiła jednak, sama potrzebowała teraz nieco oderwania od otaczających ją problemów i zmartwień. Z obozu wyleciała na tyle wcześnie, by nie spóźnić się, jednak młodszy smok jak się okazało i tak dotarł tu przed nią. Zbliżając się do ziemi, zwolniła, by przypadkiem nie wpaść na rozbrykanego malucha swoim cielskiem. To dopiero byłby niefart....
Lądowanie zaskakująco delikatne jak na nią, łapy nie uderzyły o ziemie jak to zwykle bywało z pewnym impetem, wymuszając na stawach ugięcie się.
~ Ty zapewne jesteś tym walecznym maluchem.~ zaczęła przybierając na pysk delikatny uśmiech. Pierzaste skrzydła złożyły się z cichym furkotem, po czym zbliżyła się odrobine. Nadal jednak trzymała dystans pozwalający obu czuć się komfortowo. W końcu nie znał jej, tak więc nie mogła oczekiwać, że zwyczajnie nie umknie w zarośla gdy stanie przed nim o wiele większa smoczyca.
~ Możesz mówić mi Fille.~ przy obu wypowiedział we łbie ognistego młodziaka rozbrzmiał spokojny głos, do którego niestety musiał przywyknąć. Inaczej porozumieć się nie mogła.

[Niebiański Kolec]

Od ojca nie dostał praktycznie żadnych informacji o smoczycy, jedynie dostał klasyczne wytyczne jak powinien się zachowywać, zresztą jak zawsze. Nie spodziewał się, że przed nim stanie tak ogromna postać, czym od razu się zachwycił. Obrócił się i grzecznie podszedł do niej, kiwając główką na znak przywitania. Od zawsze fascynowały go olbrzymie smoki, szczególnie te nawet większe od taty, emanowało od nich taką pewnością siebie i klasą, nawet jeżeli Kaihvir nie umiał tego dokładnie wytłumaczyć. Z pewnością jednak cieszył się, że przyszło mu uczyć się z takim smokiem, bo będzie miał okazje się jej dokładnie przyjrzeć i popodziwiać.
Zaskoczyło go usłyszenie słów w swojej własnej głowie, więc oszołomiony rozglądnął się wokół i zaczął potrząsać główką, dopóki nie zrozumiał co się dzieje. Przystanął więc i spojrzał z przechylonym łebkiem w oczy – dopiero co poznanej – Fille. Zdecydowanie chciał teraz jakiegoś wyjaśnienia, choć już nie takich rzeczy doświadczał wśród tak zagmatwanych i dziwnych smoków. Zaciekawiony podszedł nieco do nowej nauczycielki, ale nie wiedział, czy powinien się odzywać. Zazwyczaj pozostawał cicho niezależnie od towarzystwa, ale teraz wyjątkowo chciał dać nowo poznanej Wojowniczce trochę przestrzenni, aby nie przeszkodzić jej, gdyby chciała coś więcej mu opowiedzieć. Zastanawiało go z zasadzie wszystko, choć raczej oczekiwał opowiadania o innym stadzie, albo klasycznej gadce o tym, jak ważny jest wybór Rangi i dlaczego akurat Ranga danego smoka jest tak cudowna, ale był gotowy dowiedzieć się czegoś nowego! Może tak się urodziła, a być może jest to kwestia wyboru, żeby tak mówić? W sumie mały Fioletowofutry z chęcią używałby czegoś takiego, gdyby tylko mógł, bo sam nie do końca przepadał za mówieniem.

[Maros]

Na kiwnięcie łebkiem odpowiedziała ciepłym uśmiechem, zaś sama reakcja na przekaz mentalny, nie była dla niej niczym nowym. Może powinna w końcu ruszyć zadek i nazbierać te potrzebne kamienie? Na pewno obyło by się wtedy bez opowiadania, co i jak.
~Nikogo poza nami tutaj nie ma.~ zaczęła równie spokojnym głosem, gdy młodzik zaczął rozglądać się na boki ~Posługuję się maddarą, ponieważ nie mogę mówić. Jest to skutek braku obrony, której właśnie mam cię nauczyć. Poniekąd może to służyć za przykład, jak może zakończyć się kontrowanie ataku drugiego smoka lub drapieżnika. Wiesz co to kontra?~ tu dała mu chwilę czasu, po czym nie ważne od rezultatu odpowiedzi, wyjaśniła tak dla jasności lub zwykłego odświeżenie posiadanej już przez niego wiedzy. ~Jest to moment w walce, gdy rezygnując z obrony przed atakiem przeciwnika, przypuszczasz swój własny atak. Jest to niebezpieczne dlatego, że podczas takiego ruchu zarówno ty, jak i rywal w żaden sposób nie uchronicie się przed otrzymaniem ran, co może mieć nawet śmiertelny skutek lub zakończyć się okaleczeniem.~ można było liczyć na łut szczęścia i przeciwnikowi podwinie się łapa, tego jednak nie zamierzała mówić młodemu. Przyjrzała mu się chwilę, próbując ocenić w którym kierunku pójdzie.
~Jaką role w stadzie chciałbyś obrać? No i jak mam się do ciebie zwracać? ~ zagadnęła, chcąc dowiedzieć się, na co powinna zwrócić szczególną uwagę podczas nauki.

[Niebiański Kolec]

Po rozglądnięciu się na boki, spojrzał prosto na nauczycielkę i faktycznie miała rację, byli tutaj absolutnie sami, otoczeni jedynie przez naturę i pobliskie zwierzęta, a sam głos słyszał po prostu w swojej głowie. Było to coś nowego, ale niezwykle fascynującego, w końcu nikt się z nim tak wcześniej nie komunikował.
Kojarzył, że słyszał słowo kontra już wcześniej, może i nawet w konkretnej powieści ojca, w której opowiadał o zmaganiach na dzikich terenach. Tata często korzystał w swoich monologach z przeróżnych stwierdzeń, czasem je tłumaczył, tak aby jego syn je zapamiętał, a czasami używał ich bez namysłu, a sam Kaihvir o nie raczej nie pytał.
– Wydaję mi się, że to atak na atak, prawda? – odpowiedział cicho pytaniem, niepewny odpowiedzi.
Jednak Kwintesencja wytłumaczyła mu wszystko, więc na spokojnie mógł się upewnić, że uprościł, ale miał racje. Mógł tylko sobie wyobrazić, jak dwa smoki rzucają się na siebie, ale nie była to przyjemna wizja i na pewno nie kończąca się dobrze. Wzdrygnął się wyobrażając sobie desperacje takich ciosów, gdzie jedyne o czym walczący myśli to żeby uszkodzić drugiego, bez chociażby cienia pomyślunku o drugim, tak samo ważnym życiu.
Oj nienawidził tego pytania, szczególnie, że jeszcze nie miał zielonego pojęcia. Nie dlatego, że nie miał jakichkolwiek zainteresowań, ale nie ciągnęło go do żadnych rang, a wręcz połowy w życiu nie mógłby pełnić. Bał się, że skrzywdzi ojca, nie wybierając Łowcy, ale kochał zwierzęta i nie chciałby ich zabijać...nawet jeżeli czasem musi je jeść. Niestety.
Zrobił krok w tył, schylając główkę.
– Nie wiem jeszcze...może Uzdrowiciel? – odpowiedział, nie chcąc wyjść na niezdecydowanego, chociaż i tak prawdopodobnie tak wyszedł. Nie miał pojęcia i mimo, że starsze smoki zapewniały go, że jeszcze ma czas na decyzję, to samo pytanie pojawiało się aż zbyt często, praktycznie przy każdej rozmowie z nowo poznaną osobą. Inni rówieśnicy mieli chociaż mniej więcej pomysł, a on? Marzył jedynie o tym, żeby móc się uczyć dalej i poznawać świat, ale to raczej nie było tak pomocne dla Stada, jak Wojownicy, czy Piastuni.
– Kaihvir...tak jak mam na imię.
Myślał, że ojciec go przedstawił...w końcu ma póki co tylko jedno imię.

[Pikujący Upiór]

Hebog nie za często odwiedzał tereny wspólne. Zazwyczaj siedział sobie w obozie, rozmawiał z Plagijczykami i szukał zioła. Lecz tym razem postanowił tutaj przyjść, aby odnaleźć dla siebie chwilę spokoju.
Udał się do Szklistego Zagajnika w środku dnia, kiedy mało kto chce walczyć i nie trzeba tak dużo smoków leczyć. Chcąc scronić się przed bezlitosnym słońcem, wyladował na polance, w której było trochę światła, ale wciąż nie tak dużo, jak na otwartym terenie.
Nie był sam. Obok niego kręcili się też jego kompani, którzy w razie czego mu pomogą. Tymczasem smok rozłożył się wygodnie na świeżej trawce i przymknął na chwilkę ślepia.

//Drobna Łuska

[Ścigająca Burzę]

Kaskada tym bardziej. To znaczy jeśli mówimy o odwiedzinach wspólnych. Preferowała tereny wodne, a od kiedy stała się samodzielna niemal cały czas siedziała w morzach udostępnione Ziemi przez Wodę. Zbierała tam zioła oraz kamienie, oczywiście na miarę swych skromnych możliwości; wychodziło jej to średnio, a jej dusza perfekcjonistki cierpiała, gdyż coś nie wychodziło jej idealnie. Tego dnia postanowiła zrobić sobie odpoczynek i odfrunąć gdzieś dalej. Zebrała ze sobą Brodacza, po czym udała się na wspólne pragnąc zwiedzić nowe kawałki ziem. Los chciał, iż jej jasne ślepia wypatrzył innego smoka, dosyć monochromatycznego i pierzastego. Kaskada zmarszczyła się współczująco: taki na pewno nie popływa. Futro pociągnie go na dno.
Zauważyła, iż przybysz również ma kruka i jeszcze jakieś inne, dziwaczne stworzenie. Kaskada postanowiła zaczepić nieznajomego. Nie bała się obcych, już nie.
– Hej, ciekawie pachniesz. Ziołami. Czyżbyś był uzdrowicielem? – spytała przyjemnym dla ucha melodyjnym głosem. Uśmiechnęła się uroczo, zamierzając wypróbować nowe podejście zaznajamiania się z innymi gadami. – Co to za gatunek? Nigdy takiego nie widziałam – zapytała, zarzucając łbem stronę latawca.

[Pikujący Upiór]

Pierwszy dostrzegł goście Tenebris. To znaczy, nie interesował się on zbytnio smoczycą i bardziej skupił się na towarzyszącym jej kruku. Spojrzał na niego krzywo, po czym poleciał w stronę uzdrowiciela w nadziei, że nie będzie musiał rozmawiać z tym ptaszyskiem.
Tymczasem kręcący się obok smoka Erevinit był tak pochłonięty polowaniem na jakiegoś białego motyla, że nie zwrócił uwagi na nikogo z przybyszów.
Sam Hebog wyczuł obecność ziemistej i leniwie spojrzał na nią. Oh, chciała z nim porozmawiać? Cóż, nie miał nic przeciwko małym pogaduchom, szczególnie że ona była niejedynym smokiem ze stada Ziemi, z jakim miał do czynienia. Usiadł normalnie dla przyzwoitości.
– Tak, jestem. A ty zapewne jesteś klerhykiem? – odparł. Domyślał się, że tak, bowiem czuć było od niej łagodny zapach ziół.
– Latawiec – odpowiedział na jej kolejne pytanie, chwilowo zerkając na bawiącego się z motylem latawca.
Następnie spojrzał na kręcącego się nieopodal niej ptaka.
– To twój krhuk? – spytał z lekkim uśmiechem.

[Ścigająca Burzę]

– Zgadza się. Domyśliłeś się po moim wieku? Mogłabym być w końcu pełnoprawną uzdrowicielką – zagaiła przyjemnym tonem głosu, starając się wyczuć, czy w swojej postawie nie zrobiła czegoś nie tak, co wskazywałoby na to, że daleko jej do pełnej rangi. Podejrzewała, iż ze swoim ujemnym talentem długo będzie Łuską, co niezmiernie ją drażniło. Będzie musiała udawać i uważać na to co mówi oraz robi przed obcymi, by nie zdradzić prawdy.
–Mojego ojca. Nie wiedziałam, że kruki są tak popularnymi towarzyszami – odpowiedziała krótko, by nie pozostawiać samca bez odpowiedzi. Znacznie bardziej ciekawiło ją co innego. – Skąd pochodzisz? Masz niespotykany... akcent – postanowiła tak nazwać jego nosowy sposób mowy.

[Pikujący Upiór]

Parsknął. W sumie to miała rację, bo wyglądała zbyt młodo, żeby być mianowaną na pewnoprawną uzdrowicielkę. No, chyba że stado Ziemi znowu coś nakombinuje w swoich zasadach, jak to zwykle lubi robić.
– Też. – odparł. Jej zachowanie także coś mówiło o jej randze. Zazwyczaj to adepci są wszystkiego ciekawi i bardziej wolą zadawać pytania, niż na nie sensownie odpowiadać. Plus brak doświadczenia. A młoda kleryczka właśnie na taką wyglądała.
– Tak swoją drhogą, to nazywam się Pikujący Upiórh. – przedstawił się. Nie za bardzo lubił to swoje drugie imię. Uważał, że lepiej byłoby się do wszystkich zwracać pisklęcim imieniem, a nie męczyć się i kazać sobie zapamiętać jakąś mieszaninę dwóch przypadkowych słów. Ale skoro Wolne Stada tak bardzo je lubią, to cóż, nie miał innego wyjścia.
– Dużo już przerhobiłaś z leczenia? – spytał czysto z ciekawości. W sumie to nawet nie będzie miał nic przeciwko temu, jeśli trochę podzieli się z nią swoją wiedzą.
– No... nie za barhdzo. Właściwie to jestem jedynym posiadaczem tego ptaka w swoim stadzie. – rzekł. To, co usłyszał od kleryczki było dla niego zabawne. Brzmiało to tak, jakby niemal każdy członek ze stada Ziemi miał własnego kruka. Z drugiej strony kto wie, może faktycznie tak jest i młoda samica pierwszy raz poznała kogoś spoza jej stada.
Następnie padło pytanie dotyczące jego pochodzenia. Szczerze to sam nie wiedział, jak u niego się złożyła taka wada wymowy.
– Z daleka. – odpowiedział, stawiając na krótką i zwięzłą odpowiedź.

[Ścigająca Burzę]

– Też? Więc po czym jeszcze? – dopytała go z uroczym uśmiechem wymalowanym na pyszczku. Nachyliła się bliżej niego, jak gdyby pragnąć go rozproszyć, a tym samym zmusić do nieprzemyślanej oraz szczerej odpowiedzi. Parsknęła cichutko.
– Ciekawe miano. Ja nazywam się całkiem zwyczajnie. Mów do mnie Kaskada – przedstawiła się, postanawiając używać raczej imienia nadanego jej przez matkę, aniżeli tego wybranego przez siebie. Już trochę tego żałowała, szybko obrzydla jej ta Drobna Łuska, choć na początku brzmiało to bardzo ładnie. Smoczyca odsunęła się nieco, strosząc widowiskowe błony na karku.
– Wszystko, co było mi potrzebne. A powiedz mi, jak wyglądają nauki w Twoim stadzie? Czy uczycie się czegoś o truciznach? – zadała własne pytanie również podyktowane przez czystą ciekawość. Czy Plaga aż tak się różniła od Ziemi i reszty stad? A może ich uzdrowicielska edukacja była zgoła odmienna od tej, którą odebrała Kaskada i samiec posiada wiele ciekawych umiejętności? Trzeba się tego dowiedzieć. O kompanach już zaczął paplać i smoczyca postanowiła pociągnąć go za język.
– Och? W moim stadzie co drugi smok posiada kruka, stąd mój wniosek. A jak jest w Twoim, hmm? Które gatunki drapieżników są najczęściej oswajanie? Jestem ciekawa, które są najpopularniejsze, za niedługo sama chciałabym jakiegoś zdobyć! – To co mówiła nie było do końca prawdą. Mało kto posiadał kruki, gdyż wybór był wielki, tak samo jak gadzie gusta. Smok z Plagi nie mógł jej jednak skontrolować i udowodnić, że bezczelnie kłamie mu prosto w oczy, wszak nijak miał się do stada Drobnej, która tylko chciała zdobyć jego zaufanie i pociągnąć za język.
Usłyszawszy wymijającą odpowiedź miała ochotę wywrócić oczami, aczkolwiek powstrzymała się. Uśmiechnęła się delikatnie i pokiwała rogatym łebkiem na taką odpowiedź.
– W porządku, nie mów. Domyślam się, że to powrót do nieprzyjemnych i być może nawet bolesnych wspomnień – oceniła, improwizując i próbując podejść go z innej strony.

[Pikujący Upiór]

– Po twojej ciekawości. – odparł zwięźle. Nigdy nie widział uzdrowiciela, który byłby tak bardzo ciekawski i nie wiedział o latawcach. No ale o jej wiedzy wolał nie wspominać, bo jeszcze obrazi nieszczęsną kleryczkę.
Następnie usłyszał jej imię. Było ono... dosyć nietypowe, jak na kleryczkę. Z drugiej strony może w Ziemi przyjął się zwyczaj, aby przedstawiać się niewolno-stadnymi imionami, mimo że sami byli częścią Wolnych Stad. Dziwne stado.
– Nie masz drhugiego imienia? – spytał na wszelki wypadek, aby upewnić się, że takowe ma.
Kiwnął łbem, kiedy usłyszał wypowiedź dotyczącą kompanów. Czyli że pół Ziemi chodził z krukierm na barku. Nie to, żeby miał coś przeciwko temu, ale trochę był rozczarowany tym, że Ziemia była tak uboga w różnorodność kompanów.
– W Pladze nie mamy jednego kompana, którhego wszyscy chcą mieć. Każdy ma własnego, choć większość woli drhapieżników. Ktoś ma żywiołaka, ktoś ma panterhę, a jeszcze ktoś ma własnego demona. Sama powinnaś zdecydować, kto będzie twoim dożywotnim towarzyszem, a nie moda. – odpowiedział spokojnie. Wybór kompana to kwestia gustu i naprawdę głupio byłoby wybierać sobie kruka tylko dlatego, że co drugi smok takiego posiada.

Chciałby jeszcze trochę z nią posiedzieć, lecz nagle do jego umysłu dotarła wiadomość od Frar. Westchnął. Pewnie znowu ktoś sobie leży z poderżniętym gardłem. Chociaż nie, nie byle ktoś, ale... Jaah? Musiał przyznać, że brzmiało dosyć intrygująco.
– Uh... Wybacz, wzywają mnie. Muszę lecieć. Do zobaczenia! – powiedział na pożegnanie, po czym rozwinął skrzydła i poleciał w kierunku wskazanym przez przywódczynię.

//zt, sorry, że tak wyszło

[Pasterz Kóz]

Polana. Niby nic, kawałek zieleni, drzew osłaniających od deszczu, ale te ruiny! RUINY! To dopiero ciekawa rzecz. Co tutaj było? Kto to zostawił? Gdzie teraz jest? Co tu się stało? Tyle pytań, tak mało odpowiedzi! Na pierwszy rzut oka nie były to drewniane chatki dwunogów, inaczej drewno już dawno rozleciałoby się, zbutwiało i nic by tutaj nie zostało. Kamień był trwalszy, choć jak wykorzystywano je, żeby to wszystko się nie rozlatywało? Pewnie czymś kleistym jak żywica.
W każdym razie, było to idealne miejsce do nauki i tutaj miał się spotkać z kolejnym Adeptem z Wody. Nie wiedzieć czemu, sporo ich edukował i to jeszcze z zakresu wiedzy. To prawda, był mądrym smokiem i dużo wiedział z doświadczenia, aczkolwiek czy miał opinię wykształconego? Ciężko powiedzieć. Usiadł póki co w cieniu ruin, chroniąc się przed deszczem. Owinął łapy ogonem i spokojnie czekał na przybycie ucznia.

[Przyćmiona Łuska]

A uczeń, a właściwie uczennica nie zwykła się spóźniać. Sowia smoczyca pojawiła się niedługo później, strzepując pierzaste skrzydła z deszczu. Nie lubiła ich moczyć, ale pogoda nie zostawiała jej zbyt wielkiego wyboru. Jirina zatrelowała wesoło Piastunowi na powitanie, zbliżając się do miejsca w którym ruiny chroniły przed kroplami.
– Pogoda chyba nas nie lubi. Jirina jestem.
Sówka posłała piastunowi przyjazny uśmiech.
Uwagę brązowych ślepi przykuły teraz ruiny, których oboje używali jako parasola. Ciekawska obróciła łeb, jak tylko sowy potrafią i zerknęła na ziemnego.
– Wiesz coś o nich?

[Pasterz Kóz]

Uczennica... Była nieco dziwna. Z wyglądu oczywiście. Poranek jednak nic nie mówił, nawet nie dał po sobie poznać jakiegokolwiek zdziwienia, bo widział już sporo smoków. Bez łap, bez skrzydeł, krzywych, chorych, dużych, małych, z dodatkowymi skrzydłami, oczami czy łapami. Pełna pula niezwykłych osobników.
Nad Jiriną zawisnęła przezroczysta, półokrągła bariera, która zatrzymywała padający deszcz na tyle, żeby spływał po bokach, nie przyczyniając się już więcej do moknięcia pisklaka. Astral nie przejmował się wodą aż tak, bardziej zadbał o uczennicę.
– No niestety, gdybyśmy czekali na wypogodzenie to jeszcze długo byśmy się nie spotkali – uśmiechnął się lekko, błyszcząc zielonymi zębami. – Jestem Gwieździsty Poranek, obecnie Piastun Ziemi, ale mów mi Astral – przedstawił się, a następnie rozejrzał delikatnie na boki. Trudno nie zwrócić uwagę na otaczające ich ruiny, rzucały się w oczy. Skupił swoje spojrzenie na Jirinie.
– Niewiele. Pewnie stare, nie słyszałem żadnych smoczych opowieści o nich. Kamienne, więc zrobione przez istoty rozumne, choć wątpię, żeby były to smoki. Nie obrabiamy kamieni, raczej śpimy w grotach. Może kiedyś były tutaj elfy albo prędzej ludzie, oni przeważnie w takich mieszkają. Potrafią zbudować naprawdę spore budynki. Chcesz posłuchać trochę o nich albo o którejś innej rasie? Albo może masz jakieś własne pytania? – spytał, przechylając głowę na bok. Nie chciał nic narzucać, to od samicy zależało czego dowie się jako pierwsze.

[Przyćmiona Łuska]

Czując, że deszcz przestał na nią padać, spojrzała najpierw w górę, a potem na piastuna zaciekawiona. Zatrzepotała skrzydłami na próbę, czekając na jakieś krople, które o dziwo nie nadeszły.
– Maddarą można kontrolować pogodę?
Słysząc imię kiwneła łbem.
– W takim razie miło poznać.
Sówka zaćwierkała nieświadomie, zaciekawiona słysząc o ruinach i o ludziach oraz elfach.
– Opowiedz mi o tym, z ras które budują są tylko ludzie i elfy? Czym się różnią? Tak samo rasy smoków. Ile ich jest? Jakie? Czym się różnią?
Sówka usiadła wygodnie, łagodnie zerkając na piastuna. Zawsze była gadułą, więc potok pytań nie powinien nikogo zdziwić.

[Pasterz Kóz]

Przez chwilę przeszło mu przez myśl, żeby zażartować, jednakże porzucił tą myśl. Nie wobec pisklaka.
– Nie, ale można ułatwiać sobie życie. Stworzyłem nad Tobą osłonę przed deszczem – wyjaśnił, a potem skupił się na pytaniach. – Nie jest powiedziane, że nie każda rasa buduje. Ludzie budują, krasnoludy też. Gnomy mają ruchome domy, takie z drewna. Enty czy driady żyją po prostu w lasach. Niziołki zajmują się uprawą, więc pewnie też mają jakieś budowle. Orki prowadzą koczowniczy tryb życia, skaveni czy jaszczuroludzie nie mam pojęcia, aczkolwiek domyślam się, że żyją bardziej w jaskiniach. Trytoni używają podwodnych kompleksów jaskiń. Nie znaczy oczywiście, iż jakiś osobnik nie byłby w stanie tego wybudować, w końcu każdy jest inny – powiedział, skupiając się bardziej na architekturze tychże ras. To była dosyć ciekawa kwestia, aczkolwiek nieco nieznana dla Poranka, który po prostu się tym trochę nie interesował.
– Co do smoczych ras... Trochę ich jest. Ja przykładowo jestem smokiem morskim. Mniejsi niż reszta, możemy swobodnie pływać w morzach, mamy opływowe i gładkie łuski, błony i raczej nie mamy rogów i kolców. Mamy za to grzebienie wzdłuż grzbietu, kolory bliskie błękitu i przede wszystkim, nie potrafimy ziać. Kolejnym jest smok drzewny, są bardziej smukli oraz dłudzy. Zgrabne, chwytne łapy, długie i cienkie ogony. Ubarwienia przeróżne, głównie zieleń i brąz, ewentualnie szary, czarny lub złoty. Mogą mieć plamy pozwalające wtapiać się w leśne tło czy inną roślinność. Plują kwasem. Następne smoki bagienne. Wyglądają na ciężkie i niezbyt winne, ich łuski są gładkie i w różnych kolorach, od brązowego przez zieleń do żółtego. Dobrze pływają, radzą sobie na grząskich terenach, nie mają kolców. Zieją ogniem lub plują kwasem. Następnie smoki północne. Gęsta sierść lub pióra, nie mają łusek. Małe, nie lubią wody, skrzydła pierzasta. Różne kolory, tutaj nie ma jakiejś reguły akurat. Bardziej odpowiada im mróz, więc nawet zieją lodem. Za gorącem nie przepadają. Są jeszcze smoki wywernowe, czyli nie miejące przednich łap, a tylko tylne. Za to ich skrzydła mają dwa palce, które są chwytne i pomagają w codziennym życiu. Łuski twarde, w różnych kolorach, przeważnie szare i brązowe. Zieją ogniem. Jeszcze kolejny gatunek to smoki zwyczajne, czyli... Zwykłe. Nie mają cech charakterystycznych, różne barwy, rogi, kolce, przodkowie innych ras. Zieje ogniem, lodem albo pluje kwasem. Potem smok bezskrzydły, to jak zwyczajny tyle, że bez skrzydeł. Wydłużone ciała, krótkie łapy, często z kolcami lub rogami. Zieją ogniem. Górskie smoki mogą żyć swobodnie w górach, nie przeszkadza im rzadkie powietrze. Masywne ciała, twarde łuski, kolce i rogi, mocne skrzydła. Zieją lodem albo plują kwasem. Smok pustynny to ponownie wydłużone ciało, długie i szczupłe łapy, swobodnie porusza się po piaskach. Mocne łuski, nigdy ciemne barwy, duże skrzydła, rzadko kiedy rogi czy kolce. Zieje ogniem. Powietrzne są podobne, tyle że ich skrzydła są bardziej wąskie. Kolory przeważnie biel lub błękit, zieją ogniem albo lodem, nie lubią zamkniętych przestrzeni. Jaskiniowe są duże, masywne z małymi skrzydłami. Twarde i grube łuski, nie przepada za słońcem, woli jaskinie i półmrok, zieje ogniem. Smoki olbrzymie czyli giganty, muszą więcej jeść. Duże, ciężkie, grube łuski, mocne błony, nieco niezręczne. Zieje ogniem. Wężowe to smoki o karłowatych łapach, długi korpus, długie ogony, nie mają skrzydeł, dobrze pływają. Często mają grzywy, giętkie wąsy albo nawet poroża. Zieją lodem albo plują kwasem. Ostatnim gatunkiem są smoki skrajne, czyli łączce cechy obu ras. Przejmują mocne i słabe strony, co jednak nie pozwala przykładowo na oddychanie pod wodą przez smoki morsko-jakiekolwiek inne. Bardziej mogą mieć twarde łuski jak jaskiniowe i nie mieć skrzydeł, a do tego mieć długie ciała i poroże jak wężowe. Taki przykład. Jeszcze jakieś pytania co do smoków albo innych ras rozumnych?

[Przyćmiona Łuska]

Samiczka skineła łbem, słysząc wyjaśnienie. Kiedy jednak zaczęły się odpowiedzi na jej pytania, Jiri zmrużyła ślepia. Starając się przyswoić sobie wszystko. Ale tego było tak dużo.
– Czym są Skaveni? Brzmi ciekawie.
Puszysty ogon Sówki drgał delikatnie ze skupienia.
– Czyli ja jestem północna? Ale mam chwytny ogon i łapy no i dziób, jakie smoki mają dzioby?
Morskie oddychają pod wodą, Górskie oddychają rzadkim powietrzem.
Wężowe są długie, a olbrzymie, to te wielkie.
Drzewne wyglądają jak drzewa, a bagienne są jakby połączeniem drzewnych i morskich. Wiwerny nie mają przednich łap. Pustynne i Powietrzne są do siebie podobne. Oj, żeby nic nie pomyliła. Jaskiniowe żyją w jaskiniach i są te zwykłe smoki. No i te no. Skrajne, czyli mieszanki.
– Chyba nie widziałam jeszcze smoka bezskrzydłego, skąd się wzięły? To jakaś mieszanka wężowego ze zwyczajnym? Większość ras ma nazwy, gdzie żyją, gdzie żyją bezskrzydli? Są smoki, które są jadowite?