Sosnowy Bór

[Nieustająca Zamieć]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

  Że co? Przekrzywiła główkę na bok, w widocznym zdziwieniu. Że inni się boją smoków? Że tak wszystkich? I to przez rozmiar? Ale... to bez sensu! Przecież ona by nikogo nie skrzywdziła bezinteresownie! Co tu w ogóle może wzbudzać strach?! Przecież niektóre są naprawdę ładne, a nie przerażające! I ona musiała mu coś pokazać!?
   – Ale czemu są uważane za przerażające?! Nie wyglądają na takie, i są bardzo ładne! I rozmiary o niczym nie świadczą! Łosi też się inni boją, bo są duże? Albo koni? Bo ja nie! – odparła, jak zwykle bez złości czy pretensji, co z wyraźnym zdziwieniem oraz niewinnością. No bo serio, czemu akurat one są tymi bestiami?!

[Świadomy Fakt]

Eneth wyglądał na nieco... zdenerwowanego. Nie tak, jak przed chwilą, niemniej widać było gołym okiem, iż zamierza teraz ważyć każde słowo. Przez moment zastanawiał się, jak odpowiednio odpowiedzieć Neirze, na moment uciekł wzrokiem, lekko westchnął... i zaczął:
– To dość... indywidualna kwestia, jak się odbiera inne stworzenia – stwierdził. – Nie przeczę, smoki są piękne... Ty... Ty jesteś piękna! Ale... Ale mają też pazury... kły... Zieją ogniem albo lodem... Są silne... To wszystko bardzo niebezpieczne! – wytłumaczył. – Nazwanie "bestią" nie musi od razu oznaczać szkarady; to znaczy, że stworzenie jest groźne. A ty jesteś groźna... i piękna! – podkreślił. – Piękna bestia! Czy... Czy te określenia muszą stać w sprzeczności? przecież nie! – wybrnął, spoglądając na Neirę wyczekująco.

[Nieustająca Zamieć]

  Zmrużyła oczy. Hmmmm, tak, mówił sensownie, tak! No przecież bestia nie znaczy szkaradztwa! Tyle że jej nie chodziło i o to znaczenie – chciała wiedzieć czemu kojarzy się negatywnie. No i teraz wie – atrybuty! I strach z nimi związany. Dalej niezbyt jej to pasowało, ale była w stanie zrozumieć strach istot pokroju tego elfa (no bo gdzie on miał coś groźnego?)... Chociaż chwila!
   – Aaaaaaa dobraaaaa! I miło, że uważasz że jestem piękna! – powiedziała, szczere – to naprawdę było miłe! Do tego ciekawe, że podoba się nie smokom! – Ej, a elfy też są dla kogoś bestiami? Macie w ogóle coś groźnego w sobie? – zapytała się, oczywiście niewinnie.

[Świadomy Fakt]

– Elfy... doceniają piękno, jakie drzemie w sile natury. Tak – podkreślił jakby dla pewności, nieco już się uspokoiwszy. – Czy jesteśmy bestiami? Nie słyszałem, aby jakiekolwiek inne stworzenie tak uważało. Nie mamy ostrych kłów ani szponów w dłoniach... Czy jesteśmy groźni? My... dbamy o naturę, zawsze robimy wszystko, aby żyć w nią w zgodzie! – podkreślił, dumnie wypiąwszy pierś. – Co nie znaczy, że nie ma wśród nas takich, którzy mogliby być groźni. Ja do nich nie należę, jestem tylko poetą, ale niektórzy z nas potrafią posługiwać się bronią, mamy też magów! Rzadko jednak wykorzystujemy te umiejętności. Właściwie tylko wtedy, gdy ktoś inny nas zaatakuje – podkreślił, z nieco większym spokojem obserwując Neirę i mając chyba nadzieję, że jego słowa zostaną dobrze odebrane.

[Nieustająca Zamieć]

  Hmmmm, faktycznie, na groźnego nie wyglądał, a z tego co powiedział, mogła taka być jedynie magia. Skoro jednak i tak używają tego do samoobrony, to tak, na miano bestii średnio zasługują... Ale są też groźne jednostki, jak wspomniał! Chociaż, u smoków też chyba jakieś są? Tamta smoczyca nie martwiła się bez powodu, sama również tego nie negowała... ale i się nie rozwodziła.
  A, mniejsza. Wspomniał też o magach! Mają ich tak jak smoki stąd! Czyli wojowników pewnie też!
   – Oooooooo, u tutejszych też jest podział na magów i wojowników! A u mnie to po prostu było wojsko! Wzięliście to od nich? A może oni od was?! W ogóle czemu tak jest? Przecież każdy smok umie czarować! A jednak jestem określana "Czarodziejką". Znaczy, lubię magię i dobrze mi idzie, ale naprawdę trzeba rozdrabniać tych fizycznych od magicznych?! Cel ten sam – walczyć! – mówiła, jednocześnie narzekając na obcą, dalej niezbyt zrozumiałą dla niej kulturę, przypisując w pośpiechu elfom faktyczny podział Wolnych Stad. Cóż, taka już była.

[Świadomy Fakt]

– Nie każdy elf potrafi czarować. To, że każdy smok potrafi, brzmi... niezwykle. Wręcz magicznie. W baśniach i legendach smoki zazwyczaj przedstawia się jako... wojowników, być może trzeba poprawić te opowieści! Albo stworzyć więcej takich, w których smoki czarują! – podkreślił, zadzierając nieco głowę w swym fantazjowaniu. – Mówisz o podziale... ale może ma on inny sens. Tak jak wszystkie elfy znają podstawy opieki nad roślinami, ale nie każdy zajmuje się tym na co dzień. Prawie wszystkie potrafią szyć z łuku, ja też, a jednak nie jestem łucznikiem... bo nie jestem w tym tak dobry. U nas zawód przypisuje się komuś, kto nie tylko coś potrafi, ale też jest w tym ekspertem. Albo zamierza się nim stać przez naukę. – podkreślił.

– Podział w walce też wydaje się logiczny. Gdy nastaje wojna, zazwyczaj ci, którzy walczą wręcz, idą na wroga, zaś magowie i łucznicy zostają z tyłu. Czy wśród smoków nie jest podobnie? – zapytał. – Wtedy rozróżnianie wojowników i magów ma sens.

[Nieustająca Zamieć]

  Chwila. Nie wszystkie elfy czarują? Brzmiało to dla niej... dziwnie, tak nietypowo, mimo że pierwszy raz jakiegoś spotyka. Tu bardziej chodzi o to poczucie, że coś innego rozumnego poza smokiem jest... bardziej inne, nie tylko z wyglądu. Magia bądź co bądź jest dla Neiry bardzo ważna, jak i dla smoków! Więc nie wyobraża sobie, żeby coś, co może czarować, miało jednostki, które tego nie mogą robić! Ich życie musi być takie trudne!
  Zaś co do podziału... To tak! Tu i wszędzie było tak samo! Czyli wychodzi na to, że trochę źle przedstawiła ten podział...? Ale z drugiej strony, to brzmi tak, jakby elfy mimo wszystko miały bardziej szczegółowe rangi od tutejszych, bliższy temu z jej stron! No dobra, te wojskowe miały już u elfów sens i były podobne do rang stąd! Szkoda tylko, że smocza magia jest naprawdę uniwersalna i nie sposób jej zepchnąć tylko na tyły!
   – O, o! Ten podział na profesje przypomina mi ten z moich stron! Tu są tylko Wojownicy, Łowcy, Czarodzieje i Piastuni! U mnie było tego jeszcze duuużo więcej! Szlifierzy różni, podziały w wojsku, i też były to bardziej zawody, nie rangi! No, żołnierze już rangi mieli. Ale w sumie skąd u elfów podział na czarodziejów z tyłu? Nie wiem jak tu wyglądają wojny oraz jak prowadził je ojciec, ale smoczy czarodzieje również dobrze się sprawdzą na pierwszej linii! Wystarczy, że pokryję sobie łapę czy ogon lodem, z jakimś ostrzem czy czymś – właśnie skończyła pokrywać przednią prawą łapę lodowym ostrzem wzdłuż ramienia od zewnątrz – ciach i bam! – Tu cięła nim w pobliskie drzewo, zostawiając piękne, odmrożone cięcie, rozchodzące się jeszcze chwilę, – Zraniony magią! Prawie tak samo jak Wojownicy! I czym jest to "łuku" i "łucznicy"? – przedstawiła mu swój punkt widzenia, zadając oczywiście pytanie o kwestię, którą wypadałoby poznać, skoro tak często używał tych słów.

[Diamentowe Serce]

Zgodnie z umową wczesnym rankiem wybrała się z kilkoma Ognistymi na małą wycieczkę. Trochę to było jej nie po drodze z jej dziennym grafikiem, gdyż zwykle z rana wyruszała na polowania, no ale cóż... Wyverny wymagały nie mniej uwagi od zwierzyny, a poza tym, mała integracja po wydazeniach na ceremoniach była potrzebna chyba każdemu. Wzięła ze sobą także Marchew i każdego chętnego z"rodowitych", którzy mieli ochotę im towarzyszyć. Mora zrezygnowała też z taszczenia ze sobą wozu, bo ten przyniósłby im więcej szkód niż pożytku. Byłby po prostu ciężarem. Ametystowa samiczka doprowadziła ich na szczyt małego wzgórza skąd mieli piękny widok na gęsty las oraz na łąki. Miejsce było idealne. Dała smokom znak skinieniem głowy, że robią tu tymczasowy postój.
– Jak. Wam. Idzie. Polowanie? – cedziła każde słowo osobno, żeby wyverny ją choć trochę zrozumiały. Zauważyła ich ślady daleko od obozu, co oznaczało, że najprawdopodobniej wyruszyli na poszukiwania jedzenia, albo kamieni szlachetnych.

[Granica Wybuchu]

Nigdy nie spała długo, ale też nie lubiła gdy dyktowano jej jakiekolwiek warunki. Z drugiej strony lepsze rozeznanie się w terenie było na pewno na plus, więc wywerna nie oponowała. Zwłaszcza, że miał im towarzyszyć Warzywo. Riril ziewała co kilka kroków, zaś jej kompan siedział cicho na jej szyi, z lichymi nóżkami zwisającymi po obu bokach. Plecy miał ostrożnie oparte o najdłuższy z jej wystających z łopatek kolców. Deku nadal nie czuł się w pełni komfortowo w swojej nowej roli. Chyba wolałby wrócić do mniej inteligentnego i wybuchowego życia, wiecie?
– Umm, uhmmm – zająkał się cichutko, drapiąc po głowie. Znał mowę tutejszych smoków bo się tutaj urodził i 'wychowywał', ale nakład w postaci akarubi dzięki nagłej więzi był dość przytłaczający. Nadal myliły mu się niektóre słowa. Był nawet mniej biegły od Kizoku. – Kane teore üme yuteren? Immok? – przetłumaczył cicho, spoglądając to na tył głowy wojowniczki, to na jej czarnego współplemieńca.
Riril zmrużyła ślepia. Nie była pewna po co takie pytanie. Z grzeczności? Równie istotne co takie o pogodę. Mlasnęła bezgłośnie.
– Mister owel. Kane ane ye grabk kunë, üme im motte smulb ko kubenë. – Prychnęła i zatrzymała się na szczycie wzgórza. Rozejrzała się dookoła. Chyba nie było tu nikogo innego. Z drugiej strony, zjawili się dość wcześnie. Najwidoczniej tutejsze smoki nie były porannymi ptaszkami.
Deku zacisnął wargi. Dobrze zrozumiał? Niektóre słowa Granica wypowiadała z naprawdę silnym, dalekim akcentem, i nie był pewien czy mimo wiedzy ze względu na łączącą ich więź rozumiał wszystko bezbłędnie.
– Polować dobrze. Ale mówić, że mało ciekawy. Duże tereny. Mało w nich rzeczy. – Chochlik się zająkał, mając nadzieję, że nie obraził w ten sposób puchatej smoczycy. Pewnie to on by oberwał, a nie wywerna.

[Burzowe Chmury]

Jakiekolwiek wyprawy w których uczestniczyli rdzenni członkowie stada zaliczały się od razu do obligatoryjnych w mniemaniu Kazza. To była zawsze świetna okazja do poznania lepiej terenów, zwyczajów czy historii tego miejsca. To.. albo innych smoków, które być może nawet warto będzie zapamiętać z wyglądu.
W pewnym momencie ta niby siłaczka zatrzymała się. Planowany postój jeśli miał rozumieć gest. Potem nastąpiło pytanie, wypowiadane słowo po słowie, jak do głupich. No cóż, rozumiał sytuację, i w sumie doceniał to że nie zaczęła szybko plątać jęzorem w tym języku. W tym przypadku przynajmniej domyślił się o co pyta.
Kazz należał do tej bardziej inteligentnej grupy wywern, której umysł nie jest zamknięty na próbę skojarzenia słów i aktywnej nauki języka. Niestety, mimo iż był całkiem bystry, ten język był na tyle inny od Akarubi że trudno samemu było się go porządnie nauczyć.
– Immok, dobrze... – Odpowiedział jakiś czas po Riril. Potem uniósł skrzydło i pokręcił palcem, wskazując na wszystko dookoła.
– Jak nazwa? – Zapytał się miękkiej samicy, cierpliwie czekając na odpowiedź, mając przede wszystkim nadzieje że wysłowił się na tyle zrozumiale by uzyskać takową jaką chciał.
Kompana Riril zaś próbował ignorować. Tylko ona mogła oswoić jakąś małpę, przynajmniej pasowali do siebie.

[Marchew Pustyni]

Spacer, gdy się całe księżyce siedziało na zadzie przez rany dobrze mu zrobi, więc bardzo szybko się zgłosił jako chętny do oprowadzania wywern po terenach wspólnych. Szczególnie, że tego puchatego nie bardzo znał, więc mógł dowiedzieć się przy okazji czegoś więcej. A z Riril spotyka się ostatnio tak często, że mogła by pomyśleć, że ją śledzi. To... nie było tak. Nie. Wcale. Zdawało mu się jednak, że z każdą rozmową coś więcej rozumie, nawet jeśli wciąż zapomina i miesza. Teraz, gdy jednak miała ze sobą przenośnego, mini tłumacza. Mister Owel oznaczało dobre łowy? Tak mógł zrozumieć, jeśli kompan tłumaczył dobrze.
– Mi idzie całkiem dobrze. Wołałem ostatnio Vul do kilku widłorogów na pustyni. Była ich aż trójka, więc sam za nimi nie szedłem. Teraz ma trochę mięsa dla smoków. – podzielił się informacją z uśmiechem, spoglądając na samca. Zadał pytanie o miejsce.
– To jest las. – odpowiedział bez większego namysłu. Jeszcze taki dumny, jakby to było wielkie odkrycie.

[Wizja Ognia]

Nie wiedziała, jak powinna się czuć, dlatego zawzięcie odpychała od siebie jakiekolwiek uczucia. Pozwalała emocjonalnej pustce rozlać się po jej wnętrzu, znieczulić umysł i jednocześnie rozjaśnić go; funkcjonował pewniej, szybciej, kiedy w grę nie wchodziły uczuciowe bodźce. Spojrzała po Morze, nie odzywając się, kiedy zadała pytanie. Spojrzała potem po chochliku, mrużąc odrobinę ślepia. Przyzwyczaiła się do jego obecności przez te kilka chwil, choć wciąż, w jakiś sposób, zdawał się być niezbyt przyjemnym elementem otoczenia. Potem jej spojrzenie przeniosło się na Granicę Wybuchu.
A na koniec spojrzała na Gromowego Kolca. Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, odezwał się także jej brat. Kiwnęła głową, jakby zgadzała się, mimo że nie było z czym. Poruszyła się niespokojnie, rozejrzała dookoła. Takie rozmowy, proste i przyziemne, nie pasowały jej do sytuacji. Sprawiały, że czuła się niekomfortowo. Ale zaraz odepchnęła od siebie i to uczucie, skupiając się za to na chłodzie, jaki przejął jej serce.

[Burzowe Chmury]

Kazz potrafił zrozumieć tak proste wyrazy. Nie znał pojedynczych słów, ale w odpowiednim kontekście było oczywistym do czego ktoś się odnosi. Reakcją więc Kazza na otrzymaną od pomarańczowego smoka odpowiedź było wielkie zdegustowanie na jego pysku, zaraz jednak pokręcił łbem, rozumiejąc na jakich falach dokonana została ta konwersacja. Oczekiwał czegoś więcej. Dostał.. no cóż, nowe słówko.
– Las – yat. – Odpowiedział mu, winien był odpowiednio się odwdzięczyć, w końcu byli chyba chętni do nauki ich języka?
Nie odwdzięczył się zaś spojrzeniem Palącego Światła – dopiero później, i bardziej wówczas dochodząc do refleksji że był tu jedynym o tej "niższej randze". Choć ta rzecz zwróciła jego uwagę, w żadnym stopniu się tym nie przejmował. Całe życie był po prostu sobą, więc jakikolwiek status nie robił mu różnicy. Wszystko toczyło się wokół obowiązków związanych z rangą, a także szacunku jaki mógł przez to uzyskać.
To jednak mógł uzyskać też podczas integracji, takiej jak tej. Budowa zaufania, rzecz konieczna w jakiejkolwiek grupie.
Wtem samiec nagle poczuł wibracje maddary, w błyskawicznym tempie ta dotarła do jego umysłu. Szybko ją rozpoznał.
Kizoku.
Kazz więc skupiony przez jakiś czas przymknął ślepia, wchłaniając wiadomość mentalną. Od kiedy ich grupa dotarła do Wolnych Stad, czuł że może odetchnąć z ulgą. To więc również wiązało się z tym, że nie bał się tak o życie Kizoku gdy była sama. Wiedział że była na swój sposób sprytna by wybrnąć z tarapatów, czasem jedynie.. zbyt naiwna.
Zaraz więc samiec wykreował maddarową mentalną nić. Kilkanaście uderzeń serca, kolejną, ale o innym kierunku.
Po wszystkim spojrzał po pozostałych by ponownie włączyć się do integracji. Nie robił nic nie zwykłego. Oprócz luźniej postawy i wahającego jak wahadło zegara ogona, jak to wywerna – opuszczony łeb, zaś jak to Kazz – wiecznie podejrzliwe spojrzenie.

[Diamentowe Serce]

Mora otrzymała znak od Zorzy, ale było w tym przekazie coś więcej... Coś co sprawiło, że Mora zesztywniała. Normalnie teraz wstrzymała oddech. Ten przekaz wszystko zmienił. Niby nie powinien, ale jednak coś poszło nie tak. O tym smoki z którymi tam przesiadywała musiały już wiedzieć, bo Mora po prostu zwróciła łeb w bok.
Co my wyprawiamy? Zaczęła pytać samą siebie. Agnar był oficjalnie skazany na śmierć. Wręcz sama do tego doprowadziła. I gdy do niej to dotarło podkręciła głową z niedowierzaniem. To nie była Ona. Jeśli ma być taką Przywódczynią, to nie chce nią być.
Zwróciła przytomniejsze spojrzenie na Ognistych.
– Zmiana planów... Wyrzekła najspokojniej jak umiała i żeby nikt nie wahał się jej przeciwstawić. Mamy rozkaz wrócić do Obozu. Żagiew wszystko załatwi sama – powiedziała i wstała z miejsca. Odprowadziła grupę do domu jeśli nikt na siłę nie próbował kombinować. Nie było powodu, żeby nie wysłuchali rozkazu Zastępcy.
Zorzę zostawiła bez odpowiedzi. Wiedziała, że potem czeka ją nieprzyjemna rozmowa. Cokolwiek źle zrobiła, była gotowa się wytłumaczyć. Przypilnowała, żeby reszta ruszyła prosto do Obozu.

[Granica Wybuchu]

Obserwowała okolicę ze znudzeniem. Miała się szykować do lotu słysząc
– Sparuse, we helan grayur. Mio uheren ko lidna. – Chochlik wymamrotał, co spowodowało u Riril uwypuklenie się żyłki schowanej pod łuskami na skroni. Zlustrowała tchórzliwą – w jej ocenie – samicę, a potem dzięki więzi z kompanem udało się jej przesłać wiadomość mentalną z beznadziejnym akcentem i zapewne tłumaczeniem, skierowanym do starej wiedźmy. Niezbyt chciała wierzyć, że w ostatniej chwili coś uległo zmianie. Może w tym stadzie było więcej zdrajców, niż Granica przypuszczała?
Nie spoglądała nawet w kierunku 'zastępcy', oczekiwała wyraźnego rozkazu od smoka najwyższego pozycją. Oblizała szpon i zerknęła na Kazzakusa.
– Vem imo waruer velwa. – Przekazała czarodziejowi, ciekawa co on na to wszystko.
Odpowiedź przyszła zadziwiająco szybko. Riril pokręciła głową i posłała Deku znaczące spojrzenie.
– Ka kamsen. – Przekazał Kazzowi, a potem przyjrzał się reszcie. – Dlaczego kłamać? Żogief mówi, że to nie być prawda. – Bawił się ze zdenerwowania palcami.

[Diamentowe Serce]

Mora natychmiast zauważyła poddenerwowanie Granicy i poczuła, że z młodszą wywerną nie pójdzie jej tak łatwo. Zacisnęła mocniej szczęki unosząc delikatnie wargi. Śnieżnobiałe kły zabłysły.
– Powiedziałam: do Obozu – wycedziła podchodząc bliżej Riri. Była gotowa jej przeszkodzić jeśli ta zdecydowałaby się nie posłuchać rozkazu.

[Marchew Pustyni]

– A dokładniej nazywa się on Sosnowym Borem. To pewnie przez te wszystkie drzewa. – dodał jeszcze, tak a pro po lasu, widząc, że odpowiedź nie do końca zadowoliła ciemnego samca.
– Jest to las na Terenach Wspólnych. Przychodzi tu wiele smoków, dlatego nie spotyka się drapieżników, ani nawet zwierzyny. – opowiedział, wątpiąc jednak, że zostanie dobrze zrozumiany bez pomocy tłumacza. Łażenie po Sosnowym Borze, w którym poza choinkami nie było wiele więcej było dość nurzące, nawet w tak miłym towarzystwie. Stanie tym bardziej. Dlatego jego skrzydła poruszyły się, gdy zastępczyni otworzyła pysk. To jednak, co się z niego wydobyło sprawiło, że stanął w miejscu, sztywno, jedynie przekręcając łeb, przyozdobiony wciąż lekko otwartym pyskiem. Co to miało znaczyć, że zmiana planów? Spojrzał jeszcze po pozostałych smokach. Nie mogą przecież tak zostawić jej samej. Nie w takiej chwili. Nie po tym, co przeszła przez niego. Odpowiedź kompana pustynnej tym bardziej go skołowała. Nie sądził jednak, by miała kłamać.
– Idź sama więc, jeśli nie masz dość odwagi. Damy sobie radę. – rzekł jej poważnie, rozkładając skrzydła, chcąc po chwili poderwać się do lotu.

//zt

[Diamentowe Serce]

Mora nie potrafiła może być aż tak konsekwentna w kwestii zabijania smoków. W ogóle teraz coś w niej pękło i nie miała ochoty jeszcze bardziej podsycać płomienia niezgody. Odwróciła się od reszty, rozwinęła skrzydła i odleciała.

// zt

[Granica Wybuchu]

Riril uniosła się na palcach i przyjrzała grożącej jej samicy. Ależ ją kusiło by wybić jej szponem te paskudne, zdradliwe zęby.
– Fuver. – Powiedziała obojętnie. Jej kompan wybałuszył oczy i zająkał się, nie wiedząc jak to przetłumaczyć. – O-ona mówi, żebyś sobie poszła. – Przełknął głośno ślinę, chowając się za umięśnioną szyją na której siedział. Riril rozszerzyła nozdrza z których buchnął dym. Patrzyła Łąkom w oczy. – Bap rakana al mior lo tyrkneme keve nadu. – Chochlik omal nie pisnął słysząc to i zaczął znów tłumaczyć. – Ty lepiej nie dotykać nikogo tu. Ona oddać, mocno. – Zaszczebiotał zębami, wbijając palce w łuski wywerny. Łowczyni poszła sobie jednak, więc możliwe, że nawet tego nie usłyszała.
Riril parsknęła cicho na resztę i kiwnęła głową. Wzbiła się w powietrze i odleciała tam, gdzie mieli się teraz znaleźć. /zt

[Burzowe Chmury]

Marchewkowy smok odezwał się ponownie. Kazz z pewną dozą ciekawości wsłuchał się w jego słowa, próbując wyłapać to co najważniejsze. Jasne, nie zrozumiał dokładnie o czym mówił, ale dostał odpowiedź na swoje pytanie, a nawet dodatkowe wyjaśnienie które choć nie rozumiał co znaczy, wiedział że dotyczy tego miejsca.
– Sos.. noweey~ ..bor-em. – Powtórzył za nim, jakby dla potwierdzenia.
– Ter-enah, wus-pulne – Podrapał się palcami skrzydeł o szczękę w zastanowieniu. – Kinbu neme yure.. – Dodał już po swojemu, zastanawiając się raz jeszcze nad wymową.
Wtem jednak nagle zauważył zmianę nastawienia w smoczycy która ich tu zaprowadziła. Ta silna chyba wreszcie zaczęła wydobywać z siebie te pokłady mocy, bo aż od nich zesztywniała. Będąc jednak bardziej poważnym, to było oczywiste że coś jest nie tak. Najpierw Kazz rozejrzał się dookoła, ale nic szczególnego nie zauważył. To oczywiście nie był powód do stwierdzenia że zagrożenia nie ma.
Znów więc spojrzał na puchatą samicę, tym razem wyglądało to zupełnie inaczej. Nie wiedział co się stało, ale nie podobał mu się rozwój tej sytuacji. Zaczęła po chwili pleść coś w swoim języku. Tyle zrozumiał że coś o obozie i o przywódczyni.
Jak fajnie, że ten chochlik mamrotał tylko do Riril. Cudownie że myślą tylko o sobie i nic z tego mamrotania nie usłyszał.
Czekał więc na jakiekolwiek wyjaśnienia. W końcu to właśnie Riril zwróciła się do niego.
– Vem nukri?? – Zaczął się gniewać, gdyż ewidentnie ktoś tu zaczął kręcić, a że Kazz nie miał dokładnie pojęcia co się dzieje, to dopiero po chwili skojarzył co się mogło stać.
Mięciutka zrezygnowała, każe im wracać i jeszcze kłamie. To jedyne logiczne uzasadnienie.
– Ne kub. Yaresam kosak yo hatrer, dihatru lozaren hafdona. – Dodał, cofając się od zastępczyni. Jeśli chciała ich powstrzymać, to mogła spróbować.
..
Jednak zrezygnowała.
Ta sytuacja była niespodziewana, ale był pewien że takie zachowanie nie zostanie zapomniane. Nastąpią zmiany. Teraz jednak, miał zamiar kontynuować to co zaczęli. Gdy już było to możliwe, on również wzbił się z miejsca w powietrze i zaczął lecieć w wyznaczoną wcześniej stronę.

z/t

[Wizja Ognia]

Zesztywniała, kiedy Mora odezwała się, karząc im... Wracać? Spojrzała po smoczycy, nie odzywając się. Skąd miałaby być nagła zmiana planów? Poruszyła się niespokojnie, nie wiedząc, co zrobić. Nie po to tutaj przybywała, żeby teraz wycofać się. To było ciężkie, tak, jednak wiedziała, na co się pisze, a tym samym – wiedziała, że tego chce. Kiedy Granica Wybuchu odezwała się, Arakai wyprostowała się, mierząc Morę chłodniejszym spojrzeniem. Czyli stchórzyła.
— Następnym razem... Jeśli chcesz tchórzyć, to nie pociągaj za sobą innych — powiedziała wreszcie tonem cichym, nagle jakby zmęczonym. Pokręciła łbem, rozłożyła skrzydła. Mogła próbować ich powstrzymywać, ale czy był jakikolwiek sens? Słowa Żagwi Ognia były ważniejsze, niż słowa jej zastępczyni.
Ale nie próbowała. Arakai odprowadziła ją spojrzeniem, a potem obiła się od ziemi. Potem o tym pomyśli; teraz... Teraz skupiała się na własnym celu.

/zt