Lazurowe Jeziorko

[Prostota Czerwi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ach! Drgnęła gwałtownie, czując nagle, że ktoś tu jest. Obróciła się zgodnie z przewidywaniami Neiry dopiero, gdy znalazła się już dość blisko.
Co robisz? Musiała przyznać, że to było dość dziwne pytanie. Pisklęce. Ale też mało mądre. Pływa sobie, a co ma robić? Nie wolno jej? Nie odpowiedziała i przyjęła nieco skonsternowany wyraz pyska. Chyba nie musiała zresztą odpowiadać, bo Wodna zaczęła nagle strasznie dużo mówić.
– Jest gorąco. Dużo smoków szuka ochłody. Nie lubię zbytnio pływać – wyjaśniła spokojnie. Członkinię rodziny królewskiej? Trochę łapała słownictwo przez jej nieprzyjemny pobyt u ludzi, ale... no właśnie. Ludzi.
Ten słowotok był naprawdę interesujący. Jesteśmy nad morzem. Czyżby właśnie się dowiedziała czegoś o lokalizacji obozu Wody? Neira miała szczęście, że Szar niezbyt obchodziły te całe wojny. Miała jednak wystarczająco oleju w głowie, by pewne fakty rejestrować jako raczej ściśle tajne i warte zapamiętania. Choćby po to, by czuć się lepiej od smoków, które nie wiedziały.
Chociaż nie, wspomniała również o Pladze. Czy chodziło jej tylko o dostęp do morza? Będzie warto to jeszcze zbadać.
– Plaga to żart. Kiedyś nazywała się Cieniem, ale po odrodzeniu Cienia nazwali się Plaga, bo wiele smoków mawiało, że "Cień to plaga Wolnych Stad" – uprzejmie wymieniła informacje z Uciechą.
– Ładnie czarujesz – skomplementowała, przyglądając się krze. W jej głowie to zabrzmiało bardziej jak "ładnie czarujesz, jak na smoka Wolnych". Nigdy by nie podejrzewała tutejszych magów o sumienne ćwiczenie medytacji na tyle, by wyrobić bezbłędnie potrzebne refleksy i siłę charakteru.
– Jestem Prostota Czerwi, łowczyni. A ty jak się nazywasz? I czemu myślisz, że w Pladze jest królestwo? To chyba domena ludzi – zakończyła. Nie opuści tego miejsca bez dowiedzenia się, co to za gadatliwa Wodna.

[Nieustająca Zamieć]

  Przekrzywiła łebek na bok, patrząc raz jeszcze na samicę. Nie lubi pływać, ale... pływa. Neira też nie lubi pływać i no, nie pływa! Mogłaby zrobić tak samo! Albo podobnie, tyle że pod wodą. Zanurzyć się i tam sobie zrobić jakąś podporkę czy coś, aby niby siedziała. To nie jest takie trudne!
   – To czemu sama pływasz? Nie musisz się ruszać, aby być pod wodą! Zrób sobie taką krę, ale pod wodą i sobie na niej siedź! Możesz sprawić, aby nie była wypychana na wierzch, nawet siebie jakoś tam uwiązać! Albo jeszcze lepiej – zrobić powłokę chłodzącą! Mam taką przez większość czasu aktywną. Chłodzi bardzo dobrze ciało, aż się nie czuje tego gorąca przy odpowiedniej sile! Prosty, niezawodny i uniwersalny sposób! Nie trzeba nawet szukać jezior! – powiedziała zgodnie z prawdą. Czemu smoki nie korzystały z maddary kiedy mogły, tylko męczyły się z tym szukaniem i robieniem tego, czego nie lubią?!
  Hm? Żart? W jakim sensie? I co ma do tego jej dawna nazwa? Geneza nawet ciekawa, ale... nie miała porównania, bo jakoś nigdy nie interesowała się tym, skąd u niej nazwa Heimr, tu Wolne Stada... To inaczej! Nie tak wyobrażała sobie genezę jakiejś nazwy, o! Bo to brzmi tak, jakby inni ją ustalili z jakiegoś tam powiedzenia.
  Słysząc komplement, uśmiechnęła się.
   – Dziękuję! A ty dość ładnie pływasz! Jak taki krokodyl... Chociaż nie, chwila! Jak wąż! O! W ogóle, to czemu nie lubisz pływać? Nie widzę abyś miała za wiele futra na sobie... a grzywa jest troszkę inna. – Podpłynęła nieco bliżej samicy z boku, przyglądając się tym pasemkom na głowie. Nigdy ich nie widziała... Dotknęła jedno, wyciągając łapę. Hm. Ciekawe w dotyku. Jeśli by mogła, zaczęłaby się nimi bawić, macając lub jakoś delikatnie plącząc, patrząc jak się zachowają. Ah, pisklęca ciekawość!
   – Neira, Uciecha Mrozu! Też ukrywasz swoje prawdziwe imię jak ta, no... Groźna Bandziora? Czy jakoś tak. Bo jak nie, to mogę poznać? Wolę je od tytułów, są z reguły prostsze do zapamiętania! I od kiedy królestwa to domena ludzi? Sama jestem księżniczką! I ta Banda Groźby mi mówiła, że też jest z rodziny królewskiej, która jest w Pladze! I że w ogóle nie pochodzą stąd, tylko z daleka! Nawet się tam czasami udają! Chyba. Nie wiem, zapomniałam po co by mieli... – mówiła, tak naprawdę wszystko co pamiętała i kojarzyła od tamtej masywnej samicy.

[Prostota Czerwi]

Prostota zamrugała ślepiami na sugestię o powłoce, choć odruchowo niechętnie sama przyzwała swoją maddarę, by nieco sobie pomóc w utrzymaniu się na powierzchni. Ciężko jej się tak rozmawiało ciągle majtając łapami.
– Od tego przecież boli głowa i chce się spać. Nie mogę tak ciągle – odpowiedziała. Maddara miała swoje naturalne ograniczenia. Bardzo się kiedyś męczyła zimą z tego powodu. – I nie chodzi o to, że nie lubię pływać, tylko-o… – dotyka jej włosów?! Lekko zachybotała się w wodzie, nagle tracąc skupienie. Pasemka były na tyle długie, że swobodnie dalej zwisały sobie z łap Neiry, w czasie gdy Szar znów stabilizowała swoją pozycję.
Przypatrywała jej się wielkimi, nagle rozszerzonymi w szoku ślepiami. No tak. Przecież zachowywała się jak pisklę. To mogło wyjaśniać nagłe zainteresowanie dotykaniem wszystkiego. Ale, uh, nie wyglądała jak pisklę. Poczuła przypływ dziwnej ekscytacji, ale także irytacji. Tak może mnie dotykać tylko ktoś, kogo lubię! Nie powiedziała jednak nic na głos, bo dotyk był bardzo… miły. Może jeśli zwróci jej uwagę dopiero za następne trzy sekundy będzie to dalej normalne? I za kolejne dwie…
– Ukrywam? Nie, chyba nie… Mam na imię Szar. Znaczy, Szarlotka, ale wszyscy raczej mówią Szar lub Lotka – kontynuowała rozmowę w miarę normalnie, co miało dać jej szansę na dalsze bycie mizianym po głowie. – Nie wiedziałam nawet, że się tam udają. Brzmi bardzo ciekawie. Pewnie zapytam przywódczyni później czy mogę, czy coś – mówiła nieco szybciej niż zwykle, starając się odwrócić uwagę Neiry od jej reakcji na dotykanie włosów.
– Prawdziwe imię? – nagle zapytała, zwężając ślepia. Dopiero zauważyła to sformułowanie. – Myślałam, że tylko smoki Plagi uważają pisklęce za prawdziwe. W Wodzie też jest ten zwyczaj?
To by mogło wskazywać na to że smoki Plagi uważają się za bardziej wyjątkowe, niż są. Cóż za zaskoczenie.

[Nieustająca Zamieć]

  Nic sobie nie robiła z reakcji samicy, nawet z przerwania zdania. Tak, te włosy aż tak bardzo pochłonęły jej uwagę. Mogła je majtać w łapkach bez końca! Widząc jednak jak się wierci w wodzie, poszerzyła nieco swój twór o miejsce dla drugiego smoka z boku po stronie smoczycy, tak długiego jak ona. Tu na pewno będzie jej wygodniej, a do tego również chłodno!
   – Szarlotka? Jak uroczo! Lotka to też piękny skrót! Może się dołączysz, hm? Widzę że masz pewne problemy w wodzie! – powiedziała, klepiąc miejsce obok siebie. Podpłynęła tak, aby mogła łatwiej wejść, co nawet dorobiła wejście z poziomu wody.
  Słysząc pytanie, pokręciła głową. Albo jakby weszła, albo i przed, jakby nie była zdecydowana.
   – Nieeee, tam też stosują te dziwne tytuły, ale ja jestem z Heimru! I tam tak nie było. Wyklułam się jako Neira, więc nią pozostanę. Uciechę Mrozu widzę jako taki tytuł, bo no, na to pasują te ich imiona. Takie przydomki określające ciebie! Chociaż u mnie zazwyczaj były z imieniem... Nie wiem, na przykład Neisah Rozważny. Mój przodek, swoją drogą! I mimo uważania ich za prawdziwe, dalej przybieracie te dziwne, tak? Czemu one w ogóle służą, że aż zastępują imiona? – zaczęła się dopytywać, usadawiając się wygodniej, dalej bawiąc się włoskami. Zaczęła pleść z nich warkocz.

[Prostota Czerwi]

Sprzeczne uczucia zafalowały przez ułamek chwili w Prostocie...
Duma: nie powinna dawać się wyręczać innym smokom w używaniu maddary, przecież na pewno była lepsza... to znaczy, bardziej oddana sztukom magicznym i zaznajomiona z jej tajnikami, oczywiście.
Nieufność: no bo co do czarciej grypy? Nie będzie właziła ledwie poznanej urodziwej, egzotycznej... znaczy, WODNEJ smoczycy na jakąś krę lodową, stykając się bezpośrednio z tworem z maddary. Który może akurat w tamtym miejscu był tylko iluzją kry, a tak naprawdę czystym kwasem.
Motyle w brzuszku: tłumaczenie zbędne. Neira była stworzeniem nieskazitelnie urodziwym.
Faktycznie się wahała, aż nie usłyszała słowa kluczowego. Heimr..

– Najbliżej nas znajduje się Heimr. Jest tam zdecydowanie zimniej niż w Horgifell,.. Smoki muszą być tam odziane w specjalne okrycia, nawet czystej krwi północne...
...Zabraknie kurierów i... na nic im się zda ta armia... bogaci w minerały, wszelkiego rodzaju bogactwa i kamienie szlachetne. Heimr słynie z ich obróbki,..

Motylki w brzuchu zatrzepotały skrzydełkami skonfudowane. Prostota przełknęła ślinę. Veir...
Nawet nie zauważyła, kiedy bezwiednie wślizgnęła się na krę, pozwalając się dalej głaskać Neirze. Trudno było jej się skupić na słowach smoczycy. To, co robiła, było trochę dziwne. Wiedziała, że podoba jej się Veir. Już udało jej się to ustalić i zaakceptować. Czy to przez to teraz podoba jej się ta nowa smoczyca z Heimru? A co jeśli Veir też mnie lubi? Może się znają i dowiedzą, że... ta smoczyca robi mi warkoczyki? To tylko głupie warkoczyki! To nie musiało nic znaczyć. Jest trochę starsza. Może mnie traktuje jak swoje pisklę? Czemu od razu musi mnie to ekscytować, kurna? Wymogła na sobie siłą chociaż trochę skupienia na słowach smoczycy.
– W Pladze też są przydomki, ja jestem Puszczańska. Od puszczy. Jestem łowcą i w ogóle... – chciałaby dodać i lubię drzewa, ale kto mówi w rozmowie, że lubi drzewa? – Przed Plagą mieszkałam w klanie, który mieścił się cały w puszczy. Dużo większej, niż tutejsze lasy – wyjaśniła. Trochę głupio nazywać się po swoim pochodzeniu. Trochę jakby Neira nazywała się Neirą Północną. Ale tak było.
– Ja myślę, że smoki nazywają się tak, jak chcą, żeby inni ich postrzegali – dodała w końcu. Tak, przebłysk geniuszu, mogła powiedzieć coś chociaż połowicznie interesującego, co mogło rozwinąć się w rozmowę i dać jej więcej czasu na głaskanie. I nagłą wewnętrzną analizę tego dlaczego podobają jej się starsze północne samice i jak ma się do tego jej trudne dzieciństwo.

[Nieustająca Zamieć]

  Kiedy tylko wczołgała się na krę, to nie dość, że się nie zapadła, to dodatkowo czar wydzielał przyjemny chłód. Dla samicy może trochę za zimny, ale szło się domyślić, że był przystosowany podług wymagań północnej. Przestała pleść warkocz, czekając się usadowi, po czym kontynuowała przekładanie włosia. Było między nimi trochę przestrzeni, więc nie stykały się bezpośrednio.
  O, tam są przydomki? Nie była już pewna czy o tym wiedziała, czy to tęsknota za domem nasunęła jej to skojarzenie jako znany fakt. Mimo wszystko, miała wrażenie że w kwestii nazw lepiej by się tam odnalazła, chociaż w Wodzie nie miała ani trochę źle i nie była to wielka różnica. Ich unikalny wśród Wolnych zwyczaj? Na to wychodzi.... Ale dalej mieli te tytuły! Do tego, jak widać, były trafne i elastyczne! No, tak jak tytuły, ale skrócone do jednego słowa. I bardzo fajnie nawiązała do swojej krainy! Zaś co do opinii o tych nazwach... Trochę to dziwne?
   – Uuuu, Puszczańska od pochodzenia! Jak fajnie! Czyli ja byłabym pewnie Górską lub Zimową! – zakrzyknęła, zastanawiając się na głos nad swoim przydomkiem. Była już w połowie warkoczu. – Ale przecież imię nadaje się przy wykluciu! I to jest imieniem, a te późniejsze zmiany to właśnie... tytuły. I domyślam się ich intencji, ale to co mówisz, pasuje właśnie na przydomek, tytuł czy inne, dodatkowe miano. Czy to za zasługi, czy opisujące cechę charakteru. Ale imię pozostanie, jedno. Sama uważam siebie za Neirę, nie Uciechę Mrozu. Ten tytuł wzięłam, bo myślę że po prostu do mnie pasuje! Nie znasz pochodzenia tej dziwnej tradycji? Albo celu w niej? Bo fajna, ale żeby się tak przedstawiać... – I tu skończyła mówić, kończąc tym samym warkocz. Był nawet ładny!

[Prostota Czerwi]

Dziwiło ją że tyle smoków spoza bariery usiłowało od niej uzyskać informacje na temat życia Wolnych. Nawet kiedy powiedziała, że nie jest stąd! Trudno żeby miała jakikolwiek autorytet w tych sprawach.
– Możliwe. Przywódcy Plagi wybierali bardzo różne przydomki. Najczęściej od osobowości, nie pochodzenia – mruknęła, nieco zniechęcona entuzjazmem Neiry. W sumie to czuła się trochę niekomfortowo z tym że dostała akurat taki przydomek. Przecież również miała jakąś osobowość a nie tylko fakt "bycia spoza", prawda? – Przynajmniej na swój... tytuł w Wolnych Stadach masz jakiś wpływ. Na swoje imię nie. Może dlatego to jest takie atrakcyjne dla wielu smoków. Mogą pokazać kim naprawdę są, a nie kim chcieli ich rodzice.
Doprawdy głębokie, Szarlotko. Uśmiechnęła się półgębkiem, wpatrując się w zamyśleniu we własne łapy.
O, co się dzieje, zabawa włosami zakończona? Rzuciła zdziwione spojrzenie w stronę Neiry. Gdzie głaskanie?
W takich sytuacjach chyba wypada pochwalić artystkę, a przynajmniej zobaczyć własne odbicie i okazać jakieś zainteresowanie. Dlatego Szar nachyliła się lekko nad taflą, przyglądając się warkoczowi. Nie wyglądał tak źle.
– Dziękuję. Może się nie rozsypie do następnego polowania – grzecznie, prawda? Położyła się znowu niepewnie na krze, nieświadomie zmniejszając dystans pomiędzy nimi. Czy mogła jakoś sprowokować dalsze głaskanie?
– Często... robisz warkoczyki innym smokom? Uczą tego w rodzinie królewskiej? – zapytała nieśmiało.

[Nieustająca Zamieć]

  "Kim chcieli ich rodzice"? Ale... tego się nie okazuje przez imię! Ono nie ma mieć właśnie znaczenia, ono ma nadać smokowi oryginalność! Być zwrotem opisującym go dla innych, że jak powiesz "Neira" lub "Szarlotka" to wiesz o co chodzi! Jakby tytułami już miały być imiona, byłoby za wiele powtarzalnych imion – straciłyby sens!
   – Ale to tytuły mają pokazywać kim jesteś. Uciecha Mrozu, bo lubię mróz i zimno, a do tego jestem wesoła! Rodzicom nigdy nic nie chodzi po głowie nadając imiona. Jestem Neirą, czyli... sobą. Drugiej takiej nie znajdziesz, bo to osobne słowo, funkcjonujące tylko wobec mnie, a takich Uciech Mrozu mogło być wiele – wystarczy pójść moją logiką i będą to smoczyce lubiące wesoło bawić się w śniegu! A nawet jeśli już uznać, że wolą używać tych tytułów, które traktują jak imiona, to czemu przedstawiają się tylko nimi? No dobra, chcą pokazać kim chcą być, ale mogą robić jak ja – imię i tytuł! Wtedy wiesz, żeby zwracać się do mnie "Neira" i jednocześnie po tytule wiesz, że no... lubię zimno! Takie to proste A też tych tytułów idzie zapomnieć, przekręcają się same i w ogóle! – Uniosła się nieco, mówiąc nie mały wywód o bezsensowności tego zabiegu. Dalej jednak nie brzmiała na jakoś naprawdę zirytowaną.
  Nachyliła się wraz z nią, oglądając swe dzieło nieco zniekształcone... Nawet tak nie wyglądało źle! Chociaż lepiej jej chyba było w rozpuszczonych... Tak jakoś lepiej leżały.
   – Niekoniecznie w rodzinie królewskiej! W Heimrze plotłam sobie czasami z innymi smokami różne fryzurki! A byłam ciekawa, czy da się zrobić z tych twoich warkocz! Zrobić coś innego? O! Masz kogoś? Bo samice na wydaniu lub zajęte miały specjalne fryzury! Tu jakoś nie widzę podobnej tradycji, ale skoro już się bawię włosiem, to mogłabym coś zrobić!

[Zawzięty Kolec]

Na miejsce adept zawitał o wieczorze. Akurat miało się ściemniać, a co za tym idzie była to idealna pora. Do tego jeziorko będzie dawało więcej przyjemnej dawki chłodu. Haz wyczekiwał na pierwsze śniegi, jednak teraz wyczekiwał na kogoś innego. Położył się chowając na moment łeb w futrzastej kicie ogona.

Ostania zawierucha z karmieniem zakończyła przedwcześnie rozmowę Zawziętego i Różanej o Gradzie. Jadłodajnia mimo wszystko nie była najlepszym miejscem na takie rozmowy, zwłaszcza że zostawiła samca w dość nieciekawym świetle. Bądź Cieniu jakby na to nie spojrzeć. Trzeba to było rozwiązać i Haz nawet miał pomysł jak. Nie wiedział jednakże że nie tylko on miał podobne zamiary.

[Więzy Krwi]

Niestety zazwyczaj jadłodajnia nie była najlepszym miejscem na rozmowy z łowcą, zwłaszcza w czasie jego zmiany. Zazwyczaj obrót był duży, zwłaszcza ostatnio. Niedługo po całej sytuacji, samica miała nieco wolnego czasu. Nadal wiele rzeczy ją zastanawiało. Zachowanie Aohy. Słowa Haezryla. To co powiedziała Egzotyczny Kwiat. Czy...mogła być to rzeczywiście prawda? Nie rozumiała jednak nadal dlaczego w takim razie Aoha zdawał się jej unikać. Dodatkowo, żadne z nich nie miało zbyt wiele czasu żeby wchodzić w...cokolwiek. Czemu niektóre rzeczy musiały być tak...skomplikowane?
Samica zauważyła przelatującego Haezryla i po chwili myślenia zdecydowała się podążyć za samcem. Trzymała pewien dystans, nie śpiesząc się. Wylądowała dopiero jakiś czas po nim.
Zmierzyła syna Żałobnej Pieśni zmęczonym spojrzeniem. – Cześć Haz, co to robisz? – Zapytała, by zaraz zawiesić wzrok na przestrzeni. Nie czuła się szczególnie komfortowo na środku wody...ale póki nie musiała się moczyć, nie było najgorzej. Już za sprawą Veir doświadczyła...da się przeżyć. – Wracając do naszej rozmowy...co właściwie miałeś na myśli? – Zapytała, patrząc się w przestrzeń przed nią.

[Zszargane Zaufanie]

- Loneke bërak - powiedział, depcząc znaleziony orzech leszczyny. - Ne immo entori anrog!

Łupina roztrzaskała się pod grubą pisklęcą łapą, a z niej wypadł orzeszek, który poturlał się w trawę. Pisklę czym prędzej rzuciło się za nim, potykając się o własne łapy i wywalił się jak długi na ziemi. Gdy podniósł łeb i zobaczył, że ziarenko jest niedaleko, poczołgał się w jego stronę, jadąc brzuchem po ziemi, po czym złapał w pysk.

Ha ha! Zwycięstwo!

[Niezapomniana Pogawędka]

Opowiadająca rzadko wtykała nos w nieswoje sprawy, ale na dźwięk obcego języka najeżył jej się grzebień na pysku. To był smok, znający obcy jej język? Ruszyła z przytupem w stronę dźwięku, szybko jednak spotykając się z… zawiedzeniem? To tylko pisklak, pewnie zmyślił coś na poczekaniu, jakiś bełkot. W sumie nie ma co narzekać, sama się podnieciła sytuacją, której nie było. Skoro już tutaj jest to przynajmniej może się przywitać, znajomych nigdy za wiele.
– Witaj mały, jesteś daleko od granic. Co cię sprowadza tak daleko w tereny wspólne?– Zapytała pokazując się zza krzaków, jej sowa towarzysz siedzący na jej rogu. Jej wzrok był skierowany gdzieś przed nią, całkowicie nie spotykający się z pisklakiem. W dodatku wydawała się jakaś mało świadoma otoczenia, jakby była zamyślona i wpatrywała się w nicość. Sowa za to była bardzo czujna, obracając ciągle łeb i skanując otoczenie.
– Jestem Opowiadająca Łuska, ziemna adeptka na piastuna i baśniarka.– Przywitała się z lekkim ukłonem, na który sowa zareagowała rozłożeniem skrzydeł w próbie utrzymania balansu.

[Zszargane Zaufanie]

- Orzeszek - odpowiedział nieznajomej smoczycy. Blisko szczytu Skały znalazł drzewo, które pachniało ciekawie, no i potem jak w nie uderzył do spadła z niego łupina która poturlała się daleko w dół. Jak ją dopadł to był tutaj, chociaż ten pościg był trochę.. męczący. Cały się posiniaczył, ciągle się potykając, ale na szczęście to już za nim. Teraz miał pyszny orzeszek w brzuszku.

- Dimo, Opowiadająca Łuska! - przywitał się z baśniarką, podnosząc się z ziemi uświniony od trawy i błota. - Mi ümet Brasom. Ty jesteś adeptka na piastuna, moja mama była adeptka na piastuna, ale teraz jest piastuna. A ja będę adept na magia, maddara, jak tata.

Pisklak odwrócił się i popatrzył tam gdzie patrzyła ziemna adeptka. Nic tam nie było ciekawego, prócz śniegu trawy i kilku drzewek. Brasom spojrzał na większą smoczycę i pomachał skrzydłem w jej stronę, przekrzywiając łeb na bok.

- Co tam jest? Na co patrzysz? - zapytał się z ciekawości.

[Niezapomniana Pogawędka]

Tylko pisklęta są na tyle nieświadome, by zapytać się ją o jej wzrok. Nigdy jej to nie przeszkadza, jest to jedynie zrozumiałe, że ciekawskie smoki będą chciały wiedzieć czemu tak dziwnie się zachowuje. Mimo, że rzeczywiście nie widziała jak młody wymachuje jej skrzydłem przed pyskem, to zdecydowanie czuła i słyszała ruch. Nie wydawała się być tym wzruszone jednak, a jej ślepia pozostawały wpatrzone w nicość.
– Wybacz, nie patrzę się na nic, dosłownie. Moje ślepia nie działają od wyklucia, niestety nie mogę na ciebie spojrzeć.– Odparła z uśmiechem, wytłumaczyła to bardzo prosto i zrozumiale. W dodatku mały wydawał się rzeczywiście mówić w jakimś innym języku, a przynajmniej nie mówi w smoczym. Nie była pewna jednak, czy młodziak potrafiłby jej to wytłumaczyć, albo nawet nauczyć. Coś co będzie chciała na pewno sprawdzić, mama Brasoma może być jej przepustką do poznania nowego języka.
– Mag to bardzo ciekawa profesja, wymaga dużej kreatywności. Jako ktoś, kto ceni w smokach moc wyobraźni popieram smoki chcące rozwijać się w maddarze, sama chciałabym kiedyś nauczyć się bardziej skomplikowanych technik. Jak ci idą nauki, znasz już jakieś podstawowe umiejętności?– Zapytała, spodziewając się, że jego mama już się tym zajęła. Gdyby ona była matką to nie oddałaby swojego pisklaka na nauki do byle kogo, najlepiej sama by się tym zajęła. Rozumiała jednak, że nie zawsze starsi mają na to czas, albo nawet cierpliwość. Poza tym uczenie swoich młodych może spowodować, że będzie się miało zawyżone oczekiwania. To zaś może wpłynąć negatywnie na cały przebieg szkolenia, a to nic miłego. Sama chętnie by czegoś nauczyła, gdyby ten miał na to ochotę.

[Zszargane Zaufanie]

- Aaa... - Pokiwał łbem w zrozumieniu. Pewnie ciężko by się tak walczyło i dziwne, że wogóle udało jej się tu dostać. Chociaż ta sowa tak na wszystko patrzyła, że pewnie nie było aż tak źle.

- Mama mnie uczyła pływać. Ale ja nie chce pływać. Ja chcę biegać, bo tata mówił, że pierwsze biegać, drugie skakać, trzecie walczyć. Ja umiem skakać, ale nie umiem biegać, a bez bieganie nie ma walczenie - wysłowił swój problem. Był już prawie dorosły i tak słabo nie umieć w takim wieku biegać! Widział jak inni uczyli się walczyć, a on nie mógł, bo nawet nie umiał biegania. Okropne!

- Ty mnie możesz nauczyć biegać? Będę dziękuję, jeśli nauczy! - dodał, przekrzywiając łeb na bok.

[Niezapomniana Pogawędka]

Młody przyjął to łatwiej niż Tofi się tego spodziewała. Nie, żeby jej to przeszkadzało, im mniej tłumaczenia musi robić tym lepiej.
Wydawało się, żę Brasom palił się do nauku, co jej się bardzo podobało. Nie było nic lepszego niż skorny do nauki uczeń. Pysk samicy widocznie się rozjaśnił, gdy samiec wyraził chęć nauki biegania przeprowadzoną przez adeptkę, w końcu to był jej zawód i jedno z ulubionych zajęć.
-Chętnie, to nie powinno zająć długo. Zaczniemy od teorii, a potem przejdziemy do praktyki. Bieganie jest dość prosta rzeczą, ale może wydawać się ciężkie jeżeli nie zna się odpowiednich technik. Najważniejszą jest pozycja w jakiej się trzeba ustawić, by biec. Zastanów się, co mogłoby ci pomóc w lepszym poruszaniu się. Zwróć uwagę na wszystkie części ciała i przypomnij sobie wszystkie przypadki gdy gdzieś się szybko poruszałeś i o coś zahaczyłeś i jak mógłbyś to poprawić. Nie wstydz się powiedzieć coś nie tak, nigdy nikt nic nie odkrył bez mylenia się przynajmniej raz.

[Zszargane Zaufanie]

Teorii? Jeśli chodziło o wywalanie się, to już to tyle razy zrobił, że nie potrafił zliczyć.

- Eee... pewnie trzeba ugiąć łapy i ogon nie jeździ po ziemi. Bo jak ogon jeździ to się łatwo przewraca i zwierzęta słyszą. I chyba skrzydła złożone, bo inaczej nie da szybko. Ale z rozłożone skrzydła łatwiej nie przewraca, to nie wiem.

Nie była to może wyczerpująca wypowiedź, ale jedyne czym się mógł posiłkować to pływanie i skradanie, a one nie były tak bardzo podobne do biegania. Chyba że były, ale nie miał pojęcia. Pewnie jak Opowiadająca mu pokaże, to lepiej zrozumie, chociaż chyba jak nie patrzyła to wolała mówić.

[Niezapomniana Pogawędka]

Lepsze jakiekolwiek zaangażowanie w lekcje niż zwyczajne “nie wiem”. Poza tym samiec już wymienił przynajmniej połowę kroków potrzebnych do skutecznego biegania. Nie prowadziła jeszcze lekcji w taki otwarty sposób, przeważnie to ona mówiła a inni słuchali. Wydawało jej się jednak, że gdy uczeń sam dojdzie do wniosków i wysili też umysł, a nie tylko mięśnie.
– Zgadza się, ogon i łapy wymieniłeś poprawnie. Na ugiętych łapach masz większą stabilność i jednocześnie zwinność, szybkie zwroty. Ogon też dobrze wytłumaczyłeś, ale nie chodzi tu tyle o hałas, co o możliwość zahaczenia o korzenie i skały. Uniesiony ogon pomaga też z balansem, porozmawiamy o tym gdy będziemy opowiadać o skręcaniu. Skrzydła też są dobrą odpowiedzią, ale powinny być przywarte od ciała, by zmniejszyć opór powietrza. Nie za mocno, bo ograniczały by wtedy ruchy, jedynie wystarczająco by nie były rozłożone. Do tego dochodzi kwestia łba, który powinien być niżej, nie tylko dlatego, że można o coś zahaczyć, ale też dlatego, że zmniejsza to opór powietrza. Weź pod uwagę wszystkie te wskazówki i ustaw się w odpowiedniej pozycji. Miękko na łapach, łeb nisko, skrzydła przywarte, ogon uniesiniony.– Poinstruowała, czakając aż młody przybierzę pozycję, by móc poprawić błędy. Specjalnie nie powiedziała nic o rozstawianiu łap, by sprawdzić, czy samczyk sam wpadnie na wygodny sposób stania, albo zwróci jakoś uwagę na balans podczas stania w tej pozycji.

[Zszargane Zaufanie]

- Aaa. Balans, nie zahacza i mniejszy opór. - Pokiwał łbem na słowa smoczycy. Nie był do końca pewien co dokładnie znaczą te słowa, chociaż z kontekstu mniej więcej zrozumiał o co jej chodziło. Spróbował więc się w odpowiedniej pozycji ustawić.

Łapy rozstawił nieco szerzej niż zwykle, ugięte trochę jak do skradania, ale nie aż tak mocno. Skrzydła miał złożone przy bokach, przylegające do ciała, ale nie za mocno, żeby mógł się normalnie ruszać. Ogon równolegle do ziemi, tak samo jak szyja i łeb – wszystkie w prostej linii razem z grzbietem. Balansował szyją i ogonem tak, żeby się nie wywalić ani do tyłu ani do przodu.

Stojąc tak popatrzył znowu na Opowiadającą.

- Tak? - zapytał się, utrzymując równowagę na obu łapach - I teraz bieganie? - dopytał się zniecierpliwiony. To chyba nie mogło być aż tak trudne!

[Niezapomniana Pogawędka]

miała wrażenie, że bariera językowa nie jest aż tak dużym problemem dla młodego. W końcu bieganie było jedną z najprostszych rzeczy, więc pewnie nawet bez używania słów mogliby przeprowadzić tą naukę. Samica poczekała aż ognisty się ustawi, po czym sprawdziła poprawność przez ślepia kompana. Podeszła i poprawiła trochę skrzydła, by były wygodniej ułożone, sprawdzając jednocześnie jak mocno przywierają. – Dobrze, to teraz pobiegniesz w tamtą stronę. Na początek zacznij po prosu iść, ale przebieraj łapami coraz szybciej. Zaklinatyzuj się w rytmem i siłami jakie na ciebie działają podczas biegu. Pamiętaj o spokojnym i równomiernym oddychaniu, dzięki temu się tak nie zmęczysz. Trzymaj wzrok na drodze, patrz gdzie stajesz i gdzie biegniesz. Uważaj na mech, liście, korzenie czy patyki, łatwo się na nich wywrócić. Z daleka od gałęzi, bo możesz się na nich pokaleczyć przy większych prędkościach. Rozpędz się do wygodnej dla ciebie prędkości, a potem zahamuj. Robisz to zwalniając tępo przebierania łapami, albo bardziej awaryjnie, wbijając łapy w ziemię i odginając się do tyłu. Zacznij kiedy będziesz gotowy, biegnij do tamtego drzewa. – Wskazała na roślinę przy brzegu i stanęła trochę dalej, by dać młodemu miejsce na praktykę. Nie było tutaj dużo przeszkód, które mogłyby mu spowodować krzywdę, więc nie martwiła się bardzo o bezpieczeństwo. Była jednak gotowa złapać młodego gdyby nie zdążył zahamować i wpadł do wody.

[Zszargane Zaufanie]

- To łatwe. Sam tak robiłem - odpowiedział, rozpędzając się w swojej pozycji do truchtu. Przebierał równomiernie dwoma łapami, uważając, żeby nie zahaczyć nimi o jakąś przeszkodę. Głowę miał wystawioną do przody, skrzydła wygodnie złożone przy ciele, a ogon i szyję równolegle do podłoża.

Gdy odbiegł wystarczająco daleko wygiął ogon trochę w prawo dla balansu i przechylił się nieco na prawy bok. Wtedy wykonał skręt w prawą stronę, obracając się w stronę Opowiadającej.

Następnie, biegnąc w jej stronę, po jednym z kroków nagle wystawił obie łapy przed siebie. Gdy wylądował nimi na ziemi, ugiął je w kolanach, po czym wyskoczył, odbijając się od podłoża. Zamachał skrzydłami by opadać wolniej, po czym jego łapy wylądowały miękko na ziemi po skoku. Obrócił się bokiem do Opowiadającej, wyhamowując całkowicie.

- Widzi, takie bieganie ja umiem. Ja chcę prawdziwe bieganie - powiedział do adeptki, dreptając łapami w miejscu. - Jak coś ucieka i chce je gonić, to jak biegać? Jak biegać, żeby złapać?