Lazurowe Jeziorko

[Posępny Czerep]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Uśmiechnął się do nich szeroko i szczerze, wciąż podniecony lotem. "Mógłbym nigdy nie schodzić na ziemię!" Wysapał w myślach, wciąż cicho mrucząc, w pełnym ukontentowaniu. Odpowiedział Lilijce podmuchem w pyszczek, co uroczo poruszyło jej futerkiem.
– Właśnie! Mooo? a Ty czym będziesz "ział"? Ogniem, lodem? A może jeszcze jakoś inaczej? – zaciekawił się szczerze.
Skupił się na słowach Lilii i mrugnął jej radośnie, słysząc pochwałę. Tak, to była chyba jedyna rzecz, z jakiej Lunarny potrafił być dumny. Naprawdę dumny.
– Berka? Na czym to polega? – Chłód spojrzał na nią uważnie, nadstawiając uszu.

[Gliniany Kolec]

Ogień? Lód? Nieee, Mokradłu daleko do którejś z tych opcji.
– Kwasem. – odpowiedział rezolutnie. Po czym usłyszał pytanie o berka... nie do niego, ale i tak postanowił odpowiedzieć.
– Ooo ale to bardzo proste! Uciekasz – Mokradło odszedł troszkę do tyłu – a inni muszą cię złapać. – podszedł do Lunarnego, po czym dotknął go łapką. – Jak cię dotknę, zaczynam uciekać a ty łapać!
Pisklak dumny z wspaniałej instrukcji usiadł na chwilę, ale szybko mu się coś przypomniało.
– O, a ja się uczę już biegać! – pochwalił się Lilii. Oczywiście nie miał zamiaru opowiadać o niepowodzeniach, takich jak potykanie się o pióra, czy turlanie po skrzydłach...
– Dopiero zacząłem naukę, ale i tak chętnie pobawię się... chodząc. – uśmiechnął się. Mokradło zrobił się strasznie gadatliwy.

[Pryzmatyczna Łuska]

Uśmiechnęła się radośnie. Była dumna ze swojego Ognistego brata, bo za takowego uważała Mokradło. Skierowała ,,Spojrzenie Szaleńca" na Chłód, po czym dotknęła go łapą i odbiegał kilka ogonow dalej, cały czas biegnąc uważnie przyglądała się Chlodowi. W międzyczasie powiedziała.
-Chłodku gonisz! Dalej Mo uciekamy!

[Posępny Czerep]

Zrobił komiczną minę, która chyba oznaczała zdziwienie. "Gonić? A jak do diabła mają mi uciec, skoro potrafię latać?" Chłód parsknął na ta myśl. Po chwili jednak zrehabilitował się, czując, że to nie byłoby zbyt uczciwe.
– No więc.. Brońcie się! – rzucił, po czym skoczył w pogoń za Lilią, chcąc dać trochę większe szanse Mo. Smoczyca była odrobinę szybsza od niego. Może dlatego, że Chłód był ciężki i krępy? Nie przejmował sie tym zbytnio. Musiał przyznać, że choć nie było to zbyt wymagające.. To z pewnością dostarczało pewnej rozrywki. Biegł wciąż za Lilią, starając się ją dogonić wykorzystując również skoki, ale mimo to nie spuszczał wzroku z Mokradła. Szansa – szansą, ale co by to była za zabawa, jakby zostawili go samemu sobie?

[Pryzmatyczna Łuska]

Z takim myśleniem, to Lilka mogłaby wskoczyć do wody i nie wychodzić przez najbliższe kilka godzin, ale to nie było by odpowiednie. No i gdzie wtedy by była zabawa? Jej uszy cały czas były przekrecone w strone napastnika, słuchała uważnie jak blisko jest ,,zagrożenie". I nagle Lilka znikła z pola widzenia Chłodu. Zrobiła bardzo ostry i nagły skręt w prawo, zatoczyła koło wokół Mokradła i biegła teraz w przeciwnym kierunku.

[Posępny Czerep]

Czuł się lekko zdezorientowany. Zarył pazurami w ziemi i pobiegł za zapachem Lilijki, prawie wpadając przy okazji na Mo... I delikatnie szturchając go w biegu! Zaśmiał się radośnie i popędził w kierunku Lilii. Nie oddalał się zbytnio od Dzbanka, a raczej robił wiele skrętów i krążył wokół. Dając mu szansę ale i wpędzając w rozkojarzenie. Co jakiś czas "kicał" radośnie, przeskakując nieliczne kamienie. Czasami mijał młodą smoczycę i próbował złapać jej ogon. Jego oczy błyszczały radością. Nie pasowało to zbytnio do niego.. Ale tych dwoje zaczynało mu zastępować utracone rodzeństwo. Chłód nie potrzebował czułości, czy też nadmiaru towarzystwa.. Ale potrzebował choć garstki osób, na których mógł polegać i z którymi spędzał by czas po wielu zachodach spędzonych na rozmyślaniu.

[Gliniany Kolec]

Mokradło został dotknięty, więc przymierzył się do łapania... Chłodek i Lilka śmiesznie biegali, zataczając koła i to bardzo, bardzo blisko Mokradła. Pisklak przykucnął, jakby się czając. Czekał w takiej pozycji obserwując smoki zaledwie kilka sekund – gdy tylko znów zbliżyli się do Mo, ten wyciągnął łapkę – najpierw przebiegła Lilia, chwilę potem Chłód. Mokradło dotknął obu w tak krótkim czasie! Zaczął "uciekać" (człapać, gdyż biegania dopiero się uczył) dumny ze swojego idealnie przeprowadzonego ataku!

[Pryzmatyczna Łuska]

Spojrzała zadziornie na Chłodka
– Kto go złapie pierwszy? – wyszczerzyla kły, rzucając wyzwanie. Pobiegła za Mo, szeroko wyciągając łapy, oczywiście nie biegła bardzo szybko bo trzeba dać pisklakowi szansę, ale i tak wyprzedziła niebieskiego smoka. Rozłożyła skrzydła i uniosła koniec ogona, aby pióra byly prostopadle do ziemi, wszystko po to aby Chłód nie widział jej ,,zdobyczy". Gdy tak podazala za Mokradłem zdała sobie sprawę, że jest dużo szybszy niż gdy ostatnio się spotkali, mimo że nie umiał jeszcze biegać. No ale jakby to inaczej! Lilia znów użyje swojej sztuczki z przed dwóch księżyców! Gdy zbliżyła się odpowiednio blisko owineła Mo skrzydłami, zasłaniając mu drogę. Mimo to było jakoś mniej miejsca niż gdy ostatnio się bawili, a przecież Lilka urosła.
-Mam cię! Teraz ty i Chłód mnie lapiecie! – powiedziała po czym odskoczyła od Mo i zaczęła uciekać, jak najdalej od tej dwójki.


// Sądzę iż dobiegła do Mamuszkodeniakorymózgowej. :P

[Gliniany Kolec]

Znów zablokowanie skrzydłami! Czas na zemstę. Mokradłu przyszedł do głowy pewien pomysł. Gonienie za Lilką nie miało większego sensu, więc postanowił wykorzystać coś innego niż bieganie. Przycisnął skrzydła do boków. Podskoczył lekko i odbijając się od ziemi spadł na bok... i zaczął się turlać. Tym sposobem, powolutku turlając się dotarł do Lunarnego Kolca. W sumie Mokradło planował do Lilki, ale turlania nie dało się kontrolować w stu procentach. Wstał, otrzepał się, dotknął Lunarnego i usiadł niedaleko. W sumie Mokradłu już nie chciało się bawić. Szybko się nudził. Niech Chłodek i Lilka bawią się razem, pisklak chciał teraz... po prostu się poturlać!

[Posępny Czerep]

Z wyraźnym zaskoczeniem obserwował zbliżającego się doń Mo.. W ten niecodzienny sposób! Został złapany, a więc powinien teraz gonić.. Ale.. Jemu też się już nie chciało. Pobiegł za Lilią i skoczył na nią, wywracając na grzbiet, otulając skrzydłami i turlając się w stronę Mokradła. Zaczął się śmiać głośno i radośnie, to było zabawniejsze od ciągłego biegania! Gdy uderzył w Dzbanka, na szczęście niemocno, rozwinął skrzydła i wypuścił Lilijkę, śmiejąc się wciąż jak małe dziecko.

[Pryzmatyczna Łuska]

Kątem oka zauważyła jak Mo złapał Chłodka, teraz on gonił, a że Mo się turlał tylko ona była celem. Jej pole widzenia zasłoniły niebieskie błony, została złapana. Ale dlaczego w ten sposób! Jej sposób! Chwyciła się z całej siły ,,porywacza", niekontrolowane wypadniecie ze skrzydlatej beczki, skończyło by się źle dla nich obu. Zatrzymali się, a Chłód się śmiał, mógł on usłyszeć jak i Lilka się śmieje w uscisku skrzydeł. No i nareszcie została uwolniona, przeturlała się na trawę, cały czas śmiejąc się serdecznie i radośnie. Objeła Chłód i Mokradło skrzydłami.
– To będzie, najlepsza międzystadna przyjaźń! -powiedziała wesoło.

[Posępny Czerep]

Wyszczerzył zęby i przytaknął głową.
– O tak! Hmm.. a może poznamy kogoś z Cienia? Ciekawe, czy jest u nich jakiś nasz rówieśnik.. I czy chciałby się z nami zadawać – uszy lekko mu opadły – Ale ja chyba będę musiał lecieć.. Mam trochę obowiązków, po za tym zbliża się zima, a ja jeszcze nie wybrałem dla siebie jaskini.
Przyjacielsko otarł się barkiem o Mo i Lilijkę, wysyłając im rozbawione spojrzenie. Podpatrzył ten gest u starszych smoków. Zaczynał już zbierać się do lotu, czekając jeszcze chwilę na odpowiedź towarzyszy.

[Pryzmatyczna Łuska]

-Faktycznie , robi się późno. Może dowieziesz Mo do domu? -uśmiechneła się. Pokazała Lunarnemu język. -Do następnego spotkania! Chłodku pamietaj jesteśmy umówieni na zabawe w powietrzu! – i bez ostrzeżenia odeszła, co jakiś czas spoglądając na nowych przyjaciuł.

[Zabójczy Umysł]

Co? Jestem pierwsza? No nawet dobrze. Przynajmniej zajme sobie doba miejscowke, nie za daleko wody i nie za blisko. Ot, taka, aby w razie czego sie nie drzec (ale ja lubie sie drzec, no) i taka, aby nie czuc przesadnego zimna od wody. Brrr. Nie lubie wody, w zasadzie to jakos nigdy jej jakos nie lubialam. Jest taka mokra, zimna, niesympatyczna (na ciele, oczywiscie) ... czyli, po prostu i w skrocie: takie zlo na ziemi. Ah. Jak dobrze, ze nie musze sie w niej babrac. Posiedze sobie na suchym, jeszcze suchym, ladzie, pomedykuje, moze naostrze sobie pazurki. Hm. Taki smoczy manicure. W sumie, nie glupie by do bylo, calosc – od siedzenia a skonczywszy na wiadomo czym – nie byla taka glupia. No ale gdzie jest ten moj uczen? Cos go nie widac? Ba! Czaicie baze? Ja znowu bawie sie – o zgrozo – w nauczanie. Pff. Tylk czy to faktycznie bedzie pelne nauczanie czy tylko to takie zacatki a potem ... Myk! Ucznia jednak nie ma. Bo zginl, bo sie zmeczyl nauczaniem, etc.

[Tejfe]

Tehanu leciała zbyt szybko. Śpieszyła się. Umówiła się z Zabójczy Umysł na naukę pływania. Na cel wybrała Lazurowe Jeziorko. Dotarła. Schyliła głowę, widząc swoją nauczycielką. Najprawdopodobniej długo tu czekała. –Bardzo mi przykro, że się spóźniłam...– wyszeptała. Po niezręcznej chwili dodała, –Chcę umieć pływać. Nauczysz mnie tego, Zabójcza?– spytała. Wiedziała, że się zgodzi, ale tego chyba wymagał smoczy system, takiej wrodzonej uprzejmości. Podeszła do wody, dotykając ją łapą. Brrr...– pomyślała. Może to źle, że wybrałam sobie taką przedzimową porę na naukę pływania?

[Zabójczy Umysł]

Uuu. A jednak przyszedl ten moj uczen, jaka szkoda. Juz myslalam, ze sobie poczekam chwile i sobie pojde, no ale sko juz tu byl to ...
– No to jazda to wody ..
Oznajmilam glosem, ni to stwierdzajacym ni to rozkazujacym, wskazujac lbem na Jeziorko. Juz wczesniej sobie go (w sumie to nawet nie bylo dziwne) dokladnie oblookalam czekajac, wiec mozna bylo powiedziec, ze jest ok.
– Jak narazie do "kolan" abys sie przyzwyczaila do poruszania w wodzie.
W koncu wiedzialam co mowie bo sama to tez przechodzilam Tsssa.
– Aha, to co nie pozwala Ci sie tak swobodnie poruszac w wodzie jak na ladzie to opor wody.
Cos mi tam switalo, ale nad ta kwestia musialam sie nieco zastanowic. Plywania uczylam sie wieki temu, a praktyka byla mi raczej nieobca. Gorzej z teoria, stad tez krotkie zamyslenie. Coz.

[Tejfe]

Tehanu z wielką niechęcią wczołgała się do jeziora. Było zimne, pod spodem miało muł, a poruszanie się w wodzie nie należała do rzeczy najprzyjemniejszych. Okropieństwo. Chyba nie przepadam za wodą, pomyślała smoczyca z niechęcią patrząc na ciemną wodę, pokrytą kilkoma listkami, przyniesionymi przez wiatr. Kiedy całe łydki się zamoczyły, a woda sięgała już do kolan, Tehanu zatrzymała się. –Co teraz?– spytała, jakby pośpieszającym głosem. Chciała, aby ta nauka była krótka i szybko minęła.

[Zabójczy Umysł]

Ok, nie jest zle, ale zawsze moglo byc lepiej, czyz nie? A przynajmniej takie byly moje mysli, gdy tak sobie obserwowalam ruchy ow smoczycy.
– Dobra
Zaczelam leniwie.
– To teraz wejdz glebiej, do szyi, a pozniej odbij sie enegicznie od podloza. Odbil lub po prostu wskocz w gore. Kiedy tylko stracisz grunt po lapami, zacznij przebierac lapami. To cos podobnego do biegania, ale
Urwalam, usmiechajac sie krzywo.
– Sposob poruszania jej nieco inny. Przednimi lapami zgarniasz wode pod siebie, zas tylnymi wykupujesz za siebie.
Objasnilam.Czyli, Teoria ciag dalszy.
– W plywaniu skrzydla sa unieruchomione, przy bokach, ale mozesz je wykorzystac jako ... no jako ten .. zachowacz rownowagi. Ogon wykorzystujesz jako ster, czyli wykorzystujesz go w zachowaniu odpowiedniego kierunku ...
Krytycznym, ale i badawczym, wzrokiem wpatrywalam sie w poczynania pisklecia.

[Tejfe]

Jeszcze głębiej?-pomyślała smutno Tehanu. Nie znosiła zimna i nie chciała się zanurzać cała w tej lodowatej wodzie. Ale co mus, to mus. Niechętnie poszła dalej, na większą głębie. Kiedy woda zakrywała ją, aż do szyi, zaczęła odpychać się od mulistego podłoża. Może w ten sposób się rozgrzeje? Jednak skok w jeziorku był trochę inny niż na lądzie. Wymagał więcej energii, siły. Kiedy nie czuła już gruntu pod łapami, czyli przy trzecim skoku zaczęła przebierać łapami. Przednimi tak jak mówiła Zabójcza, zgarniała wodę do siebie, zaś tylnymi odpychała. Skrzydła cały czas były przy ciele, a ogonem ustawiała kierunek pływania. Wszystko poszło ładnie i szybko, gdyż młoda smoczyca miała chyba jakiś dar do zręczności fizycznych. Nawet takich okropnych jak pływanie.

[Zabójczy Umysł]

Przekrzyw łba w prawo, przekrzyw w lewo, znowu w prawo i znowu w lewo. No do przyjęcia. Ah, ale ze mnie piekielna bestyjka. Tehanu się (jakoś) stara a ja jak zwykle mam swoje humorki. Diabelskie humorki. hahahaha ... – Ok, To teraz etap drugi, skręcanie – zakomunikowałam żywo, szczerząc się niemiłosiernie. – dopiero teraz zacznie się zabawa. Przednia zabawa. Przyspieszanie i skręcanie zawsze uważałam za coś fajnego. I godnego mej uwagi, oczywiście. – W sumie zawracanie niczym nie różni się od zawracania przy bieganiu, jednakże – i znowu, wymowna, krótka przerwa w moim wykonaniu. A co! Trzeba robić efekt odpowiedniego nastroju, nie? Grozy znaczy! – Tutaj trzeba nieco się przyłożyć. Mocniej machać łapami, bo jak już zdążyłaś zapewne zauważyć, poruszanie w wodzie nie jest wcale takie łatwe – tak, tak. Rezolutna to ja jednak byłam. Ah, czyli powtórka z rozrywki. Ma się te inteligentne geny, nie? – Wróćmy jednak do samych łap, bo to ważne. Wodę zgarniasz bardziej na skos, czyli przednie łapy zbliżasz do tylnych, a tylne wciąż muszą wykopywać wodę.
Oczywiście takie bzdety, ups ... czynności, jak:
* wyginanie ciało w łuk, oczywiście w stronę w która chciało się skręcić.
* przerzucanie ogona na drugą stronę, jako przeciwagi
* utrzymywanie skrzydeł przy sobie, etc
zostało przeze mnie pominięte. To było przecież logiczne.

[Tejfe]

Skręcanie, idzie szybko. Tak jak chciałam, pomyślała Tehanu. Przyzwyczaiła się już do lodowatej wody i miękkiego mułu, więc łatwiej jej było wykonywać polecenia nauczycielki. Skręcanie. Wygięła ciało w łuk na lewą stronę. Ogon, który miał wyznaczać kierunek, także podążył w lewo. Skrzydła miała cały czas przy sobie. Łapy przednia zwróciła trochę na ukos, do tyłu, cały czas zgarniając wodę do siebie. Ustawienia tylnych łap nie zmieniała. Zawróciła w ten sposób i dopłynęła do przodu, po skręcie ustawiając przednie łapy tak jak poprzednio. Kiedy woda sięgała jej do kolan, zatrzymała się. –Skręcać już umiem. Co teraz?– spytała. Miała już dość tej nauki.