Lazurowe Jeziorko

[Dyktatorska Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

W ostatniej chwili zatrzymała pnącza przed łapami samca.
-Rozum postradałeś? – warknęła. Patrzyła wściekłym wzrokiem na Adepta, któremu najwyraźniej nie bardzo chce się uczyć. -Gdzie twoja tarcza?– patrzyła rozglądała się wokół zbyt przesadnie. Pnącza powróciły do pozycji pionowej kiwając się znów na boki.
-Jeszcze raz. Skup się.– wysyczała zjadliwie, a pnącza po raz kolejny zaczęły wić się w kierunku Kolca.

[Gra]

Patrzył się zdziwiony na miejsce w którym miała pojawić się tarcza. Nie udało się? Na szczęście adeptka wycofała swój atak, więc mógł zrobić to jeszcze raz. Skupił się, po czym wyobraził sobie tarczę, taką jak wcześniej. Dosyć grubą, wysoką na tyle, żeby zasłaniała jego łapy, oraz miała być trochę szersza od jego samego. Materiałem z którego chciał ją stworzyć miał być lód. Nadał mu właściwości, żeby ten nie mógł się stopić, a także wzmocnił go, żeby pnącza nie dały rady się przebić przez jego tarczę. Obrona miała pojawić się tuż przed nim, chroniąc go przed atakiem Dyktatorskiej. Wyobraził to sobie, po czym przelał w to maddarę.

[Dyktatorska Łuska]

Cóż tarcza powstała ale co z tego, skoro pnącza gładko prześlizgnęły się nad nią . Otarł się tylko o kant lodowej ścianki stojącej przed Wyblakłym, prześlizgnęły się do tyłu i na razie łagodnie, od tyłu zaczęły oplatać łapy samca.
-Nie drażnij mnie. – warknęła.– Twoja tarcza zasłania cię tylko od przodu, a co z tyłem? Poza tym, jak widzisz, między nią a twoimi łapami jest wystarczająco dużo miejsca, by mogły cię owinąć, więc myśl! – powiedziała wszystko, co miała do powiedzenia, syczała wściekle, ale ostanie słowo wręcz wrzasnęła nakazującym tonem. Jeśli Wyblakły nie zacznie myśleć będzie z nim kiepsko.

[Gra]

No, teraz właściwie się udało, ale nie do końca dobrze... Czyli co miał zrobić? Skoro zwykła tarcza nie zadziała, to dobra by była kopuła, jednak ją dopiero co stworzył. To może trzeci sposób obrony, na swoim ciele? Nie zaszkodzi spróbować. Stwierdził, że lód nie będzie do tego zbyt dobry, dlatego wymyślił coś innego. Oczyścił umysł i wyobraził sobie, że jego łapy zostają pokryte gorącymi, parzącymi płomieniami. Miały one za zadanie zniszczenie pnącz, która spróbują się naokoło nich owinąć. Oczywiście nie chciał zranić sam siebie, więc dzięki warstwie maddary oddzielił ogień od siebie, jednocześnie czyniąc się na nie niewrażliwym. Tak, żeby go nie poparzyły, a nawet nie czuł bijącego od nich ciepła. Wyobraził to sobie, po czym tchnął w to maddarę.

[Dyktatorska Łuska]

-Eureka!– wykrzyknęła, a w jej głosie słychać było czystą drwinę. -Ciężko ci idzie myślenie. – skwitowała, gdy pnącza podpaliły się i przemieniły w proch. Kolejny atak był nieco bardziej złożony. W lodowy kolec, który sobie wyobraziła włożyła nieco trucizny. Miała ona na celu sparaliżować samca, gdy kolec wbije się w jego prawy bok. W takie proste wyobrażenie, tchnęła maddarę.
-Przy ataku stworzonym z dwóch żywiołów, znów musisz nadać tarczy takie właściwości by broniła cię i przed jednym i przed drugim. – powiedziała gwoli ścisłości, choć wydało jej się to raczej oczywiste. Kolec zmaterializował się i ruszył na Adepta już normalnie.

[Gra]

Pokiwał głową słuchając słów Łuski, po czym przygotował się do obrony. Zauważył, że kolec leci w jego stronę z boku, dlatego zdecydował się, że jego tarcza pojawi się właśnie tam. Dosyć duża, tak, żeby zasłaniała go całego od boku, a także wystarczająco szeroka i gruba. A materiałem z którego miała być stworzona był lód. Gruby, mocny, odporny na topnienie a także dodatkowo wzmocniony. Jednak to nie koniec. Na tarczy miała pojawić się cienka warstwa maddary, a na niej gorące płomienie, mające za zadanie stopić lecący w jego stronę kolec. W ten sposób ani lód, ani trucizna nie mogła się do niego dostać. Wyobraził sobie to wszystko, po czym przelał w to maddarę.

[Dyktatorska Łuska]

Obrona wyszła tak, jak samiec tego chciał. Kolec stopił się a do uszu Dyktatorskiej dobiegł cichy syk, gdy lód zetknął się z ogniem.
Bez ostrzeżenia wysłała w kierunku samca ostatni atak. Trzy pociski. Każdy z czego innego. Jeden, gorący, ognisty pocisk wycelowany był w skrzydła samca. Leciał dość szybko, a płomienie przeskakiwały i syczały na wietrze. Kolejny pocisk stworzony był z lodu. Ostry kolec wycelowany w klatkę piersiową Wyblakłego wirował spiralnie zbliżając się ku samcowi. Ostatni zaś atak stworzony był z kamienia. Lity głaz, o szarym kolorze tempo zaostrzony zmierzał od góry w stronę karku Wyblakłego. Jeśli uda mu się obronić, będzie wolny.

[Gra]

Trzy ataki lecące w jego stronę... Chyba najlepszym sposobem na obronę przed nimi będzie stworzenie kopuły, która osłoni go całego. Dlatego wyobraził ją sobie, dosyć dużą, lecz bez przesady. Wystarczającą, żeby osłonić go przed atakami i jednocześnie, żeby mógł się spokojnie w niej zmieścić i nie musiał dotykać ścian kopuły. A materiał? Wyblakły uznał, że odpowiedni będzie kamień i w ten sposób uda mu się zablokować wszystkie trzy ataki. Dość gruby i mocny, żeby nie został przebity przez żaden z ataków. Skoro już wszystko sobie wyobraził, tchnął w to maddarę i zaczął czekać na efekty.

[Dyktatorska Łuska]

-Dobrze,to by było na tyle. – skomentowała, gdy wszystkie trzy pociski uderzyły w kamienną kopułę i rozpadły się pozostawiając tylko lekkie zasmolone miejsce, i wgniecenie w miejscu, gdzie spadł kamienny pocisk.
-Jak będziesz mieć wybór, to nie czaruj za wiele. – nakazała szorstkim głosem.– Do widzenia. – pożegnała się i nie czekając na odpowiedź odwróciła się o poszła w swoją stronę.

[Gra]

Gdy było już po wszystkim, skinął łbem do Dyktatorskiej.
– Dziękuje – powiedział.
Zignorował to co powiedziała, choć i tak nie miał zamiaru zbyt często używać magii. W końcu po co mu ona podczas polowań? Odwrócił się, po czym powoli ruszył w stronę obozu Wody. Był już coraz bliżej rangi.

[Pyszny Kolec]

Śnieg rozsypywał się na boki wachlarzami, gdy złotołuski truchtając przed siebie odkrywał nowe tereny. Każde kolejne miejsce wydawało mu się inne i bardziej intrygujące od poprzedniego, choć niekiedy wcale zbyt wiele się od siebie nie różniły. Koniec ogona chybotał się lekko przy każdym kroku, tak jak uczył..., błąd!, jak sugerował mu Aiden. Smok faktycznie znał się na rzeczy, skoro Pyszny pojął to niemal w locie. Chociaż... trafniejszym byłoby, gdyby określił to w sposób, że to on jest taki inteligentny i pojętny. Tak! Aiden nie ma w tym żadnego udziału.
Pyszny uniósł wyżej pysk, gdy myśl nawiedziła jego umysł. Nie byłby sobą, gdyby tu i ówdzie nie sobie nie dodał. W tej samej chwili potknął się, nie zauważając grubej gałęzi i runął jak długi w zimnym puchu. Podziałało to na niego, niczym surowe mięsu na wygłodniałego jaszczura, gdyż odskoczył pokracznie, chwytając równowagę na skrzydłach.
Sapnął niezadowolony, gdy przeczłapał leniwie na polankę. Nie siadał już, mógłby sobie odmrozić zadek, a tego nie chciał.

[Arradir]

Na niebie zakołowała szara sylwetka. Można ją było przeoczyć. Nieuważny obserwator na pewno, by nie zauważył. Bowiem ubarwienie tejże bestii było podobne do szarego, zimowego nieba. Smok zbliżał się wyraźnie do jeziorka, aż w końcu wylądował z gracją. Smoczyca opadła miękko na łapy i złożyła okazałe skrzydła. Wygięła szyję i skinęła łbem Pysznemu, z szacunkiem, o dziwo.
– Witaj, Pyszny. Jak ci dni mijają w Wolnych Stadach?
Zagadnęła go życzliwie i uśmiechnęła się miło.

[Pyszny Kolec]

Młoda gadzizna zadarła pysk ku górze, obserwując poruszający się po niebie kształt. Ptaki nie były skore do podniebnych tańców, gdy wiatr szalał niczym rozjuszone bestie. Zmrużył ślepia, czy aby to na pewno był ptak? Z oddali wydawał się taki...
Koniec ogona drgnął, niczym u kota, gdy złoty uświadomił sobie, iż zbliża się doń jego pobratymiec. Łypnął na przybyłą, obserwując ją z namacalną uwagą, jak coś wybitnie niespotykanego. Opanował się jednak, by nie drażnić własnym spojrzeniem przybyłej. Jeszcze pomyślałaby sobie, że się nią zainteresował, phi! Przestąpił z łapy, na drugą, po czym płynnym krokiem zbliżył się do uzdrowicielki. Przekrzywił lekko łeb, po czym wykonał coś, na kształt skinięcia pyskiem. Nie było to jednak na tyle widocznym, że aż oczywistym.
– Ambitnie. – odparł zaraz i zaczął lekko pocierać boki krawędziami swych skrzydeł. – Mróz jednak ogranicza... mój zapał. – dodał, po czym uniósł lekko pysk. – Tylko nieznacznie. –

[Arradir]

Smoczyca skinęła łbem, a wiatr potargał jej futro. Stanęła mocniej na łapach i machnęła ogonem, wzburzając pył śniegu.
– Skoro ambitnie, to zapewne chciałbyś czegoś nowego się nauczyć? Co by cię interesowało?
Zapytała i mrugnęła do Pysznego. Lubiła uczyć młodych stada. Byli oni przyszłością, a ona dbała o przyszłość Cienia.

[Pyszny Kolec]

Złoty przytaknął kiwnięciem pyska. Istotnie, mając już wiele księżyców na karku musiał nieco przyśpieszyć swoje treningi, by nie zostać w tyle. Minęło trochę czasu, nim nie zdecydował się wyściubić pysk ze swojego schronienia. W chwili obecnej, sądzić, iż nawet zbyt wiele czasu.
– Skoku, oraz lotu. – wyjaśnił i przyjąwszy w jednej chwili pozycję, którą pokazał mu swego czasu Aiden, zogniskował spojrzenie na samicy. Gotował się do ćwiczeń i treningu, nawet, jeśli bieg wydał mu się igraszką to z poruszaniem się w przestworzach wiązały się z pewnością... jakieś bolesne upadki. Szczególnie, gdy wiatr co rusz zacinał ostrymi powiewami. Lecz cóż zrobić? Jeśli opanuje lot w takich warunkach, był na wygranej pozycji!

[Arradir]

Smoczyca skinęła łbem i cofnęła się nieco od młodego samca. Przyjrzała się jego postawie.
– Na początku zwracaj nieco większą uwagę na pozy. Teraz zrobiłeś to niedbale. Łapy za szeroko, ale zbyt proste. Ogon szura ci po śniegu, a łeb masz zbyt wygięty. Skrzydła, skrzydła przy ciele.
Jak mówiła, tak robiła. Ustawiła łapy szeroko, ale niezbyt, by były naturalnie. Ugięła je lekko, by wciąż być w wygodnej pozycji. Ogon lekko uniosła, a łeb obniżyła. Były one teraz przedłużeniem tułowia. Skrzydła ciasno złożyła. Czekała, aż smok zrobi to samo.
– Do czego się może przydać skok?
Zapytała jeszcze. Proste pytanie, do czego na co dzień używamy skoku.

[Pyszny Kolec]

Nie, by w jego duszy nie poczuł zalążka irytacji na zasłyszane słowa. Zła pozycja? Dlaczego?! Aiden to jednak był żółtodziobem. Nie dość, iż źle mu przekazał, to nawet nie potrafił jeszcze poprawić jego błędów. Tak, to wszystko była jego wina, lecz smoczych oszczędzi tego komentarza. Nie było czasu do stracenia!
Bez zbędnych ceregieli zastosował się do instrukcji Talaith, obserwując jej ciało wręcz natarczywie. Skądś musiał czerpać wzorce, lepiej, by to ona stała się dlań kimś istotnym, niźli drugi adept, nawet! jeśli z większą ilością szkoleń na karku. Z jakiegoś irracjonalnego powodu, Pyszny nie chciał być odeń gorszy.
Złoty przechylił się lekko, powstrzymując drżenie. Porywisty podmuch pokrył jego ciało delikatną warstewką śnieżnego puchu. Adept szybko jednak się go pozbył, wydając z siebie zirytowane warknięcie.
– Do uniku. – odparł młodziak, mrużąc złote ślepia. – Ataku raczej też. Na pewno! – poprawił się zaraz. Koniuszek ogona zakołysał się, zdradzając ekscytację smoka. – Podczas walki, by uniknąć ran. Przy polowaniach również. Nawet, gdy się ktoś potknie. – wymieniał kolejno, myśląc nad następnymi, a w miarę upływu czasu nozdrza nadymały się lekko, a podbródek unosił. Wyglądał faktycznie nader dumnie, gdy... myślał.

[Arradir]

Obserwowała smoka, gdy poprawił się w swej pozycji i odpowiadał na jej pytania. Tym razem w jej ślepiach można było dostrzec aprobatę.
– Ładnie.
Skwitowała i pokiwała kilkakrotnie głową, gdy wymieniał kolejne czynności.
– Podsumowując, skakanie jest wszechobecne w naszym życiu. A teraz popatrz i powtarzaj za mną.
Poprosiła i przycupnęła nagle, na mocno zgiętych łapach. Ogon podwinęła lekko do góry. Spięła mięśnie i odbiła się od ziemi, prostując nagle łapy. Podskoczyła, a gdy lądowała, zamortyzowała lądowanie, lekko zginając łapy w stawach. Na wszystkich wylądowała z takim samym ciężarem. Skok do góry.

[Pyszny Kolec]

Pochwała smoczych wyraźnie przypadła młodemu do gustu, sprawiając, iż nawet uniósł wyżej pysk, choć już wcześniej wydawało się to aroganckie. Nadął nozdrza i wypiął lekko pierś, och... czyniąc to jak najbardziej naturalnie. Ślepia same się lekko przymknęły, niczym u usatysfakcjonowanego kotowatego, czym tylko sobie niejako zaszkodził. Nie dostrzegł w jaki sposób samica przyjmowała pozycję, gdyż rozchylił je dopiero, gdy była już gotowa.
Zmrużył powieki, gdy wyskoczyła w przód, skupiając swoją uwagę na jej łapach. Robiła z nimi... intrygujące rzeczy i choć była wielka, naturalnie w stosunku do adepta, to i tak lądowała lekko jak piórko.
Pyszny przekrzywił lekko łeb, utwierdzając się w przekonaniu, iż powtórzenie tego, w przeciwieństwie do biegu nie wydaje się tak trudne. Toteż poczynił doń odpowiednie kroki. Ogon przez samym skokiem sam niemal wyrwał mu do góry, co było naturalnym, kocim odruchem. Nie miał tej świadomości, choć poczuł jak u nasady lekko go zabolało.
Lądowanie miało miejsce zaraz po tym, lecz złoty źle ocenił miejsce i zamiast wylądować na twardym gruncie, amortyzując skok łapami on... wpadł w śnieżną muldę. Wyprostowane łapy zapadły się z zaspie dosyć głęboko, a na zewnątrz wystawał tylko łeb i... koniec ogona.
Pyszniak warknął na siebie gniewnie, łajając się za to, lecz powiedział co innego.
– To miało być specjalnie! Musiałem coś sprawdzić... – usprawiedliwił się i zaraz wykonał ćwiczenie z dużo większym zaangażowaniem, niż poprzednio. Skoczył raz i... zaraz drugi i trzeci, a przy ostatnim łapy lekko mu zadrżały. Nie miał ich jeszcze zanadto wprawionych, lecz póki co, nie bolały... tak mocno. Winien kłaść jeszcze większy nacisk na amortyzację swojego ciężaru.

[Arradir]

Smoczyca widząc jak Pyszny wpada w zaspę, zasłoniła łapą pysk, by nie wybuchnąć śmiechem. Może i była zawsze dobrotliwa i spokojna, ale miała też poczucie humoru. A to było przezabawne. Jednak przełknęła ten śmiech i kontynuowała naukę, gdy smok zaczął ogarniać skok w górę.
– Dobrze, teraz skoczymy do przodu. Tutaj jest mała różnica, że wybijamy się głównie z tylnych łap, przednimi sięgamy do przodu i to na nich lądujemy wpierw. Amortyzujemy je mocno, ale nie wolno przesadzić, gdyż mięśnie mogą nas zawieść i wyrżniemy pyskiem o ziemię. Powtarzaj.
Smoczyca przykucnęła niemalże na tylnych łapach, ogon mając uniesiony. Wybiła się nagle z nich i wyciągnęła całe ciału ku przodowi, łapami sięgnęła tak jak mówiła. Wylądowała na nich zwinnie, a potem opadła także na tylne.
– Skok do tyłu jest analogiczny.
Odparła i obniżyła się na przednich łapach. Kuper uniosła, a ogon jeszcze wyżej. Skrzydła miała ciągle złożone. Wybiła się i wyprostowała tylne łapy lądując na nich wpierw. Spojrzała na Pysznego.

[Ironiczny Celebryta]

Wodny spacerował sobie po terenach wspólnych, ach kiedy on tutaj ostatni raz był ? Bardzo dawno, poza tym zwykle przychodził z kimś ale ostatnio...ostatnio przeszedł w bardziej samotniczy tryb życia.
Dotarłszy w to właśnie miejsce, rozejrzał się czy aby nie ma tu nikogo kto by mu wadził w rozmyślaniach, ale otaczała go tylko lodowata pustka, tylko czy na długo? W każdym razie smok usiadł sobie na śniegu i wbił wzrok w wody Lazurowego Jeziorka, analizując po raz kolejny wszystko co ostatnio miało miejsce.