Srebrzysty staw

[Wspomnienie Nocy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ech, pogoda. Bywała równie nieprzewidywalna, co emocje targające nimi wszystkimi, ale o ile nad tymi drugimi mogli zapanować, pogoda pozostawała niewzruszona. Wyglądało na to, że Ostoja Zimy znalazła im jednak inne miejsce, trochę bardzo oddalone, lecz wciąż urocze. Po uspaniu dzieciaków i zostawieniu ich pod opieką raczej średnio zadowolonych kompanów, skrył dwa drobne prezenty w małym, skórzanym woreczku i pofrunął na miejsce. Nie żałował przehandlowanych eliksirów.
Wylądował cicho, o dziwo zgrabnie i spojrzał na smoczyce z szerokim rogalem uśmiechu na paszczy; nie potrafił go powstrzymać.
– Zamknij oczy i wyciągnij łapę – polecił jej zwodniczo poważnym tonem głosu.

[Ostoja Zimy]

Przywitała czule Pełnię, ocierając się pyskiem o jego włochaty tors. – Cześć Żarłoku – zaśmiała się gardłowo. Popatrzyła podejrzliwie na smoka, ale też z nutą zaciekawienia. Pociągnęła kilka razy nosem, nie wyczuła nic niezwykłego co wzbudziło w niej jeszcze większe zainteresowanie. Cóż, zrobiła to, o co poprosił smok. Zamknęła oczy i wyciągnęła prawą łapę w kierunku Wspomnienia.

[Wspomnienie Nocy]

Nie odwzajemnił gestu, lecz głównie dlatego, że był zaapsorbowany zrobieniem jej niespodzianki. Ciekawe czy Zimie się to w ogóle spodoba? Miała uszy, nie to co Pełnia, więc powinno, chociaż kto tam zna smoczyce. Raz kozie śmierć. Wciąż szczerząc się jak wariat położył pierwsza parę kolczyków (tych z piórkami) na jej wyciągniętej łapie i cofnął się nieco, ciekaw jej reakcji. Druga para wciąż trwała w ukryciu... A może zrobił głupio? Może zamiast dwóch par kolczyków powinien kupić jej naszyjnik i kolczyki? Szkoda, że pomyślał o tym dopiero teraz.

[Ostoja Zimy]

Otworzyła powoli jedno oko, czując na łapie coś miłego i lekkiego. Z ciekawości postawiła uszy w kierunku Pełni, a łeb przechyliła lekko w bok. Co on tam wykombinował znowu? Wyczarowała maddarową kończynę człowieka i otworzyła nią woreczek.

Wciągnęła mocno powietrze.

No tak, przecież na ostatniej misji była zajęta piciem herbaty z elfką, a Czarodziej był zajęty pogawędką z samcem elfa. Do głowy jej nie przyszło, że wtedy wybierali dla niej prezent, myślała, że rozmawiali o magicznych bzdetach.
– Och... Pełnia, one są... takie cudowne – odkąd poznała Szarlatańską, od zawsze marzyła o takich ozdobach na swoich szpiczastych uszach. Schowała prezent znów do woreczka i który zaraz przyłożyła do futrzastej piersi. Posłała pełen rozczulenia uśmiech do samca.
– Zawsze o takich marzyłam, wiesz? – oczy jej lśniły z radości i podeszła do smoka wtulając polik pod jego zgięcie szyi. Serce jej zabiło mocniej, podarunek był najlepszy na świecie, ale ta radośc płynęła z faktu, że dostała prezent, czy raczej od kogo? Choć teraz nic dla niego nie miała, to poczuła się zmotywowana, by poszukać dla Wspomnienia. Chciała, by miał też coś od niej, gdy wróci do Ziemi, żeby mógł o niej wspominać... Właśnie, powrót.

[Wspomnienie Nocy]

– Nie mam pojęcia, jak Ci je zamocujemy, żeby się trzymały, ale cieszę się, że Ci się podoba – powiedział wesoło. A jednak trafił w dziesiątkę, a nawet lepiej! Opłaciło się pozbyć kilku eliksirów. Ich strata... No troooszkeczkę bolała, ale mogło być znacznie gorzej, oj mogło, poza tym było warto. Zamruczał cicho, gdy smoczyca zaczęła się w niego wtulać i sam otulił ją swymi skrzydłami. I tak do niczego innego i tak się nie nadawały. To nie był jednak koniec. Wspomnienie stworzył niewidzialne pazury, które uniósły druga parę kolczyków i przetransportowały je zza krzaków przed smoczyce, lecz nim to nastąpiło smok powiedział jeszcze:
– Mam nadzieję, że myślałaś o różnych typach, skarby czasami chodzą parami!

[Ostoja Zimy]

Próbowała przypomnieć sobie szpiczaste i puchate uszy Wojowniczki z Plagi, kolczyki były zamocowane w środku, co mogło sugerować jedno...
– Wiesz, wydaje mi się, że musimy mi przebić uszy – zachichotała lekko, ale zaraz przestała, odrobinę była zmartwiona. Nie miała długich i smukłych palców jak niektóre smoki, jej łapy były stworzone do mordobicia, nie chirurgicznej precyzji. Mogłaby pomóc sobie maddarą, ale jej twory były raczej dosyć proste, wszak nie była Czarodziejką. Westchnęła głośno z frustracją i popatrzyła na Pełnię prosząco – Czy... możesz mi przekłuć uszy? Moja maddara nie jest tak precyzyjna jak Twoja, a moje łapy... Cóż – połozyła mu ją na nosie – Sam widzisz. – zaśmiała się cicho, nie spodziewała się zaraz... kolejnego prezentu!

Na Kaltarela, nie była próżna, więc nie dziwnie poczuła się gdy smok obdarowywał ją takimi drogocennymi prezentami. Obiecała sobie, że nie spocznie, póki nie da Wspomnieniu czegoś równie ślicznego!
Otworzyła prezent maddarową ludzka łapą, otarła pysk o białe futro. Jeśli się zgodzi na zamocowanie biżuterii, będzie miał łapy pełne roboty!

[Wspomnienie Nocy]

– Przebić? – powtórzył zaskoczony takim obrotem spraw. Myślał, że Ostoja jakieś je przyczepi lub przywiąże i będzie tak paradować. Usłyszawszy pytanie na moment spochmurnial. Nie miał w tym żadnej wprawy, a uszy przeważnie odrywał, nie przebijał, więc może skończyć się to źle. Z drugiej jednak strony Zima była wojowniczką i taki ból nie robił jej zapewne większej różnicy. W końcu Pełnia skinął głową. Nie ostrzegał, że będzie bolało, nie miał wszak do czynienia z dzieckiem, któremu trzeba tłumaczyć, że urazy łączą się z bólem, tylko z dorosłą i dojrzałą smoczycą.
– Nie ruszaj się – poprosił cicho. Nie poruszył się, zawiesił jedynie łeb tuż nad głową Ostoi by lepiej widzieć jej uzyska w mroku i stworzył pojedyncza maddarową lodową igłę. Miała być ostrzejsza od smoczego pazura, tak ostra, by przy dotknięciu przecinała włos. Dzięki temu ból powinien być mniejszy. Następnie posłał igłę prosto w lewe ucho smoczycy, przebijając je mniej więcej na środku. A zaraz później drugie dokładnie w tym samym miejscu, by przekłucia były symetryczne. Miał nadzieję, że nie bolało aż tak bardzo.
– I jak? Tyle wystarczy? Będziesz je nosiła na zmianę, czy obie pary naraz i potrzebujesz więcej takich nakłuć? – Potop pytań padł ze strony Wspomnienia, a sam smok poczuł się jakby znów miał 5 księżyców. Brzmiał niepoważnie, powinien się hamować i wysławiać w bardziej wyrafinowany, a nie prostacki sposób, gdyż w obecny sposób nie zrobi na Zimie wielkiego wrażenia. Swoją drogą w którym dokładnie momencie zaczęło mu zależeć na tego typu aspektach?

[Ostoja Zimy]

Nie bała się bólu, Pełni również ufała. Widziała go w walce, wiedziała, że jego czary mogą być zdolne do robienia krzywdy, ale też mogą być również subtelne. Wojownicy i Czarodzieje praktycznie nie różnili się od siebie, jedynie sposoby ich walki były inne. Smoczyca siedziała w bezruchu i posłała Wspomnieniu ciepły uśmiech, który miał dodać mu otuchy. W jego spojrzeniu było widać obawę, ale zaraz wziął się do przekłuwania uszu.
Skłamała by, gdyby stwierdziła, że nie bolało. Doświadczenie na arenie nauczyło ją przezwyciężać ból lub próg stał się znacznie wyższy niż u smoka który nie postawił tam łapy. Syknęła jedynie cicho, gdy lodowa igła się wbijała w ucho, chłód był na tyle skuteczny, że nie czuła już momentu wyjęcia igły.
– Hmm... Może po dwa na każdą stronę? Są tak ładne, że chcę je nosić cały czas – nastawiła się by smok mógł kontynuować swą powinność.
Dopiero po chwili zwróciła uwagę, że smok był dosyć blisko niej, ale nie czuła aby jej pysk stawał się gorący. Spędzali ostatnio ze sobą tyle czasu, że taka bliskość powoli stawała się czymś normalnym. A może to ona stawała się coraz starsza i młodzieńcza nieśmiałość poszła w niepamięć?
Słyszała jego delikatnie przyśpieszony oddech, wzrokiem wertowała skupiony pysk Pełni. Odruchowo zaczęła jeździć ogonem po ziemi w dość leniwy, acz hipnotyzujący sposób jakby koniec ogona żył własnym życiem.

[Wspomnienie Nocy]

Pewnie, że nie miała się czego bać (jeśli mu ufała). Przebicie uszu boli o wiele mniej niż oparzenie bądź odmrożenie III stopnia, połamane kości lub odgryzione fragmenty ciała. Jeśli mu nie ufała mogła się obawiać, że przez przypadek odetnie jej ucho wraz z kawałkiem głowy. Na szczęście tak się nie stało, a maddara jeszcze nigdy nie sprawiła mu trudności przy tak prostych czynnościach.
Przekrzywił głowę usłyszawszy odpowiedź. Idziemy na całość, co? Mruknął cicho na znak, że zaczyna, po czym powtórzył czynność po raz kolejny przebijając jej symetrycznie uszy lodową iglą. Dziury były blisko siebie, lecz nie na tyle, by dziury się połączyły. Były oddzielone odpowiednią ilością skóry, by zapobiec takiemu czemuś.
Wspomnienie skupił się na swej czynności, chociaż obecność Ostoi go rozpraszała. Miał jednak doświadczenie i potrafił już radzić sobie z tego typu wyzwaniami, chociaż łatwo nie było. Odetchnął cicho, gdy było po wszystkim, acz nie odsunął się. Liznął ją szybko po boku pyska i zawisnął nad nią z szerokim uśmiechem.
– To co, zawieszamy, czy Ty wolisz czynić honory?

[Ostoja Zimy]

Posłała smokowi dosyć zaczepny uśmiech, przebijanie uszu całkiem sprawnie mu szło, więc i założenie tak drobnych kolczyków również. Gdy ten skończył swój zabieg, smoczyca położyła przednie łapy mu na barkach i przysunęła się jeszcze bliże, a ogon wodził to w prawo i lewo leniwie. – Dobrze Ci idzie, nie przerywaj sobie! – zmotywowała go bardziej dając mu mlem w kącik pyska. A niech ma!
Jej ogon powoli przysunął się w stronę ogona Pełni i splótł się z nim, wyglądając teraz jak dwa węże.

[Wspomnienie Nocy]

Im bliżej niego była Ostoja, tym bardziej czuł się rozproszony. Im bardziej się z nim droczyła, tym gorzej mu wychodziło i w pewnym momencie jeden z kolczyków, podnoszony przez niewidzialny smoczy szpon, wykonał dziwnego fikołka w powietrzu.
– Rozpraszasz mnie – poskarżył się żartobliwie. Trochę to trwało, ze dwa razy niemal stracił panowanie nad swoją maddarą, raz prawie pomylił kolczyki i założyłby dwa takie same na jednym uchu zamiast na odwrót, ale w końcu mu się udało i aż odetchnął.
– Specjalnie to robiłaś – fuknął rozbawiony. Nie musząc się już na niczym skupiać postanowił nieco jej się za to wszystko odwdzięczyć i splótł swoją szyję z jej szyją, oczywiście lekko, głównie się o siebie ocierali. Dobrze, że nie mieli kolców pod futrami ani innych niespodzianek.

[Ostoja Zimy]

Sahida zachichotała na przytulenie –
Jaaaa? No coooś Tyyy – wyszczerzyła ząbki w niewinnym uśmiechu. Jej zachwyt prezentem od smoka nie minął, stworzyła maddarową taflę wody dzięki której mogła się przyjrzeć –
Jak wyglądam? – twór zniknął, a ona sama zapozowała niczym łania na rykowisku. Cieszyła się obecnością smoka choć dalej czuła lekki niepokój. Czy tym razem mogła kogoś dopuścić do swojego serca?
Pozostaje jeszcze jedna kwestia…
– Pełnia... – zaczęła niepewnie i odsunęła się od smoka o krok, by móc spojrzeć na niego
– Wiesz, że będę… musiała kiedyś opuścić tereny wody. Jak się z tym czujesz? – powiedziała dosyć niepewnie. Ostoja na samą myśl o powrocie, czuła jak w żołądku coś jej się przewracało. Nigdy samotność nie była dla niej problemem, ale teraz? W grocie nie była sama, otaczały ją pisklęta, obok siebie miała również Wspomnienie, a w stadzie była również jej mistrzyni którą traktowała jak własną matkę. Z drugiej strony, w Ziemi miała przyjaciół, ojca Bojowego oraz Pogoń – własnych rodziców.
Nie chciała psuć tej romantycznej chwili, ale musieli kiedyś o tym porozmawiać, nie chciałaby też zniknąć któregoś dnia bez słowa, gdyby była zmuszona wrócić, choć nie wydawało jej się by Rozkwit kazał jej wracać tak nagle.
– Chciałbyś, żebym została?

[Wspomnienie Nocy]

Odsunął się nieco, przy okazji ocierając się pyskiem o bok jej szyi, by móc lepiej ocenić jak wygląda. Pióra na jego karku uniósł się lekko.
– Pasują do Ciebie. Tylko uważaj, żeby o nic nimi nie zahaczyć, ale... Wyglądasz naprawdę uroczo – czy tak mówi się komplementy? Tak czy jednak inaczej i jednak się wygłupił? Wspomnienie miał już partnerkę, lecz teraz czuł się tak, jakby był świeżakiem. Zaczęło do niego docierać, jak płaski, pozbawiony uczuć i czułości był jego związek z Pająk. I po raz pierwszy pomyślał, że lepiej się stało, że ona odeszła. Dzięki jej decyzji mógł rozwinąć skrzydła i lecieć dalej. Z kimś innym u boku. Z kimś lepszym.
– Wiem – mina mu zrzedla, a pióra na karku natychmiast opadły, legły gładko na karku. – Nie ma znaczenia, czego chcę. Pragnę, żebyś ze mną została, ale wiem, że to w Ziemi masz przyjaciół, rodziców, być może rodzeństwo i na pewno za nimi wszystkimi tęsknisz, a ja... Nie będę stawał Ci na drodze, ograniczał Cię ani zakazywać powrotu – powiedział nieco płaskim tonem głosu. Wypowiedzenie tych słów nie było dla niego proste, lecz nie zamierzał drugi raz popełniać błędu i nalegać, by druga strona zmieniła swoje otoczenie wyłącznie dla niego. Przy Pająk skończyło się to po prostu źle. W tym przypadku decyzja należała wyłącznie do Sahidy.

[Ostoja Zimy]

Zamknęła oczy, a na pysku zagościł jej delikatny, bardzo subtelny uśmiech.
Usiadła na ziemie wciągając powietrze do płuc. Zgłębiła się chwilę w swoje myśli, trawiąc przez dłuższą chwilę w ciszy.

– Jestem tu już kilka dobrych księżyców – otworzyła oczy, jej ton głosu był spokojny i subtelny – Dałeś mi coś, czego właściwie nie doświadczyłam... Nigdy. Widzisz, ja... byłam znaleziona przez mojego przybranego ojca. Pogoń – moja matka, chyba nie była za bardzo gotowa na zostanie matką tak nagle. Zaraz po moim znalezieniu, mój ojciec zasnął, na bardzo, bardzo długi czas – spojrzała na swoje łapy – Pogoń, starała się. Ale niebawem sama zniknęła, nie widziałam jej już bardzo długo. Przez wiele księżyców byłam praktycznie sama, Pełnia. Od pisklęcia przemierzałam tereny Wolnych Stad w pojedynkę. Przy tobie, uświadomiłam sobie ile straciłam. – och, czy to łza? – Dałeś mi rodzinę, nie chcę stąd odchodzić. Tutaj czuję się... Potrzebna. Przyjaciele są dla mnie bardzo ważni, ale każdy z nas przemierza swoje własne ścieżki. Nie porzucę ich, po prostu będziemy widywać się rzadziej, ale chyba zrozumieją. – posłała smokowi ciepły uśmiech, a wierzchem łapy wytarła napływające łzy.

[Wspomnienie Nocy]

Nie przerywał milczenia, pozwolił jej na zebranie myśli i ubranie ich w odpowiednie słowa. O napięciu świadczył jedynie lekko drgający ogon i pióra, które składały się i podnosiły na zmianę. Nie miał zbyt wielu nadziei, wszak Ostoja przyszła tu jedynie odpocząć. W Ziemi miała całe swoje życie, tak przynajmniej sądził, gdyż ciężko mu było uwierzyć, że smoczyca nie była w swoim gronie popularna.
Odpowiedź zaskoczyła go. Wyglądało na to, że Ziemia nie słynęła ze zbyt opiekuńczych rodziców, wyjątkiem mogła być jedynie Cynamon, lecz od dawna się z nią nie widział. Teraz to Pełnia milczał.
~ Jesteś pewna, że tego chcesz? Na pewno? ~ spytał dla pewności. W myślach, gdyż swojemu głosowi nie ufał. ~Nie wrócisz już do swojego dawnego legowiska ani obozu, a jeśli nawet, to raczej nie na długo. Nasze stada mają sojusz, ale reakcja niektórych może być dla Ciebie bolesna. Jesteś na to gotowa? Rozmawiałaś już z Rozkwitem, czy jestem pierwszy, który się o tym dowiedział? ~ spytał cicho. Zobaczywszy na jej pysku łzy powoli przysunął do niej swój rogaty łeb i szybkim pociągnięciem języka zlizal z jej paszczy słoną ciecz. To znaczy te, które pozostały w jej futrze po przeciągnięciu łapą.

[Ostoja Zimy]

– Nie dbam o to, co smoki których nie znam mają do powiedzenia. Nie wydaję mi się, aby przyjaciele mieli mi to za złe, grota? Hah – parsknęła śmiechem, świeżo po przeprowadzce z groty rodzinnej uciekła ze stada, więc nawet nie zdążyła się przywiązać do nowego legowiska, jej nowym domem była Woda. – Nie rozmawiałam jeszcze z Rozkwitem, później zamienię z nim słówko. Chciał, żebyś po prostu o tym wiedział pełnia. Ziemia zawsze będzie kawałkiem mojego domu, tak jak Woda. Ale chcę więcej spędzać czasu tu... z Tobą i pisklętami. – powiedziała wtulając łep pod gardziel smoka.

[Wspomnienie Nocy]

Nie wszystko rozumiał, nie do końca wiedział, jak wyglądała jej sytuacja w Ziemi i miał wrażenie, że smoczyca traktuje to trochę zbyt lekko, lecz to mogło być tylko błędne wrażenie. Pełnia nie uczył się na błędach jak widać, skoro zgadzał się po raz drugi na coś takiego... A może robił to dlatego, że widział w Sahidzie kogoś całkowicie innego niż Pająk. Uczuciowego i nieco impulsywnego, lecz prawda była taka, iż smoczyca była wobec niego cieplejsza i pomogła mu bardziej w te parę księżyców, niż Koral przez całe swe życie. To on pomagał jej, a ona tego nie doceniała. Wiecznie prowadził ją za rączkę i nie było w tym nic z partnerstwa.
~ Ja się zgadzam, ale nie wiem, co na to Rozkwit. Tym jednak będziemy martwić się później. Czy... Chciałabyś zostać w Wodzie jako moja partnerka? ~ zapytał cichutko, przymykając ślepia i wtulając się w Zimę. Objął ją skrzydłami, a pysk przycisnął do jej łba uważając przy tym na jej rogi, żeby się nie pokaleczyć.

[Ostoja Zimy]

Smoczyca w dosyć niekontrolowany sposób wydała z siebie dzięki... Gruchania jak u gołębia? Złapała się łapa za pysk, a następnie wyszczerzyla ząbki w niewinnym uśmiechu. Co mogła powiedzieć więcej? Była szczęśliwa.
Przybliżyła swój pysk do żuchwy samca i zaczęła go iskac w geście czułości
Po jego słowach odsunęła się i zasmiala. Trochę zaskoczyło ja to pytanie, wszak już zachowywali się jak para.
– Och Pełnia, jasne że tak. – dała mu soczystego, długiego na cała jego mordkę liza.
– Niebawem porozmawiam z Rozkwitem, ale chyba będę musiała wrócić na chwilę do Ziemi, porozmawiać z rodziną i przyjaciółmi.

[Wspomnienie Nocy]

Gruchanie jak u gołębia? Zabawny dźwięk, wargi samca uniósł się, lecz smok nie zaśmiał się, gdyż w tym momencie mogłoby to zostać uznane za wyśmiewanie się, co było zdecydowanie nie na miejscu i nie takie były jego intencje.
– Chciałem się tylko upewnić – powiedział cicho, nachylając się nad nią i skubiąc ja delikatnie zębami w lewe ucho w zaczepnym geście, a następnie otarł się swoim pyskiem o jej pysk i owinął swój ogon z jej ogonem. Jak tak dalej pójdzie zliżą sobie całe futro z pysków i okolic, co jednak ważniejsze taka myśl wzbudzała w nim jedynie przyjemne uczucie w żołądku, tak jakby miała to być nagroda warta każdej ceny.
– W porządku, rozumiem. Postaraj się ignorować tych, którym się to nie spodoba. Na pewno tacy będą – przestrzegł z lekkim cieniem współczucia. Sahida nie miała przed sobą łatwej drogi, trudno powiedzieć, jak zareaguje Rozkwit. Przy Pająk zachowywał się w porządku i wykazał więcej klasy niż Korona, który próbował wręcz żartować z poważnej sytuacji, lecz od tamtej pory minęło mnóstwo czasu, a każda sytuacja była w końcu inna i rozpatrywana osobno.

[Ostoja Zimy]

Nie bała się reakcji stada, wiedziała, że mogła liczyć na wsparcie swoich przyjaciół. To nie było łątwe dla niej i dla nich, ale to był kolejny etap jej życia, który postanowiła zacząć. Zdanie nieznaczących smoków miała pod ogonem, jedynie obawiała się reakcji swoich rodziców. Z drugiej jednak strony i tak rzadko ich widywała...
Polizała czule Pełnie w kącik pyska i odbiła się silnie łapami od ziemi, machnęła równie mocno skrzydłami by wzbić się.
– Przez jakiś czas mnie nie będzie – powiedziała, a głos jej drżał. – Powiedz pisklętom, że mama niedługo wróci. Obiecuję. – nie oglądając się już za siebie, ruszyła ku terenom swojego starego domu.

[Fenomenalna Flądra]

Nie lubiła latać, bardzo, ale nie chciała pół dnia tułać się wolnym krokiem po ziemi w poszukiwaniu wolnego miejsca. Tak, może to dziwnie brzmi, ale miała na tyle pecha że jej ulubione miejsca były zajęte. Jezioro Południowe? Nie, już lecąc widziała co najmniej dwójkę smoków... Jezioro Nillim? Również nie, cała wataha wilków i jakieś inne większe stworzenie na zachodnim brzegu. Rzeki zazwyczaj ciągnęły ze sobą wypełzające z lasów drapieżniki lub były za płytkie, aby w nich wygodnie siedzieć. Była jeszcze opcja, aby siedzieć w jaskini, gdzieś w podwodnych jaskiniach które się z nią łączyły, może odwiedziłaby tatę? Wolała dać Barusowi drzemać w spokoju, bez zbędnych plusków wody przy gwałtowniejszych ruchach, kiedy sunęła przez zalane tunele.
No i co, no właśnie nic, nie znalazła żadnego pasującego jej miejsca. Gdzieś z powietrza błysnęło jej coś w Szklistym Zagajniku. Choć ostatni raz była na Terenach Wspólnych jako pisklak i ma jeszcze jakąś traumę z nimi związaną, przełamała się aby zobaczyć co to było. Srebrzysty Staw rzeczywiście pięknie odbijał promienie słońca. Miała nadzieję, że mimo piękna tego miejsca nie było za często odwiedzane, nie chciała bowiem gości. Tym bardziej z pozostałych stad. Do tafli podeszła niepewnie, zanurzając później zaledwie kostki, no, może trochę wyżej. Następnie zsunęła się, jakby podłoże jeziora było śliskie. To były jedynie pozory, bo wybiła się delikatnie z tylnych łap, które pozostały w miejscu, a cały ruch umożliwił jej sięgnięcie daleko przednimi i rozciągnięcie się w wodzie. Leżała tak, z zanurzonymi łapami, do połowy również skrzydłami i piersią. Kiedy woda się uspokoiła spojrzała na swoje odbicie. Widziała fałdki skóry, potwierdzające, że jednak się starzeje. Trochę zmęczone ślepia, wyprany z emocji pyszczek. Trochę smutny widok, a jednak zaśmiała się cichutkim "heh". Ile już księżyców minęło? I o ile mniej księżyców życia przed nią? Przynajmniej w powrocie na te ziemie znalazła w końcu spokój, a aktualna sytuacja nie stresowała ją tak jak zanim stąd odeszła. Nie miała już miłości swoich dzieci, przynajmniej nie taką jak kiedyś. Nie chciała im się wtrącać w życie, łatwiej chyba będzie im z matką, której nie było i nie ma. Zanurzyła łeb dla szybkiego wdechu i wydechu.
Nie mogła tu tak sama siedzieć, odpłynie za daleko w rozmyśleniach i jeszcze źle się to skończy. Niby dalej odczuwała resztki tamtej "szalonej" wody, która na siłę ją rozweselała, ale nie tego potrzebowała. Chciałaby z kimś porozmawiać, tak po prostu. O tym co u rozmówcy, o tym co u niej. Ale... kogo wołać, aby przypadkiem nie odciągnąć go od czegoś ważniejszego? Wnuczki mogły być zajęte nauką, dzieci nauczaniem wnuczków. Tatusia nie będzie wołała taki kawał drogi, plus na pewno ma ciekawsze zajęcie.
Spojrzała się w niemalże bezchmurne niebo. Braciszek przywódca na pewno zajęty... przewodzeniem, a przyjaciele? Honi, której nie widziała milion lat i jak już to odwiedzi ją po prostu w jej jaskini, głupio tak wołać na przywitanie. Błysk oczywiście zajęty był córką od czasu jej powrotu.
I kogo, i kogo wołać jak nikogo nie ma. Utwierdziło ją to w istniejącym już przekonaniu, że nikogo nie miała. Nikogo na tyle bliskiego, aby wołać go do takich rozmów. Dzieci, które mają własne życia, dwójka przyjaciół którym nie chce zawracać głowy skoro na pewno mają coś ważniejszego do roboty.
Ale, ale może chociaż zapyta? Tylko nie Honi, bo przecież jak już pomyślała wcześniej, głupio jej nawet było, odwiedzi ją po prostu potem. Wysłała wiadomość do Błyska. Taką delikatną, cichutką. "M-masz może czas przyjść do Szklistego Zagajnika? Jak jesteś bardzo zajęty to rozumiem, chciałam tylko porozmawiać, nic ważnego." Z kolejnymi słowami robiło jej się jakoś coraz głupiej i głupiej. No bo po co zawraca mu łeb, na pewno ma coś ważniejszego na głowie niż byle gadanina. Położyła więc i pysk w wodzie, zanurzając go do połowy jego wysokości i przymknęła oczy. Nie ma co kogoś wołać. Po prostu poleży i wróci później do swojej jaskini. Leżała, leżała... no i bardzo szybko zasnęła, bo było tu tak cicho i tak spokojnie.