Łączka Przy Skale

[Ostoja Zimy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zmierzyła Ametystową od łap po rogi – Czemu tak uważasz? – smoczycza powiedziała to niemałym zdziwienie. Sasanka była... piękna, miała smukłe kształty, talię osy, wyjątkowe kryształowe rogi, oczy kontrastujące z jej łuskami. Pewnie nie miałaby problemu ze znalezieniem partnera, pytanie tylko, czy smoki patrzyłyby na coś więcej niż wygląd. Czy ona również zrobiłaby to samo i poświęcała siebie aby zadowolić innych, a później, oszukiwać się tak bardzo sprawiając, że oszustwo stałoby się prawdą? Czy uczyniłaby to samo co... ten smok?
– Nawet jeśli tak jest... nie zadowalaj innych i nie poświęcaj siebie. – powiedziała do smoczycy.

[Jaśniejąca Konstelacja]

Wyraźnie się zmieszała na ten temat, ale musiała spić co sobie nawarzyła bo w gruncie rzeczy to ona zaczęła dopytywać. Uciekła spojrzeniem na bok, w przeciwnym kierunku niż ten gdzie siedziała Ostoja.
– To trochę skomplikowane. Po prostu nie życzę nikomu tego losu, użerać się z moim charakterem. – I było coś jeszcze, czego nikomu raczej powiedzieć nie zamierzała. Każdy miał swoje sekrety, a ten powinna zabrać do grobu.
Kolejne słowa Ziemnej wymusiły na Sasance lekki uśmiech. Nie robiła tego za często, jej mimika zwykle była przesadznie neutralna, a więc trudno było wyczuć czy w danym momencie udaje, czy naprawdę się uśmiecha.
– Gorzej, jeżeli moje szczęście miałoby zagrozić innym. – Szepnęła.

[Ostoja Zimy]

Oparła brodę o wierzch przedniej łapy przewiercając Ametystowa złotymi ślepiami. Zaciekawiła wojowniczkę, ale nie naciskała, temat mógł być dla niej drażliwy. – Nie znam Cię, cięzko mi powiedzieć jaka jesteś – położyła w końcu łeb na trawie – Myślę, że ekhem... jakby ktoś Ciebie tak bardzo mocno polubił jak ja tego smoka, to właśnie chyba za ten charakter, choć, jak widzisz, nie jestem ekspertką w tej dziedzinie – wypuściła powietrze pyskiem, mrożąc kilka źdźbeł trawy.
Dosłyszała cichutkie, wręcz ledwo słyszalne słowa Wodnej, ale nic nie powiedziała. Fiołkowo-łuska była owiana nimbem tajemnicy, co jeszcze bardziej wzbudziło ciekawość Zimy. Taka jej była natura, dociekliwa, często wciskająca nos tam gdzie nie powinna, ale nie miała zamiaru przez to naruszać strefy komfortu koleżanki. – Często wychodzisz w nocy? Czy to raczej wyjątek? – podniosła głowę z ziemi.

[Więzy Krwi]

Isima zawsze była jedną z tych co wszędzie ich pełno. Polujesz w lasach. Badasz tajemnicze jaskienie. Otwierasz lodówkę...no dobra, może nie to ostatnie. Nie dało się jednak zaprzeczyć, nastoletnia samica była żądna przygód. Chociaż tym razem raczej nie zazna ekscytacji. Przynajmniej było to wątpliwe Ale mimo tego, polana była urokliwym miejscem.
Słońce już prawie zaszło. Miej-więcej w tym okresie Różana Łuska stawała się najbardziej aktywna. Nie raz zdarzało jej się przesypiać większość dnia, by fukcjonować nocą. Większości smoków to znacznie nie przeszkadzało, chociaż czasami brakowało jej towarzystwa gdy inni spali. Co prawda smoki nie były ściśle nocnymi lub dziennymi stworzeniami, więc nie raz i w nocy mogła znaleźć kogoś do pogaduszek.
Sylwetka dwu-kolorowej smoczycy była ledwie widoczna, gdy Różana Łuska lądowała na polanie. Wyglądało na to że jak na razie była tu sama. Tym razem udało jej się wylądować całkiem sprawnie. Pod łapami rozpościerała się zielona trawa, a gdzie nigdzie można było nadal zobaczyć polce kwiaty. Samica była w stanie dostrzeć kilka rodzajów. Zazwyczaj były dość małe, białe, niebieskie i fioletowe. Zastnawiało ją trochę czy któraś z tych roślin była wykorzystywana jako medykament. Jednak nie wiedziała praktycznie nic na ten temat i nie mogłaby odróżnić od zwykłego chwastu.

Jej ciało zamarło gdy wychwyciła czerwony kolor. Przez chwilę w umyśle smoczycy pojawiła się wizja wielu rodzajów stworzeń, zaplątanych w pędy mortifery, od dawna już martwych. Słodki zapach i szept zachęcający ją do zbliżenia się. Zachęcający do stania się jedną z wielu ofiar...

Isima pokręciła gwałtownie głową, po czym podeszła nieco bliżej. Mogła teraz dostrzec że były to jedynie nieszkodliwe maki. To...tylko maki. Isima wypuściła z ulgą powietrze. Chyba ta cała sytuacja namieszała z jej głową. Różana Łuska przymknęła oczy, wypuszczając trochę zielonkawych płomyczków. Miała ogień. Póki miała ogień, nic jej się nie stanie. Tymbardziej że tym razem wiedziałaby co powinna zrobić.

/Palenie Piskląt/

[Palenie Piskląt]

Podczas rozmyślań Isimy, w pobliżu znalazła się pewna Brzoskwiniowa smoczyca, która tą tym razem zamiast faktycznego brzoskwiniowego koloru była umazana calutka w popiele, który to pochodził od drzewa, które to gdzieś tam daleko stało się dość okazałą kupką popiołu. Ten który miała na sobie, był jeszcze ciepły, acz powoli wytracał swoją temperaturę, a sama Palenie nie za specjalnie rozglądała się w wokoło, toteż w pierwszej chwili nie spostrzegła przebywającej tutaj smoczycy.
– Logien! Logiiien! Zlycle stlaclilo bly slenls blez clobie! – Zanuciła pod nosem, w oczywiście swoim dialekcie, a wokół niej na ułamki sekundy pojawiły się ogniste iskierki. Pył co rusz z niej spadał, pokazując jakie jego chore ilości znajdowały się w jej futerku. Jej oczom również zwróciły uwagę na czerwone maki, które to spowodowały, że ta się zatrzymała. Nic jasno nie wskazywało dlaczego to zrobiła, ale widać było, że nad czymś się zastanawiała. Nie była to jednak wizja podobna do tej plagijki, a bardziej to, jak cało to miejsce staje w nieposkromionych płomieniach, trawiąc zwierzęta, rośliny oraz wszystko to, co mogło ulec spopieleniu, bądź stopieniu. I miała już przejść do działania, gdy wtem spostrzegła, że w sumie ktoś tutaj z nią jest. Ta jednak jedynie się szeroko uśmiechnęła do nieznajomej. – Wlitalj nlenzlamlojo! – Przywitała się radośnie, na razie odrzucając wcześniejsze zamiary.... przynajmniej na teraz.
Brzośka zaraz potrząsnęła całym swoim cielskiem zrzucając z siebie ten cały pył, aby wypaść w miarę dobrze przed nowym pyskiem! Może i nie była za czysta na początku, acz to nie miało znaczenia!
– Wliblac, ali tlac splaliwlam tlutliz dzlewlo, żlem mluslamam sli z tleglu wsytikgo wytlazlac. – Wyjaśniła ogarniając się jako tako. Szmaragdowe ślepia następnie wbiły się z zaciekawieniem w plagijke, badając jej wygląd tak, jak pozwalała na to noc. – Las mlaz nyaaa imile? –

[Więzy Krwi]

Isima w sumie prędzej wyczuła zapach samicy, niż tak naprawdę ją zobaczyła. Głównie dlatego że nie był dla niej zbyt znajomy. Oczywiście znała go z granicy dzielącej dwa stada oraz czuła go trochę na jeden z samic które dołączyły ostatnio do Stada. Wiedziała oczywiście że była to woń Ziemi. Stała się na tyle skupiona na kwiatach, że nie zauważyła jej z daleka. Zaklęła w myślach. Powinna być rzeczywiście bardziej uważna. Jeżeli ktoś by ją tak podszedł i chciał zaatakować, byłoby już za późno by reagować. Trenując by być łowcą powinna być o wiele bardziej czujna. Tak bardzo jak nie do wszystkiego podchodziła poważnie, bycie dobrą karmicielką stada było dla niej bardzo istotne.
Na jej szczęście, nieznana jej samica nie zdawała się próbować rozerwać jej gardła. Nie wydawała się także negatywnie nastawiona. W tym świetle nawet Isimie było ciężko określić jaki kolor futra miała smoczyca, przez ten cały pył. Co jednak bardziej zwracało jej uwagę, to prawie niezrozumiała mowa. Szczerze, Isima musiała przez chwilę przetrawić w myślach co powiedziała Palenie Piskląt, nim do niej doszło. I to także na zasadzie domysłów. Hebog miał trochę niewyraźną mowę, ale nadal dało się go zrozumieć dość dobrze. Tutaj jednak było to prawie jak inny język.
Isima w zasadzie wyłapała "spaliłam" "drzewo" i chyba "wytarzać". – Spaliłaś drzewo i się w nim wytarzałaś? – Samica ostrożnie powtórzyła za nieznajomą, lekko przekręcając głowę. Musiała się upewnić że dobrze usłyszała o co samicy chodziło. – I...Różana. Jestem Różana Łuska...a Ty? – Isima zapytała. Była w sumie zaciekawiona tym na co się natknęła. Nie spotkała nikogo kto mówiłby w ten sposób i palił sobie drzewa "bo tak".

[Palenie Piskląt]

Na pytanie Palenie pokręciła energicznie głową na znak, że o to wszystko chodziło. W zasadzie najlepiej dla niej byłoby praktyczne spalenie jakiegoś drzewa i pokazanie jej na żywo jak to wygląda, ale niestety nie było żadnego w okolicy! A szkoda...
– Nawzluwlam slem P-Plalenilem P-pislkont – Przywitała się ładnie i kulturalnie jak na nią przystało. Szczerze spotkana smoczyca słabo radziła sobie z jej seplejącym dialektem, więc zrobiła coś czego nikt nigdy by się po niej nie spodziewał.
~ No dobra powiedzmy, że mogę to trochę uprościć... ~ Przesłała jej niechętnie. Nawet jeżeli zrobiła to mentalnie, to wciąż dla niej samej było to raczej irytujące... dla niej właśnie jej seplejący głosik był tym co ją określał, ale... może przynajmniej spróbować.
Zaraz potem jej wzrok przeniósł się na czerwone maki. W zamyśleniu przyglądała się im przez chwile... coraz bardziej czując potrzebę obdarowania ich "kolorami".
~ Co sądzisz o tych kwiatach? ~ Rzuciła nagle nie odrywając od nich wzroku.

[Więzy Krwi]

Palenie Piskląt? Oczy samicy odrobinę się rozszerzyły z zaskoczeniu. Czy takie imiona były normalne w Stadzie Ziemi? Nie miała w sumie z czym porównać, jako że nigdy nie spotkała smoka z tego stada. ~ Palenie Piskląt...ciekawe imię. ~ Samica sama przeszła na przekazy myślowe, chociaż szczerze nie przepadała za robieniem tego więcej niż musiała. Wyczuła jednak pewien...dyskomfort związany z koniecznością mówienia w taki sposób. Nie była jednak pewna czy dałaby radę zrozumieć smoczycę normalnie.
Co sądziła o kwiatach. Samica skrzywiła się lekko. Rozumiała że kwiaty przed nią nie były niczemu winne. Jednak nadal czuła jakiś rodzaj niechęci. ~ Są piękne...ale przywodzą dla mnie nieprzyjemne wspomnienia... ~ Przyznała cicho, nie wyjaśniając nic więcej.

[Palenie Piskląt]

~ dzięki ~ Rzekła pogodnie słysząc zaciekawienie jej imieniem. Zmieniła szybko minę, gdy usłyszała o reakcji na kwiaty. Spojrzała w ich stronę. Widać że nad czymś myśli.
~ Rozumiem. Dla mnie osobiście... są szare i smutne. ~ Przemówiła zaraz zrywając jeden z nich i oglądając go już mając go w łapie. ~ Nie dosłownie. Acz... czuje, że tak jest. Szare... smutne... jakby ktoś zabrał z tego wszystkiego sens. Może dlatego gdy coś złego nas spotyka, te przypominają o tych złych czasach? ~ Nagle wspomniany kwiatek momentalnie stanął w płomieniach zamieniając się w kupkę popiołu. Przeczesała nim włosy wracając do bardziej pogodnej miny. ~ Ogień pomaga mi nie myśleć o takich rzeczach. Sprawia, że czuje się szczęśliwsza, z pierwszym momentem gdy płomienie zetkną się z korą... ~ Tutaj się lekko rozmarzyła. Gadanie normalnie było bardzo męczące, bo niejako musiała starać się, aby zdania miały sens, a nie żeby miały możliwości na domyślanie się.... to było męczące.
Brzośka nagle podskoczyła przez dopiero co wymyślony pomysł. ~ Może i tobie to pomoże! Spróbuj spalić te kwiaty. Zobaczysz, że poczujesz się o wiele lepiej, gdy pokażesz złym myślą, że to ty nad nimi panujesz, a nie one nad tobą! ~ Bo co złego może się stać!!?

[Aberracja Światła]

Trochę żałowała, że z góry nie ustaliła miejsca, gdzie miały się spotkać. Tereny wspólne były przecież ogromne. No, nie takie wielkie jak stad, ale dalej niełatwo było znaleźć tu smoka. Wysłała więc w razie czego impuls, aby powiadomić smoczycę, gdzie dokładniej się znajduje.
W międzyczasie, czekając sobie grzecznie na nią, oparła się plecami o tę wielką skałę. Wyjęła z torby jeden z kamieni szlachetnych, różowy opal i zaczęła go testować na różne sposoby, ciekawa jakie właściwości kamyczka dziś odkryje.

[Niezapomniana Pogawędka]

Pośpiesznie zmierzała na wskazane miejsce, trzymając przy sobie kilka glinianych tabliczek, by zapisać to co zostanie jej przekazane, by móc sobie powtórzyć później już w obozie. Wyszła zza rogu i zobaczyła samicę, z którą umówiła spotkanie. Podeszła do niej i ukłoniła się, odkładając tabliczki na bok, opierając je o skałę.
– Dimo, Mi ümet Niezapomniana Pogawędka. Miałam nauki z Brasomem, to jedyne co potrafię powiedzieć.– Uśmiechnęła się i też usiadła na przeciwko piastunki. Dobrze było poznać kogoś równie zainteresowanego niecodziennymi rzeczami co ona, piastuni mieli to chyba w zwyczaju.
– Skąd wziął się ten język? Ma on jakąś nazwę?– Zapytała, biorąc jedną tabliczkę i rylec. Gotowa na zapisywanie, patrzyła na smoczycę z ogniem pasji w ślepiach.

[Aberracja Światła]

Uśmiechnęła się na widok smoczycy. Podniosła nawet skrzydło, coby na pewno zauważyła, gdzie siedzi.
– Nie przeszkadza ci brak wody w pobliżu? Możemy się przenieść, jeśli chcesz. – Zagadnęła, gdy była już bliżej. Bez problemu widziała, że Niezapominajka(bo takie przezwisko jej właśnie nadała) jest smokiem morskim. Wraz z kzale i ozele, morskie były jedną z łatwiejszych do rozpoznania ras. – Ah, znasz bag-syn Kizoku, Brasom! Pozdrów go kiedyś, jak znów go spotkasz. Dawno go nie widziała. Ta smoczyca ma dużo spraw na głowie ostatnio i rzadko oddala się od obozu. – Westchnęła trochę smutno. Może dosłownie jej synem nie był, ale mentalnie go zaadoptowała już dawno temu!
– Język Akarubi jest używany w jej stronach, jak u was ten, którym teraz mówi. "Smoczy" się nazywa? "Wspólny"? Ona słyszała już tyle określeń na niego, że sama nie wie. Sama nazwa, Akarubi wydaje jej się, że pochodzi od "Akareba". Nie ma dosłownego tłumaczenia na tutejszy. To coś jakby... "podstawa tego, co jest mówione"? Kiedyś był o wiele prostszy. Starsze istoty, w tym smoki układały tak samo zdania, ale nie zaprzątały sobie głowy odmianami. "Skakać", "Skakała", "Skakałaby", a nawet "Zeskoczyć" było jednym i tym samym, "eracen". Wszyscy się rozumieli, ale najwidoczniej z przybyciem nowych języków do ich domu, stał się bardziej skomplikowany, aby odpowiadał ne-hire.

[Niezapomniana Pogawędka]

Piastunka pokiwała łbem przecząco na propozycje smoczycy. Nie winiła jej za generalizacje, ale postanowiła sprostować sytuację, gdyby w przyszłości ktoś inny wziął to bardziej do serca.
– Morskie smoki nie są rybami, nie potrzebujemy wody by przeżyć. Znaczy, nie bardziej niż każdy inny smok, wodę wciąż musimy pić. Ale dziękuje za ofertę, niestety w wodzie gorzej się zapisuje.– Powiedziała, wyciągając tabliczkę i rylec. Dobrze jakby zaczęli od podstaw, alfabet, jeżeli takowy istnieje i podstawowe zwroty. Tak jak przy ludzkim, kiedy uczyła się go z Sekcją.
– Język którym się posługujemy nazywamy “Smoczym”. “Wspólny” to język używany przez większość ras, do komunikacji między sobą. Jeżeli uważasz, że smoczy ma ciężkie odmiany, to ciesz się, że nie widziałaś ludzkiego. Te dwunogi mają inne słowa na każdą formę. Czasami nawet więcej niż jedno na daną formę, w zależności od czasu i płci. Sama nie wiem po co im tyle słów, w smoczy jakoś łatwiej się w tym połapać. Ale mniejsza, mogłabyś może zapisać coś na tabliczce? Jeżeli jest to może alfabet, to chyba podstawa każdego języka.

[Aberracja Światła]

– Ah, widzisz. W jej domu jest więcej ras niż tutaj. Co jest uogólniane, nasze mają kilka. Tutaj mają "morski", a u nas są Ytrai i Plasi. Plasi są jakby... jak ty? Nie potrzebują cały czas wody, mogą spokojnie chodzić po lądzie i żyć jak reszta tylko z kilkoma tymi... bonusami. Wiesz, super fajne płetewki i śliczne łuski-błyski! Ytrai są bardziej związane z wodą, niektóre nawet nie chcą wychodzić na ląd! Ty uwierzysz lub nie, ale to naprawdę jak gad-ryba! smok-ryba! – Chciała ładnie wytłumaczyć. Niestety mimo że były to niby dwie różne rasy z perspektywy Kizi to wizualnie dalej były do siebie podobne, stąd się mogła pomylić.
Wsłuchała uważnie co ma do powiedzenia w temacie języka ludzi. Jeszcze gorzej, chyba nigdy by się w tym nie połapała! – Jasno! O dziwo Akarubi nie różni się bardzo pisownią. – Zaczęła wypisywać na tabliczkach po kolei litery. Zatrzymywała się jednak przy tych, które były nowe. – Ma po prostu kilka liter więcej. Ta tutaj na przykład, czyta się ją ä. – Przy wymowie owej literki jej pyszczek otworzył się szeroko, a sam dźwiek podobny był bardziej do "e". Podobnie wytłumaczyła w trakcie pisania liter ü oraz ö. – Na twoje szczęście nie występują za często, haha. Podobno w starej wersji Akarubi, którą mówili przodkowie było więcej dziwnych liter, a mniej tych, które teraz wspólnie używamy. Są więc bardziej pamiątkami z przeszłości. Ciekawe czy za wiele pokoleń i one znikną, hmm... – Widać było nietypową ostrość i sztywność napisanych przez nią symboli. Jednocześnie pisanie nie przychodziło jej z trudnością. Najwidoczniej taki już miała styl pisma, albo litery w akarubi były zapisywane samymi kreskami i kropkami. Jedno z dwóch.

[Niezapomniana Pogawędka]

Smoki nie wychodzące z wody? To brzmiało trochę jak kelpie albo trytony. Lecz część gadowa trochę nie pasuje do ich opisów. Może są jakieś jeszcze nieodkryte razy wodolubne. Jest jeszcze sporo ras zagadek, tak jak Akanth, która pokryta jest piórami i ma dwie pary skrzydeł.
– Nie kojarze takiego smoka, ale nieznane wolnym stadom rasy to nic dziwnego. Miałam nauki ze smoczycą z nieznaną mi rasą, ona sama nie wiedziała czym jest, czy nawet smokiem.– Powiedziała, zanim całkowicie skupiła się na tłumaczonym jej alfabecie. Rzeczywiście nie wydawał się trudny, chyba po prostu wybrała zły pierwszy język do nauki. Zauważyła ostrość z jaką pisze ognista, ale nie zastanawiała się nad tym zbyt długo. Najwyżej nauczycielka wytknie jej to podczas jakiegoś zadania. Znaki ze specjalnymi kropkami nie były tak ciężkie do zapamiętania, ale wypowiedź pewnie nie będzie najprostszą rzeczą.
– Ciekawe który język powstał wcześniej… skoro znaki są do siebie podobne, a w twoim jest mniejszy nacisk na formy, to mogłoby się wydawać, że powstał wcześniej, a smoczy jedynie się z niego wywiódł. A może jest kiedyś, stary Akarubi podzielił się na dwa języki, które teraz tworzą smoczy i nowy Akarubi.– Zastanawiała się na głos, ale nie było to pytanie domagające się natychmiastowej odpowiedzi. Potem wzięła tabliczkę i po kolei wypowiedziała każdy znak, patrząc na samicę, by zobaczyć czy poprawnie je wypowiada. Gdy już zapoznała się z alfabetem, mogą przejść do czegoś bardziej skomplikowanego.
– To może teraz jakieś podstawowe zwroty, coś na początek.

[Aberracja Światła]

Skinęła łbem na wymowę literek w alfabecie. Nie zastanawiała się jednocześnie jakoś głębiej nad podobieństwami akarubi i smoczego, tutejszego. Teoretycznie miejsca, gdzie były używane nie były tak daleko od siebie. Ot kilka pól i lasów, ogromne góry, znów pola i lasy oraz ta ogromna pustynia! Cóż... może jednak daleko. Ponad księżyc, może i dwa drogi nawet. Dobra, nieważne, wracając...
– Najprostsze przywitanie, "dimo", czyli skrót od "din immo" już znasz. Innym, luźniejszym które możesz używać w stosunku do młodszych jest "süne", a w stosunku do rówieśników po prostu "ei". – Mimo że słowa w akarubi były krótkie, starała się wymawiać je nieco wolniej. Tym bardziej to z nową literką. Wymówiła ją nieco głośniej, aby zauważyła, że tam występuje. Dała też chwilę Pogawędce, jeżeli sama chciała spróbować je wypowiedzieć. Dopiero po tym momencie milczenia i zastanawiania się, ponownie otworzyła mordkę. – Kiedy nie wiemy jak ktoś się nazywa, przydatne chyba będzie zapytać o imię. "Kane te nu gen?". W tłumaczeniu będzie to po prostu "jak się nazywasz?".
Kiedy ona spotka kogoś nieznajomego, często pyta co tu robi, skąd się tu wziął i tak dalej. Przydatne więc może być też pytanie "de im resamte", "co tu robisz" albo "de te resamte", "co ty robisz". – Ponownie chwila przerwy na ewentualne powtórzenie lub zapisanie wszystkiego na tabliczkach. – Chcesz może jakieś konkretne zwroty z góry zapisać, poznać? – W końcu nie ważne czy spotkały się tylko raz, czy będzie chciała uczyć się dalej, może miała jakieś konkretne zdania, pytania, które przydadzą jej się na co dzień.

[Niezapomniana Pogawędka]

Same w sobie litery nie były dużym problemem, zawsze największą przeszkodę tworzy wymowa. O ile litery można powtarzać, ćwiczyć samemu gdzieś po nocach, tak wymowę można poznać jedynie podczas praktyki z kimś, kto się na tym serio zna. Dlatego przykładała specjalnie dużo uwagi na wypowiadanie słów przekazywanych przez nauczycielkę. Chciała jak najlepiej odwzorowywać jej wymowę, w końcu chyba to ostatecznie się liczy się najbardziej, zaraz obok znania słów. Gdy przeszli już przez podstawowe zwroty Pogawędka zapisała sobie je na tabliczce i odpowiedziała podczas pisania.
– Tak, chciałabym poznać jeszcze kilka zwrotów odnoszących się do nauk. “Szukasz nauczyciela?”, “Chciałbyś się czegoś nauczyć?” oraz te podstawowe zwroty na dziedziny: bieganie, latanie, pływanie, mediacja.– Nie żeby była to próba podkradania uczniów, ale chyba to jest najbardziej prawdopodobny scenariusz spotkania jakiegoś innego smoka ognia. Na jej hobby przyjdzie jeszcze czas i wypytywanie się o zwoje czy księgi do wymiany stanie się jej ostatecznym celem tych nauk.

[Aberracja Światła]

Uważnie obserwowała zapiski i nasłuchiwała wymowę. Tak, całkiem dobrze jej szło. Sama przynajmniej na pewno zrozumiałaby o co chodzi.
– Tak, omówią je po kolei. "Te euren sik?", co oznacza dosłownie "ty szukać nauczyciel?". Zauważ, że gdy litery się powtarzają wypowiadają je w charakterystyczny sposób, tutaj "e e". "Te euren". – Wypowiedziała bardzo wyraźnie i dała chwilę Ziemnej, aby mogła powtórzyć. – "Te kecame nu eride soan?", " Chcesz się czegoś nauczyć?. A toOoO... będą podstawowe dziedziny.... Dasz radę je przeczytać? Jak coś to pomoże. – Zaczęła pisać na tabliczce. "szuamä", "shuanä", "bylenë', "varenë", "gulanä". – Bieganie, latanie, pływanie, mediacja i dodała jeszcze na koniec perswazja, bo chyba też powinno Ci się przydać.

[Niezapomniana Pogawędka]

Nauki były bardzo owoce, głównie dzięki dobrej nauczycielce. Pogawędka powtarzała i zapisywała słowa w staranny lecz dość szybki sposób. Widocznie miała dużo doświadczenia w pisaniu, gdyż nawet nowe znaki nie sprawiały jej problemów. Gdy już skończyli robiło się trochę późno, cienie zaczęły wydłużać się po ziemi dając smoczycą znać, że chyba nauki dobiegają końca. Ziemna uniosła łeb znad tabliczek, dopiero teraz dostrzegając przepływ czasu.
– Oh, już tak późno? Może to i lepiej, uczenie się małymi segmentami jest podobno skuteczniejsze. Moglibyśmy się tu spotykać co parę nocy? Kontynuować naukę aż będę mogła już się porozumieć, przynajmniej na podstawowym poziomie. Chętnie jednak poznam wasze zwyczaje i kulturę, uważam, że to ważna część nawiązywania z kimś kontaktu.– Powiedziała i zaczęła zabierać tabliczki. Było ich sporo, ale już przyzwyczaiła się do ich ciężaru. Gdyby nie były z gliny, to zapewne byłoby jej łatwiej, ale kto ma czas szukać całego tego drewna. Samica pożegnała się i razem z kompanką udały się w stronę obozu. Następne księżyce zapewne przyniosą rezultaty odnośnie jej komunikacji w innym języku. Najlepiej uczy się słuchając tych, którzy mówią nim na co dzień, więc powinna też umówić się na spotkanie z kimś jej znanym.

[Aberracja Światła]

Kizia zmrużyła powoli, miło oczy. Tak, rzeczywiście było już późnawo. Jej to nie przeszkadzało, ale rzeczywiście mogą się już zbierać, jeżeli Niezapominajce tak pasowało.
– Oczywiście, bardzo chętna. Wyślij jej wiadomość mentalną, gdy znów będziesz miała chwilę. – Chciała pomóc jej w jakimś wygodniejszym ułożeniu tabliczek, ale zawahała się, a następnie całkowicie zrezygnowała z tego pomysłu. Jej duża para skrzydeł nie była tak precyzyjna co zwykłe łapy, więc bała się, żeby coś nie upuścić, nie zniszczyć. Poczekała po prostu aż piastunka będzie gotowa odejść. Pożegnała się dłuższym skinięciem łba i odleciała w kierunku obozu Ognia.

[Sięgający do Nieba]

Nieczęsto wybieral się poza granice swojego stada. Tego dnia zrobił wyjątek, głównie po to, by przekonać się, czy będzie warto. Prędko uznał, że nie. Lasy, łąki, równiny, polany, kilka rzek i jezior... wszystko wyglądało tak samo, jak na terenach Mgieł i zapewne innych stad. Z tego, co wiedział, nie różniły się one prawie niczym.
Nie przybył tu w celach treningowych – szukał ciszy i spokoju. Na ziemiach wspólnych było mało gadów, większość skupiała się wokół własnych terytoriów. Zapadł już zmierzch i księżyc powoli wypełzał na niebo: nie było to nic niezwykłego, dni trwały śmiesznie krótko i prędko ustępowały nocom. Niebo, w towarzystwie białej mantykory i czarnego jelenia, zatrzymał się na niewielkiej łączce. Racząc się wyłącznie swoim towarzystwem zadarł łeb ku gwiazdom i przymknął ślepia, rozkoszując się ciszą.

/Vear