Aleja Zakochanych

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zdziwiło mnie, że zaczął tak luźno tą rozmowę. No, ale co ja się dziwię. Poznałam już tyle odsłon tego samca, że nie powinno mnie dziwić nawet to, że zdecyduje się nagle zostać czułym tatusiem i opiekunem młodych smoków. Uniosłam delikatnie kąciki moich gadzich warg. Wyraz mego pyska nieco się zmienił. Tylko odrobinkę, ale było to zauważalne. Skinęłam powoli łbem na jego stwierdzenie. – To zadziwiające, ile ich uzdrowicielka potrafi. – stwierdziłam. To prawda. Radziła sobie z tyloma problemami, tyloma uszkodzeniami, a i tak dawała sobie radę. – Chciałabym być taka jak ona. Przynajmniej wtedy nieco częściej leczyłabym smoki. – stwierdziłam i wzruszyłam delikatnie barkami. Oko nie wydawał się być tak przybity jak ostatnio. – A u ciebie, wszystko w porządku? Udało ci się odzyskać przywileje wynikające z bycia pełnoprawnym członkiem stada? – zapytałam.

Ah. Był zmienny. Pogoda też się zmieniała. Pory roku. Słodycz może nie zauważyła, ale ona również prezentowała się inaczej w tej chwili, niż ostatnio. Były to nieco mniej widoczne zmiany, ale jednak były.
–To pewnie przez te ich łapy. Mają je takie małe, że znacznie dokładniej mogą dotykać ran. No i znacznie lżej...
Skomentował dobrze wiedząc o czym mówił. W końcu już nie raz był leczony przez smoki i przez elfkę. Delikatne dłonie i magia... Tego właśnie trzeba było mu. Zresztą odkrył, że lubi dotyk, kiedy ktoś zaczepia o jego futro. No ale mniejsza o to...
–Przywileje odzyskałem. Wciąż jednak czuję się upokorzony. Nadal uważam, że nikomu nie zaszkodziłem swoim czynem, a być może dzięki mnie ten adept porzuci swoje nadzieje na utopię... Ale nie chcę o tym rozmawiać... Co Cie sprowadza tutaj? Szukasz czegoś? Zioła dla stada? Czy może masz jakiś inny powód na pojawienie się tutaj?

Nie zamierzałam wchodzić w dyskusję na temat jego kary. Nie było mnie tam i niczego nie widziałam. No i nie to było przedmiotem rozmowy, którą mieliśmy przeprowadzić. Wciąż nie wiedziałam, co zrobić. Moje serce było rozdarte, umysł także. Oko stał mi się niezwykle bliski, ale czy potrafiłabym obdarzyć go takim uczuciem? Pokręciłam powoli łbem. – Ciężko byłoby znaleźć zioła na terenach wspólnych. Zbyt wiele smoków tędy przechodzi. – stwierdziłam, patrząc na niego. Jedynie w moich ślepiach widać było rozterkę. – Pomyślałam, że będziesz tutaj, gdzie się poznaliśmy. W końcu... mieliśmy porozmawiać. – dokończyłam.

Jeśli się zdziwił to nie było tego po nim widać. Niemniej przez dłuższy czas zapanowała cisza i tylko lekki wiatr dał o sobie znać. Teraz i Oko nabrał powagi. A jednak chciała o TYM porozmawiać. Tyle czasu minęło, tyle się wydarzyło. Chciała mu po prostu powiedzieć, ze nie będą razem tak dla formalności?
–Lubię to miejsce, dlatego tu zaglądam od czasu do czasu...
Wreszcie przerwał ciszę, aby nie wyszło na to, że sparaliżowała go tymi słowami. Niemniej na temat rozmowy się nie wypowiedział od razu.
–Skoro tak stawiasz sprawę... Rozmawiajmy więc...
Oko siedzący ogon od niej wstał i przybliżył się jeszcze bardziej trzymając łeb na wysokości łba samicy. Chciał ją speszyć? Być może właśnie taki miał zamiar.

Chociaż ostatnie wydarzenia sprawiły, że straciłam nieco wiary w swe umiejętności, to jednak, w pewnym sensie, nabrałam więcej pewności siebie. Ironia. Trzymałam łeb wysoko. Nie byłam speszona, choć z pewnością zaciśnięte szczęki świadczyły o zdenerwowaniu, którego nie potrafiłam się wyzbyć. – Szczerze mówiąc nie jestem w stanie podjąć jednoznacznej decyzji. – zaczęłam. Mój głos był miękki, ale słychać w nim było pewność siebie i to, że nie zamierzam stchórzyć. Nie będę żyła wbrew sobie, ale postaram się nie ranić innych. – Stałeś mi się naprawdę bliski. Dzięki tobie uwierzyłam w to, że jeszcze nie wszystko stracone. Pomogłeś mi w treningach, za co jestem ci ogromnie wdzięczna. – tu skinęłam mu łbem, z szacunkiem. Nie jest starszy ode mnie o wiele księżyców, ale wiedzę i umiejętności ma ogromne. – Nie wiem jednak czy to uczucie, którym cię darzę, to miłość. Jeśli nie, to nie wiem, czy będę w stanie cię pokochać. Nie chcę cię ranić, ale nie wiem, czy powinniśmy być razem. – powiedziałam. Wszelkie moje obawy i niepewność w końcu ujrzały światło dziennie.

Oko stanął tuż przed jej pyskiem, dosłownie nie dalej niż dwie łuski od niej.
–Nie podejmę decyzji za Ciebie. Chcę po prostu wiedzieć czy dasz nam szansę czy nie. Już jedna samica mnie zraniła, uciekła... Nawet nie wiem czy żyje– Smutne, ale prawdziwe. Oblicze po prostu znów znikła. Nie potrafiła samodzielnie określić czy chce z nim być czy ich wybryk był po prostu przypadkiem...
–Nie czuj się wyróżniona przez treningi. Pomagam każdemu kto chce, nie jestem z tego powodu 'dobry' tylko dla Ciebie...
Po chwili znów zamilkł i się odwrócił. Westchnął i obrócił się tak, aby stanąć bokiem do Słodyczy.
–Ostatnio jesteś dla mnie bardziej oziębła niż niegdyś. Zaczynałem się zastanawiać czy tak na prawdę nie zależy Ci tylko i wyłącznie na tych treningach. Dlatego to Ty będziesz musiała podjąć ostateczne kroki. Nie chcę być znów zraniony jeśli o to pytasz. Jeśli nie chcesz być ze mną to po prostu powiedz od razu. Będzie to mnie mniej bolało w tej chwili, niż później... Kiedy będziemy ze sobą już kilka księżyców.
Mówiąc to po prostu wpatrywał się w niebo. Co ma być to będzie. Nie raz Oko przełykał gorycz porażki. Umiał sobie z tym już radzić. Niemniej przegrana walka, a związek to zupełnie inna sprawa. Wiedział jak go bolało to, gdy po raz setny przychodził do pustego leża, gdzie powinna być samica. A jej tam nie było. Nie było i nie będzie, przynajmniej na razie.

Patrzyłam na niego uważnie. Czy czułam się wyróżniona, bo mnie uczył? Raczej nie. Czy byłabym mu wdzięczna? Oczywiście. Mógł odmówić. Ale nie zrobił tego. Słysząc o swej oziębłości pokręciłam lekko łbem. Czy faktycznie tak się stało? Być może. – Jeśli tak to odczułeś, przepraszam. Po prostu... – zawiesiłam na chwilę głos, nie do końca wiedząc, jak to ująć –... często się zmieniasz. Jesteś jak futro zawieszone na drzewie, na szczycie góry. Gdy wiatr zawieje ze wschodu, przemieścisz się. Gdy wiatr się zmieni, ty również. Na samym początku myślałam, że jestem w stanie do ciebie dotrzeć. Pomóc ci. Ale każda taka twoja zmiana sprawia, że zastanawiam się, jaki jesteś naprawdę. Kiedy zmienisz się znowu? Jak bardzo się zmienisz? – nie wyrzucałam mu nic. Mój ton się nie zmienił. Cały czas był spokojny i łagodny. Chciałam mu tylko pokazać, co wywołuje moje wątpliwości. – Przykro mi, że zostałeś zraniony. I przepraszam, że nie potrafię dokonać tego wyboru. Ostatnio moja pewność co do podejmowania słusznych decyzji została wystawiona na próbę. I wiedz, że nie chodziło mi jedynie o to, byś mnie uczył. – dodałam na koniec, tak dla jasności.

Oko stał do samego końca wypowiedzi Słodyczy cicho....
Potem jeszcze chwilę nie powiedział nic, nawet się nie poruszył.
W końcu musiał coś zrobić i obrócił łeb w stronę samicy.
–Więc daj sobie czas. Nie mam zamiaru na Ciebie naciskać, abyś podjęła pochopną decyzję raniąc potem nas oboje...– Mówił bardzo spokojnie, nawet ciepłą barwą głosu. Jeśli był rozczarowany to na pewno nie dał tego po sobie poznać.
A czego on chciał? Chciał po prostu prawdy. Niemniej będzie musiał na nią zaczekać znacznie więcej, niżby chciał.
–Tak na prawdę to nikt mnie do końca nie zna i zapewne nie pozna. Dlatego rozumiem Twoje wahanie. Niemniej nie zmienię się na czyjeś zawołanie. Do zmian potrzeba czasu. Trzeba dorosnąć i znaleźć swoją drogę. Myślę, że już ją znalazłem, ale niczego nie mogę być pewien... Odnajdź i swoją drogę w miłości, Zbawienna... A wtedy daj mi znać czego pragniesz...
Potem obdarzył ją ciepłym uśmiechem, jak nigdy dotąd. Chyba na prawdę nie był zły za jej wahanie.
–Odłóżmy ten temat na inny czas. Teraz opowiedz mi dokładnie jak Ci się wiedzie jako uzdrowiciel... Pewnie masz pełne łapy roboty.

Trochę zdziwił mnie jego ton i słowa, chociaż byłam mu wdzięczna. Wdzięczna, bo z pewnymi decyzjami nie należy się spieszyć. Wręcz, nie powinno się spieszyć z niektórymi decyzjami. Dlatego też skinęłam powoli łbem na jego słowa. – Dziękuję, Zmierzchu. Postaram się odnaleźć swoją drogą. Mam nadzieję, że stanie się to szybciej niż później. – powiedziałam, unosząc delikatnie kąciki pyska. Blady uśmiech zmienił wyraz mego pyska, jakby go rozświetlając. Ślepia zabłysły, straciły tą matowość, która do tej pory była w nich widoczna. A po chwili z mojej gardzieli dobyło się westchnięcie, zaś uśmiech zmienił się na taki kwaśny. – Szczerze mówiąc, raz lepiej, raz gorzej. Próbuję się jednak nie przejmować niepowodzeniami. Nauczyciel uważa, że to dobry pomysł na radzenie sobie ze stresem. Staram się jednak podszkolić, aby częściej wychodziło. – odparłam, wzruszając bezradnie barkami. To, co mnie cieszyło to fakt, że moja torba nie jest tak szczupła jak na samym początku. Może i nie jest to szczyt marzeń uzdrowiciela, ale powoli nadrabiam straty.

Powoli uśmiech wojownika znikał z jego pyska, aż znów zrobił się lekki, jakby po prostu jego pysk zawsze układał się do takiej pozycji.
–To tak jak każdemu... Nie da się wygrać wszystkich walk, nie da się wszystkiego upolować i wszystkiego wyleczyć. Myślę, że więcej zależy od losu jaki nam gotują Bogowie, niżby sami mieli się do tego przyznać... Dlatego tez nie przejmuj się porażkami, a ciesz się sukcesami. Ciesz się też z każdego dnia jakby miał być ostatnim, bo nie wiadomo co czeka na nas następnego dnia...
Zaiste szczeniackie zachowanie Sumiennego na tą chwilę znikło, pokazując naturę Oka Zmierzchu. Jego imię było doskonale dopasowane do tego osobnika. Był pół-mrokiem, miał tajemnice, ale nadal postępował zgodnie 'ze światłem' czyli przede wszystkim przyjaźnie i dobrze. Kto jednak wiedział co krył nadchodzący mrok? Dlatego też obawy Słodyczy są zrozumiałe dla niego.

Pokiwałam powoli łbem. – Łatwiej powiedzieć niż zrobić. Mój brat zawsze mi powtarzał, że za bardzo się wszystkim przejmuję. – westchnęłam, kręcąc lekko łbem. Po chwili jednak na moim pysku pojawiła się troska i powaga. – A co u ciebie? Mam nadzieję, że zarówno podczas walk jak i polowań doskonale sobie radzisz. – zagaiłam. Nie wiedziałam, czy powinnam wspominać teraz o tej samicy, która go zraniła. Może lepiej nie? Nie chciałabym go zranić ani stracić. I w przeciwieństwie do Oka dość łatwo mnie rozgryźć. Oczywiście moje zachowanie się zmienia, ale nie tak diametralnie. I z pewnością nie jestem tak niepewna, jak samiec stojący naprzeciwko mnie. A i tak wbrew wszystkiemu potrafimy normalnie rozmawiać. Wspierać się. I pomyśleć, że czasami tak ciężko jest mi kogokolwiek zrozumieć.

–Byłem po prostu topielcem, którego niesie nurt rzeki. Teraz wreszcie mam coś na kształt kontroli nad własnym życiem. Nadal płynę 'z rzeką', ale to ja zdecyduje kiedy się zatrzymam...
Bardzo to wymijająca odpowiedź, ale lepsza taka niż żadna. Przez chwilę myślał i zrozumiał, że tak na prawdę nic nie powiedział co miałoby jakieś znaczenie. Dlatego też nieco naprostował swoje myśli.
–Jak widziałaś. Misja nam nie wyszła. Ze swoimi umiejętnościami powinienem dać sobie radę z tymi harpiami. Niemniej nie dałem i to jest przykre... Na arenie... jak do tej pory idzie dobrze, a w walkach ze smokami... Raz lepiej, a raz gorzej...
No i tyle na ten temat. Wojownik ostatnio zaliczał praktycznie same porażki, ale co poradzić. Nie miał kontroli nad losem swoim i innych.
Nawet jego ojciec- wspaniały wojownik- przegrywał...

Przechyliłam lekko łeb na bok, uśmiechając się do niego dobrodusznie. – Sam powiedziałeś, że czasami nie wychodzi. Tak jak mnie się nie udaje wyleczyć niezbyt poważnych ran, tak tobie nie zawsze udaje się wygrać. To naturalna kolej życia, choć porażki są przygnębiające. Teraz już wiem, że powinny nas motywować, zamiast ciągnąć na sam dół. – odparłam. Na moim pysku widać było ten dziwny uśmiech, zaś ton mego głosu był spokojny i delikatny, niemal czuły. Oko, chociaż nie wiem czy go pokocham, jest mi bliski. I zawsze będzie. Uniosłam łapę, by poklepać go po barku. – Nie martw się. Wszak chodzi o to, by pokazać, że się nie ugniemy. – dodałam, nieco weselej. Powoli otrząsałam się z porażki, jaką odniosłam na arenie podczas leczenia Obłędu. Nauczyciel i Ćmienie Maddary mieli rację. Nie warto rozpamiętywać i się dołować. Lepiej dążyć do tego, by być jeszcze lepszymi.

–Czasami nie wychodzi to prawda. Niemniej porażka zawsze boli tak samo. W Twoim przypadku to śmierć pacjenta albo skazanie go na ból przez jakiś czas. Ja po prostu mogę stracić życie przy jednej porażce. To jest ta największa różnica pomiędzy nami. Ja ryzykuje życie ciągle. Ty tylko w skrajnych przypadkach...– Przerwał na chwilę i lekko się uśmiechnął, aby to nie brzmiało jak jakieś wyrzuty sumienia.
–Oczywiście wybrałem taką drogę i wiedz, że w każdej chwili jestem gotowy ponieść śmierć...
Już był nie raz ciężko ranny, już raz był na skraju opuszczenia swojego ciała i powędrowaniu za Ateralem.
Niemniej jednak nic się nie stało. Był nadal taki sam jak niegdyś... No może z większym bagażem doświadczenia i ze straconym czuciem smoków przez odzyskany język...

Zmrużyłam lekko ślepia patrząc na niego uważnie. Niby miał rację. Ale to nie do końca było tak. Gdy on zawiedzie, nie obroni się, nie będzie musiał żyć z poczuciem winy. Nie będzie myślał, że zawiódł, nie uratował smoka, który pokładał w nim nadzieję. – Istnieją różne definicje ryzyka. – skwitowałam jedynie cichym głosem, zapatrzona gdzieś w nieboskłon, bo w międzyczasie przeniosłam spojrzenie moich szarych ślepi ze Zmierzchu, na niebo. Ostatnio było mi ciężko choć czułam, że się spełniam. Wiem, że nie zmieniając profesji byłabym nieszczęśliwa. Teraz, chociaż cierpię i mam pewnego rodzaju wyrzuty sumienia, wiem, że dobrze postąpiłam. Bo w końcu robię to, co jest zgodne z moją naturą, sercem i umysłem. Mam tylko nadzieję, że mój brat jest ze mnie dumny.

–To prawda... Niemniej mocny umysł przetrzyma stratę jakiegoś smoka, którego nie udało się wyleczyć. Nie pierwszy i nie ostatni... Wojownik popełnia rzadko błędy, ale jego los może zostać przesądzony jednym poślizgiem. Uzdrowiciela nikt nie zabije za nie wyleczenie chorego, albo rannego...
Przerwał i się rozglądnął. Przeciągle westchnął i się położył na łapach ze zrezygnowaniem.
–To nieistotne. Każdy robi to co chce. Nikt nie wybiera za nas. Cieszę się, że jestem wojownikiem i choćbym miał oddać Życie za stado, to zrobię to bez wahania. Niemniej nigdy nie wiadomo co nam się przydarzy. Nie szukam wojny i nie szukam śmierci.
No i Oko przegiął się na bok, bo taka była wygodniejsza pozycja do leżenia. Przynajmniej łapy sobie odpoczywały.
Następnie po prostu zamknął ślepia dając sobie odpocząć. Wiedział, że przy Słodyczy mu nic nie grozi.

Pierwsze słowa Oka sprawiły, że na moim pysku pojawił się nieco kpiący, wręcz ironiczny uśmieszek. – Nie byłabym tego taka pewna. – stwierdziłam, słysząc o tym, że nikt nie zabije uzdrowiciela za jakiś błąd. Moje słowa były jednak wypowiedziane cicho, tak, jakbym w pewnym sensie nie chciała, aby Zmierzch mnie usłyszał. Spojrzałam na niego, przechylając nieco łeb na bok. Ja siedziałam na zadnich łapach z ogonem owiniętym wokół nich. Miał rację. Każdy wybiera sam. Jeśli kocha to, co robi, nic go nie powstrzyma. Gdy tak leżał, z zamkniętymi ślepiami, wyglądał tak niewinnie i bezbronnie. Aż chciałam podejść i zatopić łapę w jego grubym, gęstym futrze. Powstrzymałam się jednak przed tym. To by były sprzeczne sygnały i mogłyby mu namieszać w łbie. Pozwoliłam mu odpocząć, nie męcząc swoim gadaniem. Tak jak wtedy, na samym początku, gdy zasnął.

Oko lubił spać, przynajmniej wtedy kiedy na prawdę pozwalał sobie na sen. Tym razem nie była to ta chwila. On po prostu zamknął ślepia...
Nasłuchiwał i uspokajał oddech, uspokajał bijące serce.
To, że nie spał było oczywiście do zauważenia. Układał łeb co jakiś czas w innej pozycji, aż w końcu odbił się łapami od ziemi i wytarzał w trawie, jakby swędział go cały kręgosłup.
Kiedy skończył, przewrócił się znów na bok, tylko że tym razem na drugi.
–Rozluźnij się. Nie bądź taka sztywna... Połóż się...
Nie otwierał ślepi, ale wiedział, że Słoczycz nadal siedzi. Była często zbyt poważna. Zmierzch miał chwilę i na powagę i na swoistą zabawę w trawie. Niemniej był nakierowany na żaden charakter szczególnie. Był lotny jak wiatr. Wiedział, że nie każdemu się to podoba, niemniej taki już był.
Dostosowywał się do sytuacji i tyle.
Przy samicy czuł się po prostu bardziej odprężony, niż przy ojcu, albo kimś spoza jego własnego stada.

Ja jednak cały czas siedziałam, patrząc na niego. Czasami jawił się w moich myślach jako niesforne pisklę, które czasami musi się samo poparzyć, żeby coś zrozumiało. Na jego słowa uśmiechnęłam się nieco kwaśno. – Jak się położę, będziesz musiał wezwać Jad, żeby zaniósł mnie z powrotem do mojej groty. – odparłam, a w moim głosie nie było rozbawienia. Co prawda wczoraj udało mi się nieco zdrzemnąć, ale mój sen był niespokojny, pełen dziwnych przeczuć. Od dłuższego czasu czułam się tak, jakby ktoś podzielił mnie na kilka kawałków. Jeden szukał ziół, drugi leczył, a trzeci szkolił się u Nauczyciela. Czwarty uczył innych, zaś piąty chodził na ceremonie, a szósty opiekował się Kuramą. Na sen, niestety, nie starczyło już kawałków.

–No chodź...-Kusił dalej, bo chyba nie było powodu dla którego musiał tłumaczyć, że zostanie tu z nią i ją choćby popilnuje...
–Jad nie będzie Ci do niczego potrzebny, a odpoczynek jedynie Ci pomoże... Zamiast rozmawiać... po prostu poleżmy sobie...
Czy miał myślenie pisklęcia? Raczej nie. Tyle zmian widziała w nim, że chyba mogła stwierdzić, iż to nie dziecinne wymysły, a świadome zmiany zachowania.
Był nieco bardziej otwarty przed Słodyczą, ale czy to oznaczało, iż go zna? To było na prawdę dobre pytanie...
–Nie daj się prosić i po prostu się skuś... Zrób to choćby dla mnie...
Przy zamkniętych ślepiach i tak się uśmiechnął i spojrzał w stronę Słodyczy. Czekał widocznie na jej reakcję. Zastanawiał się jak postąpi. On miał swoje plany i nie bał się całych sprzecznych sygnałów.
Przyjaźń a miłość... Postępuje się podobnie w obu przypadkach, tylko że w tym drugim dochodzi jeszcze kopulacja. Taka prawda...

Czas na lot. Odetchnęła głęboko i w skupieniu ugięła wszystkie cztery łapy, by wzbić się jednym susem w powietrze. Gdy tylko jej łapy znalazły się ponad ziemią, od razu w najwyższym punkcie skoku, tuż przed tym, gdy zaczęła opadać na dół, rozłożyła skrzydła i machnęła nimi, najpierw raz, potem drugi raz, aż zaczęła powoli wzbijać się do góry, przy okazji lecąc do przodu, bo skrzydła miała tak ustawione, żeby wznosiły ją coraz wyżej i dalej. Niektóre smoki kochały lot, ale Grzeszna osobiście nie widziała sensu w uwielbianiu tego. Wolała walkę. I w sumie nic dziwnego, bo była wojownikiem z krwi i kości. Ogon delikatnie sterował lotem i pomagał utrzymać kierunek w którym leciała. Łapy miała podkulone. Łeb lekko pochyliła, a ślepia zmrużyła. Leciała tak przez chwilę, skupiając się na samym locie, oraz chłodnym wiatrem. Po chwili jednak przyszedł czas na podniebne akrobacje. Po to tu przybyła. Postanowiła zacząć od tak zwanej pętli. Pochyliła łeb bardziej i zmieniła ułożenie skrzydeł. Reszta ciała podążała za łbem, zataczając koło. Gdy wykonywała pętlę, była w powietrzu do góry brzuchem. Machanie skrzydłami w tej pozycji było co najmniej dziwne. Ale adeptka się nie poddawała. Płynnymi, zgrabnymi ruchami zataczała koło. Ogon delikatnie kiwał się na boki, pomagając jej w utrzymaniu odpowiedniej pozycji podczas tej akrobacji. Musiała zatoczyć całe koło, aby powrócić do poprzedniej pozycji. Chciała spróbować następnej akrobacji, ale do tego musiała lecieć normalnie, równolegle do ziemi i brzuchem do dołu, więc przez chwilę leciała normalnie, pozwalając skrzydłom i mięśniom przywyknięcia do bycia w powietrzu i takiego wysiłku, bo co prawda było to jakieś obciążenie dla skrzydeł. Na szczęście jej budowa ciała była dość lekka i opływowa, a skrzydła, jakimi dysponowała, większe niż zazwyczaj, co świadczy o jej genach smoka powietrznego. Czas na następną część jej treningu, jaki sobie wcześniej przygotowała. Tym razem postanowiła zrobić coś innego, ale musiała nabrać prędkości. Zaczęła trochę szybciej machać skrzydłami, by nabrać prędkości, a gdy to jej się udało, przechyliła się na lewą stronę. Skrzydła delikatnie zgięła, by ułatwić akrobacje i nabrać prędkości. Niezbyt była zainteresowana cudami, jakie wyprawiała, ale o zawsze jakieś porządne ćwiczenia. Obracała się teraz wokół własnej osi z zawrotną prędkością. Czas kończyć tą akrobacje, dlatego wyrównała lot, skrzydła normalnie rozłożyła. Gdy wiatr napiął błony, adeptka musiała się postarać, żeby utrzymać równowagę, bo zakręciło jej się trochę we łbie. Tym razem przećwiczy nowy sposób lądowania. Widziała kiedyś, jak to robią inne smoki i sama też chciała spróbować. Ponownie nabrała prędkości, bo przez poprzednią akrobacje zaczęła wolniej lecieć. Kiedy tylko nabrała znów prędkości, wtedy jej łeb powędrował w dół, a całe ciało za nią, a na końcu jak zawsze ogon. Skrzydła złożyła, z tym samym powodem co wcześniej, czyli nabierała prędkości. Nie leciała prostopadle do ziemi, bo wolała nie ryzykować, zwłaszcza, teraz gdy jest tutaj całkowicie sama. Zmrużyła ślepia trochę bardziej, przez co jej złote oczy stały się niemal niewidoczne na tle złotych wzorów okalających jej pysk. Leciała, pod dość dużym kątem w dół. Jakieś trzy ogony od ziemi wygięła ciało w łuk i rozłożyła skrzydła. Wiatr od razu przez rozpiętość skrzydeł wyhamował ją i nie uderzyła ani nie dotknęła podłoża. Machnęła kilka razy skrzydłami, by unieść się trochę w górę. No, całkiem fajne. Stanowczo szybsze niż kołowanie. Po chwili machnęła kilka razy skrzydłami, żeby jeszcze nie opaść na ziemię. Wzbiła się trochę wyżej, po czym ustawiła skrzydła nieruchomo. W ogóle nimi nie machała, zmieniał tylko ich ułożenie tak, aby łapać wiatr. Jej ciało delikatnie się wyginało, aby być w jak najkorzystniejszej pozycji. Dzięki temu swobodnie szybowała w dół. Ogon delikatnie się poruszał za jego ciałem. Oddychała spokojnie, głęboko. Starała się nie zataczać okręgów, a lecieć w miarę prosto. Tuż nad ziemią wyciągnęła łapy. Najpierw opadła na przednie, później dołączył tylne i złożyła skrzydła. Podczas lądowania lekko ugięła łapy. Wylądowała i spojrzał w górę. To wszystko.

Smoki Wolnych Stad

Aleja Zakochanych

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu