Drewniana Figura Aterala

[Ateral]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ateral nie odpowiedział. Trwał nieruchomo niczym posąg, wpatrując się w Oko Zmierzchu zupełnie jakby nie zrozumiał pytania. Był bogiem Śmierci. Nie miał opinii, on wiedział. Nie musiał darzyć zaufaniem, bo wiedział. Nie czuł emocji, bo miał pewną naturę i postępował wedle niej. Nie był smokiem, a jednak wojownik Życia za takiego najwyraźniej go uznał. A boga ciężko było opisać językiem śmiertelników. On wyraźnie nie miał zamiaru tego robić.

[Jaskiniowy Kolec]

No właśnie. Ta cała wiedza... była imponująca.
Był Bogiem, był nieśmiertelnym. Ale czy znał każde zamiary każdego smoka, każdej istoty?
–Więc o to chodzi... Skoro Ty wiesz i nie potępiasz to znaczy, że są godni zaufania smoków... Bogowie wspierają nas. Ty też. Ale czemu ograniczacie się do tylko niewielkiej pomocy? Czemu nie powiesz nam kto stoi za tymi wszystkimi atakami na smoki?
Nie miało to brzmieć obraźliwie. Oko Zmierzchu zawsze był ciekawy świata.
O zmierzchu poza tym zawsze robiło się zimno... Czy to nie jakaś aluzja do przebywania w towarzystwie Aterala?
–Czy jesteś w stanie w każdej chwili rozmawiać z innymi Bogami? Czy jesteście w stanie powiększyć nasza barierę? Tyle pytań nigdy nie pozna odpowiedzi...-Przez chwilę widocznie samiec się wyłączył błądząc w swoich myślach...
–Czemu... Pozwalasz nam na utratę wszystkich bliskich. Czemu przynosisz ból...? Śmierć to kara, a nie wybawienie...

[Ateral]

– Bo macie prawo i możliwości samodzielnie odkryć odpowiedzi na te pytania, a na dłuższą metę podsuwanie wam wszystkiego pod nos nie przyniesie wam niczego dobrego – powiedział zimnym głosem bóg Śmierci. Może nawet zimniejszym niż zwykle.
Poruszył się i przez chwilę, nawet pomimo niewielkich rozmiarów, zdawał się przytłaczać Oko Zmierzchu swą obecnością i potęgą.
– Za dużo myślisz o sobie. Może dla smoka, której bezpośrednio dotyczy, jest wybawieniem i wyzwoleniem. Świat nie obraca się wokół ciebie i nie powinieneś oczekiwać, że zacznie – przytłaczająca obecność Aterala zniknęła z Ciemnej Groty, a szara postać znowu wydawała się być jedynie nieznaczącym posągiem. – Nie cierpisz z powodu śmierci innych, a z powodu konieczności dalszego życia bez nich. Nie obciążaj ich koniecznością zostawania na tej ziemi dłużej niż byliby w rzeczywistości gotowi tylko dlatego, że obawiasz się zwrócić im wolność.

[Jaskiniowy Kolec]

–Jak można zmienić swój los, nie znając go? Gdybym wiedział, że Oblicze odejdzie...-Ale przecież żaden argument nie będzie wystarczająco dobry, aby przekonać Boga... Nie bał się chłodu. Ateral wiedział to, że Oko jest gotowy umrzeć nawet teraz, za swoje pytania i bezczelność. Nawet się z tym nie krył.
–A więc wojownik, który ginie na arenie jest po prostu niegotowy do dalszego życia? Przywódca odnoszący paskudne rany, pisklę przypadkiem spadające ze skarpy... Oni wszyscy są "niegotowi"? Tyle istot w barierze i poza nią... Ty za to myślisz o wszystkich smokach, zabierając im najbliższych, pozwalając na cierpienie, zabierając ich przez głód, ponieważ dodawali mięso innym, aby przeżyli. Dobry czy zły. Bogaty czy biedny. I to nasza wina, bo jesteśmy egoistami... Powinniśmy się cieszyć z tego, że 'odzyskali wolność'?
Na chwilę przerwał odwracając wzrok od Boga. Czuł, że rośnie w nim gniew z samej rozpaczy...
–Skoro wszystko wiecie i nie macie czegoś takiego jak uczucia... Dlaczego Tarram zszedł z niebios i rozpętał wojnę ze smokami. Wielu przez niego zginęło. Czy oni wszyscy też byli "niegotowi" do dalszego życia? My jesteśmy jedynie pionkami w waszej grze czasów. Patrzycie na nas z góry decydując kogo tym razem pozbawić życia pod rzekomym uwolnieniem! Nie chcę nigdy umrzeć i nie chcę znać bólu związanego ze stratą. Skoro zwracasz wolność to uwolnij moje myśli od smutku! Nie chcę już ronić łez, nie chcę kochać... Chcę być wolny, ale nie przez wyzwolenie ducha z ciała...!

[Ateral]

Czarne ślepia Aterala zabłysły zimno.
Uniósł prawą przednią łapę i długim szponem wskazał wyjście.
– Nie jestem twoją niańką, by ocierać ci łzy i smarki po trudach życia. Nie jestem tyranem, który prowadzi ciebie i inne smoki za łapę, mamiąc obietnicami szczęścia teraz i w przyszłości. Nie ośmielaj się obciążać mnie winą w sprawach, których nawet nie próbujesz zrozumieć. A jeśli poszukujesz pocieszenia, nie znajdziesz go u mnie.
Świat rozbłysł jasnymi kolorami i raptem Oko Zmierzchu znajdował się na zewnątrz groty. Wejście do której było zamknięte grubą warstwą szronu stworzonego przez Aterala. Wizyta wojownika Życia skończyła się.

[Słodycz Zbawienia]

Po raz pierwszy zjawiłam się w grocie boga Śmierci. Boga, z którym w pewien sposób konkurowałam. On chciał zabrać ranne smoki do siebie, a ja próbowałam przywrócić je światu. Czasami się udaje, czasami nie. Teraz jednak potrzebowałam rozmowy z kimś, kto ma nieco szersze spojrzenie na świat, niż Ogniści. Przyszłam bez Kuramy, który zasłużył na odpoczynek. Dlatego zjawiłam się przed grotą, patrząc na szron. Czyżby Ateral był zajęty? Skoro tak, nie będę przeszkadzać. Usiadłam sobie nieopodal wejścia, czekając, aż szarołuskie wcielenie boga znajdzie dla mnie chwilę. Albo i dwie.

[Ateral]

Obecność Słodyczy Zbawienia sprawiła, że szron powoli stopniał, dając młodej Uzdrowicielce Ognia dużo czasu na przemyślenie sprawy, z którą tu przyszła. Ale już po chwili wejście do Ciemnej Groty było wolne od przeszkód i smoczyca mogła śmiało rozpocząć rozmowę z Ateralem. Jeżeli rzeczywiście była na nią gotowa. Bo kto wie, jakie mogły być skutki nieostrożności w kontaktach z bogiem Śmierci...

[Słodycz Zbawienia]

Któż lepiej zna naturę Śmierci niż ci, którzy z nią walczą? Ból, cierpienie, blizny. To wszystko jest moim udziałem za każdym razem, gdy próbuję komuś pomóc. Próbuję, bo nie zawsze mi wychodzi. Jak wtedy, gdy Krwiożerczy leżał na ziemi bezwładny, niemogący się poruszyć. Gdy szron stopniał podniosłam się. To chyba znaczy, że mogę wejść, skoro nikt z groty nie wyszedł. Powolnym, ale spokojnym krokiem weszłam do środka. Rozejrzałam się, zaciekawiona, ale dziwnie markotna. Odnalazłam Aterala, witając się z nim skinieniem łba. Nie usiadłam, ale zatrzymałam się. Chwilę trwało, zanim się odezwałam, jakbym nie do końca wiedziała, co leży mi na sercu. – Witaj Ateralu. – tak, to dobry wstęp. Spojrzałam na szarołuskiego, mrużąc delikatnie moje, nieco ciemniejsze niż jego łuski, ślepia. – Nie do końca wiem, czy to z tobą powinnam rozmawiać. Ale w gruncie rzeczy nasza uwaga skupia się na tych samych smokach, tylko z przeciwnych stron. Pomyślałam, że mnie zrozumiesz. – no i po tych słowach usiadłam. Zupełnie nie jak samica pełna gracji. Z takim głośnym plaśnięciem. Westchnęłam cicho, poprawiając ułożenie torby, patrząc na boga Śmierci bez skrępowania. – Ostatnio czuję się tak, jakby ktoś odebrał mi radość z tego, co robię. Ogniści chcą tylko walczyć, nie myśląc o tym, jak ciężko jest zbierać zioła i leczyć ich. Jakby to było tak łatwe, jak chodzenie. – zmarszczyłam nieco pysk i zamilkłam.

[Ateral]

Ateral w milczeniu obserwował ruchy Słodyczy Zbawienia, nie komentując niczego. Odezwał się dopiero, kiedy samica zaczęła mówić.
– Zbieranie ziół i leczenie jest naturą i obowiązkiem uzdrowiciela. Walka i emocje są naturą i obowiązkiem wojowników i czarodziejów. Czemu życzysz sobie, by oni żyli wbrew swojej naturze? By nie wykonywali obowiązków, leżąc brzuchem do góry w grotach? – czarne, nakrapiane srebrem ślepia zmrużyły się. – Twoim wyborem było stanie się uzdrowicielem. Czyżbyś wtedy nie była świadoma obowiązków uzdrowiciela, że teraz jesteś zdziwiona ciężarem swojej pracy?

[Słodycz Zbawienia]

Milczałam, słuchając słów Aterala. Czy tak właśnie to wyglądało z ich strony? Czy próbuję ich ograniczać? Słysząc ostatnią część, pokręciłam łbem, a na moim pysku pojawił się delikatny, nieodgadniony uśmiech. – Oczywiście, że wiedziałam, z czym to się wiąże. Jednak ich jest aktualnie piątka, nie licząc adeptów. Ja jestem sama. Jedynie mój kompan wspomaga mnie w zbieraniu ziół. Nie nadążam wyruszać na ich poszukiwania. Ledwie uda mi się podreperować stan jednego z nich, a za chwilę już go nie ma. – westchnęłam cicho, kręcąc lekko łbem. – Wiedziałam, że będzie ciężko. I jest ciężko. Ale oni nawet nie próbują mnie zrozumieć. Czasami nie mam zaufania do własnych umiejętności. Po tym, jak jeden z moich pacjentów umarł pod moimi łapami. To bywa frustrujące. – tym razem uśmiech zmienił się w jakiś dziwny, nieokreślony grymas. No i pięknie. Znowu wyszło inaczej, niż powinno. – Czy istnieje jakiś sposób, Ateralu, abym nie musiała ich ograniczać, ale żeby reszta Stada nie zachowywała się tak, jakbym była niekończącym się źródłem ziół i magii?

[Ateral]

Pysk Aterala pozostawał bez wyrazu, aczkolwiek bóg mógł na przykład rozmyślać o tym, czemu Słodycz Zbawienia uznała go za swojego terapeutę. Nie tak powinien się zachowywać smok względem Śmierci.
– Zawsze możesz umrzeć – powiedział zimno szary bóg. – Śmierć uwalnia cię od wszelkich trosk ziemskich skuteczniej niż cokolwiek innego.
Wpatrywał się w Słodycz Zbawienia beznamiętnie. Sprawiedliwość w jego czarnych oczach mogła mieć zupełnie inny wygląd niż chciałyby tego smoki.

[Słodycz Zbawienia]

No tak, to prawda. Po śmierci niczym nie muszę się przejmować. Ale przecież nie tego chcę. Nie chcę po prostu zakończyć swego żywota, uciekając. Chcę im pomagać. Ale z odrobiną zrozumienia dla mnie. Po chwili pokręciłam lekko łbem, a na moim pysku widniał delikatny, jakby nieco nieśmiały uśmiech. – Szczerze mówiąc nie chciałabym już teraz odchodzić z tego świata. Poza tym, śmierć nie jest dla mnie wyjściem. Bez urazy. – dodałam, a w moich ślepiach błysnęło coś na kształt rozbawienia. – Chcę być uzdrowicielem Ognia. Ale czasami czuję się odosobniona w podejściu do pewnych spraw. – wyjaśniłam, mrużąc delikatnie ślepia. Ależ mi się zebrało na rozmowy!

[Ateral]

– Zawsze tak było. Zawsze tak będzie. Mało spotykana jest obecność dwóch uzdrowicieli w stadzie, spotykane były stada liczniejsze i bardziej waleczne niż obecnie Ogień. A jednak żaden z tamtych uzdrowicieli nie przychodził do bogów skarżyć się na pracę, na którą sam się decydował z pełną świadomością konsekwencji tego wyboru, ani na smoki ze swojego stada za to, że próbowały robić wszystko, by swoje stado wzmocnić. Być może ówcześni uzdrowiciele rozumieli, że losy stada nie polegają w sposób krytyczny na stanie ich składu ziół – odrzekł Ateral.
Tak, chyba nadszedł czas na koniec tej konwersacji. Dlatego między Słodyczą Zbawienia a szarą postacią Pana Śmierci wyrosła powoli ściana ze szronu, która winna być bardzo jasnym sygnałem dla smoczycy z Ognia.

[Słodycz Zbawienia]

Zmrużyłam lekko ślepia. No dobra, to już lekka przesada! Mimo to nie zamierzałam zostawać tutaj na siłę. Z cichym parsknięciem podniosłam się i odwróciłam, po czym powolnym, ale spokojnym krokiem wyszłam z groty Aterala. W porządku. Skoro wszyscy chcą się tak bawić, proszę bardzo. Chętnie dołączę do ich gry. Ciekawe tylko, kto na tym bardziej straci. No i chwilę później już mnie w grocie nie było. Peszek.

[Ateral]

W grocie Aterala zapanował spokój, kiedy bóg Śmierci pogrążył się w nieruchomym oczekiwaniu na kolejnego zbłąkanego przybysza. Bowiem każdy, kto przybywał do szarego boga w jakiś sposób był zagubiony i poszukiwał rady. Czy robił mądrze prosząc o nią Pana Śmierci? Ocenę tego należało zostawić tym, którzy będą musieli wysłuchać odpowiedzi.

[Administrator]

Przed wejściem do groty Aterala ktoś usypał pokaźną stertę dyń. Każda była podobnych rozmiarów co tego, które pojawiały się przed smoczych grotach... Ale za to te tutaj jeszcze nie należały do nikogo.

Chętne smoki, które nie dostały jeszcze dzisiaj dyni (brak legowiska/legowisko należące do wielu smoków), mogą przychodzić i z tego tematu zabierać jedną dynię dla siebie. Każda daje 4/4 pożywienia !

[Pryzmatyczna Łuska]

Lilia szła do świątyni, zauważyła grotę i dynie! Podeszła bliżej na ugiętych łapach jakby się skradała. Kątem oka dojrzała to siedzi w jaskini. Lilka wciągnęła powietrze, powodując że na jej policzkach zrobiły się takie jakby dziurki. Podeszła do dyń, dotnęła jedną łapą i rozejrzała się. Nie należały do nikogo, a jej rodzice dostali właśnie takie dynie. Pryzma wyciągnęła więc ze stosu jakąś dużą dynie, obejrzała ją dokładnie i przeteleportowała do jej ,,pokoju". Rozłożyła skrzydła i odleciała, nie zostawiając po sobie śladu.

[Tejfe]

Jakaś nieznana, lecz miła woń przywiodła ją tutaj. Do świętego miejsca. Jednego z mroczniejszych, wysławianego ku Boga, który nie należy do jej ulubionych. Jednak ten zapach nie dawał jej spokoju. Zapach jesieni. Zaszyła się głębiej w tym dziwnym miejscu i zauważyła stertę dyń. Wydają się smaczne, skoro to one tak pachniały.– pomyślała podchodząc bliżej. Jednak w pół kroku się zatrzymała. Nie chcę być złodziejką.– ta dziwna myśl nasunęła się jej niespodziewanie. Jednak po chwili znikła. Przecież skoro dynie są w miejscu widocznym dla wszystkich i każdy je może wziąć, to co zaszkodzi jak zabierze z tego dużego stosu jedną? Tym razem się nie wahała. Podeszła jeszcze dalej, chwytając w zęby pierwszą lepsze warzywo. Trafiło jej się lekko podłużne, z odrobiną zielonych przebarwień. Wciąż trzymając dynie w kłach wzbiła się w górę i skierowała do groty.

[Pasterz Kóz]

Bezchmurny zdołał już usłyszeć o dyniach. Jakiś dar od bogów z pewnością. Wylądował przed stertą i przyjrzał się jej. Taak, chętnie wziąłby wszystkie. Tyle smoków miałoby napełnione brzuchy! Jednakże, same pewnie też przyjdą i wezmą sobie. Może ci z góry nie chcieliby, żeby ktoś był zbyt zachłanny? Całkiem możliwe. Zgarnął jedną ze sterty, dbając, żeby reszta nie pospadała. Natychmiast przesłał warzywo do swojej groty za pomocą magii, po czym wzbił się w powietrze i odleciał. Spotkanie z Panem Śmierci i tak go nie ominie, a jeśli zapragnie pogaduszek to też może przyjść przedwcześnie.

[Marmurowa Łuska.]

Era zobaczyła że przed jaskiniami, na Ciemnych Skałach, pojawiło się coś dziwnego – dynie. Ta przed ich jaskinią należała do Runy, więc Era wybrała się na samotne poszukiwania swojej dyni. Podążyła tam gdzie inne smoki, i wkrótce dotarła do leża Boga Śmierci, o czym jednak nie wiedziała.
Leżał tam pokaźny stos dyń, smoki zabierały je, każdy po jedną. Smoczyca także podeszła i chciała jedną wziąć. Obejrzała kilka i wybrała tą najładniejszą, a jednocześnie taką którą da radę unieść. Jakoś położyła ją sobie na grzbiecie, i przytrzymując skrzydłami wróciła do domu.

[Fantazjotwórcza]

Kuroi przechadzała się niedaleko tego miejsca. Do jej nozdrzy nagle doleciał mocny, słodki zapach. Był taki wspaniały, że samiczka po prostu musiała sprawdzić co to. Podeszła blisko groty Atreala. Szybko dostrzegła... Dynie? Tak, dynie! Podeszła do jednej z nich. Była dość duża ale pisklę z łatwością ją uniosło i zaniosło gdzieś na tereny ognia – najpewniej do groty mamy.