Wydrążony pień

[Pryzmatyczna Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Lilia stała w miejscu wpatrzona w Mokradło, nie ruszyła się. Poczekała aż malec do niej dojdzie, by gdy tylko zbliżył się na odległość wyciągniętej łapy uciekła używając biegu. Okrążyła go i stanęła ogon za jego plecami.

[Gliniany Kolec]

Mokradło szybko uczył się z obserwacji. Tym razem zamiast dojść w linii prostej postanowił spróbować inaczej. Zaczął powolutku okrążać Lilię, zataczając coraz mniejsze koło i zbliżając się do niej. Znów znalazł się w odległości podobnej co poprzednio – odległości idealnej. Zamiast podejść, szybko wyciągnął łapę i dotknął smoczycę palcami, po czym szybko odskoczył i zaczął uciekać zadowolony z nowej techniki.

[Pryzmatyczna Łuska]

Szło mu coraz lepiej. Była z tego bardzo zadowolona. Rozłożyła skrzydła i pobiegła w strone Mokradła zaciekle nimi machajac, co dodawało jej szybkości. Gdy znalazła się odpowiednio blisko otoczyła go skrzydłami i uniemożliwiła jakikolwiek ruch. Uśmiechnęła się zwycięsko.

[Gliniany Kolec]

Skrzydła Lilii były naprawdę duże – a co ważniejsze, zagrodziły drogę! Ucieczka była chyba niemożliwa. Mokradło uśmiechnął się szczerze, jakby w geście gratulacji. Lilia wygrała i tą zabawę. Niech jednak ma się na baczności, gdy tylko los pozwoli spotkać się i zagrać po raz drugi, Mokradło na pewno się odegra! A przynajmniej ma taką nadzieję.

[Pryzmatyczna Łuska]

Zawinela swoje skrzydła i kiwnela z aprobatą głową. – To w co teraz gramy? -zapytala. Naprawde swietnie się bawiła. Była też zdziwiona że w końcu ma okazję być tą starszą. Poruszyła uszami czekając na odpowiedź, co prawda bezsłowną, ale odpowiedź.

[Fantazjotwórcza]

A Kuroi to co? Mała biedna stała i patrzyła. Gdy Shino przedstawiła nią podziękowała jej kiwnięciem łebkiem i uśmiechnęła się do Lilii. Ale co z tego? Dalej się bawili. Bez niej! No cóż... Nawet dobrze. Ona nie lubiła zabaw. Shino też się chyba... zawiesiła. Bynajmniej teraz.
Cisza korzystając z tego , iż nikt się nią na razie nie zainteresował podeszła do rodzicielki i położyła się obok jej łapki wtulając w nią nieco swój łepek. Leżała tak, by móc obserwować inne pisklaki, które się razem bawiły i rozmyślając nad wszystkim co się aktualnie działo. Wolała to robić niż się bawić. Myślenie było o wiele bezpieczniejsze, spokojniejsze i ciekawsze. Oczywiście dla Kuroi, nie innych smoków. Chyba, że ktoś oprócz niej też lubił myśleć. Szczerze w to wątpiła ale kto wie, kto wie.

[Gliniany Kolec]

Zabawa była w berka była świetna. Mokradło usiadł gdzie stał i po pytaniu Lilii zrobił minę w stylu "nie wiem". Niech teraz ona coś wymyśli. Czekając na odpowiedź postanowił jak najlepiej wykorzystać te kilka sekund. Zajął się obserwowaniem przelatującego obok owada. A potem strąconym liściem. A potem smokami w oddali. A potem kolejnym owadem.

[Shino]

Shino przez jakiś czas przyglądała się bawiącym pisklakom, nie o końca pewna czy ma do nich dołączyć. Spojrzała na Kuroi, która położyła się przy matce. Nie mogła pozwolić na to by jej siostra tak po prostu leżała, gdy inni się bawią.
Podeszła do niej, najszybciej jak umiała i złapała ją swoimi małymi ząbkami za ucho. Pociągnęła lekko, chcąc zwrócić jej uwagę i nie zamierzała póki co puszczać.
– Bwmyy sweee! – zawołała, wciąż z jej uchem w pyszczku, przez co okrzyk nie był zbytnio zrozumiały, ale pewnie chodziło jej o "bawmy się!" czy coś podobnego.
Zamachała szybciej ogonem, wciąż ciągnąc Cisze za ucho. Niech wstanie i się z nią pobawi! Leżeć to może nawet w grocie, nie po to tu przyszli.

[Pryzmatyczna Łuska]

– To może w chowanego? To znaczy, że ty się chowasz a ja cię szukam, a jak cię znajdę to ty mnie szukasz. Rozumiesz Mo? – zaproponowała grę, specjalnie używając skróconego imienia Mokradła. Bardzo chciała się jeszcze pobawić ze smoczkiem.

[Tejfe]

Patrzyła na bawiące się starsza siostrę oraz pisklaki Maddary. Ale fajna ganianina – pomyślała i zaczęła chodzić za Lilią. Smok, smok siostra! wołała, gdyż były to jedne z nielicznych słów, które znała. Jednak po paru chwilach się zmęczyła, gdyż jej małe nóżki nie nadążały za większymi pisklakami. Zasapana stanęła, żeby odetchnąć i podbiegła do Iskry, żeby móc się przytulić do jej ogona.

[Gliniany Kolec]

Owad odleciał. Mokradło usłyszał głos swojej puchatej siostry. Trochę głupio mu się zrobiło, że nie zaprosił do zabawy ani sióstr swoich, ani Lilii. Ale dobrze, że i oni znaleźli zabawę dla siebie.
Kiwnął głową na odpowiedź. Może nie do końca zrozumiał całej treści, ale było to dosyć zrozumiałe. Poczekał chwilę aż smoczyca nie będzie patrzeć, po czym pomknął w stronę drzew tuż obok. Były to ładne drzewa, z igiełkami zamiast liści i brązowy szyszkami. Mokradło usiadł pod jednym z nich i zaczął dokładnie obserwować powolne ruchy gałązek na wietrze. Przypomniał sobie o zabawie, więc schował się za pniem. I chwycił szyszkę, coby zlać się z tłem jeszcze bardziej.

[Pryzmatyczna Łuska]

Pomyślała, że czekała odpowiednio długo by Mokradło mógł się ukryć, otworzyła oczy i rozejrzała się po otoczeniu. Zobaczyła... Mokradło, całkiem na widoku z szyszką w pysku. Zrobiła tak zwanego facepalm i podeszła do smoczka. Dotknęła go łapką sygnalizując znalezienie go.
– Wygrałam. – powiedziała spokojnie – Teraz ja się chowam.
Poczekała aż Mokradło zamknie oczy, po czym poszła do wydrążonego pnia. Schowała się w środku, przekręciła się pyskiem do otworu i czekała aż Mokradło ją znajdzie.

[Gliniany Kolec]

Najwidoczniej Mokradłu jeszcze daleko do świerku. Po odczekaniu, według niego, całej wieczności odwrócił się i rozejrzał. Przeszukał dokładnie wszytsko, co było nisko. I wtedy ujrzał pień. Wysoki, po którym można łatwo się wspiąć i bez problemu zobaczyć więcej niż ziemi. Podszedł do niego, okrążył, po czym zaczął po nim wchodzić. Idąc na górę jedna z łap ześlizgnęła się, ale Mokradło nie spadł – łapa zatrzymała się na małym otworze. Zajrzał przez otwór – pień rzeczywiście nie miał wnętrza. Ale... coś w środku poruszało się. Coś białego, przypominającego... ogon Lilii! Mokradło zszedł na ziemię, znalazł "wejście" do wnętrza pnia – a z góry zwisała jego koleżanka.
– Wygrałem, wygrałem! – zaczął powtarzać usłyszane wcześniej słowo. Było ono trochę ciche, niewyraźne i wypowiedziane w
pisklęcim stylu", ale dało się zrozumieć.

[Pryzmatyczna Łuska]

– Brawo! ... Hej ty coś powiedziałeś! – powiedziała zdziwiona. Czyżby Mokradło uczył się od niej mówić? Ona sama dopiero niedawno poznała tą piękną sztukę. Wyciągnęła łeb ze szpary i... utknęła. Najwidoczniej źle się przekręciła lub postawiła łapy i utknęła... Rozejrzała się zdziwiona i wytrzeszczyła oczy. – Emm... Mokradło możesz mi pomóc?

[Gliniany Kolec]

– Bwawo! – skomentował sytuację. Było to kolejne ślepo powtórzone słowo, ale pasowało do sytuacji. Lilia dziwnie się miotała, co mogło jej się stać? Czy to kolejna zabawa? Z pewnością!
– Bwawo bwawo bwawo wygrałem! – Zaczął skakać pod wiszącą Lilią. A może Lilia po prostu chce tu zostać i czekać aż Mokradło się schowa? Pisklę wyszło z pnia i poszło szukać miejsca na kryjówkę.

[Fantazjotwórcza]

Kuroi pociągnięta przez siostrę pisnęła. Jej ucho! To trochę bolało... Ale dobra. W sumie mogła coś jeszcze zrobić. Wyszczerzyła kiełki do siostry po czym poczłapobiegła do ogona mamy. Nie miała żadnego pomysłu na zabawę chociaż... Przeszła na drugą stronę ogona i schowała się przed siostrą. Czekała aż podejdzie bliżej. Miała nadzieję, że Shino będzie ciekawe co Cicha robi za tym ogonem. Teraz musiała poczekać na lśnienie. Kuroi była bardzo cierpliwa więc czekanie to dla niej nic specjalnego.

[Pryzmatyczna Łuska]

-Mokradło czekaj! Stój! Nowa gra! – wykrzyknęła. Próbowała się wydostać ze szczeliny. – Jeśli uda ci się mnie pociągnąć na tyle mocno bym wyszła z tego pnia to wygrasz! Rozumiesz? – zaczęła się szamotac. Oby Mokradło zrozumiał.

[Gliniany Kolec]

Mokradło usiadł i wysłuchał. Nowa gra. Poprzednia była zdecydowanie za krótka, ale niech będzie. "Pociągnąć", "wyjść" były prostymi poleceniami, więc pisklak wziął się za pomoc – złapał Lilię za zwisający ogon i ciągnął z całych sił. Lilia dodatkowo odpychała się łapami, więc po kilku chwilach zmagań zaczęła się wydostawać. Smoczyca była już prawie wolna, ostatni raz odepchnęła się od "ściany" i wydostała się. Mokradło w tym samym czasie mocno szarpnął, przez co Lilia spadła na ziemię, a on przewrócił się, jak zwykle. Otrzepał się i szeroko uśmiechnął:
– wygrałem!

[Pryzmatyczna Łuska]

Uff.. Tak wygrałeś. – powiedziała do Mokradła. Wyszła z pnia drzewa i otrzepala się z kurzu. Obejrzała futerko i pióra, czy brud na nich nie został, o łuski nie musiała się martwić, bardzo trudno było je ubrudzic. Była względnie czysta więc znów można się bawić. Trzeba tylko wymyślić jakąś zabawę, która nie będzie miała skutku ugrzenzniecia gdzieś. A może pouczy go nowych słów? Jak narazie słownik Mokradła był bardzo ubogi.
– Mokradło chcesz się nauczyć nowych słów? – zaproponowała wesoło się uśmiechając.

[Gliniany Kolec]

Usłyszał swoje imię na początku zdania i pytanie na końcu, co oznaczało, że powinien coś odpowiedzieć.
– Nowych słów! – powtórzył wesoło i wziął się za obserwowanie kolejnego owada. Ten już nie miał skrzydeł i był bardziej okrągły – a do tego miał śliczny, błyszczący panczerzyk. Mokradło pacnął go łapą. Robaczek przewrócił się na plecy i śmiesznie majtał nóżkami, ale już po chwili z powrotem dotknął nimi ziemi i zaczął uciekać. Pisklakowi spodobała się "zabawa" z nowym, malutkim kolegą.

[Pryzmatyczna Łuska]

Spojrzala z zainteresowaniem na robaka, Lilka tez pacnela go lapa. Jak on sie nazywal?
– Mo, to jest żuk! – powiedziala zadowolona. Usiadla na przeciwko Mokradla, zagradzajac droge ucieczki zukowi, obserwowala go z zainteresowaniem sledzac oczami tor jego ruchu.