Ukryty zagajnik

[Ołtarz Wyniesionych]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Słowa Szarlotki w pewnym sensie były prawdziwe, ale jedynie połowicznie. Z jednej strony kłócąc się, marnujemy okazje na zawieranie sojuszy i wspólne rośnięcie w siłę. Wolne Stada byłyby o wiele potężniejsze, gdyby każde stado pomagało innym, każdy atak nieprzyjaciela z zewnątrz, wiązałby się z wypowiedzeniem wojny Ogniowi, Pladze, Wodzie i Ziemi. Wolnym Stadom nie groziłoby niebezpieczeństwo, rozrastałyby się. Jednak jednocześnie stałyby się gnuśne i pyszne, twarde z zewnątrz, ale miękkie w środku. Konflikt musiałby się kiedyś narodzić, to nieuniknione. Taka jest natura smoków. Wtedy nie poradziliby sobie, księżyce pokoju uczyniłyby ich słabszymi.
– Gdy jednak są skłócone, uczą się polegać tylko na sobie. Nie zniszczy ich wtedy jedna, mała iskierka. – Odpowiedziała samiczce, o ile ta chciała dalej ciągnąć ten temat. Veir miała swoje zdanie w tej kwestii i raczej go nie zmieni. Pokój i współpraca czynią ich słabszymi, bardziej podatnymi na rozłamy. Kiwnęła łbem na następne słowa Szarlotki. Mają już zatem ustalone plany na wiosnę. Sad ostatecznie może im się przydać nawet bardziej od lasu. Owoce będą zapewniały stałe źródło pożywienia, o ile oczywiście nie dopadnie ich choroba.
– Zachowywaliśmy głównie relacje handlowe. Odważni przybywali do serca państwa i tam wymieniali się z nami dobrami, tyle wystarczy. Nikt nie dbał o wspólne przetrwanie, tylko o swoje. – Tutaj pewnie nie zdziwiła Szarlotki, gdyż wcześniej zdradziła zalążek relacji, które panowała między "stadami" w jej stronach. Krótko po wypowiedzianych słowach, postanowiła położyć się na ziemi, łeb stał prosto, tak jak i szyja. Łapy były równo ustawione, a ogon zwinięty. Dumna, elegancka pozycja.
– Straż Oddanych. Tylko oni mieli prawo wychodzić nocą, oraz Wybraniec oczywiście, czasami Pierwszy Wyniesiony. O zbiegach mogliśmy już nigdy więcej nie usłyszeć, jeżeli mieli szczęście... stracili łapy, na których wymknęli się ze swych grot i domostw. To jednak nie działo się zbyt często, za mojego życia nigdy. Wszyscy respektowali zasady. – Wytłumaczyła, po czym rzuciła spojrzeniem na znajdującą się nad nią Szarlotkę. Jak mogło być jej wygodnie na tym drzewie? Ziemia była o wiele bardziej stabilna i bezpieczna.
– Co stało się z twoim klanem? – Zapytała dosyć zaciekawiona. To było dosyć oczywiste pytanie, Szarlotka była jego częścią, a teraz należy do Plagi, coś musiało stać się pomiędzy.

[Prostota Czerwi]

Szarlotka zastanowiła się nad słowami Veir i bardzo niechętnie w środku przyznała jej rację. Co nie znaczy, że lubiła tę ciągłą konfliktowość. Zdawało jej się raczej, że stada wydawały się już gnuśne, ale nienawiść do Plagi stanowiła jedyny wyjątek i rozrywkę.
– Są jeszcze jakieś konflikty oprócz tych z Plagą, który wydają się mieć prawie wszyscy? – zapytała.
Wysłuchała opowieści Veir o jej... państwie? Brzmiało skomplikowanie. Po co wymieniać się na jakieś dobra? Co takiego oni potrzebowali? Czuła się trochę głupia słuchając tej całej opowieści.
– Co to jest ten cały Wybraniec? I pierwszy Wyniesiony? – dopytywała zaciekawiona.
Pytanie o jej klan wprawiło ją w lekki stres. Przypomniała jej się rozmowa z Jaahem na ten temat. Nie chciała, żeby znowu się to tak skończyło. Uzdrowiciel z jakiegoś powodu uważał, że zmyślała. Co jeśli Veir też tak pomyśli? Z drugiej strony jej opowieść o państwie też brzmiała na tyle skomplikowanie, że mogła być wymyślona. Może dostanie drugą szansę na opowiedzenie swojej historii?
Ześlizgnęła się do końca z drzewa i również położyła się na ziemi, zrównując się z Veir. Bawiła się końcówką ogona, majtając nią w lewo i w prawo.
– Ludzie. Mam wrażenie, że od dłuższego czasu polują na nas tak jak my na zwierzynę. Dla mięsa, skóry i... zabawy. Tak jakby próbowali ze smoka zrobić kompana – opowiedziała, przez cały czas utrzymując kontakt wzrokowy z Veir. Na wypadek, gdyby ta wydawała się wątpić w prawdziwość jej słów. Tym razem też potrafiła od razu powiedzieć, dlaczego wydaje jej się że ludzie upodobali sobie smoki, co chociaż trochę "uprawdziwiało" jej opowieść.

[Ołtarz Wyniesionych]

Nie zauważyła chyba innych konfliktów, ale też nie miała okazji do spotkania wielu smoków Ziemi, Ognia, oraz Wody. Być może jedno stado nie przepada za drugim, a trzeciego to już praktycznie nienawidzi, ale do tej pory nic takiego nie rzuciło się w jej oczy.
– Nic o czym byłoby mi dane wiedzieć. Nie przejmuj się tym konfliktem innych z Plagą... zazwyczaj coś takiego jest wynikiem zdarzeń z przeszłości, a nie przez nasze obecne czyny. – Odpowiedziała, choć jej obojętność w tej kwestii wynikała z jej poprzedniego domu. Z jednej strony, dobrze żyć w zamkniętym państwie, które zbyt wiele kontaktów ze swymi sąsiadami, z drugiej... plotki zawsze się przedrą. Można było powiedzieć, że Horgifell miało reputacje bardzo brutalnego, barbarzyńskiego wręcz państwa.
– Wybraniec był naszym Przywódcą, odpowiednikiem Khardaha. Wybrańcem bogów. Liczyły się z nim wszystkie państwa północy. Musiał pokonać każdego smoka pod sobą, żeby znaleźć się na obecnej pozycji. Pierwszy Wyniesiony był tuż pod nim, ale w rzeczywistości, była między nimi przepaść, jak między dwoma górami. – Spokojnie wytłumaczyła, jeżeli Szarlotka będzie chciała, to podzieli się z nią większą ilością informacji. Veir nie miała przed tym oporów, była dumna z kultury i społeczeństwa, w której wcześniej było jej dane żyć.
– Mahvran opowiadała mi o ludziach, mówiła, że są niebezpieczni. To pokrywałoby się. Współczuję losu twojego klanu. Pomodlę się za nich do Ognvara. I do Havardra. Czy ktoś jeszcze przeżył? Wybacz za bezpośredniość. Jeżeli tak, to tutaj będą bezpieczni. Żaden z tych ludzi nie ośmieliłby się zaatakować tylu smoków. – Chyba, że "ludzie" mieliby królestwa tak samo rozbudowane, jak Segmenty. Veir wiedziała już, że to inteligentne stworzenia, więc było to możliwe. Horgifellijka położyła łapę na barku leżącej obok niej samiczki, wierzyła jej.

[Prostota Czerwi]

Coś w tym było, że to nasi przodkowie sprowadzili na nas taki los. To nie znaczy, że Szarlotka chciała doświadczać pogardy innych na co dzień i się tym przejmować. Dlaczego musiała wtoczyć się akurat na tereny Plagi, kiedy szukała sobie nowego domu? Dlaczego?
Wybraniec wcale nie brzmiał jak Khardah. Khardah był rozluźnionym starszym panem, a Wybraniec brzmiał jak typ z rozdmuchanym ego. Wybraniec bogów? Czy bogowie wybierali każdego, kto okazał się silniejszy od poprzedniego lidera? Veir brzmiała jak ktoś wychowany w kulturze bardzo opartej na religii. Szarlotka była w stanie uszanować inną religię, bo sama była wychowana gdzie indziej i znała innych bogów. Nigdy jednak nie spotkała się ze społeczeństwem, które by tak mocno opierało strukturę na wierze w bóstwa.
– Nie wiem – odparła na pytanie Veir. – Nie wiem czy ktoś przeżył i nie wiem, czy mam szanse się dowiedzieć.
Powrót oznaczałby zdradę. Jeśli miała opuścić Plagę, powinna być na to zdecydowana. Gdyby się okazało że jej stary klan już nie istnieje, zostałaby zupełnie sama. Jakie mieli szanse na przeżycie? Praktycznie żadne.
– Jeśli ktoś przeżył i miał tutaj przyjść, już od dawna by tutaj byli. Przynajmniej mam nadzieję, że nikt się nie błąka.
Zamilkła. Chciała zmienić temat.
– Kim jest Ognvar i Havardr? I dlaczego wybierają najsilniejszego smoka na Wybrańca?

[Ołtarz Wyniesionych]

Historia Szarlotki była... smutna. Sytuacja w której znajdowała się Stoicka była chyba nawet gorsza, niż gdyby spotkała się ze śmiercią całego klanu. Wtedy nic nie łączyłoby ją z tamtym światem, jednak ciągła myśl o tym, że jej bliscy gdzieś tam są i mogą potrzebować pomocy, była... nieprzyjemna, choć było to bardzo lekkie słowo w tym przypadku. Z drugiej strony myśl o tym, że gdzieś tam żyją, mogła ją napawać nadzieją. Cóż jednak po nadziei, jeśli nigdy nie dowie się, czy była prawdziwa?
– Mogłabyś zapytać o to Khardaha, może zgodziłby się na ekspedycję Plagi w tamte tereny... – Zaczęła, jednak szybko ugryzła się w język, który już i tak był bardzo mocno nadgryziony przez cały pobyt Horgifellijki w Wolnych Stadach. Veir mogła wyczuć, że Szarlotka nie lubi tego tematu, co nie było niczym dziwnym. Nie będzie więc dłużej tego ciągnęła, chociaż chciałaby w jakiś sposób pocieszyć Stoicką, ale być może kiedyś przyjdzie na to pora.
– Ognvar jest naszym głównym Bogiem, ojcem Północy. Legenda głosi, że padł na ziemię w wielkiej walce i w ten sposób stworzył olbrzymie pasmo górskie, na którym wszyscy żyliśmy. Havardr jest strażnikiem Wielkich Wrót, olbrzymiej budowli w Horgifell, wznieśli ją nasi przodkowie. Zmarli przechodzą przez nie po śmierci, dołączając do Havardra, ich strażnika. Opiekuje się nimi, wybiera najsilniejszych jako swoich "czempionów". Któregoś dnia przez wrota przejdzie Ognvar, a razem z nimi wszyscy wojownicy Havardra i razem ruszymy do walki, która przyniesie koniec światu i bogom. – Wytłumaczyła, a jeżeli Stoicka otworzyła przed nią umysł, wysłała jej wiadomość mentalną zawierającą obraz Wielkich Wrót, które górowały nad olbrzymim miastem Horgrfoldu. Zdobione i piękne, z wyrytymi na nich wizerunkami i modlitwami.
– To tradycja. Nie tylko najsilniejszy, ale też najsprytniejszy, najbardziej przebiegły. Czasami sama siła nie wystarczy. Dla nas to oczywiste, państwu musi przewodzić Najpotężniejszy. Czy to przez umiejętności bitewne, czy taktyczne. Ognvar był najznamienitszym z bogów, to też jego "Szpon" musi być najlepszym z nas. – Wytłumaczyła, po czym oparła łebek na swoich łapach, rezygnując tym samym z bardzo prostej i eleganckiej postawy. Mogła nieco rozluźnić się przy Szarlotce, coś takiego w przypadku Veir nie zdarzało się często.
– Zauważyłam, że lubisz naturę, drzewa, rośliny. Zgłosiłaś się na opiekunkę spalonego Boru, co bardzo szanuję. Skąd tak właściwie to wynika? Na pewno widzę w tobie krztę drzewnej krwi. – Nie chciała kompletnie zamykać się na odpowiedzi, w ten sposób nieco zmniejszając swój wkład w dyskusję i spotkanie, to też sama zadała pytanie. Ta kwestia ją akurat ciekawiła.

[Prostota Czerwi]

Ekspedycja w tamte tereny? Może. Czy jej klan faktycznie zgodziłby się na połączenie z Plagą, nawet gdyby ktoś tam został? Szarlotka nie przyszła tutaj dlatego, że Wolne Stada były absolutnie najlepszą opcją. Chciała po prostu przetrwać. A im dłużej przebywała tutaj, tym bardziej widziała, że jej ojciec nie czułby się tutaj dobrze. Matka może bardziej. Ona i tak całe życie mieszkała w różnych miejscach. Pewnie i tak nas by zostawiła.
Przyjęła z orzeźwieniem i wdzięcznością opowieść o Ognvarze i Havardrze. Wrota przypominały jej trochę budowle dwunogów, ale równocześnie były zupełnie odmienne od pałacu, w którym przebywała tamte pamiętne księżyce.
– Jak się tutaj właściwie pojawiłaś? Twoje smoki wydawały się znacznie potężniejsze od naszych. Podróżujesz? – nie wyobrażała sobie zostawienia silnego klanu na rzecz słabszego, ale może inni mieli priorytety różne od niej. Przybrała znowu pozę podobną do Veir, trochę może z instynktu. Również czuła się rozluźniona.
– Tak, moja cała rodzina mieszkała w puszczy. Razem z dwoma pozostałymi klanami mieliśmy tylko smoki drzewne czystej krwi. Ale moja mama się pojawiła, ugościła... i teraz jestem trochę inna – uśmiechnęła się, choć wcale nie cieszyła się z wężowej krwi. Całe jej rodzeństwo miało skrzydła, tylko nie ona. Tak jakby Matrony próbowały ją ukarać. No i te rogi. Rosły i rosły. Coraz częściej zaczepiały się o gałęzie.

[Ołtarz Wyniesionych]

Czy podróżowała? Zależy, jak na to spojrzeć. Przez całe życie siedziała i służyła w jednym miejscu, ale z drugiej strony przybywając tutaj, minęła kilka krain, poznała wiele roślin i zwierząt, o których wcześniej nie miała pojęcia. Z pewnością więcej widziała, niż większość smoków Horgifell. Mimo wszystko, raczej nie można było jej nazwać nomadem. Po prostu los chciał tak, że udało jej się zwiedzić co nieco, dotrzeć naprawdę daleko.
– Raczej osiadam gdzieś na stałe, chyba, że nie mam innego wyboru. Nie złamałam żadnych zasad, ale nie mogłam zostać w mych rodzimych stronach. Wybraniec nie pozwoliłby mi na to. Gdybym mu się sprzeciwiła... pewnie byłyby już ze mnie tylko kości, te, których nie zjadłyby zwierzęta. Tak się złożyło, że nowy dom znalazłam na krańcu świata. – Gdzieś z tyłu głowy zrobiło jej się głupio. Szarlotka zdradziła zdecydowanie więcej informacji o tym, co stało się z jej poprzednim klanem, dlaczego dołączyła do Plagi. Wyjaśnienia Veir były dosyć ogólnikowe, ale ta po prostu nie lubiła o tym mówić. Chętnie opowiedziałaby Szarlotce o każdym aspekcie życia w Horgifell, zwyczajach, kulturze, ale nie o tym. Wolała zostawić to na zawsze za sobą.
– Podobnie było ze mną, mamy trochę wspólnego. Prawie wszyscy byli północnymi, czasami jednak, bardzo rzadko zdarzała się jakaś wężowa krew ze Wschodu, Keleti. Mój dziad był właśnie tej rasy, dokładnie... należał do Hitarijczyków. Nie był u nas zbyt długo, ale wystarczająco, by pojawiła się z tego moja matka. Babka opowiadała mi o nim, był najpotężniejszym czarodziejem, jakiego znała. To właśnie dzięki niej udało mi się tutaj w ogóle trafić. – Niestety, nie wiedziała z jakiego stada pochodził Kuhu. Plagę mogła już wykluczyć, nikt tutaj o nim nie słyszał. Zostawała Woda, Ogień i Ziemia. Może przed śmiercią uda jej się dowiedzieć czegoś więcej o nim. Veir może żyłoby się lepiej bez wężowej krwi, ale też jakoś bardzo na to nie narzekała. Tylko te wąsy. Cholernie jej przeszkadzały momentami.
– Dobrze znaleźć tutaj jakąś bratnią duszę. – Powiedziała na sam koniec, co było chyba jej największym wyznaniem w tym miejscu. Skupiła się na swoich wąsach, które pogładziła łapą. Przynajmniej mogła wypalić na nich ozdoby, przez co nie wyglądały tak źle.

[Prostota Czerwi]

Przyjrzała się Veir w skupieniu, analizując jej słowa. Tak zachwalała Wybrańca, a ten ją wygnał? Może źle zinterpretowała jej ton. W jaki sposób mogła mówić o tak okrutnym smoku i jego nadzwyczajnej pozycji... tak lekko?
– Hitarijczyków – powtórzyła mechanicznie, smakując to nowe słowo. – Ja słyszałam o Wolnych Stadach, bo najwyraźniej część rodziny kiedyś tam przebywała, zanim powróciła do puszczy. Mówiono o nich dobrze, ale jednak... to zupełnie inna kultura – prawdę mówiąc nie wiedziała wcześniej nawet o istnieniu Plagi. Jak widać rozłam jej klanu od Wolnych Stad nastąpił wiele pokoleń temu. Dzielili jednak mowę i pismo z jakiegoś powodu, a przynajmniej w większym stopniu. Ciekawe dlaczego. Veir zdawała się wiedzieć znacznie więcej na temat... wszystkiego. Szarlotka czuła czasem ogromną niemoc wynikającą z tego, że jej dzieciństwo zostało brutalnie przerwane. Zbyt szybko, by mogła przyswoić nauki Mistrza na tyle, by kiedykolwiek czuła się godna nieść jego słowa również tutaj. Zbyt późno, by mogła do końca poczuć się tutaj komfortowo tak, jak Yar.
Veir była inna. Emanowała mądrością, która Szarlotkę zawstydzała. Czuła, że Wyniesiona jej imponuje w sposób, który nie udał się nawet Frar. Po prostu... inny. Obserwowała z zafascynowaniem każdy jej gest i ruch błyskotek zawieszonych na urodziwych wąsach. Jak pod zaklęciem. Imponowała jej, ale przecież nie była tak dużo starsza od niej. Co to było za uczucie? Dlaczego była zawstydzona przed kimś prawie w jej wieku? Przecież nie była jej prawdziwą Piastunką. Tylko koleżanką.
Kiedy usłyszała, jak smoczyca nazywają bratnią duszą, poczuła jak zalewa ją dziwne poczucie gorąca. Odwróciła na moment wzrok, uśmiechając się pod nosem. Było jej miło, ale tak jakby... w dziwny sposób. Próbowała na siłę odepchnąć to uczucie, ale jak to bywało przy tego typu próbach, było to bezcelowe.
– Też – powiedziała z trudem. – Znaczy, też tak uważam.
Miała nadzieję, że Veir nie dostrzeże jej zakłopotania. Nie chciała jej urazić swoją nagłą nerwowością. Czy to była ta sama "nerwówka" która paliła ją za pisklęcych czasów? Uczucie było zupełnie inne, ale efekty dość podobne.
– Myślę, że powinnam iść. Shiron wspomniał, że chciałby zobaczyć osobiście moje ostatnie łowy, a nie chciałabym z tym zwlekać, bo się zmarnuje. To może mi trochę przyspieszyć drogę do pełnej rangi – uśmiechnęła się, zmuszając się do spojrzenia na Veir. Tak bardzo nie chciała jej urazić własnym zdenerwowaniem, ale w tej chwili po prostu nie potrafiła przebywać w jej obecności. Musiała przemyśleć, co się z nią dzieje, a w trakcie rozmowy nie było na to miejsca.
– Mam nadzieję, że porozmawiamy jakoś wkrótce. Bardzo chciałabym usłyszeć więcej o waszej historii – dodała na koniec, po czym podniosła się z ziemi, dalej patrząc na Veir. W końcu odwróciła wzrok, czując ogromną ulgę.
Ruszyła w stronę obozu.

// zt

[Ołtarz Wyniesionych]

Nie zauważyła poddenerwowania Szarlotki. Gdy Stoicka również potwierdziła kwestię "bratniej duszy", Veir uśmiechnęła się delikatnie, niemal niezauważalnie. Całkiem dobrze im się rozmawiało, ale... obowiązki wzywały. Ona sama też musiałaby złapać gdzieś Burdiga, ale ostatnio jej mistrz był ciężko dostępny. Oby nie umarł, to byłoby niefortunne wydarzenie. Sama Horgifellijka była już niemal gotowa do pełnej rangi, ale zapewne Szarlotka ją wyprzedzi. Oby nie przykładało się tutaj wielkiej wagi do szybkiego zdobywania awansów.
– Powodzenia z naukami. Oby następna ceremonia była twoja. – Rzuciła do samiczki, jednocześnie rezygnując z poprzedniej postawy. Wstała, znów usiadła. Rzuciła jeszcze jedno spojrzenie do Szarlotki, po czym skupiła się na okolicznym terenie. Raczej nie będzie tutaj długo, powinna już wracać do budowy świątyni-groty. Jeśli się do tego nie przyłoży, to nie skończy przed śmiercią ze starości.
– Z pewnością porozmawiamy jeszcze. Kiedyś cię wezwę i poopowiadam ci trochę więcej o miejscu, z którego pochodzę... z większymi szczegółami. – Rzuciła na sam koniec, a Szarlotka zniknęła gdzieś w oddali. Veir miała zamiar jeszcze chwilę delektować się wolnością, chociaż nie czuła prawdziwej satysfakcji. Wiedziała, że powinna, ale brakowało tego uczucia. Chyba... chyba szczęśliwsza była w zamknięciu. Osoba będąca w klatce przez całe życie, oszaleje po wyjściu z niej. Cóż zrobić, gdzie się udać? Horgifellijka miała jedynie szczęście, że to była... całkiem przyjemna klatka. Nauczyła ją życia i przetrwania, nie umrze więc po kilku księżycach wolności. Minęło kilka w chwil, w których Veir siedziała w bezruchu, jedynie cicho modliła się w myślach, ale ostatecznie przyszedł czas na powrót do Obozu.

//Zt również

[Zamarznięty Kolec]

Ciekawość Azaroha dalej go nie opuszczała, nie ważne co by miało się stać. Biorąc kompana kotołaka ojca wyciągnął siostrę, Akarę, na granicę, a jak się okazało to nawet trochę dalej. Bo w sumie to czemu nie, niech poznają terenów, co nie? A może też spotkają jakiegoś fajnego smoka z innego Stada, a w końcu znajomości w innych Stadach zakazane nie są! Ba, może spotkają kogoś ciekawego, posłuchają o czymś i takie tam. Azaroh uważał ten pomysł za najlepszy na świecie. No dobra, przegięcie, ale na pewno nie myślał, że to było coś złego. W końcu nie nadszarpywali takim spacerkiem swojej lojalności wobec Stada i wszystko było w porząsiu. Aa przynajmniej tak młodzik myślał.
Raz po raz niebieskie smoczysko oglądało się na boki, czy siostra za nim idzie, albo też z nim. W końcu zabrał ją, więc trochę by się zestresował, gdyby nagle ta zniknęła! Wolał mieć chyba ją po prostu na oku, tak w razie czego. W końcu o rodzeństwo trzeba się martwić, co nie?

[Rozerwane Niebo]

Nie tylko Azaroh miał na oku Akarę, ale też Akara Azaroha. Młoda smoczyca czuła się odpowiedzialna za brata, uważając siebie za bardziej doświadczoną od niego. Choć tak naprawdę jedynymi doświadczonymi istotami tutaj byli Forkor i Łuna, kompani rodziców. Trzymali się w pewnej odległości od rodzeństwa, badając otoczenie w poszukiwaniu zagrożeń.
Dotarli aż na ziemie wspólne, które pachniały nieco inaczej niż tereny Ognia. Po chwili marszu przez zupełnie obcy las znaleźli się w jakimś niedużym zagajniku. Akara przystanęła, by odpocząć, tym samym zmuszając brata do przerwy.
– Ciekawe czy spotkamy jakiegoś smoka z innego stada – powiedziała, zerkając na brata. – Myślisz, że są przyjacielskie? W końcu mamy sojusz tylko z Plagą, a jest jeszcze Ziemia i Woda – dodała, wytężając wzrok, jakby dzięki temu mogła szybciej dostrzec jakiegoś obcego smoka, którego mogliby wspólnie z bratem zaczepić.

[Jutrzenka Serc]

Na tereny wspólne wybrała się też i Iskra. Młoda smoczyca chciała pozwiedzać trochę okolicę, szczególnie że próbowała ukoić nerwy przed jej najważniejszą ceremonią. Dzika Puszcza była dobrym przystankiem, bo przecież kochała lasy. Leciała powolutku, przed siebie, rozglądając się tak naprawdę po okolicy i szukając spojrzeniem czegoś ciekawego. W dole znalazła dwójkę maluchów, co ją strasznie zdziwiło. Jak to tak. Dwójka maluszków sama?
Samica wylądowała przy dwójce smocząt, wcześniej chwilę kołując, aby mogły ją dostrzec. Złożyła lekko skrzydła i rzuciła okiem na maluszki. Pachniał obco. Popiołem? Może to ogniści...
– Witajcie, maluszki. Co robicie tak daleko od domku? – Zawołała do nich ostrożnie. Nie chciała ich przestraszyć, więc na razie stała, obserwując dwójkę dzieciaków.

[Rozerwane Niebo]

Akurat gdy Akara spojrzała w górę, zauważyła kołującą nad nimi sylwetkę. Pacnęła brata w ramię, by zwrócić jego uwagę na lecącego smoka. Czy się bała? Ani trochę! Młoda smoczyca miała więcej odwagi niż rozumu, nawet jeśli na ogół zachowywała zdrowy rozsądek, by nie martwić rodziców. Przysiadła, widząc, że nieznajomy planował wylądować na niedużej polance. Dwójka kompanów z nieco większą rezerwą podeszła do niespodziewanego towarzystwa, ale pozostali w miejscu, kręcąc się w okolicy dwójki piskląt.
Córka Zorzy i Aqena na pytanie ze strony smoczycy wypięła dumnie pierś i uśmiechnęła się szeroko.
– Zwiedzamy! – odparła. – I nie jesteśmy "maluszki". Ja jestem Akara z Ognia, a to mój brat Azaroh. – Wskazała gestem na niebieskiego smoka. – A ty? – zapytała, ciekawa miana i pochodzenia pomarańczowej nieznajomej.

[Zamarznięty Kolec]

Smoczysko zaśmiało się tylko na słowa siostry.
– Nie wiem jak ty, ale głównie też po to tutaj jestem. W końcu fajnie by było mieć znajomych gdzieś indziej, nie tylko w Ogniu, co nie? – odparł, spoglądając na Akarę. Spokojnie skinął łbem na jej kolejne słowa. Co racja to racja. Sojusz z Plagą w końcu nie przekreślał tego, że mogą poznawać inne smoki. A w razie czego to mają kompanów rodziców, co nie? No, dokładnie, więc raczej na spokojnie mogli sobie łazić. Przynajmniej na razie.
Gdy tylko siostra trącnęła go w bark Azaroh zamrugał i spojrzał na górę. Zobaczył kołującą nad nimi sylwetkę. Złote ślepia ognistego delikatnie się otworzyły, jakby zdziwione. Tak na prawdę to po prostu smok podziwiał owego nieznajomego, ah, jak on chciał już też latać. Niebieski nie obawiał się nieznajomej sylwetki, w końcu miał obok siostrę i takie tam. Już miał otwierać pychol, jednak, cóż, Akara była szybsza. Dlatego jej nie przerywał, a po prostu wlepił ciekawskie ślepia w smoka przed nimi.
– Ej no, ale mam język w gębie! – fuknął na Akarę, przenosząc zaraz ślepia na tą. Zaraz pokręcił głową. – Zaraz adepci, więc nie maluchy – dodał dziarsko, wbijając wzrok w nieznajomą.

[Jutrzenka Serc]

Smoczyca uśmiechnęła się, słysząc protesty maluchów. No, może nie takich maluchów, skoro zaraz będą adpetami, ale musieli być bardzo mali. Ona też uważała się za małą, ale kiedy widziała takie drobne pisklęta, to czuła się już...dojrzało. Nie lubiła tak o sobie myśleć. Wcale nie chciała dorastać i bała się, że wraz z dorosłą rangą nagle spadnie jej na barki seria obowiązków. Nie była na to gotowa.
– Och, ja jestem Zachodnia Łuska, ale możecie mówić Iskra. Jestem adeptką Ziemi i szkolę się na piastunkę. Moim zadaniem jest opieka nad młodszymi smokami. Zwiedzałam tereny wspólne, ale zobaczyłam was w dole i musiałam sprawdzić, czy wszystko w porządku. – Jej spojrzenie w tym czasie odnalazło już kompanów rodziców, więc uspokoiła się lekko. Do niej też wysyłano przecież kompanów i musiała ich zabierać. – Jeśli chcecie, to mogę was czegoś nauczyć, albo się razem w coś pobawimy. Tylko wiecie, musicie uważać na terenach wspólnych. Dobrze, że macie kompanów, ale musicie się pilnować. – Pomądrowała się chwilkę i usiadła powoli na ziemi, obserwując mniejsze smoki.

[Zamarznięty Kolec]

Słuchał uważnie tego, co mówiła, jak się okazało Iskra, lub Zachodnia Łuska. Ciekawe imię. Jak z Iskry przeszło na Zachodnią Łuskę? Ale to tak samo jak on dostanie jakieś imię, a jak to ma przejść z Azaroha? A zresztą, na razie go to nie obchodziło. Po prostu słuchał Iskry jak mówi, bo miała fajny głos, taki delikatny. Zamrugał na ostatnie słowa i wypiął pierś dumnie do przodu.
– Jest wszystko dobrze, nie martw ty się! – zawołał wesoło, figlarnie spoglądając na smoczycę przed nimi. Miała bardzo ciekawą urodę. I w ogóle ciekawa była, ale to dlatego, że każdy nowy smok był ciekawy. Jednak w sumie jakoś doszło do niego, że nie chciałby być piastunem. Nie był pewien, czy dałby sobie radę z ogarnięciem młodszych i takie tam. Jeszcze nie czas na takie myśli. – Przecież się pilnujemy. Nie rzucamy ci się na szyję z uściskami, co nie? – zaśmiał się, mrużąc przy tym niebieskie ślepia. – Ale w sumie... aj, a możesz nas nauczyć latać? Bo jak tak patrzyłem, jak nad nami kołujesz, to kurcze sam bym tak chciał, a ja przynajmniej jeszcze nie umiem. Co o tym myślisz Akara? – zapytał się siostry, spoglądając na nią z błyskiem w ślepiach. No bo jeszcze nie potrafili, co nie? Nie kojarzył, aby siostra gdzieś leciała sama z siebie, a zdobywanie nowych umiejętności i jeszcze przy tym poznanie nowego smoka? Przecież to dwie pieczenie na jednym ogniu!

[Rozerwane Niebo]

Kiwnęła głową, podzielając sentyment brata odnośnie znajomych poza Ogniem. Lubiła poznawać nowe smoki, a spotkanie takich spoza stada brzmiało jeszcze bardziej ekscytująco!
Przewróciła oczami, gdy brat na nią fuknął. Ten to lubił robić problemy o nic! Jak ona ich przedstawiła to było przynajmniej szybciej. Poza tym, mógł się odezwać pierwszy! Zaraz jednak przestała o tym myśleć, przytakując bratu, że niedługo mieli zostać adeptami. Tylko trzy księżyce, jeśli dobrze pójdzie. Przecież stali już niemal u bram dorosłości!
Wysłuchała uważnie smoczycy, która przedstawiła się jako Zachodnia Łuska ze stada Ziemi. Albo też Iskra. Tak brzmiało to krócej i prościej, i na dodatek bardzo ładnie!
– Mhm, jesteśmy bardzo grzeczni i odpowiedzialni! – zawtórowała bratu. – A swoją drogą czemu się szkolisz na Piastuna? Nie wolałabyś być Wojownikiem albo Czarodziejem, albo Uzdrowicielem? – zapytała jeszcze, autentycznie ciekawa.
Jej samej niezbyt ciągnęło do obijania się na arenie. Posada Uzdrowiciela wydawała się ciekawa, ale Akara wciąż nie była pewna. Mówiła co prawda o byciu Przywódcą, ale Przywódca też posiadał jakąś rolę prócz przywódcowania! Co do Piastuna, to chyba nie mieli żadnego za bardzo w Ogniu. Czy to znaczyło, że nie miał kto się zajmować młodymi smokami? Czy może rola ta polegała na odciążeniu rodziców? I co się działo wtedy ze smokami bez rodziców? To były dość trudne zagadnienia, a Akara była trochę zbyt młoda, by być w stanie je szybko przetrawić!
Oferta nauki brzmiała bardzo ciekawie. Smoczyca nie była pewna co zaoferować, dlatego tym razem Azaroh ją uprzedził z odpowiedzią. Nie zastanawiając się długo kiwnęła głową, uśmiechając się przy tym szeroko.
– Latanie brzmi jak super opcja. Też chciałabym się tego nauczyć. Na pewno ułatwiłoby to przychodzenie na ceremonie! – odparła, zerkając na brata, po czym wlepiła wyczekujące spojrzenie w Adeptkę.

[Oblubienica Mroku]

Smoczyca ponownie biegała sobie w okolicach terenów wspólnych, gdy w pewnym momencie zauważyła jakąś wrzawę. Przez moment przyglądając się z ukrycia dostrzegła swoją znajomą z ziemi, iskrę, oraz dwa młode smoki z ognia, kojarzyła je z którejś ceremonii. Oczywiście jak to ona nie mogła podejść po prostu zwykle, musiała coś wymyślić. Podkradła się w miarę swoich umiejętności za plecy smoków, a będą już wystarczająco blisko wyskoczyła w ich kierunku z donośnym rykiem. Następnie odrzucając grzywę rzekła:
Witaj, Iskro, miło znowu cię spotkać. Witajcie maluchy, co tutaj robicie? – obserwowała wszystkich czyszcząc sobie łapę.

[Jutrzenka Serc]

Smoczyca uśmiechnęła się lekko, widząc, że maluszki są chętne na odrobinę nauki. To dobrze. Zawsze lubiła, jak dzieciaki były chętne do nauki. Nagle na miejsce przybyła Destrukcyjna Łuska, którą Iskra znała. Skinęła jej łbem, opanowując odskok, który wywołało nagłe pojawienie się samicy.
– Hej. Znalazłam chyba wasze maluchy. Chcesz się pouczyć z nami latania? – Zagaiła przyjaźnie do smoczycy. Ciekawe, czy uda jej się tak ładnie poprowadzić naukę latania. Byłoby im bardzo miło. – Umiecie już biegać? Łatwiej się zaczyna tę naukę, jeśli już to umiecie. Jeśli nie, to nic nie szkodzi, ale muszę wiedzieć, nim zaczniemy.

[Oblubienica Mroku]

Astralis skinęła głową i ciepło uśmiechnęła się do ziemistej. Przeciągnęła się, po czym rozprostowała skrzydła.
W sumie nigdy nie było mi potrzebne korzystanie z nich, co prawda dbam o nie i czyszczę je codzienine, no ale w sumie to wolałam zawsze biegać. Ale nauczyć się nie zaszkodzi. A co z wami maluchy?– spojrzała na pisklaki czekając na ich odpowiedź

[Zamarznięty Kolec]

Młody smok mruknął tylko niezadowolony. Maluchy i maluchy. Przecież nie byli aż tacy młodzi, no! To, że byli z rangi pisklętami nie oznacza, że faktycznie nimi byli, o. Zaraz będą adeptami i już nie będą maluchami, ha. Nie mniej jednak syn Trzasku przepuścił to mimo uszu. On już powiedział swoje, a nie zamierzał udawadniać dwóm smoczycom, że faktycznie nie jest młodzikiem. Sam o tym wiedział i nie musiał udawadniać temu nikomu.
– Ja jeszcze nie potrafię. Nie wiem jak Akara – spojrzał na siostrę. Ona pewnie spędziła ten czas gdy on był nieobecny na nauce. Oh, głupota smocza czasami nie zna granic, ale! Odbije się od dna i nadgoni siostrę.