Zagajnik

[Żabi Plusk]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ostatnio w jego życiu działo się zbyt wiele, nie chcąc więc dokładać sobie zmartwień, po prostu cieszył się chwilą i obecnością przyjaciela. Bo mógł go już tak nazwać, prawda? Może te wszystkie uczucia, które czuł względem czarodzieja, były właśnie powiązane ściśle z przyjaźnią i nic więcej? To chyba było najbezpieczniejsze założenie i najlepiej dla niego oraz dla Echo byłoby, gdyby się tego trzymał i niczego się głębiej nie doszukiwał. Zwłaszcza teraz, gdy bursztynowołuski miał pisklęta z jakąś smoczycą, najprawdopodobniej jego... partnerką. Żaba powinien się nawęt wręcz cieszyć, że w życiu Świetlika zaczęło się w końcu układać i był teraz taki szczęśliwy. Dlaczego więc nie potrafił? Dlaczego z jakiegoś powodu go to bolało? Chyba że chodziło o coś innego, na przykład może po prostu zazdrościł podświadomie samcowi, że spotkało go ostatnio tyle dobrego? Nie, nie, to było głupie. Nigdy by tak przecież nie pomyślał! Choć... czy aby na pewno?

Proszę nie myśl o tym, nie teraz.

Przez swoje rozmyślania odrobinę zagubił się w rozmowie i spojrzał skonfundowanym wzrokiem na przyjaciela, gdy ten zaczął go przepraszać. Ale za co? Nim jednak mógł zadać stosowne pytanie, Echo odezwał się ponownie, tym razem z prośbą, co było świetną zamianą tematu. Idealnie w porę! Uzdrowiciel wypuścił czarodzieja z uścisku, dając sobie chwilę na zastanowienie się w ciszy. Miałby go nauczyć lepszego panowania nad maddarą?
– Hm, mógłbym spróbować. Choć… nie jestem za dobrym nauczycielem – zaśmiał się nerwowo, drapiąc jedną łapą tył swojej szyi. – Ale zobaczę co da się zrobić. Od czego by tu zacząć… – odsunął się do tyłu, by mieli większe pole do manewru. Nigdy jeszcze nikogo sam nie uczył, więc nie miał pojęcia jak się w ogóle za takie nauki zabrać. Jak dobrze, że nigdy nie przeszło mu przez myśl, by zostać piastunem. Byłby w tym fatalny.
– A więc tak – klasnął w łapy. – Podstawy maddary są już ci niewątpliwie bardzo dobrze znane, tak samo wszystkie związane z nią zasady, więc teraz trzeba byłoby po prostu popracować nad szczegółami twoich tworów, by stały się jeszcze lepsze. Zacznijmy więc od stworzenia iluzji… zwierzęcia. Albo jakiejś innej żyjącej istoty, jeśli będzie ci wygodniej. Spróbuj przekonać mnie, że istnieje naprawdę, jednak nie skupiaj się jedynie na szczegółach w jej wyglądzie – oprócz nich ma mieć także wpływ na otoczenie. Powinna się ruszać, pachnieć, rzucać cień, zostawiać po sobie odciski na ziemi… po prostu ma być taka, żebym uwierzył, że mam przed sobą najprawdziwsze, żyjące stworzenie – odparł, mając w duchu nadzieję, że czarodziej zrozumiał bez problemu, o co mu chodziło. – Bardzo ważna jest także obserwacja otoczenia. Czerp z natury jak najwięcej inspiracji, ucz się z niej, naśladuj – dodał i czekał cierpliwie na to, aż samiec zabierze się za czarowanie. No zobaczymy, czy coś z tego wyjdzie.

[Echo Zbłąkanych]

Wyczuwał, że jego.. hmm, właśnie, kto? Chyba na tą chwile przyjaciel.. bardziej? Miał wewnętrzne rozterki. Nie, nie.. wszystko się pochrzaniło. Echo w pewnym momencie rzeczywiście myślał, że ten nie odwzajemni czegokolwiek w jego stronę, więc się nieco poddał.. Teraz nie był do końca przekonany. Ale jeżeli znów się otworzy i zostanie odrzucony? Druga taka akcja zabolałaby go do żywego, i prawdopodobnie zacząłby unikać uzdrowiciela, bo jego widok sprawiłaby mu ból. Czemu to musiało być aż tak trudne? Na tą chwile postanowił się nieco zdystansować, i zobaczyć co się wydarzy. Nie będzie kompletnie niczego forsował, da do rozumienia, że to pora na ruch jakiś ze strony Żaby. Mimo wszystko to on próbował jakoś dotąd rozwiązać tą kwestie, tak, lub inaczej.. No ale, jak się zdystansuje, to będzie musiał zrezygnować z przytulania się do jego futra.. duże wyrzeczenie.. Ehh, jakie to okropne. O, ten sam przestał przytulać.. Dobrze.. sam chyba by nie dał rady się odsunąć.
Komentarze Żaby i wątpliwości do co swoich możliwości nauczania skwitował tylko uprzejmym uśmiechem. Przysiadł na tyłku, w pewnej odległości od uzdrowiciela, przygotowując się na wysłuchanie jakiś.. wskazówek.

Miał problemy z wysłuchaniem uzdrowiciela, bo już mu było tęskno do tego futra.

No nie może zawieść.. kolegi. Niech to szlag, jak ona ma o nim myśleć? Skup się pajacu. Cała resztką siły woli zabrał się do pracy.
Wyobraził sobie.. hmm, kurna co tu wymyślić.. futro.., nie! Uspokój się, idioto! W końcu zdecydował się na coś subtelnego. Przed nim w powietrzu zaczął materializować się kruk. Czarny kolor, bardzo, bardzo pierzasty. Jedyne co mu nie wyszło to ee, zakrzywiła mu się dziób jak u padlinożercy, i był za duży w stosunku do reszty ciała. Rozpiętość skrzydeł przekraczała znacznie długość korpusu iluzji. Oczy były również czarne, w ogóle ptak wyglądał jak cień. Dodatkowe cechy.. Kruk zaczął głośno kraczeć, cień także rzucał, dość duży.. no tak wyszło, nie inaczej. Nadal mu też typowo eee kurczy zapach? Pamiętał mniej więcej jaka woń miała Morrigan, ta nadęta ptaszyna jego mistrza. Ptak łopotał skrzydłami w miejscu. Z początku lekko jego twór zamigotał, no bo rozpraszały ho natrętne myśli, jednak ostatecznie ładnie go ustabilizował, stałe przelewając energię ze źródła.
Spojrzał z uśmiechem na Żabę. Czekał na werdykt!

[Żabi Plusk]

Z początku skupił całą swoją uwagę na czarodzieju, jednak gdy jego myśli zaczęły znów wędrować w nieprzyjemnym kierunku, rozpraszając go i rozpoczynając na nowo wewnętrzną walkę, zamknął na moment ślepia i potrząsnął delikatnie łbem. Żaba, skup się. Nie teraz. Miał nadzieję, że Echo, pochłonięty wyczarowywaniem swojego tworu, nie zauważy jego chwilowej dekoncentracji. Otworzył oczy akurat w idealnym momencie, gdy zmaterializował się przed nim czarny kruk, choć na samym początku stworzona przez bursztynowołuskiego iluzja zdawała się być odrobinę niestabilna.
– Nie jest źle! Ale postaraj się skupić bardziej i dopracować niektóre szczegóły w jego budowie, by twój twór był jeszcze dokładniejszy i nie wyróżniał się niczym od najprawdziwszego kruka, by naprawdę mnie zmylił. W tym wypadku przede wszystkim coś jest nie tak z jego dziobem. Zwracaj przez cały czas uwagę na to, jaki stworzona przez ciebie iluzja ma wpływ na otoczenie. Tu mam wrażenie, że rzucany cień jest trochę za duży. Co jeszcze… macha skrzydłami, więc powinien w ten sposób wytwarzać jakiś podmuch. O i pamiętaj o takich aspektach jak hmm, jakby ci to wytłumaczyć. Przykładowo w wypadku pierzastych, czy futrzastych stworzeń, jak zachowuje się ich futro, bądź pióra pod wpływem wiatru, ruchu i tego typu rzeczy, o! Mam nadzieję, że rozumiesz, o co mi chodzi – zatrzymał się na moment. Naprawdę nie nadawał się do tłumaczenia takich rzeczy innym. – Pamiętaj ciągle o obserwacji i inspirowaniu się naturą! Nie bój się czerpać z niej jak najwięcej się da, by potem przelewać wszystkie zgromadzone informacje w swoje twory. Niech twoja iluzja żyje, niech oddycha. Spróbuj sobie także przypomnieć, jak zachowują się ptaki i postaraj się nadać te cechy swojemu tworowi – zakończył, licząc w duchu na to, że jego tłumaczenia nie są zbyt pogmatwane i faktycznie uda się z nich wyciągnąć coś sensownego. I zamilkł, by czarodziej mógł się skupić na dopracowaniu swojego tworu.

[Echo Zbłąkanych]

Kruk znikł. Jeszcze raz. Co by tu wyczarować. Ale futro Żaby jest fajne.. SKUP SIĘ! Ostatnio miał fazę na tworzenie pajęczaków, więc zabrał się do pracy. Kuźwa, trzeba się wykazać, a nie być słabiakiem, jedziemy z koksem! futro..., NIE!
We łbie Echo rozgrywała się istna batalia, jednak ostatecznie udało mu się ogarnąć, i przystąpił do dzieła.
Zaczął się przed uzdrowicielem materializować kształt. Wpierw było to przezroczyste, coś obłego z wieloma nogami. Następnie zaczęło nabierać kolorów, oraz bardziej dokładnych cech. Obły kształt stał się odwłokiem, pokrytym warstwa czarnych włosów, falujących na wietrze. Odnóża, segmentowane podwójnie, w ilości dziesięciu ugięły się pod nadanym wcześniej ciężarze korpusu. Paskudne cielsko zabujało się lekko, nogi sprężynowały. Następnie dołączyła głowa, mniejsza dużo od cielska, aby spotęgować upiorniej tworu. Głowa ma mieć siedem czerwonych oczu, łupiących na teren dookoła. Na sam koniec zmaterializowały się żuwaczki, które były zakończeniem paskudnego aparatu gębowego pająka, z którego ściekał zielony jad. Żuwaczki miały mieć wielkość pięciu smoczych pazurów, a grubość jednej smoczej łuski. Pająk jako całość miał dorównywać wielkością kompance Żaby, którą zapamiętał, czyli średniej wielkości niedźwiedzia. Wprawił w ruch maszkarę, która zaczęła łazić wokół wodnego, wbijając w niego upiorne ślepia. Rzucała cień iście z horroru, lekko drżący, odpowiadający idealnie jej wielkości. Stwór zaryczał kilka razy, jednak efekty dźwiękowe wprowadził, gdy potworek oddalił się od Żaby. Chciał nieco powygłupiać się, ale nie zamierzał go bardziej straszyć. Następnie pająk wspiął się na drzewo, które ugięło się pod jego wagą, i nagle spadł w połowie drogi. Leżąc na plecach przebierał iście komicznie nogami, próbując wstać. Echo rechotał ze śmiechu, patrząc z ukosa na kolegę. Ciekawe, jaka będzie jego reakcja?

[Żabi Plusk]

Tego się nie spodziewał. Nie żeby miał coś do pająków, czy przesadnie się ich bał, jednak nie mógł zaprzeczyć temu, że ich widok wprawiał go w lekki dyskomfort. Zwłaszcza, gdy były w takim rozmiarze. Uzdrowiciel lekko wzdrygnął się i przełknął ślinę, po czym zaśmiał się nerwowo na widok zaprezentowanej przed nim iluzji, która… faktycznie była już bardziej detaliczna, niż wcześniej zaprezentowany przez czarodzieja kruk. Jeśli chodziło o preferencje Żaby, co do wyboru stworzenia, zdecydowanie wolał twór pod postacią ptaszyska, jednak jeśli Świetlikowi było łatwiej pracować z pajęczakiem, to nie zostało mu nic, jak uszanować jego decyzję, mimo że ogromny stawonóg przyprawiał go odrobinę o dreszcze.
– Utrzymanie takiego czaru to niezły wysiłek, jako że wymaga od nas sporego skupienia. W takich warunkach jak teraz, gdy nic nam nie przeszkadza i mamy sporo czasu, nie sprawia to aż takiej trudności, jednak bywają takie sytuacje, że trudno nam się skoncentrować i wtedy można odpuścić sobie nadmierną dokładność, skupiając się na tych szczegółach, które pomogą nam osiągnąć to, czego chcemy w danym momencie dokonać – zabrał ponownie głos. – Dajmy na przykład… o, walkę z drapieżnikiem! Mamy wtedy zazwyczaj mamy dość mało czasu na reakcję i wszystko dzieje się w szybkim tempie. Dlatego gdy chcemy powiedzmy przestraszyć drapieżnika jakąś iluzją, nie musi ona być tak mocno dokładna, jak teraz, bo w ferworze walki drapieżnik nie będzie miał czasu dokładnie się jej przyjrzeć. Jednak wtedy bardzo ważne jest, aby nasz twór oddziaływał na najwrażliwsze zmysły przeciwnika, czyli w większości przypadków węch, słuch oraz wzrok. Aby poruszał się jak najbardziej naturalnie, jak to możliwe, by mógł zostać w ten sposób uznany za prawdziwe zagrożenie – zatrzymał się na moment, by nabrać oddechu. Musiał przyznać, że takie wykłady były naprawdę męczące. – Dlatego teraz to przećwiczymy… niech twój twór zacznie się ruszać. Biegać, skakać… obojętnie, po prostu aby był w ruchu. Zdecyduj się, które detale nie są istotne i nie będą już potrzebne, gdy będzie się ruszał, a skoncentruj się na tym, by iluzja miała jak najbardziej naturalne ruchy.

[Echo Zbłąkanych]

Trochę chyba przestraszył przyjaciela.. Zrobiło mu się głupio, aż nic nie powiedział. Wysłuchał dokładnie słów uzdrowiciela, o dziwo, udało mu się opanować zachwycanie się jego futrem.. w tej sekundzie. Zawsze jakiś postęp! Dobra, bierzemy się do roboty! Wysłuchał wykładu.. Nawet głos ma taki ahh.. ogarnij się, bo znów coś zachrzanisz! Mało co nie dał sobie w ryj z łapy. Ok, lecimy już na prawdę.

Pająk wstał, kończąc już żenujące udawanie wywróconego do góry nogami żuka. Zaczął biegać po okręgu. Nogi uginały się rytmicznie, na tyle, na ile pozwalała chityna, z której były zbudowane. Cielsko chwiało się na boki, poddawało się nieco wpływowi wiatru. Echo po chwili uśmiechnął się głupkowato.. przecież zawsze trzeba przemycić nieco.. artystycznego podejścia! Pająk biegając zaczął skrzeczeć jak kruk.. Nie był pewien, jaki to dokładnie powinien być dźwięk, ale mniej więcej przypominał wkurzoną Morrigan. Następnie pająk zaczął biegać po ósemce, podskakiwać przy okazji, nie kończąc skrzeków. Poruszona zostały dwa podstawowe zmysły... teraz węch! Nadal zapach pająkowi.. szuszonymi grzybów, a dokładnie borowików! Trochę przesadził z natężeniem, więc cała okolica zaczęła walić grzybami. Bardzo mocno. Tak utworzony twór latał wokół nich, skrzeczał i śmierdział. Spojrzał na nauczyciela z uśmiechem na mordzie. Toż to jeden z jego najlepszych tworów!

[Kuszenie Diabła]

Frar nie wychodziła na zewnątrz zbyt często. Bywała tu gdy odwiedzała świątynię albo gdy przybywała na spotkanie z prorokiem, ale to by było na tyle. Niezbyt dobrze znała te tereny i pamiętała je raczej z młodości, bo bliskie osoby miała tylko w Pladze. Z jakiegoś powodu jednak dzisiaj postawiła łapę w Szklistym Zagajniku. I dzięki czystemu przypadkowi znalazła jedno z najbardziej urokliwych miejsc, jakie kiedykolwiek widziała. Zewsząd otaczała ją soczyście zielona, wysoka trawa, poprzetykana wielobarwnymi polnymi kwiatami, a polanę okalały stare drzewa. Słońce grzało dziś przyjemnie, ale nie za mocno i rzucało na ładny obrazek złociste promienie, stając czasami słupami światła pod koronami drzew i łapiąc unoszące się w powietrzu pyłki. Smoczyca mruknęła cicho i nie mając na dziś większych planów, ułożyła się w cieniu rozłożystego dębu, wdychając powoli świeże powietrze.

[Pamięć Barw]

Wracała nieśpiesznie ze świątyni, uznając, że wybierze drogę przez Zagajnik. Może spotka wuja? Tak dawno go nie widziała. Można powiedzieć, że go nie zna, lecz czuła że nie jest jej obcy. Dlatego cieszy się, że obaj z Axarusem zgodzili się na przyrządzenie zgromadzenia. Fajnie gdyby do tego czasu znalazła towarzystwo dla Agree. Wciąż nawiedzała ją myśl o drugim kokatrysie, ale trochę się wstrzymuję, bo nie wie czy kurak nie będzie zazdrosny. Chyba nie wie, że zauważyła ją, kierowaną do dzieci. Jest jednak dumna z niego, że nie ponosi go ona.
Mijając drzewa wyciszyła myśli skupiając się na ładnej przestrzeni między nimi. Oświetlaną przez złociste promienie aż hipnozowało by nie oderwać ślepi od cudnej zieleni i brązu. Kurczak jakiego miała na grzbiecie, akurat nie był tym zainteresowany. Nic w tym nie widział, a co za tym idzie – wolał skupić się na drodze. I może za bardzo wszedł w rolę niańki, bo poinformował kompanke głośnym gdaczeniem o kimś wśród drzew.
Dla smoczycy było to nagłe i po wyrwaniu się że swojego spokoju przełożyła całą uwagę na kompana. No bo kto wie? Może coś się dzieje? Wówczas zapomniała o łapach, które ją nioszą i zachwiała się na tyle, by przy dodatkowym czynniku jakim był korzeń, szczęśliwie upaść na pysk. Szczęśliwie dlatego, że dla odmiany się nie połamała. Tylko kokatrysa wyrzuciła w trawę z jakiś metr dalej.
A Frar mogła być jedynie obserwatorem niedaleko. Jakiego Zirka dojrzała dopiero wtedy gdy postanowiła się podnieść do siadu. Znaczy się...w jakiego się wpapiła.
– Eeeee hehe... hej? – zwróciła się do smoczycy, szczerząc się ładnie, ale tylko z zażenowania. Zdarzało jej się wywalać na pysk w walce, tylko że tam działa chwila i adrenalina, na co dzień się tak wywalić było jej po prostu głupio.

[Kuszenie Diabła]

Gdy usłyszała głuche łupnięcie w ziemię, podniosła łeb, szukając źródła dźwięku. Jej wzrok przykuł turlający się po ziemi kokatrys i leżąca nieopodal smoczyca, której barwy były na tyle charakterystyczne, że skojarzyła ją ze swoją dawną kompanką do walk. Być może kompanka to było za dużo powiedziane, ale biała dobrze pamiętała, gdy prawie ją zabiła, będąc w czasie walki o tytuł w Turnieju. Czy to na pewno ona? Zmarszczyła nos, próbując sobie coś przypomnieć, ale ciężko było spamiętać wszystko ze swojego ponad stuksiężycowego życia. Uśmiechnęła się lekko, słysząc niezręczne słowa Wojowniczki, czarne zębiska odcinały się mocno swoją barwą od bieli jej pyska.
– Hej, hej. Wybacz, byłam za daleko, żeby cię złapać. – Zaśmiała się, mrużąc ślepia, aby przyjrzeć się bliżej kurze, która jej towarzyszyła i też przez słońce, które świeciło jej teraz prosto w pysk. Jakaś dziwna, ale na pewno rozweselała ją w co smutniejsze dni.

[Pamięć Barw]

Wówczas kokatrys ustał już w wysokiej trawie i uznał, że mu taka nie pasuję więc poszedł na tą wydeptaną przez kompankę przy której aktualnie usiadł, by następnie mierzyć spojrzeniem nieznajomą.
Zirka kątem oka to dostrzegła, lecz skupiła się na biało łuskiej. Uśmiechnęła się lekko do niej na chyba przyjazne słowa.
– Zdarza się. Ale w każdym razie nic się nie stało. – odparła towarzyszce.
Kiedy upłynęła pierwsza chwila, wraz z nią upływało uczucie jakie teraz zastępowało zaciekawienie smoczycą. Już na wstępie wyczuła woń Plagi, ale na niego nie zwróciła większej uwagi, za to przyjrzała się jej trochę. Kojarzyła ją odkąd w ślepia wpadały jej białe łuski. Na pewno z areny. .. zmrużyła nieco ślepia. Czyżby to nie była Kuszenie? Właściwie w tym przypadku nie jest pewna. Dość łatwo przychodzi jej zapamiętywanie imion, ale łatwo jej się pogubić przy względnie podobnych imionach plagijczyków.
– Sama tu jesteś? – zagaiła ciekawa, mając na myśli bardziej czy nie ma z nią kompana. Zwracając przez kokatrysa uwagę na kierowane na niego ślepia.

[Kuszenie Diabła]

Pokiwała łbem na jej słowa. Zauważyła zaciekawienie widoczne na jej pysku i w zasadzie wcale jej to nie zdziwiło. Pewnie nie codziennie na spacerze, ze swoim kurzym kompanem spotykało się Plagijczyka odpoczywającego na terenach wspólnych. Byli z reguły odbierani jako smoki zamykające się w swoim hermetycznym towarzystwie i choć Frar z reguły też to robiła, to od zawsze lubiła też pogawędzić ze smokami z innych stad. Nawet te wszystkie księżyce w stadzie z niej tego nie wykorzeniły.
Na pytanie zareagowała z pewną dozą ostrożności, ale tylko ze względu na swoje dawne przyzwyczajenia.
– Mój kompan buszuje gdzieś w okolicy. – Odparła, ponownie przenosząc wzrok na kokatrysa. – Jest przydatny? – Przechyliła łeb ciekawsko na bok, nie potrafiąc raczej wyobrazić sobie zbyt wielu zalet takiego kompana. Był zbyt mały, żeby ubić dużą zwierzynę, nie wyglądał jakby posługiwał się magią. Może za to sprawdzał się w poszukiwaniach? Frar była przekonana, że przydatność to najważniejsze kryterium podczas wyboru kompana, ale Pogodna mogła mieć inne zdanie na ten temat.

[Pamięć Barw]

Właściwie nawet by się rozejrzała za jej kompanem, ale powstrzymała się jakby nie patrzeć wciąż będąc w środku rozmowy. Wysłuchała więc spokojnie co rzekła, mając już odpowiedzieć na to, a tu zaraz zabrzmiało pytanie. No też pod jego wpływem zetknęła na kompana co uniósł dziób w jej stronę i zerkał. Zaraz pokiwała pyskiem twierdząco.
– Jest pomocny. Często rozdzielamy się na polowaniach i nie raz potrafi samodzielnie złapać coś dużego. Bardzo rwie się do bicia drapieżników, to też ich trochę ubywa. – odparła uśmiechnięcie. Można powiedzieć, że dumna była ze swojego małego wojownika, co owinęła z sympatią ogonem. – A niepozorny kurczak, nie? Chociaż i tak zabieram go ze sobą bardziej jako towarzystwo. – odparła skrycie dostrzegając spojrzenie kierowane na kokatrysa, ale nie przejęła się nim jakoś bardzo.
– A twój kompan jaki jest? – spojrzała na nią ciekawa jej towarzysza.

[Kuszenie Diabła]

Wygięła usta w podkowę, bo zaimponowały jej umiejętności niewielkiego kompana Pogodnej. Ur działał jak magnes na drapieżniki, ale zazwyczaj kazała mu się nie angażować w walki. Wolała gdy pomagał jej w poszukiwaniach.
– Ciekawe. Tak, jest bardzo niepozorny. Ale czasem stadko lisów staje się śmiertelnym zagrożeniem, więc wierzę, że taki kurczak też ma co nieco do pokazania. – Roześmiała się cicho, a gdy padło pytanie o kompana, rozejrzała się wokół. Był tu gdzieś w okolicy, ale minie chwila zanim się doczłapie. – Mój kompan to bies. Nie znosi towarzystwa, dlatego rzadko pokazuję się z nim w otoczeniu smoków. Ale dopóki nie będziesz próbowała go dotykać, będzie tylko groźnie warczał. – Uprzedziła ją, zaraz jednak na moment zmieniając temat, w końcu i tak minie chwila zanim będzie mogła przedstawić jej Ura.
– Czy chciałabyś przypomnieć mi swoje imię? Wiem, że już kiedyś walczyłyśmy, ale minęło od tego czasu tyle księżyców.

[Pamięć Barw]

Uśmiechnęła się lekko słuchając smoczycy. Zdecydowała wie o co jej chodziło. Nie raz spotykała żbiki, jakie z pozoru niegroźne. Jednak co by nie było tylko z pozoru... Co jest z resztą niezwykle wkurzające. W międzyczasie sam kurczak zadarł łepek dumnie, kiedy już przeszło na temat kompana smoczycy. Także powiodła za nim wzrokiem, albo raczej za jej, lecz kolega chyba nie chciał wyjść.
– Rozumiem. Nie będę próbowała go dotykać, skoro nie lubi. Agree też nie. – zarzekała gładząc kokatrysa po piórkach. Ale zaraz robiąc przerwę.
– Jasne. Przedstawiałam ci się jako Pogodna Myśl. Ją za to twoje kojarzę jako Kuszenie, lecz umknął mi drugi czlon. Odpowiedz mi go, proszę? –

[Kuszenie Diabła]

– Diabła. – Dodała, bo w zasadzie to nadal było jej imię. To, że została niedawno przywódczynią postanowiła zostawić dla siebie, bo nie chciała, aby Pogodna spoglądała na nią w inny sposób. Ot, były dwoma zwykłymi smokami, które ucinały sobie pogawędkę w upale.
W tym samym czasie Ur w końcu wynurzył się z zarośli. Wraz z nim do nozdrzy Pogodnej mógł uderzyć ciężki zapach mokrego futra i lasu, bies nie był największym fanem kąpieli. Poza tym był wielki, a jego rozmiary powiększało też skołtunione futro, wielkie poroże i fakt, że stał na tylnych kopytach, powoli krocząc w ich stronę. Nad zębiskami, które ledwo mieściły się w wykrzywionej w groźnym grymasie paszczy skrzyła się para czerwonych ślepi. Wyglądał jakby szykował się do ataku, ale wystarczył jeden komunikat Czarodziejki, aby zatrzymał się w półkroku i przysiadł, łypiąc tylko groźnie na Wojowniczkę Ziemi i jej kokatrysa.
– To Ur. Nawiązałam z nim więź jeszcze jak mieszkałam na terenach Ziemi. – Był więc bardzo stary, podobnie jak wiekowa czarodziejka. Czasy mieszkania w Ziemi wspominała raczej jako przyjemne, Cień musiał zapłacić ogromną cenę za przebywanie tam, losy stada były jeszcze niepewne, ale ona dopiero uczyła się żyć w grupie. Nie była też tak związana ze swoim stadem jak teraz. – Co słychać w Ziemi? Pewnie sporo się zmieniło od czasów Strażnika. – Bo to on rządził Ziemią, kiedy tam była. Trwały też jakieś kłótnie między Żerem, a nim i Darem Tdary, ale w końcu ten pierwszy go zastąpił. Wtedy też ścieżki Cienia i Ziemi się rozminęły.

[Pamięć Barw]

Spoglądała na, cóż, wielkiego biesa. Na oczy właściwie pierwszy raz widzi tego drapieżnika. Ciekawy kompan. Uznała przyglądając się mu, zdecydowanie łagodniej niż ten im. Kokatrys za to odpowiadał mu spojrzeniem z tym samym wyrazem, mając praktycznie gdzieś różnice wzrostową.
– Mieszkałaś kiedyś w Ziemi? Jak to? – rzekła zdziwiona, pragnąc pewności i szczerze zaciekawiona tym faktem. Tym bardziej, że było to pewnie i przed nią, a historii przed nią niewiele poznała. – Właściwie nie wiem jak to było za czasów Strażnika. Ale od Trzęsienia do Rozkwitu widać sporą różnicę. Właściwie Rozkwit jest jednym z bardziej zaangażowanych przywódców w stado, co też jest dobrze aktualnie. – mieliła nieco co powiedzieć może, a czego niekoniecznie, lecz ogólnie podeszła do tego dość na luzie. Nawet nie skrzywiła się na miano dziadka.

[Kuszenie Diabła]

Podniosła wzrok na smoczycę. Wyglądała na bardziej wiekową od niej, ale dobrze wiedziała, że w rzeczywistości dzieliły je grube księżyce, przy czym Frar była starsza. Była jednym z niewielu smoków, które żyły w czasach, gdy Cień przestał istnieć. Nie dziwiła się dlaczego Ziemia nie chce opowiadać tej historii, nie stawiała ich w zbyt dobrym świetle.
– Dotarłam tu ze wschodu, więc pierwszym stadem na które się natknęłam była Ziemia. Jednak jako pierwsze spotkałam tam smoki dawnego Cienia, które wykupiły u Ziemi swój tymczasowy azyl. – Wytłumaczyła. Były to ciemne czasy w historii wolnych stad i Cienia, ale wyszły Pladze na dobre. – Był sztywny. I zimny. Rządził tak jak teraz prorokuje, przynajmniej wtedy jak tam byłam. – Zachichotała cicho, przypominając sobie swoje zaskoczenie, gdy zobaczyła smoka drzewnego na tak wysokiej pozycji. Wynikało to z jej naleciałości z przeszłości, teraz nie miałoby to dla niej większego znaczenia. – Rozkwit... Słyszałam o nim. Jaki jest? – Była ciekawa jak smoki Ziemi postrzegają swojego przywódcę. Rządził raczej silną łapą czy był ich dobrym przyjacielem? Nie była to raczej informacja, którą smoczyca musiała ukrywać, Frar sama pomyślała, że powinna zapoznać się z Przywódcą Ziemi. Ale dziś po prostu ucinała sobie miłą pogawędkę.

[Pamięć Barw]

Mało wiedziała o historii sprzed jej wyklucia, ale raczej z winy jej samej. Niewiele próbowała się przyczyniać do jej poznawania, ale ciekawiło ją jak to było i jednak z ciekawością słuchała smoczycy.
– A w jaki sposób zdobyliście potem swoje ziemię jako Plaga? – zaciekawiła się. Uśmiechnęła się nieco na wspomnienie proroka. Smoki się widać bardzo nie zmieniają.
– Cóż, osobiście lubię go na tym stanowisku i myślę, że radzi sobie świetnie. Przykłada dużą wagę do ceremonii, choć też zawsze pobawi się na niej maddarą. – no ale czego innego spodziewać się od zapalonego czarodzieja. I przedtem robił pokazy, teraz tylko na bardziej ugodową skalę. Zastanawiała się chwilę spoglądając na smoczyce. – A u was w ogóle kto jest przywódcą? – miała właściwie spytać jaki jest ten ich przywódca, lecz ciekawie, bo nawet nie wie kto nim jest. Ostatnio zapamiętała Uśmiech Szydercy, w jego pewnie już dawno nie ma na tym stanowisku.

[Kuszenie Diabła]

Uśmiechnęła się lekko. To była część historii, którą lubiła bardziej, gdy Plaga zaczęła się rozwijać, pomimo wszelkim niedogodnościom i zawistnym spojrzeniom. Z pewnością sprawiło to też, że smoki w przyszłości zastanowią się dwa razy zanim ich zaatakują, bo jak widać wstawali z popiołów i potrafili odpowiedzieć z nawiązką. Taka z nich była... plaga.
– Wynegocjowaliśmy je od Wody. Nie całe, które wcześniej nam zabrano, ale wystarczająco, aby móc się rozwijać. – Wzruszyła barkami. W tej chwili już nie miało to znaczenia, stracili coś na tym, podobnie jak Woda. Mieli szczęście, że nie unicestwili ich wtedy całkiem, gdy byli w rozsypce.
Potem wysłuchała jej słów z lekkim uśmiechem. Zaciekawiło ją to co usłyszała. Sama była czarodziejką, ale nie wpadła na to, aby urozmaicać ceremonie o magiczne pokazy.
– To ciekawe. Wyczarowuje wam iluzje na ceremoniach? – Spytała szczerze zainteresowana, bo sama miała hopla na punkcie maddary. Lubiła słuchać o sposobach na jakie wykorzystywały ją smoki.
Na jej pytanie zaśmiała się cicho. No tak, komunikacja między niesojuszniczymi stadami nieco kulała, poza tym była na tym stanowisku dość nowa.
– Tak się składa, że ja. – Zmrużyła ślepia, pokazując czarne zęby w uśmiechu. Nie było to nic wartego ukrycia i była ciekawa czy podejście Pogodnej do niej się zmieni,

[Pamięć Barw]

Wynegocjowaliśmy. Ciekawiło ją co takiego woda sobie życzyła, lecz po krótkim zastanowieniu uznała, że nie miało to za wiele skoro wartość i tak pewnie była spora. A jednak choć nie konkretnie ich, a zaciekawiła się sprawami terenu.
– A tak właściwie, to ile jest wart teren? Nie cały. A taka jedna część. – nie chodziło jej o tak zwane wiele, bo wie, że znaczy wiele z reakcji na zabranie im części jednej pustyni. Tylko może bardziej dokładnie? Tyle ile uda się na nim zyskać w jakiś czasie?
Uśmiechnęła się lekko na pytanie, lecz też z smak pojawionej się wizji ostatniej ceremonii, na której również było kilka maddarowych smaczków. Na krótko przed odpowiedzią przytaknęła jej pyskiem.
– Praktycznie zawsze, kiedy wywołuje kogoś na środek coś wymyśla. – odparła z lekką żywiołością w głosie. Gdyż nawet nie ukrywając, lubiła oglądać "teatrzyki" wuja, nawet jak te nie zawsze są albo raczej były nie na miejscu, to nadal podziwia to jak wtedy operuje maddarą.
– Oh! – zdziwiła się nieco, lecz uśmiech nie koniecznie jej zszedł. Właściwie, taka informacja bardziej ją zdziwiła po prostu. – .. właściwie nie wiem co na to odpowiedzieć, heh... A to nie zmieniłaś imienia? – zapytała biorąc do pamięci wcześniejszą wzmiankę o imionach.

[Kuszenie Diabła]

Wart niezrównania ich z ziemią za to co wcześniej zrobili, pomyślała. Pewnych cen nie można było zapłacić w kamieniach szlachetnych. Wiele smoków uznałoby ząb za ząb, a w tym wypadku unicestwienie stada za unicestwienie za właściwą cenę, ale... jej wystarczyło odzyskanie terenów i spokój. Rachunki między stadami zostały wyrównane. Domyśliła się jednak, że smoczycy nie chodziło konkretnie o ich dawne porachunki z Wodą.
– O jaką wartość pytasz? Według mnie tereny są bezcenne dla rozwoju stada, ale w innych przypadkach zależy to od tego ile kto jest gotowy za nie dać. Nie słyszałam o standardowych cenach. – Zaśmiała się cicho na tą myśl.
– A co przedstawiają? – Zaciekawiła się, – Są dedykowane dla członków ceremonii czy raczej przypadkowe i po prostu ładne? – Takie dedykowane na pewno uczyniłyby ceremonie jeszcze bardziej wyjątkowymi.
– Zmieniłam, ale nie ma ono dla mnie wielkiego znaczenia. W Pladze i tak posługujemy się swoimi pierwszymi imionami. Ale pewnie chciałabyś, żebym ci je zdradziła, prawda? – Zmrużyła nieco ślepia i uśmiechnęła się, zupełnie jakby była to wielka tajemnica. Cóż, lubiła czasem wpleść trochę dramaturgii do swoich rozmów, inaczej było nudno.