Ustronie

[Echo Odwetu]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

No i owszem, Odmienna dołączyła do swojej nauczycielki, pełna energii i zapału do nauki. Wolała mieć wszystko jak najszybciej z głowy, a gdy była w stanie się czegoś uczyć, najczęściej od razu szukała starszego smoka, który mógłby przeprowadzić z nią trening, tudzież lekcję.
Młoda samica wylądowała niedaleko Pani Wojny, zdecydowanie bardziej wolała latać, niż chodzić, skakać czy biegać. W powietrzu czuła się najlepiej... przynajmniej tam, nie była taka niezgrabna. Spojrzała na swoją nauczycielkę i skinęła jej delikatnie łbem. Słowa chyba były zbędne z jej strony, jedynie czekała na to, co powie czarodziejka.

[Pani Wojny]

– Odmienna Łusko – skinęła swojej uczennicy łbem z szerokim uśmiechem – Zacznijmy. Stan wyciszenia... I jednocześnie powiedz mi, co dzisiaj chciałabyś wyczarować.
Złote ślepia patrzyły na adeptkę wesoło. Była pierwszą uczennicą Pani Wojny. A czarodziejka odkrywała, że bardzo lubi uczyć innych magii. W końcu jak można by nie lubić dzielenia się z innymi tajnikami tej cudownej siły?
Westchnęła głęboko, na chwilę dając się porwać marzeniom... Ale jedynie na chwilę. Bo przecież była tu uczyć, a nie bujać w obłokach.

[Echo Odwetu]

– Pani Wojny. – Mruknęła młoda samica, z delikatnym uśmiechem na pysku. Nie wiadomo czy był wywołany świadomością, że będzie miała coś wspólnego z magią, czy z powodu spotkania z nauczycielką. Słysząc polecenie skinęła łbem, przymykając lekko oczy i skupiając się na niebie. – Trudno przychodzi tworzenie iluzji zwierząt? – spytała cicho, usuwając powoli chmury z błękitnego, pięknego nieba, znajdującego się w wyobraźni młodej smoczycy. Wyciszała swój umysł, nie zastanawiając się nad bzdetami i nie układając w myślach kolejnych pytań, jakie mogłaby zadać Pani Wojny. Gdy w końcu jej się udał wyciszyć, wzięła głębszy oddech, uchylając powieki.

[Pani Wojny]

– Wszystko zależy od tego jak bardzo realistyczna będzie owa iluzja – powiedziała cicho Pani Wojny, wpatrując się w adeptkę z namysłem – Bo podstawowa iluzja jest dość prosta... Ale nikogo nią nie oszukasz, bo twoja iluzja będzie nieruchoma. Naśladowanie ruchu zwierząt, oraz ich zależności od wiatru czy roślinności to bardziej zaawansowana magia. Zaś prawdziwą sztuką jest stworzenie takiej iluzji, która nie dość, że będzie sprawiała wrażenie żywej, ale też będzie się jej dało dotknąć – na pysku fioletowej czarodziejki pojawił się delikatny uśmiech – Proponuję ci zacząć od samego początku. Od jakiegoś zwierzęcia, które jednak dobrze znasz. Na tyle dobrze, by przywołać sobie w pamięci jego kształt, barwy, futro czy pióra... Bo musisz sobie wyobrazić to wszystko.
Ubłocona kita na końcu ogona plasnęła o ziemię.
– Więc do dzieła, Odmienna Łusko!

[Echo Odwetu]

Odmienna powoli pokiwała głową. Zwierzę, które zna... Antares, kompan ojca. Młoda samica skupiła się mocno, przywołując wspomnienie kruka, z wciąż wyciszonym umysłem. Był nieco większy, niż powinien, wspomnienie bowiem pochodziło sprzed kilku księżyców, a wtedy kruk był dla samicy większy. Próbowała jak najdokładniej wyobrazić sobie jego białe pióra i czerwonawe ślepia, jak również zarys dzioba i skrzydła, które były złożone. Zwierzę patrzyło w niebo, zadzierając delikatnie głowę, oczy miało zmrużone, a nogi lekko zgięte. Ptak znajdował się jakieś pół ogona od Odmiennej. Samica przywołała odpowiednią ilość maddary i tchnęła ją w twór.

[Pani Wojny]

Ptak pojawił się w powietrzu na wysokości łba Odmiennej Łuski. Co dziwaczne, siedział w powietrzu. Idealnie nieruchomo.
– To jest właśnie trudność w tworzeniu realistycznych iluzji – skomentowała Pani Wojny z rozbawieniem w głosie – Musisz porządnie stwierdzić, gdzie twój twór, kruk, ma się pojawić. I, co gorsza, musisz uprzednio zbadać teren. Czy jest równy czy nie? Prosta nierówność terenu sprawia, że zwierzę siedzi na nim inaczej. I twoja iluzja także powinna mieć wtedy inną pozycję.
Patrzyła z uśmiechem na Odmienną Łuskę, czekając, aż wprowadzi ona te modyfikacje do swojego wyobrażenia.

[Echo Odwetu]

Odmienna odskoczyła w bok, zaskoczona. No... przynajmniej mogła zbić z tropu rozmówcę, gdyby chciała dyskretnie zmienić temat. Cóż... może nie do końca dyskretnie. Potrząsnęła łbem, jeszcze raz się wyciszając i jednocześnie słuchając słów nauczycielki. Kruk wyglądał tak samo, ale siedział, albo raczej stał na ziemi pół ogona od samic na lewo. Na szczęście nie było tam żadnych nierówności, a przynajmniej młoda adeptka żadnych nie zauważyła. Biały, czerwono-oki ptak był oczywiście wciąż nieruchomy, niczym wypchany, lub zamrożony, ale przez kilka sekund powinien zmylić smocze oko. Odmienna tchnęła maddarę w kruka i westchnęła głośno, mając nadzieję, że tym razem się uda.

[Pani Wojny]

– Teraz cały czas utrzymuj swój twór. I dodawaj do wyobrażenia nowe szczegóły. Zacznijmy od oddychania i mrugania. Powinnaś pamiętać jak wygląda pierś kruka podczas wdechu i wydechu. A także to, jak często ów zwierzę mruga. O ile w ogóle mruga – na pysku fioletowej smoczycy malowało się zainteresowanie – Spróbuj tak sterować swoją iluzją, aby wykonywała te czynności. I aby nie zniknęła nawet na moment.
To było nieco bardziej skomplikowane zadanie niż stworzenie iluzji kruka, ale Pani Wojny uważała, że Odmienna Łuska poradzi sobie z nim bardzo dobrze.

[Echo Odwetu]

Młoda smoczyca wzięła głębszy oddech, wyciszając umysł do granic możliwości i przymknęła lekko ślepia. Cały czas podtrzymywała iluzję kruka, przywołując jednocześnie wspomnienie kompana ojca. Sposób w jaki jego pierś poruszała się lekko przy oddychaniu. Szczerze mówiąc nie pamiętała, czy Antares w ogóle mrugał, zdała się więc na swoją wyobraźnię. Wyobrażenie białego ptaka pozostawało takie samo, jednak co jakiś czas jego czerwone ślepia się zamykały i otwierały, nie często, rzadziej niż u smoka, ale jednak. Również mała, pokryta jasnymi piórami pierś zwierzęcia zaczęła się unosić delikatnie i opadać. To akurat występowało szybciej niż u smoka, zazwyczaj było tak, że u większych zwierząt serce bije wolniej, Odmienna więc postanowiła się do tego zastosować. Cały czas podtrzymywała iluzję, nieumyślnie dodając do niej dźwięk bicia małego, ptasiego serca. Dało się słyszeć ciche uderzanie, wolniejsze trochę niż powinno, zaraz jednak adeptka poprawiła i to. Skupiła się również na tym, jak układają się pióra zwierzęcia przy oddychaniu, jak zmieniają swoje ułożenie, jak opadają i jak się podnoszą. Dodała przemyślane szczegóły do iluzji, dodając maddarę i otworzyła oczy, mając nadzieję, że wszystko wyszło dobrze.

[Pani Wojny]

– To nie wystarczy – łapą wskazała na swoją grzywę, która była poruszana podmuchami wiatru – Musisz wziąć pod uwagę wpływ środowiska na swój twór. Czyli to jak pióra są czochrane przez podmuchy wiatru – mrugnęła wesoło do Odmiennej Łuski – Jest to ważniejsze niż bicie serca, bo bicia serca nie usłyszysz z daleka... Ale od razu dostrzeżesz, kiedy czyjeś pióra lub futro będzie się wydawało być odporne na wiatr... Lub deszcz. Lub śnieg – dodała jeszcze po krótkim namyśle, chociaż adeptka była chyba zbyt młoda by wiedzieć czym może być śnieg.
Na pewno była zbyt młoda by biały puch widzieć na własne oczy.

[Echo Odwetu]

Och, wiedzieć wiedziała, nigdy go jednak nie widziała. Spuściła lekko głowę, próbując wyczuć skąd wieje wiatr. Gdy miała to za sobą, skupiła się znów dodając odpowiednie szczegóły do tworu. Pióra ptaka delikatnie poruszały się, unosząc i opadając wraz z kolejnymi podmuchami wiatru, jak również gdy powietrze wiało ptakowi w oczy, ten je przymykał, chroniąc swoje czerwone ślepia. Z cichym westchnięciem tchnęła maddarę by móc dodać dane szczegóły do iluzji kompana jej ojca i spojrzała na Panią Wojny. Była ciekawa, czy czarodziejka również popełniała tego typu błędy, czy może przychodziło jej to naturalnie. Niektórzy mieli talent do pewnych rzeczy, a inni musieli się wszystkiego wyuczyć...

[Pani Wojny]

Pokiwała łbem z aprobatą, nieświadoma tego, o czym myślała jej uczennica akurat w tym momencie.
– To co powiesz na to, by ostatnim elementem było zrobienie przez kruka dwóch kroków do przodu? – zapytała z zawadiackim błyskiem w żółtych ślepiach – Pamiętaj, że jest to o tyle trudne, że musisz stworzyć iluzję ruchu, a więc wszystkie zmiany w anatomii stworzenia, jednocześnie przemieszczać je o tyle, o ile by się przesunęło robiąc krok... I utrzymywać poprzednie etapy iluzji, czyli oddychanie, mruganie i poruszanie piór przez wiatr.
Ciekawe czy Odmienna Łuska podejmie się tego wyzwania.

[Echo Odwetu]

Adeptka uniosła kąciki pyska w niepewnym uśmiechu. Czemu nie, takie wyzwanie może być ciekawe. Zamknęła ślepia, by móc wyobrazić sobie kolejne rzeczy, jakie wykonałby kruk. Jego pierś szybciej się unosiła niż wcześniej, również łeb ptaka delikatnie miał się obrócić tak, by patrzył na wprost. Jego skrzydła delikatnie były odchylone, a jedną z łap podniósł, by zaraz przechylić ciało do przodu i zrobić pierwszy krok. Starała się, by zwierzę poruszało się jak prawdziwy Antares. Podtrzymywała jednocześnie iluzję oddechu, mrugania i poruszania piór przez wiatr. Wyobraziła sobie drugi krok zwierzęcia, biały ptak podniósł drugą łapę i przechylił się do przodu, robiąc tym samym krok naprzód. Samica nie łudziła się, że wyjdzie jej już a pierwszym razem, mimo to tchnęła maddarę w twór, otwierając ślepia.

[Pani Wojny]

– Taki jest właśnie problem z tego typu zaawansowaną magią – powiedziała fioletowa czarodziejka, uśmiechając się do Odmiennej Łuski zachęcająco – Musisz, oprócz iluzji ruchu, wyobrażać sobie jednocześnie zmianę położenia swojej iluzji względem otoczenia – przekrzywiła łeb na bok – Spróbuj jeszcze raz. I staraj się tym razem nie zamykać oczu, obserwuj swoje postępy w miarę jak będą się pojawiały.
Bo tym razem niestety iluzja kruka zrobiła jedynie dwa kroki w miejscu.

[Echo Odwetu]

Młoda adeptka pokiwała łbem. Nie można się zrażać, mimo, iż brak sukcesu przyjemny nie był. Tym razem nie zamknęła oczu i wyobraziła sobie jak kruk przesuwa się powoli naprzód, jednocześnie podtrzymywała wszystkie poprzednie iluzje, jak oddychanie, mruganie, poruszanie się piór względem powiewu powietrza. Powtórzyła wyobrażenie poruszania się iluzji kompana ojca, mając nadzieję, że wszystko się zachowa. Tchnęła maddarę w twór kruka.

[Pani Wojny]

No i dobra. To by było na tyle. Runa pokiwała łbem, posyłając Odmiennej Łusce dumny z jej postępów uśmiech.
– Gratuluję. Lada moment będziesz czarodziejką – mrugnęła zawadiacko do adeptki.
Przez chwilę wyglądała na wyraźnie rozdartą między dwoma wyborami. Zastanawiała się czy powinna już iść, czy może adeptka chciałaby z nią porozmawiać. Ale zamiast się odzywać i narzucać czekała po prostu w milczeniu, oddając decyzję co do dalszych poczynań w łapy Odmiennej. Na jej fioletowym pysku malował się całkowity spokój i pogoda ducha.

[Echo Odwetu]

// to raport, tak?

Odmienna spojrzała na nauczycielkę, z lekkim uśmiechem.
– Może nie lada moment, ale mam nadzieję, że już niedługo. – Przyznała, przyglądając się uważnie starszej samicy. Ciekawiła się kiedy nowa Przywódczyni zyskała swoją rangę czarodziejki... była starsza czy młodsza wtedy od Odmiennej?
– Właściwie co pozostało mi do nauczenia się, by zostać czarodziejką?

[Pani Wojny]

/Tak. Na śmierć zapomniałam dopisać, wybacz!

– Musisz potem poćwiczyć, a potem wykonać test, który ja ci zlecę – posłała Odmiennej uśmiech pełen dobrego humoru – A potem nie widzę przeciwwskazań ku ceremonii. Oczywiście jeśli umiesz podstawy polowania – spojrzała czujnie na młodszą smoczycę.
To, że smoki w stadzie dzieliły się obowiązkami nie oznaczało, że dorosły smok mógłby nie umieć sam o siebie zadbać, gdyby musiał!
Zastrzygła uszami, wsłuchując się w okolicę. Na terenach wspólnych raczej nie było zagrożeń... prawda? Za dużo smoków się tędy szwendało, by znalazł się drapieżnik na tyle szalony, by zapuścić się w te okolice.

[Echo Odwetu]

Odmienną zainteresował wątek testu. Uniosła lekko pysk, otwierając szerzej, z zaciekawieniem złote ślepia.
– A na czym może polegać taki test? – spytała nie kryjąc swojego zainteresowania danym tematem. Było to coś w rodzaju walki, wyzwania magicznego, wyprawy? A może zwykłe wyzwanie na umiejętności? Na pytanie zareagowała czymś w rodzaju lekkiego obruszenia. Owszem znała podstawy polowania, nie skomentowała jednak tej części wypowiedzi nauczycielki.

[Pani Wojny]

Runa Ognia wyglądała na nieco rozbawioną.
– Test to coś, dzięki czemu demonstrujesz swoją gotowość do dorosłej rangi, gdzie pokazujesz czego się nauczyłaś przez te księżyce szkoleń – zamilkła na chwilę i obserwowała Odmienną Łuskę czujnie – Muszę się zastanowić jak on będzie konkretnie wyglądał w twoim przypadku. Jakieś preferencje?
Posłała jej zadziorny uśmiech, jakby zapraszając ją do zabawy.

[Echo Odwetu]

Odmienna odwzajemniła uśmieszek Runy, skoro spytała... czemu by adeptka miała milczeć?
– Cóż... nie obraziłabym się, gdyby test zawierał jak najwięcej możliwości do używania magii... i za brak wody głębszej wody i deszczu... – odsłoniła zęby w uśmiechu i spojrzała na nauczycielkę. Nie miała zamiaru wybrzydzać, jednak miała pewną możliwość i z niej skorzystała.
– A mogłabym wiedzieć, jak w twoim przypadku wyglądał test na dorosłą rangę? – spytała zaciekawiona, przekrzywiając łeb w prawą stronę.