Dolina płaczących wierzb

[Ostoja Zimy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samica zamlaskała, odrobinę mogło to przypominać lekcję skradania. Jednak tutaj, trzeba było się ukryć aby osiągnąć swój cel. Astralis miała rację z tym zapachem. – Kamuflaż jest dobrym dodatkiem do skradania – powiedziała w końcu – Na pewno kolor ma też znaczenie, ale też pora dnia. Moje futro jest ciemne, może nie pasuję do śniegu, ale w nocy, ukryta za drzewami będę ledwo widoczna. – podrapała się za uchem. – Wydaję mi się, że to co powiedziała Astralis było wystarczające, po prostu trzeba się wtopić w otoczenie.

[Obietnica Mroku]

Samiczki wiedziały wiele, co prawda po Astralis spodziewała się dobrych odpowiedzi, wszak aspirowała na łowcę! Nie wiedziała jednak czego spodziewać się po drugiej smoczycy, ta jednak była bystra i także bardzo odpowiedziała na zadane im pytanie.
-Tak, świetnie! Dokładnie o to chodzi! Musicie dokładnie i z uwagą zamaskować swe futro, aby było nie było widoczne przez inne stworzenia. Powoli zbliża się wiosna, a co za tym idzie, śnieg stopnieje i odsłoni ziemię. Dlatego właśnie roztopiłam dosyć sporą warstwę śniegowego puchu, odsłaniając błoto, patyki i zeschnięte liście. Są to idealne materiały aby ukryć zarówno swe ciało, jak i zapachy przez nas wydzielane. Zazwyczaj przy maskowaniu pokrywam swe ciało błotem. A potem szukam skupisk liści i gałęzi, aby się w nich wytarzać. Można do tego także użyć trawy, kory drzewnej czy innych roślin, ale pamiętajcie, żeby sprawdzić, czy któreś z nich nie przysporzą nam krzywd, jak na przykład krzewy z kolcami, czy parzące odmiany roślin. Warto ich unikać. Dzięki tak przygotowanemu kamuflażowi struktura naszego ciała nieco bardziej przypomina otoczenie, w które próbujemy się wtopić. No to na tyle z teorii, pora zabrać się za praktykę! -podeszła wolno do błotnej kałuży. Nabrała błota na prawą ze swych łap, po czym wsmarowała grudkę ziemi w swe lewe ramię kończąc w okolicach jej łokcia. Wyraz niezadowolenia widoczny na jej pysku emanował w cztery strony świata. Jednym prędkim ruchem strzepała błoto, które pozostało na prawej, maskującej łapie, kończąc tym samym demonstrację.
-Pamiętajcie, żeby pokryć dokładnie każde miejsce na swych ciałach, niektóre ze zwierząt mają bystry wzrok i w mig wychwycą wasze różowe włosy, bądź niebieskie znaki szczególne na pyszczku! -tutaj zakończyła, pomaszerowała kilka kroków do przodu, po czym usiadła na dosyć sporej warstwie śniegu, znajdującej się nieopodal i wpatrywała się w akcje podjęte przez samiczki. Gdy te nie patrzyły to Vul starała się obmywać śniegiem swe lewe ramię. Na zakończenie dodała:
-Oh, jeszcze jedno, jeśli zabraknie wam błota to dajcie znać, roztopię wtedy kolejną część terenu!

[Oblubienica Mroku]

Spojrzała na siostrę z bardzo wymownym wzrokiem wyrażającym coś pomiędzy "nienawidzę cię" a "sama będziesz potem lizać to futro". No ale raz niech to przeboleje, w końcu to nauka, najwyżej będzie się potem doczyszczać dwa dni. Zanim Sahida zdążyła zareagować rozpędziła się i z impetem wskoczyła w błotną kałużę, tarzając się w niej przez dość dużą ilość czasu. Gdy już zakończyła procedurę obtaczania się w błotnej panierce dociągnęła jeszcze kawałki jej różowego futra które się nie pokryły swoją łapką.
-Tyle wystarczy? Czy powinnam się jeszcze opakować gałęziami? – lekko sarkastycznie zwróciła się do siostry oczekując na odpowiedź oraz to co zrobi Sahida.

[Ostoja Zimy]

Sahida ze smutkiem w oczach widziała to błoto i z pokorą słuchała słów starszej koleżanki. Wiedziała co ją czeka, domyślała się, że tym razem mycie językiem nic nie da i będzie musiała się zamoczyć w rzece. Oczami wyobraźni widziała tę wstrętną wodę do której trzeba będzie wejść. Zanim cokolwiek zrobiła, widziała tylko mknącą przed jej pyskiem Astralis która zaraz wskoczyła w błoto i chlapnęła pokaźnie na Ziemną. Ta tylko westchnęła i z opuszczonym łbem rozłożyła się obok Ognistej, przeturlała się parę razy czując jak bród wchodzi między jej futro. Nałożyła na siebie parę liści z patyczkami aby jej sylwetka nabrała innych kształtów. Z rozstawionymi uszkami po bokach usiadła przed Obietnicą nawet się nie odzywając, cierpiała teraz katusze. Będąc już oblepioną liśćmi, małymi patyczkami i nasmarowana błotem, czekała na dalsze instrukcje.

[Obietnica Mroku]

Spostrzegła cierpienie, jakie zmalowało się na pysku Hebanowej. Sama nie przechodziła w przeszłości tego treningu z uśmiechem na twarzy.
-Tak siostro, jeszcze listki i gałęzie! Same błoto często może nie wystarczyć. -wciągnęła mocno powietrze do swych płuc przez nozdrza, dwukrotnie.
-Poza tym świetnie. Wasz zapach jest teraz ledwie wykrywalny, a w porze, gdy śnieg odejdzie w zapomnienie będziecie niemalże niewidoczne. Dobra robota! -podniosła swe przednie łapy ku górze, ogon także chciał sięgnąć w stronę nieba. Stopniowo w trakcie unoszenia kończyn oczom samiczek ukazał się niebieski płomień, który to stopniowo odsłaniał większą część terenu. Płonąca, gorąca zagłada wielkości uda Obietnicy zamieniała śnieg, w niewidoczne, niewielkie kałuże. Sporo gałęzi, tym razem nieco grubszych odsłoniło się przed samiczkami. Pojedyncze liście oraz mniejsze patyki także się tam pojawiły. Opuściła swe łapy i ogon a ogień stopniowo wraz z opuszczaniem zaczął zanikać.
-Wasze ciało nie jest jedyną rzeczą, które możecie próbować ukryć. Mogłybyście to zrobić także z rzeczami, które chcecie ochronić przed znalezieniem przez innych, a nawet z kompanami! Ale najważniejsze w naszym wypadku będą pułapki! Doły, w które mogą wpaść zwierzęta, aby łatwiej było nam takie upolować. Jeśli ukryjecie się pod warstwą kamuflażu, to szansa na to, że zwierzęta was wypatrzą jest dużo mniejsza, a co za tym idzie, pułapka będzie skuteczniejsza. Teraz spróbujemy wspólnie taką pułapkę wykopać. Ważne by dół był dosyć głęboki, aby wpadające do niego zwierzęta nie miały szans, aby się wydostać. Wykopując ziemię miejcie też na uwadze, że pozostawiona przy pułapce będzie zwracać na siebie uwagę, dlatego warto rozsypać ją wokoło, aby zlała się z otaczającym ją otoczeniem i nie zwracała uwagi zwierząt. Jeśli mamy już dół to w jego wnętrzu umieszczamy spore gałęzie, możecie znaleźć takie wokoło lub próbować same urwać z pobliskich drzew. Przy zrywaniu pamiętajcie, aby zrobić to jednak jak najciszej. Nie chcecie przy tym płoszyć zwierzyny!-ruszyła swą łapą po skosie, zaczynając od góry, na dole zaś kończąc. Nad jedną z grubszych gałęzi pojawiła się cienka, lecz rozległa warstwa wody. Duże ciśnienie, które zostało jej nadane sprawiło, że gałąź zaczęła spadać gwałtownie w dół. Łapa wylądowała na podłodze, a kropelki wody rozpłynęły się w powietrzu. Dosyć gruby kawałek drzewa zaczął lecieć w stronę łap Vul, po czym wylądował idealnie w jej objęciach chcąc zachwiać jej posturę. Smoczyca ugięła się pod ciężarem, jednak nie upuściła gałęzi. Po chwili położyła gałąź na ziemi.
-Osobiście lubię wykorzystywać do tego magię precyzyjną, ale fizycznie też możecie sobie z tym bez problemu poradzić. Na dnie dołu powinny pojawić się grube, zaostrzone patyki, wbite na tyle głęboko, aby się nie przewróciły. Muszą być stabilne i wystarczająco grube, aby się nie złamały. Na koniec, to co zostanie stworzone trzeba przykryć. Polecam użyć do tego gałązek, które będą nakładały się na siebie tworząc imitację podłoża. Na koniec należy je ukryć pod warstwą roślinności czy trawy, tak aby nie były widoczne. No i mamy gotową pułapkę! Nie odpuszczę wam praktyki, to bardzo ważne w tym wypadku. Stworzymy zaraz taki dół, aby zobaczyć jak to wygląda w praktyce. -podeszła do miejsca, które jakiś czas temu ocaliła przed otaczającym je śniegiem i zaczęła przebierać w ziemi łapami.
-Przyłączcie się, jak wykopiemy dół to pokażę wam w jaki sposób ostrzyć patyki!

[Oblubienica Mroku]

Smoczyca wysłuchała kolejnego wykładu, tym razem w kwestii pułapek. Brzmiało to dość przydatnie. Czyli teraz będą kopać? W sumie już jest wszystko jedno, i tak jest cała brudna więc nie zrobi to dużej różnicy. Udała się i zaczęła przebierać łapkami kopiąc dół. W międzyczasie układała sobie wszystko w głowie – czyli tak, musimy wykopać dziurę, potem znaleźć patyki i je zaostrzyć a potem wbić w ziemię, Na koniec wszystko ładnie przykryć żeby nie było widać, a no i nie zostawiać kupek ziemi! A potem czekamy aż coś głupiego w taką pułapkę wpadnie. Ciekawe czy mistrzyni by się dało na to złapać? Nie wydawała się nazbyt genialna.... – myślała sobie spokojnie w czasie grzebania w ziemi.

[Ostoja Zimy]

Samica westchnęła głośno i przyłączyła się do kopania dziury, już na samym wstępie miała dość tego kamuflażu. Przednimi łapami przebierała na zmianę, rozgrzebując zmarzniętą glebę, która wysypywała się z pomiędzy jej tylnych łap. Była dostatecznie silna aby kopać bez zadyszki. Co miało by w nią wpaść? W zależności jak głęboki byłby dół, może zmieściłaby sarnę? Na razie nie zajmowałaby się kamuflowaniem tylko dokończeniem środka dołu, gdy śmiercionośne kolce z badyli byłyby wbite w ziemię, wtedy Hebanowa starałaby się tę pułapkę przykryć. Idealnie by było, gdyby ją przysypał śnieg!

[Obietnica Mroku]

Przyglądała się pracy łapek młodych smoków, sama też dołożyła wiele starań, aby dół nadawał się na pułapkę. Łapki przebierały, czas mijał, a ich oczom powoli ukazywał się, wielki, głęboki dół. Można już było dostrzec dziurę, która mogłaby pomieścić nawet jelenia.
-Dobra robota! Tyle wystarczy. -machnęła swą łapą na bok, aby dać sygnał, że etap kopnia dobiegł końca.
-Okay, no to w takim razie, nadszedł czas na ostrzenie patyków. Możecie to zrobić zarówno przy użyciu pazurów, jak i przy użyciu maddary. Każdy sposób jest dobry, jakbym miała wskazać lepszy z nich, to cóż, musiałabym wybrać oba. -podniosła gałąź, którą jakiś czas temu strąciła z drzewa i zabrała się za ostrzenie. pazurem swej przedniej łapy przejechała kilkukrotnie w stronę jednej z końcówek patyka, w ten oto sposób powstała połowa stożka na jego zakończeniu. Do drugiej części postanowiła użyć ostrego, niczym ludzkie siekiery, kamienia. Zebrała energie, jej myśli utworzyły w umyśle, najzwyczajniejszy szary kamień, jeden jego brzeg był niesamowicie ostry, poza tym niczym nie różnił się od niemalże wszędzie spotykanych głazów. Twór pojawił się tuż przed jej pyskiem i kilkukrotnie ciosając od góry do dołu sprawił, że końcówka patyka, była długim, niesamowicie ostrym stożkiem.
-No i gotowe! -strąciła patyk do dołu, po czym sama wskoczyła do środka. Łapiąc gruby, i naostrzony patyk wbiła go w środek dołu. Gałąź znajdywała się jakieś dwie łapy pod ziemią, mimo to Vul podsypała ją niewielką warstwą gruntu, aby szanse na obalenie jej były mniejsze. Na koniec zaś jednym, zwinnym susem wyskoczyła z pułapki.
-No to, teraz wasza kolej! Nazbierajcie gałęzi, naostrzcie je, a na koniec powbijajcie na dnie dołu. Jak już to zrobicie powiem wam jak przykryć waszą pułapkę, no i będzie gotowa!

[Oblubienica Mroku]

Smoczyca pochwyciła leżącą niedaleko gałąź i zaczęła skrobać ją pazurami na jednym z końców. Zajęło jej to chwilę, jednak końcowo wyszło dość zgrabne dzieło, które zdolne byłoby nawet przebić skórę sarny gdyby takowa wpadła w pułapkę. Astralis ruszyła w stronę dołu aby wbić swój patyk w środku. A może gdzieś z boku? Chyba dwa obok siebie będą mniej skuteczne? Zamyślając się, lazła przed siebie aż finalnie pod nogami brakło jej terenu i rąbnęła do dziury prosto na twarz, na szczęście na prawą jej część więc uniknęła przymusowego wietrzenia klatki piersiowej. Gdy już się pozbierała rozejrzała się i powiedziała:
-Tak, taki był plan! Wszystko w najlepszym porządku! – wbiła po tym swój patyk w ziemię w miejscu w którym upadła, przysypała go lekko ziemią i szybko wyskoczyła z dziury sadzając tyłek na małej zaspie śniegu oczekując na towarzyszkę.

[Ostoja Zimy]

Zrezygnowana poszła nazbierać grubych gałęzi aby wytrzymały ciężar spadającego zwierzęcia. Pułapka była raczej mała ale spokojnie zmieściłaby się w niej sarna lub wilk. Dzid nie mogło być porozkładanych za gęsto, gdyż zwierze może się zablokować i będzie konało. To miała być w miarę szybka śmierć. Hebanowa zamknęła oczy tkając z czaru lodową, ostrą maczetę o grubości pazura, jej wielkość nie była duża, tak na długość łapy. Usiadła na zadku i swoim tworem zaczęła ostrzyć badyl tak, aby szpiczasta część była w miarę gruba i ostra, by wbić się w ciało ofiary. Gdy skończyła czar, który stworzyła, zniknął a na jego miejsce pojawiła się dłoń dwunożnej istoty, na tyle dużej by zgarnęła naostrzone badyle. Samiczka przelewała czar ze swojego źródła, starając się go utrzymać i delikatnie położyła je w dole na ziemi, obok Astralis. W momencie gdy dłoń przetransportowała drewno, rozpłynęła się w powietrzu a Sahida wskoczyła dziury, nie wbijając się już we wbite w ziemie kolce. Złapała obułam jeden badyl i używając siły wbijała jeden po kolei, starając się aby nie były zbyt blisko siebie. Po wykonaniu powierzonego zadania, wyczołgała się z dziury używając szponów i przysiadła obok Ognistej Adeptki nic nie mówiąc. Cierpiała w środku czując się brudna.

[Obietnica Mroku]

Vul obserwowała to, co wspólnie stworzyły z młodymi samiczkami. Zostało już tylko jedno.
-A więc, aby pułapka była efektywna trzeba by ją jeszcze przykryć. Trzeba ustawić na sobie klika patyków, aby te tworzyły coś w rodzaju imitacji podłoża. A następnie można na nich położyć liście, trawę, czy kwiaty, aby jak najbardziej zlewały się z otoczeniem. Ale, jako, że aktualnie mamy zimę, to możemy to przećwiczyć jedynie nakładając liście na to sztuczne podłoże. A więc do roboty, róbcie to co ja! -zgarnęła kilka gałęzi i rozłożyła je nad dosyć głęboką dziurą w ziemi. Przystanęła na chwilę przed dołem, czekając aż jej uczennice także dołożą kilka patyków od siebie. Gdy patyki były gęsto ułożone, to Obietnica Mroku zaczęła posypywać je liśćmi.
-No i tak wygląda tworzenie zastawianie pułapki na zwierzynę, co prawda, poza nauką, nie użyłam tego ani razu. No cóż, może wam się to przyda w egzystencji bardziej, niż mnie! -odetchnęła po wykonanej pracy, czekała także na pytania, które mogły się zrodzić w umysłach młodych smoczyc.

// po swoich odpisach możecie złożyć raport //

[Oblubienica Mroku]

Przygotowana przez nią, siostrę i przyjaciółkę wyglądała na solidną i nie rzucała się w oczy. W sumie sama w nią wleciała więc pewnie tak to ma działać? Ułożyła wraz z siostrą patyczki i dorzuciła sama jeszcze jeden listek na sam koniec.
-Bardzo fajna nauka! I przydatna! Dzięki za pomoc siostra! – mała uśmiechnęła się i padła na śnieg, trochę zmęczyła ją cała ta praca to i odpoczynek się należy!

[Ostoja Zimy]

Rozstawianie pułapki mogło być przydatne, samiczka zauważyła, że wystarczy wykopać sam dół i go okamuflować a zwierzę które tam wpadnie może złamie nogę, ale przeżyje. Postawiła uszka w stronę Obietnicy i zaczęła się rozglądać dookoła w poszukiwaniu dobrej jakości listków i patyczków. Kiedy znalazła takie najładniejsze, położyła na pułapkę aby ją przykryć. Współczuła zwierzęciu które by wpadło do środka, oby te kolce przyniosły szybką i bezbolesną śmierć. Przycupnęła jeszcze obok Ognistej Łowczyni i otarła się pyszczkiem o jej ramię z wdzięczności, brud był już zaschnięty ale Sahida dalej czuła się okropnie z powodu brudnego futra. – Dziękuję za naukę... ale.. muszę się umyć – powiedziała z wyraźnym bólem w głosie.

Dodano: 2021-05-15, 20:56[/i] ]
Wierzby oddawały nastrój w jakim była Ostoja, chciała znaleźć chwilowe ukojenie, jeśli Rozkwit Ziemi zgodzi się, smoczyca na jakiś czas uda się do stada Wody i tam odpocznie od całego zgiełku Ziemistych. Jedno z drzew było pochylonych bardziej od reszty, Sahida nie omieszkała na nie wejść i położyć się na nim. Łeb oparła o wierzch przednich łap, chłonęła tę spokój i ciszę.

// Pikuś

[Pikujący Upiór]

Po długiej chwili spokoju można było usłyszeć czyjś trzepot pierzastych skrzydeł oraz ujrzeć na chwilkę cień dość specyficznej smoczej sylwetki. Do nozdrzy Ostoi od razu dotarł woń Plagi i ziół, niesiona przez lekki wiatr.
Minęło jeszcze trochę czasu, nim spragniony spokoju i ciszy uzdrowiciel dostrzegł bardziej pochylone drzewo, a tam – znajomą mu samicę. Powoli podszedł bliżej do tego miejsca, starając się zbytnio nie hałasować, ale przy tym nie chciał wystraszyć młodej swoją nagłą obecnością.
– Witaj, Sahido! – przywitał się z entuzjazmem – Dawno cię nie widziałem! Co tam słychać u ciebie? – zagadnął po chwili.

[Ostoja Zimy]

Smoczyca leżała rozłożona na, już jej, drzewie. Jedynie tylna noga zwisała bezwładnie. Uśmiechnęła się delikatnie, choć widać było, że zmieniła się. Od smoczycy biła aura, chłodu i zdystansowania, z domieszką obojętności. – Cześć, Pikuś – zakryła przednią łapą pysk, by ukryć szerszy uśmiech. Przypomniała sobie rozmowę z Szarym i cichutko zachichotała. – Ja Ciebie również dawno nie widziałam Upiorze. Hmm... – zastanowiła się, co u niej słychać? Miała postawić na szczerość i powiedzieć, że życie okazało się wredną suką przez pewną smoczycę? Wojowniczka postawiła na bezpieczną opcję – bywało lepiej, ale jest już.... stabilnie – powiedziała po chwili namysłu. Jej mina zmieniała się co chwilę z namysłu, po uśmiech. Patrzyła na Uzdrowiciela z przymkniętych na wpół oczu. – A u Ciebie?

[Pikujący Upiór]

Oh, a cóż to ona zachichotała? Może o czymś śmiesznym pomyślała, widząc go. Mimo to Hebog starał się nie przydawać temu większego znaczenia. Niech sobie myśli, co chce.
Zamyślił się nad pytaniem dotyczącego jego życia. Ostatnio u niego też nie działy się najlepsze rzeczy. No, może poza pojawieniem się kolejnego członka Plagi. To było zawsze dobrą nowością. Jednak nie chciał o tym mówić, bo to były zbyt prywatne sprawy, żeby je rozpowiadać komu popadnie. Także i on postawił na bezpieczniejszą opcję.
– U mnie... U mnie też wszystko dobrze. – odpowiedział. Może to nie była czysta prawda, ale to zawsze lepsze, niż rozpowiadać wszystkie problemy tym, kogo to nie dotyczy. Tak się tylko pokaże z gorszej strony.
– Zostałaś już wojowniczką, prhawda? I pewnie znalazłaś już sobie kompana. Tak? – spytał po chwili namysłu.