Lazurowe Jeziorko

[Słodycz Ziemi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przystanęła widząc lecący od strony terenów Ziemi punkcik na niebie. Powoli wstępowały w nią obawy, ze może Pogoń nie przybędzie? Ale jednak, w zbliżającym się smoku szybko rozpoznała tę kolorową smoczycę. Uśmiechnęła się do niej ciepło na powitanie i zaczekała, aż ta znajdzie się wystarczająco blisko.
– Tak, Cynamonowe Zauroczenie. – Potwierdziła ze skinięciem łebkiem. – Dziękuję, że tak szybko odpowiedziałaś na moją prośbę. Wiesz, normalnie bym męczyła Koronę, skoro jest moim mistrzem, ale no niestety nie miał czasu. – Rzekła, czując ulgę, że chociaż Mergo mogła jej poświęcić chwilę. Zastanowiła się chwilkę nad odpowiedzią. Czy wiedziała chociaż dlaczego polowanie jej nie szło? Przecież była uważna, przecież robiła wszystko, tak jak uczył ją wujek. Przecież sama już miała uczniów, którym przekazywała swoją wiedzę co do śledzenia. Jednego nawet z Wody.
– Znam podstawy śledzenia. Na pewno nie radzę sobie gorzej na polowaniu niż Wojownik czy Czarodziej. Ale.. To jest za mało. Zdarza mi się gubić tropy, lub w ogóle ich czasem nie znajdować i to jest chyba najbardziej frustrujące. A ja nie chcę być przeciętną Łowczynią. Chce być lepsza od wujka Zefira. A ty... Ty wydajesz mi się bardzo mądra i zdolna. I.. Nie jesteś z tych terenów, dlatego pomyślałam, że może znasz jakieś techniki, ułatwiające śledzenie. – Odparła cicho, zgodnie z prawdą, wpatrując się w starszą samiczkę błękitnymi ślepiami.

[Pogoń Brzasku]

Chciała być lepsza od Zefira... No, no. Pogoń sama nie wiedziała, jak dobrym łowcą był Korona. Nie widziała go już za często w jadłodajni, a też przecież nie towarzyszyła mu na jego polowaniach. Ale zakładała, że sobie radził, jako że był jedynym łowcą w stadzie przed nią.
– Rozumiem – odpowiedziała krótko, trochę zbita z tropu pod koniec, gdy Cynamonowa mówiła o tym, jaka to Mergo nie wydawała się mądra i zdolna. Słowo klucz wydawała! Łowczyni nie miała zamiaru potwierdzać czy negować przypuszczeń młodszej łowczyni, sama nie będąc pewna, czy mogła się z nimi zgodzić.
W każdym razie, pomyślała, że gubienie tropów czy niemoc odnalezienia ich to może kwestia koncentracji.
– Nie nazwałabym tego techniką... ale na razie się skup na jednym zmyśle. Może być węch. Pooddychaj, głęboko, zastanów się i powiedz co czujesz. Jakie zapachy, skąd mogą pochodzić... – poleciła smoczycy. Przysiadła sobie w międzyczasie, w ciszy, nie chcąc przeszkadzać uczennicy.

[Słodycz Ziemi]

Nie powiedziała już nic więcej, tylko na polecenie nauczycielki zamknęła ślepia. To głównie ze wzroku korzystała podczas swoich polowań i to na nim się skupiała, mimo, że miała jeszcze do użytku słuch oraz węch. I właśnie te dwa ostatnie zmysł się wyostrzyły po zamknięciu oczu. Pierwsze na co zwróciła uwagę były dźwięki, pośród których zdecydowanie przeważał szum rzeki wpadającej do jeziora. Ale to nie o ten zmysł prosiła Pogoń. Imbirka zaczerpnęła głębiej powietrza do nozdrzy i skoncentrowała się na zapachach unoszących się wokół niej.
– Czuję... Czuję zapach jeziora. Ciężki i wilgotny. – Zaczęła powoli. Charakterystyczny zapach zbiornika wodnego zdawał się zalewać całą okolicę. Młoda musiała poświęcić chwilkę by przebić się przez tą woń. Węszyła, aż znalazła inne zapachy. – Czuję zapach pobliskich drzew, uschniętych liści, igliwia. Ładniejszy niż jeziora. Czuję również zapach błota i namokniętego piasku, a także jakichś intensywnych roślin z tej polany, których nie znam. Czuję... Ciebie. Pachniesz Ziemią, domem. I unosi się też tutaj delikatna woń zwierzęcia. Chyba królik. Może szuka pożywienia. – Rzekła cicho, próbując rozgraniczyć poszczególne wonie. Ciekawe co na to Pogoń.
– A ty co wyczułaś?

[Pogoń Brzasku]

Nie przerywała w żaden sposób Cynamonowej. Gdy wpierw wspomniała o zapachu jeziora, Mergo kiwnęła głową, ale czekała dalej – bo coś dalej musiało nadejść, nie tylko jezioro dało się wyczuć. Kiwnęła potem łbem na następne słowa, a pytanie skrajnej smoczycy – znowu! – wprowadziło krótki zamęt w umyśle smoczycy.
– Oh – mruknęła cicho, mimowolnie. Miała ochotę cofnąć to "oh", ale trudno. Oby młodsza łowczyni po prostu nie zorientowała się, że przyłapała Pogoń na... nieuważności? Szczerze mówiąc, Mergo sama nie wietrzyła za intensywnie, w ogóle nie rejestrowała przez tę chwilę ciszy docierającej do niej zapachów. Odetchnęła cicho.
– Też czuję... otoczenie. Bardziej mi... wpada w nos zapach drzew. Tak jak zauważyłaś, jest przyjemniejszy. A królik – pociągnęła nosem. – Hm. Może to królik. Nie mam styczności zwykle z królikami, wiesz. Więc zaufam tobie. Skupmy się teraz na króliku, skoro jest to jakiś trop. – zadecydowała.
– Nie poruszaj się na razie, nie idź za tropem. Skup się na razie tylko na tym zapachu, w miejscu. Pomyśl, jak świeży jest – kiedy królik tędy mógł przechodzić, w którym kierunku mógł pokicać.

[Słodycz Ziemi]

Nie zwróciła zbytnio uwagi na rozkojarzenie Mergo, sama skupiona na swoim zadaniu. A może powinna jednak być bardziej spostrzegawcza? Może powinna to zauważyć? To było jednak ciężkie, gdy podążała się za innymi, priorytetowymi bodźcami. Skupiła się teraz na woni króliczka. Szczerze? Nigdy nie podążała jedynie za zapachem. Zawsze były też inne ślady. Zapachy są zbyt niestabilne... Co jeśli nagle wiatr ucichnie, bądź zmieni się jego kierunek? Trop przepadnie. Na szczęście nigdy nie znalazła się w takiej sytuacji. Zamknęła ślepia ponownie, dla lepszego skupienia i zaczęła węszyć. Aż rwała się do tego by wstać pójść za tym tropem, ale nauczycielka kazała zostać w miejscu. Woń jeszcze nie uciekła, nadal się unosiła. I co Cynamonek mogła z niej wyczytać?
– Moim zdaniem jest raczej świeża. Królik mógł przechodzić tędy na chwilkę wcześniej nim się tutaj zjawiłyśmy. Raczej nie odszedł w takim razie zbyt daleko. – Zaczęła, nadal węsząc, chcąc uzyskać z tego jednego tropu jak najwięcej odpowiedzi. – Wiatr wieje w naszą stronę, co ułatwia zadanie. Niesie zapach z tamtej polanki, bardziej pod skosem, jakby z jej prawego krańca. – Otworzyła na chwilkę ślepia by spojrzeć w tamtym kierunku. – Może ukrył się wśród rosnących tam drzew bądź za krzewami. Ciężko mi sprecyzować. – Odparła, przenosząc spojrzenie na starszą Łowczynię i czekając co ta odpowie.

[Pogoń Brzasku]

Pokiwała powoli głową na analizę Cynamonowej. Była poprawna.
– Dobrze ci idzie – pochwaliła uczennicę. Aż trudno uwierzyć, że na polowaniu idzie jej słabiej! No, może nie trudno. Pogoń wiedziała sama, że polowanie to zupełnie co innego, niż nauka.
– Masz rację. Generalnie to zapach już wskazuje na jakiś poziom świeżości, bo jest dużo bardziej ulotny, niż inne tropy. Teraz też są całkiem dobre warunki do wietrzenia, bo nie wieje za bardzo i jest mokro. Przy wilgotnym powietrzu łatwiej jest coś wyczuć, niż jak jest sucho. Niemniej, królik nie jest daleko – i kiwnęła jeszcze raz głową, potwierdzając swoje słowa.
– To poprowadź nas teraz w stronę zapachu. Cicho, żeby nie spłoszyć królika. – zaproponowała, albo raczej – zarządziła. Poszła za Cynamonową, gdy ta się ruszyła, a gdy zbliżyły do polanki, o której mówiła skrajna smoczyca, Pogoń odezwała się cicho:
– To teraz spróbuj coś tutaj wypatrzeć. Skup się tylko na tym, co widzisz. Mów, co ciekawego zobaczysz, czy może królik tędy przechodził, gdzieś narobił, coś wygrzebał albo żerował...

[Słodycz Ziemi]

Kiwała potakująco łebkiem, gdy Pogoń mówiła. Ze swojego doświadczenia wiedziała, że wilgotna grzywka pachnie intensywniej niż sucha. I na polowaniu również zauważyła tę dziwną zależność. Konie tarpany, jej ostatnia zdobycz. Nim cokolwiek zobaczyła, najpierw je poczuła, a zwłaszcza ich wilgotną sierść.
Gdy bardziej doświadczona Łowczyni wydała polecenie, Cynamonek ochoczo wstała i pomaszerowała za wonią królika. Idąc, szczególnie wytężała zmysł węchu. Węszyła w powietrzu starając się nie zgubić jedynego tropu jaki miała. Kilka razy przystawała, gdy wiatr zmieniał akuratnie kierunek. Wówczas kierowała się trochę po omacku, trochę intuicja, przynajmniej dopóki wiatr ponownie nie przywiewał zapachu zwierzęcia. Dotarła razem z Mergo do polanki i po kolejnych jej słowach skupiła się na swoim wzroku. On.. Był dobry. Lepszy niż pozostałe zmysły Goździk. Przekonała się już o tym kilkakrotnie.
Nim się odezwała, uważne rozejrzała się po okolicy.
– Widzę... Szare niebo, a na jego tle drzewa ze złotymi liśćmi. I bardzo mi się podoba ten widok. Część liści opadłą już na ziemię, niektóre gałęzie są nagie. Widzę morze zielonej trawy. Jednak jej kolor nie jest tak intensywny jak jeszcze kilka księżyców temu. Jest jakby wyblakły. Widzę krzewy, które teraz przypominają kupki patyków powtykanych w ziemię. Widzę również nieregularnie porozrzucane głazy, a na ich powierzchni znajduje się mech. – Przekazała nauczycielce swoje pierwsze spostrzeżenia. Ale nawet dla niej samej były zbyt ogólne. Wytężyła mocniej swój wzrok, tym razem skupiając się bardziej na szczegółach. Minęło chwilkę czas nim odezwała się ponownie.
– Na jednym z drzew widzę jakieś gniazdo. Nie ma w nim żadnych ptaków, wygląda na stare i opuszczone. W kolejnym drzewie jest dziupla, może mieszka w niej jakaś wiewiórcza rodzina. I spójrz w prawo na ziemię! Siedzimy obok mrówczej drogi. Spójrz jak idą w rządku, jedna za drugą! A królika... Królika niestety nie widzę. Za to widzę krzew, który ma dokładnie obgryzione pędy. Na moje oko zrobił to nasz królik bądź jakiś gryzoń. Na jednej z gałązek widzę też zaczepioną kępkę szarego futerka. O tam – wskazała łapką krzew, o którym mówiła. – miałam użyć wzroku, ale czuję nadal woń tego królika, dochodzi z tego samego kierunku, gdzie rośnie krzew. Na podstawie tych dwóch zmysłów jestem prawie pewna, że te zjedzone pędy to królicza sprawka. A ty co myślisz? – Przeniosła teraz spojrzenie błękitnych ślepi na Mergo, czekając na jej werdykt.

[Pogoń Brzasku]

Słuchała cierpliwie komentarza Cynamonowej. Trochę zjeżdżała z tematu, mówiąc o barwie liści i tym, że zamiast na wisieć na gałęziach to leżą na ziemi, ale ostatecznie Pogoni to nie przeszkadzało. Miała mówić co widzi, to mówi, pewnie górska niedokładnie wytłumaczyła ćwiczenie. No i nie szkodzi, i taka analiza się przyda.
– Mhm. Tak, to pewnie królik. Futro jest dosyć istotną podpowiedzią, ale zobacz tutaj też, koło krzaka. Małe, ale są. Ślady – wskazała pazurem małe, delikatne wgłębienie w wilgotnym podłożu, obok niego było inne, a potem następne. Odciski mogły wyglądać trochę chaotycznie, ale dało się mniej więcej prześledzić po nich trasę kicania królika.
– I tak, nadal go czujemy. Pewnie jest gdzieś blisko, a skoro tak, to pewnie też da się go usłyszeć – stwierdziła. – To czas na jeszcze jeden zmysł. Teraz skup się na tym, co słyszysz. Mogą być ćwierki, chrobotania, szum wody – może usłyszysz też królika, albo coś innego – wskazała, prawie że konspiracyjnie cichym głosem. Trzeba było uważać, żeby tego królika nie wystraszyć...

[Słodycz Ziemi]

Zmrużyła ślepia, spoglądając w kierunku wskazanym przez Pogoń. No tak, faktycznie są tam ślady. Ledwo widoczne ale są. Kiwnęła łebkiem na znak, że dostrzegła tropy, o których mówiła starsza Łowczyni. Uśmiechnęła się lekko, słysząc kolejne polecenie. Zamknęła ślepia, przez co łatwiej było jej się skupić tylko na zmyśle słuchu. Posiedziała w takiej ciszy chwilkę, uważnie nasłuchując i analizując to co słyszy, nim odpowie Pogoni.
– Słyszę szum drzew zmieszany z szumem wody. To chyba najgłośniejsze dźwięki. – Zaczęła powoli, zagłębiając się w bodźce, które do niej docierały. – Słyszę również śpiew ptaków, ukrytych pewnie gdzieś w drzewach, słyszę rechot żaby, dochodzący gdzieś z okolic wody, słyszę twój oddech i szelest łusek gdy się poruszasz i.. słyszę ciche skrobanie? Tak chyba bym to określiła. Może to królik, schowany za krzakiem coś wcina. A może mysz lub wiewiórka. Ale mam nadzieję, że królik. – Odparła, otwierając ślepia. Nie była pewna, czy nie powiedziała za mało. Ale może nauczycielka ją nakieruje na właściwe tory.

[Pogoń Brzasku]

Też miała nadzieję, że to królik.
– Skrobanie, tak, też je słyszę. Słychać też, hmmm, jakby coś stąpało po trawie. Cichutko. To może być królik. Wszystko na to wskazuje, zapach, ślady, i teraz hałasy. Tyle przeszłyśmy za jego tropami, że to praktycznie na pewno on tam siedzi za krzakiem. – przypomniała, w końcu przecież po coś był te ćwiczenia! – To teraz śmiało, znajdź mi tego królika. Jak ci wygodniej, po zapachu, hałasie, albo wszystkim na raz – zachęciła, a przynajmniej taką miała nadzieję, uczennicę. Przysiadła, nie przeszkadzała Cynamonowej.

[Słodycz Ziemi]

Westchnęła cicho. Teraz już mniej więcej ustaliły, że królik musi siedzieć za krzewem. Wystarczyłoby tylko podejść, zakraść się i.. Dopaść go! Ale chciała się przecież nauczyć dobrze śledzić. Żadnych dróg na skróty. Wstała i wytężyła swoje zmysły. Wzrok, węch, słuch. Dopiero co czuła króliczą woń, więc postanowiła zacząć od niej. Węszyła w powietrzu, starając się złapać zapach zwierzęcia. I już po chwili do nozdrzy smoczycy dotarła delikatna, znana woń. Cynamonka ruszyła za nią, starając się nie zgubić tego tropu. Prowadził w kierunku wspomnianych wcześniej krzewów. Wiatr co jakiś czas zmieniał kierunek, a sama zainteresowana traciła wówczas króliczą woń sprzed nosa. W takich chwilach przystawała i węszyła próbując znaleźć ją ponownie, lecz również rozglądała się za innymi śladami, a także uważnie nasłuchiwała. Po chwili zauważyła też królicze ślady oraz kępkę futra. Nie, żeby nie wiedziała, gdzie tego szukać. Zbliżała się do krzewu i nie słyszała już hałasów. Szła chyba jednak trochę na czuja, bo wiedziała już, że tam siedzi królik. Jeszcze chwila i go znajdzie.. Jeszcze trochę.. I jakież było jej zdziwienie, gdy królika nie było tam, gdzie powinien być. Uciekł, podczas gdy ona spacerowała za tropami po polanie? Czy Pogoń coś widziała, ale się nie odzywała? Goździk za to uśmiechnęła się drapieżnie. Oto nowe wyzwanie. Znajdzie tą puchatą kulkę. Zaczęła od uważnego rozejrzenia się wokół krzewu. Znalazła poobgryzane suche pędy i jakieś inne rośliny. To był dobry początek. Wokół widziała też pełno odcisków króliczych łap. Przez chwilę krążyła za nimi, starając się znaleźć drogę, która poszło zwierzę. Nie trwało to długo, a Cynamonka po uważnym wypatrywaniu zauważyła królicze ślady prowadzące w przeciwną stronę, z której przyszła. Smoczyca podążała za nimi. Nie były jednak wyraźne i jednoznaczne, toteż dodatkowo węszyła i nasłuchiwała. Jednak jedyne na co mogła liczyć to kolejna kępka futra zgubionego przy najbliższym głazie. Z tego miejsca również do nozdrzy samiczki dotarła ponownie królicza woń. Młoda ucieszyła się z kolejnej wskazówki i ruszyła za dwoma tropami, które już miała. Szła uważnie, starając się nie zagubić śladów. Dla pewności wytężała również słuch. Zarówno ślady jak i zapach prowadziły do drugiego krzewu. Cynamonka zbliżała się ostrożnie, a z każdym kolejnym krokiem do jej uszu dochodziło co raz głośniejsze chrobotanie, szuranie czy jakkolwiek można było to określić. W tym miejscu Łowczyni zachowała szczególną ostrożność, podchodząc do hałasującego krzewu. Okrążyła go, nie bardzo starając się nawet schować. Chciała znaleźć królika, nie zabić. I zwierzę może usłyszało ją, a może jej myśli o zabijaniu, w każdym razie uciekło przestraszone w kierunku lasu. Oby Pogoń tylko nie kazała jej go ścigać. W kilku susach podbiegła do swojej nauczycielki, spoglądając na nią pytająco.
– Co mam dalej zrobić, Łowczyni?

[Pogoń Brzasku]

Mogło być do przewidzenia to, że królik nie będzie siedział w miejscu, szczególnie, jeśli doszły do szepty dwóch smoków. Czy Pogoń to przewidziała czy też nie, to zostawiała tę informację dla siebie. Przyglądała się poczynaniom smoczycy, czy nawet nasłuchiwała za tym, gdzie idzie, gdyby już zniknęła z zasięgu wzroku górskiej. Pogoń czekała cierpliwie, nadzorując sobie spokojnie ćwiczenie.
Gdy usłyszała szelest liści czy gałęzi, gdy Cynamonowa wróciła do niej żwawo, Pogoń odczekała chwilkę, węsząc jeszcze w powietrzu.
– Chyba już nic, prawda? – zapytała oczywiście nie oczekując odpowiedzi. Wzrok żółtych ślepi powędrował gdzieś w krzaki, w kierunku których królik szedł, a z których potem uciekł.
– Znalazłaś królika, bardzo ładnie. To małe zwierzę, więc często jest je trudniej wytropić niż jakiegoś woła. Ale udało się. Nie mam zastrzeżeń – Goździk przecież słuchała jej uważnie, i wykonywała ćwiczenia bez żadnych problemów. – Mam nadzieję, że trochę ci pomogą te ćwiczenia przy następnym polowaniu. Skupienie na szczególe i ogóle jest ważne przy tropieniu, ale na pewno z biegiem czasu będziesz pewne rzeczy wyłapywała samoistnie. To chyba tyle... chyba, że masz jakieś pytania?

// raport śledzenie 2

[Agnar]

Lazurowe Jeziorko było o tej porze roku wyjątkowo piękne. Agnar postanowił więc wybrać się na krótki spacer. Ostatnio nie wychodził poza granice stada więc mała odmiana mu się bardzo przyda. Zastanawiał się Jak by to było tu mieszkać. Podobno prorok mieszkał na terenach wspólnych więc powinno być tu nawet spokojnie skora da się tak żyć i to przez długi czas.

[Czas Końca]

Kage bywała nieczuła na piękne widoki i cuda natury, chociaż nie zawsze. Były rzeczy, które poruszały jej serce, serce, które pragnęła uważać za kamienne i czarne, bo taki wizerunek po prostu jej się podobał. W jej opinii pasował do jej szpetnej mordy, aroganckiego charakteru, a co pasowało powinno być odpowiednie. Przeczyło temu jednak dziwne uczucie przychodzące w momencie obserwowania nocy, zwłaszcza takiej podczas śnieżycy. Spokojnie wirujące, oświetlone nikłym księżycowym blaskiem płatki śniegu były piękne. I widok gromadzących się na niebie ciemnych chmur, w przyszłości także burzowych, poruszał ją. Dlatego nie patrzyła. Nie chciała uchodzić za miękką, a miała wrażenie, że zachwycanie się zjawiskami pogodowymi tak ją właśnie definiował.
Odkąd nauczyła się latać robiła to często. Odkąd nauczyła się walczyć i matka spuściła ją ze smyczy, podróżowała. Szczęście chciało, że ciągle natykała się na Ognistych, chociaż to nie oni byli sąsiadami Plagi.
– Wyroiło sssię was jak szczurów, gdzie nie sssspojrzę, tam Ogień i Ogień – przywitała się Kage z rogatym samcem, którego prędko namierzyła i postanowiła zaczepić, lądując z głuchym łupnięciem nieopodal. Jej krępe i cięzkie cielsko sprawiało jej problemy przy tak delikatnych manewrach, ale przyzwyczaiła się już do takiego stanu rzeczy.

[Agnar]

No i proszę. Nie spodziewał się że tak szybko na kogoś trafi. Nie spodziewał się też że smokiem którego spotka będzie Plagijka o niecodziennej urodzie. Popatrzył się na nią gdy tak wylądowała. Oczywistym było że musiał odpowiedzieć jej na przywitanie.
– No właśnie jesteśmy wszędzie a was rzadko widuję. Nie powinniście się panoszyć wszędzie, jak na przykład... No nie wiem Plaga?
Zapytał z złośliwym uśmieszkiem. To ona zaczęła tą walkę więc nie zamierzał się powstrzymywać z dogryzkami. Usiadł też na ziemi z nadzieją że zaraz się nie rozstaną i obwiązał ogon w około swoich łap merdając spokojnie końcówką. Był teraz spokojny i zamierzał tą spokojnością przyćmić słynny plagijski charakter.

[Czas Końca]

– Nie jesssteśśśmy niczym szczury, które są wszędzie, gdziekolwiek byśśś nie ssspojrzał – odbiła piłeczkę, uśmiechając się szyderczo, a jej wzrok mówił jasno, że sugeruje to, co sugerować mogła. Zadarła swój rogaty łeb do góry, by dorównać obcemu. Była młodsza i mniejsza, co ją irytowało, aczkolwiek uważała się za groźniejszą przez kolczaste i pełne ostrych wypustek ciało. Jej słowny przeciwnik był obrośnięty futrem i grzywą, które były niepraktyczne, przynajmniej w jej oczach.
– Mamy ssswoje terytoria. Nie potrzebujemy panoszyć ssssię po innych zadupiach – parsknęła w odpowiedzi, również sadzając tyłek na ziemi. Było jasne, iż nie ustąpi pola, a obrzucanie się szyderstwami będzie mogła kontynuować dopóki któraś ze stron nie ochrypnie. Ewentualnie dopóki nie właduje się ktoś starszy w celu pogonienia kłótliwych smarkaczy.

[Agnar]

Szyderczy uśmieszek też pokazał się na jego pysku dokładnie w tym samym momencie gdy jej. Słuchał uważnie ze stoickim spokojem tego co chciała powiedzieć. Wyciągnął z tego też podstawowe wnioski.
– A więc po prostu się nie wychylacie.
Stwierdził i uśmiechnął już swoim zwykłym uśmiechem gdy ta próbowała mu dorównać wysokością. Było to na swój sposób śmieszne ale nie chciał jej urazić. W końcu była ona pierwszym smokiem plagi w zbliżonym wieku którego poznała.
– Moim daniem ten smok który trzyma się kurczowo swojego terytorium nie ma możliwości rozwoju. Czasem trzeba wychylić łeb i poznać tereny poza swoimi. Kto wie kiedy przyjdzie ci na nich walczyć. Zawsze warto być o ten jeden krok przed przeciwnikiem i przynajmniej znać teren po którym się poruszasz.
Agnar pochylił się do przody i przeszedł do pozycji leżącej. Wiedział że nie ma co się martwić że samiczka go zaatakuje. Nie stanowiła dla niego zagrożenia. Nie mówiąc już o sytuacji politycznej w jakiej były ich stada. A ta przynajmniej nie była wojną.

[Czas Końca]

Kage wywróciła oczami. I to wszystkimi czterema, więc widok mógł być imponujący. Zdawało się, że samiec w ogóle nie zrozumiał tego, co właśnie mu zakomunikowała, zamiast tego zinterpretował to na swój własny, krzywy sposób, który był tyleż złośliwy, co nietrafiony.
– Nie wysssilaj sssię, nic z tego co mówisz nie ma pokrycia w rzeczywissstośści – prychnęła po chwili milczenia, podczas której obserwowała poczynania samca. Ufał jej, swoją pozycją wystawiał się na atak. Okazywał nieostrożność, wierząc zawzięcie w prawo sojuszu, które było trwałe niczym cienka, stara, wyschnięta gałązka. Kage zawzięcie wierzyła, że wuj, gdyby tylko zwęszył w tym korzyść dla stada, olałby ten sojusz ciepłym moczem i zrobił sobie. Wiadomo jednak, że żyli w czasach dobrobytu i pokoju, i niemal na pewno nic takiego nie będzie mieć miejsca, ale pomarzyć można.
– A mówisz mi to wszysssstko bo...? – urwała pytająco, jak gdyby chcąc zwrócić uwagę, iż samiec odkrywa, że z kranu leci woda przed kimś, kto właśnie napełnił taką wodą basen. Smoczyca nie zmieniła swojej pozycji, jedynie jej kolczasty ogon bujał się na boki, gdy mu się przyglądała.

[Prostota Czerwi]

Prostota nie była na terenach Wspólnych od naprawdę długiego czasu. W końcu nabrała ochoty na to, by nieco przeczyścić umysł. Zostawiła dzieciaka razem z kompanami i bandą Plagijczyków, po czym ruszyła nad jeziorko.
Zbliżyła się do lazurowej tafli i odetchnęła, czując natychmiast przyjemny chłodek. Wślizgnęła się do wody niczym wąż i zaczęła zataczać powolne, smutne kręgi po jeziorze. Wyglądała troszkę jak krokodyl. Brązowy krokodyl z dredami. Nie, tak naprawdę nie wyglądała jak krokodyl.
Melancholijny wąż...

[Nieustająca Zamieć]

  Neira latając nad terenami, dostrzegła ciemnoszarego smoka w jeziorze. Aż jej się przypomniała inna smoczyca, również nad wodą. Kiedy tamta była zajęta pływaniem, Neira wylądowała nieco dalej, minimalizując łopot skrzydeł. Tam stworzyła na wodzie lodową krę, na którą weszła i się położyła.
  Będąc już na niej, podpływała (kierując oczywiście magią) coraz bliżej do smoczycy, niby drapieżnik... dopóki po odwróceniu się, nie dojrzałaby Neiry obok siebie, patrzącej się na nią z zainteresowaniem. Jednocześnie poczułaby wyraźny chłód lodu.
   – Co tu robiiiiisz? – spytała się, niby niewinnie, zaczynając pływać wokół samicy. Oczywiście tak, aby mogła się na nią dalej patrzeć. – Pachniesz... Tą, no... jak temu tam.. Plagą, o! Spotkałam raz kogoś od was, członkinię rodziny królewskiej! Córkę, jeśli dobrze pamiętam. Też była w wodzie. Aż tak lubicie pływać? To czemu nie nazywacie się Wodą, tylko ci u których ja jestem? Znaczy, jesteśmy nad morzem, ale wy też, jeśli dobrze pamiętam... Wiesz od czego zależą te nazwy tych Stad? I czemu padło akurat na takie...? – zamyśliła się w końcu w tym swoim słowotoku.

[Prostota Czerwi]

Ach! Drgnęła gwałtownie, czując nagle, że ktoś tu jest. Obróciła się zgodnie z przewidywaniami Neiry dopiero, gdy znalazła się już dość blisko.
Co robisz? Musiała przyznać, że to było dość dziwne pytanie. Pisklęce. Ale też mało mądre. Pływa sobie, a co ma robić? Nie wolno jej? Nie odpowiedziała i przyjęła nieco skonsternowany wyraz pyska. Chyba nie musiała zresztą odpowiadać, bo Wodna zaczęła nagle strasznie dużo mówić.
– Jest gorąco. Dużo smoków szuka ochłody. Nie lubię zbytnio pływać – wyjaśniła spokojnie. Członkinię rodziny królewskiej? Trochę łapała słownictwo przez jej nieprzyjemny pobyt u ludzi, ale... no właśnie. Ludzi.
Ten słowotok był naprawdę interesujący. Jesteśmy nad morzem. Czyżby właśnie się dowiedziała czegoś o lokalizacji obozu Wody? Neira miała szczęście, że Szar niezbyt obchodziły te całe wojny. Miała jednak wystarczająco oleju w głowie, by pewne fakty rejestrować jako raczej ściśle tajne i warte zapamiętania. Choćby po to, by czuć się lepiej od smoków, które nie wiedziały.
Chociaż nie, wspomniała również o Pladze. Czy chodziło jej tylko o dostęp do morza? Będzie warto to jeszcze zbadać.
– Plaga to żart. Kiedyś nazywała się Cieniem, ale po odrodzeniu Cienia nazwali się Plaga, bo wiele smoków mawiało, że "Cień to plaga Wolnych Stad" – uprzejmie wymieniła informacje z Uciechą.
– Ładnie czarujesz – skomplementowała, przyglądając się krze. W jej głowie to zabrzmiało bardziej jak "ładnie czarujesz, jak na smoka Wolnych". Nigdy by nie podejrzewała tutejszych magów o sumienne ćwiczenie medytacji na tyle, by wyrobić bezbłędnie potrzebne refleksy i siłę charakteru.
– Jestem Prostota Czerwi, łowczyni. A ty jak się nazywasz? I czemu myślisz, że w Pladze jest królestwo? To chyba domena ludzi – zakończyła. Nie opuści tego miejsca bez dowiedzenia się, co to za gadatliwa Wodna.