Rzeka

[Ćmienie Maddary]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Uśmiechnęła się bardzo przyjaźnie do malca. Stanęła tak, by jej pysk był niemal nad nim, tylko troszkę obok. W takiej pozycji, żeby pokazać, że ma wsparcie i niczego nie musi się bać.
– Nie zje Cię, nie bój się. Spójrz jak Cię otacza. Nie czujesz się leki jak piórko? Tam dalej nie ma gruntu, przestaniesz chodzić po ziemi, ale będziesz się unosił, zupełnie jakbyś latał. To dlatego, że woda wypycha Cię do góry, żeby pomóc. – Mówiła spokojnie, wydawało się jej zachęcająco i energicznie. No i nadal była bardzo blisko. Rzeka tutaj była bardzo spokojna a prąd był bardzo delikatny, ale kruche było i pisklę, dlatego bacznie obserwowała.
– Chodź do mnie, jak poczujesz, że zamoczyłeś kark wyciągnij łapki do przodu, a potem tylne i machaj nimi, w parach lewa przednia z prawą tylną a potem odwrotnie i pamiętaj łączyć palce i unosić łepek i ogonek. A ja cały czas tu będę, no chodź. – Powiedziała z uśmiechem i cofnęła się ogon w głąb wody czekając na malca, czujnie obserwując.

[Złodziej]

Poczuł się od razu bezpieczny, gdy łeb Ćmiącej znalazł się obok niego. Zaś słowa smoczycy upewniły go jeszcze bardziej. Stał teraz znacznie pewniej i się nie bał. Ognista miała racje, woda go otaczała. Czy czuł się lekki, jak piórko? Chyba tak. Czyli woda mu pomagała i miał latać. No może nie do końca latać. Powiedzmy, że ten przezroczysty płyn miał go unosić, a on miał się czuć jakby latał. Spodobało mu się to. Pokiwał energicznie głową – był gotowy. Ruszył dalej. Miał zanurzyć się, aż do karku. Kiedy to uczynił spokojnie i z niesamowitym opanowaniem, wyciągnął łapki przed siebie. Tylne również wyciągnął. Zaczął nimi przebierać, jak zawodowy pływak. Lewa przednia i prawa tylna, potem prawa przednia lewa tylna. Nie było to trudne do załapania. Tak zresztą mu się wydawało. Widać było, że za każdym razem szło mu coraz lepiej. Oczywiście złączył palce, a łepek i ogonek cały czas starał się utrzymać na powierzchni. Płynął. Tak, płynął! W stronę Ćmiącej.

[Ćmienie Maddary]

Ćmiąca natomiast uśmiechała się szeroko do swojego ucznia. Był energiczny, zdolny i ambitny, jak na pisklę przystało. Tym bardziej cieszyło to samicę. Widziała jak młody płynął ku niej, całkiem dobrze, jak na pierwszy raz. Niektóre rzeczy smoki miały w genach, niektóre smoki. Starsze chyba się wypierały pewnych rzeczy. No, ale nie ważne. Patrzała jak młody porusza się w wodzie. W połowie drogi powiedziała mu:
– Świetnie mały! Rozłóż skrzydła jeśli się denerwujesz, jak nie, to miej je blisko przy sobie. Ładnie Ci idzie. Zagarniaj łapkami wodę pod siebie i za siebie, skup się na tym. – Powiedziała spokojnie. Kiedy zobaczyła, że młody zrozumiał i zachowywał się dużo sprawniej przyszła kolejna wiadomość, cóż, kiedy młody był już dość blisko.
– Wygnij cały grzbiet w łuk, obojętnie w jaką stronę, Złodzieju. I płyń w ten sposób aż zobaczysz brzeg przed pyszczkiem, wtedy się wyprostuj i poprowadź mnie wzdłuż brzegu. – Powiedziała, poprosiła spokojnie, dość głośno, tak, żeby woda doniosła dźwięk, tylko tyle. By malec zrozumiał wyraźnie.

[Zwiastująca Łuska]

Samica leciała spokojnie nad terenami Wspólnymi. Kochała latać, jak każdy czysto powietrzny smok. Było to dla niej wytchnieniem, mogła zapomnieć o wszystkim na te kilka chwil.
Po dłuższym czasie postanowiła wylądować. Znajdowała się akurat nad Rzeką, ale to, gdzie się znajdzie, nie robiło jej różnicy. Miękko usiadła na ziemi i złożyła skrzydła, obserwując to, co działo się w tym miejscu. Była sama, nie było nikogo innego. Może tym razem jej się poszczęści i nie będzie musiała z nikim rozmawiać? No, może gdyby to był ktoś z Cienia to by to przeżyła, ale nie miała ochoty na towarzystwo.

[Spojrzenie Mroku]

Zaraz za Zwiastującą nad rzekę przybył kolejny smok. Na jej nieszczęście, skoro nie była w humorze do rozmowy. szczęście w nieszczęściu był to smok z Cienia, świeżo mianowany łowca. Po wylądowaniu podszedł do wody i pociągnął kilka głębszych łyków by ugasić pragnienie. Następnie podszedł do znajomej
-Cóż. Nieczęsto spotyka się smoka z własnego stada na terenach wspólnych. Co tu porabiasz? –zapytał się łowca ciekaw odpowiedzi

[Zwiastująca Łuska]

Adeptka znała swoje szczęście, dlatego też nie zdziwiła się, gdy zobaczyła Atramentowego.
~ Nic specjalnego, przyleciałam tu bez większego celu ~ powiedziała, uśmiechając się lekko ~ Gratuluję ceremonii ~ powiedziała do kuzyna wesoło, przekrzywiając nieznacznie łeb, by lepiej go widzieć. Był starszy i wyższy, więc patrzyła na niego trochę z góry. Odrobinę.
Dawno go nie widziała, właściwie tylko na ceremonii, ale i wtedy nie przyjrzała mu się dokładnie. Ostatni raz widzieli się, kiedy ona była pisklakiem.

[Jad Duszy]

Zatruty Przyleciał nad rzekę w okolicach Zimnego jeziora, niosąc na swoim grzbiecie najmłodsze ze swoich piskląt. nie wiedzieć czemu Popiół wyraził chęć nauki pływania, czego on sam nie mógł zrozumieć – jak ktoś chciał pływać w tej zimnej, mokrej cieczy zwanej wodą? No dobra, sam tez nauczył się pływać, ale była to raczej konieczność, a nie chęć nauki. Wylądował miękko, uważając, by syn nie spadł z jego grzbietu i usiadł, by Popiół mógł zejść na ziemie.
– Jesteśmy teraz poza terenami ognia. Tu mogą przychodzić smoki z każdego z trzech stad – wyjaśnił jeszcze synowi, aby wiedział, ze tu nie jest tak "bezpiecznie" jak na terenach ognia.

[Popiół1]

Lot. Lot to bylo cos niesamowitego. Mlody trzymal sie kurczowo grzbietu rodzica, jednakze nie omieszkal od czas do czasu rozejrzec sie po nisko zawieszonej ziemi. Byla taka malenka! I to bylo takie genialne uczucie, gdy wiatr wial ci prosto w pysk. Gdy jednak wyladowali posmutnial troche, ale tylko troche i zupelnie to uczucie zniknelo, gdy tylko mogl ponownie zjechac z grzbietu Trutego Papy! Gdy znalazl sie juz na ziemi. Przytruchtal na przod i spojrzal na rzeke, wydawala sie byc gleboka i zimna i przez chwile w umysle Popiola tkwilo pytanie, czy aby na pewno chce tam wchodzic, jednakze zaraz podbiegl do przegu, by zmacic tafle wody paliczkami skrzydla i odwrocil sie do Zatrutego.
-Fajnie tu!
Zawolal ale i rozejrzal sie, sprawdzajac, czy nikogo tu nie ma, w koncu skoro moga przychodzic tu wszyscy, to faktycznie nie jest tu bezpiecznie. Teoretycznie.

[Jad Duszy]

No tak, lot sprawiał przyjemność większości smoków, zwłaszcza jeśli te po raz pierwszy znalazły się w powietrzu. Przynajmniej Popiół nie wystawił języka na wierzch z otworzona paszczą, obśliniając przy tym jego grzbiet. Gdy usłyszał słowa syna przez chwile na jego pysku widać było niedowierzanie. Fajnie, serio? Woda i fajnie? Coś tu było nie tak... Sam nie zbliżał się za bardzo do wody, ale siadł na brzegu, by wszystko dobrze widzieć. rzecz jasna nie za blisko...
– Jak tak fajnie, to wejdź do wody. Tak mniej więcej po szyje – powiedział do syna, chociaż w jego głosie nie było entuzjazmu. Ciekawe, czy Popiół wciąż będzie uważał, ze jest tu fajnie, gdy zmoczy łuski w zimnej wodzie.

[Popiół1]

Spojrzal wpierw niepewnie na ojca, potem na wode. Dobra, fajnie bylo...jak sie patrzy. Ale zeby wejsc? No dobra, raz kozie smierc, cokolwiek by to nie znaczylo. Popiol wskoczyl do rzeki i...no i pisnal przerazliwie, jakby doznal szoku. No bo faktycznie doznal szoku. Kto by nie dostal, jakby wskoczyl, a raczej zwalil sie do wody tak na glupiego jak on? No wlasnie, kazdy. Zimno, jakie ogarnelo jego cialo przzeszlo dreszczem pod i na jego luskach, jakby ciecz ta wbijala mu drobne kielki wszedzie...doslownie. No dobra...ale mial wejsc po szyje, a znajduje sie po piers. Trzeba wiec nieco przejsc sie dalej i teraz Popiol polubil wode. Bowiem poruszac sie w niej bylo...latwiej niz na ziemi. No moze nie latwiej, bo pierwszy krok spowodowal, ze zanurkowal, zaraz jednak potem podzwignal sie na nogi, a skrzydla przycisnal do siebie. Potem juz na dwoch lapach szedl dalej. Pierwszy szok minal i...zdecydowanie mu sie spodobalo. Gdy byl juz po szyje, obejrzal sie na ojca i usmiechnal sie.
-Tu sie wygodniej chodzi!
Zawolal, moze Zatruty Papa tego nie zrozumie, bowiem jemu poruszac sie nie bylo trudno, na ladzie jednak Popiol meczyl sie bardziej, niz w wodzie. Zwlaszcza, ze prad w tej rzece nie byl jakos wyjatkowo duzy, a na pewno nie w tym stanie, gdzie on, jako dosc male piskle, siega po szyje.

[Jad Duszy]

Uśmiechnął się pod nosem, nieco krzywo, ale jednak. rzeczywiście, smokom wywernowym poruszanie w wodzie było znacznie łatwiejsze niż na lądzie. Nauka pływania czy czegokolwiek innego w ich przypadkach również wyglądała trochę inaczej, ale on sam nie uważał, aby brak przednich łap był jakąś straszna przeszkoda. Zwłaszcza, gdy miał na to dowody jak w przypadku Popiołu czy Odmiennej.
– Teraz połóż się na wodzie, odpychając się tylnymi łapami od dna. Nie bój się, ze zatoniesz, woda ma spora wyporność. Gdy położysz się na niej zacznij ruszać ogonem na boki, jak waz. będzie twoim napędem. Twoje ciało również zacznie poruszać się na boki falistym ruchem, dzięki czemu nie zatoniesz i będziesz płynął do przodu. Tylnymi łapami możesz powiosłować raz na jakiś czas, jeśli nie będziesz czuć się zbyt pewnie – powiedział do syna. To był zdecydowanie bardziej gadzi sposób pływania i w jego mniemaniu dużo lepszy niż typowe ssacze przebieranie łapami.

[Popiół1]

Widzac zrozumienie na pysku ojca, wyszczerzyl kielki. On nie wiedzial, jak to ciezko jest na ziemi. No moze nie jakos wyjatkowo ciezko, ale po prostu ciezej, niz w wodzie. Ale tylko troszeczke. Dobra, dosc narzekan, czas nauczyc sie plywac. Postapil tak, jak Truty Papa kazal. Po prostu odepchnal sie tylnimi konczynami od podloza i polozyl na wodzie. Wpierw jego pysk wyladowal pod powierzchnia, jednak zaraz potem wyplynal na powierzchnie, a po zaczerpnieciu tchu stwierdzil, ze faktycznie...unosi sie bez problemu na powierzchni wody. Poza tym, jak mogl w ogole pomyslec, ze zatonie, jego opiekun by mu nie dal, prawda? Dobra, czas na poruszanie sie. Popiol spojrzal katem oka na lekko falujacy ogon, po czym spojrzal przed siebie i machnal ogonem, by wprawic sie w ruch. Ogonem zaczal poruszac na boki i zanim sie obejrzal, ruszyl do przodu, a jego cialo, podobnie jak przy biegu zaczelo rowniez faliscie poruszac sie na boki. I tak oto mlode piskle po raz pierwszy zaznalo tego, co jest nawet dosc przyjemnym i niecodziennym sposobem poruszania sie – plywaniem.

[Jad Duszy]

Czy pozwoliłby utonąć? nie pewnie nie, chociaż być może dałby się trochę potopić? Sam nie wiedział. Był raczej zwolennikiem takiego wychowania, w którym pisklęta muszą tez nauczyć się dbać same o siebie, bez rozpieszczania i tym podobnych głupot.
– Teraz skręcanie. jest podobne do biegu, tylko musisz wygiąć ciało bardziej, a w czasie skrętu nie poruszać się już tak wężowato. Ogon musisz wyrzucić w bok gwałtowniej niż w czasie pływania. Łapy w tym pomogą. Musisz machnąć mocno łapą po stronie przeciwnej niż ta, w która zamierza skręcić, aby nadać sobie rozpędu i dodatkowej mocy do skrętu. poza tym jednak nie różni się to za bardzo od skręcania w czasie biegu – wyjaśnił Popiołowi. Te pierwsze, podstawowe umiejętności nie były wcale trudne.

[Popiół1]

Popiol wyplynal na gleboka wode, ale zdecydowanie wolal wrocic na plytsza. Umiejetnosc skretu wiec bardzo mu pomoze. Wysluchal wskazowek ojca i zabral sie od razu do roboty. Wygial wpierw cialo w luk, tak jak przy biegu. Wpierw kierujac leb, szyje, a nastepnie caly tulow i na koncu ogon. Tak, tylko ze zamiast ogonem wciaz krecic faliscie, po prostu zamachnal sie nim mocno, by odgarnac wode energicznym i silnym ruchem. Tym razem jednak nie podkurczal lap, a puscil jedna z nich, prawa, by zaczac nia odgarniac wode, by skrecic plynniej. I jak sie okazalo, udalo sie. Bowiem Popiol z dosc spora gracja wykonal manewr skretu i zawrocil w kierunku brzegu, by znalezc sie na plytszej wodzie. Oczywiscie po wyprostowaniu sie ze skretu, Popiol od razu podkurczyl lape i zaczal falowac ogonem i calym cialem, by nie stracic pedu i po prostu nie pojsc na dno, choc i tak zapewne by zwisl po prostu bez ruchu na wodzie, zapewne.

[Jad Duszy]

Obserwował syna ze swojej bezpiecznej przystani, gdzie nie groziło mu zmoczenie łusek. Siedząc na brzegu miał doskonały widok na wszystko, a na szczęście rzeka w tym miejscu miała powolny nurt oraz nie tworzyła wirów, które mogłyby wciągnąć Popiół pod wodę. O ile syn nie popełni jakichś znaczących błędów, nie powinien utonąć.
– Teraz nurkowanie. Nabierz jak najwięcej powietrza w płuca i zanurz całe ciało pod wodę, z otwartymi oczami. Spróbuj przepłynąć kawałek pod nią i skręcić. Nie różni się to za bardzo, ale jest cięższe, gdyż woda i powietrze w płucach będą chciały wypchnąć cię na powierzchnię. Gdy poczujesz, ze zaczyna ci brakować powietrza nie czekaj, tylko się wynurz – powiedział do syna. To mogło się okazać większym wyzwaniem, gdyż niektórzy czują odruchowy lek przed przebywaniem pod wodą. jak będzie w przypadku pisklaka?

[Popiół1]

Po wykonaniu polecenia i uslyszeniu kolejnego oczy pisklaka zwiekszyly sie i wygladaly jak dwa spodki. Przebywanie chwile pod woda to jedno, plywanie na wodzie, to drugie, ale przebywanie i plywanie pod woda? Czy jego ojciec oszlal?! No nic, moze i bal sie tegoz zadania, ale nie zamierzal po prostu sie poddac, co to, to nie. Popiol nabral wiec powietrza w pluca i rzucil sie na wode, jakby chcial zlapac cos, co jest pod nia. Im szybciej, tym lepiej. No ale jak sie okazalo, wcale tak nie bylo. Bowiem rzucajac sie na wode, zanurzyl sie, a i owszem. Odruchowo zamknal slepia, jednakze zaraz potem powietrze w plucach wyrzucilo go spowrotem na powierzchnie. Dobra, zanurzyl sie, ale jakos nie za bardzo dlugo przebywal pod woda. Zmarszczyl pysk w konsternacji, po czym sprobowal raz jeszcze. Wzial powietrze w pluca, ale zamiast rzucac sie na wode, spokojnie wygial cialo w luk, by leb znalazl sie pod powierzchnia wody, a cialo spokojnie zaczelo opadac w dol. Gdy poczul, jak lapy powoli zanurzaja sie pod powierzchnie wody, zaczal nimi machac, by zejsc nizej i jak sie okazalo...Udalo mu sie to zrobic. Byl pod woda. Male babelki powietrza wydobyly sie z nozdrzy pisklaka, po czym po prostu otorzyl slepia i...swiat wygladal inaczej. Dziwniej, ale fajnie. Zaraz potem mlody zaczal ruszac ogonem tak, jak to robil na powierzchni, by wprawic swoje cialo w ruch falowy i tym sposobem ruszyl pod woda do przodu. Pomagal sobie lapami, bowiem co chwile cialo samo chcialo sie wynurzac. Zaraz potem wygial cialo w luk, odpowiednio: pierw leb, szyja, tulow, a na koniec ogon, ktory zagarnial wode, choc szlo mu to ciezko, w taki sposob, by Popiol mogl skrecic. Mlody caly czas pomagal sobie tylnimi konczynami, bowiem pod woda faktycznie gorzej sie plynelo. Gdy juz wyprostowal cialo, przeplynal jeszcze kawaleczek, po czym prawie zachlysnal sie woda, bowiem zdal sobie sprawe, ze w sumie chce sie zasmiac, ale pod woda? No tak, tylko on mogl wpasc na taki glupi pomysl. Bez wahania wiec, uniosl pysk ku gorze, wyginajac cialo w delikatny luk i powoli sie wynurzyl, lapiac juz na powierzchni lapczywie powietrze. Dopiero potem zasmial sie, bo mogl! A co!

[Jad Duszy]

Ciężko było obserwować, jak radzi sobie Popiół pod woda, widząc jedynie niewyraźne kontury jego ciała. A jednak Zatruty nie wkładał łba pod wodę, żeby się przyglądać – kontur wystarczył, skoro ruszył przed siebie i skręcił. A potem wypłynął, chociaż według Zatrutego reakcja syna była dość dziwna. mały się śmiał, na czerwone łuski Viliara... Śmiał się w wodzie. To było dziwne, bowiem Zatruty przebywając w wodzie lub chociażby mocząc łuski tracił dobry humor. A tu proszę, ktoś się potrafił śmiać...
– Ostatnie ćwiczenie to utrwalenie. Spróbuj przepłynąć kółko na powierzchni wody, a potem drugie pod woda, ale w drugą stronę – powiedział do syna. gdy czerwony smok i to wykona, będą mogli uznać, ze nauka została zakończona – i być może przejść do nauki skakania.

[Popiół1]

//ty, to moze od razu zloze raport na II poziomy? xD

Widac bylo jak na otwartej lapie, ze Truty Papa po prostu plywac nie lubil, a jednak...jednak Popiol to lubil, nie wiedziec czemu, ale po prostu nie przeszkadzala mu ta umiejetnosc i nawet ja polubil, bo pod woda i na wodzie swiat nieco inaczej jest odbierany przez malca. Gdy wysluchal slow ojca skinal lbem obrocil sie, by znow wykonac jego polecenia. Wpierw, co uczynil Popiol bylo zlozenie odpowiednio skrzydel do ciala i podkurczenie tylnich konczyn przy powolnym ruszaniu ogonem. Gdy jednak byl juz gotow, to zaczal tym swoim dlugim ogonem pozadnie machac na boki w taki sposob, zeby wprawic sie w ruch i juz po chwili mlody wywernowy pedzil do przodu ruchem falistym, niczym waz. Zaraz potem jednak wygial cialo w luk w lewa strone. Leb, szyja, tulow skierowal w strone skretu, zas ogonem zarzucil w druga strone, zagarniajac odpowiednio duzo wody, by wykonac kolko. Do tego wszystkiego dolaczyla jeszcze jego jedyna para lap. Zadnie konczyny energicznymi ruchami kopaly wode w taki sposob, by zagarniajac ja w strone przeciwna do skretu ulatwic sobie ten manewr. Po wyprostowaniu ciala, Popiol zwolnil i nabral odpowiedniej ilosci powietrza, a nastepnie zanurkowal, ustawiajac sie prawie pionowo, a gdy juz znalazl sie pod wodadelikatnie kopnal lapami, by jeszcze bardziej zaglebic sie w wodna ton. Gdy juz byl na odpowiedniej glebokosci, wyprostowal swoja pozycje i zaczal plynac pod woda do przodu. Slepia uwaznie obserwowaly przestrzen i dno rzeki. Zas ogon i lapy wspolpracowaly w rytmicznych ruchach, by poruszac sie z odpowiednia predkoscia i na odpowiedniej glebokosci pod woda. Pozniej juz wygial cialo w luk, tym razem w prawo, by moc spokojnie skrecic. Pomogl sobie pozniej lapami, odbijajac sie od dna rzeki i wystrzelil do gory, a gdy juz jego lepek przebil sie przez powierzchnie cieczy, zaczerpnal lapczywie powietrza i opadl spowrotem do wody, niczym delfin. Skok istnie idealny, tylko szkoda, ze w wodzie, a nie na ladzie. A wlasnie, propo skoku. Mlody podplynal do brzegu i wyczlapal na suchy lad, niedaleko ojca, wiedzac, ze nie lubi on wody, po prostu pozwolil skapac wodzie, nim szturchnal lbem Trutego Pape w lape.
-Skoczyc tez nauczysz?
Zapytal z nadzieja w oczach. Wiedzial, ze jego opiekun ma duzo spraw na glowie, ale chcial wyciagnac od niego wszystko, co bedzie konieczne do przetrwania.

[Jad Duszy]

//próbuj:)


Na lądzie tez się nauczy skakać... W zasadzie sam miał zamiar to zaproponować, ale skoro Popiół sam zapytał, to nawet lepiej. Gdy syn wyszedł na brzeg skinął mu łbem z aprobata w ślepiach.
– Nieźle pływasz – pochwalił czerwonołuskiego pisklaka. Odsunął się jeszcze trochę od rzeki, dając synowi znak, by zrobił to samo. lepiej było skakać w pewnym oddaleniu od wody, aby nie wpaść do niej przez przypadek.
– Tak, nauczę – odpowiedział synowi. Trzeba dbać o wykształcenie piskląt – a zwłaszcza swoich. – Na początek przyjmij odpowiednia postawę. jak w biegu unieś luźno ogon, a łapy i skrzydła rozstaw i lekko ugnij, przyciskając błony skrzydeł jak najmocniej. Głowa nie musi być jednak opuszczona – wyjaśnił Popiołowi, czekając, aż syn przyjmie odpowiednia pozycję zgodnie z jego wskazówkami.


//raport

[Popiół1]

Wyszczerzyl kielki w usmiechu tak radosnym, ze dobry humor po prostu musial sie udzielac co poniektorym. Oj tam, nawet gdyby skoczyl do wody, to przeciez umie juz plywac! No ale mniejsza, lepiej posluchac ojca i po prostu ruszyc za nim, nieco dalej od rzeki. Zaraz potem juz sie ustawial w pozycji gotowosci. Czyli po prostu ustawil odpowiednio zadnie konczyny, uginajac je, a takze oparl sie w odpowiednim rozstawieniu na skrzydlach, sciskajac blony tak, by mu nie zawadzaly. Zaraz potem uniosl takze ogon, lapiac odpowiednia rownowage. Leb ustawil swobodniej, niz w czasie biegu, ale nie byl on uniesiony, a raczej w naturalnie, lekko opuszczonej pozycji. Byl gotow i jego zlote slepia zadne wiedzy wpatrywaly sie w pysk ojca.

[Jad Duszy]

Gdy syn przyjął odpowiednią pozycję, co oczywiście nie zajęło mu wiele czasu ani nie przysporzyło trudności – ach te jego utalentowane pisklęta – czas przejść do właściwej nauki.
– Teraz ugnij mocniej łapy i skrzydła, potem energicznie je wyprostuj, odbijając się wszystkimi łapami od ziemi. Dzięki temu skoczysz w górę, a przy pomocy odpowiedniego balansowania ciałem i ogonem spróbuj utrzymać równowagę tak, by nie przekrzywić ciała na bok. W czasie lądowania, gdy twoje łapy i skrzydła dotkną podłoża, ugnij je lekko, by zamortyzować uderzenie – poinstruował Popiół. Pierwsze, podstawowe umiejętności nie są zbyt trudne, dlatego nie wątpił, ze i z tym jego syn sobie poradzi.