Szklista skała

[Wspomnienie Nocy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Spodziewałaś się kogoś innego? – pytanie retoryczne. – Z góry wszystko wygląda inaczej, byłaś malutka. Poza tym kto wie, różne stworzenia żyją na tym świecie, łącznie z takimi bazyliszkami – wyjaśnił sowiopodobny, przypatrując się swojej ziemnej znajomej, która wygląda na przygaszoną. Spodziewał się, iż wreszcie odżyje, okaże trochę entuzjazmu i chęci do życia, a zamiast tego widział ją... W pierwszej chwili myślał, że to smutek, ale ton jej głosu świadczył o złości. Zdziwiony zawiesił na niej spojrzenie i usiadł, a jego pierzasty ogon legł na ziemi z cichym szelestem, gdy pierzasty wachlarz przesunął się po podłożu.
–... Głodowałaś? Prawie zapomnieli cię mianować? – powtórzył dosyć bezradnie po Ptasznik. Dotąd spotkał się z niektórymi ziemnymi w walce i byli raczej spoko, znał też Cynamon, która była bardziej niż spoko i aż trudno mu było uwierzyć w słowa wężowej, ale czemu miałaby kłamać? – Wygląda na to, że masz naprawdę ciężkie życie w tej ziemi. Dobrze, że przynajmniej twoja siostra o ciebie dba, ale... Zastanawiałaś się dlaczego tak jest? To niepodobna, żeby stado nie dbała o własne pisklęta – mruknął z wahaniem, pochylając się nad mniejszą koleżanką. Zdał sobie sprawę, że nie zna jej aktualnego imienia, lecz nie zaprzątał sobie teraz tym głowy. Pełnia zniżył głowę i otarł się nią o bark pstrokatej smoczycy w geście pocieszenia.

[Pajęcza Lilia]

W sumie nikogo się nie spodziewała. Ptasznik tak bardzo przyzwyczaiła się do bycia traktowanym, jak powietrze, że nawet nie przyszło jej do głowy, że ktokolwiek się zjawi.
–Bazyliszek? Widziałeś takiego już? – co za zwierze wygląda jak smok. Choć gady faktycznie rosną do dużych rozmiarów to może nie jest to aż tak niemożliwe.
–Dali mi imię Koralowej Łuski ale... Po co on w ogóle to mówił. Żeby tak przed wszystkimi oświadczyć, że nawet przywódca nie ma pojęcia, że jestem w ich stadzie. Jakbym dla nich nie istniała – nawet nie wiedziała czemu. Dlaczego tak jest. Ba, nawet rodzina udaje, że ona nie istnieje z wyjątkiem Cynamon. Bo podrzucona jest? Nawet się nie prosiła o to. Sami ją wzięli pod swoją opiekę, a teraz zapomnieli o niej jak tylko się wykluła.
–Ja ich... po prostu nie da się tam żyć. Brzeginia mojego ojca mnie wychowywała, a nie on. Z sióstr tylko Cynamon się do mnie odzywa, bo druga udaje, że nie istnieje. Ja tam nie wytrzymam ani chwili dłużej, nie dam rady żyć tam już. Nie po tym, jak mnie ośmieszono przed wszystkimi. Już wolę zmienić stado, niż patrzeć na ich pyski przez kolejne dni. Już... już nawet w stadzie wody bym mogła być, gdziekolwiek byle nie oni – wylała gorzkie żale, mimo że nadal nie wiedziała nawet, po co to mówi. Nie jest to w jej stylu zwierzać się komuś na swoje życie.
–Ale... wiem, że nie da się tak. Bo nie można zmieniać sobie od tak stada... prawda? – zapytała pół retorycznie pół jednak z nadzieją, że coś takiego jest możliwe.

[Wspomnienie Nocy]

– Na żywo nie, ale rodzice mi pokazywali różne stworzenia. Wiesz, za pomocą maddary – wyjaśnił. Bazyliszek nie był aż tak podobny do smoka, ale Ptasznik miała zdecydowanie kilka cech, które odpowiadało wyglądowi tego drapieżnika.
Pełnia chciał wtrącić, że to całkiem ładne imię, ale nawet on nie był na tyle głupi, żeby w takiej chwili mówić coś równie banalnego, dlatego jedynie słuchał z nieodgadnionym wyrazem pyska. Tak do końca nie rozumiał, dlaczego Ptasznik akurat jemu to mówi i dlaczego mu zaufała. Owszem, między ich stadami był sojusz, ale tak czy siak odsłoniła się przed dniem i mógłby to wykorzystać. Do głowy przychodziła mu jedynie jedna odpowiedź – nie miała nikogo lub prawie nikogo. Albo była naiwna, bo to też opcja.
Bezgwiezdny nie przerywał młodszej, chociaż im więcej i dłużej mówiła, tym dziwniejsza miał minę, aż w końcu rozwinął jedno że swoich skrzydeł i objął nim Ptasznik, czy też, mówiąc prościej, oparł je na jej grzbiecie. Pozwalał jej się wygadać i odezwał się dopiero, gdy ta skończyła.
– Cynamon... – powtórzył cicho imię rzucone przez Ptasznik, a na jego pysku pojawił się leciutki, błędny uśmiech. Nie miał pojęcia, że były siostrami. – Tak, Cynamon jest serio w porządku. Ale... Czemu chcesz iść akurat do wody? Jest jeszcze ogień. I zastanów się, czy naprawdę tego chcesz. Jeśli tak, to zawołam ojca i zobaczymy, czy wyrazi na to zgodę – mruknął cicho. Nie zastanawiał się nad faktem, iż Koralowej ta propozycja mogła zdawać się dziwna, gdyż Pełnia jak dotąd nie wyjawił ze jest synem przywódcy, lecz może ta sama się tego domyśli.

[Pajęcza Lilia]

To Pełnia miał szczęście, że miał okazje zobaczyć taką. Może nie osobiście, ale wie jak wygląda. Ma nadzieje, że też kiedyś takiego zobaczy bez obawy, że będzie musiała z takim walczyć.
Szczerze sama nie wie. Może dlatego, że kurczowo się trzyma tych, którzy ją choć trochę obdarzyli czymś na wzór przyjaźni. Ptasznik ma na tyle zniekształcone pojęcie czym jest rodzina i znajomi, że nauczenie jej kilku rzeczy równało się, że to jest przyjaźń. Wężowa prócz Cynamonowego Zauroczenia nie ma zupełnie nikogo tak naprawdę.
Młoda samiczka poczuła dziwne mrowienie, gdy poczuła pierzaste skrzydło Pełni na grzebiecie. Dotyk fizyczny zawsze ją zawstydzał lub osłupiał lekko.
–Po prostu czuję, że tam będzie mi lepiej i... – umilkła na chwilę patrząc na Pełnię w lekkim zszokowaniem. Tak po prostu teraz chce wezwać ojca? Że zgodę wyrazi? Ale to wtedy oznacza, że... Poczuła się nagle niezręcznie. Jeszcze zacznie to wyglądać tak, że prosi o zmianę stada Pełnię tylko, dlatego że jest synem przywódcy i może to wykorzystać. Gdyby ze wstydu zmieniała barwę na kolor zielony byłaby bardziej zielona od najświeższej trawy. Przez nagły wstyd nawet nie wzięła pod uwagę, że przecież o tym nie wiedziała i nawet nie oczekiwała, że biały samczyk jej pomoże więc nie ma o co teraz się kulić.
–Serio możesz tak zrobić? – wypowiedziała to z bliżej nieokreśloną emocją, gdyż sama nawet nie wie jak się czuć teraz.

[Wspomnienie Nocy]

– Tego nie wiesz. Niektórzy mogą na ciebie krzywo patrzeć, niektórzy mogą być niezadowoleni z takiego obrotu spraw. Ja mogę ci pomóc i cię poprowadzić, nauczyć cię tego, co sam już wiem, ale musisz być pewna – mruknął cicho, patrząc jej w oczy. To była poważna decyzja i lepiej, żeby Ptasznik dobrze się zastanowiła nad tym, co robi, gdyż nie będzie już powrotu, a jeśli okaże się, iż popełniła błąd i znów zmieni zdanie, to będzie mieć na głowie nie jedno, a dwa wkurzone stada.
– Mogę. Jeśli naprawdę chcesz to zrobić... Będziesz musiała porozmawiać z moim ojcem i powiedzieć mu to, co powiedziałaś mnie. Dlaczego to robisz, co dokładnie tobą kieruje. Nie zatajaj niczego – poinstruował ją, bo jeśli faktycznie miał już wezwać Fenka, to musiał mieć ku temu powód, a jeśli Ptasznik wystraszyłaby się w ostatniej chwili, to oboje mieliby przypał. Nie cofnął jednak skrzydła, czekał spokojnie na odpowiedź, choć sam nie był pewien co nim kieruje. Dlaczego przedstawił jej tę możliwość i prawdopodobnie zwalił sobie na głowę obowiązek w postaci pomagania Ptasznik w stawianiu jej pierwszych kroków? Sam nie wiedział. Chyba po prostu ją polubił, nawet jeśli tak naprawdę słabo ją znał. A może kierowało nim współczucie i chęć pomagania komuś, kogo uznał za biedniejszego i słabszego.
Jeśli doczekał się twierdzącej odpowiedzi ze strony ziemnej, to nie pozostało mu nic innego, jak posłanie zapraszającego impulsu do Fenka. Nie było to zaproszenie na walkę, a coś zgoła innego i miał nadzieję, iż nie przeszkodził ojcu w robieniu czegoś ważnego. Jeśli przerwał mu igraszki z mamą w krzakach, to będzie krucho, jeśli Ptasznik się wystraszy i zrezygnuje, to będzie jeszcze gorzej, ale kto nie ryzykuje ten nie pije szampana.

[Pajęcza Lilia]

Już ma kompletnie zniszczoną opinię w stadzie. Gorzej już być nie może chyba. Nie przejmuje się myślą, że mogą być na nią wkurzeni. Ptasznik doskonale wie, że to bardzo poważna decyzja i nie ma miejsca na wahania.
–Na pewno chcę. Ja już nie mam po co tam wracać – powiedziała z pełną pewnością. Ma w życiu jedyną pewnie szanse, by stanąć od nowa na nogi. W miejscu, gdzie nikt nie wytknie jej palcem ani nie będzie się z niej naśmiewać skoro nawet przywódca nie okazał jej, choć odrobiny szacunku. Nie czuje, że będzie tęsknić za kimkolwiek. Jest pozytywnej myśli, że Cynamon mimo jej decyzji nadal będzie się z nią spotykać czy to na granicy, czy zupełnie na neutralnych terenach.
Koralowa Łuska też z pewnością nie będzie chciała być kulą u nogi Pełni, która uczepi się go jak miś koala i będzie niańczona przez niego jak dziecko. Będzie pobierać nauki od reszty stada wody. Oby jej nie odtrącili, bo przyszła z innego stada, ale nawet jeśli by się tak stało. Zawalczy o miejsce wśród nich. Udowodni, że jej pochodzenie nie ma znaczenia i będzie wartościowym członkiem stada.

[Przesilenie Północne]

Był zdziwiony lakonicznym wezwaniem na tereny wspólne zamiast stadnych od syna, ale nie zignorował wezwania. Po krótkim przytaknięciu, że postara się tam szybko pojawić, rzucił swoje zajęcia i wzbił się w powietrze mocnym trzepnięciem skrzydeł, kierując się na północ.
Szklista skała błyskała się lekko w słońcu, przyciągając wzrok. Dostrzegł Pełnię w dole z drobnym smokiem, którego nie mógł poznać, ale zmarszczył brwi tylko i zanurkował w dół, lądując tuż obok nich.
Od wezwania zapewne minęło przynajmniej kilkadziesiąt minut, dlatego naturalnie nie słyszał ich rozmowy – Ptasznik zapewne mogła wyglądać również odrobinę inaczej, niż podczas niej, więc nie rozpoznał ich intencji od razu.
Zamiast tego, skoro wychodziło na to, że syn przedstawiał mu swoją koleżankę, zrobił tylko minę na wpół zaskoczoną, na wpół zadowoloną, zerkając na Pełnię, a zaraz potem z wyszczerzonymi w uśmiechu zębami zwracając się do smoczycy.
– Przesilenie Północne – przedstawił się, kiwając łbem. – O co chodzi? Mój syn sprawia jakieś problemy? – rzucił, przechodząc niemal w konspiracyjny szept. Jeżeli tak, mogła mu zaufać!
Swoją drogą, co wystawało mu spomiędzy łusek na boku? Czy to był jakiś... listek?

[Pajęcza Lilia]

Oczekiwanie na zjawienie się przywódcy stada wody nieco ją stresowało. Nie miała pojęcia kim może być. Bała się, że to jakiś nieprzyjemny typ, który ją spławi, bo uzna, że nie chce w swoim stadzie kogoś takiego jak ona. Kiedy po chwili się zjawił ogromny biały smok poczuła się jak mrówka. Wiedziała, że jest malutka, ale nie aż tak.
– Koralowa Łuska – przedstawiła się ze skinięciem głowy –Nie, nie ależ skąd! Chodzi o coś zupełnie innego... Ja chciałabym zmienić stado – odpowiedziała prędko nieco zaskoczona pytaniem przywódcy wody. Myślała, że zastanie w pełni poważnego smoka, którego by się lekko obawiała po samej aparycji. Ku jej uldze Przesilenie Północne jest naprawdę uprzejmym i miłym osobnikiem. Wcześniej się obawiała tej rozmowy, ale teraz jej wszelkie wątpliwości zniknęły.
– Nie chcę należeć do stada ziemi. Mój własny przywódca ośmieszył mnie na ceremonii mówiąc, że całkiem zapomniał by mnie mianować. Jakbym musiała mu specjalnie przypominać, że ja tu jestem. A mój ojciec nawet nie raczył na mnie spojrzeć. Traktuje mnie jak powietrze i nawet nie chciało mu się nauczyć mnie, chociaż podstawowych rzeczy – opowiedziała powody, dlaczego chciałaby to zrobić. Co prawda Cynamonowe Zauroczenie się nią interesuje teraz, ale nie może przeboleć, że dopiero, teraz kiedy dla Ptasznik już jest za późno na nadrabianie straconego czasu.
–Wiem, że jako nowo przyjęta do stada będę nikomu nieznana i nawet mogę budzić niechęć przez moje pochodzenie, ale ja zapracuje na swoje miejsce w stadzie. Udowodnię, że będę wartościowym członkiem stada, do którego chce należeć – kontynuowała chcąc pokazać, że nie szuka jedynie wygodnego domu gdzie jest anonimowa i spocznie na laurach. Chce zasłużyć na to by ją przyjęto poprzez pokazanie się klanu wody od najlepszej strony.

[Wspomnienie Nocy]

Otrzymawszy potwierdzenie mruknął, że ojciec przybędzie. Siedział w milczeniu obok Koralowej, pozwalając jej na pogrążenie się w myślach i, miejmy nadzieję, na przygotowanie się do nadchodzącej rozmowy.
Uniósł wzrok, gdy Fen wreszcie dotarł na miejsce. Cofnął skrzydło może o parę chwil za późno i rzucił ojcu niewinne szczenięce spojrzenie, które zmieniło się w czyste oburzenie zmieszane z rozbawieniem. Jeśli Ptasznik spodziewała się sztywnego, poważnego przywódcy, to srogo się zawiodła, gdyż przed sobą miała smoka lubiącego biegać przy jednoczesnym wyciu "ioioio" i potykający się przez kurrrropatwy.
– Od razu oskarżenia i pomówienia, hmpf – burknął niby to poważnie, obiecując sobie w duchu, że przy pierwszej nadarzającej się okazji obudzi ojca wrzeszcząc mu do ucha coś w stylu "tato, zostałeś dziadkiem!!". Będą mieli rewanż, no bo kto to widział mówić coś takiego przy koleżance swojego syna.
Pełnia milczał, gdyż smoki same się sobie przedstawiły, a Koral prawie od razu przeszła do rzeczy. Adept poprawił ułożenie swych licznych skrzydeł, a jego pazury zastukały głucho o kamienne podłoże, gdy zmieniał pozycje.
~ Ona jest trochę z tych poważnych. Nie zareagowała na nasze "ioioioio!" gdy uczyłem ją biegać, uwierzysz? Ale poza tym jest spoko i chyba jej serio zależy ~ przekazał Fenowi w myślach, gdyż nie chciał peszyć Koralowej swoją opinią. Podczas ich rozmowy przesuwał spojrzeniem to na wężową, to na ojca, jak gdyby obserwował jakiś ciekawy pojedynek.

[Przesilenie Północne]

– Och – odparł zawiedziony, jak adeptka zaprzeczyła. – Och! – wyrwało mu się zaraz później.
A więc zmiana stada? Zerknął kątem oka na Pełnię, udając oburzenie.
~ Nie dość, że dopiero co przedstawiłeś mi swoją koleżankę, to jeszcze chce się wprowadzić! Nie za wcześnie? ~ sapnął mu mentalnie, zszokowany.
Rozbawiony dokuczaniem synowi, wydawał się wesoły, ale gdy smoczyca zaczęła mówić, spoważniał. Zmarszczył brwi słuchając historii o przywódcy i ojcu; z jakiegoś powodu ubodły go mocniej, niż zwykle, bo sam pełnił obie te funkcje jednocześnie.
W międzyczasie odezwał się Pełnia.
~ Nie zareagowala na „ioioio”?! ~ powtórzył zszokowany. ~ Swoją drogą, mogłeś wspomnieć mi o tym wcześniej: zabrałbym ze sobą mamę.
Dla syna brzmiał zwyczajnie, ale słuchając dalszych słów czuł żal. Pełnia miał rację mówiąc, że chyba jej zależało – ale fakt, że w tak młodym wieku musiała podejmować takie decyzje łamał mu serce. Myślami wracał do swojego własnego dzieciństwa i sądził, że rozumiał.
– Przykro mi, że musiałaś przez to przejść – powiedział jej. – Jesteś taka młodziutka – to nie powinno się zdarzyć. – Spojrzał na nią łagodnie. Dzieliła ich bariera wieku, więc nie zdecydował się na kontakt fizyczny – pocieszanie zostawił synowi. – Nie sądzę, by niechęć poprzez pochodzenie miała miejsce – zapewnił ją też od razu. – Myślę, że to, że wychowałaś się w Ziemi sprawia tylko, że twoja prośba jest szczera, skoro oba stada współpracują ze sobą. Wierzę ci, ale przejście między stadami nie jest szybką procedurą – wymaga również zgody drugiego przywódcy – i nawet słysząc twoją stronę, powinienem usłyszeć również stanowisko drugiej. Skoro Korona Ziemi jeszcze się nie pojawił, mogę wezwać go osobiście, ale chciałbym, żebyście oboje zdawali sobie sprawę z tego, jakie konsekwencje taka decyzja za sobą poniesie – zaznaczył. – Może zdarzyć się tak, że Korona Ziemi nie wyda zgody na taką zmianę. Może też skorzystać wtedy z innego prawa wolnych stad: nazwać cię zdrajcą, a wtedy prawa wolnych stad przestaną już cię chronić przed atakiem i zabójstwem z ich strony. Nie mówię, że Korona Ziemi jest do tego zdolny, oczywiście – ale chciałbym, żebyście byli świadomi wagi tej sytuacji. Może być też tak, że jeżeli to ja po usłyszeniu obu stron zmieniłbym zdanie, to i tak nie mogłabyś mieć drogi powrotnej do Ziemi – wtedy zapewne musiałabyś przynajmniej chwilowo dołączyć do grona samotników, którzy żyją na terenach wspólnych – tłumaczył.
– Jeżeli jednak jesteś świadoma tego, jak może się to potoczyć i zdecydowana, to wezwę twojego Przywódcę. Poinformuję również zastępcę Wody, Sosnowy Pocisk, bo również powinna mieć w tym udział – powiedział.
I jeżeli przytaknęli, rozesłał impulsy z zaproszeniem i w stronę stada Wody, i Ziemi.
~ Jeden z członków Ziemi pragnie dołączyć do Wody. Jeżeli możesz, odwiedź nas w Szklistym Zagajniku: chciałbym usłyszeć twoją opinię i stronę tej historii.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

O! Kolejny zdrajca, jaka niespodzianka. Może jednak nie wszyscy którzy mieli odejść, odeszli. Widocznie było jeszcze kilka złych nasion w stadzie. Wyruszył jak najszybciej, wysyłając w odpowiedzi szybką wiadomość zwrotną.
~W drodze.~ Zastanawiał się po drodze, kto mógł być tym nowym zdrajcą. Może jedna z tych nowych samic, które przyjął do stada. Obstawiał Jesion Świateł, przyszła dostała rangę, a teraz przejdzie do innego stada. Tyle z przysięgi wierności. Jednak gdy znalazł się już na miejscu spotkania, zobaczył kogoś kogo by się nigdy nie spodziewał. Przesilenie i Koralowa, oraz smok którego nie znał.
– Hej wszystkim, ładny dzień na zdradę stada co nie?– Zapytał się retorycznie z uśmiechem. Spojrzał na północno wyglądającego smoka i ukłonił się.
– Korona Ziemi, przywódca stada Ziemi, miło poznać.– Przedstawił się, zdając sobie teraz sprawę jak fajnie brzmi połączenie imienia i tytułu. Pewnie dlatego jest taka tradycja.
– Zakładam że w wiadomości była mowa o ciebie.– Powiedział do Koralowej, całkowicie spokojnie i z uśmiechem na pysku. Ciężko było stwierdzić, czy jest zły, czy zawiedziony, czy może coś innego. Po prostu nie pokazywał po sobie nic innego niż zadowolenie. Nie każdego dnia jest się w stanie spotkać z przywódcą innego stada, więc to też dobra okazja na poprawienie relacji.
– Więc, ktoś mnie wtajemniczy, czy powinienem wiedzieć o co chodzi?

[Niepokorny Hiacynt]

Kwiecisty zdziwił się, słysząc impuls, ale nie miał zamiaru go zignorować. Szybko przeprosił swoją kompankę, a ona pozostała na terenach Ziemi rozumiejąc wagę sytuacji. Gdy biegł na miejsce, zastanawiał się kto mógłby pragnąć takiej zmiany. Nie siedział wszystkim w grotach i więc pewnie tylko przypadek mógłby go nakierować na odpowiednią osobę, ale i tak miał do siebie żal. Gdyby przez tyle księżyców swojego życia nie był samotnikiem wśród własnego stada, jako zastępca przywódcy wiedziałby o smokach pewnie znacznie więcej.
Na miejscu okazało się jednak, że te wszystkie minione księżyce nie miały z tym nic do czynienia, bo przed nimi stała ich młodziutka adeptka... Na czarodzieja! Los wiedział jak pogłębić konflikt w głowie Rapsoda.
Decyzja nie zależała tu do niego, nie znaczy to jednak, że przybył bez własnego zdania. W zasadzie to targały nim same silne emocje. Z jednej strony odejście ze stada było nie do pomyślenia – trzeba być silniejszym od swoich własnych emocji, kto wie, gdzie byłby teraz Rapsod gdyby nie jego upór... Z drugiej jednak strony jeżeli nie było w stadzie dla niej żadnego szczęścia to co ją zatrzymywało? – to irytowało go nawet bardziej. Byłby w stanie sam wziąć się za naprawianie tego, co wypędzało ją z Ziemi, bo takie niedopatrzenia w jego stadzie nie mogły zostać zignorowane.
... Chyba, że jej powód był naprawdę błachy. Kierowanie się kaprysem w tak ważnej sprawie na pewno nie wzbudziłoby sympatii czarodzieja.
Pomimo wszystkich nerwów i niepewności stanął obok Korony z niezwykle poważnym, ale i spokojnym wyrazem pyska. Przywitał się ze wszystkimi skinieniem łba.
Słysząc pierwsze słowa Wyzwolonego, zmarszczył lekko nos z niezadowolenia. Może najpierw wysłuchałby w czym jest problem, to nie moment na żarty.
– Kwiecisty Rapsod – jestem zastępcą Korony. To poważna sprawa, więc stwierdziłem, że powinienem być jej światkiem. – Przedstawił się po przywódcy i potem tak jak on, czekał na wyjaśnienia.

[Pajęcza Lilia]

Uczucie, jaką nią targało, gdy Przesilenie Północne rozumiał, dlaczego dla niej te dwa powody są jak cierń na sercu dało jej dużą ulgę, jak i radość, że ona nie wymyśla, że to coś złego, że wydziwia i powinna tkwić w takim miejscu, nawet jeśli czuje, że nie ma już tam prawa bytu. Z uwagą wysłuchała do końca przywódcy wody. Żadna z tych rzeczy ją peszy. Ba, nawet nie poruszyło ją to, że ktoś z ziemi mógłby nawet i zabić nie ponosząc żadnych konsekwencji. Ona już teraz zaakceptowała, że nie jest jedną z nich i nie chce nawet brać pod uwagę opcji, by to wszystko jeszcze naprawić. Niektórych krzywd się nie wybacza po prostu.
–Jestem tego świadoma. Nawet jeśli to może wszystko obróci się przeciwko mnie nie sprawia, żebym chciała jednak zostać w stadzie ziemi – odparła krótko. Scenariusz zostania samotnikiem co prawda jest całkowitym przeciwieństwem tego, co chciałaby, ale nawet jeśli tak może się to skończyć nie będzie żałować na końcu.

Czekała cierpliwie na zjawienie się przywódcy, jak i zastępcy ze strony ziemi. Dobrze, że Przesilenie Północe może ich wezwać, gdyż ona sama wątpi, że dałaby radę. Jedynie co mogłaby zrobić to biegiem iść do obozu i jeszcze szukać Korony Ziemii, jak i Kwiecistego Rapsodu, a później jeszcze jako ostatnia dość na miejsce. Trochę głupio by to wyglądało. Z grzeczności obu samcom skinęła, nawet jeśli już teraz poczuła gniew za sam widok ich. Ptasznik poczuła, jak jej tętnica pulsuje ze złości na temat żartów "zdrady stada". Nie jest zaskoczona tym, że właśnie tak to odbiera przywódca. Ale odnosiła wrażenie, że Korona chyba powinien najlepiej wiedzieć co Koralową Łuską kieruje, o ile pamięta o tym, gdyż zaczyna mieć wątpliwości i będzie musiała jeszcze raz podać powody, dlaczego chciałaby zmienić stado. Gdyby wiedziała, że Kwiecisty Rapsod próbowałby zrobić coś, żeby jednak zmieniła zdanie grzecznie by odmówiła. Jak niby ma naprawić wstyd jaki czuła na ceremonii. Wzięła głęboki wdech i wydech, żeby nie palnąć teraz jakąś złośliwością. To nie czas na dziecinne dogryzanie i zabawy.
–Chcę przejść ze stada ziemi do stada wody – jakby to nie było oczywiste teraz –Przedstawiono mi jak bardzo poważna jest ta decyzja dlatego z całkowitą pewnością mogę powiedzieć, że tego właśnie chcę mimo konsekwencji, jakie się za tym ciągną – zaczęła wpierw, choć już czuła, że się powtarza po raz kolejny. Ale nie wybuchnie złością, że Korona Ziemi powinien się domyślić o to wszystko. Ma na głowie całe stado więc jak ma zapamiętać kogoś, kto już i tak wypadł mu z pamięci
–I nie robię tego bez powodu też. Wpierw mój ojciec zaniedbał mnie na tyle mocno, że dopiero uzyskałam podstawowe nauki ze strony Pełni. Nie zignoruję tego ani nie zapomnę, że Basior Lancetowaty najzwyczajniej mnie ma głęboko gdzieś. Jak byłam pisklakiem i nawet na ceremonii. Ja nie istnieję dla niego. I też to nie jest jedyny powód. Powiedzenie przy całym stadzie, że "prawie się zapomniało kogoś mianować" jest takim wstydem dla mnie, że nie chcę pokazywać się w obozie już. Nie, kiedy przywódca mnie ośmieszył przed wszystkimi. Nie dam rady udawać, że wszystko jest w porządku, kiedy wiem, że teraz każdy mnie teraz widzi jedynie jako kogoś tak mało ważnego, że nawet przywódca nie musi wiedzieć, że ja w ogóle tam jestem. – skończyła monolog czując jak zaraz serce jej z klatki piersiowej wyskoczy. Nie wie, czy mówiła dobrze, czy o to chodziło. Nie chce przez jakiś bardzo głupi i błahy błąd teraz to wszystko zniszczyć, bo coś przypadkiem źle powiedziała.

[Sosnowy Pocisk]

Oj, tak. Gdyby Pełnia od razu powiedział Przesileniu w jakiej sprawie go wzywa zjawiliby się z Szyszką jednocześnie, a ułamana gałązka zaplątana w jej futro mogłaby wzbudzić jego podejrzenia. Jednak nie zrobił tego, więc Zastępczyni Wody przyleciała na miejsce nieco zmęczona lotem, a za nieład piór i futra mogło odpowiadać tylko powietrze. Wylądowała miękko nieopodal zebranych i podeszła do nich, uśmiechając się do każdego na powitanie.
~ Witaj Zefir, cześć Hiacynt! Miło mi Was widzieć ~ rzekła do znajomych smoków ze stada Ziemi. ~ Jak się miewa Morrigan? ~ zwróciła się do Kwiecistego, kiedy nie dostrzegła jego kompanki w pobliżu. Zdążyła polubić białą ptaszynę podczas ich poprzedniego spotkania i była ciekawa czemu jej tutaj nie ma. Kiedy jej wzrok padł na młodą smoczycę, przedstawiła jej się. ~ Jestem Sosnowy Pocisk, Zastępczyni Wody i matka tego tu urwisa. Mam nadzieję, że nie naprzykrzał Ci się zbytnio? ~ zapytała, mrugając do niej prawym ślepiem i posyłając niewinny uśmiech Pełni. ~ Myślałam, że jeszcze parę księżyców minie, zanim będziecie mi przedstawiać swoje koleżanki ~ przesłała do młodego rozbawionym tonem. Oczywiście, była świadoma różnicy wieku, ale nie mogła odpuścić okazji do dokuczenia synowi – bo oczywiście nie przychodziło jej na myśl, że już mógłby myśleć poważnie poszukiwaniu partnerki! Wciąż był dla Szyszki małym pisklęciem i chyba tak już pozostanie.
Nieco poważniejsza się zrobiła, kiedy Koralowa zaczęła wymieniać powody przez które chciała zmienić stado. Początkowe oburzenie na myśl o nieodpowiedzialnym ojcu zmieniło się w poczucie winy, gdy przypomniała sobie, jak często Basior pomagał leczyć wodne smoki. Czy przez tą dodatkową pracę nie miał czasu dla własnego pisklęcia? Problem jednak wydawał się dużo większy, przynajmniej w pysku samiczki. Czarodziejka przeniosła wzrok na Koronę i Rapsoda, czekając na ich reakcję na te zarzuty. Chciała poznać ich wersję tych wydarzeń, zanim podejmie decyzję co ma o tym wszystkim myśleć.

[Przesilenie Północne]

Gdy czekali na pozostałe smoki, przyglądał się Koralowej Łusce z ukosa. Przyjęła do wiadomości to, co jej powiedział i była świadoma konsekwencji – chociaż tego oczekiwał, dojrzałość, jaką w niej dostrzegał, intrygowała go i wprawiała w nostalgię jednocześnie. Dostrzegał gdzieś młodego siebie w tej młodej smoczycy, bo jej zachowanie przypominało mu to, jaki sam wtedy był. Przypominała mu też Nanshe – również zwącą się Koralową, przechodzącą przez podobne problemy.
Ile mogła mieć? Dwanaście księżyców? Sam przejął władzę nad stadem w wieku czternastu, mając w sobie wtedy podobną powagę i zaangażowanie.
Na przybycie partnerki na miejsce zareagował ciepłym, chociaż rozbawionym trochę uśmiechem, ale skupił się potem na kolejnych przybyłych: Koronie Ziemi i wyglądało na to, nowym zastępcy, Kwiecistym Rapsodzie.
Zmarszczył brwi i zmrużył oczy, słysząc słowa przywitania Ziemnego przywódcy, ale nie komentował, zatrzymując myśli dla siebie. To dziwne zadowolenie, które go wypełniało, odebrał jako zamaskowaną gorycz, ale nie wnikał w problemy drzewnego.
Na słowa czarodzieja zaś skinął łbem, witając się z nim i dając znać, że rozumie – w końcu i Szyszka tutaj była.
Koralowa Łuska odezwała się po raz kolejny, a on słuchał. Gdy skończyła i wydawało się, że oboje samców nie zabierze pierwszych głosu, zdecydował zabrać się go on.
– Każdy inaczej przechodzi przez problemy – zaznaczył i przypomniał – a to były kwestie ważne dla Koralowej. Jeżeli czuje żal, nad którym nie potrafi łatwo przejść, ale też, takie odnoszę wrażenie, nie czuje dużego przywiązania do stada, nie widzę powodu, by nie dać jej szansy na odnalezienie się w innym – powiedział. – Po rozmowie z Koralową sam na sam wstępnie jestem gotów przyjąć ją do Wody, do tego jednak potrzeba waszej zgody. – Ruszył łbem w jakby zapraszającym geście. – Prócz waszych decyzji, chciałbym usłyszeć również waszą stronę.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Przywitał się z Pociskiem, przypominając sobie wyprawę, na której została porwana. Dobre wspomnienia. Wysłuchawszy jednak powodów i wytłumaczeń Koralowej, mina mu trochę zrzedła.
Oh... No dobra, może jednak nie powinien robić sobie żartów. Nawet nie przeszkadzał mu fakt zdrady, tylko to że to on częściowo ją spowodował. Ah, ty stary patyczaku, samemu się w to wplątałeś swoim długim jęzorem, to się kiedyś musiało stać.
– Heh, wyszedłem na kompletnego dupka...– Powiedział zakłopotany, grzebiąc łapą w trawie. Spoważniał teraz całkowicie i spojrzał na Koralową.
– Przepraszam, że cię w ten sposób ośmieszyłem. Nie było moją intencją zabrudzić twój honor, zwyczajnie przemówienia i ceremonie nie są moją mocną stroną. Jednak wiele smoków zdecydowanie zobaczyło w tych słowach moją winę i skarciło mnie odpowiednio. Wynika z tego, że mało kto zauważył cię jako mało ważną, wręcz przeciwnie pewnie, wielu cię zapamięta za mogą wpadkę. Małe pocieszenie, wiem, jeszcze raz przepraszam.– Wytłumaczył się jak mógł, wiedząc, że nie ma się co wypierać zarzutów. Popełnił błąd, bywa, teraz za to płaci. Nie spodziewał się jednak, że jego słowa mają taki duży wpływ, co dziennie uczy się czegoś o byciu przywódcą.
– Nie będę usprawiedliwiał twojego ojca, ale muszę powiedzieć, że całkiem normalnie jest, że rodzicie nie mają czasu na nauczanie swoich młodych. Od tego właśnie mamy Piastunów, to właśnie ich cała ich praca. A w dodatku Basior jest uzdrowicielem, co oznacza, że jego praca jest nie tylko czasochłonna, ale również bardzo ważna. Życia smoków zależą od jego czujności i zdolności. Lecz mamy jeszcze innych Uzdrowicieli, którzy mogli przejąć na moment inicjatywę, by mógł spędzić z tobą trochę czasu. Jak już mówiłem, nie usprawiedliwiam go. Jedyne co mnie zastanawia jednak, to czemu złożyłaś przysięgę wierności, jeżeli poczułaś się obrażona i chciałaś odejść. Było by o wiele łatwiej, gdybyś bez rangi postanowiła przejść do stada Wody. Wtedy teoretycznie nie łapałabyś przysięgi i jednocześnie nie zostałabyś zdrajczynią.– Zapytał, wyciągając z jej oskarżeń wniosek, że "zaniedbanie" dzieję się od dawna. Jeżeli na prawdę jego zlekceważenie przeważyło skalę, to czemu złożyła przysięgę.
– Czyli już nie chcesz bronić naszych granic i smoków tego stada? Wolałabyś jedynie patrzeć z dystansu jak jakieś zewnętrzne siły zabijają twojego tatę, albo mnie?– Spojrzał na nią pytająco, czekając z uniesioną brwią na jej odpowiedz.

[Pajęcza Lilia]

W niecierpliwej ciszy oczekiwała odpowiedzi ze strony Korony Ziemi. Nie spodziewała się jednak zjawienia się kolejnego smoka.
–Koralowa Łuska – przedstawiła się Sosnowemu Pociskowi –N-nie żadne z tych rzeczy! – zaprotestowała z lekkim zakłopotaniem zastępczyni wody. Pełnia musiał być naprawdę kłopotliwym dzieckiem, albo tak lubią się droczyć. Nieco dziwne uczucie jej towarzyszy gdy tak wybiela Pełnię za każdym razem kiedy się ją zapyta, czy ma z nim problemy. Rzuciło się w jej ślepia, że partnerka Przesilenia Północnego jest bardzo puchata. Nawet miała wrażenie, że nieco bardziej od Pełni to musiała być północnym smokiem czystej krwi.

Narastająca cisza była torturą dla niej. Nie wiedziała co ma myśleć. Usłyszy zaprzeczenie ze strony przywódcy ziemi? Zaczynała spodziewać się najgorszego gdy Przesilenie Północne zabrał głos wspierając Ptasznik, za co w duchu mu podziękowała. To, jakie zrozumienie otrzymuje tylko od stada wody jeszcze bardziej pcha ją do stada wody. Była jednak ciekawa co Korona Ziemi ma do powiedzenia w tej sprawie. Nie obawiała się, że wyperswaduje coś przeciw niej. Zwykłe przeprosiny zwłaszcza po takim czasie są dla niej warte ile garść piachu.

Nareszcie Korona Ziemi zebrał myśli i zabrał głos. Czuła w środku, że nawet i się może zdenerwować jego wytłumaczeniami jakby chciał teraz pokazać, że tak wcale nie było, źle to zrozumiała czy coś podobnego w tym stylu. Jednak nie wtrącała się, ani nie reagowała zbytnio. Z neutralnym wyrazem pyska słuchała co ma do powiedzenia. Nie przypomina sobie, żeby ktokolwiek skarcił Koronę. Została jedynie pocieszona, przez morskiego, czarnego smoka przypominający jej nieco salamandrę, lecz nawet nie wie kim on jest ani jaką role kiedyś pełnił. Dla niej był zwykłym starszym. Nie jest w stanie mu teraz wybaczyć. Świadomość, że robi to dopiero teraz nie daje jej spokoju.
–Mną się nikt nie interesował. Ani piastun czy siostry – zakwestionowała. Nie podobało się jej to ani trochę, że dopiero teraz się o tym dowiaduje. Choć co się dziwić skoro ani ona, ani Pyzaty Kolec nie wiedzieli o swojej egzystencji i do teraz nawet nie wiedzą.
–Bo nie miałam zamiaru robić sobie jeszcze większego wstydu na ceremonii i nie chciałam zostać zlinczowana – kolejna rzecz, która nie spodobała się jej. Co taki mały padalec jak ona zdoła osiągnąć? Na serio miałaby na środku ceremonii nie składać przysięgi zarazem narażając nawet i swoje życie? Natomiast pytanie przywódcy ziemi brzmiało nawet i trochę jak prowokacja, ale w porównaniu do innych ona tak naprawdę nie ma ojca więc Basior jest jej obojętny po tym wszystkim, a Korona? Cóż na pewno sobie poradziłby sobie, a jeśli miałby paść... Trudno. Ona musiała dbać o własny interes to dlaczego ma teraz dbać o nich.
–Zgadza się. Chcę być wierna tylko stadzie wody i bronić ich granic – powiedziała bez wahania. Brzmiało chłodno? Być może, ale jej nie jest w nastroju na żarty. Chce pokazać Przesileniu Północnemu, że nie potraktuje ich w podobny sposób jak tylko pojawi się jakaś przykrość.

[Niepokorny Hiacynt]

Harda mina Kwiecistego złagodniała i uśmiechnął się po raz pierwszy słysząc Sosnową. Skłonił się jej krótko na przywitanie.
– "Jest w najlepszym zdrowiu. Ucieszyłaby się, że o niej pamiętałaś. Wolałem ją jednak zostawić na terenach, bo potrafi być bardzo niedelikatna w swoich słowach i mało czego się boi. Sprowokowana, byłaby gotowa wypowiedzieć wojnę całemu stadu."– Westchnął mentalnie.

Oczywiście szybko musiał spoważnieć na nowo. Po wysłuchaniu zarówno Korony jak i Koralowej, ponownie zmarszczył nos. W adeptce naprawdę nie było absolutnie nic z ziemistego ducha. Szczerze? Przywódca wymagał od niej sporej odwagi sugerując, że mogłaby nie złożyć przysięgi, ale w tym przypadku Kwiecisty musiał się z nim zgodzić. Odmowa przyjęcia rangi była niecodzienną opcją, ale jedyną moralnie poprawną. Dorastała, była więc dużo bardziej świadoma samej siebie i tego czego pragnie, niż gdy była zupełnym pisklakiem. To był moment na działanie.
Z resztą wychodziłoby na to, że Koralowa tak samo nie interesowała się smokami Ziemi jak one potencjalnie nie interesowały się nią, inaczej wiedziałaby, że absolutnie nikt nie podjąłby się "linczu". W tej sytuacji odmówienie przysięgi było jedyną drogą do zachowania twarzy, a ona ją odrzuciła. Była nieszczera. Wolała skłamać niż narazić się na niewygodę. Czy przy walce o swoje nowe stado również ucieknie, bojąc się porażki i bólu? Kwiecisty kliknął językiem.
Nie chciała zostać, nie powinna i nie mogła. Ewidentnie wyrzekła się bycia Ziemistą tak samo jak kiedyś jego brat...

– Na ceremonii powiedziałaś nam dokładnie to samo Koralowa Łusko, a teraz próbujesz przekonać o tym przywódcę wody. – Odezwał się Rapsod spoglądając krótko na Przesilenie. Mówił spokojnie, powoli, nie zawierając w swoich słowach agresji. Po tym krótkim wstępie znów skupił wzrok na młodej samiczce.
– Mam nadzieję, że będziesz w swoim dalszym życiu podejmować lepsze decyzje niż wycedzenie przez kły, czegoś tak ważnego jak przysięga złożona stadu. Okłamałaś nas, mimo że twoje serce już od dawna podpowiadało ci co innego. Nie mówiąc prawdy okryłaś się większą hańbą niż ktokolwiek inny mógłby cię okryć.
W dodatku to, że nie chcesz zostać musiałaś wiedzieć już od dłuższego czasu. Niemożliwym jest by było inaczej, skoro z niespotykaną wręcz łatwością odrzucasz życie swojego opiekuna i zapewne nie tylko jego. O przywódcy już nie wspominając, bo w Ziemi, każdy jest częścią twojej rodziny. – Wytłumaczył swój pogląd na sprawę.
– Skoro ich bezpieczeństwo nic dla ciebie nie znaczy, moim zdaniem, tylko niedopatrzenie naszego uzdrowiciela, mogłyby ochronić cię przed statusem zdrajcy – w końcu to on powinien nauczyć cię miłości do stada i niestety nie osiągnął w tym sukcesu. Ostateczna decyzja nie należy jednak do mnie. – Nie było łatwo mówić mu o takich rzeczach. Być może to właśnie Basior nie wypełnił swojego rodzicielskiego obowiązku i przez to samiczka się pogubiła.
– Mimo wszystkiego co powiedziałem, ja osobiście nie widzę przeszkód, by Koralowa mogła naprawiać swoje błędy w nowym stadzie jeżeli tylko przywódca tegoż stada jest gotowy na swoje ryzyko dać jej taką szansę. Każdy ma prawo do szczęścia i do jego poszukiwań, a jej droga się dopiero zaczęła. – Rozejrzał się po pyskach wszystkich zgromadzonych po czym skupił wyczekująco spojrzenie na Koronie. Ostatecznie przywódca wcale nie musiał się z nim zgadzać. Wystarczyło by wziął jego słowa pod uwagę.

[Sosnowy Pocisk]

Słysząc imię młodej, Szyszka krótko zerknęła na Fena. Takie same imię nosiła Toń, kiedy Sosnowa dołączyła do stada Wody księżyce temu. Smoczyca szybko jednak oddaliła od siebie wspomnienia, które samiczka wywołała i skinęła jej lekko łem. ~ Śliczne imię ~ skomentowała.
Zaraz przeniosła wzrok na Kwiecistego. ~ Och, o niej nie da się zapomnieć. Miło słyszeć, że wciąż jest w dobrej formie i niewiele się zmieniła od naszego ostatniego spotkania ~ przesłała, a w jej słowach można było rozpoznać sypmatię do wspomnianej kompanki i rozbawienie.
Pozwoliła smokom Ziemi wypowiedzieć się, a gdy ich słowa ucichły, spojrzała na każdego po kolei.
~ Na szczęście młoda nie będzie zmuszona do tak drastycznych wyborów. Jesteśmy sojusznikami, a ja nie wyobrażam sobie, żebyśmy mieli zabronić jej pomocy swoim bliskim, kiedy byliby w potrzebie ~ stwierdziła. Nie zdziwiłaby się nawet, gdyby wysłali ją wtedy ze wsparciem. Nie skomentowała zarzutów o ośmieszenie na ceremonii czy brak opieki ze strony Basiora i stada. Były to dla Szyszki wystarczające argumenty, aby zrozumieć, że samiczka mogła czuć się nieszczęśliwa i chciała spróbować zmienić tą sytuację.
~ Chyba wszyscy wiemy jak pod wpływem emocji łatwo o niewłaściwe lub lekkomyślne słowa ~ przesłała spokojnie. ~ Osobiście większą uwagę przykładam do czynów smoków, niż do ich przysięg, które można równie szybko złożyć co złamać. Jeśli ktoś dobrze będzie traktować moich najbliższych, może liczyć na moją sympatię, a o krzywdach im wyrządzonych nie zapomnę i będę szukać zemsty ~ przestrzegła. ~ Dałabym Ci szansę dołączenia do naszego stada. Mam nadzieję, że dobrze ją wykorzystasz. Co o tym sądzisz Fen? ~ zwróciła się na koniec do partnera. Znała go na tyle, że mogła spodziewać się, iż podziela on jej opinię, a przynajmniej dużą część z nich.

[Wspomnienie Nocy]

~ Mogło być znacznie gorzej, wiesz? ~ odparł niewinnie ojcu. ~ Wybacz, nie pomyślałem. Na przyszłość będę wiedział.
Bezgwiezdny usunął się na drugi plan i rozsiadł się wygodnie, wyciągając przed siebie przednie łapy. Był na tyle duży, że i tak widział wszystko bardzo dobrze z tej perspektywy, a jego rolą była i tak wyłącznie obserwacja. Jego wzrok spoczywał to na Koralowej, to na ojcu, a młody adept słuchał i zapamiętywał. Po raz pierwszy był świadkiem, jak ktoś zmienia stado i coś mu mówiło, że to nie zdarza się często. Każde nowe doświadczenie było na wagę złota.
Zamrugał, gdy przybył Korona Ziemi, nowy przywódca ich stada. Z początku nie zrobił na Pełni dobrego wrażenia, a jego żart wydał mu się wyjątkowo nie na miejscu, tak samo jak nonszalancki i sztuczny w mniemaniu białofutrego uśmiech. Bezgwiezdny zmrużył lekko dwubarwne ślepia, ale kiwnął mu głową na przywitanie, gdyż źle by wypadł gdyby nie zrobił nawet tego. Pierzasty ogon smoka drgnął, gdy przywódca zapytał o co chodzi, tak jakby przed chwilą sam sobie nie odpowiedział.
Zaraz za nim nadszedł kolejny smok, tym razem złoty i zdaje się, że bardziej poważny. Jemu również Pełnia skinął głową. Do kolekcji pojawiła się także Szyszka, która musiała, ach, musiała palnąć coś, co młodemu adeptowi się nie spodobało. Zmówiła się z Fenem, czy co? On? Naprzykrzać się? Pełnia parsknął cicho z oburzeniem, ale nic nie powiedział, żeby nie przeszkadzać rozmawiającym, a robiło się coraz ciekawiej.
Ku jego zdziwieniu Korona jakby się speszył i przyznał, że zachował się nie do końca w porządku, a nawet przeprosił, co sprawiło, iż Pełnia dał mu w myślach plusika, a w jego ślepiach błysnęła aprobata. Był adeptem, którego zdanie nijak się liczyło, ale stanie z boku i ocenianie sytuacji było całkiem niezłą rozrywką, zwłaszcza iż obserwował dwóch przywódców i zastępców, co na pewno nie zdarzało się codziennie. Nie zgodził się z opinią, iż rodzice nie mają czasu, gdyż jego właśni pełnili najwyższe funkcje w stadzie i dali radę odchować trójkę młodych samczyków jednocześnie, lecz co stado i co rodzina, to inne zasady oraz tradycje i trzeba to uszanować. Nie bez powodu żyli w różnych stadach. A tak poza tym to nijak jego sprawa i zbyt mało znał smoków z ziemi, żeby ich oceniać. Najważniejsze, iż zarówno Korona, jak i Rapsod zachowywali się całkiem w porządku jak na te okoliczności.
~ Jest taka stanowcza... ~ pomyślał z cichym zachwytem, podkreślając słowa Koralowej przed Szyszką i Fenem, na wypadek gdyby jednak się wahali przed przyjęciem jej do stada. Pewnie, że trzeba ją będzie nauczyć taktu i uważania na niektóre słowa oraz popracować nad jej lojalnością, lecz postawa młodej smoczycy zrobiła na Bezgwiezdnym niemałe wrażenie.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Odpowiedź Koralowej była dla niego mało szokująca. Jakoś nie dziwiło go, że młoda posunie się tak daleko ze swoimi gniewami. Ale w sumie nie brał tego do siebie, bo przypominało to nastoletni bunt, bardziej niż właściwą zdradę. Mimo to, przywódca też nie był bez winy, tak samo jak i jej ojciec.
– Słowa mają równie wielką moc co pazury i kły, więc powinnaś używać ich rozważniej. Zwłaszcza, gdy używasz ich by złożyć przysięgę wierności. Nie zostałabyś zlinczowana, tak samo jak nie zostałaś wyśmiana, ani zapamiętana jako nikt. Nadanie tytułu to nie byle jaki zabieg, który nie ma znaczenia. Inaczej nie było by przy nim całego stada. Na przyszłość zapamiętaj, że jeżeli czujesz się przymuszona do wyboru między dwoma złami, to lepiej nie wybierać wcale.– Sosnowa zabrała głos, zdradzając w sumie sedno całego tego spotkania. Korona miał nadzieję przeciągnąć jeszcze trochę suspens, ale czar prysł.
– I masz też wielkie szczęście, że postanowiłaś wybrać akurat Wodę. Są dla nas prawie jak drugi dom, więc twoje przejście do nich jest w zasadzie tylko formalnością. Nie będzie żadnej kary, ani nie zostaniesz ogłoszona zdrajczynią. Wyrażam pełną zgodę, na twoje odejście i życzę spełnienia i powodzenia na czysto, w nowym środowisku. I jeszcze raz przepraszam.– Ukłonił się Koralowej, uśmiechając się ponowie.
– Oczywiście nie ma zamkniętych granic między naszymi stadami, więc ziemia jest ci dalej otwarta, poza obozem oczywiście. Jeżeli się nie mylę w tej kwestii, to chyba tylko luźne przywołanie układów z poprzednim przywódcą ziemi.– Spojrzał na Przesilenie i jemu również skinął łbem na dowód, że sprawa jest już załatwiona.
– Mam nadzieję, że ten mały gest wzmocni nasz sojusz, który bardzo chętnie chciałbym utrzymać. Jesteśmy w kontakcie w razie jakichkolwiek problemów, stado Ziemi zawsze do usług. Życzę powodzenia z młodą, przynajmniej teraz wiecie czego unikać.– Mrugnął do samca i ukłonił się również jemu, oraz Sosnowej.
– Do zobaczenia, mam nadzieje, że w lepszych okolicznościach.– Zrobił kilka kroków w stronę terenów ziemi, obracając się i czekając na swojego zastępcę. Nie odejdzie przecież bez niego, to by było niemiłe.