Cichy Wąwóz

[Pasterz Kóz]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Dosyć ciekawe miejsce. Miękki mech pod łapami był przyjemny w dotyku, inaczej się po nim chodziło niż po szeleszczących liściach czy zwierzęcym futrze. Do tego parę wysokich drzew, kilka rozłożystych krzewów i wszechobecna cisza. Może od czasu do czasu wiatr zawył przy mocniejszym podmuchu czy jakieś ptaszki przeleciały ćwierkając radośnie, ale tak to najgłośniejszy dźwiękiem tutaj był oddech Poranka. Świetne miejsce do odseparowania się od wszelakich bodźców zewnętrznych i wypoczynku.
Znalazł się tutaj przypadkowo jednak już mu się podobało. Spokojnym krokiem szedł przez środek wąwozu, co chwila kręcąc łbem na boki, żeby podziwiać naturę jak to miał w zwyczaju. Jakoś tak miał, że lubił odwiedzać różne zakątki Wolnych Stad, nieraz napotykając po drodze na jakieś dziwy jak enty czy inne rzeczy jak... turnieje. Pewnie z czasem to miejsce mu się opatrzy, jednakże teraz cieszył się każdą chwilą spędzoną tutaj.

[Pasja Uczuć]

Kto by pomyślał, że Tereny Wspólne tak bardzo będą się różniły widziane z powietrza, a przemierzane na własnych łapkach. I, że tak łatwo można się zgubić, gdy nie pilnuje się kierunku. Kojarzyła to miejsce, wiedziała, że kiedyś tędy wracała ze świątyni, lecz... nie tu chciała się znaleźć. A miał być taki miły spacer, by rozprostować łapki. Już myślała, by wyskoczyć i wzbić się w powietrze, by tak zorientować się, w którą stronę powinna się udać, jednak... zauważyła w oddali obcego smoka. Co ciekawe – wydawał się nawet nieco mniejszy od niej, a jak na dorosłe smoki – nie było to zbyt częstym zjawiskiem, szczególnie że nawet jak na drzewnego – była raczej niewielka. Nie była pewna, czy już ją zauważył, jednak – postanowiła podejść spokojnie, zachowując luźną postawę. Kto wie, może okaże się całkiem miły? Krok za krokiem stawiała pewnie łapki na miękkim podłożu, unosząc przyozdobiony uśmiechem pyszczek.
– Hej! Paqu nie pamięta, by cię kiedyś widziała. Jak cię zwą? – spytała miło, i na tyle głośno, by być pewną, że zostanie zauważona zanim zbliży się za bardzo.

[Pasterz Kóz]

Nie dało się nie zauważyć smoka z naprzeciwka w takim wąwozie. Co prawda nie wiadomo co czaiło się na krawędziach ścian, ale ciężko było spodziewać się tam drapieżnika, który ot tak nagle skoczyłby na dół z takiej wysokości. Za to ruchomy, powoli powiększający się punkcik w kształcie smoczej sylwetki dosyć przykuwał uwagę. Najwyżej się miną, to miejsce nie było własnością Poranka.
Gdy był już całkiem blisko, to smoczyca nawet odezwała się. Delikatna nutka Wodnistych przynosiła na myśl jedną znaną mu samicę, na tym jednak podobieństwa się kończyły. Powolnym, spacerowym krokiem podszedł nieco bliżej nieznajomej, aby nie musieć ciągle krzyczeć, jednocześnie szczerząc też swoje zielone ząbki w powitalnym, uprzejmym uśmiechu.
– Cześć. Jestem Gwieździsty Poranek, ale mów mi Astral. Paqu to Twoje imię? I co tu robisz? – spytał nieco podniesionym głosem dla lepszej słyszalności, póki nie znajdzie się w komfortowej do rozmowy odległości. Mówienie o sobie w trzeciej osobie było... No dobra, dziwne i niezwykłe zarazem. Wynikało to z jej historii? Ma tak od urodzenia? Może wynika to z problemów z pisklaczego dzieciństwa i niskim poczuciem własnej wartości? Uch, nie ma co sobie dorabiać teorii do tego, lepiej poznać prawdę

[Pasja Uczuć]

Paqui prawdopodobnie znacznie wcześniej zauważyła by obcego smoka... gdyby nie to, że większość drogi ślepia miała albo rozbiegane po okolicy, albo wpatrzone w miękki mech. Gdyby tak zebrać jego połacie... Ciekawe, czy byłby tak samo przyjemny, gdyby dać mu rosnąć w innym miejscu, zamiast trawy. Mógłby się świetnie sprawdzić jako wyścielenie wydeptanego terenu przed Grotą Wspólną!
Poranek wydawał się całkiem miły, ale... Z Luthienem na początku było podobnie. Musiała wciąż zachować uwagę.
– Paqui tak dokładniej, albo Pasja Uczuć. I... Chyba poszła w złą stlonę. A Ty co tu lobisz? – odparła i spytała miło i spokojnie. Nawet dorosłym zdarza się nieco zagubić, prawda? Gdyby tak, zamiast iść bezmyślnie przed siebie, szła choćby po zapachu, obranie złego kierunku nie miało by miejsca. Paqui, gdy była już bliżej smoka, rozejrzała się, opiewając ślepiami ścianki wąwozu. Gdyby się tak dłużej zastanowić – te puste przestrzenie, mchy i zarośla musiały na pewno skrywać wiele różnorodnych, zapewne jednak niewielkich zwierzątek.
– Paqu jest w stadzie Wody i jest łowcą. A czym Astlal się zajmuje? – spytała miło po dłuższej chwili, chcąc nawiązać rozmowę.

[Pasterz Kóz]

Nie mówi "r", a za to używa trzecioosobowej formy. Poranek już to odnotowywał w swojej głowie, zastanawiając się jak zapytać o to wszystko. Powiedzieć wprost? Podpytać? Zbudować jakąś relację, aby kiedyś o to zapytać? W końcu mógł to być drażliwy temat, a gadanie o tym z pierwszym lepszym napotkanym smokiem mogło nie należeć do przyjemności. Jeszcze to przemyśli.
– Kto poszedł? – spytał, by po chwili zreflektować się, iż mówiła o sobie. – W sensie, zgubiłaś się, rozumiem. Spaceruję sobie, odpoczywam, nic ciekawego – wzruszył barkami. Bo i taka była prawda, choć niezbyt interesująca. Nie każdy musiał akurat wracać ze starcia z dwugłowym niedźwiedziem albo czarnym jednorożcem, rzeczywistość często bywała... Zwyczajna. I nudna.
– Jestem Wojownikiem. Wiesz, pojedynki, drapieżniki, Katamu. Nie ma tam takich przygód jak na polowaniach, ale lubię walczyć – tak naprawdę uwielbiał, choć nie był w tym najlepszy. – Znam paru Łowców, bo i ciężko ich nie znać. Ba, nawet uczyłem się od smoczycy, która pochodziła z jakichś gór spoza Wolnych Stad, a teraz jest w Ziemi – pochwalił się z lekkim uśmiechem, żeby jakoś pociągnąć tą rozmowę, skoro już rozmawiał z nieznajomą. Z Wodą akurat Ziemia miała dobre kontakty, toteż nie musiał uważać, aby ktoś go nagle nie zaatakował od tyłu i porwał, po czym żądał od stada okupu w postaci połowy pustyni. Mógł czuć się w miarę bezpiecznie, choć nigdy nie wiedział o czym rozmawiać. O pogodzie? Polowaniach? Nic co by powiedziało o Poranku, że jest interesującym rozmówcą, a na takiego chciałby zawsze wypadać.

[Pasja Uczuć]

Sposób mówienia Paqui zawsze mógł być jakimś punktem wyjścia, gdyby nagle rozmowa umilkła.
– Spacel też może być baldzo ciekawy. Paqu czasem od tego zaczyna kolejne polowania. – odpowiedziała mu miło.
– Myślisz, że w tym przejściu żyją jakieś ciekawe zwierzęta? – zastanowiła się na głos, niejako pytając o to nowo poznanego samca, znów lekko odwracając wzrok w stronę ścian. Nie dało się ukryć, że była wręcz nadmiernie rozkojarzona. Czy to taki dzień, czy może wspomnienie tego, co działo się dosłownie kilka wschodów temu... ach, wciąż miała dreszcze.
– To w twoim stadzie wojownicy wcale nie mogą polować? Paqu widziała, jak jej siostla, a nawet Fen przynosili mięso, owoce, czy zioła z polowań. – zdziwiło ją bardzo to, że Poranek nie ma własnych przygód. To było wręcz smutne. Pasja uwielbiała to. Ten dreszczyk emocji, tą ściekającą po pysku i szponach krew... Nawet biorąc pod uwagę to, że używa głównie magii – i tak lubiła się czasem pobrudzić. Kto nigdy nie próbował nie wie, jak miła jest ciepła krew dla łusek! W przeciwieństwie do wody... brr!
– Mama Paqu też nie jest stąd i kiedyś mieszkała baldzo daleko, jeszcze przed tym, jak poznała dlugą mamę. Pewnie też zna wiele tajnych technik! – rzekła żywiołowo, by po chwili zamilknąć na kilka uderzeń serca.
– Ale Paqu dawno jej nie widziała. – dodała znacznie ciszej, bardziej pochmurnie, opuszczając pyszczek, jak i wzrok, niżej. Oddech. Wzięła głęboki oddech, by potem głośno wypuścić powietrze przez lekko otwarty pyszczek. Spokojnie.
– Jak się poluje w gólach? Paqu najwyżej była w Wodzie na Wschodnich szczytach... ale to nie było jeszcze baldzo wysoko. – spytała z pyszczkiem znów pogodnie uśmiechniętym. Tak, jakby nic się nie stało.

[Pasterz Kóz]

Uniósł łuki brwiowe trochę zdziwiony. Czy tutaj mogły żyć jakieś zwierzęta, hm... Niby było się osłoniętym z dwóch stron, ale jednocześnie służyło to jako pułapka. Wystarczy, żeby drapieżniki zaszły zwierzynę z przodu i z tyłu. Pytanie jednak było o to czy coś tutaj żyje, nie czy jest to bezpieczne miejsce do życia.
– Pewnie tak albo przechodzą tędy – podsumował swoje przemyślenia. – Co do polowań to możemy to robić, ale rzadziej. Wyobraź sobie jakby smoki wybiły wszystkie zwierzęta w okolicy, bo przecież my to nie tylko jemy, lecz też płacimy, chociażby kwarcom. Toteż częściej walczę niż poluję, a na arenie raczej nic specjalnego się nie stanie, co najwyżej komuś łapa odleci – stwierdził. Lubił polowania, chociaż zdawał sobie sprawę, iż nie można ot tak wybijać zwierzynę. W końcu w każdym stadzie było sporo smoków, mogłoby to zaburzyć ekosystem. Umrą sarny to wyginą wilki, wyginą wilki to wyginą inne drapieżniki. Albo wyemigrują poza Wolne Stada w poszukiwaniu pożywienia, to też opcja.
Nie dopytywał o mamę Paqu, wydawała się nadal być czuła na tym punkcie, a pewnie palnąłby coś niestosownego. Po co psuć sobie czyjąś opinię już pierwszego dnia?
– Nie polowałem tam tak szczerze, bardziej znam z opowieści. Za to trochę pływałem w morzu. Chcesz to mogę Ci powiedzieć co wiem o takim górskim, morskim... I zwyczajnym śledzeniu. Bo w wodzie nie ma tropów, więc no... Przy okazji Ty mi powiesz co wiesz, dobra? Na przykład... O! Jaki zmysł uważasz za najważniejszy przy tropieniu? Albo czym się kierujesz szczególnie? – spytał z szerokim uśmiechem, spoglądając na towarzyszkę. Mogli w ten sposób wymienić się trochę wiedzą lub pobawić trochę w odgadywanie "co to za zwierzę". To był całkiem dobry pomysł, żeby zakolegować albo nawet zaprzyjaźnić się z Wodną.

[Pasja Uczuć]

– Paqu wie, jak to działa u wojowników, Fen jej kiedyś tłumaczył. Dlatego zdziwiła się, że nie ma żadnych przygód. Paqu zlesztą myśli, że wcale nie trzeba mieć polowań, by mieć ciekawe przeżycia. Wystalczy czasem wyjść z obozu. – odpowiedziała mu miło. Nie była już pisklakiem, wiedziała, jak to wszystko działa. Mama Lianka nie raz opowiadała jej o tym, jak ważna jest równowaga w środowisku. Jak bardzo nie należy wybijać wszystkich zwierzątek z danego miejsca i jak tym, które staną się posiłkiem, należy się szacunek. Chyba, że to błotniki. Nikt nie lubi błotników.
– Paqu nie lubi wody... Ale baldzo chętnie posłucha opowieści. – rzekła, przy czym przed odpowiedzią na kolejne pytania musiała się dłużej zastanowić.
– Paqu dobrze słyszy. A przynajmniej tak jej się wydaje. – zatrzepotała lekko zakolczykowanym uchem, gdy drugie odwróciła niezależnie do pierwszego. – Ale zawsze musi węszyć i patrzeć dokładnie. Nigdy nie wiadomo, na jaki ślad może tlafić. – próbowała wyjaśnić.

[Pasterz Kóz]

Przez chwilę milczał w zamyśleniu, próbując przypomnieć sobie opowieści Mergo.
– Widzisz, polowanie w górach nie jest takie łatwe. Czasami u podnóży można znaleźć jaskinie w skałach, ale trzeba być ostrożnym ze sprawdzaniem ich. Zwierzyna może chować się tam przed deszczem albo niebezpieczeństwem, ale samo niebezpieczeństwo również może tam być, jak chociażby ekimmy. Często można spotkać je w takich grotach. Na wyższej wysokości gór powietrze jest znacznie rzadsze, ciężej się nim oddycha. Jakby tego było mało to jest tam dużo skalistych masywów i wąskich przesmyków, nie wspominając o lawinach. Ciężko się poruszać po tak nierównym terenie, dlatego albo trzeba być górskim, albo przystosować się do warunków, choć i tak zwykły smok długo tam nie wytrzyma – wyjaśnił kwestię gór, choć oczywiście nie powiedział wszystkiego. Musiał jednak jakoś zachęcić Paqu do rozmowy, nie tylko wykładać jej wszystko co wiedział. Sama Wodna nieco zdawkowo odpowiedziała na pytanie co do zmysłów.
– Nie powiedziałaś, który zmysł jest najważniejszy, powiedziałaś tylko jaki preferujesz. Mogłabyś rozwinąć tę kwestie, określić jak łączysz zmysły w poszukiwaniu tropów oraz jak wykorzystujesz swoje wzrok, węch oraz słuch? – spytał. Z pewnością Łowcy mieli jakieś techniki, które wykorzystywali, żeby osiągnąć pełnie swoich możliwości.

[Pasja Uczuć]

Na odpowiedź poranka przytaknęła, choć... to wszystko już akurat wiedziała, albo z opowieści pozostałych smoków, albo sama się pewnych zależności domyślała. Samo skradanie się w górach bardziej by ją interesowało. Jak to robią najbardziej doświadczone smoki?
Chyba nie bardzo nadal rozumiała jego kolejne pytania. Żaden zmysł przecież nie był najważniejszy. Nie łącząc ich ze sobą przy każdym kolejnym poszukiwaniu. Przy czym... nie było to niczym szczególnym. Aż dziwne, że ktokolwiek o to pyta.
– Paqu zazwyczaj zaczyna od lozejrzenia się po telenie. Czyli używa ślepi, wzloku. Tak szuka odcisków łapek czy kopytek, kawałków futelek, kupek... Wszystkiego, co widać! Tylko, że nie zawsze widać. W tlawie małe odciski łatwo się gubią i wtedy baldzo przydaje się nos. Paqu niucha tuż nad ziemią. Tam zazwyczaj zostaje najwięcej zapachu zwierząt i to właśnie on pomaga mocno pozostawać na tlopie. I jest jescze słuch. Paqu mówiła, że myśli, że całkiem dobrze słyszy. Przydaje się, gdy wszystko inne zawiedzie. Gdy zwierzątka są blisko, można często usłyszeć ich głosy, albo hałasy. – odpowiedziała, choć prawdopodobnie nie takiej odpowiedzi oczekiwał Poranek.
– Mówiłeś, że też polujesz, więc na pewno wiesz, jak się przydają zmysły. – zauważyła.

[Pasterz Kóz]

Kiwał głową słuchając słów Paqu, bo wszystko co mówiła było prawdą.
– Oczywiście masz rację, choć trzeba pamiętać o synergii wszystkich zmysłów. To, że widzimy ślady nie znaczy, że nie jest dobrze szukać też zapachu. Słyszenie odgłosów nie zabrania nam szukać innych tropów, które upewnią nas co do kierunku. Chodzi mi o to, że nie ma najważniejszego zmysłu albo takiego, który daje pewność na znalezienie zwierzyny. Trzeba umieć... Nie ograniczać się do tego co jest najłatwiejsze. Na pewno rozumiesz o co mi chodzi – wyjaśnił, choć mogło to nie być takie proste. W końcu był tylko Wojownikiem. – Poluję, ale na pewno nie mam w tym tyle doświadczenia co Ty. Wracając do gór, opowiem co wiem o nich jeszcze, miej jednak na względzie, że to tylko zasłyszane od kogoś, nigdy nie byłem tak wysoko. Z resztą, nie mam zbyt wiele do powiedzenia, bo raczej jest tam mniej tropów niż w jakimś lesie. Przede wszystkim, nie ma tam dużo roślinności, więc nie znajdziesz tam połamanych gałązek albo startej kory od poroża. Częściej możesz nadziać się na zapach i odchody, miejscami zaś na kłębki futra albo sierść. Polany czy inne tereny porośnięte trawą mają większą szansę na występowanie zwierzęcia niż lita, goła skała albo zaśnieżone szczyty. Przy próbie wytropienia musisz liczyć się z koniecznością wspinaczki, bo niektóre zwierzęta są w tym bardzo dobre, choćby kozice. Dobrze jest używać wtedy pazurów do zaczepiania się o skałę albo chwytaj się wypustek czy innych wnęk. Oczywiście możesz też po prostu podlecieć do góry, lecz licz się z tym, że robisz nieco hałasu i jesteś trochę widoczna, gdy tak sobie podlatujesz – skończył, oznajmiając to głośnym "uff". Nagadał się trochę, aż zaschło mu w gardle. Może zajmie czymś Paqu zanim całkiem padnie mu szczęka od poruszania nią.
– Hm, nie chciałabyś pokazać mi jak Ty szukasz tropów? Choćby tutaj, o. Dasz radę wykryć jakie smoki były tutaj ostatnio, co robiły i kiedy to było? Potem możemy pobawić się w zgadywanie do którego zwierzęcia należy dany ślad! – zaproponował z uśmiechem. Jakoś zdążył polubić nieco dziwną Wodną, choć może dlatego, że miał w końcu komu się wygadać.

[Pasja Uczuć]

Pasja jeszcze mocniej przechyliła łepek, gdy usłyszała jego kolejne słowa. Jeszcze troszkę rozmów z tym samcem i jej uszka będą zwisać tam, gdzie normalnie jest jej zielone podgardle.
– Przecież to oczywiste. – odparła mu pewnie. – Dlatego, że nie ma najważniejszego, nie mogła odpowiedzieć inaczej, bo za każdym lazem używa wszystkich. Jednych czasem nieco mniej. Jak na przykład nie ma widocznych na ziemi odcisków, ani innych śladów, któle mogła by zobaczyć ślepiami – baldziej skupia się na pozostałych zmysłach. Jak coś zobaczy, to nie ignoluje, oczywiście. – dodała, a następnie uważnie wysłuchała wykładu o górach. Choć były to przydatne informacje... Cicho liczyła, że jednak dowie się więcej.
– Czy w gólach jest dużo innych zwierzątek, któlych nie ma na przykład w lesie, albo na lówninie? – podpytała z ciekawości, bo może choć o tym wie coś więcej.
– Ale Paqu już nie jest pisklakiem. Zna spolą część śladów z polowań. Pewnie nie wszystkie, ale dużo na pewno. – odpowiedziała mu, po czym... zamknęła ślepia. Nie powinna tego robić, szczególnie w towarzystwie raczej nadal obcego smoka, ale... zakładała, że Ziemiści raczej jej nie skrzywdzą. A, jak by próbował, ma się przecież czym bronić. Gaj także jest gdzieś na Terenach Wspólnych. Pewnie nadal śpi w tajnej grocie, ale byłby pewnie dosyć szybko, gdyby był potrzebny.
Tak czy inaczej, po zamknięciu ślepi Pasja zaczęła oddychać głębiej. Wdychała powietrze przez nos i wydychała, lekko otwierając przy tym pyszczek. Wdech... i Wydech. Przy drugim wydechu jej przydługi, rozdwojony jęzor "wypadł" z pyska, by dość swobodnie spocząć na brodzie w trakcie wdechu i lekko falować, unosząc się w czasie wydechu. To już znała i pamiętała z zabaw z mamą. Skupiała się na drobinkach zapachu, osiadających w przełyku, jak i na samym, czułym języku. Czuła... futro. I to bardzo znajome futro.
– Szyszka tu była. Ale Paqu nie wie, czy ten zapach się liczy, bo i Paqu była tutaj. -rzekła, po czym wróciła do niuchaia. Powietrze wypełniało jej płuca, by po chwili wylecieć z pyska, delikatnie ogrzane... a czasem pachnące nawet jej ostatnim obiadem. Osadzające się w paszczy drobinki z jednej strony przywodziły na myśl znajomą wilgoć, a z drugiej... coś, co ciężko było jej określić. Zapach niby pełny goryczki z nutką spalenizny, jednak wciąż przesiąknięty aromatem świeżo naruszonej ziemi, zmieszanej z wilgotnym mchem.
– Paqu czuje jeszcze dwa inne smoki. Był tu Mułek, inny łowca Wody i... smok, któlego Paqu nie zna i ma ploblem z okleśleniem nawet, z jakiego stada był. – stwierdziła, po czym otworzyła ślepia.

[Pasterz Kóz]

Pokiwał głową na jej słowach o oczywistości, której jednak nie powiedziała wcześniej, bo było zbyt oczywiste. Chciałby zapytać "co gdybym ja tego nie wiedział?", ale machnął już na to łapą.
– W górach... Występują tam świstaki, kozice, piżmowoły o bardzo ciepłym futrze, chmurniki, drakonidy i żywiołaki powietrza. Nigdzie więcej ich nie spotkasz, a reszta to podobnie jak orły czy żbiki albo inne rysie – wyjaśnił, by następnie przejść do obserwacji tropienia przez Paqu. Niemalże od razu zmarszczył pysk widząc jak to robi, całkowicie sprzecznie z poprzednią oczywistością. Przynajmniej prawidłowo wyczuła kto tu był, choć to nie koniec informacji jakie mogła zdobyć.
– Za bardzo skupiasz się na węchu. Co prawda wyczułaś kto tu był, ale nie wiesz co robili ani gdzie stali czy też siedzieli. Skupmy się na pozostałej dwójce, na Mułku i tajemniczym smoku. Jak zapewne wiesz, każde stado różni się zapachem, chociażby ze względu na miejsca w których przebywają. Wodni pachną bardziej rybio, plaga czymś stęchłym albo przynajmniej niemiłym, Ziemia mchem czy właśnie glebą, zaś Ogień... Siarką albo popiołem z wulkanu. Każdy może inaczej to interpretować. Ten drugi smok należał do... – wziął wdech przez nozdrza, żeby przeanalizować zapach... Ale nie wyczuł czegoś wyraźnego tylko mieszankę. Jakby delikatna nuta Ziemi w połączeniu z mocniejszym zapachem Ognia... Nie był to jednak czysty Ognisty. Krwawy?
– Em, w sumie to nie wiem. To chyba jakiś Samotnik, jego zapach jest trochę zmieszany. W każdym razie, spróbuj przeanalizować co tutaj robili. Siedzieli czy stali? Gdzie konkretnie? Może gdzieś jest nadal mocno wygnieciona trawa albo resztki kości z jedzenia? – spytał, tym samym dając zadanie do wykonania.

[Pasja Uczuć]

Na wymienienie zwierzątek pokiwała łepkiem. Choć musiała przyznać, że spodziewała się jednak nieco więcej różnorodności, jak na tak niejako... Egzotyczne miejsce.
– Paqu lobi tak, jak uczyła ją mama. – odparła nieco chłodno na jego uwagę. Jakby nie patrzeć – ona miała więcej doświadczenia, niż ten wojownik. Dla Paqui było więc oczywiste, że powinna bardziej skupiać się na tym, co mówiła starsza łowczyni niż jakiś obcy smok.
– A po co Paqu wiedzieć, gdzie stali, albo co lobili? – dopytała, nie widząc zastosowania w tym konkretnym przypadku. Mogli robić właściwie cokolwiek... Pasję z jakiegoś powodu jakoś bardzo to nie interesowało.
– Paqu szczerze wątpi, by jej uszka w jakiś sposób mogły pomóc powiedzieć, gdzie dokładnie byli. Za to nos by mógł. – rzekła pewnie. To nie jest prawdziwe polowanie. Ani nawet nie prawdziwa zwierzyna, więc używanie wszystkich zmysłów nie ma tu większego zastosowania.
Pasja westchnęła jednak, nim nie ustawiła się bokiem do Poranka. Spojrzała najpierw w swoje lewo, wychylając czujnie łepek, ale... Poza jej własnymi śladami, nie zauważyła nic konkretnego. W mchach nie było innych śladów łap, skały nie wyglądały jak otwarte łuskami, a gałęzie krzewów nie miały świeżych złamań.. Odwróciła się wychylając tak, by spojrzeć za Astrala ale... Sytuacja tam wyglądała podobnie.
– Musieli tu przylecieć, bo nie ma wylaźnych śladów na ziemi. I byli tu baldzo klótko. – stwierdziła pewnie, opuszczając łeb bliżej ziemi.
– Jeden z nich, pewnie ten nieznany, jadł owoce. – dodała, wskazując na leżącą w gęstym mchu, małą, czarną pestkę, która kiedyś prawdopodobnie była częścią jabłka.

[Pasterz Kóz]

Westchnął głośno, jak gdyby powoli zaczynał się irytować pytaniami typu "po co", "na co".
– Co gdybyś chciała wytropić smoka? Sprawdzić miejsce morderstwa, znaleźć ślady, zobaczyć co się stało. Też nie będzie to potrzebne? Zwierzyna to nie jedyne co się tropi. Nie mówię nawet o innych istotach spoza Wolnych Stad – zauważył. Paqu miała myślenie zawężony tylko do polowań na zwierzęta, a przecież tropienie nie ograniczało się do nich. Czy rozpoznałyby różnicę w śladach krasnoluda a gnoma? Człowieka a elfa? Łowcy Wody a Wojownika Wody?
– Z resztą tropów masz rację, krótkie spotkanie, minimum chodzenia, tylko przekazanie jedzenia. Wróćmy teraz do tematu rozpoznawania śladów, sprawdzania czy ktoś siedział czy nie. Jesteś w stanie rozpoznać do kogo należą te ślady? – spytał wskazując pazurem na trop, który pojawił się magicznie około ogona od niego. Oczywiście sam to wszystko przed chwilą stworzył za pomocą maddary, aby odwzorować szczegóły idealnie z pamięci i nie zepsuć rysunków swoim brakiem talentu artystycznego..

//Ślady

[Pasja Uczuć]

– Paqu by pewnie spytała innych co się stało. – stwierdziła krótko. Szukanie sprawcy morderstwa nie było by czymś, czym chciała by się zajmować. Bo i po co? Przecież odebranie życia temu komuś nie sprawiło by, że jego poprzednie czyny uległy by zmianie. Co by nie zrobiła... nic by to nie zmieniło. Pasja nigdy nie rozumiała zemsty. Na szczęście wcale nie musiała.
Mimo braku umiejętności artystycznych Astrala – zarys śladów był całkiem dobrze rozpoznawalny. Paqui zbliżyła się do nich i zaczęła je uważnie oglądać.
– To ploste! Przednie łapki misia, tylne łapki lisa i tylne łapki człowieka. – rzekła pewnie, unosząc łepek znad magicznych śladów. Charakterystyczna wielkość poduszek łap i ustawienie palców w przypadku dwóch pierwszych śladów wiele o nich zdradzały. Miś musiał być młody, skoro jego odciski nie były o wiele większe od tych liska, tak samo człowiek był raczej mały.
– Misie mają takie duże poduszeczki, jak te o tu! – stwierdziła, wskazując na największą część pierwszego z odcisków. – I mają pięć paluszków, takich dotykających ziemi, każdy z nich z pazulkiem. – dodała, by nie miał wątpliwości co do tego, że po prostu zgadywała.
– Łapki liska przypominają tlochę te wilka, ale są dużo mniejsze. Mają też mniejsze poduszeczki. Jak wilki, mają od wewnątrz spłaszczone paluszki. Lekko zaginają się na końcach do ślodka. I mają pazulki, jak większość dlapieżników. – opisała kolejne ślady, po czym przeszła do ostatnich.
– Takie ślady widziała Paqu w lesie w okolicy ludzi. Widziała też ich łapy. Mają na nich baldzo glube skóly. Przez ten kształt ciężko pomylić je z innymi. – o tych w sumie wiedziała najmniej, więc nie mogła się pochwalić większą ilością szczegółów.
– Gdyby były plawdziwe, Paqu mogła by ci powiedzieć w któlą stlonę szły po tym, s któlej stlony są paluszki. Po tym, jak głębokie by były mogła by też wiedzieć, jak długo tu stały, czy były lanne, a nawet jak szybko szły. – dodała. Po magicznych śladach, które nie były tak dokładne, jak te znalezione normalnie w lesie miała by problem, by po samym kształcie to ustalić.

[Pasterz Kóz]

Poranek tylko zamrugał kilka razy oczami, ale nic nie powiedział. No nie przegada, trudno.
– Masz rację, dobrze rozpoznałaś ślady, nawet dwunogów. Oczywiście niedźwiedzie mają szerokie i spore łapy, do tego są ciężkie, więc i ślady zostawiają wyraźne. Ludzie noszą takie skóry, bo nie mają własnego futra. Nie wiem jak oni to robią, ale pewnie szyją tak jak Uzdrowiciele robią swoje torby. W każdym razie, przejdźmy trochę dalej – zaproponował, zastanawiając się przy tym co tu jeszcze pokazać. Mógłby dać trzy rodzaje łasicowatych obok siebie i kazać rozpoznać, ale byłoby to głupie czepianie się szczegółów. Co prawda Łowca musi znać takie szczegóły, ale jeśli różni się to dosłownie niewiele wielkością to czy był sens? Były przecież bardzo podobne, więc można łatwo zawęzić listę zwierząt do konkretnych gatunków, a to już lepiej. W końcu jaka różnica tropić łasiczkę czy kunę? Lepiej wiedzieć, że to nie alpaka!
Znowu zebrał swoją maddarę i zaprzęgł ją do tworzenia rysunków w błocie. Mógłby pokazywać obrazy z głowy, ale jakoś na to nie wpadł, wolał pokazać jakby to wyglądało tak na żywo, w realnym świecie. Zobaczymy jak poradzi sobie teraz.

//Ślady 2 i nie czepiaj się rozmiarów xD

[Pasja Uczuć]

– Paqu nigdy nie widziała, jak to lobią ludzie, ale swoją tolbę też sama lobiła. Ta wcześniejsza była za mała. – podzieliła się tą iście ważną informacją, nim mogła przejść do kolejnych śladów. Przyjrzała się im dokładnie.
– Jeśli chcesz, by lozlóżnić lodzaje węży, to nie wystalczy tylko ich odcisk brzuszka. Gdybyś dodał zapach, Paqu mogła by być baldziej pewna. – stwierdziła, już z daleka zauważając charakterystyczny, jednolity, długi trop. Mógł być to zaskroniec, a mógł być wąż Eskulapa, jak ten, którego ma Kwiat. Mógłby to być też wąż błotny i wtedy – pokrywałoby się to z zauważoną przez pasję preferencję Poranka do pokazywania jej śladów drapieżników.
– Rzadko się znajduje dlapieżniki po ich śladach łapek. Zazwyczaj samemu się przypadkiem na nie natyka. – zauważyła, niejako ujawniając swoje spostrzeżenia.
– Są to ślady biesa, węża i... – tu zatrzymała się na chwilę, nie będąc do końca pewną. – Chyba bolsuka? Choć nie wyglądają tak samo. – stwierdziła, różnicą obarczając braki w umiejętnościach rysunkowych nauczyciela. Może powinna jednak mocniej poprosić mamę i ona zrobiła by to lepiej?
– Paqu widziała ślady biesa, kiedy uczyła się z Buldigiem. On miał biesicę, więc Paqu mogła się jej baldziej przyjrzeć. I jest to chyba jedyne zwierzątko, jakie zna, któle ma na laz kopytka i łapki z pazulkami. I chodzi na cztelech łapkach. – stwierdziła, po czym przyjrzała się raz jeszcze odciskom.
– Bolsuki częściej mają inaczej zalysowane poduszki, ale Paqu, nie lozpoznaje w tych śladach innego zwierzaka. Kotki mają po cztely paluszki na łapkach, więc to nie żaden z nich. Nie jest to też wilk. One też mają inne łapki. – zastanawiała się na głos, licząc na jakąś podpowiedź.

[Pasterz Kóz]

Sama zrobiła swoją torbę, niezwykłe. Musi poprosić kiedyś o taką na owoce i mięso, i kamienie. To będzie duża torba.
– Oczywiście, to wąż, choć nie zależało mi na rozróżnieniu gatunku. Czasami jest to za trudne, a zapach bardziej w tym pomaga. Co do reszty, bies, który ma różne pary łap, co jest u niego bardzo charakterystyczne, ale też nie każdy musi to wiedzieć. Trzecie to rzeczywiście borsuk, choć mogłabyś udawać, że dobrze to narysowałem – oburzył się, robiąc przy tym udawaną, nadąsaną minę. Szybko jednak rozpogodził się. – Przyznaję, nie wiem czym jeszcze mógłbym przetestować Twoją wiedzę. Coś tam Wodni potraficie, ale jak sama widzisz, analizując szczegóły możemy łatwo wywnioskować wydarzenia oraz kto i gdzie był. Dlatego, no, gdybyś badała miejsce morderstwa to to przyda Ci się taka wiedza. Czy coś – stwierdził, wzruszając przy tym barkami. Także ten, o czym by tu teraz pogadać... O ile jest sens... Może lepiej pożegnać się i dać Pasji odejść, aby no... Robiła to co miała zrobić? No tak, przecież zgubiła się... Miał pokazać jej drogę? Poczeka na jej reakcję, wtedy się dowie.

//Raport – Śledzenie II

[Bandycka Groźba]

Minęło kilka księżyców od tego kiedy Trzask przemocą domową próbował nauczyć ją dobrych manier. Bandycka leżała sobie w śniegu, łapami do góry, obserwując przepływające leniwie śniegowe chmurki. Uciekła na chwilę od klutków i ogólnego rabanu w Bandyckim Siedliszczu, wybywając na wspólne tereny. Wyprawa ta okazała się owocna, bo oto wpadła na genialny pomysł.
– Leżę do góry brzchem na wspólnych. Nie lubię leżeć do góry brzuchem. Chcesz zabrać mnie do świątyni i poopowiadać trochę o tym twoim wr... – tutaj wiadomość zerwała się, jakby smoczyca się czymś rozproszyła. – ...boskim patronie? To jest o ile nie boisz się, że świątynia runie w posadach w momencie kiedy przekroczę jej progi. – przesłała Aqenowi, zastanawiając się czy znajdzie dla niej chwilę. Bogusie nadal jej nie interesowały, nie uważała też że świątynia zawali się jej na łeb tak naprawdę, bo przecież zazwyczaj w związku z bogami działo się właśnie to: nic. Interesował ją za to Aqen, a także fakt że jej delikatny prztyczek poruszył go na tyle, że postanowił zaatakować to co najbardziej w niej cenił, czyli jej tyłek. Chciała wiedzieć jak bardzo jest stracony, jak bardzo powinna unikać tego tematu i jak bardzo dziwne są zwyczaje związane z wróżkami. Na wszelki wypadek. Przy okazji chciała spędzić trochę czasu partnerem, nawet jeśli miało to oznaczać zaśpiewanie piosenki kawałkowi skały. Miała nadzieję odkuć to sobie jak już ze świętego przybytku wyjdą i znajdą jakieś ustronne miejsce.

[Trzask Płomieni]

Pierwsza część wiadomości nabuzowała go nieco i zachęciła do przybycia, więc od razu wyruszył... tylko po to by zwolnić po usłyszeniu drugiej. Tym razem Forkor został w legowisku, a Trzask bez niego nie potrafił przekazywać dźwięków maddarą. Bandyckiej więc nie odpowiedział, poza wysłaniem szczątkowego obrazu z informacją, że się niedługo pojawi.
Opowiedzieć o Kammanorze? Huh. Brzmiało podejrzanie. Do tej roli z pewnością lepiej nadawałby się jego brat, niż on. Różne myśli kłębiły się w jego głowie i nim się zorientował – trafił już na miejsce. Widok eksponującej swoje podbrzusze partnerki ożywił Aqena. Był w końcu tylko samcem. Podszedł bliżej z opuszczonym łbem, głównie po to by połaskotać ją brodą po brzuchu, który potem musnął językiem, tworząc mokry, ciepły ślad aż do jej pyska, gdzie ją pocałował. Potarł nosem o jej nos, a ślepia skryte pod miedzianą czupryną wiele nie zdradzały.
– Od tego chyba byłby lepszy prorok... – zaczął, nieco rozbawiony. – ... ale rozumiem, że dla twojego stada i Ciebie pełni on tylko funkcję zła koniecznego. – Napomknął, bo doskonale znał reputację Strażnika. Nie była najlepsza.