Ołtarz Erycala

[Infamia Nieumarłych]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

No tak. Minął księżyc i wróciła do tego miejsca po raz siódmy w życiu, z trójką kompanów taszczącą kilka tuzinów różnych kamieni szlachetnych. Czego tym razem zażyczą sobie duszki, tego nie była w stanie przewidzieć. Chociaż miała pewne przypuszczenia.
Tak czy inaczej, stanęła przed wejściem, ignorując pozostałe smoki skłębione wewnątrz tego niezbyt zacnego przybytku. Odchrząknęła cicho. Nie musiała się, jak zwykle, odzywać, bo chyba całość mówiła sama za siebie.

[Narrator]

Choć Quaran dość szybko zareagowała na prośbę duszka, nim opłata została od niej odebrana, musiało minąć trochę czasu, jakby duch wahał się, czy rzeczywiście zamierza ją przyjmować. Na szczęście poza wzbudzeniem ewentualnej niecierpliwości obyło się bez problemów i gdy błyskotki zostały ułożone przed ołtarz, ciało smoczycy zostało wypełnione energią, a następnie uleczone.
Co do kolejnych gości, oni nie musieli męczyć się dziś z żadnym trującym zad duszkiem, gdyż niemal natychmiast jak zwrócili się do nich ze swoją prośbą (werbalnie i niewerbalnie), otrzymali przed ślepiami iluzję tego, co należało przynieść. W przypadku Pogodnej było to sześć opali, zaś przy Infamii sześć turkusów.

Zaśpiew Zorzy
– częste bóle głowy (+2 ST do akcji magicznych)
– 6x szafirów

[Infamia Nieumarłych]

Gdy jej ślepiom ukazała się wizualizacja sześciu turkusów, samica zanurzyła pysk w swojej sakiewce. Jeden, drugi. Trzeci wygrzebała z własnej Vidblainn, czwarty i piąty przypadł hydrze, zaś szósty został znaleziony przez Morkvarga. I tak oto ustalona zapłata została posłana z pomocą magii wiedźmy do środka świątyni, by położyć je przed ołtarzem i czekać.
Trzeci raz utraciła zdolność mowy, trzeci raz ją odzyska... Nie, żeby to było wybitnie niewygodne. Wręcz przeciwnie, Mahvran nie lubiła rozmawiać, więc miałaby nawet niezłą wymówkę, by tego nie robić. Ale wtedy z kolei wymagano by od niej kontaktu mentalnego, równie męczącego, więc... Bez różnicy.

[Pasterz Kóz]

Doszły do niego wieści o ołtarzyku schowanym w jednej z wnęk świątyni, gdzie kiedyś Erycal uzdrawiał kalekich za odpowiednią cenę. Teraz zajmowały się tym duszki, ale wychodziło na to samo. Akurat był oddanym wierze smokiem i szanował nawet mniejsze boskie istoty, więc jeśli były w stanie odzyskać to co utracone to przynajmniej chętnie pozna cenę takiej "usługi".
Powolnym krokiem przemierzał świątynie, kierując się do ołtarza. Nadal poruszał się pokracznie i nie był przyzwyczajony do opierania się wyłącznie na jednej łapie. Z czasem pewnie będzie szło mu to lepiej, nie chciał jednak przyzwyczajać się do tego. Stanął przed miejscem, gdzie wydarzały się cuda i chwilę jeszcze rozmyślał. Od utraty łapy nie był w nastroju do... No, czegokolwiek, ale wypadało okazać szacunek duszkom. Może chociaż łaskawiej na niego spojrzą, niż gdyby tylko rzucił krótkie "jaka cena". Odchrząknął cicho, po czym przemówił głośno i wyraźnie, nie bacząc na to czy ktoś go może usłyszeć.
– O wspaniałe duszki i powiernicy woli Erycala! Duszki kapryśne, a miłosierne! Niedoceniane, a potrzebne! Boskie, a nie czczone! Usłyszcie moje wołanie o pomoc, spójrzcie wgłąb mnie, a zobaczycie, że moja wiara jest silna. Proszę Was, abyście dały mi to co utraciłem w walce – pochylił swoją głowę w geście oddania szacunku. Może przesadził z tą pompatycznością, ale chyba to lepiej niż jakby chciał się z nimi spoufalać. Najwyżej następnym razem będzie bardziej oschły czy coś, choć dobrze jakby nie było następnego razu. Teraz trwał w ukłonie, oczekując odpowiedzi.

//brak prawej przedniej łapy (+1 ST do akcji fizycznych)

[Pamięć Barw]

Nie zważając na inne będące tu smoki wróciła do świątyni, w tym też do miejsca w którym ostatnio była. Podparła się na lewej nodze i przysiadła owijając ogon z prawej strony niby poprostu, a jednak osłaniając ubytek. Cóż. Nie zdarzyła pozbyć się pierwszego kalectwa, a tu już przychodzi z następnym. Ehh.. Uniżyła łeb przez chwilę myśląc, aż uniosła pysk w stronę ołtarza.
– Poznałam cenę i o niej pamiętam, lecz przyszło mi zapytać o jeszcze jedną. – Zwróciła się do duszków.

[Narrator]

Być może w zastępach duszków istniały takie, które byłyby zainteresowane czcią, lecz teraz Gwieździsty nie miał szczęścia. Nie oznacza to, że jego nawoływanie zostało zignorowane, bowiem w ramach wdzięczności poczuł na pysku przyjemny powiew letniego wiatru. Reakcja była zarezerwowana tylko dla niego, ale choć nie mógł tego wiedzieć, być może taka reakcja okaże się wystarczająca, aby nie odszedł zawiedziony.
Ceną, która ukazała mu się w postaci łagodnej, ledwie zarysowanej iluzji było sześć turkusów, podczas gdy przed samym nosem jego Ziemistej towarzyszki – Pogodnej, zamigotało sześć onyksów. Biedaczka zbierała kalectwa szybciej, niż była w stanie je spłacić.
Co do Infamii, była stałą przed-świątynną klientką, więc nawet jeśli musiała trochę poczekać, jej uzdrowienie obyło się bez żadnych komplikacji.

Infamia Nieumarłych
– 6x turkusów
–

[Pasterz Kóz]

Cóż, nie mógł liczyć na to, że zawsze objawią się i odpowiedzą, zaś ten letni wietrzyk... Może to przypadek, a może nie. Mniejsza o to, ważne, że poznał już cenę. Choć nie miał tyle turkusów to na pewno mógł liczyć na wsparcie stada. Ukłonił się jeszcze raz przed ołtarzem, po czym wycofał tyłem i wyszedł ze świątyni.

Wrócił po dosyć krótkim czasie, poszło to szybciej niż myślał. Pokuśtykał ponownie do ołtarza, po czym podniósł prawe skrzydło, by na ziemię poturlała się wcześniej schowana szóstka wymaganych kamieni szlachetnych. Zebrał je razem, położył na ołtarzu, zrobił krok w tył i przemówił.
– Wasza zapłata, powiernicy woli Erycala. Zostawcie mi jednak bliznę w miejscu odcięcia łapy, abym pamiętał o tym co straciłem – skończył, a następnie cierpliwie zaczął czekać, stojąc w miejscu i wlepiając ślepia w ołtarz. Jak to się wydarzy? Czy będzie to nagły błysk, puf i jest łapa?

//6x turkus za brak prawej przedniej łapy (+1 ST do akcji fizycznych)

[Pamięć Barw]

Wróciła szybko. Szybciej niż sama myślała. Nie mogła się nadziwić pomocnym łapkom smoków ze stada i przyniosła dzięki nim jedną zapłatę. Przycupnęła przed ołtarzem, by wyłożyć następnie z prawego skrzydła sześć onyksów układając w rządek przed sobą. Po czym uniosła głowę, lekko uśmiechnięte oblicze kierując przed siebie na ołtarz i również tam patrząc.
– Zapłata o jedno kalectwo. Prosiłabym zabrać ją i dać Eryclowi za zwrócenie mi nogi. – Zwróciła się w kierunku ołtarza i czekała, aż coś się wydarzy.

// 6 onyksów za brak tylnej kończyny

[Narrator]

Na swój sposób urocze, że dwójka Ziemistych przybyła niemal jednocześnie, z bardzo podobnym, choć gdzie indziej ulokowanym problemem. Oboje mieli też odpowiednią ilość kamyków, więc mogli otrzymać to czego pragnęli bez żadnych wątpliwości ani zastrzeżeń.
– Uważajcie na siebie następnym razem – usłyszeli zmaterializowany w przestrzeni, samiczy, pisklęcy głosik. Jeden z duszków najwyraźniej zmartwił się widokiem bezłapych smoków, choć myśl, że mógł to naprawić definitywnie dawała jakieś pocieszenie. Obaj przybysze poczuli jak powietrze wokół nich lekko gęstnieje, przez co oddychanie przychodzi nieco ciężej. Nim mogliby na to zjawisko zareagować, niespodziewanie dwójce z nich zakręciło się w głowie i pociemniało przed oczami, na krótko, ale skutecznie wyłączając ich zmysły, aby nie podglądali. Gdy robota, a to jest przywracanie łap, była już skończona, dyskomfort i ślepota zniknęły, zaś smoki były napełnione nową, pozytywną energią. No i mogły normalnie pobiegać!

Pogodna Myśl
– 6 onyksów za brak tylnej kończyny

Gwieździsty Poranek
– 6x turkus za brak prawej przedniej łapy (+1 ST do akcji fizycznych)

[Infamia Nieumarłych]

Jeżeli w ciągu danego księżyca nie pojawiła się przy Ołtarzu to wiadomo było, że coś poszło nie tak. Ale tym razem poszło należycie – znów oberwała za mocno, więc znów przybyła pod próg przeklętej świątyni, z trójką żywiołaków pomagającą jej w targaniu różnych kamieni szlachetnych. Przynajmniej straciła ten przeklęty tytuł – niech ziemny wojownik się z nim teraz męczy.
Zakołysała ciałem i uniosła nieco głowę, patrząc na ołtarz, ale, jak zwykle, nie podchodząc do niego.
– Cena? – Zapytała bez zbędnych wstępów. Nie miała ani ochoty, ani czasu by być tutaj zbyt długo.

[Sosnowy Pocisk]

Sosnowa przyleciała tutaj bezpośrednio z areny. Kiedy się obudziła po walce i zobaczyła uśmiechniętą Aderyn, wydawało się, że wszystko było dobrze... a wtedy zobaczyła, jak uzdrowicielka chowa urwaną łapę, jej łapę, do torby i zrobiło jej się niedobrze. Przeklęła w myślach własną głupotę. Dobrze wiedziała, że w ostatnim czasie nie szło jej w walkach najlepiej, a i tak zaryzykowała, żeby przerwać złą passę. No i teraz ma za swoje. Wiedziała jedno – nie zamierzała wracać do obozu bez kompletu kończyn.
Imitując maddarą utraconą kończynę, weszła do środka świątyni. Skinęła łbem Infamii i spojrzała na ołtarz, pytając w myślach o cenę za odzyskanie łapy.

/ brak przedniej lewej łapy (+1 ST do akcji fizycznych)

[Żałobna Pieśń]

Ha'ara w końcu zdobyła to czego żądały od niej te duszki. W końcu nie mieli wymówki... Ona miała to czego od niej zażądali i właśnie z tym w torbie przemierzała tereny wspólne wraz ze swoją partnerką. Chciała by Paqui była przy niej w tym jakże ważnym momencie życia. Znów dotknie czegoś lewą dłonią. Po raz pierwszy od... Siódmego księżyca jej życia. Oddychała głęboko gdy ułożyła ruchomą protezę na ołtarzu. Jej kikut pozostawał nagi jakby czekając na resztę kończyny, która teraz leżała od tak martwa... Polizała Pasję po policzku nim nie zaczęła mówić.
~ Wróciłam z tym czego ode mnie żądaliście. Teraz więc podajcie swoją cenę zastąpienia pustki po mojej łapie żyjącym dziełem smoczych łap.~ I tyle... Wystarczyło czekać prawda?

//+1 ST do wszystkich akcji fizycznych

Ruchoma proteza jeśli jeszcze nie jest wpisana do kp wisi w raporcie zaakceptowana przez modzię

[Narrator]

Z głębi świątyni buchnęło gorące powietrze, a do smoczych nozdrzy dotarł zapach popiołu – jeden z opiekuńczych duszków przebudził się, by porozmawiać z nowo przybyłymi. Nie musiał pokazywać swojej postaci, bo wystarczał mu sam głos.
– Chore skrzydło u wywerny? – zamruczał cicho do Mahvran. – Ciężka sprawa, ale za sześć diamentów wszystko wróci do normy.
Źródło głosu przesunęło się w głąb świątyni, jakby duszek przyglądał się pozostałościom po obrażeniach północnych smoczyc.
– Za nową łapę będę oczekiwał sześciu pereł – zwrócił się do Sosnowego Pocisku. – O, a cóż takiego? Piękna rzecz. – Bożek zagwizdał z uznaniem. – I nawet całkiem funkcjonalna. Sama ją zrobiłaś? – zainteresował się. Niedaleko protezy Ha’ary błysnęło parę iskier. – Za “zamontowanie” należą się dwa opale.
A skoro duszek przekazał im już wszystko, co miał do powiedzenia, podobnie ukrył się w mroku świątyni. W pomieszczeniu zrobiło się chłodniej.

[Pasja Uczuć]

Pasja chciała być wraz z Obietnicą, gdy po udanej misji będzie chciała udać się do tego niemal mistycznego Ołtarza, by magia, przekraczająca możliwości śmiertelnych smoków, mogła sprawić, że wykonana przez ich znajomą, sztuczna łapka stanie się bardziej prawdziwa. Szła blisko niej, aż nie weszły do świątyni.
– Szyszuś? Co ci się stało? – spytała, zauważając nagle swoją siostrę. Była wręcz przerażona, że – brakuje jej łapki. Pasja nie sądziła, że taki stan rzeczy jest wśród smoków tak popularny, ani że kiedyś zobaczy kogoś bliskiego, który... Stracił coś, co miał od zawsze.
Na drobny pocałunek odpowiedziała partnerce jedynie stłumionym uśmiechem, który spoważniał szybko przez zaistniałą sytuację.
Gdy głos odezwał się, jakby z nikąd, Pasja wręcz zadrżała. Niby przyzwyczajona była do boskich głosów w świątyni, ale – to było inne. Nie widoczny dla zebranych smoków duch wygłosił ceny, najpierw dla nieznanej Pasji wywerny, a później także dla Szyszki i Obietnicy.
– Paqu chyba ma jakąś pelłę... Ale niestety, żadnego opalu. – stwierdziła, w myślach starając sobie przypomnieć, jakie kamyczki na w swoim małym składziku.

[Sosnowy Pocisk]

Sosnowa miała ochotę dać na siebie magiczny kamuflaż, kiedy zauważyła smoczyce, które weszły do świątyni. Niestety, było już za późno, siostra zauważyła jej obecność przed ołtarzem i jej powód. Odwróciła się do niej, siląc się na uśmiech.
~ Och. To tylko... ~ kolejny czar przed którym nie zdołałam się obronić ~ ... efekty przegranej walki. Aderyn mnie poskładała, ale miałam nadzieję, że będzie ona jedyną, która widzi mnie w tym stanie ~ przyznała szczerze. ~ Wrócę do obozu jak tylko odzyskam łapę, więc nie ma się czym martwić ~ przesłała dość lekkim tonem. Starała się uspokoić wyraźnie zmartwioną siostrę, chociaż sama była jeszcze w niemałym szoku po tym co się wydarzyło.
Głos podał cenę, a ona od razu sięgnęła do torby, sprawdzając, czy ma wszystko co potrzebne. Niestety. Tylko trzy perły.
~ Diamentu nie mam, ale z opalami mogę pomóc, bo akurat dwa mam ~ zwróciła się do smoczyc z Plagi. ~ A perła mi się przyda. Brakuje mi trzech ~ powiedziała do siostry, pokazując wnętrze torby, aby wybrała sobie dowolną błyskotkę w zamian.

[Żałobna Pieśń]

Sama Ha'ara jednak ołtarza nie lubiła. Cała świątynia była dla niej nieprzyjemnym miejscem. Roiło się tu od duszków i tajemnych mocy. Przynajmniej czuła się pewniej z Pasją... I Mahvran. I Szyszką! Cóż to? Zlot rodzinny? Uśmiechnęła się do siostry chwilę przed tym jak gospodarz ołtarzyka się odezwał. Komplement? Od duszka?
~ Nie. Zapłaciłam za nią tak jak teraz płacę tobie.~ Odparła oschle. Jednak uśmiech jakim obdarzyła Szyszkę był szczery.
~ Łatwo się przyzwyczaić. Tak po dziesięciu księżycach nawet nie pamiętasz jak to jest mieć łapę.~ Uśmiechnęła się wesoło, a jej ton był dość żartobliwy. Podstawiła swoją starą protezę pod kikut Sosnowej i wyszczerzyła kły w ciepłym uśmiechu.
~ Też powinnam mieć perłę. Wiesz... Wymieńmy się. Dam ci perłę a ty mi daj opal.~ Powiedziała podając na wyciągniętej łapie kamyczek. Opal zaś wraz z tym trzymanym w torbie ułożyła na ołtarzu.
~ A więc płacę. Teraz zrób to o co cię proszę.~ I tyle... Teraz czekamy.

// 2x opal za montaż łapy

[Pasja Uczuć]

Pasja patrzyła dość smutno na nowy kikucik. W przeciwieństwie do tego jej partnerki – był dla niej czymś nowym.
– Walki nie powinny się kończyć blaskiem łapki. Czy... Czy to boli? Kiedy już jej nie ma? – spytała dość niepewnie, nie tylko siostry, ale i Obietnicy. Teoretycznie nie powinno, skoro nie ma co boleć.. Ale ona nie do końca się znała na tym.
Pasja bardzo chętnie oddała by perłę za darmo swojej siostrze, ale... Gdy ta ukazała swoją torbę, w oczka drzewnej rzucił się fioletowy blask jednego z nich. Sięgnęła doń łapką, by przekonać się, że to śliczny ametyst. Była ciekawa, czy jej pomysł będzie miał rację bytu, więc – właśnie ten kamyczek wybrała, od razu przekazując Szyszce ukrytą na dnie torby perłę.
Widząc samopoczucie partnerki w tym miejscu, Pasja na nowo zbliżyła się do niej, ocierając pyszczek o miękką, puchatą szyjkę.

[Infamia Nieumarłych]

Diamentów zażądali, diamenty dostali. Po usłyszeniu ceny, na szczęście niewygórowanej, wywerna sięgnęła do swojej sakwy i z pomocą kompanów wygrzebała z niej wskazaną ilość owych lśniących błyskotek. Nigdy nie przepadała za diamentami, więc ból rozstania był nieznaczny w porównaniu z, dajmy na to, ceną jaka przypadła Ha'arze. Mahvran bardzo źle by zniosła konieczność oddania komuś swoich opali, swoich ulubionych kamieni, których nie zamierzała wydawać o ile naprawdę nie przyparto by jej do muru.
A tak – cóż, dała co trzeba było dać, i czekała.

[Owoc Opuncji]

Śmierć okazała się być zupełnie inna niż myślała. Wyspiarze opisywali ją jako duchowe przeżycie. Fale mówiły o Matce Niebo i Wszechmorzu. Wolni mówili o Gwiazdach i bogach. Opuncja jednak wpadła w ciemność tak gęstą i ciemną, że potrafiła sobie z nią poradzić. Żyła, a jednak nie... za dużo by jednak gadać bo nieco rzeczy się wydarzyło zanim duszki postanowiły przywrócić ją tam gdzie jej miejsce. To złotej skorupki łusek i szeleszczących turkusem piór. Otwarła ślepia które w sumie niewiele różniły się o tych martwych. Leżała nieruchomo w kałuży własnej krwi i patrzyła w niebo.
Nie wiedziała ile czasu minęło. Wstawanie było najgorsze.
Wzięła łapę w pysk i ruszyła ku świątyni kulejąc.
Na miejscu zobaczyła siostry. Och nie...
Lothric szedł za nią, milcząc. Płomienie na jego ciele ledwo się tliły, ale muflon nie był załamany. Szedł pewnym siebie krokiem tylko nie płonął.
Co miała im powiedzieć... na pewno będą pytać i... zatkało ją gdy zobaczyła, że i im czegoś brakuje. Była też piękna samica Pogodnej. Łapa. Im wszystkim jej brakowało. Zacisnęła zęby na swojej urwanej kończynie i wypluła ją na ziemię.
– Zabierz to.
warknęła pod nosem. Lothric skinął łbem i uniósł łapę za pomocą magii. Nie minęła chwila, a już go nie było.
Dopiero wtedy Opuncja wyszła zza krzewów kierując się bliżej ołtarza Erycala.
– Cześć.
rzuciła lekko do samic i uśmiechnęła się raźno. Jak zwykle. Jakby wcale niczego jej nie brakowało.
– Czy to tu można sobie kupić nową łapę?
zaśmiała się. Jej głos był raźny kiedy jej dusza wyła z rozpaczy. Koniec ogona podrygiwał niespokojnie.

/ brak prawej przedniej łapy (+2 ST do akcji fizycznych i magicznych, +1 ST do Wytrzymałości)

[Sosnowy Pocisk]

Sosnowa odwzajemniła uśmiech Obietnicy.
~ Mam jednak nadzieję, że perły uzbieram nieco szybciej ~ odparła. Z pewnym wahaniem wzięła od samicy jej starą protezę. Nie odważyła się jeszcze dotknąć kikuta, uparcie trzymając się myśli, że za chwilę wszystko wróci do normy, a sama przegrana stanie się co najwyżej opowiastką dla niesfornych piskląt. Ciekawość jednak wygrała. Szyszka zbliżyła protezę w miejsce utraconej łapy. ~ Prawie pasuje. I tak, możemy się wymienić, dziękuję ~ przyjęła od niej perłę, podając opal.
Spojrzała na siostrę. Czy boli? Psychicznie? Jak cholera. Fizycznie?
~ Czuję jakby nadal była na swoim miejscu. Tylko to mi się nie zgadza z tym co widzę ~ przyznała szczerze. Nie chciała jednak czuć inaczej. Została przecież tylko jedna perła do zdobycia, nie ma co się przyzwyczajać do tego stanu.
Odwróciła się, słysząc kroki kolejnego smoka. Smoczycy. Szu. Otworzyła szerzej oczy ze zdumienia, widząc w jakim jest stanie.
~ Co...? ~ zaczęła, ale uświadomiła sobie, że odpowiedź była oczywista. Walka. Pomimo beztroskiego tonu siostry westchnęła ciężko i spojrzała na nią, zmartwiona. ~ Tak. To tutaj.

[Narrator]

Skrawek świątyni w którym smoki pozbywały się swoich kalectw był bardzo dobrym miejscem na rodzinne i przyjacielskie pogaduchy, zwłaszcza gdy smoki bardzo często dzieliły podobny los. Nawet jeśli każdy z nich na swój własny sposób radził sobie z kalectwem, smoki podchodziły do niego dość luźno, świadome że żadna deformacja nie grozi im na stałe.
Tym razem przy uzdrowieniach kamienne pomieszczenie wypełniło się chłodem, podobnie jak otoczenie wokół wywerny stojącej na zewnątrz. Nie był to jednak wyraz gniewu, a najwyraźniej jedna z prezentacji obcego ducha, który zszedł pomiędzy smoki i ugościł je w znany sobie sposób.
Szarlatańska poczuła pierw mrowienie w ramieniu, któremu brakowało łapy, a potem dostrzegła jak ułożona na ołtarzu proteza zaczyna drżeć. Zafascynowana tworem istota potrząsnęła nią kilkakrotnie, a potem uniosła, poruszając w powietrzu sfabrykowanymi palcami i oceniając przy tym ich sprawność.
Interesujące.
Ocena przedmiotu trwała zaledwie chwilę, później bowiem coś pochwyciło barki plagijki, żeby na wszelki wypadek utrzymać ją w miejscu. Siła kilkunastu niewidzialnych łapek nie była miażdżąca, ale ich chłodny dotyk mógł wzbudzić niepokój. Mimo dziwnego, nieprzyjemnego nastroju, obietnica została spełniona i gdy proteza podleciała bliżej samicy, połączyła się z nią bez żadnych komplikacji. W pierwszych uderzeniach serca Szarlatańska nie czuła jej w ogóle, ale potem magiczne połączenia wypełniły całą formę kończyny, oddając nad nią pełną kontrolę. Dopiero wtedy łapki odpuściły, uwalniając smoczycę.

W międzyczasie podobnego mrowienia doświadczyła Infamia, ale u niej proces był znacznie prostszy, dlatego gdy nowe uczucie odstąpiło, samica wiedziała już że jest w pełni zdrowa.
Koniec końców w świątyni został tylko jeden potrzebujący, do którego duszek zwrócił się bezpośrednio, chuchając mu chłodem w nos – Osssiemmm buuurszytów – poprosił zmęczonym półszeptem, wlewając do łba Opuncji obraz wymienionych kamieni.


Infamia Nieumarłych
–
– 6x diamentów

Szarlatańska Obietnica
– 2x opal
– (+ 1ST do akcji fizycznych)