Liściaste rozstaje

[Narrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Smoki zaczęły szukać śladów – Lepka Ziemia robiła to najdokładniej z całej trójki, ale Basior zatrzymał ją i skłonił do przyjęcia ziół. Z magią uwinął się równie szybko, usuwając magiczne oparzenia przywódczyni, kiedy ta dalej przeczesywała wzrokiem teren.
Wielkość odcisków łap wskazywała na jedną z większych ras. Pozostawiony zapach kojarzył się ze smokami Plagi i był na tyle wyraźny, że gdyby któreś z Ziemnych poznało wcześniej Wolę Przeznaczenia, mogłoby w nim rozpoznać jej zapach. Jeśli nie – zapamiętana woń być może przyda im się później. Ślady prowadziły na południe i trochę na zachód, ale Światokrążca i Dar mogli dodatkowo ruszyć "za głosem serca". Nie mieli czasu do stracenia.

____________________

Reguły wydarzenia:
– Każda strona konfliktu ma 48h na odpis.
– Można pisać więcej niż 1 post na turę, ale tylko 1 może zawierać mechaniczną akcję do rozsądzenia przez MG.
– Statystyki graczy oraz ich przedmioty posiadane zostały zamrożone o 15:30.
– Limity użyć przedmiotów w czasie walki: 1 eliksir ochronny, 1 eliksir usprawniający, 1 runa ataku, 1 runa obronna, 1 bonus innego pochodzenia (tylko nie z zeszłorocznej loterii)
– W razie pytań i wątpliwości odpowiadam najszybciej na kanale o Mango, ale można mi też wysłać PW.

[Światokrążca]

Skrzywił pysk.
~ Szyderco i Chochliku, jesteście osobami z Plagi, które znam najlepiej więc pozwólcie iż poinformuje was, że ktoś z Plagi o tym zapachu ~ w tym momencie w wiadomości przesłał wyraźny zapach Nesali jak i widok krwawych śladów ~ Porwał jednego z naszych adeptów. Liczę na szybką odpowiedź z waszej strony i odstawienie naszego adepta bezpiecznie na granice. Jeśli nie, będziemy zmuszeni zainterweniować sami. ~ przesłał adresatom. Przez chwilę zastanawiał się czy by nie zwrócić się bezpośrednio do sprawcy zdarzenia skoro już znał zapach ale... pewnie tylko by spłoszył.
– Ciesze się, że tutaj jesteście, a teraz nie traćmy czasu i ruszajmy. W w worku mam kilka przydatnych kryształów na wszelki. Przesłałem wiadomość do Szydercy i Chochlika z informacją o tym co się stało. Mam nadzieje, że będą współpracować. – poinformował towarzyszy i bez czekania ruszył za śladami, a może raczej "głosem serca".

Po chwili dostał odpowiedź od Przywódcy Plagi.
– Szyderca twierdzi, że nic o tym nie wie ale spróbuje porozmawiać z Nesalą, bo najwyraźniej tak nazywa się sprawczyni. – dodał w czasie drogi.

[Twój Stary]

Uff ważne że leczenie się udało! Basior spojrzał na Lepką i... Kiedy usłyszał kogo poinformował Żer od razu wszystko ułożyło mu się w całość. Przyjaźń z Kucykiem w jakiś sposób dawała mu pewne rozeznanie kto jest kim.. A kiedy usłyszał Nesala, to już w ogóle szare komórki pracowały na pełnych obrotach. Do cholery jasnej, że też akurat musiało paść na Mango – Tyle piskląt wokół, mogli porwać jakieś z Wody.. Oby Sennah nie słyszała teraz jego myśli.
Kiwnął łbem, czekając jednak aż pierwsza ruszy Lepka by zaraz pójść za nią. Wujek Śledź nie zdawał się być już tak bardzo zdenerwowany i samo to iż wie gdzie iść, dawało nadzieje na to iż Mango nie skończył jak Gra. O tyle dobrze..
Uzdrowiciel cały czas trzymał się Przywódczyni idąc za nią krok w krok.
– Wybitnie się tej Pladze nudzi, hm? – mruknął pod nosem – Mam polecieć na granicę czy się nie rozdzielamy? – spytał, chociaż tam gdzie zmierzali.. Czyżby zapowiadała się mała wizyta domowa?

[Dar Tdary]

Westchnął ciężko słysząc co mówił Żer, a jako że w sumie nikt nie zareagował na jego przybycie to ruszył milcząco przed siebie. Nie uznawał więzów krwi za żadną ochronę ale był ciekaw czy i Godny zjawi się na wśród smoków Plagi. Czy zasługi Daru, że ciągle leczył Mahvran coś zmienią? Też zapewne nie... jeśli nie pomógł fakt, że Ziemia dała im dom kiedy Woda go odebrała. Dar uśmiechnął się złośliwie. Nie ma to jak napaść stado które jako jedyne pomogło Cieniowi przetrwać. Łatwo zapominało się o przysługach jak widać.
Szedł milcząc ponuro patrząc przed siebie. Czy jego misją nie miało być pokonanie Mroku, a nie zabawy w wyzwalanie smoków. Zrobiło mu się cierpko w pysku. Nie, prawo było prawem. Soczysty miał zaledwie trzynaście księżyców, ledwo wyrośnięty adept.
Jeśli się uda sam wyrwie sprawczyni wszystkie zęby, pazurami też się może bronić, a papki jeszcze nikogo nie zabiły do jedzenia.
~ Godny, czy wiesz, że tak zwana Nesala porwała 13 księżycowego adepta Ziemi? Czy coś się o tym u was mówi? Idę z innymi smokami go odebrać, pełno tu śladów krwi.
wysłał krótką wiadomość do syna tym samym odblokowując swe myśli na świat. Wyjątkowo sytuacja... tylko na teraz wpuści do głowy smoki. Ostatni raz.

[Gasnący Wiciokrzew]

Podziękowała prędko Basiorowi i za leczenie, i za przybycie. Zastrzygła uszami, gdy rozszedł się szelest czyjegoś przyjścia, a widząc pysk Mistrza ukłoniła mu się lekko łbem. No proszę, fakt – Dar także spędził całe życie w Ziemi, nie dziwota, że... Czy to duszki go przeklęły i pobłogosławiły w jednym tym przeczuciem, czy bogowie – wiedział, kiedy trzeba je chronić. Gdy zajął się rozmową z Żerem, Lepka kontynuowała śledztwo.
Plaga. A raczej – smok Plagi.
– Nesalą? – podniosła wzrok na Starszego, gdy się odezwał. – Cóż, "porozmawianie" brzmi dobrze, niesforna Adeptka powinna mieć przetrzepany kark za taką akcję przede wszystkim przez swoich. Byle nie odbyło się już po jej dobiciu naszego Adepta. – zmrużyła oczy. O ile faktycznie było to wybrykiem niewychowanej młódki, a nie zorganizowaną akcją – Wtedy sami będziemy musieli zażądać ofiary w postaci jej własnego łba do ścięcia, czy znowu przesadzam? – rzuciła krótko i zerknęła asekuracyjnie na Światokrążcę, aby nie powtórzyć słownych batalii o tamte niewinne girlandy z kochanki Mroku. I ruszyła, widząc, że każdy złapał trop, choć Starsi wyglądali w tym zdecydowanie pewniej, w zwartej gromadce.
Posłała szybko wiadomość do Grabieżcy, aby w najgorszym wypadku oszczędzić sobie tłumaczenia wszystkiego od zera, a w najlepszym, aby Ognista mogła zaskoczyć syna, że już słyszała pogłoski o jego niesamowitej przygodzie. Ziemistych powiadomi się w razie najgorszym. Na razie niech... cieszą się słońcem Zwierzyny.

[Światokrążca]

Co ciekawe obecność Daru tutaj była dziwnie pokrzepiająca dla morskiego samca. Zerknął na niego, wężowy ewidentnie czuł to samo co on. Westchnął.
Następnie zastrzygł uszami gdy usłyszał Lepką.
– Nie przesadzasz. Jeśli zabije Mango i jej łeb powinien spaść na ziemie a to czy wstanie powinno zależeć tylko od bogów. Tylko, że jeśli dopuszczą do jego śmierci, szczerze wątpię, że wtedy będą zdolni do takiego gestu. – odparł mrukliwie.

Wędrowali już jakiś czas idąc granicą i zbliżając się do celu, a rwące uczucie tylko nabierało na sile. Zebrał maddarę by wysłać kolejną wiadomość do przywódcy Plagi. Gdyby tylko ktoś go poinformował, że to nie z nim powinien teraz rozmawiać!
~ Jak sytuacja? Soczysty wciąż jest niebezpieczeństwie. ~ pierwsze zdanie było pytanie, drugie zdanie było zdecydowanym stwierdzeniem.

[Narrator]

Ziemni opuścili tereny wspólne, wkraczając na swoje własne. Równina, pustynia, aż wreszcie: skraj lasu Falar, gdzie przebiegała granica z Plagą. W oddali pod wysokim drzewem dało się dostrzec sylwetki sześciu zwierząt i smoków, w sumie dwanaście żywych istot na terenach Plagi. Większość stała w miejscu, dwa poruszały się w walce. Chociaż oczy nie były w stanie wyłapać żadnych szczegółów, serca Żeru i Daru podpowiadały, że Soczysty Kolec uczestniczył w pojedynku.
Co teraz?

_____________________

Zmiana lokacji na Las Falar
Pozycje Plagi i Ziemi: klik

[Pogoń Brzasku]

Mergo zdążyła już usłyszeć o terenach wspólnych, więc zapragnęła się z nimi zapoznać. Jak na razie powolutku, bo zaczęła od lasu, który był podzielony między Ziemię, sąsiedni Ogień i ostatnia część należała do "wszystkich".
Górska smoczyca wyszła spośród drzew na... równinę. Hmmm. Nie spodziewała się takiej polanki pośrodku lasu. Ale dobrze było wyjść z puszczy, lasy, mimo wszystko, nie weszły jej jeszcze w krew po stosunkowo krótkim pobycie w Ziemi.
Zapragnęła odpocząć po spacerze. Ułożyła się raczej niedbale na ziemi i odsapnęła, ciężko, jakby chcąc ponarzekać światu, jak to jest jej niewygodnie i gorąco. Miała nadzieję, że tutejsze lato minie szybko i zaraz temperatura się unormuje.

[Pasterz Kóz]

Lubił lasy. Jako morski miał zakodowaną genetycznie w głowie miłość do wody, ale lasy też były przyjemne. Owocki, zwierzyna, rośliny, piękna zieleń czy brąz, było czym nacieszyć oko. Nic dziwnego, że jeśli nie spędzał akurat czasu w jakimś jeziorku to wędrował lasami, ciesząc się z pogody. Trochę było duszno, zbierało się na deszcz, póki co jednak słońce przyjemnie grzało w łuski.
I tak właśnie Poranek spacerował sobie spokojnym krokiem, aż w końcu całkiem przypadkiem wyszedł na równinę otoczoną drzewami. Piękne miejsce do odpoczynku, a jednocześnie niebezpieczne, gdyby ktoś chciał zasadzić się tutaj na kogoś. Już miał się kłaść na chwilkę, gdy jego ślepia skupiły się na smoczycy leżącej w trawie. Była większa od niego (co było w sumie normą), nie mógł jej sobie przypomnieć. Chyba jej nie kojarzył, ale jeden niuch powietrza przyniósł delikatną nutkę Ziemi, choć jakby z czymś wymieszaną, z innym stadem. Mniejsza, mógł zaryzykować, najwyżej zostanie porwany.
– Em, cześć! – zawołał z daleka, aby poinformować o swojej obecności, a jak już zwrócił na siebie uwagę to nawet pomachał łapą i dopiero podszedł nieco bliżej.
– Jestem Gwieździsty Poranek, Wojownik Ziemi... Wybacz, ale nie kojarzę Cię, za to czuję woń Ziemi – zagaił trochę nerwowo, uciekając nieco wzrokiem na bok. Nie był za dobry w rozmowach z innymi, ale Mistrz radził mu utrzymywać kontakty z innymi. Starał się postawą okazywać spokój, ale owinięty wokół łap ogon delikatnie drżał na końcówce, uderzając rytmicznie o ziemię.

[Pogoń Brzasku]

Zadrżała, słysząc obce "cześć". Ah, mogła się spodziewać, że prędzej czy później ktoś tu się na nią natknie. Tereny Wspólne były małe, a przecież mógł wejść na nie ktokolwiek z czterech stad.
Podniosła się nieznacznie, wychylając łeb, by zobaczyć, kto idzie. O, nawet jej pomachał!
Pokiwała łbem na wzmiankę o zapachu Ziemi. Tak, tak, Mergo zaczynała już pachnieć jak prawdziwy ziemniak.
– Jestem Mergo – przedstawiła się Gwieździstemu Porankowi. Smok był mniejszy od niej, sprawiał wrażenie... śliskiego. W tym był podobny do Bojowego i Soczystego, ich łuski wydawały się bardzo gładkie. Musieli być podobnych ras. Ciekawe, czy wojownik też lubił wodę i bagna.
Podniosła się, aby prezentować się trochę godniej. Chociaż podobnie jak samiec, również zdawała się trochę zakłopotana. Tylko raz zerknęła mu w oczy, potem uciekając wzrokiem gdzieś do jego łap. Hmmm, tak, fascynujące łapy.
– Od jakiegoś czasu poluję na waszych terenach. Za pozwoleniem Lepkiej Ziemi, oczywiście – zapewniła samca szybko, by nie oskarżył jej o jakąś kradzież. – Dlatego pachnie ode mnie wami. Przywódczyni pozwoliła mi się zatrzymać na jakiś czas, a ja w zamian mam polować dla waszego stada.
Dokończyła krótko swoje tłumaczenia.
– ...wyglądasz młodo jak na wojownika – odezwała się po tym, trochę cicho, jakby sama do siebie. Ale nadal słyszalnie dla Poranka.
Oboje byli oczywiście w podobnym wieku, ale wyobrażenia Mergo odnośnie wojowników, i wzrost samca sprawiały, że smoczyca właśnie do takich wniosków doszła.

[Pasterz Kóz]

Hm, Mergo. Nie wyglądała na pisklaka, ale niektórzy woleli przedstawiać się swoimi pierwszymi imionami. Gdy wstała jej wielokolorowość przykuła oko, zwłaszcza jeśli się było jednolicie niebieskim smokiem. Niestety nie każdy jest wyjątkowy. Brodacz gdyby tu był to na pewno zacząłby ją dziobać z ciekawości, lecz na szczęście teraz latał gdzieś niedaleko, korzystając z uroków pogody.
– Znaczy, jesteś tak trochę ziemną, rozumiem... – tak naprawdę nie rozumiał. – Skąd w takim razie przybywasz? Z jakiegoś... No, królestwa może? Czy coś? – spytał z błyskiem zainteresowania w oku, tym razem już skupiając swój wzrok na Mergo. Jeśli chodziło o opowieści innych z dalekich krain to od razu można było dostrzec różnicę w zachowaniu Poranka. Nie ważne czy był znudzony, czy zawstydzony, na wieść o byciu spoza Wolnych Stad natychmiastowo przestawiało mu się coś w głowie, jakiś przełącznik. Najchętniej zalałby rozmówcę pytaniami, dopytując o każdy drobny szczegół.
Z tej fascynacji wybiło go zwrócenie uwagi na jego młody wiek. Huh? Młodo jak na Wojownika? Że niby dzieciak jeszcze jest?
– Mój Mistrz w uznaniu za moje osiągnięcia pozwolił mi nim zostać wcześniej – powiedział, samemu sobie kiwając głową na potwierdzenie. Tak naprawdę nie miał żadnych osiągnięć, nie licząc pokonania paru drapieżników czy walki z magicznym płetwalem (po której pozostała mu "blizna" w postaci zielonych zębów, widocznych, gdy uśmiechał się szerzej albo jeśli przyglądało się jego uzębieniu, gdy mówił), bo na arenie prędzej słynął z przyjmowania na siebie pokaźnej ilości ciosów. Mergo jednak nie musiała o tym wiedzieć, przynajmniej nie teraz.

[Pogoń Brzasku]

Królestwo, taa... Mergo słyszała bajki o smoczych królestwach, ale cóż, były to bajki. Nie wiedziała, czy samiec pytał na poważnie, chyba... tak. Wydawał się dosyć zainteresowany. Trzeba jakoś ostudzić jego entuzjazm.
– Nie, nie było to królestwo... Raczej wioska w górach. Bardzo nudna sprawa. Nie było tam nic do roboty, więc przyszłam tutaj. W wolnych stadach macie więcej ciekawych rzeczy – stwierdziła, może tylko trochę wymijająco.
Ale nie kłamała. Wolne Stada były ciekawsze od jakiegoś plemienia górskich smoków. Sam fakt, że tyle smoków żyje w relatywnym pokoju, na jednej ziemi, był zadziwiający. Mieli tu i góry, i lasy, a nawet morze. Żyć nie umierać.
Ale, jeśli całe życie mieszkało się w jednym miejscu, na pewno cokolwiek poza nim wydawało się ciekawsze.
Pokiwała głową na informację o osiągnięciach Gwieździstego. Słyszała, że wojownik musiał chronić stada. Samiec musiał więc naprawdę wykazać się podczas takiej ochrony, może mieli tu niedawno wojnę?
– Ah tak... Musisz być w takim razie dobrym wojownikiem. Mi Lepka Ziemia poleciła podzielić się jedzeniem ze smokami z waszego stada... Tobie pewnie taka pomoc nie będzie potrzebna – pomyślała na głos. Wojownik pewnie też musiał umieć o siebie zadbać, jeśli chodzi o polowania. Mogło wyjść tak, że aby spełnić oczekiwania przywódczyni będzie musiała poszukać jakichś niedołężnych albo schorowanych Ziemnych. Ciekawe, czy tacy w ogóle byli, skoro Ziemia miała być najlepszym stadem, według słów pewnego adepta.

[Pasterz Kóz]

Poranek tylko kiwał głową z wyraźnym entuzjazmem, jakby do jego głowy dotarły tylko słowa "wioska w górach", a cała reszta poleciała gdzieś dalej. On już się zastanawiał nad tym jak wyglądało życie w takim miejscu. W końcu wszędzie skały i ośnieżony szczyty, a tylko gdzieniegdzie jakaś zielenina, na tyle odważna, by rosnąć na takiej wysokości. Zwierzyna to pewnie jakieś kozły czy orły, bo w sumie nie wiedział co jeszcze tam żyło. Z drugiej strony, górska woda ze strumieni musiała być taka pyszna...
I znowu z zamyślenia wybiły go kolejne słowa Mergo. Tak, tak, dobrym wojownikiem, jasne...
– Czyli jesteś tak jakby Łowcą... Albo szkolącą się na tą profesję. Adeptem, znaczy się – stwierdził, kolejny raz kiwaniem głowy przyznając sobie rację. – Och, pomoc zawsze się przyda. Znaczy, teraz nie, bo nie jestem głodny, ale może kiedyś. Nie radzę sobie aż tak dobrze z polowaniami, bo o ile umiem się podkraść czy coś to czasami mam problemy, żeby wyśledzić taką zwierzynę... Wiesz, łatwo zgubić trop, zwłaszcza teraz, gdy ciągle pada – stwierdził, wzruszając delikatnie barkami. Był Wojownikiem, a nie Łowcą. Z drugiej strony, pewnie przydałby mu się jakieś trening z rozpoznawania śladów czy coś w tym rodzaju.
– Skoro o tym mowa... Może mogłabyś mnie podszkolić? Na pewno jako smok spoza Wolnych Stad masz inną wiedzę o technikach łowieckich! – zaproponował rozentuzjazmowanym głosem z uśmiechem ukazującym zielone zęby. Aż całe zdenerwowanie zniknęło z jego postawy i pozostał tylko ogon, drżący z ekscytacji na myśl o szkoleniu przez kogoś pewnie bardzo doświadczonego.

[Pogoń Brzasku]

Pokiwała głową, na "tak, jestem adeptem". Chociaż bezczelnie wiedziała, że nie była! Jeszcze nie odbyło się spotkanie, o którym mówiła przywódczyni, więc nie mogła też zostać formalnie włączona w szeregi stada. Lub nie została zaproszona, bo Lepka Ziemia o niej zapomniała... Niemniej, uznała, że Gwieździsty jako tubylec miał dużo większą wiedzę o tutejszych zwyczajach, więc dobrze – mogła być i adeptem.
Rozważyła propozycję nauki smoka, przechylając głowę w zastanowieniu. Nigdy nikogo nie nauczała... nie było takiej potrzeby, nie miała podopiecznych. Gwieździsty za to na pewno miał już dobrych nauczycieli, bała się wyjść na... hm, na kogo? Bała się po prostu wyjść gorzej od poprzednich trenerów smoka. Ale z drugiej strony... jeśli przywódczyni usłyszy, że Mergo też dzieli się swoją wiedzą z Ziemnymi, na pewno spojrzy na nią przychylniej.
– Zgoda – zadecydowała, uśmiechając się leciutko, prawie niezauważalnie, do smoka. – Przekażę ci, co umiem i wiem na temat tropienia. Ja mam doświadczenia z łowów w górach. Gdzie ty zwykle polujesz, Gwieździsty Poranku? – zapytała, zaciekawiona. Wracając do śliskich łusek i upodobania podobnych smoków do wody, może Wojownik lubił łowić ryby? W tym niestety górska by nie pomogła.
– Mówisz, że w czasie deszczu łatwo zgubić ślad. To prawda, jeśli sugerujesz się odciskami w ziemi. Ale nie tylko śladami na ziemi się kierujesz, prawda? Masz inne zmysły, inne tropy. Masz może jakiś... ulubiony sposób tropienia ofiary? Kierujesz się częściej oczami, nosem, czy uszami? – zapytała, a w głosie dało się usłyszeć przejęcie. Jak już miała uczyć, to dobrze! Zrobi to najlepiej jak umie.

[Pasterz Kóz]

Uśmiechnął się szerzej słysząc zgodę, mimo, iż nie była ona bezinteresowna. Nie miało to znaczenia dopóki zgadza się być nauczycielką, prawda?
– Głównie w lasach i na równinach, ale planuję kiedyś spróbować pod wodą i na pustyni – odpowiedział. Nie czuł się gotowy na te środowiska, a jeszcze miał jako kompana kruka, który z pływaniem był na bakier. Któregoś dnia puści go na jakieś lotne łowy, zaś samemu zanurkuje pod wodą.
– Przeważnie kieruję się wzrokiem. Tropem widocznym gołym okiem łatwiej jest podążać niż za wonią, która może być rozwiana albo przeniesiona przez wiatr. Nasłuchiwanie też ma różne skutki, w końcu dźwięk może się nie powtórzyć, a trzeba określić z którego kierunku zwierzę je wydało. Zdaję sobie sprawę, że ślady mogą być stary, ale można to sprawdzić – wyjaśnił. – Gdy już jednak znajdę jakiś trop, jaki by on nie był, to staram się używać wszystkich zmysłów, żeby upewnić się co do kierunku w którym mam iść. Powiedzmy, takie żubry. Idą, robią hałas, łamią gałązki, zostawiają za sobą ostrą woń placków oraz same placki, a do tego ich kopyta odciskają się w błocie czy ziemi. Łatwo za nimi podążać, niezależnie od tego na czym się skupię – powiedział, wspominając swoje polowania. Trochę doświadczenie już miał, ale pewnie nie na tyle, żeby nie przeoczać tego co dla innych było aż nadto zauważalne. Tutaj zaczynała się rola Mergo, może wspomni, że taki żubr zostawia wiele innych śladów jak sierść czy odrapaną korę z drzew. Może da mu przykłady środowisk albo zwierząt? Był coraz bardziej zainteresowany tą nauką, pomimo że to był jej początek!

[Pogoń Brzasku]

Kiwała powoli łbem, w niemej zgodzie z Gwieździstym. Mówił dobrze, więc czemu by się nie zgadzać.
Mergo musiała zaangażować trochę swoją wyobraźnię, by zobrazować sobie takiego wspomnianego żubra w lesie. Wielkie, grube, głośne...
– Mhm, ślepia to dla wielu podstawa – wróciła na chwilę do napomkniętego tematu. – Też lubię przede wszystkim kierować się wzrokiem. Tam, gdzie poluję, powietrze jest rzadsze, i czasami trudniej coś zwęszyć. Tutaj macie luksus, bo powietrze jest aż grube, czasami mam ochotę tylko kichać, bo tak mnie od tego kręci w nosie... Ale, nie wiem czy zauważyłeś, w czasie deszczu zapachy lepiej się rozchodzą. Łatwiej za nimi podążać, więc nawet jeśli zgubić odcisk ziemi w kałuży, możesz próbować dalej iść za zapachem. Podążanie za dźwiękiem może być zdradliwe, chociaż nie tak bardzo, jak w górach. Las tak jakby... wycisza hałas, i echo teżnie jest aż tak znaczące jak w górach.
A co do żubrów.. Duże zwierzęta muszą dużo jeść, skądś się te placki muszą brać, więc na pewno znalazłbyś ślady żerowania. Wyjedzona trawa, listki, i tak dalej. Po zimnej porze zwierzęta zrzucają futro, więc, gdy zaczyna się robić cieplej, na pewno jest go więcej. Teraz... może nie tak dużo, ale pewnie coś zostanie, jeśli żubr by chciał się podrapać o drzewo – wzruszyła lekko barkami. – Smoki mają to szczęście, że się jeszcze skrzydłem podrapią, albo ogonem. Żubry i inne woły tak łatwo nie mają, i muszą wykorzystywać biedne drzewa. Swoim cielskiem pewnie i jakieś chuchrowate drzewo mogą złamać, to też byłaby wskazówka, gdzie szukać...
Zatrzymała się w swoim wywodzie i sapnęła, zastanawiając się nad czymś.
– Umiesz rozpoznawać konkretne tropy? – zapytała po chwili, i zabrała się za kreślenie w wilgotnej ziemi. Akurat był deszcz, to dało się ładnie rysować. Naskrobała trójkątny kształt, odwrócony podstawą do góry, i wyżej od niego cztery zagłębienia, nad którymi były kolejne, mniejsze dziurki.
– Nie jestem najlepszym artystą, ale myślę, że oddaje to ducha tego zwierzęcia. Coś ci taki odcisk przypomina? – spytała Gwieździstego, z ciekawością oczekując jego reakcji. Jak oceni jej rysune... to znaczy, czy poprawnie przeanalizuje przedstawiony szkic?


// https://imgur.com/a/xpN4l5y

[Pasterz Kóz]

Cały czas delikatnie kiwał głową, słuchając uważnie słów Mergo. Trochę zmrużył oczy na słowa "grube powietrze", ale załapał, że w górach różnica w gęstości powietrza musi być znaczna. Nigdy nie był tak wysoko, znaczy, nie licząc w czasie lotu, lecz nie zwracał na to większej uwagi. Pewnie dla niego odpowiednikiem byłoby poruszanie się w wodzie w czasie pływania, kiedy oddychał w cieczy, choć było to inne odczucie niż oddychanie zwykłym powietrzem. Wiadomo o co chodzi.
– Jakoś sobie radzę – odpowiedział, mając oczywiście na myśli tropy. Może nie był w tym tak dobry jak łowca, lecz uważał siebie za całkiem dobrego w tych sprawach. Następnie przyjrzał się narysowanemu śladowi, głową osłaniając go od deszczu, aby woda nie zmyła go. Przez chwilę milczał, bardziej zastanawiając się co powiedzieć niż nad tym do kogo należy ślad. W końcu jednak cicho odchrząknął i zaczął udzielać odpowiedzi.
– Myślę, że ten odcisk należy do wilka. Całość jest bardziej okrągła niż podłużna jak u lisa. Podstawa jest trójkątna i większa niż u łasicowatych, nie ma też bocznego palca. Od kotowatych odróżnia się wystającymi pazurami, których wilki nie mogą chować do środka. Oczywiście jest czworo palców i sam trop jest mniejszy od tych niedźwiedzich, zatem możliwości powoli zawężają się. Nie wspominam już o jakichś małych gryzoniach czy ptakach albo sarnach, bo te różnią się całkowicie. Mam rację?– zapytał, unosząc łeb z ciekawskim spojrzeniem w kierunku Mergo i pozwalając wodzie spływać na odcisk. Trochę rozszerzył odpowiedź, żeby uniknąć pytania "na jakiej podstawie to stwierdziłeś". Miał już parę polowań za sobą, potrafił odróżnić niektóre ślady, choć oczywiście istniały anomalie o dziwacznych odnóżach, a tym samym nietypowych odciskach. Taka mantykora miała w końcu kotowate łapy, zaś była hybrydą trzech różnych stworzeń. Trzeba uważać co się tropi, to podstawa tropienia.

[Pogoń Brzasku]

Ah, zgadł! Nawet lepiej – wydedukował, o czym świadczył wywód, który nastąpił. Mergo z aprobatą pokiwała łbem. Nie był to najtrudniejszy do odgadnięcia trop, ale pochwałą się należała.
– Zgoda, masz rację! To był wilk. Nawet... hm, nie mam co dalej powiedzieć, bo ładnie wszystko opisałeś. Następne więc... – zapowiedziała i skupiła się na kolejnych rysunkach w mokrej ziemi.
Pierwszy trop, który odcisnęła, to był długi na półtora szpona odcisk dwóch podłużnych "palcy". Drugi trop przedstawiał dwa równoległe owale z delikatnie zaznaczonymi palcami u góry, i dwie mniejsze kroki pod nimi. Ślady był drobne, na kilka łusek. Trzeci, pewnie najbardziej mylący i dziwny trop, składał się z dwóch pieczęci. Pierwsza, wyżej, musiała przedstawiać przednią kończynę zwierzęcia, były to cztery palce, na których końcach musiały znajdować się szpony. Były zaznaczone podobnie, jak u tego wcześniejszego wilka. Niżej znajdowała się odciśnięta racica. Mergo postarała się, by jej tropy były też realistyczne wielkością, więc racica na pewno nie mogła należeć do żadnej sarny.
– Bardzo proszę – Mergo wskazała na ślady, z delikatnym uśmiechem.


// https://imgur.com/a/ZGXLbGx

[Pasterz Kóz]

Uśmiechnął się szerzej na wieść o prawidłowej odpowiedzi. Uff, całe szczęście, chciał sprawić wrażenie bardzo pojętnego i zdolnego ucznia. Tymczasem dokładnie obserwował proces rysowania tropów przez Mergo, czekając aż skończy, aby móc na spokojnie przeanalizować. Swoje przemyślenia mówił na głos, żeby pokazać proces myślowy.
– Ten pierwszy ślad należy do któregoś z kopytnych. Wygląda mi to na ślad łosia, jeleń ma o połowę mniejszą racicę, zaś sarny mają je w ogóle malutkie. Prawdopodobnie oczywiście, bywają różne przypadki czy anomalie. Któryś mógł być większy, choć sarna wielkości łosia byłaby poważną aberracją. Nie jest to też renifer, brakuje dodatkowego śladu z tyłu – mówił, wskazując pazurem na pierwszy ślad. Potem skierował go na drugi, gdzie na chwilę się zatrzymał, ważąc słowa. – Zającowaty... Zając szarak albo królik... Chyba królik, bo jest nieco mniejszy... Nie, to zając. Tak mi się wydaje – powiedział nieco zestresowany potencjalną pomyłką. Oba futrzaki były zbyt podobne. Za to z trzecim śladem już nie miał problemu i odezwał się pewniejszym głosem.
– Bies. Jego przednie i tylne łapy różnią się, z przodu ma łapy ze szponami, zaś z tyłu racice. Całkiem ciekawy stwór, ale też niebezpieczny, gdyby znaleźć pojedynczy odcisk tylko jeden z par odnóży. Taki ślad jest zbyt charakterystyczny – stwierdził, choć kiwnął głową Mergo na znak docenienia starań w rysunkach. Ciekawy pomysł z ukazywaniem w ten sposób tropów, a zwłaszcza takiego wyjątkowego jak u biesa. Z pewnością trzeba uważać co się tropi w lasach.

[Pogoń Brzasku]

Znowu kiwała głową. Chciała dać znać Gwieździstemu, że go ładnie słucha i analizuje, co mówi. Odezwała się dopiero, gdy smok zakończył:
– Hmmm... – zaczęła, powoli. Wskazała łapą na ślad dwóch podłużnych palców – bo tak jak Gwieździsty powiedział, było to zwierze kopytne. – Generalnie, to rysując to miałam w głowie żubra, albo piżmowoła. Słyszałeś kiedyś o piżmowole? To cudowne, wielkie zwierzęta, znane ze swojego futra... – rozmarzyła się na chwilę, a potem zamrugała i powróciła do tematu rozmowy. Będzie musiała kiedyś nałapać tyle wołów, aby każdemu z Ziemi sprawić cudowne futro na zimę! – W każdym razie, to są duże zwierzęta kopytne, zupełnie jak łosie. Wszystkie mają też racice, jak na złość, więc czasami trudno jest rozróżnić ich ślady. Te zwierzęta niby różnią się też wielkością, ale zawsze możesz trafić na mniejszego albo młodszego osobnika. Dlatego, w przypadku takich zwierząt, ważny jest też zapach, po którym możesz je rozróżnić częściej z większym prawdopodobieństwem, niż przez ślady. Chyba, że na przykład łoś akurat zrzuca poroże albo scypuł, wtedy wiadomo, że to łoś. Generalnie jednak, to nie ma raczej dla nas smoków różnicy, na które z tych dwóch zwierząt polujemy. I to syte i to syte, i to potrafi być agresywne, i to – wzruszyła lekko barkami. Niech te kopytne, czy nie mogły być obdarzone na przykład... troszkę innymi typami kopyt czy racic? Celowo nie wspominała dalej o piżmowołach. Były to zwierzęta "przykute" do ukochanych przez Mergo gór, raczej marna szansa, że Gwieździsty by jakiegoś spotkał.
– Ale cała reszta poprawna, wojowniku! Te drugie to zając, to miałam w głowie, rysując. Ale królik pozostawiałby prawie identyczne ślady, więc bardzo dobrze. Trzeci to tak, oczywiście bies – pokiwała głową. – Przyznam się, że liczyłam na to, że będę mogła cię na tym "złapać". Bies jest bardzo charakterystycznym zwierzem, ale nielicznym. Nie sądziłam, że o nim słyszałeś, albo go widziałeś. Ja sama widziałam go tylko raz, imponujący stwór. Fascynujące są jego tropy. Racica potrafi bardzo mocno, a nawet boleśnie zmylić, jeśli smok będzie za nią podążał. Na końcu ścieżki może znaleźć tego bydlaka, zamiast sytego łosia albo właśnie żubra. Racice biesa są jednak trochę większe, niż tych kopytnych, więc warto być na tym uczulonym – paplała dalej.
Czuła się... usatysfakcjonowana, prezentując w ten sposób swoją wiedzę. Dotychczas miała okazję imponować tylko samej sobie na polowaniach, a tu proszę, teraz mogła zabłysnąć i przekazać co nieco komuś z nowego stada!
– Dobrze ci idzie. Ja rysuję dalej... – i pochyliła się znowu nad ziemią, kreśląc.
Pierwszy ślad to był... bardzo łagodny zygzak. Delikatne smagnięcia, ale oczywiście smoczyca zastosowała odpowiedni nacisk, aby ślad był dobrze widoczny. Drugie ślady przedstawiały pazurzaste łapki, nie większe niż pięć łusek długości i szerokości. Popatrzyła na Gwieździstego, wskazując na ślady. Powodzenia!

// nie chcialo mi sie rysowac, wiec bezwstydnie wzielam z neta xd : https://imgur.com/qxuC7mk

[Pasterz Kóz]

Skrzywił się, wyraźnie niezadowolony z tego, iż udzielił złej odpowiedzi. Niestety nie wiedział wszystkiego i nie spotkał jeszcze takiego zwierzęcia, a ciężko było spamiętać nazwy każdego jeśli nie miało to realnego przełożenia. Na szczęście Mergo była od tego, aby w tym temacie rozwinąć wiedzę smoka.
– Chyba... Chyba nie słyszałem, a już na pewno nie widziałem. Mógłby się jakoś różnić od tych wszystkich kopytnych. Jakby nie mogły mieć, nie wiem, dodatkowego palca czy coś – stwierdził. -To jakieś górskie zwierzę jak zgaduję? – dopytał nauczycielki. Na wieść o poprawnej odpowiedzi o zającu uśmiechnął się szerzej i nieco rozpromienił, a już szczególnie, gdy dowiedział się, iż prawidłowo rozpoznał ślad biesa.
– Nie miałem tej wątpliwej przyjemności, aby go spotkać. Zastanawiałem się nad nim jako potencjalnym kompanem ze względu na jego spore rozmiary oraz dużą siłę. Tylko nie powtarzaj tego Brodaczowi, mojemu krukowi, bo do końca życia będzie obrażony za to – ostrzegł. Teraz skupił całą swoją uwagę na rysowanych śladach, próbując porównać tropy do tych, które już napotkał. Jak któregoś nie znał to po prostu próbował wyobrazić sobie jakie zwierzę mogłoby zostawić taki ślad. Oczywistym było, że pierwszego nie zostawiłby wilk czy cokolwiek innego z łapami. Raczej nie było zwierzęcia na tyle inteligentnego, aby kamuflować swoje ślady tworząc inne.
– Dla żartu wskazałbym dzika jako twórcę takiego tropu, ale nie byłoby to zbyt zabawne. Myślę, iż należy to do jakiegoś węża. Brak kończyn oraz zygzakowaty ślad świadczy o poruszaniu się na boki, o wiciu się. Ciężko mi ustalić czy to jakiś zaskroniec czy inny gad tego pokroju. Mięsa i tak nie byłoby z nich za wiele, więc jeśli nie jest jadowity to nie ma to większego znaczenia. Może tylko pozwoli określić miejsce gdzie szukać, w przypadku gdyby taki osobnik przykładowo lubił się wspinać to mógłby spodziewać się znaleźć go na drzewie – podsumował. Teraz przeszedł do drugiego śladu, należącego do tych z kategorii "nigdy nie wiadomo czy to na pewno to". Zaczął dokładnie przyglądać się i analizować długość łapy, rozstaw palców, kształt, pazury i tym podobne. Za małe to było na niedźwiedzia, za dużo na skunksa, czyli coś pomiędzy. Było tyle zwierzyny o takim kształcie, że aż ciężko było wybrać konkretny gatunek, jednak po krótkiej chwili milczenia podjął decyzję
– Wydaje mi się, iż należy do któregoś z łasicowatych. Obstawiam borsuka, rozmiar by się zgadzał w przeciwieństwie do tchórza, skunksa czy niedźwiedzia. Nie wykluczam, że może to być nagle młode jakiegoś większego zwierza z tej rodziny, ale tego nie rozpoznam, prawda? – spytał retorycznie i przekierował swój wzrok na samicę. Uśmiechnął się do niej lekko, licząc na kolejne pochwały oraz potwierdzenia odpowiedzi. Głupio byłoby pomylić się z tak potencjalnie łatwym zadaniem.

// Wyjątkowo nie będę bił ani ganiał za to xD Luzik