Wysepka

[Ruda Ciocia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Burek przekrzywił łeb w zdziwieniu na tak pozytywną reakcję.. Czy może raczej na tak neutralną reakcje. O dziwno nie zezłościł się, nawet nie kazał zapalić ogniska od nowa. W tym momencie żałował, że akurat jemu nie było dane posiąść naturalnego ogniwa w swoich trzewiach. Ale nie będzie się narzucał, nie to nie!
– Miło mi poznać! Jestem Burdig, tutejsze miano Chochlik Miłości. Jestem piastunem Stada Plagi.. Nie przybywasz stąd hm? – chociaż woń wskazywała stado Ognia, samo imię czy raczej jeden z jego członów podpowiadało że nie jest to smok tutejszy. Przybył zapewne z daleka, osiedlił się przy Ognistych i tak już zostało. Może zechce mu opowiedzieć? To zawsze jakaś nowa perspektywa na poznanie smoka..A opowieści był ciekawy!

[Barbarzyński Pogrom]

Nie miał bladego pojęcia, czemu tu zawędrował.
No dobrze, wiedział, ale i tak było to stanowczo błędem. I budziło coraz większą frustrację. Podążył z granic Plagi aż tutaj, podążając za śladami i wonią zwierzyny. Ulotną, ale w zimie pożywienia było niewiele, więc liczyła się każda okazja do jego zdobycia. Chodził wzdłuż tropów, wypatrywał z nieba, węszył z nosem przy ziemi – i ślady doprowadziły go tutaj... urywając się gwałtownie przy zmrożonym Zimnym Jeziorze.
Parsknął warkliwie, wypuszczając ciężko powietrze przez nozdrza, co spowodowało pojawienie się mlecznej mgiełki, pary, gdy ciepły oddech zderzył się z lodowatym otoczeniem. Czy to ten chłód tak go otępiał?
Zaczynał mieć wrażenie, że się pomylił, że zwierzyny wcale tu nie ma i poszedł w którymś momencie w złą stronę. Powinien odpuścić, wrócić, ale z drugiej strony wydawało się to skrajnym marnowaniem czasu i energii w momencie, w którym zaszedł tak daleko.

[Mackonur]

Przepełniała go duma! Był ojcem jajka harpii! No, może nie do końca, ale czuł się za nie odpowiedzialny! Cały czas się zastanawiał nad tym, co z tego jaja wyrośnie! I czy będzie chciało go zjeść! Harpie to jednak są krwiożercze bestie, więc po jakimś czasie takie harpiątko może się rzucić na swojego opiekuna! Axarus miał już jednak plan i wykona go sam! Stwierdził, że wychowa harpię tak, by stroniła od przemocy i zjadania swojego ojca! Tylko dieta glonowa, no co najwyżej trochę krabów! To będzie bardzo dobrze wychowane dziecko, Mackonur o to zadba! I w sumie już dbał – odezwały się w nim te wszystkie instynkty macierzyńskie, a nawet nie był samicą! Cały dzień wysiadywał Jajo (bo tak się teraz nazywało), ogrzewał je, a nawet wyprowadzał na spacery! A te głupie harpie, którym porwał Jajko... pewnie tylko trzymałyby je w gnieździe i nie dałyby mu żyć! A teraz ma się dobrze z Axarusem! Dzisiaj na przykład poszli wszyscy razem na spacer! Zielony wykorzystał stare "nosidełko" Ctouklissa i nieco je przerobił! Było teraz nieco mniejsze i cieplejsze, a wiązania stały się o wiele bardziej wytrzymałe! No, ale wszystko działało mniej więcej tak samo! O taki po prostu koszyczek zawieszony na szyi!
– Kraby małe dwaa, wróciły do domuuu! O przygodzie swej nie mówiąc nikomu! RAPARARARA! – Szedł sobie z Takharą i wymyślał jakieś piosenki! Dość mocno się darł, więc o jego obecności wiedzieli pewnie wszyscy na terenach wspólnych! Ale to nie było takie bezcelowe! Dziecko trzeba było wychowywać już od początku! No i Axarusowi przy śpiewaniu jakoś tak lepiej się było mu skupić! Szli sobie więc tak dalej, a tu nagle Mackonura olśniło! Moment CZYSZCZENIA I KONTROLI nadszedł! Musiał sprawdzić, czy Jajko nie miało na sobie jakichś uszkodzeń, a potem dokładnie je umyć! Rozejrzał się więc za miejscem, w którym mógłby na chwilkę ustawić swoje dzieciątko! Na prawo był jakiś kamień, na lewo pieniek drewna, a tam dalej.... tam dalej był SMOK! Decyzja chyba już zapadła!
– Dzieeeń dooobry! Potrzyma mi Pan może moje jajko harpii? Nazywa się Jajko! Tak? Cudownie, to ja idę! – Podszedł do nieznajomego i ujawnił się, a potem wręczył mu swoje jajo, o tak po prostu! Ten Pan wyglądał w końcu na bardzo miłego! Jakby się jednak jakoś bardziej buntował ten Czerwony, to Axarus dałby jajo gdzieś na ziemi, ale jednak obok! Potem gdzieś Mackonur zniknął w krzakach, a Takhara została z Nieznajomym! Tak się patrzyła na niego jednocześnie, jakby go pilnowała, a tak z drugiej strony, to jakby jej było go trochę żal, no bo pewnie nie wiedział, o co tak właściwie chodzi! No takie życie, no! Czasami przypadkowe smoki wręczają ci w łapy i masz je pilnować! Tak to bywa czasami na świecie!
– WRÓCIŁEM! No chodź do mnie, Jajko moje kochane! Aha, nie umiesz chodzić! Ja panu bardzo dziękuję za opiekę, to bardzo niegrzeczne jajo jest! Ale mówię Panu, na SILNĄ HARPIĘ wyrośnie! – Wziął z powrotem Jajo, o ile Czerwony mu na to pozwolił, a potem oblał je kilkoma kropelkami wody, które miał w łapie, no i potem się zaczęło mycie! Wyczyścił je tak, że lśniło jak pisklak po wykluciu! Chociaż one to w sumie są brudne i umazane takim lepkim czymś! Fuj, fuj!
– W OGÓLE, gdzie ja tam Panu na Pan będę mówił! Axarus jestem! A to Takhara! A Jajko już znasz! Szliiiśmy sobie ogólnie na spacer z dzieckiem, a ty czego tam szukałeś? Raany, dym ci leci z pyska! To chyba niegroźne, no nie? Eee tam, jeszcze żyjesz! Ty to w ogóle chyba z PLAGI JESTEŚ, no nie? Tak pachniesz jak Oczko! Ona się ten... Mahavroranon nazywała! Znacie się? CO TAM U NIEJ? Ale dość już o oczku! Ty to sobie tu chyba polujesz, no nie? Mam do tego OKO! Takie trzecie oko, ale go nie widać! – Jak to bywało z Axarusem – chciał się zaprzyjaźnić ze wszystkim, co tylko żyło i się ruszało! Chociaż były odstępstwa i od tych reguł! Ale no, Pan Czerwony był w złym miejsce i o złym czasie, no i został skazany na towarzystwo Axarusa!

[Barbarzyński Pogrom]

Śpiew... nie, to nazbyt subtelne i ładne określenie, wycie zarzynanego wieloryba w wykonaniu Axarusa było bardzo dobitnie słyszalne. I momentalnie postawiło instynkty Khardaha na baczność. Jednocześnie... z czymś mu się skojarzyło.
Sam ten cholernie irytujący, kłujący w bębenki głos szaleńca sprawił, że do łba przyszła mu pewna wizja, wspomnienie. I musiał przymknąć ślepia, by się uspokoić, wypuszczając ciężko i warkliwie, jakby z rezygnacją powietrze przez nozdrza, wywołując kolejne kłęby pary.
– Świr od truskaweczek... – wymruczał pod nosem, chyba bardziej do siebie niż do obcego, który zbliżał się do niego nieuchronnie. Nie miał pojęcia, jak ma zareagować. Może powinien odejść? Ale ucieczka wyglądałaby dziwacznie. Za co go tak pokarało?
Sapnął, nie zdążywszy nawet zdecydować, jaka właściwie powinna być jego reakcja, kiedy Axarus spotęgował absurd i abstrakcyjność tej sytuacji... wciskając mu bezpardonowo jajo. Khardah zamrugał, po prostu biorąc je w łapy, trochę niezgrabnie, bo prawie mu z nich wypadło, ale postarał się nie upuścić. Czuł mimo wszystko nutę paniki na myśl, że może zabić pisklę w środku.
– Co do cholery...
Sterczał jak kołek, popatrując to na Wodnego, to na jego obserwującego go wilka, nie mając bladego pojęcia, co powinien zrobić.
No, chyba powinien go stąd przegonić? Przypomnieć swoje ostatnie ostrzeżenie?
Ale jak miał to zrobić z chędożonym jajem w łapach, żeby go nie stłuc? I czemu było takie dziwne, małe? Nie miało na sobie w ogóle zapachu smoka. Pomijając woń tego świra.
Mrugał, kompletnie zbity z tropu, potrzebując chwili, by zorientować się w tym absurdzie, podczas gdy Axarus paplał i paplał.
Zaraz, co. Jajko harpii?
– To jakiś durny żart? – nie pojmował, obnażając czubki kłów w cichym warkocie. Ten wodniak sobie z niego kpił?
I po ch*j mu jakieś jajo harpii?
No ale trzymał to nieszczęsne jajo, głównie z szoku i zdezorientowania, patrząc to na siedzącego przy nim wilka, to na Axarusa, który... pokazał sobie gdzieś. Tak po prostu.
I kiedy zaczynał już się zastanawiać, czy nie zrobić sobie z tego jaja surowej wersji jajecznicy (ciekawe jak smakowałby jajecznica z jaj harpii?), Axarus wrócił, wyrywając mu jajko z dosyć bezwładnych chwilowo łap.
I znowu zaczął paplać. Khardah przymknął ślepia, a jego mięśnie napięły się, podobnie jak szczęki w irytacji. Wypuścił powietrze przez nozdrza ciężko, próbując doprowadzić się do ładu.
– Mahvran to moja siostra – uciął. – A tobie też para leci z pyska, bo jest, cholera, zimno. Choć paplasz tak szybko i dużo, że nie wiem, jakim cudem nie odmroziłeś sobie jeszcze tego niewyparzonego jęzora.
Westchnął i potrząsnął łbem.
– Próbuję śledzić zwierzynę. Bądź tak dobry, zabierz swoje harpie jajo i nie przeszkadzaj.

[Mackonur]

No nie tak! Nie tak to się robi! Czerwony Byczek może i chciał dobrze, ale zwierzęta się śledzi inaczej! Jeszze weźmie i zniszczy tropy! Takie duże cielsko, pewnie połowę przynajmniej już zadeptał! Axarus na szczęście był mistrzem niekonwencjonalnych metod tropienia zdobyczy! Trzeba zaznaczyć, że Mackonur bardzo lubił dzielić się swoją wiedzą! Wystarczy tylko chwilka i pan Bydlak będzie fachowcem w szukaniu poszlak! Te rymy! Axarus był w ogóle w szoku, że Jajko i Bydlak tak dobrze się dogadują! Zapowiada się piękna przyjaźń!
– Zostaw! Pac, pac! Bo zepsujesz! – Rzucił do Bydlaka i pacnął go delikatnie łapą, żeby się odsunął! Następnie (o ile Wojownik faktycznie to zrobił), Axarus zaczął przyglądać się śladom, a te przedstawiały przerażającą historię! Każdy trop był tak naprawdę... kawałkiem takiej historii! Tylko trzeba pozbierać wszystko do kupy i ją odtworzyć! Ale od czego był tutaj Mackonur? Właśnie od tego!
– Ja cię nauczę, jak się powinno szukać śladów! Zobaaaczysz! Patrz, patrz, patrz! Słuchaj! I w ogóle! Ty nie jesteś podobny do Oczka! Ona to taka bardziej... wywernowa jest! Nieważne! Ślady i tropy! Tylko to jest ważne! Wyobraź sobie... że nic oprócz tego na tym świecie nie ma! Tylko ty i tropy! I powietrze, bo musisz czymś oddychać! PAMIĘTAJ O ODDYCHANIU! Mojemu wujkowi się kiedyś zdarzyło zapomnieć o oddychaniu! I wiesz, co się stało? No umarł sobie normalne! A ja do niego; "WUUUJKU, NIE ODCHODŹ!", a on wtedy "ŁEŁEŁEŁE" i wrócił! Bo zaczął oddychać! Odżył sobie normalnie! Tak było, nie zmyślam! – Mackonur dzielił się swoimi fascynującymi historiami, a jednocześnie obchodził całe to miejsce z pyskiem przy ziemi, żeby śladów nie zgubić przypadkiem! Bo to najgorsze jest i w ogóle! Po co gubić trop, skoro można go nie gubić? To była jedna z tych mądrości życiowych, o których Axarus zawsze pamiętał!
– Musisz stać się JEDDNOŚCIĄ ze śladami! Ty i one, to jedno! O tak! Wtedy już nigdy nie będziesz mieć z tym problemów! No, a teraz się skup! SKUP SIĘ, POWIEDZIAŁEM! Oj przepraszam, poniosło mnie! Teraz sobie patrz na te tropy, które są tutaj! O tu właśnie! To są... JELENIE! Tak! Definitywnie! Skąd to wiem? A tak jakoś! Patrzysz sobie na taki odcisk kończyny i no, już wiesz, co to jest! To jest taki INSTYNKT! Gorzej jest pod wodą! Myślisz, że kałamarnice na przykład ślady zostawiają? Jakieś na pewno, ale ciężkooo jest je znaleźć! – Kontynuował, wskazując Bydlakowi kolejne to rzeczy! Najpierw był ten odcisk kopytka jelenia, potem jakieś patyki, połamane roślinki, wszystko dosłownie! Ale to dopiero początek! On tego Czerwonka nie puści do siebie, póki nie nauczy go porządnie tropić zwierzynę!
– Teraz zamknij oczy! JAJKO! Pilnuj tego pana, żeby nie patrzył! Patrz, przyjacielu! No... w sumie nie patrz, właśnie ci tego zakazałem! Takhara się gdzieś schowa, a ty ją znajdziesz! Tylko się zastosujesz do moich porad i w ogóle! Ale nie będzie tak łatwo! Aha! Zagłuszę ci ją, żebyś nie wiedział, w którą stronę uciekła! Nie ma tak łatwo! HAHAH! Takhara, ruszaj! SZURU, SZURU, SZURU, RURURUR, SZURU, MURU! SZUR, SZUR, SZUR! SZUR, RUR, RUR? SZUR, SZUR! – Wytłumaczył, a następnie zaczął się drzeć, ale to w celach edukacyjnych, wtedy można! Takhara w tym czasie zwinnie odskoczyła w krzaki na prawo od nich, zostawiła tam trochę swojego futra, a potem zrobiła taki dłuuuugi slalom! Raz w prawo, raz w lewo, potem jakoś do tyłu i do przodu i zygzakiem i na sto innych, różnych sposobów! Ostatecznie schowała się za drzewem, które było tak... jakoś kawałek na północ od pozycji Bydlaka i Axarusa. Ciężko będzie się połapać! Dlatego Bydlak musi... STAĆ SIĘ JEDNOŚCIĄ ZE ŚLADAMI! No bo inaczej je zgubi!
– Możesz otworzyć oczy! Spokooojnie, ja ci będę pomagał teraz! Tylko coś zjem! Ale mi w brzuchu burczy! Słyszysz to, jajko? W ogóle, Czerwonku! Jak się Jajko będzie wykluwało, to cię zaproszę do siebie! To trzeba świętować! Ale dobra! Możesz szukać! – Polecił swojemu uczniowi z przymusu, a potem sięgnął do swojej torby i wyciągnął z niej... kraby! No co innego mógłby wyciągnąć? No i jadł je sobie powoli, jeden krab za drugim! Duuużo ich było! , a Axarus lubił się nimi delektować! Szczypce były najlepsze, więc je zostawiał na koniec! No i o ile Bydlak zdecydował się szukać Takhary, to Mackonur rzucał mu podpowiedziami! Jak błądził, to Zielony wołał "ZIIIIMNO!", a jak było odwrotnie, to "CIEEEPLUUTKO!", taką sobie właśnie metodę wymyślił! No i cały czas te kraby jadł! W końcu zeżarł je wszystkie, a potem zaczął wspominać te piękne czasy, jeszcze kilka chwil temu, kiedy to jeszcze miał całą torbę krabów! A teraz już nie miał! Smutno mu się zrobiło!

[Ah'Rime]

Dreptu dreptu. Niby te tereny wspólne mieli takie małe w porównaniu do całych Wolnch Stad... a same Wolne Stada w porównaniu do tego, co już przeszła Rime były w sumie malutkie... a jednak ciekawie się zwiedzało ten tyci skrawek terenu. Pomijając fakt całkowicie innej roślinności, zwierzyny. Wszystko tu wydawało się chłodne, dzikie i gęste. A jednocześnie bardzo miłe!
Ostatecznie dotarli nad to spore jezioro, weszli na porośnięty półwysep, a Rime stanęła na brzegu, dwa szpony od zamoczenia łap w wodzie i wzrokiem utkwiła na dużej wyspie na jego środku.
– Hm, oh. Co tam jes? – Wskazała pyskiem w jej kierunku. Musiałaby popłynąć, żeby się tam dostać, więc może dowie się po prostu przez zapytanie tubylca. Nie chciała moczyć się z tymi wszystkimi opatrunkami. Przeniosła wzrok z powrotem na Despotycznego. – Wracając do "skażenia", brzmi znajomo, choć u nas nie było nigdy plagi. Mamy po prostu inne zwierzęta od tych tutaj. Rośliny również zdaszają się bardzo różne. Może to też jakaś choroba? Albo one się jakoś dzielą że w różnych zakątkach świata są różne stworzenia?
Macie tu sharki, rubas, viergel? Albo chociaż subas? – Przestraszyła się trochę, że nie ma tu jej ukochanych stworzeń. A może są? Gorzej z tym, że nie wiedziała jak tubylcy je nazywają. – Jedynak to, że ta plaga cię pszrzyciągła w jakieś miejsce, brzmi strasznie. Ja bym pewnie ulec, zbyt ciekawska ja jestem. – Westchnęła jeszcze, wyciszając nieco końcówkę wypowiedzi.

[Despotyczny Ferwor]

– Prawdopodobnie jakaś wyspa. – Rzekł przyglądając się jej przez chwile, po czym po prostu przysiadł, spoglądając ponownie na samice.
Kolejny natłok słów samicy sprawił, że Mułek na chwile zamilkł. Nie to, że było to coś złego. Rime naprawdę sprawiała wrażenie godnej uwagi samicy, co przekładało się na to, że niezwykle dobrze się z nią rozmawiało. Tylko... dawno w sumie z nikim jako tako nie rozmawiał. Jeszcze tak luźno bez spin i krępacji. To było... dziwne.
– Um... niestety nie. Znaczy... może i mamy, ale zapewne nazywamy je w inny sposób. Poza tym, masz w pełni rację. To niesłychane, że w różnych zakątkach świata możemy natrafić na zgoła inne zwierzęta. Pierwsze z brzegu, to porównanie lasu i pustyni. Niby oba te środowiska mogą egzystować niedaleko siebie, to wciąż już na pierwszy rzut oka można zobaczyć inność w całej swojej skali. To... zadziwiające i intrygujące. Wystarczy spojrzeć na nas. Twoje ciało jest wydłużone i puchate. Z tego mogę wywnioskować, że musiałaś żyć, albo twoi przodkowie trwali przy niskich temperaturach. Ja w dużej mierze przypominam smoka morskiego, jednak w przeciwieństwie do niego zostałem przystosowany do życia również na lądzie. Ty i ja, jesteśmy smokami, a jednak tak różnymi pod wieloma względami. – Mówił to wszystko z nieukrywaną pasją. Przybliżył się jeszcze trochę do samej Rime. Nie widział czemu, ale sprawiało mu to niemałą przyjemność podczas spędzania z nią czasu. Strach przed dotykiem, też tak jakby zanikł... to było... straszne.
– Tak... ale nie muszisz się o nią martwić. Minęło sporo czasu, do kiedy ostatni raz byłem w miejscu, gdzie owa plaga zbierała swe żniwa. Gdyby miała się rozprzestrzenić, to zapewne dawno by tutaj dotarła. – Ponowie przeniósł swój wzrok na wysepkę, co przyniosło mu pewien pomysł.
– Może popłyniemy na tamtą wysepkę? Myślę, że może to być naprawdę piękne miejsce, do spędzania czasu we dwoje... Um... znaczy wiesz... żeby porozmawiać i ten tego... – Rzekł lekko się zawstydzając, co skutkiem było zmienienie koloru plamy na czerwony

[Horyzont Świata]

Czy wybór odpowiedniego miejsca, na tę jakże ciężką i bardzo stresującą dla niego chwilę, było ważne? Może... dla niego, jednak to raczej nie wpłynie na drugiego smoka. Przepłynął przez wodę i usiadł na wysepce, zastanawiając się chwilę, co powinien powiedzieć. Ale nie potrafił tak sobie planować przemów, zawsze to potem wychodziło inaczej, więc już lepiej iść na żywioł i być szczerym. Se'ze też tutaj była.
Dzień zapowiadał się na przyjemny, było ciepło i nawet na razie nie było pochmurnie. Światło wschodzącego słońca przebijało się przez drzewa, tworząc śliczną poświatę i tajemniczą aurę tego miejsca.
W końcu Se'ze posłała wiadomość do głowy przywódczyni ziemi, z miejscem spotkania i kto chce się z nią spotkać. Bez słów, sam obraz.
Teraz musiał czekać.

[Gasnący Wiciokrzew]

Samo centrum terenów wspólnych? Coś ukłuło w żołądku Ziemię. Nie miało niby powodu, Żer ostrzegał ją przed planami swojego syna, a i oziębłość w ostatniej prawie-rozmowie jasno dawała do zrozumienia, co się święci. Czyli co, pora na formalność? Odpowiedziała mentalnie kompance, bardzo krótko – "dobrze" na znak, że zaraz przyjdzie.
Myślała, że poświęci więcej na zastanawianie się nad scenariuszami i co mogłaby odpowiedzieć, ale droga na wysepkę... w pewnym sensie ją wyciszyła. Jak za starych czasów, gdy zamiast myśleć obsesyjnie o tym, jak przyjemnie byłoby być w stanie zabijać, myślała tylko o jak najbujniej wysadzonych ziołami ścieżkach. Raz-dwa. Zioła. Przyjemny spacer.
Gdy przybyła na miejsce i dojrzała Tezę, ukłoniła mu się jeszcze w ruchu, na powitanie, drugie skinienie łbem posyłając do jego towarzyszki, a gdy zbliżyła się na wystarczająco komfortową odległość chyba dla nich obu, przysiadła.
– Witaj, Tezo. Chciałeś się spotkać. – stwierdziła, unosząc lekko jeden łuk brwiowy. Nie zadawała pytań. Pytania nie kończyły się dobrze z Tweedem.

[Horyzont Świata]

Czekał i czekał, nie myśląc za bardzo o niczym. Tylko przez chwilę wrócił myślami do przyjemnego snu, jaki miał podczas pierwszego, namiętnie spędzonego czasu z Urzarą. Wpatrzony w wodę w swoje własne odbicie, zauważył, że jego błony praktycznie straciły kolor. Jak ustawił łeb pod odpowienim kątem, to prześwitywały dawną zielenią. Może to wynik stresu, który towarzyszył mu w nadmiarze przez prawie całe życie? Nie żeby teraz się coś zmieniło. I zapatrzyłby się, zamyśłiłby się tak, że nie zauważyłby Honi. Ale była tutaj Se'ze, która od razu go pounformowała gdy Lepka pojawiła się na horyzoncie. Wbił mocno pazury w miękką ziemię, unikając od początku kontaktu wzrokowego. Nie skinął łbem, tylko przejechał po niej szybko wzrokiem od szczęki do grzbietu. Cisza między nimi była naprawdę krótka, cisza jaka zapadła po jej słowach
" Ciekawe, czy ojciec jej powiedział o moich planach. Jestem idiotom, po co to wypaplałem.."
Zganił się jeszcze w myślach, zanim powiedział
– Zamierzam odejść ze stada. Ale nie tak jak Godny, cichaCZem, obrażony i do innego stada. Chcę żyć na własną łapę, bez ograniCZającego mnie stada. Nie wiem, może zostanę tutaj, może pójdę gdzieś poza tereny... ale uznałem, że lepiej ci to powiedzieć niż zniknąć bez słowa, żebyś sobie nie myślałą o mnie nie wiadomo CZego, że zdradzam stado CZy coś...
Nie turdno było usłyszeć te wszystkie poplątane emocje w jego głosie. Duże spięcie, próba bycia obojętnym a jednocześnie poważnym, jakaś nuta strachu i przeprosin... i tak właściwie nie wiadomo było jak to zrozumieć.

[Gasnący Wiciokrzew]

Warga jej drgnęła na to obiegnięcie wzrokiem, jakby odsłonięciem kła chciała wyrzucić z siebie niezadowolenie. Drobny ukłon to ostatni pozór szacunku, na jaki nawet nie trzeba było się silić...
Lepka czujnie postawiła uszy, wsłuchując się w słowa Wojow... cóż, od dziś byłego Wojownika. I tak, jak z Tezy ciężko jej było wyczytać jakieś konkretne emocje, tak z niej powinno być łatwiej: pysk miała spięty, ale po za tym... pusty. Jakby wszystko wyrzuciła z siebie tutaj przychodząc. Plus sam fakt, że Teza postanowił powiedzieć o swoim planie, zamiast, jak sam rzucił – cichaczem – uciekać, łagodziła całość sytuacji w oczach Honi. Nie pamiętała jakiś wylewnych przemówień na ceremonii Tezy, choć ją dzielili, to i decyzja mniej ją mierziła niż Hojnego, który wyzbył się całej godności z dniem, w którym głosił o swoim ideale świata, aby za moment udać, że nic się nie stało. Szkoda, że dla Tweeda stado stało się tylko ograniczeniem. Choć może tylko to. Może już miał obiecane miejsce u sąsiadów, tylko niczego nie zdradzał. Honi nie zamierzała się dopytywać – byli tu dopełnić formalności, nie postarać się porozmawiać o swoich problemach z życiem, by znaleźć wspólnie rozwiązanie. To już będzie działką innego Przywódcy, innego Uzdrowiciela, innego znajomego.
– Doceniam taki sposób odejścia. – odpowiedziała spokojnie, gdy samiec skończył. Uszy opadły jej leciutko, będąc już postawionymi w górę miękko, jak na co dzień, tylko spojrzenie pozostało intensywnie wbite w postać Obłędu.
– Mówisz otwarcie, nie masz długów, co więcej – wsparłeś skarbiec eliksirami. – zaczęła wymieniać – Miałam okazję leczyć cię wiele razy, co pewnie i tak było jedynie ułamkiem twojej aktywności. Twoja obiecana wierność póki dzisiaj nie była poddawana kwestionowaniu. Oprócz opuszczania ceremonii. – krótka, choć wymowna pauza – Nie pozostaje mi nic innego, niż cię pożegnać. – czy tego się spodziewał? Czy tego sama się spodziewała? A jednak rozmowa czasem miała sens. Tutaj, teraz, Honi nie widziała innej drogi. Uniosła nieznacznie wyżej łeb – Wyrzekasz się więc domu. Wchodząc od dzisiaj na tereny Ziemi jesteś intruzem i będziesz traktowany jako potencjalne zagrożenie i nieproszony gość, który nigdy nie powinien przekraczać granicy. Imię Tezy Obłędu zostanie w pamięci Ziemi jako jednego z wielu Wojowników i nie zostanie przekreślone piętnem prawdziwego zdrajcy póki nie wykorzystasz swojej wiedzy, aby działać na naszą szkodę. – wytłumaczyła, nie bawiąc się w przyjazny ton czy dokładniejsze opisy, a streszczając do minimum, skoro miała do czynienia z Tweedem. Po chwili ciszy, jaka zaistniała na końcu, podniosła się – ale nadal nie spuszczając wzroku ze smoka.
– Chciałbyś coś dodać od siebie?

[Horyzont Świata]

To co mówiła Lepka, było naprawdę... miłe do słuchania? Miłe to może nie ale komfortowe dla jego psychiki. Podobało mu się to, poniważ nie dopytywała co mu się nie podoba, nie robiła mu wyrzutów i nie atakowała argumentami typu "a co pomyśli Chromka". Beri zabił Chromkę w chwili kiedy ją porzucił, jego siostry już nie było. W sobie nie potafił wykrzesić chęci na poznanie bliżej Hiacynta, właściwie był w jego wspomnieniach jak jakiś cień, mało znaczący, nie będący czymś na co zwróciłby uwagę. Ojciec to totalna porażka, nie chciał więcej widzieć jego paskudnego pyska. Jedyny zgryz jaki był w jej słowach, to ta uwaga opuszczania ceremoni. Dlaczego to robił? Bo nie chciał oglądać ojca, "brata" oraz samej Honi. Dlaczego? Sam nie wiedział, coś siedziało w jego głowie i uparcie twierdziło, że nie i koniec.
Dom. Czy to stado było domem?
Nie.
Ograniczeniem.
Pokiwał głową na jej ostatnie słowa, najpierw na boki, że niby nie ale szybko dodał
– Zabiorę swoje rzeczy z jaskini, nie wziąłem ich teraz... w sumie nie wiem dlaCZego
No właśnie, dlaczego? Wzruszył ramionami, jakby chcąc sobie odpowiedzieć na to pytanie. Zerknął na Honi i wzbił się w powietrze, szybko, jak poparzony prądem. Miał trochę do zabrania, ostatni wypad na tereny Ziemi i to tyle. Będzie musiał sobie znaleźć jakieś przytulne miejsce na spanie... może tutaj? Odpowiadało mu.

//zt.

[Gasnący Wiciokrzew]

Nowo ogłoszony samotnik zbyt pewnie stwierdził, że musi wrócić, po słowach Ziemi, że od tego momentu jest intruzem. I to się jej naprawdę nie spodobało. Czy można było do tego smoka mówić jeszcze prościej? Chyba nie, czego więc śmiał oczekiwać? Mógłby chociaż zapytać, czy może wrócić jedynie po resztę majątku. Zmarszczyła nos na jego wzdrygnięcie barkami i odezwała się od razu, zanim zdąży uciec.
– Nie, Tweed. Nie zabierzesz. Skoro miałeś wystarczająco czasu, aby przemyśleć sobie, co dla ciebie znaczy bądź nie znaczy Ziemia i zaprosić mnie na rozmowę już na terenach wspólnych – miałeś i wystarczająco czasu, aby przenieść swoje rzeczy. – wstała – Nie wracasz do Ziemi jeśli chcesz wyjść z niej cało. zawsze możesz poprosić brata lub ojca, aby donieśli ci, co trzeba – ale jeśli zjawisz się osobiście, konsekwencje znasz.

[Bandycka Groźba]

Po tym jak kobold spuścił jej łomot na arenie Viliara, Bandytka postanowiła odpocząć chwilę nad Zimnym Jeziorem nim wrócić na tereny Plagi i zacznie zawracać tyłek Ha'arze. Leniwym krokiem przybyła na wysepkę i położyła się w cieniu na miękkiej trawie. Leżała na prawym boku, bo lewy nie wyglądał za dobrze – poparzony przez magiczny kwas. Z kolei nadgarstek prawej, przedniej łapy także miał na sobie ślady poparzeń, tyle przypominających bardziej te od ognia. Ach, ale wstyd, że straciła przytomność od takich pierdół, jeszcze ktoś pomyśli że wracała z zabawowej sesji ze starszym smokiem. Odpocznie momencik w ciszy i spokoju, a potem wróci do siebie.

//2x lekka ;

[Twój Stary]

– O raaaanyyyyy jak to brzydko wygląda! Kto to widział chodzić z takimi poparzeniami! – coś przerwało odpoczynek Bandytki wysokim skrzekiem. Coś pływało.. I nagle postanowiło się pokazać! Perłowe, humanoidalne ślepia wystające lekko znad tafli wody, wbiły się agresywnie w ranną smoczycę a długie włosy ułożyły się leniwie na wodzie. Plagijka usłyszała za sobą kroki, dosyć ciężkie i mogło się zdawać iż należą one do Wojownika pokroju jej wuja czy dziadka.. Niej samej w sumie też! Ale nie.
– Nie przesadzaj Lolitko, nie jest źle. Ale chodzenie z takimi poparzeniami musi szczypać jak cholera.. Mogę się tym zająć? – lekko rozbawiony lecz spokojny w tonie głos rozbrzmiał z tego samego kierunku z którego dochodziły ciężkie kroki. Hah! Pewnie Młoda Wojowniczka zdążyła się już dziesięć razy odwrócić czy nawet ustawić do ataku!
Basior stał wyprostowany, generalnie nie lubił się garbić choć ta postawa mogła kojarzyć się ze sztywnością samego Proroka, Uzdrowiciela od własnego Ojca różniło w tej postawie wiele. Po pierwsze Hebzen przez swoją figurę wydawał się być pozornie lepiej umięśniony od chudszego dużo Strażnika. Łapy też miał inne, po genach ze strony matki ale i sam chód był dość lekki, jak gdyby Basior lubił prostować się dla zdrowia kręgosłupa o którym pamiętał niż z tego iż tak należy czy jest dostojniej. W pysku trzymał fajka, którego jednak zgasił nim podszedł bliżej, odgonił też dym bo nie chciał chuchać na Bandytkę, przyzwyczajony że nie wszyscy gustują w zapachu palonego tytoniu.
Prześlizgnął się szybko po jej ciele, trochę nawet niestosownie ale.. Chciał ocenić rozległość ran i to jakie zioła nadadzą się do tego najlepiej.

Przysiadł na zadzie i wyjął miseczkę, bukłak oraz sakwę zawierającą morskie zioła. Uzdrowiciel. A to Ci niespodzianka! Dobył ładną, starą łodyżkę rzęślu i podał go Plagijce.
– Rzęśl. Pomaga się pozbyć zakażenia ale i dobrze działa na zranienia magiczne. Żuj jak najdłużej proszę – wyjaśnił i uśmiechnął się półgębkiem a potem wlał trochę wody z bukłaku. Wyciągnął kłącze grzybienia które jednak wydawało mu się tak słabe iż postanowił zgnieść je na proszek za pomocą kilku porządnych ścisków w pięści. Udało się! Po chwili w jego łapie pojawił się proszek który zmieszał z wodą by powstała pasta.
– Jestem Basior Lancetowaty, Uzdrowiciel Ziemi. Znam się z waszą Uzdrowicielką bardzo dobrze, zgaduje że jeszcze do niej nie dotarłaś.. Nie ruszaj się proszę, muszę nałożyć maść na to brzydkie oparzenie.. – ostatnie zdanie wręcz wymruczał, skupiając się na poparzonej skórze która choć nie była tragicznie poparzona, nie wyglądała zbyt ładnie. Pastę nałożył dokładnie na nadgarstek bowiem tamto oparzenie wyglądało gorzej. Potem wrzucił do rzeki miski by Lola je umyła i poprosił o wyplucie rzęślu, kiedy już mógł zdrapać zaschnięty grzybień. I co teraz? Teraz magia!

Dotknął delikatnie jej lewego policzka, ponieważ nawinął mu się jako pierwszy. Skupił maddarę by wpuścić ją do ciała wojowniczki. Najpierw usunął obcą magię z ciała, przeczyścił dokładnie rany z zanieczyszczeń i zażegnał lekki stan zapalny skóry. Pobudził organizm do odtworzenia nadpalonych tkanek, wpierw rozbijając bolesne bąble. Usunął również delikatnie zwęglony fragment nadgarstka z którego raczej nic by już nie było. Potem namnożył kolejne tkanki, odpowiedzialne tym razem za naskórek by pokrył on odkryte miejsce. Na koniec zabrał się za odbudowę łusek jak i pomoc w wytworzeniu nowych przez organizm. To chyba wszystko.. Wycofał maddarę delikatnie z ciała.. I poklepał lekko Bandytkę po policzku.
– I lepiej?

//Lekka nr 1 – rzęśl
Lekka nr 2 – Grzybień

[Bandycka Groźba]

Brwi Mir zbiegły się wyrazie chmurnego zaskoczenia. Nie wadziła nikomu, odpoczywała sobie jak przykładny, cywilizowany smok Wolnych Stad, nawet nie zdążyła dzisiaj szerzyć zła czy kogoś porwać, a tutaj jakaś paskuda wylazła z wody i próbowała ją sprowokować. A to podobno Siewcy byli tymi złymi...

Bardziej zainteresowały ją kroki, który usłyszała za plecami. Nie lubiła nie wiedzieć kogo ma za plecami. Nastroszyła czerwoną grzywę i spojrzała za siebie, dostrzegając postawnego samca. Nadal leżała, bo ani rytm kroków ani postawa nieznajomego nie wskazywały, że zamierza zaatakować. Podejrzewała, że gdyby chciał zrobić jej krzywdę to prawdopodobnie już teraz leżałabym z kłami wbitymi w kark.
– Możesz. – odpowiedziała, domyślając się, że obcy jest uzdrowicielem. – A na zranioną dumę coś masz? Bo ona bardziej mnie boli, że przez takie zadrapania nie rozłożyłam tej magicznej grzybicy Viliara. – sarknęła. Uśmiechnęła się do nieznajomego wdzięcznie, doceniając fakt, że zgasił fajka i rozgonił łapą dym. To był mały gest, ale ze względu na ojca i jego beztroskie podejście do palenia gdzie popadło i przy kim popadło, zauważyła to. Wyciągnęła łapy, żeby miał lepszy widok i dostęp do jej ran. Milczała, obserwując jak wyciąga z sakwy zioła i ocenia wzrokiem jej stan. Nie speszyła się specjalnie, ba czuła się nawet dość pewnie. Podziwiać mógł sobie do woli, dotykać za pozwoleniem lub zaproszeniem.

A zaprosić miała ochotę, bo nieznajomy zwrócił jej uwagę. Postawny, chociaż trochę gruby, sprawiał przyjemnie stabilne wrażenie. Zaraz, czy on aby na pewno był uzdrowicielem? Ha'ara była smukła i drobna. Calad, który ostatnio także zaczął zajmować się zielskiem do masywnych również nie należał. Świętej zapewne pamięci dziadek Dar Tdary był bardziej długi...
– Rację ma ta twoja wodna wróżka, wstyd i śmiech. – dodała, domyślając się że brzeginia należy do niego. Gdy podał jej rzęśl, wzięła ją posłusznie do pyska i zaczęła żuć, zamykając się na chwilę. Przyuważyła jak łatwo zgniótł kolejne zioła, nie mogąc się nadziwić, że ktoś o takiej aparycji wolał przycinać roślinki, zamiast stać na arenie. Przecież z taką postawą mógłby spokojnie przyjąć kilka sporych ciosów na klatę.
– Bandyhcka Groźba. – powiedziała, przygryzając zioło. Obserwowała jak tworzy pastę, a następnie rozprowadza ją delikatnie na ranach. Nie spięła się, chociaż instynkt nakazywał jej się odsunąć. Samiec był starszy i większy. Rozluźniła się jednak, czując jak łuski powoli przestają ją piec. – A ty to się tak nie boisz się zadawać z Plagusami? Nie boisz się, że któreś z nas da ci po głowie i zaciągnie na nasze tereny? – zapytała. Gdy zbliżył łapę do jej pyska, jej warga uniosła się mimowolnie trochę, odsłaniając kawałek białych kłów, zaś czerwona grzywa uniosła się jak u zaalarmowanego ptaka. Zadrżała lekko czując jak jego maddara rozlewa się w jej ranach. Nigdy wcześniej nie leczyła się uzdrowiciela, był więc to jej pierwszy raz. Uczucie było okropnie dziwne, drażniące, pobudzające, ale nie nieprzyjemne, wprost przeciwnie. Mógłby ją tak masować maddarą, nie miałaby nic przeciwko.

Zamrugała ślepiami, kiedy klepnął ją po policzku i poruszyła najpierw nadgarstkiem, a potem spięła mięśnie lewego uda. Fioletowe łuski zafalowały i zalśniły ładnie.
– Dzięki Basior. Mogę się jakoś odwdzięczyć? Zmarnowałeś na mnie, paskudnego Plagusa, trochę czasu i ziół. – zapytała, opierając sobie łeb na łapie i spoglądając na niego zaczepnie. – Doceniam gest. Jak będę chciała cię porwać, to zaproszę cię najpierw na dzika i zapytam czy chcesz. Mamy w Pladze sporo przyjemnych miejscówek, znalazłabym ci jakąś przyjemną jaskinię z widokiem na morze. – zaśmiała się, poruszając lekko ogonem, niczym chętny do zabawy żbik.

[Twój Stary]

Brzeginia była bardzo niezadowolona z tego jak potraktował ją Basior. Wciągnęła miseczkę i zaczęła ją pucować, mrucząc pod nosem jakieś przekleństwa na jego temat. Niewychowany, tłusty gnojek! Śmie komentować jej uzdrowicielskie obserwacje, pff!
Sam Hebzen uśmiechnął się na pierwsze pytanie lekko zadziornie. Zraniona duma?
– Polecam w coś mocno przywalić, chociaż najlepiej to schorzenie leczy przywalenie w czyjś pysk – wyjaśnił, jakby samemu poniekąd odnosząc się tutaj do własnych doświadczeń. Narwanemu dzieciakowi, który uważał się za świetnego w bitce takie rzeczy bardzo pomagały. Potem jak tak przegrywał cały czas, przynajmniej jak już jego przeciwnicy też mieli poważne rany czy poobijane brzuchy oraz łby przez silne spotkania z jego własnym było mu trochę lepiej. Biedna Sosnowy Pocisk, jak tak teraz sobie o niej pomyślał – Ostro od niego dostała gdy chciał ją rozproszyć..
– Praktyka czyni mistrza, Bandytko. A Lola uwielbia być zgryźliwa. Nie przejmuj się – uśmiechnął się i nagle szybko wyciągnął łapę gdy miseczka podbita maddarowym odrzutem prawie walnęła go w łeb. Basior nie tyle co miał siły w łapach o czym przekonała się biedna miska gdy ścisnął ją tak mocno, chcąc zapewnić amortyzację prędkości co miał dobrze wyćwiczony refleks. Miseczka nie zbliżyła się do jego pyska, zatrzymując się w miejscu w którym to ją złapał.. Lecz zacmokał brzydko, widząc na jaki uszczerbek ją naraził. No nic, trzeba będzie sprawić sobie nową.
Póki co spoczęła ona w sakwie a kolejne pytanie.. Nie wiedział w sumie czy mówi to prześmiewczo a może serio Plaga miała sama o sobie takie zdanie?
– Lubie ryzyko. A gdyby ktoś chciał mnie porwać, musiałby się trochę zmęczyć.. Lepiej smakuje wilczur który trochę dał w zada niż bezbronna sarenka która padła od razu, prawda? – wyszczerzył kły w uśmiechu, delikatnie nawiązując do następnej części zdania. Huh? Zapraszała go na pieczonego dzika oraz urokliwe widoczki? Uzdrowiciel uznał to za dosyć.. Rozczulające szczerze mówiąc. Samiec pokręcił nadgarstkiem, który z jakiegoś powodu zaczął go lekko boleć, może od tego całego gniecenia tych ziół ostatnio gołymi łapami? Było to jednak szybsze od maddarowej tarki!
– Nie zgadzam się. Bardziej od miana Paskudnego Plagusa pasuje Ci.. Zadziorna Wadera, o tak – pokiwał łbem, chcąc jakby nadać swojej wypowiedzi najwyższej autentyczności z tym powolnym gestem myśliciela.
– Chociaż po co dzik, skoro z tego co wiem bardziej smakują wam smoki? Mnie mogłabyś jeść przez cztery księżyce – zaśmiał się niskim chichotem, puszczając delikatnie oczko bo odwołanie do sytuacji z Mango w tym kontekście miało swoistą, żartobliwą nutę.. A może kryło się za tym jeszcze jakieś niegodziwe znaczenie?

[Bandycka Groźba]

Uśmiechnęła się pod nosem, dostrzegając sprzeczkę pomiędzy smokiem a jego kompanką. Lola miała wredny charakterek, ale najwyraźniej Basior zdążył już do niej przywyknąć.
– Chyba, że będę mieć pecha i ktoś komu spróbuję podbić oko postanowi się nie bronić, tylko poderżnie mi gardło. Ale podejrzewam, że wtedy boląca duma będzie moim najmniejszym zmartwieniem. – odparła sarkastycznie, zwracając uwagę na uroki profesji wojownika. Nigdy nie było wiadomo czy trafi się na normalnego smoka czy jakiegoś popaprańca. W pełni ufać mogła tylko Plagusom. – Niezłe z niej ziółko. Nie wkurza cię jak ci się ta paskuda wtrąca do roboty? – powiedziała na tle głośno by brzeginia mogła ją usłyszeć. A co, nie tylko ona mogła być uszczypliwa. Dostrzegła jak miska zatrzeszczała w jego łapie. Uf, ależ ten samiec miał parę w łapskach! Na samą myśl, że ta łapa która przed chwilą prawie złamała miskę tak delikatnie leczyła jej rany, zakołysała końcówką ogona. Spodobało się jej to, bo oznaczało że ma wyczucie w łapach.
– Jak chcesz to mogę w ramach podzięki przynieść z gór kawałek twardszej skały, zrobisz sobie kamienne. Z bazaltu, marmuru, granitu, z czego wzorek będzie ładniejszy. – zaproponowała. Przekręciła głowę na bok, udając że się zastanawia. – Smakować to nie wiem, jeszcze żadnego nie ubiłam. Ale na pewno trofeum jest bardziej satysfakcjonujące z przeciwnika, który walczy i stanowi wyzwanie. – odparła z przebiegłym uśmieszkiem – Uou, całkiem ładnie. Zadziorna Wadera. – powtórzyła, smakując brzmienie imienia. Może zacznie się tak przedstawiać? – Chociaż podejrzewam, że dla co bardziej świętoszkowatych smoków nadal będę tylko Paskudnym Plagusem. Porwania, zabójstwa i te sprawy. Jestem jeszcze za młoda, ale jak trochę podrosnę to pewnie trawa będzie więdnąć pod moimi łapami. – dodała rozbawiona, dając do zrozumienia że żartuje. W pewnym sensie. Podejrzewała, że na pewno były smoki, dla których Plaga była synonimem najgorszego zła, które należało zmieść z tej ziemi. – Wiesz, jesteśmy tymi złymi, nie możemy odżywiać się owockami, chociaż ja osobiście bardzo lubię agrest. Nie mów nikomu. – mrugnęła do niego, po czym zlustrowała go wzrokiem. – Cztery księżyce? A co jak mam większy apetyt? – zapytała zawadiacko, podnosząc się lekko i podchodząc bliżej. W jej ruchach nie było jednak nic agresywnego. Usiadła obok i o ile jej na to pozwolił, wzięła jego nadgarstek w swoje łapy, masując go lekko. Najwyraźniej dostrzegła ruch świadczący o bólu i postanowiła przejąć inicjatywę. Bolące kończyny były jej specjalnością – sama po treningach musiała się wielokrotnie rozciągać i gimnastykować, by móc stać na łapach drugi dzień. – Podałabym Cię w sosie kurkowym, czosnkiem i odrobiną ziół. Klasycznie i elegancko, jesteś naprawdę zacną sztuką mięsa. – dodała rozbawiona. – Pierwszy raz widzę, żeby uzdrowiciel miał tyle pary w łapach. Byłeś wojownikiem i wyrzekłeś się przemocy? Czy Ziemia stwierdziła, że potrzebuje uzdrowiciela i podjąłeś rękawicę? – zapytała zaciekawiona. Ciekawe czy przyjąłby jej wyzwanie na arenie?

[Twój Stary]

No zdążył, tak to już się układało że denerwujący kompan miał swój urok a Basior posiadał duże zasoby cierpliwości. Słuchał Plagijki, która oferowała mu dość solidne materiały na nowe miski. Zmierzył ją wzrokiem, znów próbując coś wyłapać w jej sylwetce..
– Nie wkurza, bardziej rozczula. Górska krew, co? Trochę zazdroszczę bo chętnie pozbierałbym rosnące tam zioła. Żmijowiec na połamane kości na ten przykład.. – zachichotał pod nosem – – Ale granit brzmi kusząco, patrząc na to że jest dość twardy. Żadna miseczka nie trzyma się u mnie dłużej niż księżyc.. – gwałtownie szarpnął łbem w przeciwną stronę do Wojowniczki a jego kark wydał dość bolesne strzelenie. Chociaż pysk nie zdradzał by go coś bolało! Wręcz przeciwnie – Mruknął z zadowoleniem, czując jak nieprzyjemne uczucie napięcia znika. Zaśmiał się na dedukcje odnośnie jedzenia go, które były bardzo wyrafinowane bowiem sam nie wpadłby na takie połączenie przypraw ze sobą do przyprawienia smoczego mięsa i wtedy..
Z zaciekawieniem obserwował jak samica bierze jego nadgarstek i zaczyna go rozmasowywać. Praktyka miła i Basior nie oponował, słuchając dalej opowieści samicy o tym w jaki sposób by go zjadła i też jak bardzo Plaga jest zła.
– Możemy umówić się na tajne schadzki w których będę przynosić Ci agrest, jeżeli obiecasz że za każdym razem tak mnie wymasujesz.. – rzekł z rozbawieniem. Cóż, wiedział na co Plagę w rzeczywistości stać ale zdawał sobie również sprawę z tego że po pierwsze nie wszystkie jednostki tam takie są no i jeżeli nie drażnisz wilka on raczej nie powinien kąsać. Chyba że ma wściekliznę, jednak z takimi wilczkami lepiej nie obcować albo po prostu walnąć raz a porządnie.. Zazwyczaj życie nie jest im miłe.
– Nie wyrzekłem, przegrałem zakład z Przywódczynią. Założyliśmy się że jeżeli przegram walkę, zostaje uzdrowicielem a ona Czarodziejem. No i przegrałem – zaśmiał się, szczerząc kły – Ale nie narzekam, nie zrezygnowałem też z obijania mord chociaż nie robię już tego tak często. Stąd ta postura – mogło się zdawać iż Hebzen zostawił w powietrzu jakąś małą aluzję do przyszłej walki z Bandycką ale nie była ona jakoś mocno jawna. Ważne że gdyby taka propozycja padła.. Raczej by nie odmówił. Póki co jednak korzystał z dobrodziejstwa łap Plagijki, która mogła poczuć jak cała łapa właśnie zaczynając od nadgarstka jest spięta.. Ale i dobrze ubita. Czyżby gniecenie ziółek aż tak bardzo dobrze wpływało na rozwój bicepsów?

[Bandycka Groźba]

Uśmiechnęła się pod nosem, falując delikatnie grzywą.
– Jak następnym razem będę obijać pysk smokowi Ziemi, będę ci przynosić po jednej miseczce dopóki nie będziesz miał dość. Żmijowca też bym przyniosła, ale jak Ha'arka się dowie że rozdaję zioła obcym to mi chyba urwie łapy. A lubię swoje łapy. – sarknęła. Mówiła jednak o uzdrowicielce Plagi z szacunkiem i nic dziwnego, lepiej było być w dobrej komitywie z kimś, kto szyje po walkach twój zadek. A jak widać po ostatnich tańcach, zadek ten nie był zbyt szczęśliwy.
Gdy wspomniał o tajemniczych schadzkach, czerwona grzywa Bandyckiej uniosła się w zaintrygowaniu. Westchnęła unosząc na moment jedną z łap do swojej piersi.
– Och, nie powinnam bratać się z wrogiem, co by ciotunia powiedziała! – wróciła do masowania jego łapy. – Ale wiesz co? Dla takiego słodkiego misia jak ty mogę zrobić wyjątek. – odpowiedziała, uśmiechając się drapieżnie. – I o wiele, wiele więcej, niż zwykły masaż... – powiedziała powoli, rzucając mu zalotne spojrzenie. Poczuła jak adrenalina uderza jej do łba, co odrobinę ją zdziwiło. Przecież nie działo się nic strasznego? Dlaczego więc do czarciej zarazy, zrobiło jej się gorąco? Siedziała dosyć blisko Basiora i czuła wyraźnie otaczający go zapach ziół, który wiercił ją w nosie. Jej myśli dziwnie się rozbiegły i dopiero po chwili zarejestrowała, że uzdrowiciel dalej coś mówi. Miała ochotę walnąć się pięścią w pysk.
– A gdybym ja zaprosiła cię do tańca, hm? – zapytała. – Obiecuję, nie będę biła za mocno. – powiedziała, pokazując mu na chwilę wężowy język. Basior Lancetowaty coraz bardziej ją intrygował. Uzdrowiciel, wojownik i na dodatek bardzo smakowity kąsek.

[Błysk Przeszłości]

Unosił się na wodzie bezwładnie na plecach, nie wiedział nawet jak długo już to robi... Zaraz, co? Hm, miał wrażenie, że równo cztery pory temu robił tu to dokładnie to samo. W tym samym miejscu, tuż przed tą wysepką. Wpatrywał się w niebo i...? Coś się wtedy chyba stało. Tylko nie był do końca pewien, co. Nie mógł sobie przypomnieć, co mu się dość rzadko zdarzało. No cóż, trudno. Przyjemnie mu się tak lewitowało, do góry łapami na powierzchni wody i obserwowało lekko zachmurzone niebo.