Bagno

[Wieczna Perła]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

  Jak się szybko przekonała, nie zmienił się nic a nic. Tyle dobrego... chyba. To dobrze że dalej chodzić nie umie? Nie, zdecydowanie nie, ale dobrze że w dalszym ciągu tryska energią i entuzjazmem. Do tego wychodzi na to, że nie ma jej za złe tego... "porzucenia", a przynajmniej utrudnionego kontaktu. Oby to się utrzymało jak najdłużej... Że jego zdanie, nie kontakt.
  Z pomocą maddary znów wyczarowała nad nim ciepły deszczyk, jak przy kluciu. Drugi raz z intensywnością, ale i delikatnością, miał zmyć to co na nim zalegało. Kiedy był czysty, podeszła i delikatnie otarła się o niego łbem.
   – Jak Ci się wiedzie w Ziemi? Ojciec często Cię odwiedza? Poznałeś tam kogoś? Kto się Tobą zajmuje? – posypały się pytania kontrolne, ale ton nie był jakoś ostry. Delikatny, ciekawski i z dożą czułości. Do, z dość sporą dozą, ale dalej nie ona wybrzmiewała.

[Twój Stary]

Kiedy poczuł na sobie deszczyk, ucieszył się przeogromnie i zachichotał. Mamusia była taka dobra i kochana! Myła, była złota, miała ciepły głosik, była złota i zawsze zdawało się że jest taka spokojna, miło odnosiła się do niego a nie rozstawiała po kątach jak Ojciec. I była złota.
Kiedy otarła się łbem o niego, zamruczał z zadowoleniem, delikatnie odwzajemniając gest bo od Rozrabiaki nauczył się że w dotykaniu innych trzeba być ostrożnym, żeby dotyk nie bolał. Perła nie miała grzywy ale przecież mógł ją walnąć rogiem czy coś.. A nie chciał Mamie robić krzywdy!
– Dobrze! Wiesz że oni tam mają duuużo jedzenia? I pozwalają mi jeść ile chce! Ziemia jest fajna, dużo tam smoków mojego wzrostu ale ja lubię spać w różnych miejscach! Wczoraj spałem przed grotą, która pachnie ziołami a dzisiaj pójdę spać do groty która pachnie mięsem! Ojjciec tak! Chodzi i mówi tak sztywno co mam robić a ja mamusiu czasami nie chce tego robić, bo to się wydaje bardzo nieprzyjemne. A Wujek Śledź zato jest taki fajny i tak śmiesznie mówi! I jest duuuży, siiiilnyyyy bo jest Wojownikiem! Ja też chce być Wojownikiem i bronić Ziemi, wiesz? Wiesz? O i Ciebie i Estrel i Ibrisa! A co się z nimi mamo dzieje? Siedzą w tym.. Ogniu, tak? I zajmuje.. No taataa.. Wujek Śledź.. Mięso Zieeeemi... Legowiska Zieeeemi... Szczerbata Skaaaałaaa.. Maaakron.. I Rozrabiaaaka... Wszyscy się mną zajmują!! – słowotok leciał, tak że aż tchu Hebzenowi zabrakło w pewnym momencie to też zaczął sobie na palcach wyliczać tych opiekunów, pozwalając na małe pauzy w odpowiadaniu. A potem wyszczerzył się pełen radości do Matki, ucieszony że mógł ją dzisiaj zobaczyć.

[Wieczna Perła]

  Wychodzi na to, że poznaje świat poprzez zapachy i sen... mniej inwazyjna forma od pytań Estrel, ale patrząc na jego tuszę, to chyba nie jest zdrowsza.., właściwie smok powinien tak wyglądać? No, jaskiniowe tak, a ona ma ich geny, plus Strażnik nie jest za wysoki... niby wszystko w porządku, ale dalej coś jej tu nie pasuje. Ile on je? Wystarczającą ilość jak reszta smoków, a może nieco więcej? Jeśli tak, to czem... ah. Lubi jeść po prostu. No, chyba. Pierwszy raz się z tym spotyka, więc nie jest pewna czy takie coś w ogóle...
  Skup się na reszcie. On mówi ciągiem, chaotycznym, bez przerw...skup się... skup... A więc, po tym całym gadaniu, pora na analizę: Strażnik chodzi i mówi mu co ma robić, z czego nie są to dla niego przyjemne rzeczy – co to może być? Jakikolwiek wysiłek fizyczny? Jakieś udowadnianie innym pisklakom, że Hebzen jest od nich lepszy? Zabieranie jedzenia innym, aby sam mógł jeść... Chyyyba posuwasz się nieco za daleko. Strażnik prędzej by się zabił mając pisklę-złodzieja, więc wychowywanie takiego nie wchodzi w rachubę. Fałszywy trop, zapyta się o to Hebzena. Dalej: jest tam jakiś Wujek Śledź... naprawdę ktoś się tak nazwał? Pasowałby na Piastuna, ale Hebzen mówi, że to Wojownik, więc coś tu nie gra... Zaraz, chwila. Rozbrabiaka?! Uh, no tak, w końcu też jest w Ziemi... Ale spokojnie, nie panikuj, Estrel nie krzywdził, a nawet nie protestował, kiedy mała nakryła Adirę. Potrafi więc się pohamować i zaakceptować rodzeństwo Świadka, mimo że początkowo nie chciał. Chociaż ten jest brązowy... No, ale o to też się zapyta. Kiwnęła mu głową na pytanie o rodzeństwo. No, to wszystko? To pora przejść do kontrodpowiedzi:
   – A co takiego tatuś chce abyś robił, co nie wydaje Ci się przyjemne? Robi coś jeszcze poza takim mówieniem? Jak mówi? Miło, niemiło? – pytała się łagodnie, próbując zdusić ciekawski ton, na wszelki. – A może opowiesz mi o tych, którzy się Tobą zajmują? O Rozrabiace, na przykład. Albo Makronie. Pewnie też jest pisklęciem, więc jak to wygląda? Dbacie o siebie nawzajem? I jak często jest przy Tobie tatuś, a jak często inni? I przedstawiasz się jako Hebzen, prawda? – potok pytań, ale starała się robić między nimi odstępy, aby mógł chwilę nad tym pomyśleć. W sumie niezbyt wiedziała czemu dalej się pyta o Ziemię – rozwiali jej złe obawy w sprawie opieki nad nim. A ostatnie pytanie wynika też nieco z Estrel, która określiła go za młody łącznie trzema różnymi określeniami...

[Twój Stary]

Hebzen nie widział tutaj w swojej radości na widok matki furtki do wkopania Ojca w to, jak się nad nim pastwi.. Z czystej złośliwości. Bo Strażnik nie był mu katem, to Zenek sobie nadinterpretował pewne rzeczy a potem wychodziło co wychodziło. Wracając jednak – Hebzen nie widział tu sensu by wkopywać go bardziej, dużo robiło tutaj to że był dosyć młody i cóż – Zaabsorbował się innym tematem obecnie. Oh gdyby wiedział jak bardzo matka się skupiać musi, żeby za nim nadążyć! Bo on sam jej pytania dosyć szybko podchwycił.
– No ma taki poważny ton strasznie! Ja wiem że Prorork jest ważny ale czy to oznacza że musi się być cały czas takim poważnym i mówić takim nuuuudnyyym tonem? Nic z tego nie rozumiem mamusiu! – mruknął niezadowolony, dla odmiany siadając na zadzie. Wbijał zaciekawiony wzrok w Matulę, dokładnie skupiając się na jej ślepiach. Cóż, błąd w ich komunikacji polegał tak na dobra sprawę nie tylko od tego z której łapy Łajza wstanie ale też z tego w jakim Strażnik tonie do niego mówił. Młodzikowi nie podchodził po prostu ton informacyjny, czasami jak Hebzen źle się zachowywał to go zwyczajnie upominał.. Tylko przetłumacz to takiemu dzieciakowi. Szczególnie że taki Wujek Śledź często chichocze i wydaje mu się zwyczajnie bardziej milusi!
– Noo Bracik Rozrabiaka jest fajny. Troszkę tak mówi powoli?.. Chyba dlatego że chce by go zrozumieć ale! Jest miły! Nawet pozwolił mi pomacać swoją grzywę-–!! O Mamo! Bo on mówił że ma po swojej mamie a jak się go spytałem czy ja po Tobie będę mógł być złoty jak urosnę to mi powiedział że raczej nie ale może i ten, wgle to jak to jest? Bo chciałbym być złoty jak Tyyyy i Estreeeeellll i Ibriiiiis....Hihi! – wyszczerzył się w uśmiechu rozbrajająco na moment, jednak halo! Jeszcze nie skończył! – Makron jest taki duży jak ja. I fajny! Jego mama ma dużo jedzenia bo jest łowcą! Dużo się razem bawimy! Ale głównie to siedzę sobie z Wujkiem Śledziem, nazywają go Światokrążca ale mi wygodniej go nazywać Wujek Śledź bo taki śmieszny, śliski i pływa w wodzie cały czas! O i jest wojownikiem, ja też chce być! Tata jest często, chociaż też wiem że jest Prororokiem i nie może ze mną siedzieć cały czas.. Ale ja rozumiem, doskonale rozumiem, jestem dużym Zenkiem i-– O jak się przedstawiam? No nie tylko Hebzen, Łajza też i Zenek bo przecież tak mówiła Estrel. To źle? – przekrzywił nagle łebek, przerywając słowotok jakby Matka właśnie mu zdradziła gdzie znaleźć wszystkie iskry, za które inne smoki czasem oddają życie.

[Wieczna Perła]

  Ah, czyli typowy Strażnik... Dobrze wiedzieć że to nic groźnego, chociaż dalej nieco obawiała się tego robienia czegoś co wydaje mu się nieprzyjemne, ale już zostawi to w spokoju.
   – To nie tylko przez to, że jest Prorokiem. Taki już po prostu jest. Nie jest to jednak nic ponad nieprzyjemny ton, racja? A do niego da się przyzwyczaić. – odpowiedziała spokojnie, bez jakichś pretensji w głosie.
  Potem jednak zamarła na chwilę. Braciak Rozrabiaka? Do tego powiedział mu o swojej matce? Czyli Hebzen o tym wie i się tym nie przejął? A może coś tam ruszy jak dorośnie? I co wtedy będzie? Wolałaby aby o tym nie wiedziały w obawie przed reakcją, ale chyba nie ma się czym przejmować... chyba, bo jednak takiej pewności nie ma, a wprost się nie zapyta... Toteż musi na chwilę odłożyć na bok, niestety.
   – Nie da się łatwo zmienić swojego wyglądu. Jaki się wyklułeś, taki zostaniesz. Może jeszcze potem będą mogły wyrosnąć jakieś rogi, ale wielkich różnic nie będzie. Kiedy jednak nauczysz się posługiwać maddarą, będziesz mógł być złoty, dopóki się nie zmęczysz, o ile będziesz chciał. Co Ci o niej mówili, tak właściwie?[/b] – spytała się po chwili. No tak, nie może też śledzić jego postępów, więc musi się zwyczajnie pytać... Trochę dziwne, patrząc na Estrel u której dobrze wie co umie, a czego jeszcze nie.
  Dalej się trochę powtórzył, ale na koniec dodał coś ciekawego. Więc dalej nie wie jak się przed... nie, nie myśl o tym.
   – Jesteś Hebzen i tak masz się przedstawiać. Zenkiem możesz być dla siostry. A o tym trzecim słowie zapomnij. Zwykły wygłup siostry, nie ma sensu w ogóle go powtarzać. – Teraz już mówiła bardziej stanowczo, bez jakiejś czułości lub miękkości w głosie. Chciała, aby to przyswoił raz na zawsze, bez zbędnego powtarzania.

[Twój Stary]

Przekrzywił łebek, słuchając o tym że Ojciec jest taki a nie inny. Ciekawiło go to, chociaż mały łebek jeszcze był za mały by pojąc kontrast pomiędzy swoimi rodzicami to już teraz coś mu nie grało – Mama była spokojna, wszystko tłumaczyła w bardzo oczywisty sposób co docierało do Hebzena bez większych przeszkód. Jej głos był przyjemny co też dawało swoje a u Strażnika.. Niby podobnie a jednak nie odbierał tego tak dobrze co powodowało dziwną zależność – Wystarczyło ich kiedyś postawić obok siebie. Gdyby Strażnik powiedział coś do swojego syna a Perła powtórzyła to samo, Mały Ziemniaczek zwróciłby uwagę na słowa matki, choć Ojciec był z nimi pierwszy. I nie ma to żadnego logicznego powodu.. A może?
– No nie wiem mamusiu.. Nie umiem się do tego przyzwyczaić.. Ale może kiedyś mi się uda! Aaa co Rozrabiaka mówił.. hmmmmm.. – tutaj w małej główce kotłowały się myśli. Szczerze? Łajzik nie zwracał uwagi na to, że Zefi ma inną mamę. Dla niego było to z jakiś naturalnych przyczyn normalne, chociaż pewnie gdy zrozumie wszystko jak dorośnie.. To tak zostanie. Smoki to smoki.
– Mówił że ma po niej grzywę i w sumie tyle, nie wiem nic więcej! I maddara, ohhh! Brzmi super, jak się jej nauczę to spróbuje być złoty! O właśnie, mówiąc o Rozrabiace to wiesz że on jest brązowy? Jak Tato, tylko że jemu o pasuje do pyska! – wyszczerzył kiełki by zaraz energicznie położyć uszy na burę, odnośnie imienia. Skruszony pokiwał szybko łebkiem.. Co teraz, przecież Wujek Śledź go tak nazwał! Jak on się mamie wytłumaczy a może... Może jej nie powie! Tak! Co z oczu to z serca biednej, starszej matki! Spojrzał przepraszająco w ślepia Perły ale zaraz wyszczerzył szczęśliwe kiełki.
– Dobrze! Będę Hebzenem a dla siostry Zenkiem! Mamo a jak myślisz, czy jak będę większy to uda mi się zdobyć takie ptaszki jak Ty masz? Bo Adira i Fio są bardzo fajni, też chciałbym mieć swoje! Iiii wgle wgle jak się o nie dba? Trzeba im dawać też mięsko czy owocki? – ogonek telepał mu się na boki z ekscytacji bo przecież wiele smoków miało kompanów! Co z tego że póki co nie wie jak się je zdobywa, chciał jakiegoś mieć!

[Wieczna Perła]

//Feniksy są wszystkożerne, ale że weszło to potem, to fabularnie Fio je jedynie owoce
  O. Zignorowała początek wywody Hebzena dla tych paru ostatnich pytań, na których zamierzała się skupić. Rzecz jasna poprzednia część też miała dla niej znaczenie, ale nie miała już na ten temat jakichś szczególnych rozmyślań.
  A co do końcówki, to poza przytaknięciem jej, zadał niespodziewane pytania. No tak, go nie śledziły cały czas, więc nie tyle mało o nich wiedział, co chciał je przez to posiadać.
   – Jak się postarasz, to na pewno się zwiążesz z każdym. Feniksy jednak ciężko znaleźć, ale Fio mi kiedyś przekazał, że żyją głównie na pustyni. – zaczęła licząc na to, że zachęci go do poszukiwań podaniem lokalizacji. O sokołach nic nie wspomniała, bo mógł już je widzieć, ergo wiedzieć gdzie są. – Dba się o nie tak jak o innych kompanów. Trzeba im zapewnić schronienie, bezpieczeństwo i właśnie pożywienie. Nie każdy ptak jednak je to samo. Fio gustuje jedynie w owocach, a Adira w mięsie. Łowcy jednak zazwyczaj mają oba, więc problemu z tym nie będzie. I tak naprawdę więź załatwia resztę dbania. Dowiesz się kiedy coś im nie pasuje i jak to zmienić, gdzie i przy kim czuje się lepiej, et cetera – Skończyła, czekając na więcej pytań.[/b][/color]

[Sugestia Grzechu]

Noir przybiegła w te zdawać się mogło w nieprzyjemne rejony jakimi były bagna, bowiem na swojej drodze spotkała malutkiego pająka! Mały pajęczak chodził po niemal łysym polu, gdzie nawet ciężko było znaleźć pojedyncze źdźbło trawy, które mogło uchronić Williama, bo tak nazwała owego małego koleżkę przed upałem! Zaprowadziła go właśnie na bagna, gdzie jak się okazało było chłodno... idealnie wręcz! Pajączka położyła na jedno stare drzewo, które według niej sprawdzało się najlepiej jako domek dla tak małego stworzonka.
Gdy pająk był już bezpieczny, Sugestia zaczęła rozglądać się po terenie, na którym to była pierwszy raz w życiu! Jako smok pustynny zazwyczaj trzymała się miejsc, gdzie inny smoki nie mogły wytrzymać przytłaczającego gorąca. Lubiła ciepełko, dlatego jej to za bardzo nie przeszkadzało, ale ojejku! Bagna też były niesamowite! Tyle sadzawek! Tyle wszystkiego! Grzesznica była niebo wzięta tym wszystkim, a dla relaksu nawet weszła do jednej sadzawki, aby się schłodzić. Była wystarczająco duża, aby mogła się tam zmieścić cała. Wygodnie ułożyła się na plecach i oddała się przyjemnej chłodniej kąpieli.... ciekawe, czy ktoś do niej dołączy?

[Błysk Przeszłości]

Nagle jednak łapy Noir napotkały w sadzawce coś... nietypowego. To coś zdawało się mieć łuskę, a po dotknięciu drgnęło i nieco się odsunęło. Mogłaby się nieco wystraszyć, ale już po kilku uderzeniach serca na powierzchni pojawił się smoczy łeb należący... Oh, do Malstroma! Widocznie już wcześniej sobie tu leżał i napędzając maddarą wodę do swych skrzeli po prostu leżakował sobie i wypoczywał.
Na widok smoczycy od razu się nieco zawstydził. Oh, dawno jej nie widział... Czy to źle? Czy będzie na niego zła za to, że się nie odzywał?
– Hej... – rzekł nieśmiało, lekko się uśmiechając i "lewitując" już całym ciałem na powierzchni wody dzięki rozłożonym skrzydłom. Wpatrywał się w jej ślepia i był w każdym momencie gotowy na ucieczkę, jeśli samica nagle by się na niego rzuciła ze złości, czy coś...

[Sugestia Grzechu]

Z początku olbrzymka pomyślała, że przez przypadek musnęła jakąś rybę, która akurat sobie przepływała obok jej łapki, jednak niezmiernie się zdziwiła, kiedy ku jej żółto-czerwonym ślepią ukazał się... Błyszczek! Nie spodziewała się go w takim miejscu! Dawno się nie widzieli i myślała, że coś go już zjadło... ale widać, że z tego smoka była cwana bestia i ukrywała się w tak niespodziewanym miejscu. Istny geniusz!
– Dobrze cię widzieć Błysku! – Zawołała radośnie, siadając na swoim zadzie. Woda sięgała jej nieco powyżej brzucha, a więc dla niej było to w miarę płytko. Zaczęła wpatrywać się w jego oczy, a w jej oczach było można było dostrzec radość i ekscytacje. Ogonem lekko machała na boki niczym pies. Była po prostu szczęśliwa!
– Myślałam, że ciebie znowu nie zobaczę. – Zbliżyła swój pysk do jego pyska tak, że znajdowała się pomiędzy nimi dosłownie kilku centymetrowa przerwa. – Chciałabym ciebie znowu wyściskać... mogę? – Nauczyła się przez ten czas, że musiała obchodzić się delikatnie ze smokami, dlatego musiała się oczywiście spytać... ale czy jej pozwoli?

[Błysk Przeszłości]

Oh, chyba jednak... się nie gniewała. I była tak samo pogodna jak wtedy. To... miłe.
Podpłynął do niej powoli tak, by móc łapkami bez problemu stanąć na dnie i podnieść się nieco. Znajdował się bezpośrednio przed nią. Z pyskiem podniesionym do góry patrzył się w jej ślepia. Na szczęście nie musiał się nadwyrężać, bo Noir sama już swój ogromny pysk do niego zniżyła.
Trochę się wahał nad odpowiedzą, w końcu... znów teoretycznie... nie był "samotny"... Ale trudno. Uściskać zawsze można. W dodatku to takie miłe uczucie... Dotyk...
– Oczywiście. – rzekł do niej z uśmiechem. Cały był jednak ubłocony, w końcu taki tutaj panował klimat.

[Sugestia Grzechu]

I znowu jej mały morski przyjaciel zachowywał się bardzo nieśmiale, wciąż lepiej niż było to przy ich pierwszym spotkaniu. Szeroko się do niego uśmiechnęła i zaraz objęła go swoimi wielkimi łapami, którymi to mocno docisnęła go do siebie. Zamruczała i zaczęła wydawać z siebie przyjemne pomruki informujące, że jest zadowolona z obecności samca. Zaraz potem przechyliła się do tyłu, wciąż trzymając Mętnego w swoim uścisku, co skutkowało, że ten poleciał razem z nią. Upadła miękko na plecy, a Błysk spoczął na jej piersi. Cicho się zaśmiała i zaraz otarła się pyskiem o jego prawy policzek.
– Tak powinno być wygodniej~ – Rzekła figlarnie wciąż, a zaraz potem zaczęła lizać go po pysku... chciała się nim nacieszyć i pokazać, że nie musi się przy niej w żaden sposób krępować.
– Co tam u ciebie Błysku? – Zapytała nie przerywając lizania i dodatkowo mocno oplotła swój ogon wokół jego ogona... był w pułapce!

[Błysk Przeszłości]

Nie zdążył nawet zareagować na nagły, silny uścisk olbrzymki, a już leżał na jej brzuchu, przyklejony do jej znacznie większego ciała jej wielkimi łapami i silnym ogonem.
– Oh, hehe... urosłaś trochę od naszego ostatniego spotkania... – brzmiał na zakłopotanego, ale nie protestował. Z początku się nie uśmiechał, lecz jej czułe lizanie jego pyska trochę go rozchmurzyło. Sam nawet nieśmiało zaczął ją od czasu do czasu kontratakować własnym, znacznie mniejszym języczkiem po policzkach, ale nie powinno to na niej zrobić żadnego wrażenia.
– Umm, cóż... niezbyt przyjemnie, czyli jak zwykle. Chociaż muszę się przyznać, że wykluły mi się dwa urocze pisklaki. Jeden przygarnięty jeszcze jako jajo, a drugi... też przygarnięty jako jajo, ale... Moje jajo. Tylko, że od tamtego momentu... eh, partnerka przestała się do mnie odzywać... Chociaż w sumie... nie powinno mnie to już dziwić. – znów jego uśmiech opadł i przemienił się w przygnębienie. Miał nadzieję tylko, że Noir jakoś mocno się nie przejmie, że Zamącony jednak połączył się z kimś innym... Chociaż w sumie... co może się najgorszego wydarzyć? Najwyżej umrze, i tyle... Choć co stanie się wtedy z jego pisklakami?

[Sugestia Grzechu]

– Cóż... masz racje~ Ale wiesz... mi się podoba, że jesteś jeszcze mniejszy~ – Rzekła ponętnie lekko się śmiejąc, gdy Mętny zaczął odwzajemniać liźnięcia. Było to słodkie, bo samiec wreszcie stawał się bardziej pewny co do niej i było to naprawdę dobre. Liczyła na to i tym bardziej tego chciała. Parę liźnięć i sama spróbowała nieco... poeksperymentować owijając szybko jego język, którego to lekko muskała. Trwało to dwa uderzenia serca, bo ta zaraz go puściła, figlarnie się z tego śmiejąc.
– Zrelaksuj się~ Wszystko jest w porządku~ – Zapewniła go, przytulając go bardziej do siebie, jednak wciąż nie ograniczała jego ruchów... w razie czego gdyby samiec chciał zrobić... coś więcej.
Na jego kolejne słowa opuściła nieco swoje uszka. Była zdegustowana zachowaniem partnerki swojego przyjaciela zwłaszcza, że Mętny nie zasłużył w jej oczach na takie traktowanie... ona jednak posiadała... prośbę... może i nie odpowiednią, ale musiała się z kimś do niego zwrócić... ale to jeszcze nie teraz.
– Wiesz... olej swoją partnerkę. Jeżeli nie jest wstanie chociażby tobie odpowiedzieć, to nie jest ciebie warta. Ważne że masz dwójkę pisklaków, która ciebie kocha i to jest najważniejsze. Słuchaj... – Rzekła zaczęła go jeszcze czulej lizać. – Mogę sprawić, że nieco się rozchmurzysz... mogę... – Jej łapa złapała go za jego zad i zaraz wyszeptała. – Mogę sprawić ci niezwykłą przyjemność~ –

[Błysk Przeszłości]

Mimo skromnych przejawów nabierania śmiałości, Zamącony nadal krępował się przy młodszej, ale znacznie większej samicy. Gdy tylko złapała go językiem za język cały się spiął z poczucia lekkiego wstydu i starał się wycofać niepozornie swój łeb do tyłu. Na szczeście samica szybko go puściła, a potem wraz z nią się zaśmiał, lecz nieco bardziej nerwowo.
Gdy kazała mu się zrelaksować i przytuliła go nieco mocniej, Błysk znów faktycznie nieco się rozluźnił. Chodź Noir wciąż mogła czuć, że pewna część ciała "rozluźniona" w cale nie była. Ale czemu się dziwić, smok nawet z najtwardszą wolą nie mógłby się oprzeć tym pieszczotom fundowanym mu przez tak przyjazną smoczycę jak Noir.
Ciało jedno, lecz umysł Błysku drugie. Gdy usłyszał sugestię "olania" swojej partnerki, zrobiło mu się trochę... nieprzyjemnie. Przecież... przecież mimo wszystko tak nie można. I to jeszcze żeby sama Noir o tym mówiła. Czy ona coś... sugeruje?
– Sam nie wiem... może jej się coś stało? Przecież... przecież to nie może być tak, że chciała ze mną być tylko po pisklaki... Nie to widziałem w jej ślepiach, gdy się spotykaliśmy... Myślałem, że czuje do mnie coś więcej niż tylko chęć zaspokojenia swoich potrzeb... – powoli odwrócił swój morski łeb na prawo ze zmartwionym wyrazem pyska. Nawet słysząc propozycję nie do odrzucenia, a przynajmniej dla dzikiego ciała w sumie niezbyt często mającego okazję na "wyżycie się", wyraz pyska Zamąconego ani nie drgnął w bardziej pozytywną stronę. Popatrzył się znów prosto w ślepia trzymającej go samicy i podsunął swoje obie przednie łapy na jej policzki. – Noir, czy ty... Czy ty też widzisz we mnie tylko partnera do seksu...?

[Sugestia Grzechu]

– Eh... co by ci tutaj powiedzieć... – Rzekła niepewnie, myśląc co mu na to odpowiedzieć. Rozumiała, że było mu smutno z tego powodu, jednak ciężko było na to cokolwiek poradzić. Nie wierzyła w to, że ta tak po prostu zdechła, a nawet jeśli to powinno to wyjść wcześniej czy później. Błysk jak na razie został z dwoma swoimi pisklakami, które to musiał wychowywać, jednak dla niej to one powinny być na pierwszym miejscu. Partnerka partnerką, ale to dzieci były najważniejsze dlatego dla swojego dobra i dobra swoich dzieci powinien to zwyczajnie olać.
– Słuchaj... rozumiem twój ból i przykro mi z tego powodu... ale to znaczy, że musisz teraz dbać o swoje pisklaki. Nie zmienimy tego co się dzieje z twoją partnerką, ale za to możesz otoczyć jeszcze większą opieką i miłością twoje pisklaki. Bez matki potrzebują teraz kogoś, kto ich wesprze za nią i tą osobą musisz być na razie ty. Ja wiem, że to nie jest takie proste, ale ich dobro jest najważniejsze, czyż nie? – Okryła go czule skrzydłami, aby w ten sposób wesprzeć go na duchu. – A jeżeli będziesz mieć z czymś problem, to ja ci zawsze pomogę, nawet jeżeli miało być to zwykłe wysłuchanie. Pamiętaj o tym – Lekko się uśmiechnęła i jeszcze raz liznęła go w policzek.
Kolejne słowa Mętnego mocno ją zasmuciły. Owszem może i szukała w nim opcji do zaspokojenia swojej potrzeby, ale chciała to zrobić Z NIM dlatego żeby chociaż trochę go zadowolić... mogła to zrobić z każdym innym samcem i nie robiłoby to jej różnicy, ale w tym konkretnym przypadku chciała jedynie poprawić humor samcowi..
– Nie... Widzę jedynie smoka, który byłby czymś więcej niż maszynką do robienia jaj. Smoka który otoczyłby swoją wybrankę miłością oraz uwagą, przebijając tym samym większość samców, dla których samice są jedynie szybką rozrywką. Jesteś smokiem wartym więcej, a niżeli każdy z przywódców wolnych stad. Nie poprzez siłę, status czy renomę, a dlatego, że masz dobre i wielkie serce... – Zamruczała przeciągle. – No i... seks sam w sobie nie jest zły, o ile nie opieramy na nim naszej relacji. –

[Błysk Przeszłości]

– Ja wiem, Noir, wiem, że muszę się nimi opiekować, ale sam po prostu już nie daję rady. To mnie przerasta. Po prostu chciałbym mieć kogoś, kto by mi w tym wszystkim towarzyszył i choć trochę... pomógł. Na przykład... Ciebie. – Mówił cicho, a w dodatku końcówkę z wyraźną nieśmiałością. Jakby walczył sam ze sobą w środku nad uwolnieniem swych myśli. Cała głowa dudniła mu od głosów typu: "Nie rób tego, nie rób tego, stanie się to, co zawsze", ale on nadal znajdował w sobie jakimś cudem ziarenko nadziei, że może tym razem będzie inaczej. Lepiej.
Zjechał swoimi łapkami z policzków samicy nieco niżej, przez tył szczęki po boki szyi, gdy odpowiadała mu na pytanie i rzucała w niego komplementami i miłymi słowami. W oczach Zamąconego samica mogła dostrzec z początku rosnącą radość, zarówno jak i na jego pysku. Jednak o dziwo pod koniec jej wypowiedzi do ślepi wkradła się lekka... niepewność? Zaszkliły się trochę. Uśmiech zbladł, a jednocześnie samiec ponownie w całości położył się na olbrzymce, tym razem wkładając prawy bok swojego pyska pod szczękę Noir ,gładząc jej podbródek swoim grzebieniem.
– Po prostu jestem sobą, i staram się dać światu to, czego nie... nie sądzę, że jestem warty. – rzekł cicho, a jego wszystkie łapy nieco się przemieściły i mocniej objęły ciało uroczej samicy. Westchnął krótko, trochę jakby z przygaszeniem. – Przepraszam, ale... po prostu za każdym razem, gdy ktoś mi to mówił... To, co ty. Że znaczę dla kogoś coś... więcej. Wtedy świat zaraz po tym wsmarowywał mi prosto w pysk zupełną odwrotność tych słów. – pociągnął niespokojnie powietrze nosem i zrobił krótką przerwę. Miział cały czas swoim polikiem spód szyi ogromnej wojowniczki.
– Już nawet nie potrafię siebie zmusić do myślenia, że gdy ktoś mówi o mnie dobrze, ma to naprawdę na myśli. Nawet, kiedy mówi mi to mój brat, czy Ty. Zaczynam się bać szczęścia, bo za każdym razem, gdy go doświadczam, otrzymuję od losu cios prosto w serce... – ponownie umocnił swój uścisk na ciele smoczycy, a jego łapy zaczęły delikatnie się trząść z ciągłości tego mocniejszego chwytu. Chociaż równie dobrze mógł to być po prostu czysty strach. Strach przed samym sobą.

[Sugestia Grzechu]

Wysłuchiwała jego słów początkowo w milczeniu. Jednak zrozumiała jak bardzo Mętny jest przybity tym wszystkim. Nie chciała go ranić... rozumiała jego przekaz, jednak to było za wcześnie na to wszystko.... dlatego... musiała jakoś sobie z tym poradzić...
– Rozumiem co chcesz przez to wszystko powiedzieć.... rozumiem, że pragniesz, abym została twoją partnerką. – Rzekła spokojnie i polizała go po policzku. – Jest to jednak zbyt wczesna decyzja.... nie zrozum nie jednak nie, bo wcale nie mówię nie. – Przytuliła go mocniej do siebie, mrucząc przy tym przeciągle. – Powiedźmy... zapytaj się mnie o to za 10 księżyców. W tym czasie lepiej się poznamy. Dowiemy się nieco o sobie i potem podejmiemy decyzję, dobrze... i... nie smuć się z takiej odpowiedzi. Chcę ciebie tylko lepiej poznać, bo to ważna decyzja. Dlatego... potrzebuje czasu na przemyślenie tego. Nie odmówiłam... dlatego zapamiętaj tą ważną rzecz... no i... nie mów tak, że nie jesteś czegoś wart... bo jest zupełnie odwrotnie.

[Błysk Przeszłości]

Rozluźnił nieco ścisk swych łap i zaczął nimi szurać po ciele masywnej smoczycy. Noir kazała mu się nie smucić, ale... trudno mu było sprostać jej oczekiwaniom.
– Przecież kiedyś mówiłaś, że... – Rzekł cicho, ale nie dokończył. Doskonale pamiętał jak dość dawno temu wojowniczka Ognia wprost powiedziała, że chciałaby być jego partnerką, tak od razu. A teraz wyglądało po prostu na to, że się wahała. Dlaczego? Dlaczego wtedy się nie wahała? Bo wtedy wiedziała, że Błysk odmówi? Czy jeśli dojdzie rzeczywiście do związku (na co najwyraźniej i tak trzeba już czekać dużo czasu), to jak bardzo będzie on trwały...?
– Dziesięć księżyców... – powtórzył z dość długim opóźnieniem po niej, wtulając nadal swój łebek pod jej podbródek. Nie odmawia... Eh... ciekawe czym przez te dziesięć księżyców Zamącony zawiedzie Noir. Bo chyba Thear czymś musiał zawieść, że nagle przestała się z nim komunikować... I nie wyglądało na to, by ta komunikacja miałaby się odnowić.
Błysk cały czas kontynuował, w tym momencie już raczej masaż swoimi łapami boków Noir. Nie mógł się od tego powstrzymać, a zwłaszcza, że chyba raczej samica to aprobowała. Dorzucił do tego również ostrożne ruchy swojej głowy, ocierającej się o podgardle samicy. I tak czule trwał, nie wiedząc w sumie do końca na co powinien liczyć, i czy nawet i krótka chwila przyjemności nie pozwoli mu na rozchmurzenie się choć na jeden dzień.

[Echo Zbłąkanych]

Młody poszedł poszlajać się ze swoją nową towarzyszką. Oczywiście wybrał na miejsce przechadzki Bagno, przecież nie istniały piękniejsze miejsca na terenach wolnych stad! Młody zaglądał wszędzie gdzie się dało, aby znaleźć jakieś nowe robactwo, które mógłby zbadać, obejrzeć. Kumka, ułana do nieprzytomności siedziała na głowie naszego bohatera, kumkajac pod niebiosa. Mara, bardzo nieszczęśliwa, szła za gamoniem, osiągając się, i próbując nie ubrudzić swojego lśniącego futra, i co gorsza, nie zamoczyć!
–Ze wszystkich miejsc na spacer wybrałeś akurat tą dziurę... tu jest mokro, ciemno, i brudno, zaraz pewnie pobrudzę futro... i jeszcze to paskudne żarcie nie chce się zamknąć ... zaraz chyba jej pomogę.. – narzekań Mary w głowie Świetlika nie było końca. Młody tylko się roześmiał.
–Tu jest przecież pięknie! Patrz ile przyrody dookoła! Tyle różnych zwierząt, zapachów , roślin, wszystko do zbadania! – nie przestawał się zachwycać młody.
Mara skwitowała jego entuzjazm cichym, nieszczęśliwym pomrukiem. Nienawidziła tego miejsca, ale przecież nie mogła tego jełopa zostawić samego.. od razu się wpakuje w jakieś tarapaty, tego by nie zniosła...

/Mirri

[Ślepa Sprawiedliwość]

Mirri, wracając z wycieczki do drzewa proroka, trochę się pogubiła, gdy próbowała wydostać się z Dzikiej Puszczy. Las wyrzucił ją na krótką polanę, która niespodziewanie przeradzała się w bagno. ~No to nieźle się wpakowałaś~ zganił ją Pan Marcel i miał w tym trochę racji, gdyż pisklę nie miało pojęcia, w którą stronę mogłaby wrócić do obozu. Hmm... ale z drugiej strony... bagienko! Pobiegła na łeb na szyję w stronę trzęsawiska, potykając się kilkukrotnie i omal nie wypuszczając kompana z pyszczka. Wturlała się prosto do płytkiej kałuży z głośnym pluskiem. Mmmm... błotko! Jeśli nie wygląd, to na pewno odziedziczyła po Tacie Pyzatym wielką miłość do taplania się w błocie. Pan Marcel też by się trochę pobrudził, ale raczej nic mu by się nie stanie – może umyłaby go później jakimś magicznym deszczykiem, jak to robiła Imbirka. Hę? Mirri wydawało się, że słyszy znajomy głos. Czyżby los był dla niej aż tak łaskawy? Rozejrzała się i zauważyła jak wujek Echo przechadzał się w pobliżu, a zanim podążała jego olbrzymia towarzyszka, wyglądająca, jakby z każdym krokiem próbowała wyminąć krowi placek. Nie dość, że był to ktoś z Ziemi, to jeszcze z rodziny! Och jak wspaniale! Już nie musiała się bać, że nie wiedziała jak stamtąd wrócić do domu. Przydreptała do Błędnego i jego pumy, patrząc na nich obojga rozpromienionymi oczkami, a na jej pyszczku można było zobaczyć szeroki uśmiech i trzymaną w złocistych ząbkach marchewkę.
– Cześć wujku Echo! Cześć Maro! – przywitała się, kładąc Pana Marcela sobie na grzbiecie.
– Nawet Wujek nie wie, jak ja się cieszę, że Wujka tu widzę!