Ołtarz Erycala

[Dymiące Zgliszcza]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zorientował się po chwili, że została z tyłu, więc odwrócił się, by zapytać, czy chce, by zwolnili tempo, ale smoczyca już mówiła i Zgliszcza musiał słuchaj z rozdziawioną gębą.
Dużo nowych informacji zalało jego umysł, a złote oczy, jedno większe, drugie mniejsze, obserwowały zszokowane wybuch towarzyszki. Kilka razy zamykał i otwierał paszcze, chcąc coś powiedzieć, lecz powstrzymując się, póki samica nie skończyła. Była nieco przerażająca, gdy zaaferowana udzielała mu odpowiedzi, o którą się tak nieodpowiedzialnie prosił.
A więc Cień dalej istniał. Dymiącego ta informacja ani grzała, ani ziębiła, nigdy nie miał żadnego definitywnego stosunku do tego stada, wyjąwszy pewien okres czasu, lecz wtedy też nie chodziło o nienawiść, tylko interes. Prawda, posługiwali się wtedy argumentami, dotyczącymi pewnych ideologicznych kwestii, lecz koniec końców zdobyli, co chcieli i Zgliszcza zapomniał, że plemię Cienistych w ogóle istniało. A tu proszę. Nie tylko istnieli, ale też czuli się pokrzywdzeni, a przynajmniej smoczyca siedząca przed nim. Miało to sens, nie mógł zaprzeczyć. Na jej miejscu też pewnie czułby nienawiść, było to normalne.
Cień nie tylko miał się dobrze, ale też dostał swą zemstę, gdy go nie było. Hm, pewnie dlatego ceremonie nie odbywają się już tam, gdzie zwykły. Wojownik mentalnie skarcił się za niezauważenie tego.
Przysiadł na tylnych łapach i zmierzył smoczycę złotym, już dużo poważniejszym spojrzeniem.
– Rozumiem – rzekł ostrożnie, grzebiąc wskazującym szponem w ziemi pod łapami. – Przepraszam, że zapytałem, ale szczerze nie miałem o tym wszystkim pojęcia. Można powiedzieć, że mnie wyrzucono. Sam się wyrzuciłem, właściwie. Więc nie było mnie tu, by bronić tej ziemi, którą nam odebraliście. Ech... Chciałbym powiedzieć, że... słusznie, że odbiliście, co wasze, ale... Wiesz, że nie mogę. Wciąż jestem Wodnikiem, a raczej znowu, więc... – Rozłożył łapy w nieco teatralnym geście i wzruszył barkami. Cóż mógł jej powiedzieć? Że przeprasza za to, jak wyszło? Nic jej to nie zwróci, zresztą, był pewien że Cieniści odpłacili się Wodzie pięknym za nadobne. Skoro samica mówi, że zabrano Wodzie połowę terenów, to znaczy, że odzyskali więcej, niż jego stado faktycznie im zabrało. Poczuł ukłucie znajomej winy. On uciekł, zostawił z tym wszystkim Fena. Może dlatego biały jest teraz taki... sztywny.
Podrapał się prawą łapą w okolicach rogu, niepewny, co teraz powiedzieć. Uśmiechnął się trochę nieśmiało i znów parsknął, zadymiając okolicę.
– Naprawdę mi przykro, ja... – zagubił się w wypowiedzi, a raczej natrętna myśl przerwała jego słowa, sprawiajac, że zmarszczył czoło i zastanowił się nad czymś usilnie. Coś w wypowiedzi smoczycy zwróciło jego uwagę i nie dało spokoju.
– Em... Co to znaczy chędożyć? –

[Infamia Nieumarłych]

Jego wyjaśnienia nie interesowały jej zanadto, ale och, w całej swojej łaskawości raczyła mu nie przerwać, chociaż to jak się jąkał działało jej na nerwy. Nie znosiła takiej pewności w głosie rozmówcy, wolała, gdy ten mówił do rzeczy, nawet jeśli ona sama miała problemy z zapanowaniem nad emocjami i tempem wypowiedzi. To, że było mu przykro wcale jej nie uspokoiło, bynajmniej – to, że okazał słabość tym wyznaniem sprawiło, że parsknęła nerwowo krótkim, wymuszonym śmiechem.
Zaraz... Co?
– Eeeee... – Zmrużyła czoło, cofając lekko łeb do tyłu. – Ty tak na poważnie?
Pytanie było szczere i potrzebowała kilku chwil, by faktycznie udzielić odpowiedzi. – Wulgarne określenie na przedłużanie gatunku. – Wyjaśniła jakże naukowo, a jej głos nawet się uspokoił, jakby to jedno pytanie zupełnie zbiło ją z obecnego toku myśli i sprawiło, że zapomniała o tym co wydarzyło się kilka chwil temu. I że powinna nadal być rozjuszona, chociażby dla podtrzymania reputacji!
– Wychowywano ciebie w celibacie, czy o co chodzi? – Teraz przyszła pora na to, by ona zadała szczere pytanie, chociaż ewidentnie brzmiała w nim nuta kpiny. Nie rozumiała, jak można nie znać jakiegoś wulgaryzmu. Pff. Typowy Wodny.

[Dymiące Zgliszcza]

Potwierdził, że on tak na poważnie energicznym skinięciem głowy i poczekał na odpowiedź, a gdy ją otrzymał, odwrócił wzrok i zaśmiał się nerwowo, machinalnie rozgrzebując szponami prawej łapy ziemię. CO za wstyd...
– Aaa... Haha. No tak, ee... – wydukał, patrząc wszędzie, tylko nie na samicę i przymrużając ślepia różnej wielkości. Skąd miał wiedzieć? Nikt go nigdy nie nauczył wulgaryzmów. Znał słowo "cholera", bo chyba zasłyszał je od Remedium, ale nic poza tym. Samo znaczenie nowego słowa nie było mu całkiem obce, ale jednak wciąż nieco tajemnicze.
W tym zażenowaniu umknęła mu zmiana tonu towarzyszki. Po chwili zreflektował się i spojrzał na nią, gdy ona z kolei zadała pytanie.
– Eee... Chyba nie? Właściwie to nie wiem. U nas się raczej nie rozmawia na takie tematy z pisklakami, a już na pewno nie używając brzydkich słów. – Skwitował wypowiedź wzruszeniem barków. Faktycznie, nikt mu nigdy nie powiedział... Tego. Nikt mu nie wyjaśnił. Jak przyszło co do czego, polegał na instynkcie, który go nie zawiódł. Chyba. Nie dostał informacji zwrotnej, więc nie mógł być pewien.
– Chociaż... Kiedyś z przyjaciółką uczyliśmy córkę Uzdrowiciela walki. I ustaliliśmy, że samce mają pały, a samice dziuple. Chociaż niektóre samice też mogą mieć pały. Jest to dla mnie trochę niejasne, ale do tej pory niezbyt potrzebowałem tej wiedzy. I właśnie tamta rozmowa była jedynym, co zostało przy mnie powiedziane na głos o... chędożeniu. – Potrząsnął łbem i spojrzał w niebo, rozpaczliwie szukając drogi wyjścia z bagna, w które teraz sam się zapędził.
– Przepraszam, że to powiedziałem. Możemy wrócić do tego, że chcesz nas wymordować za ten napad na Cień? Proszę. –

[Infamia Nieumarłych]

Ach, czyli wychowywali pisklęta na porządne smoki? Cóż, w Pladze niejednokrotnie zdarzało się, że nowowyklute młode miało okazję w ramach pierwszego słowa po narodzinach usłyszeć wulgaryzm. Zachwyt nad cudem narodzin, tak, zdecydowanie. Łezka się w oku kręciła.
Słuchała go, ale bez zainteresowania – anegdotki nigdy nie były czymś, czego lubiła słuchać. Nie obchodziło ją życie innych smoków – no, z nielicznymi wyjątkami. Z tym że do tych wyjątków zdecydowanie nie zaliczał się nikt spoza Plagi, więc Dymiący niepotrzebnie strzępił sobie jęzor. Mahvran nadal stała kawałek przed nim, nie czuła się bowiem na tyle swobodnie by siadać. Mimo, że była czarodziejką i zdarzyło jej się walczyć dosłownie w pozycji leżącej, z łbem ułożonym wręcz do snu, to instynkty nakazywały jej utrzymywać postawę pozwalającą na jak najszybsze działanie fizyczne.
– Fascynujące. – Podsumowała jego historyjkę z dzieciństwa, bez wątpienia sarkastycznie, po czym zastanowiła się przez moment nad jego pytaniem. Patrzcie go, jaki grzeczny. Gryzło się to z jej ogólnym wyobrażeniu o typowym smoku Wody, śmiertelnym przeciwniku. Czy to zmieniało jej światopogląd? Nie, co najwyżej jeszcze bardziej podjudzało.
– Mam ci streszczać teraz całą historię tych cholernych stad sprzed ostatnich cholera wie ilu księżyców? – Zapytała, nie do końca rozumiejąc pytanie, bo coś jej mówiło że nie prosił o dalszą relację z jej własnych odczuć, tylko o czyste, suche fakty. Ale jeżeli tak faktycznie było, to musiał w jakiś sposób zasłużyć na to, by marnowała na niego więcej śliny. Powoli robiło jej się sucho w gardle.

[Dymiące Zgliszcza]

Zbył sarkastyczny komentarz wzruszeniem barków. Wciąż tu była, prawda? Mogła odlecieć w każdej chwili, a jednak siedziała i prowadziła z nim tę, dość głupią, konwersację. Interesujące.
Przekrzywił łeb, obserwując jej mimikę.
– Nie było mnie tu dwadzieścia księżycy. Wcześniej przez jakiś czas byłem... poza obiegiem informacji. – Wskazał gestem swoją pobliźnioną mordę, jakby chcąc dać samicy do zrozumienia, że ma to coś z tym wspólnego. – Jakbyś mogła streścić, nie odmówię. Najważniejsze wydarzenia. Może być z sarkastycznym komentarzem. – Nie zdołał powstrzymać łobuzerskiego mrugnięcia, tym większym okiem i wesołego uśmiechu.
Zdał sobie sprawę, że nie zapytał, jak ma na imię. Ona też nie zapytała. Spotkali się, ona pełna złości i on, już zbyt zmęczony życiem, by mieć jakąś złość. I rozmawiali. O chędożeniu. Zaśmiał się cicho, chrapliwie, na tę myśl.
– Chyba, że nie działo się nic wartego twojej uwagi, Cienista. Interesuje cię coś poza własnym stadem? – zapytał, tonem ciekawskim, konwersacyjnym, brzmiącym wyraźnie w warkliwym głosie. – Nie obrażaj się tylko, nie sugeruję, że jesteś ignorantką. Mnie też mało co interesuje. Byłem Przywódcą, gdy podnosiliście się z dna, a nic nie wiedziałem. –

[Infamia Nieumarłych]

Aż ją zaciekawiło to, że z jakiegoś powodu samiec zniknął na tak długi okres czasu i już-już była gotowa podpytać o więcej, ale ugryzła się w język. Nie, nie pokaże mu ani krztyny zainteresowania ze swojej strony. Była na to zbyt dumna.
– Oh, interesuje. Ale nie w sposób, w jaki mógłbyś tego chcieć. – Odparła chłodno, bo i faktycznie, to co działo się w innych stadach generalnie znajdowało się w rejonie jej zainteresowań. Ale jej zaintrygowanie były w stanie pochwycić tylko negatywne informacje, sukcesy i kolejne zawierane związki czy narodziny nowych pokoleń zdecydowanie się do tego nie zaliczały. Wojny... Też nie jakoś przesadnie, o ile Plaga nie brała w nich udziału. Chyba, że ktoś w jakiejś zginął, a ona miała z delikwentem porachunki. Tak, wtedy była zainteresowana i aż chciała usłyszeć więcej.
– Nie jesteśmy już Cieniem, nie oficjalnie, tylko Plagą. – Naprostowała. Tytuł "cienistej" nie był błędnym bowiem wszystkie zasady, ziemie, tradycje oraz kodeks były identyczne jak niegdyś, a i sama nazwa Cienia nadal była dla nich, poniekąd, na wyłączność. Ale znano ich teraz jako Plagę, to niech i samiec się doedukuje. – Streścić to ci mogę, czemu by nie, ale daj mi powód dla którego mam strzępić język. Albo zapłać.
O, i tutaj pies pogrzebany, bowiem Mahvran absolutnie nie zamierzała pomagać za darmo i wręcz wysunęła do samca nadgarstek skrzydła, jakby czekając aż podaruje jej kilka kamieni szlachetnych. No, dawajże!

[Dymiące Zgliszcza]

Parsknął, po raz pierwszy przybierając lekko drwiący ton, podobny do tonu towarzyszki.
– A skąd wiesz, w jaki sposób chcę? – Pytanie zawisło w powietrzu, a samiec przekrzywił łeb. Szkoda, że Mahvran nie zapytała. Historia wygnania Dymiącego na pewno mieściła się w jej definicji interesujących zdarzeń. Nie to, że byłby skłonny dzielić się wspomnieniami, a przynajmniej ich pełną wersją.
– Plaga... Ładnie. Idealnie leży w pysku, to słowo – odparł, skupiając wzrok na dołku, który zdążył wykopać szponem. – Brzmi trochę, jakbyście roznosili choroby, ale ciekawie. – Ponowne mrugnięcie, wsparte nieco bezczelnym uśmieszkiem. Z jednej strony pyska Wojownika, gdzie zdeformowana warga odsłaniały kły, zaczęła unosić się strużka dymu.
Gdy zapytała o zapłatę i wyciągnęła ku niemu skrzydło, zaśmiał się szczekliwie.
– No co ty. Jestem biedny jak szczur. Wspominałem, że byłem na wygnaniu niemal pół życia? Do tego jeszcze kilka chwil temu byłem ślepy. Nie zapłacę ci, Cienista, a przynajmniej nie kamieniami. Przyjmujesz inną walutę? Dobre słowo, na przykład? Raczej nie jestem w posiadaniu informacji, które byłby ci przydatne, więc się nie wymienię. –
Przekrzywił łeb, wpatrując się w samicę i zastanawiając, co mogłoby przekonać ją do opowieści. Czy on jej właściwie potrzebował? Raczej nie, ale podobała mu się ta rozmowa i chciał ją kontynuować. Poza tym, dałby sobie uciąć łapę, że Cienista opowiada świetne historie, miała gadane i nie bała się mocnych słów.
– Mogę ci oddać swojego pierworodnego, jak lubisz pisklęta – zasugerował, unosząc łuki brwiowe, a srebrne blizny zamigotały blado. Ton miał poważny.

[Infamia Nieumarłych]

Na jego nie do końca retoryczne pytanie odparła tylko fuknięciem zirytowanej kotki. Nie zamierzała ciągnąć tematu, wolała ucinać je raz za razem, niczym linki. Ciekawiło ją to, czy w pewnym momencie zdoła wyprowadzić samca z równowagi. W sumie, gdyby go lekko popchnęła do użycia siły, podjudziła, zachęciła do zaatakowania... Tak, to byłby dobry pretekst by zatopić w nim magiczne szpony. Zakaz walk z jakim użerała się przez trzy księżyce sprawiał, że jej magia chciała ją niemalże rozerwać od środka, błagając o możliwość wyżycia się na kimś. Kamienie w środku lasu nie zapewniały wystarczających dawek adrenaliny.
– Roznosimy. – Mruknęła cicho, bardziej do siebie, niż do samca, ale nie ciągnęła tego dalej. Jego uśmiech i mrugnięcie jedynie ją zdenerwowały, co pokazała lekkim obnażeniem onyksowym zębisk. – A od kiedy to wygnanie musi równać się z ubóstwem? Co to, kamieni szlachetnych poza tymi terenami nie ma? Uwierz mi, są cholernie wręcz dużo, miałam okazję wielokrotnie pozwiedzać. Także to, że nie masz już ani jednej błyskotki przy duszy pokazuje jedynie, jak bardzo uzależniony jesteś od bycia tutaj i wśród swojego stadka.
Och, udało jej się go za coś chwycić i obrazić! Tak, humor lekko jej się poprawił, co widać było w tym jak jej czarne ślepia rozbłysły, jeszcze intensywniej odbijając światło słońca. Zakołysała się lekko. – Nie znoszę piskląt. Ale możesz mi go oddać tak czy inaczej, jak będę głodna to skorzystam. – Odparła, zwilżając popękane wargi jęzorem. – No to słabo, czerwony. Nie masz kamieni, mięsa pewnie też nie, informacji, ani intelektu. To po co mam tracić na ciebie czas? – Pytanie było retoryczne, bowiem Mahvran, zaiste tracąca resztki zainteresowania, po prostu odwróciła się i ruszyła z powrotem w dalszą drogę, chcąc wrócić na ziemie swojego stada. Jak dla niej to rozmowa mogła się na tym zakończyć, bo towarzystwo Dymiącego już zdążyło ją wykończyć na dzień dzisiejszy, ale mimo wszystko pozostawała czujna. W razie, jakby znudziły mu się szarmanckie mrugnięcia oczkiem i postanowił jednak zaatakować.
Och, chciałaby, by to zrobił.

[Dymiące Zgliszcza]

Wpatrywał się w samicę z szerokim uśmiechem, chłonąć każde parsknięcie, drwinę i wyszczerzenie zębów. Och, jak on za tym tęsknił! Nic o śmierci, nic o zdradzie, nic o stracie. Czysta interakcja, niepodszyta niczym. Wątpił, by Cienista czerpała z konwersacji tyle radości, co on, ale cóż. Tkwiła w niej wciąż.
– Nie byłem w stanie emocjonalnym pozwalającym na gromadzenie bogactw – wyrecytował niewinnym tonem, mrużąc złote oczy. Zauważył, że zęby smoczycy były ciemne, dziwne. Jak cudownie było znowu zauważać! – A Ty nie jesteś uzależniona, Cienista? Ile czasu spędziłaś poza Plagą? Sama? – Czuł, że drąży w czułe miejsca, pewnie niepotrzebnie i nieodpowiedzialnie, ale i tak to robił. Był w nastroju, by kusić los.
Dymiącego trudno było obrazić, zwłaszcza najeżdżając na stado. Nie był już tak przywiązany do Wody, jak kiedyś. Wrócił z innych powodów, wśród nich nie była wierność społeczności.
Kuszony los znudził się chyba jego towarzystwem, bo zaczął się oddalać, a Dymiący nie zamierzał na to w tym momencie pozwolić. Ignorował wytrwale obrazy jego inteligencji, ignorował komentarz o pisklęciu. I tak go nie miał, więc nie ma co płakać nad zjedzonym pisklakiem, który nie istnieje. Nie zważał na to, bo tyle musiał zapłacić za jej towarzystwo. Ona zresztą rzucała pustymi obelgami, a za nimi nie stało nic oprócz zwykłej potrzeby bycia niemiłym. Ona nie wypominała mu win, bo ich nie znała. Dymiący nie chciał jeszcze wracać do świata, w którym każdy znał jego winy.
Pozwolił, by smoczyca go wyminęła i oddaliła się kawałek, potem też się odwrócił i doskoczył do końca jej ogona, by złapać go łapą i pociągnąć. Nie mocno, nie na tyle, by zadać ból, nawet. Tylko po to, by poczuła.

[Infamia Nieumarłych]

Szeroki uśmiech samca tylko bardziej ją denerwował, bo czuła się tak, jakby ją opluwano – jakby jej frustracja i generalne złe samopoczucie faktycznie go bawiło, a to nie mogło się dobrze skończyć. Wywerna kołysała się nerwowo, stukała szponem o podłoże, jakby balansowała na granicy między – atakować, nie atakować?
– Och, więcej niż ty. – Odparła zimno, co... Nie było do końca prawdą. Wszystkie wyprawy, na jakich była poza barierą zdecydowanie nie dawały wyniku dwudziestu księżyców jakie zaliczył Dymiący, co najwyżej składały się na jeden. Ale Mahvran zdecydowanie nie uważała się za uzależnioną od życia w stadzie, wolała zawsze trzymać się na uboczu i obserwować. Nie licząc kilku konkretnych wyjątków, w których faktycznie skupiła na sobie całą uwagę. Przeważnie przez umieranie.
Ale tak, koniec końców wyglądało na to, że duma zabroniła samicy przyznać, że w gruncie rzeczy nie zostawiła nigdy stada – wolała więc skłamać.
Odchodząc dostrzegła jakiś ruch za sobą, kątem oka. Ruch czerwonołuskiego ogona, wskazującego na to iż jego właściciel postanowił jakoś zareagować. Nie do końca w taki sposób, w jaki oczekiwała – chwycił ją bowiem tylko za ogon. Wystarczyło to jednak aby drzemiąca w jej ciele, niestabilna magia załopotała o jej klatkę piersiową niczym uwięziony ptak i zawisła w powietrzu, sprawiając że atmosfera zgęstniała do nieprzyjemnych wartości. Czując jak samiec ciągnie ją lekko za koniec ogona spróbowała nim trzasnąć, licząc że przy okazji zwieńczające tę część ciała kolce nieco poranią smoka. Zadziałały instynkty – i resztki cywilizowania rozprysły się niczym kryształowa figurka, bowiem łuski na ciele wywerny zjeżyły się niemalże niczym u jej ojca, pysk rozdziawił, odsłaniając czarne, obklejone śliną wnętrze, a prawe skrzydło odbiło się od ziemi. Chciała trzepnąć nim samca prosto w łeb i pewnie do tego dojdzie, chyba że ten wykona unik. Nie miała pewności co do tego, jak jej zwinność miała się do jego własnej, ale zaraz się pewnie przekona.

[Dymiące Zgliszcza]

Gęstniejąca od gniewu Cienistej atmosfera umknęła Wojownikowi. Jego ruch był czysto zaczepny, trochę pisklaczy, nie miał być odebrany jako agresywny. Najwyraźniej jednak został, co Zgliszcza odczuł, gdy skrzydło towarzyszki trzepnęło go w łeb i ugodziło w łuk brwiowy, zostawiając po sobie ból i zapewne guza potem. Ogon też musiał puścić, bo ukłuły go kolce, pokrywające go, jakby złapał za jeża. Potrząsnął łbem i cofnął się, ustępując pola. Chwilowo.
Wpatrywał się teraz w czerń, jaką przedstawiał sobą rozwarty pysk samicy, sam minę miał nieco głupawą.
Przysiadł na tylnych łapach, unosząc przednie w górę w geście poddania się.
– Za to uderzenie – zaczął powoli, już nie tak bezczelnie uśmiechnięty, ale w jego złotych oczach wciąż błyszczały iskierki rozbawienia. – Zdecydowanie jesteś mi winna historię. Chciałem tylko porozmawiać, a ty mnie uderzyłaś. – Teatralnym gestem dotknął guza, mrużąc ślepia i wzdychając z boleścią.
Było to w oczywisty sposób nie fair wobec Mahvran. Zaznaczyła wyraźnie, że nie jest zainteresowana dalszą konwersacją, a on nalegał. Naruszył też jej nietykalność cielesną, miała prawo oddać. Z drugiej jednak strony, krzywdy jej nie zrobił. Ona jemu tak. A jakby trafiła w oko?
– Chyba, że... Wolisz walczyć? Wydajesz się chętna do mordobicia. – Kolejne mrugnięcie, kolejny uśmieszek. Może Dymiącego też korciło, by się rozerwać i stąd to zainteresowanie Cienistą? Na zakazanej mordzie samca nie było znać ani gniewu, ani jakichkolwiek negatywnych emocji, a drgająca strzałka na końcu ogona zdradzała podniecenie, jak przed walką.

[Infamia Nieumarłych]

Zamknęła pysk i z trudem ukryła chęć uniesienia kącików pyska w kpiącym uśmiechu, gdy jej skrzydło trafiło w cel. Nie zabiła go – cholera, mogłaś się bardziej postarać – ale przynajmniej uszkodziła nieco łuk brwiowy. Kilka kropel krwi to zawsze coś, na pewno lepsze od braku jakiegokolwiek efektu. Przynajmniej Wodny ją zapamięta na przyszłość. W końcu. Chyba, że znowu go wygnają z jakiegoś niejasnego powodu.
– Nie każdy lubi rozmawiać. A ty zatrzymałeś mnie drugi raz. – Odparła, błyskając koniuszkami zębisk i zlizując czarną, gęstą ślinę ściekającą spomiędzy warg. Jego sugestia zdawała się ją w końcu zaintrygować, bo schowała zębiska i przekrzywiła lekko łeb w prawo, niczym zaciekawione szczenię, chociaż w ciemnych, pozbawionych białek ślepiach lśniło coś co zdecydowanie nie przypominało uroczego pieska.
– Stoi. Jak wygrasz to odpowiem ci na dowolne trzy pytania, zakładając że nie będą dotyczyły strefy prywatnej mojego stada i mnie. Jak przegrasz, to zyskasz jedynie dodatkowe blizny. – I uniosła lekko łuk brwiowy, czekając na jego odpowiedź. Zgodzi się, nie zgodzi? Zaraz się okaże.

[Dymiące Zgliszcza]

Obserwując śliniącą się smoczycę, Dymiący uniósł łuki brwiowe, co zaskutkowało bólem w miejscu, w które go uderzyła.
– Proszę cię – parsknął, opadając z powrotem na przednie łapy i owijając je ogonem. Poruszył barkami, rozluźniając je i napinając potężne mięśnie. – Jakbyś naprawdę nie chciała uczestniczyć w tej rozmowie, to byś odleciała. Albo zrobiła mi większą krzywdę, niż nabicie guza. – Kusisz los, kusisz, Dymiący. Cienistej w końcu skończy się cierpliwość i możesz to przypłacić czymś więcej, niż tylko małym kuku. Nawet, jeśli nie zaatakuje cię osobiście, stoi za nią stado nie nastawione do Wody przyjaźnie, przynajmniej z tego co mówiła. Jej pobratymcy nie machną łapą i nie zignorują napastowania rodaczki.
Zmierzył oceniającym wzrokiem figurę Mahvran, szukając przydatnych informacji. Nie miała postury Wojowniczki, raczej Łowcy, jeśli już. Najgorszy scenariusz był taki, że walczyła magicznie. Zgliszcza nie ustępował pola Czarodziejom, ale wciąż zdecydowanie wolał uczciwą walkę na kły i szpony.
– Teraz sprawiłaś, że chciałbym wygrać tylko po to, by zyskać odpowiedzi na Twój temat – rzekł, grając na czas, wciąż wpatrując się w towarzyszkę intensywnie. – Na przykład: jak masz na imię, żebym nie musiał zwracać się do ciebie "Cienista" – dodał niewinnie, coby nie pomyślała, że chciałby zapytać o coś niestosownego. Bo nie chciał.
– Poza tym... Trzy pytania? A co, jeśli moim pytaniem będzie: "Czy mogłabyś opowiedzieć mi o tym, co działo się w tych okolicach przez ostatnie dwadzieścia księżycy?" Chociaż nie... – Uniósł łapę do pyska i podrapał się w brodę w geście teatralnego zastanowienia. – Wtedy mogłabyś po prostu powiedzieć nie. Wciąż, trzy pytania to trochę mała nagroda, jeśli istnieje możliwość stracenia, dajmy na to, kończyny w walce z tobą, Cienista. –

[Infamia Nieumarłych]

Ależ jej się trafił uparty towarzysz dnia. Prawa część pyska wywerny wygięła się w nieładnym, asymetrycznym grymasie. Dymiący przypominał jej zabójczo wręcz Nepharrara, również smoka Wody, który wprost uwielbiał molestować ją za młodu. Miała pecha do samców, albo Wodnych w ogólnym kontekście. Nie była pewna.
– "Cienista" w żadnym wypadku mi nie przeszkadza. – Uśmiechnęła się krzywo, nieprzyjaźnie, a imienia jak nie wyjawiła na początku, tak nie zamierzała i teraz. Chociażby tylko po to, by Zgliszczom zrobić na złość. Zwłaszcza, że ona znała jego imię dzięki temu, że Nepharrar pięknie sypnął informacjami wiele księżyców temu. Miała więc tą – ku błogiej nieświadomości czerwonołuskiego – małą przewagę nad nim, ale nie zamierzała jeszcze ujawniać swoich kart, tylko czekała na odpowiedni moment.
– To możemy walczyć dla samego faktu walki, wszystko mi jedno. – Wzruszyła barkami niedbale, kołysząc ogonem. Skoro samiec nic nie chciał... A, poprawka, nie chciał bawić się w trzy pytania. Ale może będzie miał jakieś inne życzenia. Nie pytała o to wprost, bo nie chciała wpakować się w coś, czego by potem żałowała, więc nie podsuwała mu żadnych sugestii. Mogli się zlać po pyskach dla czystej przyjemności – bez wątpienia miała przed sobą wojownika, wskazywała na to chociażby jego postura, więc mogłoby być ciekawie.

[Dymiące Zgliszcza]

Przewrócił oczami i uśmiechnął się ironicznie, choć blizny mogły to zniekształcić. Nawet imienia nie chciała mu zdradzić. Co by jej szkodziło? Przecież nic na tym nie traciła. Zgliszcza zdołał już się przekonać, że miano, zwłaszcza te wybrane już w dorosłości, wiele mówi o smoku. Na przykład, czy jest kuszącym los idiotą, który wybiera groźnie brzmiące imię dla reputacji, a potem żałuje, bo ten zlepek słów staje się przepowiednią.
W każdym razie, chciałby wiedzieć, jak towarzyszka się nazywa. Im bardziej nie chciała mu zdradzić niczego, pewnie ze zwykłego uporu, tym bardziej był jej ciekawy.
– Bez sensu. Na pewno masz piękne imię. "Cienista" trochę cię redukuje do zwykłego smoka w szeregach stada, nie uważasz? – zauważył, poprawiając skrzydła na grzbiecie.
Walka dla samego faktu, hmmm... Kuszące, chociaż Zgliszcza wolałby jednak coś ugrać, skoro została przed nim wcześniej postawiona taka możliwość. Informacje, historie, cokolwiek. Byleby w jakiś sposób wygrać z samicą, nie tylko w samej walce.
Przekrzywił łeb, wlepiając ślepia różnej wielkości w jej.
– To w takim razie, skoro jesteś chętna, by walczyć dla samego faktu... Walczmy. Jeśli wygrasz, to twoją nagrodą będzie zwycięstwo. Jeśli wygram ja, odpowiesz mi na jedno pytanie, ale zupełnie dowolne, bez ograniczania, czego ma dotyczyć. – Uśmiechnął się serdecznie, prawdziwa wesołość błyszczała w jego oczach. – Tylko czy masz wystarczająco honoru, by w razie czego dotrzymać słowa... –

[Infamia Nieumarłych]

Wydęła lekko nozdrza w zastępstwie drwiącego uśmiechu. Piękne imię? A możliwe, nigdy tak na to nie patrzyła, ale nie zamierzała też ulegać takiej prostej zagrywce. Imiona miały dla niej minimalne znaczenie, zwłaszcza te śmieszne, dwuczłonowe podróbki, ale nie zamierzała go zdradzić właśnie ot tak, o, dla zasady. Jak małe dziecko.
– Ależ ja jestem zwykłym smokiem w szeregach stada. – Zaklaskała cicho jęzorem, bo to w sumie było prawdą. Kiedyś była uzdrowicielką i wtedy była minimalnie wyżej od reszty, ale to było dawno temu. Zrezygnowała z babrania się w ziołach na rzecz zabijania i to pasowało jej znacznie bardziej – nawet, jeśli ranga czarodzieja pozbawiała ją jakiejkolwiek, szczątkowej chociaż wyjątkowości. Której mimo wszystko trochę jej w życiu brakowało.
– Aha, czyli ja ugram co najwyżej widok twojego nieprzytomnego, walącego się w błocie ciała, a ty chcesz dostać odpowiedź na jedno pytanie? Nie ma tak dobrze. W porządku, udzielę jednej odpowiedzi, ale jeżeli ja wygram to oddasz mi swój kieł. – No, typowa materialistka. Lubiła kolekcjonować zęby, rogi, łuski, czaszki, co tylko się dało. – A kwestia honoru wyjdzie z upływem czasu. Żadne ewentualne przysięgi ciebie nie upewnią, jak mniemam. To jak?
Biedak nie wiedział jeszcze, że dla Mahvran honor był zwyczajnie śmieszny.

[Dymiące Zgliszcza]

Pokręcił głową, już konsekwentnie postanawiając brnąć w pochlebstwo.
– Na pewno nie jesteś. Nie byłaś już wtedy, gdy się spotkaliśmy, by rozdzielić wasze ziemię. Wiesz, byłaś jednym z moich argumentów, których użyłem, by przekonać Przywódczynię, żebyśmy na was napadli. Krzywda pisklaków. – Oblizał pysk, a jego oczy na chwilę zamgliły się, kiedy sięgnął pamięcią do tamtego wydarzenia. Nie to, że do Kaskady to przemówiło. Ją skusiły same ziemie i perspektywa zwiedzenia Cienistego skarbca. Ale on wtedy wierzył, że uratuje bezbronne pisklęta, że będzie bohaterem. Głupi szczeniak. Gdy nadarzyła się prawdziwa okazja, by okazać hart ducha – zając się stadem, które, słabe i nieliczne, zostało mu powierzone, uciekł.
Nie, nie będzie teraz do tego wracał. Z powrotem skupił uwagę na smoczycy, przestępując z łapy na łapę. Udał, że potrzebuje trochę czasu, by rozważyć jej propozycję.
– Jeśli jesteś smokiem bez honoru, twoje przysięgi i tak nic nie znaczą. A co do twojej nagrody, dobrze, jak sobie życzysz. Bardziej się już nie da zbrzydnąć, brakujący kieł nie zrobi większej różnicy. – Wyszczerzył zęby, które jeszcze posiadał wszystkie. Rozejrzał się, jakby dopiero teraz orientował się, gdzie są. Niezbyt odpowiadała mu świątynia jako pole walki.
– Może wybierzemy się na Arenę? Będziemy wtedy mogli kontynuować ten przyjemny spacer jeszcze jakiś czas – zaproponował, zamaszystym gestem wskazując kierunek, w którym mniej więcej znajdowała się Arena, jakby mówił: Panie przodem.
Dzień był piękny i Zgliszcza mógł go podziwiać. Jak można było to uczcić lepiej, jeśli nie przelewem krwi?

[Infamia Nieumarłych]

Gdy usłyszała, że była argumentem jej szpony wbiły się intensywnie w podłoże. Czuła się, jakby ją opluto i oblano kwasem. W tym momencie to ona poczuła się wszystkiemu winna – gdyby nie dała się zranić Duchowi, ten argument by nie istniał. Gdyby nie było jej wtedy nad Urwiskiem, możliwe że Dymiący straciłby kartę przetargową.
Pisklęta. Małe, a mają często największy wpływ na rozwój wydarzeń.
– Ch#jowy argument, idioto. Nawet jeżeli faktycznie mordowalibyśmy pisklęta, robili to o każdej pełni księżyca, lub wyrywali łożyska dziewicom urodzonym podczas zaćmienia słońca, to nadal nic by wam do tego. Było świetnie, gdyby wolne stada nauczyły się w końcu, do ku#wy nędzy, nie wciskać w sprawy innych stad. Albo wyrżnijcie się w końcu raz i porządnie. – I znowu puściły jej hamulce, a w głosie sączył się jad, w gardle rozbrzmiewała drażniąca chrypa.
– Nie mam ochoty na spacer. Widzimy się na miejscu, skoro tak bardzo boisz się zbryzgać krwią tą waszą żałosną świątynię. – Fuknęła, po czym po prostu rozłożyła skrzydła i wyskoczyła w górę, zamierzając dotrzeć na arenę w taki oto szybszy i wygodniejszy dla niej sposób. Nie czekała na niego; wychodziła z założenia że po prostu bęzie leciał w jakiejś odległości za nią i spotkają się na miejscu. Albo samiec stchórzy i wróci do siebie.

[Dymiące Zgliszcza]

Skrzywił się, przyjmując kolejne obelgi i potok gniewnych słów. Tyle agresji, a ciało takie drobne.
Całą wypowiedź skwitował jedynie wzruszeniem barkami, a i to pewnie nie zdążyła tego zobaczyć, bo od razu po tyradzie odleciała. Cóż. Może znalazłoby się w tym krótkim monologu coś, o co mógłby zaczepić, by być bezczelnym.
Polemizowałby, czy nic im do tego. Pomijając fakt, że oskarżenia o krzywdzenie piskląt były nieprawdziwe, przynajmniej tamte konkretne, nikt o zdrowych zmysłach i jako takim kręgosłupie moralnym nie stałby spokojnie i nie patrzył, jak gdzieś, ktoś, nawet na własnych terenach, zadaje ból istotom bezbronnym. Co robią sobie dorośli, świadomi Plagijczycy – to go nie obchodziło. Co zostało zrobione samicy, z którą rozmawiał, co spowodowało to, jak się zachowywała teraz – nie wiedział, założył jednak, że coś musiało na nią źle wpłynąć. Nie wierzył, że ktoś wychowany w grocie pełnej miłości i troski byłby teraz... taki.
No nic, wypadałoby podążyć za Cienistą. Dymiący rozłożył skrzydła i wziął krótki rozbieg, a potem skoczył w powietrze. Tęsknił za lotem.

[Sztorm]

Sztorm przybyła powolnym krokiem. Nierówny rytm niósł się echem po korytarzach Świątyni. Trójnoga smoczyca zatrzymała się przed Ołtarzem i przysiadła. Sięgnęła do swojego źródła i posłała mentalną wiadomość do posągu, jak wtedy, gdy nie mogła mówić i prosiła o powrót do zdrowia.
~ Potężny Erycalu, wspomóż swoją wyznawczynię. Okaleczono mnie na szlachetnej misji. Nie chcę jednak łapy, którą ktoś znowu zamieni w kamień. Chcę władzy nad tym kamieniem tutaj, chcę... Coś więcej. ~
Zamknęła ślepia i uniosła łeb, modląc się gorączkowo. Myślała o Kamanorze, patronie ich Stada. Personifikacji siły, woli walki, potęgi mięśni i ducha. Otworzyła serce i umysł, z mętliku myśli wysuwając pragnienie, jasne i proste. Łapa, która nie jest jej, ale działa. Zgina się i funkcjonuje. Widziała dziwne twory w grocie Remedium, słuchała opowieści Ducha o Ludziach Zza Bariery. Pójdzie tam i zdobędzie taką łapę. A gdy wróci, zapłaci drogo kamieniami szlachetnymi, żeby mogła nią normalnie poruszać.

[Administrator]

Początkowo Sztormowi Stulecia odpowiedział cisza. A potem do jej uszu dotarło ledwie słyszalne szuranie i szepty, przypominające gorączkową naradę. Jeden z głosów był zdecydowany, drugi nieco mniej pewny, a trzeci rozpraszał ich oboje. Chwilę im zajęło, by osiągnąć konsensus.
– Nie mówię "nie", ale najpierw musisz przynieść taką łapę i ją pokazać. Nie umiem pracować na ślepo. – Ostatecznie odezwał się najbardziej zdecydowany z duszków, nadając swojemu głosowi autorytarny ton. Chyba nie do końca rozumiał motywację Ognistej i to, czemu wolała mieć metal zamiast prawdziwej kończyny.