Polana

[Czerwony Świt]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Unik prosty i skuteczny, jeden z takich, jakie adept powinien opanować, gdyby był choć trochę zwinniejszy. Może kiedyś i do tego się przygotuje, ale narazie musiał polegać na swojej sile i blokach. – Nie ruszaj się przez chwilę, to zobaczysz sama. – Odpowiedział z uśmiechem na lekko złośliwy komentarz. Fakt, trochę się z Raktą droczył, ale chyba nie było w tym nic złego, szczególnie, że sama zaczęła.
Przytaknął na kolejne polecenie i już planował co zamierza. Najpierw jednak obrona, nie zamierzał wchodzić w drogę ostrym i rozpędzonym pazurom, a zamiast tego, użył ogona, jego końcówką złapał za nadgarstek łapy i z całą siłą tylnej połowy ciała szarpnął w drugą stronę. Chciał odrzucić zagrożenie jak najdalej od siebie i zrobić sobie miejsce na kolejny ruch. Wybrał już cel, kształt jego rogów nie pozostawiał mu wiele pola do manewru... Ale nikt nie powiedział, że musi walczyć uczciwie, prawda?
Zaczął od pochylenia się w stronę Rakty i ugięcia łap, żeby znaleźć się jak najniżej, pochylił łeb i wyprostował szyję, udawał, że zamierza drasnąć ją w klatkę piersiową. Gdy był już blisko, nagle się podniósł, wyprostował łapy i wycelował lewy róg w dolną, nieosłoniętą przez kość część szczęki samicy. Ciekawe co ona na taką złośliwość.

[Spuścizna Krwi]

Wyszczerzyła kły z rozbawieniem. Ogon samca owinął się dookoła jej łapy w sama porę, po pazury już zadrapały jedną z łusek. Leciutka, maleńka rysa, ale jednak coś się tam pojawiło.
– Tracisz czas na próbę okręcenia kończyny przeciwnika. Blokuj albo uderzaj z boku, to zajmuje mniej czasu, jest równie skuteczne i nikt nie potraktuje tego jako twardego bloku – podpowiedziała pancernemu. oczywiście to jego decyzja, czy skorzysta z jej rad. Jeśli obrona działała, a on lubił jej używać, to czemu by nie? Ona jednak wolała zdecydowanie prostsze rozwiązania, przy których nikt nie miał wątpliwości.
Gdy samiec zaatakował od dołu, Rakta momentalnie położyła łapę na jego szyi, tuż za czaszką. Silny ruch w dół zablokował ruch głowy Adepta do góry, dzięki czemu rogi nie mogły sięgnąć jej ciała. Smoczyca lekko odepchnęła samca od siebie.
– Dobrze, czas na coś nowego. powiedz i, czy wiesz coś na temat twardego bloku, o którym wcześniej wspomniałam? – zapytała, przyglądając się uważnie Griko. Była ciekawa jego odpowiedzi, bo kontratak raczej znał, prawda? Znał, skoro wykorzystał go przeciwko niej i niemal przypłacił to życiem.

[Czerwony Świt]

Za wolno, Pancerny sam zauważył, że na obronę są prostsze metody, ale słowa Rakty zwróciły jego uwagę na co innego, nigdy w końcu nie słyszał o twardym bloku.
Odrzucony do tyłu, potrząsnął łbem, zdecydowanie atak rogami nie należał do łatwych, a w jego przypadku, choćby skutecznych ruchów. Po takim sparingu wiedzial przynajmniej, na czym się w walce skupiać, a czego wystrzegać. Słysząc pytanie, wzruszył tylko ramionami, szczerze nie mial pojęcia, o co mogłoby chodzić, choć domyślał sie, że mogłoby to mieć związek z wykorzystaniem ataku przeciwnika na jego szkodę. – Nie wiem, nigdy o nim nie słyszałem. –

[Spuścizna Krwi]

Tak jak podejrzewała. Jednak nic dziwnego, ze Pancerny o tym nie słyszał. Twardy blok nie był czymś, co stosowano często i na pewno nie był również czymś, co mógł stosować smok znający jedynie podstawy walki.
– Jak wiesz, kontratak jest twoim atakiem w czasie, gdy rezygnujesz z obrony przed atakiem przeciwnika – powiedziała, co Griko znał w sumie z autopsji.
– Twardy blok jest natomiast sposobem na obronę. Przy jego użyciu jesteś w stanie wykorzystać atak przeciwnika przeciwko niemu, doprowadzając go do otrzymania ran przy jednoczesnym obronieniu samego siebie. To ładnie brzmi w teorii, prawda? Bronisz się, jednocześnie pozwalając, aby przeciwnik zranił sam siebie – uśmiechnęła się z lekkim przekąsem. Wiele reczy w teorii brzmi ładnie i prosto, jednak w rzeczywistości znacznie trudniej to wykorzystać.
– Jest tu jednak wiele haczyków. na przykład nie każdy atak będziesz w stanie obrócić przeciwko temu, kto cie atakuje. Poza tym ryzykujesz tyle samo, co przy kontrataku. Jeśli ci się nie uda, obrona całkowicie się nie powodzi. To ryzykowne, bardzo ryzykowne. Twoja obrona musi być po prostu lepsza niż atak przeciwnika. lepiej wykonana, dużo bardziej precyzyjna. jeśli walczysz z kimś znacznie silniejszym od ciebie, lepiej sobie darować i nawet o tym nie myśleć. Jeśli z kimś słabszym... Cóż, tu można nieco zaryzykować, chociaż nie możesz być pewny, że ci się uda. Masz jakieś pomysły na wykorzystanie twardego bloku? Podpowiem, że czasem nie różni się to tak bardzo od tego, co wykorzystujesz w walce. Nieco więcej siły i... – cóż, taka podpowiedź musiała mu wystarczyć. niech teraz ruszy głową.

[Czerwony Świt]

– Hmm. Rozumiem. – Przytaknął z aprobatą, taki sposób robienia krzywdy bliźnim wydawał się mu ciekawy i warty wykorzystania. Gdy wysluchał reszty nauki, stwierdził, że musi to kiedyś wykorzystać, oczywiście w walce z odpowiednim przeciwnikiem, na przykład z tym parszywym chochlikiem, z którym nie mógł sobie do tej pory poradzić. – ... i brutalności. Wiem chyba o co chodzi, kiedyś na polowaniu przyszło mi bić się z wilkiem, gdy rzucił się na mnie, zamiast blokować jego kły, rzuciłem całym cielskiem jak najdalej od siebie i chyba miałem szczęście. Sam nie wiem, czy chrupnęło drzewko, czy jego kręgosłup, ale w każdym razie, już nie wstał. – Rozkładając łapy wyraził swoją bezradność wobec fortuny i wilczą wobec obiektów twardszych niż kości. – Nie wiem czy pasuje, ale tyle przychodzi mi do głowy. –

[Spuścizna Krwi]

Skinęła głową. To był dobry przykład, z równie dobrym wykorzystaniem.
– Podobnie robisz, gdy próbujesz pociągnąć za atakująca łapę przeciwnika, co może wybić mu łapę ze stawu. Czarodzieje mogą zamiast tarczy stworzyć kopułę z kolcami, na którą nabije się atakujący wojownik lub stworzyć atak, który o zetknięciu się z atakiem przeciwnika wybucha, raniąc atakującego. Zastosowań jest wiele, ale granica między kontratakiem a twardym blokiem – czasem również obroną – jest bardzo cienka i łatwa do przekroczenia – przestrzegła Pancernego, dostrzegając, jak jego oczy wprost rozbłysły na myśl o twardym bloku. Sama wolała go nie stosować, bo wiedziała, że jej pech szybko doprowadziłby do jej śmierci zamiast sukcesu.
– Jeszcze jedna sprawa. Oczywiście wiesz, jak możesz radzić sobie w walce z Czarodziejami, prawda? Zaimponuj mi i powiedz, jak możesz obronić się przed ich atakami – wyszczerzyła kły, sprawdzając stan jego wiedzy. Czy miała coś do dopracowania w tym względzie?

[Czerwony Świt]

Zadowolony był z tego, że Rakta przyjęła jego przykład, inne sytuacje, o których powiedziała, wydawały mu się także interesujące... szczególnie ten z wybuchającą pułapką. Jaka szkoda, że adepta akurat maddara nie chciała słuchać. Kolejne pytanie było akurat proste. – Na różne sposoby, długi kij, albo metalowy kolec można odbić, zablokować, zbić z trajektorii, albo po prostu go uniknąć. Gorzej z płomieniami, kwasem, albo złośliwymi pnączami. Na szczęście czarodzieja można rozproszyć przez uderzenie w nos, dźgnięcie ogonem w oko, albo podcięcie łap... chociaż to także możnaby czasami uznać za Twardy Blok. – Wymienił znane mu już metody.

[Spuścizna Krwi]

Z zadowoleniem przyjęła fakt, że nie musiała zbyt wiele tłumaczyć. Słyszała, że Griko bardzo dobrze wiedział co robić, więc co było więcej do dodania?
– Pnącza możesz rozerwać lub przegryźć, ewentualnie przeciął pazurami. Ogólnie materialne ataki możesz próbować rozrywać, rozkruszać, zbijać z toru lotu czy blokować. niematerialne, jak kwas czy ogień możesz zniszczyć, rozpraszając Czarodzieja. Nawet nie musisz go dotykać. Możesz zionąć ogniem tuż przy jego głowie, to często pomaga. A przy dotykaniu, to nie musi być nic zdecydowanie silnego. Spoliczkuj delikwenta, popchnij. Nawet lekkie popchniecie pomaga, nie musi być wcale uderzeniem – podpowiedziała Pancernemu, który jak słusznie zauwazył, przy podobnych próbach wiele rzeczy mogło pójść nie tak... Ale równie dużo mogło się udać. Ten dreszczyk emocji, wprost bezcenny.
– Wydaje mi się, że tyle na razie ci wystarczy – dodała z namysłem, chociaż ewentualnie mogliby kontynuować naukę, gdyby zaszła taka potrzeba.


//raport Atak i Obrona II

[Czerwony Świt]

To między innymi miał na myśli, ale chyba nie musiał specjalnie doprecyzowywać, pokazał już, że wie o co chodzi. Choć ogniem nie ział, to splunięcie kwasem pod nogi czarownika też mogłoby wywołać chwilę paniki w jego głowie. W każdym razie, jego kolejne, choć z pewnością nie ostatnie, szkolenie już się zakończyło, a adept tylko czekał, żeby wykorzystać nową wiedzę... A gdyby tak.
Postanowił zaatakować raz jeszcze, z zaskoczenia i sprawdzić jak Rakta poradzi sobie z takim nieuczciwym zagraniem. Udał, że z jakiegoś powodu obraca się w lewą stronę, po czym, niespodziewanie zamachnął się ogonem i całą właściwie tylną połową ciała. Celował środkiem rzeczonego ogona w przednie łapy, na wysokości stawu łokciowego, chcąc jednym, silnym i szybkim uderzeniem wybić kości lewej łapy samicy z panewek i tym samym powalić ją na grunt. Włożył w cios siłę odpowiednią, żeby móc osiągnąć swój cel, ale niewystarczająco dużo, żeby połamać którąś z kości, w końcu, pamiętając jak wyglądała ich przyjacielska potyczka, nie chciałby ściągać na siebie gniewu Rakty. Chciał tylko, żeby pokazała mu, co robić w takiej sytuacji, a raczej, co sama by zrobiła.

[Spuścizna Krwi]

Atak z zaskoczenia jedno uznaliby za nieuczciwy, a inni za strategiczne rozwiązanie mające doprowadzić do zwycięstwa. Ona należała do drugiej grupy, więc nie obraziła się ani nie rozgniewała za próbę Griko. Oczywiście nie stała w miejscu czekając, aż uderzy w nią ogon smoka. Uniosła się na tylnych łapach, przednie podnosząc ponad ziemią, a gdy ogon znajdował się pod nimi, opadła na niego gwałtownie, całym swoim ciężarem przyszpilając ogon Pancernego do ziemi.
– Niezła próba – powiedziała, "za karę" nie puszczając tej części ciała ognistego zbyt szybko.
Odczekała chwilę, zanim pozwoliła mu zabrać swój ogon. Spojrzała na smoka z lekkim uśmiechem, raczej zadowolona niż rozgniewana z podjętej przez niego próby.


//raport Atak II

[Czerwony Świt]

Z uśmiechem na pysku wyciągnął ogon spod łap Rakty. Chyba nie miała nic przeciwko brudnym zagrywkom, w końcu przebiegły wojownik poradzi sobie z każdą sytuacją, nawet jeśli będzie musiał ominąć kilka śmiertelnie ważnych zasad. – Mogło być lepiej... Chyba dalej nie domagam po ostatniej naszej zabawie. – Nie żeby się żalił, albo usprawiedliwiał, ale stara rana nadal mu dokuczała. Chciałby coś z nią w końcu zrobić, ale co niby? Zioła nie pomogły, więc na pewno nie pomogą i tym razem. Chyba jedynym rozwiązaniem byłaby tu boska interwencja. – Kto mógłby mi pomóc z takim problemem? Prorok? Bo o Bogu Erycalu nie słyszałem, żeby wrócił. – Zapytał smoczycy, która na pewno wiedziała lepiej od niego.

[Spuścizna Krwi]

Spojrzała uważniej na Griko. No cóż, rzeczywiście nie był w pełni sił, ale mimo to radził sobie dość dobrze.
– Erycal nie powrócił, ale w Świątyni przy jego ołtarzu urzędują jakieś duszki. Jeśli tam pójdziesz i je poprosisz, za odpowiednią cenę zdołają przywrócić cię do pełni sił. Zazwyczaj jest to cała góra kamieni szlachetnych – powiedziała do młodszego smoka. Sama już korzystała z ich usług, chociaż zawsze zastanawiało ją, po co im w ogóle te wszystkie kamienie szlachetne. Zaś jeśli chodzi o ta inną kwestię...
– Prorok jest bezużyteczny, skoro nie wywiązuje się ze swoich obowiązków. Nawet gdybyś do niego poszedł walnąłby ci tylko pogadankę tak nudną, że sam zapragnąłbyś urwać mu łeb, żeby w końcu się zamknął – skwitowała z ponurym grymasem. Tak, nie darzyła tak zwanego Proroka ani odrobiną sympatii. Było raczej dokładnie przeciwnie. nie uznawała go nawet za proroka, bo nie było najmniejszego powodu, aby to robić? Wybór bogów? Żart, bo nie było wtedy żadnego boga, który mógłby go wybrać. Kaltarel tego nie zrobił, to był wybór Świadka przy zgodzie pana Zimy. I co to niby za Prorok?

[Czerwony Świt]

Gdy usłyszał o górze kamieni, nieco się zasępił, bo w końcu nie był, ujmijmy to, bogaty w cokolwiek, oprócz niechęci do driad i brawury, która pewnie wpędzi go w jeszcze nie jedną taką sytuację. Mimo wszystko podziękował skinieniem za informację, lepiej było mu wiedzieć dokładnie gdzie się udać, niż szukać po omacku pomocy u innych smoków, na przykład Proroka. – Nie miałem jeszcze okazji go poznać, widziałem go tylko raz, w czasie ostatniej ceremonii. – To prawda, jeszcze nie dawno nie miał pojęcia, kim jest ten cały prorok i jakie ma w ogóle zadania... Choć, tego ostatniego nadal się nie domyślał. Kontakt z bogami? Wskrzeszanie zmarłych? – W każdym razie, dziękuję ci za wskazówkę, chyba od razu polecę do tych duszków i sprawdzę, czy stać mnie na ich usługi. – Za pewne nie, ale przynajmniej dowie się, jakich kamieni konkretnie ma szukać i być może, jak je znaleźć, nie błądząc bez sensu po lasach i bagnach. Odsunął się kilka kroków wstecz i przygotował skrzydła do lotu. – Odezwę się, kiedy tylko będę w pełni sił na walkę. Tymczasem, żegnaj... Ciociu. – Ze śmiechem poderwał się do lotu, jak najszybciej, żeby umknąć z zasięgu jej pazurów i skierował się w stronę świątyni.

//zt

[Spuścizna Krwi]

Nikt nie był bogaty. Największą zagadką wszechświata było to, że miało się kamienie, ale jednocześnie tak naprawdę już się ich nie miało, bo wszystkie musiały zostać wydane. A może właśnie w tym tkwiła ich wartość? Rakta nie zastanawiała się nad tym, dla niej po prostu ładnie błyszczały i mogła sobie za nie coś kupić.
– Niczego nie straciłeś – skwitowała krótko, gdyż każda rozmowa schodząca na temat podróbki proroka budziła w niej rosnącą irytację. Niezależnie od humoru, jaki miała przed chwilą, niektóre tematy od razu budziły w niej bestię. Wieczna, Burdig, Świadek. Kilka innych. Cóż, nieważne.
Pancerny roztropnie umknął poza zasięg jej pazurów, dy na pożegnanie rzucił tym magicznym słówkiem. Odlatującego smoka pożegnało krótkie warknięcie, niby poważne, ale tak nie do końca. Smoczyca również wróciła do obozu plagi, jednak tym razem wyjątkowo wolała drogę lądową.


<z/t>

[Lumi]

W końcu wyrwał się z tej przeklętej groty wspólnej, i zaczął iść jak najszybciej przed siebie, przy okazji od czasu zostawiając za sobą małe krwiste plamki. Chciał się znaleźć jak najdalej od Żera, siostry która go zdradziła i reszty tego przemiłego zgromadzenia. A że jego nastrój był równie wesoły tak jak ta okolica to cóż, momentalnie przysiadł na środku tego piaszczystego pustkowia i otarł krew z pyska. No może "przysiadł" to za dużo powiedziane, po prostu położył się, przymknął i rozłożył skrzydła chcąc załapać jak najwięcej promieni słonecznych i przy okazji się ogrzać. Sporą rolę odegrał też fakt, że po prostu nie miał siły na cokolwiek, miał ochotę po prostu tak leżeć dopóki jakiś drapieżnik go nie capnie, i dokończy robotę Świata.
Szczerze mówiąc to nawet nie wiedział jak się go pozbyć, trucizny przy sobie nie miał, Honi na pewno nie udostępniłaby swojego składzika ziół wszelakich... No po prostu żyć, nie umierać.

[Despotyczny Ferwor]

Na polankę przybył również i Mułek. Nie miał w tym konkretnego celu, bo zazwyczaj jego spacery były na spontanie i szedł tam gdzie go łapy zaniosą, oczywiście zazwyczaj tak, gdzie spodziewał się spotkać jak najmniej smoków, bo to różne gadziny stąpają po tych ziemiach, a mu się nie chciało z nimi użerać. Zwłaszcza, że miał lepsze rzeczy do roboty takie jak... skosztowanie czerwonego napoju, który to otrzymał od jednego ze smoków plagi. Było to wręcz... niezwykłe, acz nie narzekał na to. Oczywiście beczka była dość ciężka i trochę trudno było mu ją nieść, ale jego kompanka bez problemu sobie z tym poradziła używając do tego swojej magi, którą to utrzymywała beczkę niedużo nad ziemią. Nivis szła równo zanim uważnie przypatrując się jemu... zadowi. Sama nie widziała dlaczego to robi i jakie niegodne myśli przytaczały się przez jej umysł, jednak starała się jak najbardziej nie dać się tego po sobie poznać.
Mułek w tym czasie zauważył leżącego Lumiego. Wydawał się być bardzo smutny, wręcz... wydawał się być zrezygnowany do dalszej egzystencji. Dlatego samiec nie czekając podszedł do niego, ostrożnie przysiadając koło niego. Nivis w tym czasie zrobiła to samo, jednak ta jak gdyby nigdy nic ta zaczęła wtulać się w łuski Mułka rozkoszując się jego obecnością. i robiła to dość... nachalnie.
– Wszystko w porządku Lumi? –

[Lumi]

Nawet nie usłyszał jak wodnisty łowca do niego podchodzi, najwidoczniej piaszczyste podłoże bardzo dobrze tłumiło kroki Mułka, albo Spokojny zdążył odlecieć myślami daleko stąd, może nawet ze dwa ogony pod ziemię. Czując jak ktoś się do niego dosiada mimowolnie szybko otarł strużkę krwi z pyska, w końcu nawet jeśli to był jakiś plagus to wypadało jakoś wyglądać przed śmiercią. Swoją drogą w opinii adepta kolor szkarłatu nawet ładnie się komponował z bielą, oczywiście jeśli czerwień nie pochodziła z jego własnego organizmu.
Od niechcenia spojrzał się na Mułka i aż westchnął ze zrezygnowania, naprawdę spodziewał się rychłego zakończenia jego marnej egzystencji, a obok niego był tylko o i... Jakaś kamienna kreatura? Sądząc po skali i intensywności jej czułości musiała być do niego bardzo, ale to bardzo przywiązana. – Dostałem kilka strzałów w pysk. Nie dość, że zrobił mi to własny członek stada to do tego jest moim dziadkiem. Oprócz tego próbował sobie tak o ukraść skamieniałą łapę mojego nieprzytomnego mistrza i ojca w jednym. Wszystko jest w najlepszym porządku – Wyrzucił z siebie, a jego głosowi było bliżej do warkotu niźli zwykłej mowy. – Kiedy próbowałem mu poderżnąć gardło zostałem staranowany przez własną siostrę, tak wygląda moja kochana rodzina! – Syknął już nieco ciszej, akurat Zirka nie powinna być w to wszystko zamieszana ale skoro wybrała stronę to już jej sprawa.
Po chwili ciszy spojrzał się zaciekawiony na beczkę, chyba w życiu nie widział przedmiotu podobnego do niej. – Mam szczerą nadzieję, że w środku jest naprawdę mocna trucizna, bo w tej chwili to jedyna przydatna rzecz. – Rzucił, a moment później złożył skrzydła, aby Despotyczny miał szansę przysiąść się bliżej.

[Despotyczny Ferwor]

Słysząc słowa Lumiego, Mułek mimowolnie wbił swoje pazury w piaszczyste podłoże, przy tym jego plama rozświetliła się, dając znać, że łowca był wielce niezadowolony z tego faktu. Skoro Żer tak sobie pogrywał, to on nie miał wątpliwości co do dalszych działań. Jednak to nie był to czas, aby rozmyślać nad tym. Na wszystko jest pora...
– Lumi... – Rzekł ciepło okrywając go skrzydłem. – Skoro twojemu dziadkowi tak ciężko było oddać łapę twojego ojca, to jak dla mnie nie zasługuje na miano twojego dziadka. Twoja rodzina jest kochana... Ja... Beri oraz Zirka cię kochamy. Zirka może popełniła błąd, ale myślę, że bardzo chciała, aby nikt z was nie zginął. Gdybyś rzucił się wtedy mu do gardła, to mogłoby się to skończyć o wiele bardziej... nieciekawie. Myślę, że chciała cię bardziej chronić, niż skrzywdzić bratanku... – Delikatnie pogłaskał go po głowie, lekko się uśmiechając. Co jak co, ale nie chciał, aby jego bratanek był w takim stanie. Według niego to nikt nie zasługiwał na to zwłaszcza, że sam był wiele razy w podobnym stanie, czego szczerze nienawidził...
Zapytany o jego beczkę, ten jedynie się uśmiechnął. Był to bardzo wesoły uśmiech, zupełnie tak jakby coś kombinował.
– Oj Lumi Lumi... Nie jest to trucizna, acz... myślę, że pomoże cię to trochę... rozweselić. – Rzekł konspiracyjnie i spod skrzydła wyjął dość spory gliniany kubek, do którego nalał wina. Owy napój podał następnie samcowi.
– Pamiętaj, że twój wujek chce dla ciebie jak najlepiej, dlatego weź parę łyków, bądź kubków tego specyfiku, a gwarantuje ci, że zapomnisz o wszystkich otaczających cie smutkach. Ba! Ten napój sprawi, że będziesz się wręcz z nich śmiał! – Po tych słowach ze skrzydła wyjął kolejny kubek, który także napełnił winem, który to szybko wyzerował. Oczywiście taka dawka była wręcz śmieszna dla niego, acz Lumi mógł poczuć... pewną zmianę. Zwłaszcza, jeżeli zdecydował się na większą ilość niż ten kubek.
Nivis w tym czasie z podekscytowaniem wpatrywała się jak jej pan wypija ten dziwny specyfik, po którym zazwyczaj dziwnie się zachowywał... była bardzo zadowolona z tego powodu, bo w tym stanie często mogła się do niego przymilać się na naprawdę długi czas.

[Lumi]

Westchnął jeszcze kilka razy próbując wyrzucić z siebie wszystkie negatywne emocje, w końcu będzie miał jeszcze kilka okazji, żeby boleśnie skrócić jego życie, a może nawet nie pobrudzić sobie przy tym łap. Rzucił okiem na kolorową plamkę Mułka, a z jego gardła wydobyło się kolejne, tym razem ostatnie ciche westchnienie.
– On nie jest dziadkiem, ziemistym czy chociażby smokiem. On jest problemem, a ja lubię pozbywać się problemów. Krwawo i definitywnie. – Powiedział całkowicie neutralnym tonem, jakby mówił o wczorajszej pogodzie, w końcu dla niego nie było się czym przejmować, w końcu wykończy Żera. Prędzej, czy później, ale to zrobi. W międzyczasie dał się objąć skrzydłem, a nawet nie urżnął wujkowi łapy, kiedy ten go głaskał, nawet nie pamiętał kiedy ostatnio ktokolwiek go przytulił, więc nawet był za to Mułkowi wdzięczny.
– Rozweselić? Przydałoby się! – I chwycił mocno gliniany kubek, acz nie aż tak żeby go skruszyć, po czym nalał sobie pełną porcyjkę. Powąchał, przyjrzał się uważnie liznął na spróbowanie i momentalnie się skrzywił. – To jest pyszne – Rzucił, aby przypadkiem nie urazić Despotycznego, a kilka uderzeń serca potem wypił zawartość kubka nawet zbytnio przy tym nie okazując obrzydzenia. W sumie to ten napój był nawet słodki, ale miał w sobie obcą nutę, która to nieprzyjemnie drażniła jego ranę na wewnętrznej stronie polika.
Po niezbyt długim okresie ciszy i rozmyślania co on tutaj właśnie robi, adept nalał i wypił jednym haustem jeszcze ponad dwa kubki, i spojrzał się na Mułka z chytrym uśmieszkiem. A alkohol który po raz pierwszy znalazł się w jego żyłach zaczął go bardzo przyjemnie rozgrzewać.. – A co powiesz na jakiś za-zakład? – Wyjąkał nawet niezbyt się orientując, że z jego mową jest coś nie tak, a po chwili tak bardzo zakręciło mu się we łbie że był zmuszony szybko położyć go na ziemi. A że nie chciał brudzić sobie łusek piaskiem i kurzem, toteż oparł go na łapie bagiennego. – Kto wypije więcej tego czegoś do zachodu sło-słońca! Co ty na to? –

[Despotyczny Ferwor]

Mułek westchnął głęboko słysząc jego słowa, po czym poklepał go po ramieniu. – Przede wszystkim problemy powinno się pozbywać dyskretnie. Kłamstwa oraz manipulacja... to są kluczowe rzeczy, które niezmiernie ci ułatwią. Rozumiesz mnie? Niech myśli, że zrozumiałeś to wszystko. Niech myśli, że jego czyny miały na tobie jakikolwiek pozytywny skutek. Raz po raz zdobywaj jego zaufanie. Rób co mówi oraz chwal jego czyny... a gdy w końcu będziesz miał szanse, żeby zaatakować wtedy, kiedy się tego najmniej spodziewa... zrób to, jednak... wciąż mimo wszystko uważam, że samosąd jest tutaj bezcelowy. Jeżeli zabiją cię przez to, to twoja zemsta nie będzie miała najmniejszego sensu. Z tego powodu założyłem nasz sojusz... abyśmy mogli razem zwalczać takie problemy. Pamiętaj o tym Lumi. Nigdy nie daj się ponieść emocją, ponieważ nigdy nie uda ci się dotrzeć do twojego celu. Kompleksowe oraz dogłębne planowanie swojego każdego ruchu... jest nie tyle kluczem, co oczywistością. – Rzekł uśmiechając się do niego konspiracyjnie. – Wpadnij kiedyś na tereny, które moje stado wam udostępniło. Nauczę cię pewnych... dość przydatnych rzeczy, ale to temat na zupełnie inną rozmowę....
Gdy młody samiec zaczął pochłaniać jego wino, ten uśmiechnął się rozbawiony. Mały miał spust i to trzeba było przyznać. No i prawie się przy nim roześmiał, ale w ostatnim momencie się powstrzymał. Pijany Lumi był śmieszny, jednak w takim stanie mógł na prawdę zapomnieć o problemach, a przynajmniej mógł poczuć, że on sam, chciał dla niego jak najlepiej.
– heh... myślę, że nie wytrzymasz chociażby ułamka tego czasu... jednak podejmę to wyzwanie. A więc mój drogi... na zdrowie! – Rzekł w dalszym ciągu rozbawiony i zaraz potem wypił do dna swój kubek.... drugi, trzeci, czwarty, aż doszedł do piątego. Alkochol w jego żyłach wreszcie zaczął robić to co powinien. Chociaż Mułek jeszcze ogarniał otaczającą go rzeczywistość. – S-słuchaj Lu-mi. – Wydukał opierając się na jego barku. – Ja oraz *Bek* ty... – Lekko zakołysał głową, próbując jakoś ubrać swoje rozjuszone myśli w słowa. – Jezteśmy rodziną... i-i zawsze nią będziemy, aleee – Nagle spojrzał się na jego róg który... był... ale nie do końca... chyba winno zaczęło bardziej na niego działać. – Gdzi-e... ty masz ró-róg? Al-e... Beri ma ró-rów. A ty nie masz. Dlaczego? On... on ci go zjadł?

[Lumi]

Mielił i mielił słowa Mułka, aż w końcu w zamyśleniu pokiwał łbem. Nie było wątpliwości, że ten irytujący morski wojownik w końcu znajdzie się dwa gony pod ziemią, zagwozdką był fakt, czy zabije go starość, czy może Spokojny jednak w końcu osiągnie swoją upragnioną zemstę. Jednak jeśli mógłby się do niego zbliżyć jako "przyjaciel", jego możliwości eliminacji go byłyby nieograniczone...
Jednak gdy już nieco zamroczony przez alkohol, łeb wcześniej oparty na łapie bagiennego, uniósł się i skierował w stronę powoli zachodzącego słońca. Nie czuł praktycznie nic, oprócz ciepła i szczęścia, wszystkie smutki wydawały mu się odległym wspomnieniem. – Z-Z-ZA ZDROOOOWie –Odkrzyknął radośnie, po czym wypił kolejną porcję płynu rozwiązującego wszystkie problemy, która przyniosła mu pewną myśl. – A-a sss-ką-–-d s-si-SIĘ bio-ro-rą ja-jka? – Wybełkotał bezmyślnie gapiąc się przy tym na zachodzący złoty pysk. Teraz czuł się po prostu świetnie, chciał tańczyć, śpiewać, wyrywać flaki i oczy swoim wrogom!
Na jego kolejne słowa błyskawicznie się od niego odsunął pozbawiając go przy tym podparcia i od razu chwiejnie poderwał się na równe łapy. – RO-RO-RO-GO-ROGO-RY? CO? – Wywrzeszczał jednocześnie próbując wymacać łapą swoje poroże, i ku swemu przerażeniu nie odnalazł go... Ponieważ mielił łapą powietrze koło swojego pyska, nawet nie zdając sobie sprawy ze swojej tragicznej koordynacji. Teraz miał całkowitą pewność, że jego własny mistrz i ojciec zjadł mu jego rogi! – Nuuuuu – Wyskamlał żałośnie, po czym osunął się na ziemię.