Drewniana Figura Aterala

[Ateral]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ateral pożegnał wzrokiem Niebieskiego Kolca, i zaraz do jego groty przybył kolejny smok. Tym razem był to niewielki pisklak z Cienia. Szara postać boga wpatrywała się w Cassandrę w całkowitym bezruchu, najwyraźniej oceniając młodą.
– Zadawać pytania zawsze możesz – powiedział w końcu beznamiętnie. – Ale czy dostaniesz odpowiedzi... Pozostanie do rozstrzygnięcia.
Czy to możliwe, że Ateral wydawał się być rozbawiony? Czy rozbawienie w ogóle mogło się pojawiać w tych czarnych, zimnych oczach?

[Zwiastująca Łuska]

Samiczka kiwnęła łebkiem ~ Więc po pierwsze chciałam wiedzieć, czym Ci bogowie się w ogóle zajmują. Co robią ~ zapytała z nutką ciekawości słyszalną w jej głosie. Na takie pytanie Ateral chyba będzie w stanie odpowiedzieć, gdyż zazwyczaj jest ono podstawowym zadawanym przez pisklęta szukające wiedzy na ten temat. Kim są i po co w ogóle istnieją. Sens ich egzystencji. Wiadomo, są potężni, mogą załatwić szybko mrugnięciem oka, żywe stworzenia nie są w stanie nic im zrobić. Są ponad wszystko. Ale to trochę mała wiedza na temat bóstw Wolnych Stad ~ I czy bogowie opiekują się tylko smokami z tych terenów, czy też tamtymi spoza bariery? ~ dodała do poprzedniego pytania. Na nie chyba otrzyma odpowiedź, ale to różnie bywa.

[Ateral]

Pytania zadawane przez Cassandrę były nieco dziwaczne, ale może było to spowodowane młodością tego pisklaka. A może tym, że mało smoków uznawało bogów za coś innego niż smoki. Większośc po prostu miała wrażenie, że ma do czynienia z bardzo potężnymi przedstawicielami własnego gatunku.
Czarne ślepia błysnęły w ciemności.
– Zajmujemy się tym, co zdecydowaliśmy się objąć w opiekę. Ja na przykład strzegę umarłych i domeny Śmierci – powiedział zimno bóg. – A co do tego czy opiekujemy się tylko smokami pod barierą... Po pierwsze, młoda smoczyco, czemu sądzisz, że opiekujemy się tylko smokami? Czy nie darzymy miłością zwierząt? Czy nie pilnujemy drzew? Czy nie pomagamy słońcu i księżycom?

[Zwiastująca Łuska]

Samiczka zastanowiła się przez chwilę ~ Prawda, źle skonstruowałam pytanie. Czy opiekujecie się tylko stworzeniami i naturą na terenach Wolnych Stad, czy też poza nimi? ~ poprawiła się, licząc, iż teraz otrzyma odpowiedź. Ateral miał rację, przecież bogowie opiekują się wszystkim, każdym zakamarkiem. Takie dziwne pytania faktycznie były spowodowane młodością samicy. Chociaż mogło wydawać się dziwne to, iż zamiast poprosić o użyczenia trochę swojej wiedzy nie idzie do kogoś ze stada, tylko od razu porywa się na głęboką wodę i idzie do Pana Śmierci. W sumie w Cieniu ostatnio nikt nie miał czasu na naukę, a mama tej młodej ostatnio rzadko się pojawia. Cass dawno jej nie widziała. Nie mówiąc już o ojcu.

[Ateral]

Ateral spojrzał na Cassandrę z powagą.
– A jak sądzisz? I dlaczego tak uważasz? – zapytał cichym głosem.
Często smoki znały właściwą odpowiedź. Tylko potrzebowały kogoś, kto wysłucha ich rozmyślań. W końcu mówienie do samego siebie było uznawane za dziwne... W niektórych kulturach.
A Cassandra sama mogła jeszcze nie znać głębi swej wiedzy. Niektóre odpowiedzi były instynktowne i młoda smoczyca wcale nie potrzebowała bogów, by te odpowiedzi uzyskać.

[Zwiastująca Łuska]

~ Właśnie nie jestem pewna. Kilka księżyców temu słyszałam coś o nie jakichś bogach za barierą, w które wierzą smoki tam mieszkające. Równinni, czy coś w tym stylu. Dlatego też mam wątpliwości ~ powiedziała z lekkim zamyśleniem w głosie, patrząc Ateralowi w ślepia, chociaż było to trochę straszne. Czarne, puste, jakby bez dnia. Zwiastująca nie zwracała na to jednak uwagi. Tylko beznamiętnym wyrazem pyska rozmawiała z bogiem twarzą w twarz, odpowiadając na jego pytania i zadając własne. Trochę dziwnie się czuła. Była adeptką, śmiertelnikiem. Jeśli powie jednio złe słowo, to Ateral sprzątnie ją z tego świata jednym mrugnięciem oka. To z pewnością motywowało do myślenia zanim się coś powie.

[Ateral]

– Wiara nie oznacza, że coś jest prawdziwe – stwierdził cicho Ateral. – I nie oznacza, że to, w co inni wierzą, nie jest tym samym, w co wierzysz ty, a jedynie pod innym imieniem.
Czarne ślepia błyszczały dziwacznie w półmroku zawsze panującym w Ciemnej Grocie. Nadal panował w niej ziąb, mimo ciepła na zewnątrz sprowadzonego dzięki Drzewu Odnowy.

[Zwiastująca Łuska]

Samica na jego odpowiedź kiwnęła lekko łbem. Już znała odpowiedź, więc postanowiła zadać kolejne, dręczące ją pytanie ~ Chciałam jeszcze się czegoś dowiedzieć. Jestem na tym świecie od niedawna. Mam zaledwie osiem księżyców, ale słyszałam, że ostatnia zima trwała zdecydowanie za długo. Czym było to spowodowane? ~ zapytała z ciekawością w swoim samiczym głosie, od czasu do czasu ciekawsko strzygając uszami. Ateral pewnie znał powód. W końcu był bogiem, wiedział praktycznie wszystko. Widział przeszłość i przyszłość każdego z osobna. Każde jego słowo, reakcję, czynność. Oczywiście bogowie nie działali w każdej sytuacji. Gdyby to robili, nie byłoby zła na świecie. Oni wiedzieli, że na świecie jest też zło, i ono też czasem przejmuje inicjatywę...

[Ateral]

– Spowodowane to było przybyciem Tarrama do świata żywych – powiedział Ateral, w jego zwykle obojętny głos wkradły się mroczne nuty. – Był to bóg śmierci, ale nie bóg opiekujący się Śmiercią i jej domeną, a bóg, który sprowadzał śmierć wedle własnego widzimisię. Rzucił on na świat przekleństwo wiecznego półmroku, który trwał na tyle długo, by natura sama zaczęła umierać – bóg zmrużył ślepia. – Natura jest bardzo wytrwała, i kiedyś by się odrodziła sama, bez pomocy Drzewa Odnowy... Niemniej na pewno nie zdarzyłoby się to za twojego życia.

[Zwiastująca Łuska]

Adeptka skinęła łbem. Miała do zadania ostatnie pytanie ~ A bogowie kiedyś się urodzili, tak jak my, śmiertelnicy, czy nie mają ani początku, ani końca? ~ zapytała się boga, patrząc mu prosto w czarne ślepia. Pomyśleć, że siedziała w jego ciemnej grocie, sam na sam z bogiem, jakby nigdy nic. Zupełnie, jakby siedziała i rozmawiała z innym smokiem. Doprawdy interesujące. Samica zastanawiała się nad tym przez chwilę, ale niezbyt długo, żeby przypadkiem nie powiedzieć czegoś złego. Cóż, rozgniewanie boga Śmierci ma raczej oczywisty skutek... Ale młoda nie miała złych zamiarów, przyszła tu tylko po to, by zgarnąć trochę więcej wiedzy o bogach. Czy chęć zbierania wiedzy jest czymś złym?

[Ateral]

Po dłuższej ciszy, w którym to czasie słychać był tylko śpiewy ptaków z zewnątrz, bóg Śmierci otworzył pysk, by odpowiedzieć.
– Może tak, ale może inaczej, Zwiastująca Łusko – odparł Ateral cichym głosem. – Powinnaś poprosić inne smoki o opowiedzenie ci legend, które krążą wśród was na ten właśnie temat. Być może te opowieści pomogą ci w zrozumieniu tego tematu.
I w Ciemnej Grocie ponownie zapadła cisza.

[Spojrzenie Mroku]

W tej grocie już dawno nikogo nie było. Od dawna smoki nie przylatywały tu po cenną wiedzę, której bóg był nieskończonym źródłem. Cóż za marnotrawstwo, zwłaszcza iż przecież bóg śmierci nie będzie tu czekał wiecznie. Teraz jednak pojawił się tu smok. Zaskakujące było jego pochodzenie. Stado Cienia nie uchodziło za religijne, a Spojrzenie był jego typowym przedstawicielem. Jednak nie do końca. Ten smok cenił Bogów i smoczą wiarę. Zapewne dlatego że wykluł się tu, na terenach smoczych stad jako pierwszy smok z Cienia i nowe wierzenia towarzyszyły mu od pierwszych sekund życia. Samiec był tu już kiedyś. Teraz urósł i zdobył pełną rangę. Przyleciał tu bezszelestnie, a po wylądowaniu od razu wszedł do groty, nie chcąc być zauważonym. Miał nadzieję że nie usłyszy od swojego wuja komentarza na temat jego poczynań. Po wejściu do groty rozejrzał się w poszukiwaniu Aterala. Postanowił przemówić
-Ateralu, zapewne mnie pamiętasz. Witaj

[Ateral]

Ateral siedział nieruchomo na środku wolnej przestrzeni w grocie. Kamień u jego stóp pokryty był białym szronem, a bijące od boga zimno Spojrzenie Mroku mógł poczuć od razu po wejściu do środka. Czarne ślepia Śmierci patrzyły na smoka z Cienia, ale poza tym Ateral nie wykonał żadnego ruchu powitalnego czy wypraszającego. Ot, siedział nieruchomo jak posąg. Może rzeczywiście zamienił się w posąg?

[Spojrzenie Mroku]

Wątpliwe. Spojrzenie już nie raz doświadczył boskich zdolności Aterala, więc wiedział że ten jest świadom teraz jego obecności. Po prostu zapewne nie chciało mu się ruszać. Atramentowy postanowił przejść od razu do rzeczy
-Ateralu, jak zwykle przyszedłem do ciebie z pytaniem -zaczął mówić łowca- Chciałbym się zapytać, czy modlitwa to jedyny sposób na skontaktowanie się z bogiem gdy ten nie przebywa w cielesnej postaci na naszych ziemiach? Czy są inne metody?
Atramentowy podszedł bliżej, choć nie za blisko i usiadł przed bogiem śmierci w oczekiwaniu na odpowiedź. W każdej możliwej formie

[Ateral]

Ateral popatrzył na Spojrzenie Mroku spojrzeniem bez wyrazu. Przez dłuższą chwilę w ogóle się nie ruszał i nie można było stwierdzić, czy zechce odpowiedzieć. Jednak kiedy w Ciemnej Grocie rozbrzmiał jego głos, pysk szarego boga w ogóle się nie poruszył.
– Bogowie cały czas obserwują. Można się z nami skontaktować także czynami, nie jedynie słowami – powiedział cichym, zwodniczo spokojnym głosem bóg Śmierci.
To prawdopodobnie była zbyt prosta odpowiedź na pytanie tego smoka, który pewnie oczekiwał konkretów i rytuałów. Ale czyż nie zawierała w sobie... wszystkiego, co potrzebne?

[Spojrzenie Mroku]

Słysząc słowa Aterala, samcem aż wstrząsnął dreszcz. Nie dość że było tu lodowato, to jeszcze jego głos miał w sobie swego rodzaju mrożący krew w żyłach ton. Spojrzenia skinął łbem nie wiedząc co miałby odpowiedzieć. Ateral przeszedł od razu do rzeczy. Po dłuższej chwili ciszy w końcu zdecydował się odpowiedzieć:
-Ateralu, widzisz... Niegdyś modliłem się między innymi do Nenyi i choć usłyszałem odzew, to... nie sposób było mi się z nią spotkać bardziej... osobiście, czego pragnąłem. Teraz jednak, choć nie jestem słabej wiary, nie mam czasu na spędzanie czasu w świątyni. Jednak stare pragnienia odżyły, a ja muszę spędzać niemal cały czas na polowaniach. Co mogę zrobić?

[Ateral]

– Nenya usłyszy. Ale jej odpowiedź może zostać przekazana innymi sposobami niż te, które mógłbyś woleć. Lub może ona w ogóle nie odpowiedzieć – rzekł bóg Śmierci obojętnym tonem. – Wiele smoków prosi o coś w czasie walki, polowania, innych czynności... Możesz to porównać do ciągłego szumu przy uchu. A najczystsze i najwyraźniejsze dźwięki słychać ze Świątyni – czarne ślepia zmierzyły Spojrzenie Mroku spojrzeniem bez wyrazu.
W końcu kiedy coś nieustannie miało miejsce, to stawało się przyzwyczajonym, a potem obojętnym... Tak było w przypadku smoków. A bogów? To pewnie tylko oni wiedzieli. I najwyraźniej nie chcieli, by smoki o tym wiedziały.

[Jaskiniowy Kolec]

//Pozwolę sobie wejść skoro odzewu tu nie ma od prawie 2 tygodni...//

Oko Zmierzchu przyszedł w ciemną noc. Spowity w mrokach i tak był najjaśniejszym punktem w całej naturze. Księżyc odbijał się od jego futra, które wręcz lśniło. Wojownik poruszał się z gracją i pełen zdrowia.
Wszedł do groty Boga Śmierci.
–Witaj Ateralu. Chciałbym z Tobą porozmawiać, albo nawet zadać kilka pytań...
Przeczekał chwilę czekając na jakieś słowa Boga, ale jeśli się ich nie doczekał to po prostu wszedł głębiej i usiadł na zadzie. Było ciemno więc ślepia smoka były przyzwyczajone do ciemności... Widział tam sylwetkę Boga.
–Czy jesteś w stanie mi powiedzieć coś o Obliczu... Mojej siostrze? Uciekła ze stada jakiś czas temu. Podejrzewam, że za granicę... Niestety obawiam się najgorszego. To nie miejsce dla jej łagodnej duszy.
W głosie wojownika nie było słychać smutku. Zdradzały go jednak jego ślepia. Jego serce znów stwardniało, stał się nieczuły. Zupełnie jak jego ojciec tak dawno temu... Niedaleko pada jabłko od jabłoni. Oboje tracili osoby, które kochali...

[Ateral]

Ateral obojętnym spojrzeniem zmierzył Oko Zmierzchu. Musiał znać odpowiedź, przynajmniej podświadomie, skoro poszedł do boga Śmierci, a nie do świątyni. Nie była to wesoła wieść.
Szara postać nie odezwała się przez długą chwilę. Temperatura w Ciemnej Grocie opadła o dodatkowych kilka stopni.
– Ujrzysz ją w przyszłości – powiedział Ateral. Była to prawda, czysta prawda. Ale nie całość prawdy.

[Jaskiniowy Kolec]

Oko lubił chłód, dlatego też przyjął go bez większego zdziwienia. W grocie Aterala było tak przyjemnie i chłodno...
–Rozumiem... Chyba...– Odpowiedział spokojnie opuszczając łeb, wpatrując się na swoje łapy. Przyjął to tak chłodno jak chłodno było w grocie.
–Zmieńmy temat...-Stwierdził po chwili, gdy przełknął gorycz. Pomimo kamiennego wyrazu twarzy, jego ślepia nieco się zaszkliły.
–Co myślisz o elfach? Wydajesz się im ufać...
Wygodnym było zmienić temat. Po dłuższej chwili i kilkunastu mrugnięciach w końcu się otrząsnął całkowicie. Kiedy indziej zapłacze i pomodli się za duszę swojej siostry.

[Ateral]

Ateral nie odpowiedział. Trwał nieruchomo niczym posąg, wpatrując się w Oko Zmierzchu zupełnie jakby nie zrozumiał pytania. Był bogiem Śmierci. Nie miał opinii, on wiedział. Nie musiał darzyć zaufaniem, bo wiedział. Nie czuł emocji, bo miał pewną naturę i postępował wedle niej. Nie był smokiem, a jednak wojownik Życia za takiego najwyraźniej go uznał. A boga ciężko było opisać językiem śmiertelników. On wyraźnie nie miał zamiaru tego robić.