Błękitna Rzeczka

[Łaknienie Pożogi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Żmija podążała niewidocznym wzrokiem za dwójką przybyszy. Najwyraźniej chyba chodziło o to, by zadała to pytanie. Jak uroczo. Vakkan przyjrzała się uważniej obojgu, gdy usłyszała słowa prawie rówieśniczki. Adeptka nawet nie myślała wyśmiać północnej, w końcu sama nauczyła się latać dość późno jak na stadne standardy, lecz skoro już miała uczyć, to chciała też ugrać coś dla siebie. Poza tym spędzenie czasu, przy tak interesujących jednostkach, również było samo w sobie nagrodą, ale o tym dwójka nieznajomych nie musiała wiedzieć.
– Sssskoro bierzesz to za propozycje, to sssssama powinnaśsss również cośsss zaproponować.
Zerknęła na harpie, kiedy poklepał ją po pysku i w zamian sama odetchnęła cieplejszym powietrzem prosto w jego kończynę, uważając na to, by przypadkiem nie wziął w tym udziału żaden z kanalików w jej gardle odpowiadający za lód.
Złudna nie miała pojęcia, że była obiektem sporów między harpią a smoczycą i może to lepiej?
– Jak biegła jesteśsss w używaniu maddary?
Proste pytanie równie naprowadzające na to, czego by chciała Vak, jak poprzednie. Nie lubiła poleceń, wolała zwykłą rozmowę, więc czekała na odpowiedź.

[Zwyczaje Zamieci]

Harpia uśmiechnęła się błogo, niemalże wydając z siebie wyciszony śmiech, gdy po delikatnej stronie dłoni poczuł namiastkę ciepła, jakże nieznajomą w czasie lodu. Jednak właścicielka pół-ptaka nie była wielce w skowronkach – patrzyła niewyraźnie na pysk nieznajomej, jakoby kalkulując coś w nieprzyjemnych myślach. Bo przecież miała to w łapach, istnie wymknęło się, wyślizgnęło ze szponów, przecież, o dziwo, większość napotkanych nie oczekiwała nic w zamian; nielogicznym więc było to, że spotkały się dwie samice uznające, że nie ma nic za darmo w świecie. A o jeszcze większe dziwo, że nie mówiła tego tak, jak miała czelność robić to mała cząstka, która jednak musiała mieć coś w zamian. Żadnego uroczystego, wywyższającego się poza normę tonu, jaki miał przebić się przez głuche warstwy mięsa rozmówcy, sprawiając, że ten bardziej przypominał rozwydrzone pisklę niźli prawdziwą, rozumną istotę. Zmrużyła wrednie oczy, rozumiejąc, że ma do czynienia z kimś innym, niewątpliwie ze stworzeniem widzącym siebie w stabilnym, jednostajnym odbiciu. I możliwe, że ze względu na te krótkie obserwacje czy też chwilowe zbliżenie między nimi na początku nie chwytała za słowa, ni nie poczęła kłócić się o własną rację, że nikt nic nie powinien w takiej sytuacji... a bardzo chciała, co było widać w jej zniesmaczonym, pogardliwym wyrazie pyska, z trudem bezsilnie maskowanym.
– Wystarczająco by nazwać się laikiem – mruknęła po chwili.

[Łaknienie Pożogi]

Prawdę mówiąc, gdyby nie fakt, że ognista adeptka podejrzewała więź między harpią a drugą smoczycą, to jedyne czego zażądałaby w zamian to imię nieznajomej. Lecz północna sama się wkopała w sidła Złudnej, a właściwie jej kompan ją wkopał.
Wytrzymała spojrzenie prawie rówieśniczki, lecz zapamiętała je sobie na czas, gdy przyjdzie się jej targować, tak samo mina drugiej smoczycy. Kiedy córka Puryfikacji się odezwała, jej ton był twardy, nieznoszący żadnych sprzeciwów i dość rzadki, jeśli chodziło o tę konkretną smoczycę.
– Jeśsssli nauczysssssz mnie podsssstaw używania maddary, ja nauczę cię latać, obie coś na tym zyssssskamy.
Czemu powiedziała to w tej kolejności? To akurat było proste, najwyraźniej północnej nie spodobała się jej propozycja wymiany umiejętności i być może po pierwszej nauce lotu, po prostu by uciekła, nie chcąc wywiązać się ze swojej części.
Żmija wyprostowała się, patrząc na futrzaczkę z wyczekiwaniem. Zgodzi się? Czy będzie kontynuować rozmowę?

[Zwyczaje Zamieci]

Sroga Łuska zgięła się w pół, a z gardzieli wyleciał charpliwy, donośny śmiech, który – wydawało się – niósł się po całych terenach Wolnych Stad. Śmiała się do rozpuku, zupełnie zapominając, że czas istniał, wszak każda oktawa była coraz wyżej, że wreszcie dźwięk ucichł, zamieniając się w rozbawiony pisk. Harpia pokręciła głową, bowiem patrzyła tępo, stojąc między nimi w zakłopotaniu i nikt nie miał prawa się dziwić jej zachowaniom, bo przecież... jak można było zareagować inaczej? Jednakże świst między kłami północnej ulotnił się całkowicie, a ta odwróciła się, patrząc wprost na nieznajomą.
– Naprawdę myślisz, że to zrobię? Sama zrobisz to, o co mnie nieumiejętnie oskarżasz. Poza tym – samica kontynuowała już ciszej, choć głos pozostawał konkretny i lodowaty, tak jak na początku. Szła powolnie w jej stronę z łbem przy ziemi, leniwie wlokąc ogon za sobą – za kogo ty mnie uważasz? Po małej wymianie zdań masz czelność uważać, że to ja jako pierwsza wyskoczę z inicjatywą nauki i co dalej, przepraszam bardzo? Ulotnisz się kiedy skończę, a mnie zostawisz z niczym?
Stała już pod nią, pod jej wielkim majestatem, gdy ona ledwo odstawała od śniegu. Patrzyła na nią gniewnie z dołu, strzygąc uchem raz po raz. Ale nie stała bez powodów – pazur oskarżycielsko uderzył o jej wypiętą klatkę piersiową, co więcej słowa lamentowały na jednym tonie, plując jadem w każdym sformułowaniu:
– Nie mam powodów by ci ufać, a nawet nie próbujesz tego zaufania uzyskać! Ja chociaż próbowałam, wiesz? Czy może to też jest poza twoimi możliwościami – próby?

[Łaknienie Pożogi]

Spokojnie obserwowała reakcje północnej i nawet podciągnęła ku górze jeden z kącików pyska. Słuchała, jak północna oskarża ją o nie wiadomo co, czyżby naprawdę uważała rozumowanie Złudnej za nielogiczne? Zabawne. Vakkan za rzadko rozmawiała z kimś obcym w podobnym do niej wieku, by obchodziła ją opinia, kogoś, kogo nawet nie zna imienia i nie jest z jej stada.
Spokojnie poczekała, aż druga smoczyca skończy ją oskarżać.
– Gdybym chciała sssssię ulotnić, już bym to zrobiła, upewniając ssssię, że warknięcie twojego kompana to nie drapieżnik rozssssszarpujący cię na ssssstrzępy.
Skomentowała krótko również, szykując się teraz samej do wygarnięcia drugiej samicy, ahhh piękny okres dojrzewania, połączony z tęsknotą za matką.
– Mam cię za nieznajomą sssssobie ssssssmoczyce, nie znam twojego imienia, zamiarów, czy zachowania. Twoja mina, kiedy zaproponowałam wymianę wiedzy, ssssskutecznie upewniła mnie, że możesssssz się ulotnić, jak tylko nauczysssssz się sssskrzydełkami machać.
Parsknęła zimnym niekontrolowanym powietrzem, które chwile później opadło na ziemię w postaci kryształków lodu.
– W takim razie nasssstępnym razem jak wyciągniesssssz do mnie łapę, ssssstracissssz ją, ssssskoro według ciebie nie próbowałam.
Adeptka ognia zmrużyła oczy i wyprostowała skrzydła, osłaniając się przed zimnym wiatrem i drugą smoczyce przy okazji, choć nie to było jej zamiarem.

[Zwyczaje Zamieci]

Lekki, chytry uśmiech rozrysował się na pysku Srogiej, gdy zrozumiała treść ostatniego stwierdzenia Ognistej – a było to zanim jeszcze je skończyła. Bo w momencie, w którym słowa zapadły w kronikach tej historii, niestety bez możliwości powrotu, harpia przekręciła z zainteresowaniem głowę ku nieznajomej. Jego uważne ślepia, przechodząc z cienia wątpliwości do promyka gniewu, spoczęły na nieznajomej, obejmując chłodno jej sylwetkę z każdej strony. To była ich mocna strona, zarazem groźbą żyjąc. Dwa spojrzenia, jakże odmienne od siebie, połączyły się w jedno o takim samym charakterze, przeszywając samicę wskroś. Splot ten uwydatnił się w wiadomość: przewaga liczebna. Nawet jeśli Ognista postanowi capnąć łapę Srogiej, co zresztą nie wiadomo czy się uda, to zaraz po tym ta niepokaźna długa istota nieopodal rzuci się z rykiem do gardła napastniczki. A ten otępiały, zaciekawiony wzrok bursztynowych oczu tylko o tym przypominał. Niezależnie od tego czy samiec harpii był na drugim planie, czy w ogóle nie znajdował się w najbliższej okolicy... czuwał bacznie.
– To miło, że upewniłabyś się czy jestem bezpieczna. – skinęła łbem i odwróciła się na pięcie, odchodząc równie powolnie, po czym rzuciła na odchodnym: – Dziękuję.

[Łaknienie Pożogi]

Wyszedł nieodpowiedni wybór słów Vakkan, z czego zdała sobie sprawę dopiero po fakcie. Syknęła zła na siebie i chlasnęła płetwą o ziemię. Zerknęła na powoli odchodzącą północną, a potem na niebo. Cóż chyba wypadało teraz jakoś przeprosić czyż nie? Nie lubiła trwać w jakimś konflikcie.
Westchnęła sycząco, zanim się odezwała, będąc doskonale słyszalna dla futrzaczki, pewnie, gdyby się postarała, mogłaby północnej zagrodzić drogę, ale nie do końca o to jej chodziło.
– Do lotu możesz się wzbić dwiema drogami, możesz też po prostu wyskoczyć odpowiednio mocno w górę, ale na początek łatwiej jest zacząć z rozbiegu. Skrzydła rozłożone na pełną szerokość.
Przestała mówić, czekając na jakąkolwiek reakcje północnej. Mogła sobie iść, nie słuchając żmii, wtedy też Vakkan by odleciała z tego miejsca, jednak gdyby zatrzymała się i zaczęła słuchać, lub podeszła i zaczęła słuchać i się uczyć przy okazji, to byłoby to swego rodzaju Vakkanowe przeprosiny.

[Zwyczaje Zamieci]

Rebhfrua wbił wzrok w ziemię, rozumiejąc, że Sroga Łuska wygrała. Zresztą niepierwszy i nieostatni raz w życiu, ale każdy sukces północnej był jakkolwiek przygnębiający, nawet lepiej, syczący gniewem, który nagromadził się od dnia poczęcia w tej małej, naburmuszonej postaci. A mając świadomość, że samica już rozprostowała skrzydła, trzymając je luźno upięte w stawach, coś co chwila biło go w pierś, ba, rozrywało od środka. Jednak stał bez zmian, z głową lekko pochyloną i strzępem czarnych włosów spadającym mu niechętnie na czoło, jakoby chciał się nim zasłonić. Jednak Sroga już rozłożyła łapy, lekko je uginając, zaś ogonowi pozwoliła włóczyć się bezcelowo po wydmach śniegu. Rozluźniła powoli swoje mięśnie aż uczucie ciepła w nich nastąpiło, by pozwolić jej na kolejne poczynania, odnalezienie umiejętności, z której tak bezdusznie ją odarto.

[Łaknienie Pożogi]

Vakkan zasyczała usatysfakcjonowana, kiedy północna, zatrzymała się i najwyraźniej słuchała, co Złudna ma do powiedzenia.
– Poczekaj z tym lotem aż sssskończę, bo może to sssssię ssssskończyć co najmniej śssssmiesznie. Po prostu biegnij przed sssssiebie, machając ssssskrzydłami, złóż je trochę, gdy będziesssssz nimi machać do góry, to pójdzie łatwiej. Mussssissssz przyzwyczaić się do powietrza.
Złudna dała sobie chwilę przerwy, samej prostując skrzydła, była gotowa do skoku w górę. W końcu musiała również pokazać, jak się ląduje czyż nie?
– Kiedy poczujesssssz, że łapy ledwo trzymają sssssię podłoża sssskaczesz, machając mocno ssssskrzydłami, by unieśssssć ssssię na odpowiednią wyssssokośssssć, potem po prostu je rozkładassssz i pozwalassssz, żeby cię powietrze niosło. Nie muszę chyba dodawać, że dobrze by było russssszać sssskrzydłami sssssynchronicznie?
Pytanie zdecydowanie było ironiczne, ale też Złudna nie miała zamiaru nabijać się z północnej.
– Sssskręcanie w locie jest podobne do sssskręcania w wodzie. Do wyginania się w łuk w odpowiednią ssssstronę dochodzi tylko lekkie rozluźnienie sssskrzydła po ssssstronie, w którą sssskręcasz, dalej wiadomo w górę, mocniej machassssz sssskrzydłami i łeb do góry, w dół lżej i łeb w dół, a za łbem całe ciało.
Chyba nigdy nie zdarzyło się Złudnej powiedzieć aż tyle na raz, a to jeszcze nie koniec, więc smoczyca zerknęła kontrolnie na harpie. Kiwnęła łbem obojgu, pokazując, że wcale nie ma zamiaru być tą, która pierwsza się stąd zmyje.
Vak wyskoczyła do góry i paroma rwącymi machnięciami skrzydeł, znalazła się na odpowiedniej wysokości. Skuliła łapy przy brzuchu i po krótkiej chwili szybowania, zniżyła lot i machając mocno skrzydłami, wylądowała niedaleko północnej, niestety powietrze, które zagarniała do przodu, powojowało sobie z tkaniną na grzbiecie futrzaczki, sprawiając ta zafalowała ukazując odrobinę ciała futrzaczki.
– Lądowanie jesssst chyba najłatwiejsssssze, zbliżassssz ssssię do ziemi i mocno machassssz sssskrzydłami, żeby wytracić prędośsssć, ale sssskrzydłami pchassssz powietrze do przodu, a nie w dół.

[Zwyczaje Zamieci]

Sroga słuchała dość uważnie (nie mówiąc już o obserwowaniu), przygotowując się do, w teorii, niemożliwego. Bo przecież unieść samemu takie cielsko jakim się jest, w dodatku się poruszyć i szybować nad tymi wszystkimi, którzy nie byli na tyle zdolni by nadążyć... wydawało się poza jej możliwościami. W przeciwieństwie do tego, co jej wmawiano, ona to osiągnie. Po to ma skrzydła. Po to jej ich nie odcieli. Sami się prosili. To była ich głupota, a zresztą i głupota Ognistej: pozwolić jej dotknąć nieba. Niby umiejętność podstawowa u smoków... lecz w ich wierzeniach mogli to robić tylko wybrani. I tak będzie o sobie myśleć gdy tylko ziemia stanie się zapomnianym ogniwem świata.
Tak też mięśnie powlokły ją samą – idea, wydawało się, zostawała tuż za nią, służąc za niepokaźny cień, jedwabistą firanę. Był tylko obraz roztańczonej, wyszalałej młódki w tumanach śniegu, a ten skrzypił, co chwila brzmiąc w uszach na miarę trzaskających o ściany biczy. Uciekała, na oko zlana strachem, który ociekał z niej ostetancyjną szarfą – ale w sercu coraz lżej, jak gdyby wypuszczona z więzów, za pstryknięciem palców wolna. A ziemi pod opuszkami palców coraz mniej, ta istnie rozpływała się pod ogromnymi lotkami wątłych, pierzastych skrzydeł.
Raptem wyskoczyła, z wszelkich sił w młodym ciele, niewyrośniętym od tylu cykli; zaś skrzydła zgięły się w konwulsji śmiechu Srogiej, jaki niósł się słabo po opuszczonym gruncie. Zimne powietrze rzuciło nią w tył, targało chwilę na swej własnej tafli, przypominając strażnika na tyle złowrogiego, że plującego w ślepia i szarpiącego śmiałków. Rebhfrua w ojcowskim geście wyrzucił ramiona do przodu, wielce zlękniony – jednak na próżno szukać istoty o bardziej wyidealizowanych ambicjach niż Viggrod. Bo w powietrzu poczuła, że te miano może wreszcie nosić bez trudu w piersi. Rozłożyła pióra, skuliła włochate łapki pod klatą aż wreszcie poczuła, że znajduje się na równomiernej linii świata, już nie w pionie, acz w poziomie, sunąc z furkotem własnych lotek. Głuche uderzenie skrzydeł niosło ją w przód, gdy lodowy zew smagał jej futrem, a drugie, już bardziej swobodne, sunęło nią po ziąbie. I gdy zgięła lekko lewe skrzydło, przechyliła tułów ku niebu, a kręgosłup wygięła, skręt udał się bez większych przeszkód, wlokąc ją w lewo. Lądowanie będzie zanadto proste – powtórka z rozrywki z momentów, w których próbowała utożsamić się z warstwą powietrza, ustawić się w poziomie niżej, pozwalając ogonowi na wtórne wibracje podekscytowania. Jednak prostowanie, rytmiczne uderzanie oraz trzymanie prosto skrzydeł było męczące, jeżeli nie używało się ich przez dwadzieścia księżyców – tak też Sroga pozwoliła sobie beztrosko szybować aby nie nagiąć swego limitu, a łeb odchyliła w tył:
– REBHFRUA! – szorstki ryk przedarł na wskroś niemałą odległość dzielącą ją z nierozłącznym kompanem, lecz ponowiła go, gdy wiatr zaszumił głośniej, strzępiąc jej pióra. Ptaszydło wybałuszyło oczy w drapieżnym odruchu, źrenice zwęziły się za małą sylwetką właścicielki, a ogon niecierpliwie zatrzeszczał gdy harpia bezproblemowo ukazała go dumnie. Skinął głową w stronę Ognistej, po czym z wyskoku rozłożył się w niebiosach jak skórzany latawiec, brzęcząc pasem na nieme pożegnanie.
I tyle po nich było, ponieważ to północna miała od początku zamiar ulotnienia się stamtąd. Wreszcie mogła. Jako coś więcej niż na początku.
// zt //

[Mały Jeleń]

// stara czasoprzestrzeń z sesji z Mułkiem

Wysłuchała go uważnie. Musiał mieć ciężkie dzieciństwo. Ciężko było jej sobie wyobrazić miejsce, które opisywał i jak tam się żyło. Brzmiało jednak trochę... niepokojąco.
Na koniec pokiwała łbem. Nie wiedziała, co może powiedzieć w tej sytuacji. Pierwszy raz zetknęła się z takim przypadkiem. – To brzmi prawdopodobnie. Bez ochrony kogokolwiek małe pisklę ma niemal zerowe szanse na przeżycie, a przecież w jakiś sposób wydostałeś się stamtąd. – Zauważyła. Miała nadzieję, że to sprawi, że nowy znajomy poczuje się lepiej.

[Despotyczny Ferwor]

Mułek spojrzał na Mżystą swoimi żółtymi ślepiami. Zastanawiając się nad jej słowami. Lekko się do niej uśmiechnął, po czym jego wzrok powędrował z powrotem na ognisko.
– Myślę, że to dzięki mojej determinacji. Byłem wtedy bardzo zły na świat, że skreślił mnie na samym początku mojego życia. Dlatego chciałem mu udowodnić, że mimo to sobie poradzę... No i też ubzdurałem sobie jedną rzecz. Będziesz się pewnie z tego śmiała, ale obiecałem sobie, że pozbędę się z tego świata cierpienia. Eh... Byłem głupi i naiwny... – I w zasadzie dalej jest, bo wciąż mimo wszystko w to wierzył. Pisklęce marzenie wciąż go nie opuszczało. Mimo, że wszyscy uświadamiają mu, że to nie możliwe. Ale tak na prawdę nigdy go to nie obchodziło, bo czemu miało to robić?
– No ale, przeszłości nie zmienimy, więc trzeba się cieszyć z tego co jest teraz, nie? – Skinął pyskiem, tak jakby potwierdzająco.
– Zwłaszcza, że przez przypadek zostałem ojcem... Nie dawno znalazłem dwa pisklaki, które tak jak ja, zostały odrzucone, no i się nimi zaopiekowałem. Kto by pomyślał, że taki ktoś jak ja, poradzi sobie z wychowaniem pisklaków. –

[Mały Jeleń]

Słuchała w milczeniu i ze zrozumieniem. Na jego słowa uśmiechnęła się, lecz w żaden sposób nie prześmiewczo. Popierała jego pragnienie. Sama miała podobny cel... Pomagać innym i sprawiać, by na świecie mniej było konfliktów, a więcej zrozumienia. – Czemu miałabym się śmiać? Każdy jeden smok z takim postanowieniem zmienia ten świat na lepsze. – Powiedziała mu szczerze. Na wzmiankę o pisklakach zainteresowała się. – Opowiedz coś o nich. – Poprosiła, w duchu podziwiając samca za udzielenie azylu biednym sierotom. Nawet jeśli nie był w stanie zmienić świata na lepsze, na pewno odmienił świat tej dwójki!

[Despotyczny Ferwor]

Słowa Mżystej, mocno podniosły na duchu bagiennego samca. Miło było od czasu do czasu usłyszeć, że jednak jego marzenie ma jakiś sens mimo, że wciąż było tak odlegle.
Gdy usłyszał, że samica chcę posłuchać o jego pisklakach, ten nawet nie wiedział od czego zacząć.
– To tak, pierwszym pisklakiem, którego przygarnąłem był Nywloroth. Słodki pisklak, który po mimo bycia leniem, ma w sobie dużo zapału, mimo, że też dużo przeszedł. Jego rodzice porzucili go na środku morza. Zostawili go na pastwę losu, nie dając mu najmniejszych szans na przeżycie. Jednak jakimś cudem udało mu się przetrwać. Znalazłem go przy ujściu rzeki. Na początku się mnie przestraszył i prawie wpadł do rzeki. Prawie zawału dostałem, kiedy podskoczył zaraz przy jej krawędzi. Opowiedział mi, o tym, że nie ma rodziny i że jest sam i... Zrobiło mi się go bardzo szkoda. Mimo, że byłem wtedy jeszcze młodym smokiem, ledwo skończyłem mój 15 księżyc, to postanowiłem go przygarnąć. Niby mogłem go zanieść do mojego przyjaciela, którym był przywódcą, ale widziałem, że pisklak potrzebuję ojca, a nie dobrego koleszki. Dlatego ja nim zostałem. Wciąż miałem pewne obawy, że sobie z tym nie poradzę, ale nie było nikogo innego kto mógł to zrobić... Kto chciałby to zrobić. Jakiś czas temu, spacerując sobie po terenach mojego stada, natknąłem się na kolejnego pisklaka. Daleroth, bo tak się nazywa, tułał się samotnie po świecie, poszukując miejsca, które mogłby nazwać domem. Podobno przez długi czas nikt nie chciał się nim zając i co rusz ktoś go odrzucał. Nie mam pojęcia dlaczego. Jest to bardzo pocieszny urwis, który bardzo chcę pomagać innym. Go też postanowiłem przygarnąć. I tak z dnia na dzień zostałem ojcem dwóch urwisów. Sam nie wiem, czy jestem dobrym ojcem. Próbuje poświęcać im na prawdę dużo czasu i troski. Zabawiam ich, jeżeli najdzie taka potrzeba. Wspieram ich... Czyli robie to, co powien robić rodzic, mam rację. – Rzekł po czym spojrzał się pytająco.

[Mały Jeleń]

Słuchała z zainteresowaniem o pisklakach Mułka. Porzucili Nyvlorotha na środku morza... Złapałaby się za głowę, gdyby tylko nie chciała tym zdekoncentrować towarzysza! Tyle zła szerzyło się wśród smoków... Na szczęście choć niektóre jego ofiary miały szansę napotkać na swej drodze takie dobre dusze, jak ten plamisty! Po samych słowach widać było, jak wiele znaczy dla niego ta dwójka. – Wielu rodziców powinno uczyć się od ciebie. Z tego co mówisz, zapewniasz im wszystko, co tylko jesteś w stanie, a nawet więcej! Jesteś prawdziwym ojcem, o którym niektórzy mogą tylko marzyć. – Powiedziała szczerze. – Gdy się z nimi spotkasz, pozdrów ich ode mnie! Myślę, że wyrosną na bardzo wartościowe smoki. – Uśmiechnęła się.

[Melodia Ciał]

Rzeki były jego ulubionymi akwenami toteż spacerując po terenach wspólnych zawędrował akurat nad tą rzeczkę. Usiadł nad brzegiem wody, zaciągając się świeżym, wiosennym powietrzem. Wsłuchał się w śpiew ptaków i trwał tak w bezruchu jak rubinowa figura. Jedyną istotą obserwującą otoczenie była jego kompanka Żurawina, która przystanęła tuż obok smoka wpatrując się w lustro wody, chyba wypatrywała smacznych kąsków, czasem odwracając łepetynę by zbadać otoczenie.

[Eskalacja Konfliktu]

Niespecjalnie lubiła przebywać na terenach wspólnych. Śmierdziało tu. Za dużo różnorodnych zapachów, które nijak się przyjemnie ze sobą mieszały. Spacer miał być krótki, orzeźwić jej nieciekawe myśli. Niestety, wpadła na trop swojego brata. Chociaż... czy na pewno był bratem? Wszyscy zdawali się w stadzie nie pamiętać o jego istnieniu. W dodatku, siedział nad brzegiem rzeki w towarzystwie jakiegoś kurczaka. Wzięła lekki wdech. Hmh, kompan? Mało ambitny, ale nie oceniała. Vhesira trzymała się z tyłu, nie znosiła towarzystwa.
Eurith normalnie by pewnie przeszła obojętnie, ale musiała coś zbadać. To na ile poważny był Mohawk w swoich słowach na niektórych ceremoniach. Podeszła więc bliżej.
– Gdybyś przebywał częściej na terenach stada, smoki by pamiętały że oddychasz – stwierdziła lekko rozbawiona.

[Melodia Ciał]

Uniósł łeb znad tafli wody by napotkać surowe a jednoczesnie rozbawione spojrzenie swojej siostry. Pamiętał kiedy wraz z Suithem uczyli się od niej wiedzy, życie wydawało się wtedy proste, białe było białe, a czarne, czarne. Uśmiechnął się delikatnie na jej widok, mimo że przywitanie nie było raczej ciepłe.
– Dziękuję za pomoc na polowaniu, chcesz skórkę jednego z tych lisów ?– zapytał jakby czuł, że ma u niej dług, bo w sumie miał.
– Ach większość z nich pewnie i tak mnie nie znosi bo "nie jestem wzorowym Plagijczykiem", ale jakbyś nie zauważyła, poprawiłem się! Poza tym, co u ciebie?

[Dar Tdary]

Meandrował po Błękitnej Rzeczce dumając nad tym co miało mieć za chwile miejsce. Zawołał ją, zawołał czy poprosił? Ciężko było zdecydować się na właściwą formę. Raz jeszcze, ponowna próba dogadania się. Ile to już razy wymieniali spojrzenia z niedowierzaniem patrząc na to drugie.
Zanurkował czując jak zimna woda szarpie jego futrem i wąsiskami. Oczyszcza umysł. "Z Kaskadą mało kto potrafił się dogadać, a mimo tego tobie się udało." Wmawiał sobie. Nie brał pod uwagę, że córka raczej nie miała problemów z dogadywaniem się, to raczej on i Kaskada byli siebie warci.
Wynurzył się i wylazł powoli na brzeg, w umówione miejsce.
Otrzepał siwą grzywę i legł na boku. Myślał o tym wszystkim co powinien powiedzieć, a co pominąć.

[Sztorm]

Co.
Nawet nie złość czy niechęć. Absolutny szok i niedowierzanie wypchnęło miejsce na jakiekolwiek inne emocje. Chciał się z nią spotkać ich Ojciec.
Czy w ogóle powinna iść?
Myślała, że nie żyje. Brat przedstawił sytuację jako Długi Sen, z którego starzec miał małe szanse jeszcze się obudzić.
Nie chciała niepokoić Apogeum. W końcu czy on chociażby wspomniał o swoich problemach w Ziemi? Kiedy opuszczała legowisko bardzo chciała, by Duch się już obudził. Nie pamiętała, kiedy potrzebowała go tak bardzo jak dzisiaj. Ale Duch spał.
A ona była sama.
Przeleciała kawałek do Głębokiego Jeziora i tam weszła do wody. Płynęła Samnar całą drogę do Terenów Wspólnych, pozwalając chłodnej wodzie ostudzić jej emocje. Gdyby wiedziała, jak są podobni, że Dar robił właśnie dokładnie to samo... Nie miała jednak pojęcia.
Wyszła z rzeczki, nie wiedząc do końca jak ma się czuć. Stanęła na brzegu, kilka długości ogona od niego i otrzepała się po swojemu. Lwia grzywa zawirowała, kiedy drobinki wody siekły trawę naokoło. Następnie czupryna stanęła na sztorc, jak zwykle, a Sztorm podeszła kilka kroków, wciąż ociekając wodą.
Trzy pary łap i proteza. Pierwsze co rzucało się w oczy, przerwa zaraz za łokciem i brak lewej łapy. Pewnie dobrze, że spotkali się tutaj – szelest kamienistego nabrzeża rzeki pozostawał ten sam, niezależnie czy otoczaki pryskały z pod szponów czy drewna. Na skale stuk drewna niósłby się po okolicy... Ale nawet tu widać było, że minimalnie brakuje jej gracji. Poruszała się jak zawsze, niczym polujący tygrys, ale spleciona z gałązek sztywna łapa psuła harmonię jej kroku, jak co czwarta fałszywa nuta w znajomej melodii.
Zatrzymała się wciąż dobry ogon od niego. W szybko schnącej na wietrze grzywie widać było pierwsze nitki srebra, przybyło też blizn. Ale to wciąż była Sztorm Stulecia – potężna sylwetka Wojowniczki, wypinającej pierś jakby prowokowała go do jakiejś uwagi, na temat jej kalectwa.
Obserwowała Dar w ciszy, mrużąc niebieskie ślepia.

[Dar Tdary]

Leżał sobie na boku z półprzymkniętymi ślepiami aż nie usłyszał wychodzącego z wody smoka. Tak szybko? Westchnął cicho tylko do siebie. Sztorm dość impulsywnie zareagowała gdy odbiło Kaskadzie i dała sobie wleźć na grzbiet. Czy zareagowała gwałtownie i na wieść o śmierci przywódcy Ognia wywołanej akcją Daru? Podniósł powieki i przyjrzał się jej pyskowi. Głębia wzięła jego wąsy, a Sztorm sierść... ech dość tych ckliwości, przecież nigdy taki nie był. Zjechał wzrokiem na drewnianą łapę, ta zainteresowała go o wiele bardziej. Nawet nie brak ciała, ale sam fakt protezy. Kto ją zrobił? Kto wyszedł przed ciasno myślące smoki Wolnych Stad i zrobił coś tak ciekawego? Mało brakowało, a już zacząłby się o to pytać...
– Jestem zaskoczony, że zgodziłaś się przybyć. Po tym co powiedział mi Godny sądziłem, że się nie zjawisz. Jak wiesz, sięgnąłem po iskrę Thahara. Moje plany z nią związane są jednak nieistotne bo to co wydarzyło się później jest o wiele ważniejsze. Słyszałem, że istota zwana Viliarem zechciała wam pomóc zniszczyć to co ukradło wcześniej mojego ciało. Słyszałem również, że walczyłaś jak mało kto poświęcając cząstkę samej siebie. Mówi się, że starość przyćmiewa umysł, czuję, że czasem tak jest... zachowuję się w sposób niewytłumaczalny. Czasem jednak widzę nieco lepiej niż za młodu. Widzę ciebie i Godnego, jak wyrośliście, waszą wartość wywalczoną przez was samych. Nie mógłbym być bardziej dumny ze swoich piskląt niż jestem teraz.
mówił powoli swoich lekko zachrypniętym głosem. Chciał to powiedzieć póki żył. Godny już swoje usłyszał, teraz była kolej Sztorm. Z Głębią trudniej było się skomunikować, ale i... była nieobecna.