Wypalona plaża

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wyszczerzył się, powoli dźwigając się na łapy. Jak zwykle nigdzie mu się nie spieszyło – ani do kogo, ani do czego – więc nawet i takie czynności jak podnoszenie się były u niego nieco ociężałe. Ale przynajmniej do czasu. Nim odpowiedział, cokolwiek, przekręcił mocno łeb na bok, nastawiając sobie przy tym pewien kręg. – Do Nauczyciela już nie idę – mruknął, zamykając jedno ze swoich ślepi. – Ale tak mówiąc poważnie, już mało kto można spotkać na arenie. Albo są za młodzi, albo przez jakiś czas nieobecni, albo po prostu ich już nie ma. Zdychają z głodu albo po prostu odchodzą poza barierę – dodał, wzruszając barkami. Zresztą, obecnie mało który smok walczy dla zabawy lub dla sprawdzenia swoich możliwości. Oni chcą mieć z tego jakąś korzyść, więc taki smok jak cienisty jest już dla nich za stary. – To naprawdę musiała być mała wycieczka, skoro zajęła Ci tyle księżyców – skwitował, wyszczerzając się drapieżnie. – Cień jak Cień. Wciąż twardo stoi pod rządami Uśmiechu Szydercy. Dzięki rozwiązaniu Wody, uzyskaliśmy – w końcu – dostęp do terenów wspólnych, no i przede wszystkim powiększył się nam teren stadny. Odrobinę, ale jednak. Poza tym, przez kilka księżyców po naszych terenach biegały wywerny. I to by było na tyle – w skrócie określił to co się u nich działo. Tematy członkowskie – kto z kim ma dzieci, kto awansował i takie tam – oczywiście pominął. – Ah. Jeszcze jedno – coś sobie przypomniał, a to mogło być ważne. – Jeśli będziesz potrzebował Uzdrowiciela to wezwanie ślij do Rozkwitu Mroku albo do Białej Poświaty. Esenscja Maddary zrezygnowała ze swojej rangi ... – i dopiero wtedy otworzył swoje ślepio.

I to jego uważano kiedyś za leniwego. Cóż, wciąż do pewnych rzeczy nie dawało się go łatwo namówić, ale jednak wydawał się nieco żwawszy niż przed wizyta poza barierą. Z rozbawieniem obserwował krwiożerczego, przytakując jego słowom.
– Dawniej również nie było wielu chętnych do walki z kimś wyszkolonym – Zauważył cynicznie, wspominając jak wiele razy odrzucono jego wyzwanie z prostego faktu, iż uważano go za lepszego. A przecież jego pech uniemożliwiał mu zwycięstwo w większości przypadków.
– Jeśli będziesz chciał powalczyć wystarczy zawołać – dodał, szczerząc kły w znaczącym uśmiechu. Gdy smok powiedział, ze niektórzy odchodzili za barierę spojrzał na północ, gdzie daleko na horyzoncie można było dostrzec migotliwą "ścianę", stad niemal niewidoczną. W jego oczach pojawił się wyraz zamyślenia, który ustąpił miejsca drwinie. Cóż, podejrzewał, a może nawet miał pewność, co się z nimi tam stało.
– Było tam zbyt interesująco, żeby wracać tu,gdzie nic wielkiego się nie dzieje – odpowiedział, przenosząc owy drwiący wzrok na Obłęd i przekrzywiając lekko głowę. – Wygląda na to, ze Cień najlepiej skorzystał na śmierci Nieokiełznanego – Zauważył z cynicznym uśmiechem. Uśmiech jak widać miewał się dobrze... Może czas i z nim sobie powalczyć? Potem jednak zamarł na chwile, mrużąc lekko oczy i patrząc badawczo na Krwiożerczego.
– Wywerny? – Powtórzył, przesuwając język po kłach z wyraźnym namysłem. – Po tej stronie bariery nie widziano ich od dawna... – mruknął do siebie, jakby na chwile zapominając o obecności Krwiożerczego. – Biegały sobie, czy może zaatakowały wasz obóz? – Zapytał, spoglądając Obłędowi prosto w ślepia. Oceniająco, może nawet zbyt nachalnie, ale rozbawienie w oczach sprawiło, ze nie wyglądał zbyt poważnie. A może jednak?
– Ciesze się, ze Esencja jeszcze żyje. Została czarodziejką czy może podjęła się jakiejś innej funkcji? – Zapytał jeszcze.

Przytaknął. Co racja to racja, ale na szczęście są także i inne gady, które myślą nieco inaczej. – Na szczęście istnieją pewne smoki, które walki nie odmówią. Uśmiech Szydercy, który powrócił podobnie jak i ty, Naznaczony Kolec, samotnik wyrzucony z Ognia oraz i Złudzenie – przy kolejnych słowach ognistego, ponownie się wyszczerzył. A jakże, szeroko i drapieżnie. A uśmiech to on miał dość sensowny. I to jest właśnie idealne myślenie. – Uważaj, bo nim się obejrzysz, a dostaniesz ode mnie w nos. – skwitował krótko. Kiedy spojrzenie ognistego powędrowało w stronę bariery, cienisty przez chwilę mu się przyglądał, a potem lekko wzruszył barkami. Nigdy nie przepadał za smokami i ich problemami, więc teraz nie było inaczej. No i zdążył się przyzwyczaić, że niektórzy ukrywają swoje sekrety. – Poprawka. Największą korzyść z tej śmieci uzyskała Ziemia. Obecnie, Stado Życia. Wszyscy wodni, z wyjątkiem mnie, przeszli do tego Stada. No i wraz z tymi smokami, tereny tegoż to stada się powiększyły. W końcu, tyle ich było, że nie mogli gnieździć się tylko na terenach ziemskich – dodał, ale jego ostania część została wyraźnie podsycona ironią. I kpiną. Jak dla niego, to Cień dostał o wiele, wiele, za małe tereny. Ale to nie on, a Bogowie – chyba – rozdzielali poszczególne tereny. Gdyby było inaczej na pewno Uśmiech by wyraźnie protestował.– Czy biegały, to nie wiem, ale najwyraźniejsza ich woń pochodziła ze smoczych legowisk. Ja nie mam własnej groty w Cieniu, więc dobra zabawa mnie ominęła. No, ale pewnie to sprawka tego Boga Śmierci. Ateral'a. Nim przybyły, na terenach Cienia było bardzo, bardzo, zimno. A który WIELKI ma takie możliwości? – no i który z bogów, ot tak, swobodnie sobie chodzi sobie po smoczych ziemiach? Tylko ten Bóg. – Czarodziejka. Wybrała rangę czarodziejki. Esencja Przyszłości, teraz tak się nazywa.

Jego oczy zalśniły, jakby nie mógł się doczekać stoczenia walk z wymienionymi przez Obłęd smokami – i z nim samym. A przecież można się było domyślać, ze podczas pobytu za barierą okazji do potyczek wcale mu nie brakowało. Być może chciał sobie przypomnieć, jak wyglądają walki, w których nie trzeba było dobijać przeciwnika?
– Och, zapewne nie raz będziesz miał ku temu okazje – skwitował słowa Krwiożerczego ze znaczącym, drwiącym uśmiechem, ale widać było, ze cała rozmowa nie tylko go bawi, ale może nawet cieszy? Dawno nie miał okazji do rozmawiania z kimś, kogo znał i może nawet... Cenił czy tam lubił? Sam nie wiedział, ale ktoś, kto walczył tak dobrze zawsze zasługiwał w jego uznaniu na poważanie.
– Mówisz, że ten cały Naznaczony został wyrzucony z Ognia... Za co? – Zapytał. To była ciekawa kwestia. Zapewne było to działo jeszcze Nieśmiertelnej. jaki miała powód, by go wyrzucić?
– Zdążyłem już zauważyć, że Złudzenie stał się strasznie protekcjonalny i zbyt pewny siebie. jeszcze trochę, a stanie się podobny do Nieokiełznanego – skrzywił się lekko. Cóz, jak widać wøadza faktycznie upajaøa. A pomyśleć, ze kiedyś był to znacznie bardziej zabawny smok. Moze przydałoby mu się to przypomnieć? Wysłuchał opowieści o wywernach w zamyśleniu.
– To interesująca koncepcja, chociaż nie wydaje mi się, aby Ateral miał z tym coś wspólnego. Ktos wie więcej na ten temat? – Zapytał, przekrzywiając gøowe. Wywerny po tej stronie bariery to nowość.
– W takim razie muszę jej pogratulować – dodaø z uśmiechem. I może nawet zawalczyć na arenie, jeśli będzie taka okazja?

Zamiast ciągle stać, w końcu usadowił wygodnie zad na ziemi. Nie był już młodym smokiem, więc takie stanie bez celu nieco go zmęczyło. jednak to wcale nie oznaczało, że stracił swoją czujność. Mimo, że uważał ognistego za porządnego, czyli nie rzucającego się na byle smoka tylko dlatego, że ten krzywo się na niego popatrzył, wciąż miał go na ślepiu. To znaczy, jego ruchy. Wiadomo. Przezorny zawsze ubezpieczony. – W takim razie na dniach możesz oczekiwać wyzwania z mojej strony. Znudziła mnie już ta bezczynność. Tylko ceremonie, polowania, czasami jakieś nauki. Przydała by się jakoś rozerwać – mruknął, wypuszczając z nozdrzy kłęb czarnego dymu. tak. Jakaś wojenka by się przydała. A najlepiej taka jak ta ostatnio. Dwa Stada na jedno. Jeden błąd i koniec gry. – Nie wiem. Problemy innych Stad mnie nie obchodzą, ale na pewno musiał złamać jakiś punkt naszego, smoczego kodeksu. Za brzydkie ślepia przecież nikt nikogo nie wyrzuca ze stada. Lub też, co może jest bardzo prawdopodobne, zaczął co poniektórym mącić w głowie. I Ogień uznała to za zagrożenie? – ostatnie zdanie wypowiedział jakby z namysłem. Coś tam mu świtało w łepetynie, ale to był raczej niewielkie i skromne informacje na ten temat. Na następne słowa ognistego, kiwnął krótko głowa. Zgadzał się z tym po całości. – Władza czasami uderza do głowy ... – akurat nie mówił tego o Nieokiełzanym, ale Złudzenie faktycznie się zmienił. Czy na gorsze czy na lepsze, ciężko stwierdzić. Za mało z nim rozmawiał, aby to prawidłowo ocenić. – I ja bym jeszcze dodał jeszcze jedno określenie. Nudy. Życie ma chyba wciąż sojusz i z Cieniem i Ogniem, czyli to oznaczał, ze w razie jakieś potyczki Życie będzie stać z boku. Jak zwykle, zresztą – Obowiązkiem każdego Przywódcy jest chronienie Stada, ale nie można ich tak hermetycznie zamykać. To nie – bo się skaleczysz, tamto nie – bo to może Cię pogryźć ... – Pewnie sam zainteresowany. Wywerny pojawiły się niespodziewanie, i tak samo zniknął, żeby ktoś mógłby Ci coś jeszcze powiedzieć na ten temat. – dodał, wzruszając barkami. O wywernach nigdy nie słyszał, ale cóż. Smok uczy się przez całe życie, czyż nie?

Z rozbawieniem obserwował, jak sam jest obserwowany. Bądź co bądź mógłby się okazać niebezpieczny – gdyby nie fakt, że z zaatakowania Krwiożerczego nic by nie miał. Straciłby jedynie partnera do walk, gdyż nie sądził, by w przypadku takiego ataku, Obłęd wciąż miałby ochotę, by stanąć w nim w szranki na arenie. reasumując taki atak przyniósłby same szkody i żadnych korzyści, więc nie było podstaw by sądzić, że Jad zdecydowałby się na taki ruch.
– Czekam z niecierpliwością – odpowiedział z uśmiechem pełnym zadowolenia. W końcu nic tak nie rozrusza smoczych kości jak ciekawy pojedynek – a z jego pechem mógłby on się niestety skończyć zbyt szybko.
– Cóż, w takim razie wypada zapytać samego delikwenta. To interesująca kwestia, nie uważasz? Co się z nim teraz dzieje? – Zapytał, przekrzywiając głowę. W końcu czy krwiożerczy sam nie uważał tego za ciekawe? Być może to tylko punkt widzenia Jadu, ale poznawanie takich ciekawostek urozmaica smocze życie, gdy nie można na przykład walczyć.
– Musze przyznać, ze zachowanie Złudzenia jest raczej rozczarowujące. Niby jako przywódca powinien dbać o dobro stada, ale takie przypatrywanie się wszystkiemu z boku wcale dobrze stadu nie robi. Owszem, można czekać, aż dwa pozostałe stada wybija się wzajemnie, ale gdzie w tym zabawa? Smoki z jego stada tez z pewnością czułyby się rozczarowane. oczywiście do takiej wojny raczej zbyt szybko nie dojdzie – dodał z cynicznym uśmiechem. Z tego, co słyszał ocean nie był zbyt ciekawym osobnikiem. Zapewne nie będzie mu się spieszyło do rozpętania wojny... Szkoda.
Skinął łbem, słysząc o wywernach. rzeczywiście, ale nie szkodzi przecież zasięgnąć języka u innych. temat wywern z jakiegoś sobie tylko znanego powodu uznał za ciekawy. Ich nagłe pojawienie się i znikniecie było jeszcze bardziej interesujące.

Usmiechnal sie. Tak. Dobrze jest wrocic do tego co juz bylo. Do walk z innymi smokami. Usmiech na nowo powrocil do zycia, Jad Duszy – jak to bylo widac – takze wrocil, czyli zyc nie umierac. – Naznaczony Kolec od kilku dni nalezy juz do naszego stada. To nawet i dobrze, bo Cien potrzebuje doskonalych wojownikow. A on ma wlasnie zadatki na niego. No i chce byc najlepszy z najlepszych, a nie tytulowac sie mianem marnego wojownika. – oznajmill krotko. Ale i tak, znajac zycje na tych terenach, musial byc zmuszony do dolaczenia do jakiegos stada. Ot;, zyl sobie na terenach wspolnych, samotnie, przez kilka/kilkanascie ksiezycow i ... bach. nagle znalaz sie w Cieniu. Czy to nie jest dziwne? – Czlonkowie Ziemi, a raczej Zycie, raczej z tego powodu nie beda nieszczesliwi. Oni sa raczej z tego zadowoleni. Zadnych problemow, zadcnego niepokoju, zadnego stzadnego strachu. Nawet juz nie mozna postraszyc ich smokow, bo zaraz, ot niewiadomo skad; jestes otoczony przez zgraje smokow. A sprobuj tylko przekroczyc koncowka ogona linie graniczna, to dopiero narobi sie wielki harmider. Zblizenie sie do ich granicy albo nawet spacerowanie wzdluz niej, jest juz uwazane za zachowanie podejrzadne ...
Tak. Zycie w stadzie Zycia stalo sie za bardzo monotonne. Tylko nauka, polowanie, ceremonie ... Niby prawie jak u niego,ale on przynajmniej przepadal za potyczkami. Nawet jesli musial przegrac.

Z pewnym zainteresowaniem słuchał o Naznaczonym.
– Wygląda na to, że i z nim będę musiał spotkać się na arenie. Zobaczymy, któremu z nas dopisze szczęście – stwierdził z drapieżnym uśmiechem. W końcu nowi przeciwnicy to nowe wyzwania, a im więcej wyzwań, tym i smocze życie ciekawsze. Uśmiech ten nie znikał z jego pyska, gdy słuchał o Życiu, a w jego ślepiach migotały drwiące błyski.
– Zdajesz sobie sprawę, że jest sposób, aby Zycie nie mogło znowu stać z boku w razie wojny? – Zapytał niewinnym tonem, jakby mówił o pogodzie. Bogowie, skoro tak łatwo ich prowokować... Co prawda Złudzenie nie był smokiem, który łatwo tracił nad sobą panowanie, ale sądząc z opisu zachować reszty Stada, jakie przedstawił Obłęd, było kilka sposobów, aby urozmaicić sobie życie. I nie tylko sobie.

Słuchając słów ognistego, parokrotnie potarł prawą, przednią łapą o swój pysk. To chyba miało oznaczać – w jego wykonaniu – zamyślenie. – Czyżby chodziło o kamienie? Każdy smok przepada za kamieniami. A poza tym, ten kto ma dużo kamieni ma władzę nad innymi. Może się sam szkolić, może także kogoś kupić czy raczej przekupić, no i przede wszystkim każdy dług trzeba spłacić. Czyli, to idealny sposób na wodzenie kogoś za nos. Albo i nie! Mam inny, lepszy pomysł! Czasowa możliwość polowania na obcym terenie. Wszyscy marzą, nieważne czy już o tym wiedzą czy jeszcze i nie, na spotkanie z czymś co nie występuje na danym terenie. Stadnym terenie, konkretnie! To coś na zasadzie: Wy macie możliwość spotkania ognistej salamandry, my niestety nie. Tak! Za takim planem pójdzie każdy czarodziej i każdy wojownik. – czyżby się droczył z Jadem? Nie, na pewno nie, ale jego wypowiedź na pewno nie była typowa dla niego. Chociaż nie?! Krótkie to było, więc może to jednak nie było aż tak odmienne. W pewnym momencie, mniej więcej w połowie, uniósł jeden kącik pyska ku górze. Specyficzny Uśmiech?

Zaśmiał się cicho, patrząc na Krwiożerczego i słuchając jego wypowiedzi. Nawet uniósł łapę, jakby chciał dobrodusznie poklepać go po pysku, ale zaraz odstawił ją na ziemie, gdyż wyraźnie się rozmyślił. Zamiast tego wstał, przechodząc kilka kroków w kierunku smoka i stając po jego lewej stronie tak, ze ich pyski znajdowały się jeden obok drugiego, skierowane jednak w przeciwnych kierunkach.
– Twoje myśli krążą po interesujących torach – stwierdził z cynicznym uśmiechem, patrząc przed siebie i stukając pazurem o roztapiający się śnieg. – Jakaż to szkoda, że prości Wojownicy, tacy jak my nie maja bladego pojęcia o polityce – pokręcił łbem z udawanym smutkiem. W końcu czyż nie krążyło przekonanie, ze Wojownicy maja mięśnie zamiast mózgów i nie potrafią używać głowy w celach innych niż wojaczka? Powolnym krokiem ruszył dalej, obchodząc Obłęd dookoła. Jego łapy stawiały długie, na pozór nonszalanckie kroki, jednak uważny obserwator mógł dostrzec w nich zamyślenie. Po chwili znów stał naprzeciwko Krwiożerczego, ze starym, znanym każdemu, kto go znał kpiącym rozbawieniem w ślepiach.
– Zaczyna mi brakować Nieśmiertelnej i Zaklinacza Cieni. Ta dwójka miała ciekawe pomysły na urozmaicenie życia – westchnął cicho, ale rozbawienie nie znikało z jego oczu, gdy obserwował Obłęd.

Cienistemu nie uszedł gest/ruch ... a jednak piernik wie jak to prawidłowo określić ... ognistego, ale jakoś to zignorował. Choć i tak ślepia mu się nieco zwęziły, a mięśnie lekko się spięły. Ale i tak tego ostatniego być może nie sposób było dostrzec, bo jego barczysta sylwetka takie rzeczy akurat maskowała. A zwłaszcza wtedy, kiedy je – mięśnie – i tak miał napięte. Jak to wojownik. – Wiesz, ktoś na tych ziemiach musi myśleć, aby ktoś inny mógł ten plan wcielić w życie – skwitował, ponownie muskając swój pysk łapą. – Tylko tu rodzi się pytanie: Czy znajdzie się ktoś, kto nie będzie się bał żadnych konsekwencji. Ktoś z jajami, i nie tymi między zadnimi łapami ... – dodał, wymownie wbijając wzrok w niebo. Bo jego tonie, a raczej głosie (niski, chrapliwym) trudno było się zorientować czy mówi prawdę, czy żartuje czy jego wypowiedź miała być jakaś drwiną. Zdradzić go mógł tylko lekki, drapieżny, uśmiech. – Tak! To wielka szkoda. No, ale cóż my możemy? Ano nic. Nic, nie możemy. – gdyby smoki potrafiły by czytać w myślach (a szkoda) Krwiożerczy przytaknął by błyskawicznie głową, i to nawet nie raz a kilka razy. Czarodzieje! Tylko oni – według co poniektórych typów – mogą tytułować się mianem inteligentnych. Reszta, no cóż ... mogą im tylko łapy myć. Taka brutalna prawda. Tja ... Mięsnie lub szybkości nie idą w parze z rozumem, czy tak? Chwile potem, przeniósł spojrzenie z nieba (i tak nic tam nie było interesujące) na swojego rozmówcę. – To może założymy sobie jakiś fanklub? Będziemy werbować miłe, słodkie i niewinne smoczki? Na nasze podobieństwo? – obchód ognistego skwitował tylko jednym gestem. Uniesieniem tych mięśni, które były – na przykład u ludzi – odpowiedzialne za brew. Bo smoki nie mają takich dwóch, półkolistych kresek nad ślepiami, czyż nie? Niemniej jednak, jego źrenice – dyskretnie – poruszały się za Duszą.

Kąciki jego pyska zadrgały lekko, gdy zauważył zwężenie ślepi Krwiożerczego. Ciekawe co Cienisty zrobiłby, gdyby Jad nie powstrzymał łapy i poklepał go po pysku. na tak interesujące pytanie była tylko jedna odpowiedź – spróbować. Ach, jakże kusiło go, aby to zrobić... Jednakże powstrzymał się, z wielkim wysiłkiem. Jego mięśnie nie były napięte. Zachowywał się wręcz nonszalancko, ale widać było, ze przed spojrzeniem czujnych, złotych oczu nic nie umknie. A co za tym idzie będzie gotowy do reakcji. Ale ciągłe napinanie mięśni? Nie, to nie dla niego.
– Nawet najlepsze pomysły przechodzą bez echa tam, gdzie nie ma chęci na wcielenie ich w życie – skwitował, obserwując Obłęd z rozbawieniem. Był kiedyś ktoś, kto miał możliwości i jaja, by wprowadzić w życie pewne pomysły. Nieśmiertelna, jakkolwiek by to zabrzmiało.
Skwitował słowa Krwiożerczego kwaśnym uśmiechem.
– Coś tam możemy. Dać komuś w dziób, gdy nam się nie spodoba i udawać, że łapa nam się omsknęła – puścił Obłędowi oko. W końcu kto się przyczepi do Wojownika, który jest za głupi, by kontrolować swoje ciało? W końcu są brutalni, nieprzewidywalni i myślą tylko o walce. takie odruchy, których nie potrafią kontrolować. Słysząc sugestię Wojownika uśmiechnął się drapieżnie.
– Taki fanklub to interesująca sprawa, ale nie jestem pewny, czy chciałbym być obiektem uwielbienia – zauważył z błyskiem w oczach. Być może Obłęd pojmie, o co mu chodzi. Sam jad zawsze w końcu wolał pociągać za sznurki i obserwować reakcję, jaką te pociągnięcia wywołują. – Jednakże obecnie może być trudno znaleźć takie milutkie smoki jak my – dodał z namysłem. Sam miał może z jeden, dwa typy, niestety młode i niewytrenowane.

Khan przybył nad Jezioro potrenować bieg. Skoro ostatnio dopracowywał wszystkie swoje umiejętności, to czemu nie bieg? Stanął na brzegu i odetchnął wilgotnym powietrzem. Cóż, czas się trochę zmęczyć. Samiec przyjął postawę do biegu uginając nieznacznie łapy i unosząc ogon. Skrzydła przysunął do ciała by o nic nie zahaczyły, choć w tym miejscu nie było zbyt wielu przeszkód. Gdy był pewny, że może ruszyć, odepchnął się mocno łapami od podłoża i rozpoczął bieg wzdłuż brzegu jeziora. Łapy miarowo wystukiwały rytm gdy nabierał coraz większej prędkości. Na początek rozgrzewka, bieg wytrzymałościowy. Khantar starał się unormować swój oddech by nie męczyć się zbyt szybko. Także sam krok wykonywał w jak najmniej chaotyczny sposób. Gdy biegł coraz szybciej, bardziej pochylał łeb, po to by zwiększyć opływowość swojego ciała. Ogon bujał się w takt coraz szybszych uderzeń łap. Z każdym krokiem starał się zwiększyć tępo. Odliczał w myślach coraz szybciej, co pomagało mu utrzymać rytm. Biegł tak kilka minut zostawiając za sobą żłobienia po pazurach w miękkiej, wilgotnej ziemi. Gdy poczuł, ze mięśnie dostatecznie się rozgrzały, spróbował poprawić swoją zwrotność w biegu. W tym celu skierował sie truchtem w stronę drzew rosnących nieopodal. Wybrał sobie kilka na przeszkodę w postaci slalomu. Zwiększył tempo i z impetem wpadł między drzewa, a jedno z nich szybko się do niego zbliżało. Khan zwinnie, jak na siebie oczywiście, wychylił się w bok ustawiając łapy po skosie i odbił w prawo by za chwile powrócić na tor wychylając się w lewo. Tym sposobem zrobił dwa łuki dzięki którym szybko i zwinnie pokonał przeszkodę, która śmignęła mu koło boku. Czekał go jeszcze szpaler drzew więc nie zmieniając tępa biegu począł omijać kolejne przeszkody. Pod koniec długiego toru dyszał już, ale z zadowoleniem stwierdził, ze było to łatwiejsze niż się spodziewał. Teraz pewniej czuł się w sprincie. Z tą świadomością wrócił do obozu.

Była bardzo wczesna pora. Słońce dopiero co wschodziło, choć i tak z trudem można je było dostrzec przez gęste chmury. Nigdzie nie można było dostrzec błękitu nieba. Choć nie padało, to był to zdecydowanie jeden z tych nieprzyjemnych dni, które rozdzielały od siebie te upalne. Większość smoków wolała w nie po protu spać do późna i patrzeć leniwie z groty na padający deszcz. Ale przecież jeszcze nie padało, a Białego naszła nagła ochota wybrania się na spacer. Doszedł nad Zimne Jezioro i wdrapał się na przypalone drzewo, od dawna martwe, po którym prawie nic nie pozostało. W końcu był drzewnym, a ze szczytu widać było całą okolicę. Nie był zbyt widoczny. Wpatrywał się na taflę wody, głęboko zamyślony.

Zwiastująca praktycznie zawsze przenosiła się w różne miejsca drogą powietrzną. Niestety po ostatniej walce miała odebraną możliwość lotu. Dopóki ktoś jej nie wyleczy, niestety nie wzbije się w przestworza. Wędrowała po terenach wspólnych, brnąc w gęstej mgle, która sprawiała, że nie było widać cienistej. Szła spokojnym krokiem. Byłą już w miarę dojrzałą smoczycą. Wysoką, smukłą, a nie małym pisklakiem. Wyglądała na całkiem dorosłą, ale taka nie była. Jeszcze trochę urośnie.
Na jej pięknych, fioletowych łuskach widać było ciemniejsze plamy. Były to blizny po kwasie, który rozprysnął się na jej klatce piersiowej, skrzydłach i przednich łapach. Nie czuła już bólu ani nawet dyskomfortu.
Biały może nie był widoczny dzięki mgle, ale nadal czuć było jego zapach, który Zwiastująca wyczuła. Nie szukała go jednak wzrokiem, a zamiast tego usiadła tuż nad brzegiem jeziora, tak że jej łapy były delikatnie obmywane przez delikatne fale przypływu. Patrzyła gdzieś w dal, nie wiadomo gdzie.

Z początku nie zwrócił uwagę na znajomą już Cienistą. Dopiero po chwili, do na wpół nieobecnego smoka dotarł znajomy zapach, a zaraz potem spojrzał w dół i dostrzegł sylwetkę Zwiastującej, siedzącej nad brzegiem jeziora. W pierwszej chwili pomyślał, że uda, że jej nie dostrzegł i po prostu wróci do swoich rozmyślań. Ale z drugiej strony ona już pewnie wyczuła jego zapach. Poza tym obiecała mu parę rzeczy. Był ciekaw, czy udało jej się przekonać kogoś do jego poglądów...?
Sprawnym ruchem ześlizgnął się z gałęzi i rozpostarł skrzydła, opadając powoli, w niemałej odległości od samicy. Teraz można mu było się dokładniej przyjrzeć. Również urósł i wydoroślał od ich ostatniego spotkania. Szczególnie łapy, ogon i szyja stały się dłuższe, bardziej charakterystyczne dla drzewnych. Zmienił się też wyraz jego pyska. Jakby poważniejszy, smutniejszy, jeszcze bardziej nieufny? Coś wyraźnie męczyło smoka.
– Więc znów się spotykamy, w równie przypadkowym miejscu o równie przypadkowej porze? – powiedział, nie oczekując odpowiedzi. Jego głos także uległ zmianie. Był donośniejszy, mimo, że Biały powiedział to niemal szeptem.

Adeptka usłyszała Białego, który się zbliżał. Woń się nasiliła. Odwróciła powoli łeb by na niego spojrzeć. Fakt, też się zmienił. Od ostatniego spotkania minęło kilka ładnych księżyców. Zwiastująca była wtedy jeszcze pisklakiem.
Odwróciła łeb by ponownie zanurzyć swój wzrok gdzieś daleko na linii horyzontu.
~ Nigdy nie wiadomo, jaki scenariusz napisany zostanie przez los. Dużo się zmienia. W moim życiu zaszło wiele zmian. W stadzie również ~ powiedziała spokojnie, dość tajemniczo, zupełnie, jakby mówiła dziwnym kodem. A jednak dla niej te słowa były całkiem normalne. Słychać było także wyraźną zmianę w jej głosie odkąd została adeptką. Był trochę niższy, głębszy, ale nadal samiczy. Trochę cichy, ale wciąż słyszalny dla każdego ucha.

Kiwnął niezauważalnie głową, patrząc w oczy rozmówczyni, gdy ta mówiła. U niego też niemało się zmieniło. Udało mu się w końcu sprowokować wojownika z jego stada tak, by został zdegradowany. Nie lubił go i uważał to za dobrą karę. Byłby zadowolony, gdyby nie to, że zaczął się go prawdziwie bać. Spodziewał się zemsty w każdej chwili. Już nie był niegroźnym pisklakiem. Ponosił odpowiedzialność za swoje czyny i wiedział, że może mieć prawdziwych wrogów. Tym bardziej, że jego plany przejęcia władzy dostały się do uszu paru nieodpowiednich smoków...
Odsunął od siebie te myśli. Wyrocznia zaczęła coś mówić, więc ją wysłucha. Wolał z resztą nie afiszować się nadto ze swoimi przeżyciami z ostatnich kilku księżyców.
– Pewnie jesteś już Adeptką? – spytał, ale raczej nie po to, żeby poznać odpowiedź. Przecież nie mogła być wciąż pisklakiem. Chciał po prostu poznać jej nowe imię. A może nawet przybrała już dorosłą rangę, kto wie? Po chwili zauważył również ciemne blizny i poczuł lekkie ukłucie zazdrości. Czyżby z polowania lub areny? On sam jeszcze tego nie robił, jego nauki strasznie się przeciągały... – Pierwsze rany? – spytał. Nie pytał jedynie o zmiany w Stadzie Cienia, ale po jego minie można było wywnioskować, że był ich ciekaw. Po prostu pozwolił samicy mówić.
Cofnął się o krok, gdy przypływ wody zalał delikatnie jego przednie łapy. Wolał pozostać suchy, po prostu.

~ Tak, jeszcze dzisiaj będę miała ceremonię na dorosłą rangę. Aktualnie nazywam się Zwiastująca Łuska ~ odpowiedziała Białemu na pytanie. Nie chwaliła się tym, że już dzisiaj wieczorem będzie pełnoprawną czarodziejką. Mówiła jak jest. W duchu się cieszyła, ale nie okazywała tego pisklęcą euforią.
~ Tak. Wygrałam z Wojenną Łuską ~ powiedziała, patrząc na poparzoną skórę. Owinęła łapy ogonem, ale nadal siedziała w tym samym miejscu. Lubiła wodę i pływanie, więc czemu by nie posiedzieć i pozwolić obmywać się przez fale?
~ A co u Ciebie? Jakiechś specjalne zmiany? ~ zapytała z ciekawości. Może wydarzyło się coś ciekawego w życiu smoka.

– Gratulacje... – mruknął pod nosem. Miał do siebie pretensje o to, że sam się nie wziął w garść i nie nauczył szybko, jak być dobrym wojownikiem. Najwyższa pora.
– Próbowałem przekonać parę smoków do swoich poglądów, planów, ale chyba nie wszyscy są tego do końca pewni. No i kilka informacji mogło przypadkowo przeciec do uszów nie tych, co trzeba... A tobie? Udało się kogoś przekonać do poparcia mnie?
Siedział chwilę w milczeniu, po czym postanowił poruszyć kolejny temat.
– Znasz Sumiennego Kolca? Nie ufaj mu... – przysunął się lekko w kierunku Zwiastującej i ściszył głos. Powinien narobić swojemu wrogowi więcej wrogów...

Na jego gratulacje tylko kiwnęła łbem, ale pysk wciąż był bez wyrazu, a oczy skierowane w dal, w mgłę.
~ Czasy się zmieniły. Decyzje się zmieniły ~ powiedziała dziwnym kodem. Tylko ona wiedziała, co krąży po jej łbie. Co krążyło, odkąd poznała Białego.
~ Znam. Ufam ~ powiedziała, co z pewnością nie zadowoli Nathiego. Zwiastująca zachowywała się dziwnie, a jednocześnie zachowywała dziwny do rozgryzienia spokój. Zupełnie, jakby od początku wiedziała, co ma mówić. A może po prostu słowa same wylatywały z jej pyska, a ona tego nie kontrolowała? Chyba raczej pierwsza opcja była prawdziwa.

Smoki Wolnych Stad

Wypalona plaża

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu