Świątynia

[Kuszenie Diabła]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Niedługo potem do świątyni zawitała Diablica, o dziwo wcale nie parząc sobie łap o jej posadzkę. Ostatnim razem, kiedy tu była, została nazwana boską służebnicą, a więc wszystko było możliwe! Zaraz po tym, kiedy ze świstem i trzaskiem zwinęła skrzydła, o posadzkę zadzwoniły upadające kamienie, kawał mięsa, posypało się także trochę owoców. Błysnęły wspaniałą różnorodnością koloru, wszystkie inne, cytryn, topaz, dorodne morele i krwisty ochłap. Były to ostatnie kamienie z jej dobytku, zebranego podczas wszystkich księżyców spędzonych w wolnych stadach. Wykosztowała się na misje, niedawno również podczas odwiedzin przy kwarcu i chociaż ciężko jej cię było z nimi rozstawać, to ostatecznie uważała to za dobre inwestycje. Zostawiła sobie tylko jeden, jej ulubiony rubin. Odchrząknęła cicho, po czym skinęła łbem do Rakty, zauważając, że ta przynosi podarki, które zapewne mają posłużyć temu samemu celowi.
– Kaltarelu, oto zapłata za kolejne błogosławieństwo na przyszłą misję. – Miały krótki czas przydatności, cholerstwa, a takie drogie. Zmarszczyła nos, zastanawiając się czy Rakta odczuwa podobną niesprawiedliwość.

// topaz, cytryn, 2/4 owoców i 2/4 mięsa na błogosławieństwo

[Eskalacja Konfliktu]

Szybko za Frar pojawiła się też Eurith. Nie zmieniła się tak dużo, urosła tyle co nic. Dopiero po kolejnej przeprawie zrobi sobie dłuższą przerwę, pomyślała. Będzie chciała popilnować terenów, skoro poczuje się z tym już znacznie pewniej. Zerknęła kątem oka na wojowniczkę i czarodziejkę. Płaciły tym razem nie tylko w kamieniach. Adeptce było jednak żal marnować mięsa, zwłaszcza odkąd stracili jedynego łowcę. Trzeba trzymać pożywienie na czarną godzinę, ot co.
– Ja również przyszłam za nie zapłacić – powiedziała za Frar i położyła na posadce trzy dorodne kamienie.
Gdyby była sama z bogiem Zimy, zapewne pokusiłaby się o dialog na który czekała od dawna. Póki co jednak musiała obejść się smakiem i załatwić inne sprawy, nim zabierze się za tę.

/ Szafir, koral, akwamaryn /

[Mgliste Wody]

Czarny także przybył. Olbrzym wsunął się za siostrą do Świątyni i podszedł do pozostałych amazonek. Uśmiechnął się na myśl, że wrócą w to śmieszne miejsca za "barierą" cokolwiek to znaczyło. Miał ze sobą niedawno zdobyte kamienie szlachetne, by znów zapłacić za możliwość, w sumie nie wiedział czego konkretnie, ochrony? No chyba tak. Położył dwa, skrajne kamienie – czerwony i niebieski.
– Tak, dokładnie. Czas ruszyć dalej w poszukiwaniu iskier – oznajmił z nieukrywaną ekscytacją. Mało rzeczy go aż tak cieszyły, jak takie wyprawy.

//rubin i szafir

[Kaltarel]

Świątynia świeciła pustkami. I w tej pustce złożyliście swoje dary, prosząc o boską opiekę dla Odkrywców. Czekaliście może kilka oddechów, aż poczuliście chłodny wiatr, który owiał wasze łapy. Zerwał się gwałtowniej, niczym sztorm w środku groty, zupełnie bez jakiegokolwiek naturalnego wyjaśnienia. Musiała być w tym jakaś magia! Zimno wichury kąsało łuski, jakby planowało otoczyć was ramionami wiatru. Nagle wszystko ustało – poza chłodem. On pozostał, ze sensacją znajomą dla wytrawnych badaczy terenów poza barierą. Opadło na was błogosławieństwo Pana Zimy.
We łbie Spuścizny dodatkowo odezwał się znajomy, kobiecy głosik. Brzmiał jak bardzo zadowolony z siebie i nie pozbawiony nutki złośliwości.
~ No, mam nadzieję, że czegoś się nauczyłaś. ~
Poczuła jak piecze ją krtań, jakby najadła się ostrych ziół. Chrząknęła kilka razy, zaciągnęła powietrze z płuc i znowu poczuła jak ogień tańczy jej pomiędzy kłami. Pobieżne badanie szyji potwierdziło, co już przypuszczała – znamię zniknęło i wraz z nim nałożone przez duszka przekleństwo.

Spuścizna Krwi
+ błogosławieństwo Kaltarela
– topaz, 8/4 mięsa
– Znamię Alaleyi

Kuszenie Diabła
+ błogosławieństwo Kaltarela
– topaz, cytryn, 2/4 owoców i 2/4 mięsa

Zadziorna Łuska
+ błogosławieństwo Kaltarela
– szafir, koral, akwamaryn

Czarny Kolec
+ błogosławieństwo Kaltarela
– rubin i szafir

[Dymiące Zgliszcza]

Rubinowy wojownik wszedł powolnym krokiem do świątyni, nie rozglądając się, bo, cóż, nic by nie mógł podziwiać. Popioły nosił kalectwo godnie, z uniesionym łbem, lecz bez dumy. Spięty, widocznie nerwowy, Przywódca Wody zatrzymał się tam, gdzie uznał za najbardziej stosowne i opuścił łeb do poziomu podłogi. Nie był to ukłon. Z otwartego pyska wypadły i zagrzechotały o podłoże trzy kamienie szlachetne, lśniące i wilgotne.
– Kaltarelu, opłata za twą przychylność – rzekł chrapliwie, wbijając niewidzący wzrok perłowobiałych oczu w pustkę. Hebanowe szpony zastukały o kamień, a dźwięk odbił się echem od ścian świątyni.
/2x rubin, granat

[Kojąca Głębia]

Stłuczona Łuska po raz pierwszy w swoim życiu zawitała do świątyni. Nie wiedziała wiele o Bogach Wolnych Stad, jednak wiedziała, że Kaltarel zapewnia im ochronę oraz swoje błogosławieństwo na czas, gdy wyruszają w tereny nieznane. Jego jako jedynego spotkała, wierzyła więc w jego moc. Nie udzielał jej jednak za darmo, oczekiwał opłaty. Cóż... Nikt nie mówił, że Bogowie są bezinteresowni i kochający.
Po chwili przywołała ze swoich zapasów cytryn i porcję mięsa.
– Kaltarelu, przyszliśmy zapłacić za twoje błogosławieństwo.
Oznajmiła i położyła zapłatę przed sobą.

//Cytryn i 4/4 mięsa, mam tytuł Odkrywcy

[Kaltarel]

W mroku świątyni złożyliście zapłatę, licząc na boską ochronę przed waszą misją. Cisza wydłużała się, kiedy kamienie i mięso leżały w bezruchu na ziemi, aż nagle głos nie rozległ się, jakby właściciel stał przed wami, chociaż w jaskini nie było nikogo poza dwójką Wodników.
– Za barierą lepiej patrzcie pod nogi.
Przestroga? A może ironiczna uwaga? Zanim zdążyliście przemyśleć słowa, spłynął na was chłód, jakby wstąpiliście pod strumień lodowatej wody. Wrażenie zaczęło zanikać, ale nie do końca, jakby echo pozostało oblepiając wasze łuski z każdej strony. Lśniły one nieco, niczym oszronione, zanim osłona nie wniknęła w nie zupełnie. Stłuczona poznała w nim błogosławieństwo Pana Zimy.

Stłuczona Łuska
+ błogosławieństwo Kaltarela
– cytryn, 4/4 mięsa

Popioły Jutra
+ błogosławieństwo Kaltarela
– 2x rubin, 1x granat

[Horyzont Świata]

Tweed przybył tutaj razem z innymi smokami, które miał zabrać na misję. Miał ze sobą mięso i dwa kamienie, te ostatnie dostał od ojca ze skarbca stada czy jakoś tak. Ogólnie miał pecha na polowaniu i ani zwierzyny ani kamieni nie potrafił znaleźć, dlatego dla jego lichego zapasu taki koszt czegoś, co zdawało się być dziwne, było dość bolesne. No ale przybył tutaj, położył w odpowiednim miejscu opłatę i powiedział
– Kaltarelu ja i moi towarzysze przybywamy po twoje błogosławieństwo


// 4/4 mięsa, 2x cytryn za błogosławieństwo

[Szeptucha Roju]

Kiedy ich mała grupka się spotkała, wszystcy skierowali się ku świątyni. Goblin nie bardzo pamiętała, czy już tu kiedyś była, możliwe, że gdy była kilku księzycowym pisklakiem, chociaz nie wyryło się to specjalnie w jej pamięci.
Inna kwestia była taka, iż była wątpiącą. Nie wierzyła tak zupełnie w tych bogów, tak naprawde nie znała ich wszystkich imion, poza tymi potocznie wzywanymi w przekleństwach. Ten cały Kaltarel... też niby był Bogiem, czy kimś takim, a wcześniej Nauczycielem uczacym smoki.
To dobry czas, aby naocznie się przekonać, z kim ma do czynienia, zwłaszcza, że mieli szukać jakichś boskich iskr, czymkolwiek by nie były.
Weszła do środka z bratm, a potem rzuciła pod swoje łapy dwie tusze zwierząt i swój jedyny kamień.
Mruknęła coś pod nosem, słuchając brata i żałując tego małego bogactwa... eh, oby chociaż to było warte swej ceny.
A nie jakieś gusła.
– Na co powinniśmy zwracać uwagę szukają iskier? Wiadomo jak wyglądają?
/tygrysie oko, 8/4 mięsa za błogosławieństwo

[Gasnący Wiciokrzew]

Honi słyszała o Świątynii. Zapewne od Poszeptu, a jak – ale i była raz w niej ze swoim najlepszym przyjacielem wymieniać kamienie. Nie były to przeżycia tak bogate, jak potencjalnie bogate byłyby przeżycia duchowe – a jednak, pustelniczka zza prerii nie mogła się takowymi pochwalić. Na wiarę trzeba czas o zaangażowanie. Ale nie pozostawała na nią zamknięta – to i dobrawszy się w grupę i usłyszawszy o konieczności odwiedzenia z zapłatą boga, aby wyruszyć bezpiecznie nie negowała wartości tego procederu, a wzięła, co trzeba i radośnie podążyła za kolorową zgrają Ziemistych.
Malutki pakunek z trzech zielonych kamieni dyndał lekko w pyszczku bagiennej, a czarne oczy chłonęły nowooglądane miejsce.

/ szmaragd, turkus, malachit

[Fantom Zamętu]

Zaraz za resztą swojej grupy przybył także i Kirvoith. Od jakiegoś czasu, gdy miał okazję porozmawiać z Zadziorną Łuską, myśl o podróżach poza znane mu granice cały czas chodziła mu po głowie. Obawiał się jedynie, że mogą trafić na niebezpieczeństwa o których wspominała czerwonołuska... ale dlatego przecież wyruszali razem, prawda? Mieli za sobą zarówno smoki zdatne do walki jak i Uzdrowiciela, który byłby w stanie im pomóc.
Dlatego też gotów do wędrówki stanął przy reszcie Ziemnych i oczekiwał razem z nimi na przybycie Pana Zimy.

//agat i x2 tygrysie oko na błogosławieństwo

[Kaltarel]

Z półmroku Świątyni wyłoniła się ciemna sylwetka. Czarnołuski starzec podszedł, mierząc każdego z was od łap po ogon. Następnie skinął łbem Tezie i zagarnął łapą dobra, które do niego przynieśliście. Jego łeb obrócił się w stronę Owadziej i niski, nieco znużony głos przemówił do adeptki Ziemi :
– Iskry mają zdolność... Zakrzywiania rzeczywistości wokół siebie. Jeśli traficie na coś, co wydaje się nie takie, jak powinno, a nie ma logicznego wytłumaczenia, to prawdopodobnie Iskra.
W tym samym momencie wszystkie smoki poczuły, jakby gwałtownie zanurzono je w zimnej wodzie. Chłód oblepił ich łuski, a gdy spojrzały na własne łapy, zauważyły jakby srebrzystą powłokę szronu, która obsiadła ich od rogów po ogony. Nie trwało to jednak dłużej, jak kilka uderzeń serca, zanim powłoka nie poczęła się wchłaniać i nieprzyjemna sensacja poczęła wygasać. Pozostało tylko uczucie, jakby ktoś dotykał ich bardzo chłodną łapą, nieszczególnie nieprzyjemne i do którego szybko szło się przyzwyczaić.
Kaltarel tymczasem wycofał się znów w mrok Świątyni.

Owadzia Łuska
– tygrysie oko, 8/4 mięsa
+ błogosławieństwo Kaltarela

Teza Obłędu
– 2x cytryn, 4/4 mięsa
+ błogosławieństwo Kaltarela

Wonna Dziewanna
– szmaragd, turkus, malachit
+ błogosławieństwo Kaltarela

Niewidzialny Kolec
– agat i x2 tygrysie oko
+ błogosławieństwo Kaltarela

[Kojąca Głębia]

Drużyna ze stada wody po raz kolejny wybierała się za barierę, tym razem wszystko miało się rozstrzygnąć. Następne chwile będą bardzo ważne dla wszystkich, więc wszystko musiało być wykonane idealnie.
Gdy Stłuczona wkroczyła do świątyni, rozejrzała się jakby szukając Kaltarela. Musieli zdobyć od niego błogosławieństwo, czarnołuski był im więc niezbędny. Bez jego magicznej mocy, nie wyruszą. Położyła dwa kamienie i porcję mięsa na posadzce, jako zapłatę za jego pomoc.
– Witaj, Kaltarelu! Wkrótce wybieramy się na kolejną wyprawę, bylibyśmy wdzięczni za błogosławieństwo... Od zmierzchu do świtu.
W jej oczach była motywacja, chociaż dla Boga Zimy to pewnie nią miało żadnego znaczenia.

– diament, szmaragd, 4/4 mięsa

[Spuścizna Krwi]

Po raz kolejny przybyła do Świątyni, niosąc ze sobą połowę swojego "skarbu". Cóż poradzi, jak krew wzywa do kolejnej wycieczki? Położyła na posadzce trzy kamienie szlachetne, jako pierwsza ze swojej grupy. Mieli ruszyć w nieco zmienionym składzie, ale trzon pozostawał ten sam. Ona i Diabeł. Szkoda, że nie będzie Eu, bo nie będą mieli kogo rzucać na pożarcie... Ale i tak będzie zabawnie.
– Kaltarelu, znów udajemy się na misję samobójczą. Może wspomożesz nas swoim błogosławieństwem, żeby ci, którzy wrócą nie przywlekli jakiejś zarazy za sobą? – w końcu taki był cel błogosławieństwa Kaltarela. Nie żeby nie zamierzali wrócić, niemniej ich zwiad zazwyczaj kończył się w dość szalony sposób. Miała przeczucie, że tym razem wcale nie będzie inaczej.


//agat, onyks, malachit

[Niespokojna Toń]

Podążyła za siostrą do świątyni, niosąc swój duży kawał mięsa, z którym rozstawała się z trudem. Nie mogła jednak się wycofać, teraz nie tylko Takhara ich potrzebowała, lecz także Plemię Stepu! Na słowa Stłuczonej skinęła łbem i położyła swą zapłatę obok porcji kamieni i mięsa Wodnej adeptki. Była poważna i skupiona, świadoma, że nie wiadomo, co od tej pory ich spotka. Jedno było pewne, da z siebie wszystko co może!


-12/4 mięsa

[Przesilenie Północne]

Szedł za Stłuczoną Łuską, towarzysząc Nanshe. Na grzbiecie niósł oprawione cielsko kotałaka i chochlika , w torbie suszone śliwki i brzoskwinie , a także błyszczący, drobny, szlachetny kamień – ametyst. Powinno wystarczyć, by zapłacić za ochronę.
Skinął jedynie łbem w ramach potwierdzenia, gdy przemówiła Stłuczona i zrzucił mięso na ziemię, dokładając do nich owoce i kamień. Zerknął na Nanshe, która odmówiła pomocy przy wielkich ciałach turów, rozejrzał się za Axarusem i zauważył stojącą w oddali Plagijkę. Pociągnął nosem, badając jej zapach. Czy to nie ona była jedną z członkiń tamtejszej wyprawy? Może powinien zapytać o nich Dae?
Zmarszczył pysk, skupiając się na Kaltarelu i wysłuchał, czego miał do powiedzenia, gdy nakładał na nich błogosławieństwo. Gdy wszystko zostało powiedziane i nie miał żadnych pytań, wyruszył w drogę powrotną, celując się ku granicy. Zanim wrócą tam i spotkają się z Dae, będzie zapadał już zmierzch.

– 4/4 mięsa, 4/4 owoców, ametyst

[Infamia Nieumarłych]

Potrzebowała dużo czasu, by tu dotrzeć. Nie, nie dlatego, że nie znała drogi. Dlatego, że w grę wchodziło postawienie łapy za progiem miejsca, w którym nie powinno jej być. W którym członkiń jej rodu nie było od... Aluzja była tak naprawdę jedyna i ostatnia.
Ale Ankaa była generalnie inna.
Mahvran zatrzymała się przed wejściem do świątyni, zakołysała ciałem z irytacją, trzymając w pysku zawiniątko z trzema kamieniami szlachetnymi. Zauważyła Raktę stojącą w środku, w otoczeniu kilku Wodnych. Nabuzowana wiedźma charknęła, po czym zarzuciła łbem i rzuciła pakunek ze skarbami w kierunku wojowniczki.
– Nie postawię tu łapy. – Powiedziała oschle, mając szpony skrzydeł kawałek od wejścia. – Zapłać mu w moim imieniu, bo przecież bez łaski Jaśnie Oświeconego nie można postawić łapy poza barierą. – Powiedziała do Spuścizny, czekając aż ta zajmie się wszystkimi formalnościami.

[Kuszenie Diabła]

Trzecia z nieba spadła Diablica, jakkolwiek ironicznie by to nie brzmiało. Wylądowała nieopodal Mahvran, leciutko ocierając się o nią bokiem w ramach przywitania i słysząc jej ostatnie słowa, poderwała woreczek z ziemi. Rzuciła jej jedynie rozbawione spojrzenie i dziarskim krokiem przekroczyła próg jaskini, której posadzka powinna syczeć z każdym jej krokiem. Rzuciła pakunek należący do Uzdrowicielki tuż obok Rakty, witając ją skinieniem łba, przyozdobionym pełnym ekscytacji uśmiechem. Brakowało jej tych wypraw. Tuż za nią powietrze przecięły kamienie, cytryn, nefryt i granat. Wszystkie o soczystych, połyskliwych kolorach, ale nie wpadających szczególnie w gusta Czarodziejki. Wolała przydatniejsze kamyczki.

[Nocny Tropiciel]

Zaraz w ślad za Frar na ziemi wylądował najstarszy ze smoków wyprawiających się za barierę. Przy sobie za pomocą magii trzymał przy sobie trzy kamienie, trybut dla boga który gdzieś miał los smoków. Wszyscy twierdzili jednak że ten dar był niezbędny, więc nie protestował. Niech ma te swoje kamyki. Może pewnego dnia wielka ich góra spadnie mu na łeb.
Czarnołuski smok wszedł do groty bez słowa mijając siostrę. Była dla niego niemiła, więc nie zamierzał się z nią zadawać. Całe szczęście lada dzień Cień zyska nowego uzdrowiciela. W środku zastał Frar i Raktę którym skiną łbem i stanął obok nich kładąc u swoich łap szmaragd, diament i agat. Ciekawe co teraz.

[Mackonur]

Chciał przyjść tutaj z Takharą Drugą, czyli wilczycą, którą znalazł na ostatniej misji! Ale martwił się trochę o nią, ten wypad w nieznane brzmiał trochę niebezpiecznie, a Takhara Druga musiała się jeszcze zadomowić, przyzwyczaić do nowej rodziny i w ogóle! No i ktoś musi pilnować kraba i dzieci w grocie! Dlatego Mackowaty przyszedł sam! Chociaż... niezupełnie! Miał Fenka, Nanshe i Stłuczkę! Ubezpieczał ich tyły! Był taki podekscytowany i w ogóle, a do tego czekała go jeszcze jedna niespodzianka – Oczko!
– OCZKO, jak ja dawno cię nie widziałem! Chodź no tu do mnie, albo nawet lepiej – ja przyjdę do ciebie! Muszę ci tyle fajnych rzeczy opowiedzieć! Znalazłem wilka ostatnio, nazywa się Takhara Druga i to moja nowa przyjaciółka! Ale ty jesteś nadal moją najlepszą przyjaciółką! – Spróbował podejść do Infamii i liznąć ją po pysku, ale szanse na to, że to się uda były znikome i wręcz nie istniały. Ale można próbować!
– Fenku, Nanshe i Stłuczku – to jest Oczko! Moja najlepsiejsza przyjaciółka! Możemy ją zabrać do siebie do groty? Będzie miała miejsce obok Takhary drugiej! Oczko, po co w ogóle tu przyszłaś? Też idziesz z nami? ALE FAJNIE. Mam pomysł! Dzielimy się wszyscy na grupy, ja idę z Oczkiem! Oczko, co o tym wszystkim myślisz? Oczkooo? – Ta pewnie miała go już tak dość, że chętnie pozbyłaby się go z tego świata, ale Axarus nie odpuszczał i na każdym kroku pokazywał swoją sympatię do Infamii. Nie odstępował jej ani na krok! Dlatego został z bandą niewiernych plagusów na zewnątrz. Był wyposażony w torbę! A ze sobą miał trzy opale, którymi zapłaci Czarnemu Bogowi.

//Jeden opal jest w raportach, pozostałe dwa w KP.

[Infamia Nieumarłych]

Gdy Diablica otarła się o nią bokiem Mahvran zacisnęła lekko zęby, ale nie zareagowała w żaden inny sposób. Byle wytrzymać... Byle wytrzymać.
Przybycie Khurana było dla niej tak istotne jak powiew wiatru, ale potem... Potem cała jej zasłona spokoju pękła, bo przybył ten cholerny idiota, będący wprost symbolem poziomu intelektualnego całego stada Wody. Gdy spróbował ją liznąć, ta zjeżyła się, strosząc łuski na całym ciele i błyskając białymi kłami. Zamachnęła się prawym skrzydłem, chcąc przejechać samcowi po pysku złotym, ostrym szponem.
– SPIE.P.RZAJ. – Warknęła donośnie, a echo jej sykliwego głosu rozniosło się po całym wnętrzu świątyni. – Ty, Wodny jaszczurze – Odwróciła gwałtownie przyozdobiony rogatą koroną łeb w kierunku białołuskiego olbrzyma pachnącego intensywnie Wodą. To on teraz rządził tą zgrajką? – Zarżnij albo ustaw do pionu tę definicję imbecylizmu, bo jeżeli zrobi taki wybryk jeszcze raz to osobiście go oskóruję. – Wypuściła drżące powietrze z płuc, cofając się o krok do tyłu i w bok, byle być jak najdalej od Axarusa, jego wpływów i jego widoku. Wokół szamanki wyraźnie drgała niestabilna, wyczuwająca frustrację Infamii magia, wręcz czekająca na to by eksplodować i zadać ból. Albo Wodnemu, albo Mahvran, akurat moc nie widziała większej różnicy i nie dzieliła nikogo na kategorie.