Rzeka

[Grabieżca Fal]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Uff. Oddechnęła z ulgą. Po części dlatego, że Przywódca był cały, po części dlatego, że się nie zdenerwował. Za to wydawał się zmęczony. Morien przyjrzała się śmieszniej podporce, która wyczarowal samiec. Doprawdy, nie mogla się nadziwic wywernom. Życie bez przednich łap wydawało się jej trudne i strasznie męczące. Właściwie postrzegala to jako... kalectwo. Za co zapewne każdy wywernowaty miał by ochotę walnąć ją w łeb. Nie uzalala się nad nimi, nie! Po prostu, perspektywa niemożności dotknięcia czegoś łapami – na przykład innego smoka – wydawała się jej okropna. A walka? Pewnie dobrze radzili sobie w powietrzu, ziajac z góry i atakując pazurami tylnych łap. Niemniej w... Ugh. Życie w przestworzach i na wysokościach! Nie było tam nic żywego poza paroma ptakami. Pustka i wicher.
Otrzasnela się z myśli, mrugajac i ponownie skupiajac wzrok na Zewie. Nie znała go. Był teraz w wieku, w którym ona sama przybyła na te tereny. Była zagubiona, ale pełna ambicji na zbadanie i, kto wie, może podbicie tych terenów. Ha! Pan Fal zweryfikowal jej plany, i to jak!
– To dobrze. Mimo tego, wiesz, takie towarzystwo to całkiem niezła rzecz. Myślałeś o znalezieniu sobie jakiegoś druha? – zagaila przyjaźnie, lekko się uśmiechając. Fioletowo-rubinowe ślepia Zewu były ładne. Szkoda, ze skora wokół nich wydawała się tak napieta od nerwowe.
– Skoro już Cię tu spotkalam... Powiedz, to prawda że Ognisci niby turlaja się w siarce? Tak mi powiedziala ostatnio jedna smoczyca. – Zmarszczyla pysk, widocznie zafrapowana ta kwestia. W pomaranczowych oczach blysnela iskra figlarnosci. Dość tego wiecznego smęcenia.
– I skoro mowa o Ognistych... dużo zachowalo się smoków z czasów twojego pisklectwa? Ktoś mi kiedyś powiedział, ze powinnam się trochę zainteresować historia własnego stada. Tak sobie myślę, kto będzie lepszy niż mój dobry znajomy Zew, hmm? Właściwy smok na właściwym miejscu. I we właściwym czasie.
Mrugnela i lekko odsunela się od brzegu, kładąc się w wodzie na grzbiecie i leniwie płynąc po polkolu. Po kelpie nie było śladu.

[Zew Płomieni]

Trudno nie być zmęczonym gdy na łeb zwala ci się całe stado. Zew nie mógł powiedzieć, że tego nie lubił. Mógł tylko powiedzieć, że było mu ciężko z tym wszystkim na jego młodym łbie. Rozprostował nadwyrężone chodzeniem skrzydła gdy już oparł ciało na podporze. Czy postrzegał swoją inność jako faktyczny brak? Kiedyś... Gdy był młodziutkim wyrostkiem i nie widział innych wyvern. Teraz jednak swój niedobór łap widzi jako coś zupełnie normalnego. Do samego łapania czegoś używał maddary, a samo życie na lądzie miast w powietrzu nie było niemożliwe.
Pysk samca zdobił uśmiech. Trudno było jednak odgadnąć czy był on szczery czy wymuszony... Jak zwykle z resztą.
~ Wątpię by jakiś długo ze mną wytrzymał. I wątpię bym sam jakiegoś znalazł.~ Powiedział półżartem obserwując rozmówczynię. No tak... Potencjalni kompani nie lgneli do Zewu jak muchy do... No...
Jego ślepia przymknęły się w momencie, w którym samiec trochę bardziej okazale wypuścił powietrze z płuc. Czy była to rekcja na kolejne słowa samicy, które nie ukrywając rozbawiły Ferna. Teraz przynajmniej nie było wątpliwości co do szczerości jego uśmiechu.
~ A robisz to sama? Ktokolwiek ci to powiedział robił z ciebie pisklę.~ Odpowiedział zaczepnie delikatnie kiwając ogonem na boki. Co tu dużo mówić, Grabieżca była dobra w przełamywaniu lodów. Ile Ogień będzie miał z niej pożytku zimą!
Następne pytanie jakie Zew usłyszał trochę zbiło go z tropu i zmusiło do zastanowienia. Ile smoków z jego pisklęctwa się ostało? Ha! Ostał się jeden z pisklęctwa Rek... szkoda tylko, że nie ma jak ze mną porozmawiać...
~ Wszyscy starsi ode mnie? Rek, Erycal, Wieczna. Trudno wymienić wszystkich bo niekiedy granica poza rówieśnikiem, a starszym jest cienka. W każdym razie nie musisz długo szukać.~ Pokazał zęby w kolejnym z różnych uśmiechów Ferna. Każda z masek posiadała inny jak widać.

[Błysk Przeszłości]

Mętny przylazł tu już jakiś czas temu, siedział sobie po prostu nad brzegiem rzeki i moczył swoje przednie łapki, próbując uspokoić siebie i swoje buzujące wewnątrz myśli. Ostatnio strasznie sporo różnorodnych emocji przechodziło przez jego biedny łeb, nie dając mu spokoju na ani jedną noc. Czy to strach przed przyznaniem się do prawdziwych jego przekonań przed ojcem, czy to cienka granica przyjaźni, na której balansuje z Zefirem. Wydawało mu się, że gdyby nie kłamstwa, to jego życie nie miałoby jakiejkolwiek jakości. Na dodatek cały czas nie udawało mu się w żadnej czynności przewyższyć swojego braciszka, któremu, jak mu się wydawało, wszystko przychodziło ot tak.
Ale mniejsza o to. Nie przyszedł tu, by o tym myśleć, a wręcz przeciwnie. Położył pysk na łapach, których palce połączone silną błoną były obmywane przez chłodną, jesienna wodę w rzece i wpatrywał się bezczynnie w płynącą nieustannie ciecz.

[Niezłomna Cisza]

Każdy ma swoje problemy. Możesz na przykład być takim Adeptem Ziemi, który nie umie sobie ułożyć relacji w rodzinie, a możesz też... Być duszą martwego smoka, która wróciła do świata żywych.
No, może "wróciła" to nie najlepsze określenie. Raczej... Uciekła. Na chwilę. Chyba.
No, zobaczymy jak to będzie!
Tak więc jesteś tą duszą i... No, właśnie. Co dalej? Znalazłeś jakąś wyrwę w świecie zmarłych. Coś cię pokusiło i znów przekroczyłeś barierę. A teraz jesteś tutaj. Niby znane ci miejsce, a jednak obce. Niby tysiąc razy siadałeś nad Zimnym, a jednak gdy znów to zrobiłeś miejsce to wydało ci się obce. A niby ile ciebie tu nie było?
No właśnie. Ile?
Niby znałeś to miejsce, ale błąkałeś się po nim, jakbyś tu zaszedł po raz pierwszy w życiu. Zabłąkana dusza.

Szept dostrzegła innego smoka. Właściwie... Wątpiła, aby pozostał tu jeszcze jakiś smok, z którym chciała się skontaktować. Równie dobrze może wykorzystać ten czas, który miała i spróbować coś rzec do tego.
I tak oto zjawa bezdźwięcznym krokiem zbliżyła się do Adepta Ziemi. Szara postać, która nie jedną miała bliznę. Trochę krzywo zrośnięta szczęka, prawa łapa tak pobliźniona, że pewnie jest tam więcej bieli, niż szarości... Szept Burzy. Jeśli nagle ujrzałeś nad sobą taką, nie do końca materialną postać, to imię nie wydawało się wcale tak źle dopasowane. Pewnie stojąca na łapach i tchnąca jakąś melancholią, czy spokojem.
Choć w tej chwili była raczej zagubiona.
– Wiesz, ile czasu upłynęło, odkąd Cień pod Przywództwem Upiornego Rytuału zaatakował stado Wody? – Jak najlepiej policzyć jak długo jesteś martwy, jeśli nie przez pytanie, ile czasu upłynęło od dnia twojej śmierci...?

[Błysk Przeszłości]

Adept zamierzał już nawet zbliżyć się do leniwie płynącego fragmentu potoku jeszcze bardziej, aby zanurzyć w wodzie swój calusieńki łeb, kiedy usłyszał nagle tuż przy sobie nieznajomy mu głos. Cóż, nic dziwnego, przecież na terenach wspólnych może roić się od smoków z innych stad.
W momencie, w którym leniwie odwracał swój łeb w stronę źródła głosu Mętnemu coś zaczęło nie grać. Czemu nie słyszał, jak ów nieznajomy do niego się zbliżał? Może to szum wody zakłócił ów dźwięki...?
Rozszerzył swoje ślepia najszerzej w swoim życiu w momencie, gdy ujrzał półprzezroczystą istotę. Podniósł się z ziemi i odsunął się na jeden mały krok w przeciwną stronę od nawiedzającego go ducha.
– Uhmm... Witaj? – Rzekł zakłopotany, gdy jego lśniące, srebrne ślepia powróciły już do normalności. W końcu gdyby ten... ktoś był agresywny, to z pewnością już by się z nim rozprawił zważając na fakt perfekcyjnego skradania się. – Czekaj, co? Kim ty jesteś? Nigdy nie słyszałem o Upiornym Rytuale, ani o żadnym konflikcie Cienia z Wodą, nie licząc teraźniejszego. To znaczy.. nie ma już Cienia. Jest teraz Plaga, już od dobrych kilkunastu księżycy. – Również i jego głos wrócił pod koniec w jego klasyczne, neutralne i informatywne zabarwienie. Badał cały czas wzrokiem uważnie sylwetkę nieznajomego gada, oczekując jakichś konkretnych wyjaśnień tego nadnaturalnego zajścia.

[Niezłomna Cisza]

Nie dało się nie zauważyć zaskoczenia smoka. Ale Szept się tym nie przejęła. Może i tak skończy się tylko na tym jednym, jej własnym, pytaniu i się rozejdą...
No, dobra. Może jednak to nie wszystko.
Wojowniczka z ciekawością przechyliła łeb, gdy tylko usłyszała "odpowiedź" na swoje pytanie.
A potem parsknęła śmiechem. I zanosiła się nim przez dłuższą chwilę.
Smok sobie zmarł, zniknął na kilka... Kilka? Kilkadziesiąt...! No więc zniknął na trochę i okazuje się, że... Cień nie istnieje! Upiorny Rytuał? Może to jej pamięć szwankowała, może samiec znał ją pod innym imieniem, a może w ogóle jej nie znał.
Czyli Cień jakby nie istnieje?
To nie tak, że go nienawidziła... Raczej starała się tego nie robić. Ale fakt faktem, że gdy już odchodziła... Cóż, ciężko było nie odczuć tej nutki nienawiści. Tamta sytuacja... Ehh... Jeden, wielki burdel.
Tylko jedno pytanie rodzi kolejne.
– Hmm... Pytanie za pytanie? – rzuciła z zamyśleniem. Przecież nie była tu jedyną osobą ciekawą... Cóż, chyba po prostu tego, co działo się wokół? Powracający zmarli, nowe stada... Sama się w tym gubiła. – Jestem... Duchem. I najwyraźniej nie żyję od długiego czasu. Jestem Szept Burzy. A teraz możesz mi więcej opowiedzieć o tej Pladze?
To zagubienie gdzieś zniknęło. Wręcz przeciwnie. Szarołuska jakby się rozpogodziła i mimo że wciąż była tylko na wpół materialną postacią, to jednak zdawała się zachowywać jak zwykły, żywy smok. Nawet posłała młodemu nieco blady uśmiech na zachętę. Chyba nie bał się duchów, nie?

[Błysk Przeszłości]

Żywy przedstawiciel rasy morskiej usiadł na podmokłym piasku, zachowując bezpieczną odległość od nadal podejrzliwego zjawiska nadprzyrodzonego. Zsunął po podłożu końcówkę swojego ogona do wody, aby go ciągle moczyć i podniósł delikatnie prawą łapę w górę, podpierając się tylko na lewej.
Również i jego już niezmiernie zaciekawiła rozmówczyni. A więc była duchem z odległej przeszłości? Najwyraźniej, bo ani jej imię, ani jej wygląd nie przypominał mu zupełnie nikogo.
– Wybacz, ale nie jestem w stanie powiedzieć zbyt dużo o Pladze. Byłem wtedy małym pisklakiem, nawet z gniazda nie wychodziłem, a jeszcze do tej pory nikt ze mną w sumie nie poruszał tego tematu. Wiem tyle, że na pewien moment smoki Cienia zostały wcielone do Ziemi, a później większość z nich uformowała na nowo stado, zwane Plagą po dziś dzień. – wyjaśnił na tyle, ile mógł. W sumie trochę mu głupio było, że nie pamięta żadnych innych szczegółów, żadnych imion czy żadnych powodów zaistniałych wydarzeń.
Przekręcił lekko łeb na bok, ukazując swój lekki, nagły smutek.
– Szept Burzy, brzmi tajemniczo. Jestem Mętny Kolec i pochodzę z Ziemi. – Zrobił tutaj krótką przerwę, wahając się nad zadaniem pytania cisnącego mu się na pysk od samego początku tego przedziwnego pytania. – Czyli ty... nie żyjesz, ale wciąż tu jesteś? Jak? Jak to jest... umrzeć? Co się dzieje po odejściu z tego świata? Wybacz za te nagłe pytania, ale chyba niecodziennie spotyka się osoby takie, jak ty, Burzo. – W końcu się odważył, i wyglądał na bardziej zaciekawionego niż przestraszonego. Szkoda, że nie zdaje sobie sprawy z faktu, że zaślepiająca strach ciekawość może prowadzić do nieprzyjemnych konsekwencji. Jakoś tak od zawsze chciał wiedzieć, co czai sie po drugiej stronie, po końcu żywota.

[Niezłomna Cisza]

Akurat imię Szept nie było dość znane. Niby była obecna przy wszystkich ważnych wydarzeniach za swojego życia – pojawienie się Mgły, przegnanie jej własnym oddechem, Szczerbata i wojna Wody z Cieniem... Ale nie przeszkadzała jej ta niepamięć.
Wróćmy jednak do czasów teraźniejszych. A więc Plaga była Cieniem pod inną nazwą? I jakieś roszady w międzyczasie... Brzmiało to niezbyt sensownie, ale może to kwestia tego, że nie wiedziała dlaczego właściwie Cień musiał uciekać do Ziemi. Ale mniejsza z tym. Przynajmniej teraz wiedziała, że co najmniej ten jeden sojusz pozostał niezmieniony. Może więc nie umarła wcale aż tak dawno...
I w końcu padło to pytanie, którego mogła się spodziewać od początku rozmowy. Jak to możliwe, że tutaj w ogóle była?
– "Wciąż tutaj jesteś"... Tak bym tego nie nazwała. Byłam po drugiej stronie, a to teraz... – wzruszyła lekko barkami, jakby takie rzeczy działy się na co dzień. – To pewnie jest tylko tymczasowe, póki Ateral się nie zorientuje, że pojawiła się jakaś wyrwa, z której skorzystało kilka smoków. – wytłumaczyła raczej mało konkretnie. Ale też, czy takie rzeczy da się wytłumaczyć w sposób konkretny?
Jak jest po śmierci...? Dobre pytanie. Podejrzewała, że to może zależeć od danej duszy. To, jak odczuwasz... No właśnie, co? Upływ czasu?
– Być może to powinno pozostać między martwymi. Mogę cię jedynie zapewnić, że w wierzeniach Wolnych tkwi ziarnko prawdy – rzuciła tajemniczo. Sam określił, że jej imię brzmi właśnie w ten sposób, więc czemu by się nie dostosować...?

[Błysk Przeszłości]

Wpatrywał się w ducha ze skupieniem, analizując jego każdy ruch. Kto wie, co w takiego może nagle wstąpić?
– Hm, Rozumiem, więc opuściłaś świat zmarłych, aby tu wrócić? Masz jakiś konkretny tego cel? – Zapytał tak czy siak zaciekawiony tym niecodziennym zjawiskiem. Zaczął się zastanawiać nad tym kim jest... Ateral. Tak, nigdy nie słyszał o prawie żadnym z bogów, nikt mu nigdy nawet nie pokazywał świątyni w swoim i tak już nawet długim życiu. Trochę to wstydliwe, ale niewiedza usuwała to uczucie, zastępując je żądzą odpowiedzi.
– Cóż, tak czy siak się kiedyś dowiem, jak to jest. Mam nadzieję, że nie wkrótce. Tak w ogóle kim jest Ateral?

[Niezłomna Cisza]

– Cel? – powtórzyła zamyślona. Po chwili ciszy znów się odezwała. – Nie mam do kogo wracać. Mogę co najwyżej przekazać nieco wiedzy przypadkowemu Adeptowi. A potem może poszukam dusz tych, na których mi zależy... Wśród gwiazd ciężko kogokolwiek znaleźć – zakończyła z lekkim smutkiem. Większość dusz pewnie uciekłaby ze świata Wiecznych Łowów po to, by szukać żywych – przyjaciół, potomków, wrogów... Ona będzie szukać martwych.
Szept lekko się uśmiechnęła, widząc mieszaninę ciekawości i niewiedzy Adepta. Z jednej strony, nie znał – wydawałoby się, że podstawowych – rzeczy. Z drugiej, nadrabiał to ciekawością. Jeszcze coś z niego wyrośnie...!
– Ateral jest bogiem śmierci. To on odprowadza dusze zmarłych do zaświatów. I teoretycznie powinien ich tam też pilnować. Jak widać, dziś chyba o czymś zapomniał... – wytłumaczyła krótko.
Z tego co wiedziała, ostatnim czasem Wolni mieli jakieś problemy z bogami. Nie wiedziała dokładnie o co chodzi, bo też nie obserwowała tego świata aż tak uważnie, ale coś najwyraźniej było na rzeczy.
– Prędzej, czy później, na pewno się zorientuje, że kogoś mu zabrakło. Jeśli więc nie masz więcej pytań, pozwól, że pójdę swoją drogą...

//zt, chyba, że Mętny ma pytania.

[Błysk Przeszłości]

Adept nie reagował wizualnie na informacje udzielane ze strony przybysza z innego świata. Moczył nadal swoje łapki w chłodnej wodzie bystrej rzeki.
– Ciekawe. Szkoda mi ciebie, ale wierzę, że skoro masz wieczność, to na pewno kogoś uda ci się w końcu znaleźć. Może i my się jeszcze kiedyś spotkamy? – Oczywiście nie chciałby, aby to stało się za niedługo, ale wydawało mu się, że nawet miło byłoby spotkać ponownie taką pokorną w jego mniemaniu istotkę.
– Nie, nie mam już pytań. Skoro mówisz, że lepiej śmiertelnikowi nie wiedzieć o pewnych rzeczach, to znaczy, że masz na pewno rację. Dziękuję za twój czas mi poświęcony, i życzę ci miłego ży... bycia. – Pożegnał ją z malutką wpadką. Cóż, spotkanie takiego ducha to pewnie rzadkość zwłaszcza, że mogą powrócić na te tereny tylko i wyłącznie gdy bóg śmierci się zagapi.
Mętny odprowadzał odchodzącą zjawę nadal zaciekawionym wzrokiem, po czym wsadził swój łeb do wody. Śmiesznie się czuł oddychając nią i mając całe ciało poza jej objęciami. Niedługo później postanowił również odejść w stronę swoich ziem. Chciał wrócić przed zmrokiem.

//zt

[Kres Pragnień]

Z ostatnich promieni Złotej Twarzy trzeba było korzystać! Kto wie na jak długo znowu ono zniknie za obłokami? Wraz z czasem robiło się tylko zimniej i zimniej, co nawet i smok północny jak on mógł odczuć na własnej skórze. Na samym jednak odczuwaniu na razie się jednak kończyło, przynajmniej póki nie lunął na niego deszcz.
Wbrew pozorom i dzisiaj wiatr był wyjątkowo chłodny, a jego porywy czasem były bardzo odczuwalne. Niemniej dla Upragnionego był to okres idealny. Słońce świeci, przyjemny wiaterek go chłodzi.. Po prostu pogoda marzenie!
Przypadkowy przechodzień mógł więc zauważyć północnego smoka leżącego na grzbiecie. Adept odpoczywał z przymkniętymi ślepiami, oparty o skałę i z odsłoniętym białym brzuchem. Klatka piersiowa powoli unosiła się i opadała, ale północny nie chrapał. Albo był to lekki sen, albo po prostu czerpał przyjemność z wygodnego odpoczynku przed kolejną podróżą.

[Despotyczny Ferwor]

Mułek przybył w taką pięknął pogodę w jednym celu... Potestować właściwości swoich materiałów i to nie był byle jaki test. A test jak różne rzeczy reagują na wysokoą temperaturę. Dlatego dzisiaj zabrał ze sobą swój kosz. Swój ulubiony, ten na którym najbardziej się napracował. Pięknie zdobiony, korą i kwiatami i zrobiolny z najlepszych materiałów jaki lch młody adept znał. Kiedy sobie tak przechadzał, to kątem oka zauważył białe coś wylegujące się beztrosko, opierając się o skałe. Po dłuższych oględzinach, okazało się że to Upragniony kolec. Puchata kulka którą poznał niegdyś na granicy z ogniem.
Bojkot stwierdził, że w towarzystwie, będzie się lepiej testowało rzeczy, a poza tym, pamiętał że Upragniony zachwycał się jego wynalazkami. Więc adept podbił do niego. Powoli, nieśpiesznie. Puszysty najwyraźnien spał. Ale co go to będzie obchodziło, podszedł jeszcze bliżej niego i gdy ten nie obudził się wcześniej. Adept zaczą go pukać w klatkę. Puszek miał naprawdę puszyste te futerko.– Ależ ty puszysty. –

[Kres Pragnień]

Ponieważ był daleko od obozu Ognia, nie czuł się na tyle komfortowo by móc zapaść w głęboki sen. Wkrótce więc usłyszał Mułka i w odpowiedzi jedno z jego klapniętych uszek lekko drgnęło – wręcz niezauważalnie. Mułek więc nieświadomie zbliżył się do niego i zaczął obserwować, a adept zaczął udawać że jest nieświadom jego obecności. Inna sprawa że nie wiedział nawet z kim ma do czynienia, przynajmniej do momentu kiedy ten się nie zbliżył i jego znajoma woń była wyczuwalna.
W końcu poczuł jego zniecierpliwienie i naruszenie przestrzeni osobistej. Adept lekko się ruszył, ale nic nie powiedział od razu. Najpierw przez chwilę się zastanawiał nad jego uwagą.. Może po prostu nigdy nie widział smoka północnego? A może wreszcie po prostu docenił jego starania w kwestii własnej estetyki wyglądu?
– Hmmm.. Zazdrościsz? – Zapytał go, nie zmieniając swojej pozycji, a jedynie przekładając tylną łapę o drugą, i bujając jedną z nich w spokojnym rytmie.
Potem dopiero powoli otwierając jedno oko. Spojrzał na Mułka oceniająco i lekko się uśmiechnął. Ach, to w rzeczywistości on. Niczym go nie zaskoczył.
Zaraz jednak samczyk otworzył szerzej ślepia gdy ujrzał jeden z jego tworów. Czy to był ten pojemnik o którym mówił mu wcześniej?
– A co to za pojemnik? Wygląda na prawdę świetnie! – Stwierdził z entuzjazmem. – Twój? – Dopytał, nie mając problemu z poczuciem czasu i orientując się że jeszcze nie minęły dwa tygodnie o których mówił mu przy poprzednim spotkaniu. No, chyba że miała być to niespodzianka – z takiej Lorelei na pewno by się nie obraził!

[Despotyczny Ferwor]

– Nie, po prostu byłem lekko tym zdziwiony. Nigdy nie miałem okazji dotykać futra. – powiedział, po czym zaczął wykładać rzeczy z kosza. Patyki, węgiel, jego niezwyjłe błoto(glina) oraz różna rodzaje kamieni. Wszystko ładnie posegregowane na ziemi, cierpliwie czekające na swój sprawdzian.
– to jest ten kosz o którym ci mówiłem. Mój ulubiony ze wszystkich, jego zrobienie zajeło mi cały miesiąc. Miesiąc ciężkiej i mozolnej pracy. Ale było warto, a tak poza tym twój kosz jest w sumie gotowy, tylko musi wyschnąć. I nie martw się też będę próbował go przyozdobić, to będzie taka niespodzianka dla ciebie oraz jak chcesz to możesz potestować ten kosz. – Powiedział, rzucając lekkim uśmieszkiem w stronę upragnionego.
Plamisty przygotował sobie małe palenisko, tam właśnie będzie wkładał rzeczy do ognia. Rozpalił ogień za pomocą manddary i zaczął od sprawdzania węgla.

[Kres Pragnień]

Upragniony mruknął przeciągle na jego usprawiedliwienie. Powód mu się absolutnie nie podobał, ale to nie tak że Mułek był jakiś uporczywy pod tym względem, więc nie czuł specjalnie do niego urazy. No, i skoro już chciał dotykać, to mógł pogładzić, a nie bawić się w jakieś stukania. Bo pomimo że woli gdy jego przestrzeń osobista nie jest naruszana, to również lubi dotyk. Pierwsze powstało przez dominację siostry, a drugie przez głaskanie mamy które uwielbiał.
Nie skomentował więc jego wyjaśnienia, zaciekawiony czekając na to aż opowie mu o tym pojemniczku. Wyglądał bardzo ładnie. Gdy Mułek wreszcie się zaczął chwalić, Lorelei już w żadnym wypadku nie zamierzał kwestionować w żaden sposób jego tworów.
– Cały miesiąc? Na Immanora. Mułku, ty to masz w sobie determinację. Ten "kosz" wygląda świetnie! – Skomentował, akcentując nowo poznane słowo jako sygnał że pierwszy raz je słyszy. Mułek zaproponował mu przetestowanie jego kosza, na co samczyk wyraził jak najbardziej chęć.
– No jasne. Pokazuj mi to. A ta reszta rzeczy? Do czego to służy? – Wskazał palcem, zastanawiając się głównie nad tym czarnym kawałkiem skały.
Upragnionemu musiało być wygodnie, bo pomimo zaciekawienia jego tworami, nadal leżał na grzbiecie w najlepsze.

[Despotyczny Ferwor]

Kosz wyglądał świetnie, ale Mułek czuł, że jest wstanie zrobić o wiele lepszy kosz. Ale był wdzięczny Upragnionemu, że docenia jego ,,Twory'' wcześniej jakoś nikt się tym nie przejmował. Nikt nie doceniał jego pracy. Miło było choć raz posłuchać, że się jest w czymś dobry. Zwłaszcza, że w jego działaniach widział coś więcej, a niżeli zwykłe hobby. Widział w tym przyszłość. Przyszłość w której, tylko przy pomocy umysłu można by przenosić góry, odwracać bieg rzeki. To wszystko było możliwe. Jedynie co nas ograniczało to nasza wyobraźnia i pomysłowość.
– Dzięki. Miło usłyszeć, to że się komuś to podoba. –

Plamisty spojrzał się na swoje materiały, potem z powrotem spojrzał na puchatego. – To są rzeczy, które używam do budowy swoich tworów. Patyki, trawa i tak dalej. Są tu też rzeczy, które prawdopodobnie będę używał do tworzenia. Czyli kamienie, węgiel, czyli ten czarny kamień. Przyniosłem to wszystko, aby sprawdzić to, jak reagują one na wysoką temperaturę. – Powiedział, po czym wrzucił węgiel do ognia. – Lubie właśnie eksperymentować, badać jak rzeczy reagują na różne zjawiska. – Wrzucony węgiel do ogniska zrobił coś kompletnie nie spodziewanego... Zaczął się palić. Plamisty zaciekawiony ty faktem wyciągnął węgiel z ogniska i położył go niedaleko niego. Kamień jarzył się na czerwono, oraz uchodził z niego mały płomień. – Widzisz, o tym mówiłem. – Mułek patrzał się na zjawisko wielkimi, zachwyconymi oczami. Był zachwycony tym co udało mu się odkryć. Jego podejrzenia co do przydatności węgla, potwierdziła się.

[Kres Pragnień]

Upragniony z kolei cieszył się że Mułek był zadowolony. Nic nie wiedział o jego relacjach ze stadem, oprócz jego własnych wstępnych przekonań. Na ich podstawie mógł zgadywać że nie ze wszystkimi udało mu się dogadać, ale czy jest taki smok który dogada się z każdym smokiem w swoim stadzie? Może, pewnie jest ich kilka, a może wiele.. Ale z pewnością rzadkością można było określić dogadanie się z każdym smokiem z Wolnych Stad.
A jego entuzjazm oznajmiony był lekkim uderzeniem puchatego ogona o ziemię.
No i w końcu ciekawszy temat. Upragniony z uwagą słuchał jak bagienny opowiadał mu o rzeczach które ze sobą przyniósł. Niektóre z nich były niesamowicie proste, jak trawa czy patyki – żaden geniusz. Co innego to wcześniejsze specjalne błoto, jak i ten czarny kamień który tajemniczo nazwał węglem. To ci dopiero, węgiel? Ciekawa nazwa.
Inna wzbudzająca zainteresowania rzecz była już w samym Mułku. Upragnionego tak nie korciło do sprawdzania jak każdy minerał i organizm reaguje na wysoką czy niską temperaturę, a może powinien? On nie widział w tym nic ciekawego, ale jak pokazał Mułek, można odkryć że nagle ten brudny kamień potrafi także fajnie się palić. Fajne! Czy praktyczne..? Może..
– Ojej, brawo Mułku! – Pogratulował mu, dwukrotnie poklaskując. – Masz talent który niejeden smok mógłby pozazdrościć, pewnie zdążyłeś się już pochwalić swoimi tworami we własnym stadzie, hmm? – Zapytał go, będąc ciekaw odpowiedzi. Ponieważ kiedyś nieprzychylnie wypowiadał się o swoim stadzie, istniała szansa że raczej było na odwrót niż on myślał, ale warto było go dopytać, w końcu jego zdolności nie były byle czym.

[Despotyczny Ferwor]

– Tak szczerze to jakoś się tym przedtem nie chwaliłem... I jakoś nikt się tym przedtem nie interesował, a nawet zarzucano mi, że moje pomysły są bez sensu, kiedy mówiłem, że można by zrobić coś, co by wystrzeliwało kamienie z dużą siła, w ten sposób, można by ranić przeciwników z dużo większej odległości, niż przy użyciu manddary, ale skończyło się tylko na pomyśle. Chociaż w planach mam jeszcze pouczyć wytwarzania moich synów. Sądzę, że może im się to spodobać, tak jak mi. – Plamisty widział przyszłość, właśnie w takim wytwarzaniu rzeczy, bo mimo to, że manddarą można było zrobić to samo, to nadal bywała to zawodna i nietrwała rzecz. Jego twory miały taką przewagę, że mogły posłużyć ci nawet wtedy, kiedy wyczerpią się twoje zapasy magii, a co więcej, Mułek sądził, że można dzięki temu, zrobić więcej rzeczy, niż przy użyciu manddary.
Teraz przyszła pora na na specjalne błoto, które położył na palenisko, wcześniej dokładając jeszcze trochę węgla. Ciekawą właściwością było to, że węgiel palił się dużo lepiej niż drewno. I nie wypalał się tak szybko. To dawało kolejne możliwości. Ale to później. Gdy już położył glinę na ogień, zaczęła z niej lecieć para. Mułek postanowił, że zostawi ją tak przez chwilę, bo coś się z nią działo, a jedynie czas pokażę co.
– Przy okazji, jak tam u ciebie? Wszystko w porządku? – Trochę nie miło było z jego strony, że się na początku o to nie spytał w końcu jakby nie patrzeć, Upragniony był jego przyjacielem.

[Kres Pragnień]

Odpowiedź Mułka go zaskoczyła i nie zaskoczyła. Z jednej strony opowiadał jak to jest mu niełatwo porozumieć się z członkami jego stada. To na pewno nie było miłe uczucie, być odrzuconym tylko dlatego że ma się pomysły którymi chcesz się podzielić. Zaskoczył jednak mówiąc o tym dziwnym wynalazku a potem wspominając o swoich synach. Ho Ho! To się zapędził do przodu ten Mułek!
– Mhm..! – Skomentował tylko w ten sposób, nie bardzo wiedząc co myśleć o jego wizjach przyszłości. Chyba nie było nic złego w myśleniu o założeniu własnej rodziny..? Tylko jakoś Upragniony nigdy o tym nie myślał, i nagle zorientował się że przecież on też kiedyś dorośnie.. Ale to.. Ojej, przecież trzeba tak z samicą i w ogóle. Nigdy nad tym szczególnie się nie zastanawiał, ale po własnych domysłach nie był pewien co o tym myśleć. Z pewnością było to bardzo dziwne.
W międzyczasie Upragniony korzystał z ciepła jakie wytwarzało jego palenisko. Nie było one na tyle dużo by dawało wystarczający żar, ale dla niego właśnie takie trochę wystarczyło. Futro i tak dawało mu dużo ciepła.
– Jak najbardziej! – Odparł zapytany. – Szkolę się dalej w magii, raz na jakiś czas sprawdzając swoje zdolności w walce. Mam nadzieje zdobyć pełną rangę już niedługo. A w przerwach od różnych zajęć widzisz, odpoczywam sobie. – Wyjaśnił mu, znów lekko bujając jedną ze swoich tylnych łap i odprężając się na grzbiecie. Nie dość że znalazł sobie tak wygodnie miejsce, to jeszcze Mułek mu takie ciepłe palenisko zrobił! Cudownie!

[Despotyczny Ferwor]

Fajnie, że puchatemu się powodziło. Chociaż plamisty wolał używać magii raczej do bardziej praktycznych rzeczy, a niżeli do walki, to w głębi wierzył, że Upragniony stanie się dobrym magiem.
– Milo słyszeć, że u ciebie wszystko dobrze. U mnie chyba też... Chociaż z tym bywa różnie. Ostatnio dużo się wydarzyło. Na przykład awansowałem na adepta. Teraz zwę się Bojkotujący kolec. Ale wolę żebyś zwracał się do mnie po staremu, albo po prostu Bojkot, bez słowa kolec. –
Glina wciąż wygrzewała się na palenisku. Bojkot dodał jeszcze trochę węgla do ognia, po czym położył się na grzbiecie tuż obok Upragnionego. Leżąc podziwiał niebo. Ciemne, ponure oraz smutne. To natchnęło plamistego do pewnych refleksji. – Ciekawe, czy coś tam jest. – łapą wskazał w niebo. – Tam daleko. Za chmurami. Wśród gwiazd... Gwiazdy... Jestem ciekaw, jak one wyglądają. Ogólnie jestem ciekaw co znajduję się tam wysoko... – myśl o tym, przypomniał mu o jego przeszłości... Ale tej po dołączeniu do wody. Przypomniała mu o jego beztrosce. Wtedy po mimo tych wszystkich smutków, wciąż cieszył się życiem... Na swój sposób, ale się cieszył. Tęsknił za dawnym sobą...
Mułek obrócił łeb w stronę puchatego. Wpatrując się w niego, nie zdecydowanymi oczami. Po czyn rzekł do niego. – wiesz co puszku... Jesteś moim najlepszym przyjacielem... I... Dziękuje ci za to.... – On sam nie wiedział co go natchnęło do tych słów... Ale była jak najbardziej szczere