Ukryty zagajnik

[Lawina Obłoków]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ona również ruszyła. Łapa za łapą. Starała się zrównać krok z Nivis, chcąc być dla niej podpora. W końcu ona już potrafiła biegać. Wiec będzie mogła jej pomoc w razie wątpliwości. Tym razem starała się uderzać w ziemie lżej, żeby nie rozpędzać się aż tak. Tak, żeby mogła wyhamować, ale jednocześnie, żeby to nie był zwykły truchcik. To by było podejrzane. Na pewno.
–Nivis trzeba patrzeć przed siebie, bo można wpaść w drzewo i chyba lepiej ci idzie, jak na nie nie patrzysz.
Wyszczerzyła się, i przyspieszyła razem z kudłatą. Uważnie obserwowała oba smoki, żeby nie ominąć sygnału skrętu. Nie chciała tu kolizji. Tym razem nie wbijała pazurów w ziemie, ale jej ruchy nadal były mocne.
–Łapki trzeba czuć, nie widzieć. Prawda Burdig? Czy jednak się patrzy? Ja nie patrzę, to myślałam, że się nie patrzy, na początku patrzyłam jak biegnie się wolno, ale tak szybciej to już nie. Ale i tak Niviś ładnie biega, prawda? Radzi sobie.
Pokiwała głową, przez co na chwilę zaburzyła równowagę swojego biegu. Na szczęście uniknęła upadku.

[Ruda Ciocia]

Cóż, Nivis ruszyła i nie szło jej źle! Wręcz przeciwnie, początek był bardzo dobry! Sam starał się im obu dorównywać tempa, nie chcąc na żadną z nich narzucać swojego.
– Taak, super! Zdolniachy z was! I Chmureczka ma racje.. Chociaż na samym początku możesz patrzeć pod łapki! – rzucił z rozbawieniem, przyspieszając swojego ruchu. Dał młodej wystarczająco czasu by nabrać odpowiedniego zaznajomienia z ruchami – Bez problemu powinna ona biec dalej! Burdig w pewnym momencie przystąpił do skręcania, tak jak zapowiedział.
– A teraz skręęęt! – powiedział rezolutnie a jego mięśnie spięły się bardzie. Prawa, przednia łapa wystrzeliła do przodu, wspomagana siłą odbicia lewej pomknęła w prawo. Łeb również skierował w te stronę a sztywny ogon do tej pory wyciął się nieznacznie. Kiedy dołączył resztę kończyn, jego ciało ułożyło się w lekki łuk a skręt był bardzo płynny.. Skrzydła oczywiście cały czas miał przyciśnięte do siebie. Kiedy skręcił, od razu odbił i zrobił to samo w drugą stronę, dając małym do zrozumienia że.. Mają powtórzyć jego ruch. W obie strony! Jedynie ryjek zawadiacko uśmiechnął się ku nim.

[Lisia Mistyfikacja]

Może zwyczajnie była już na tyle duża, że bieg nie był aż takim wyzwaniem? Chmurka uczyła się wcześniej, kiedy jeszcze jej ruchy były mniej zgrabne. No a może zwyczajnie Nivis to po prostu świetny biegacz będzie? Czy to jej pierwszy plus? Tak postanowiła sobie mówić po cichu w myślach. Uśmiech pojawił jej się na pyszczku. Bieganie było bardzo fajne, też się czuło wiatr w futerku. Pewnie, gdyby przyspieszyła, byłoby czuć go jeszcze bardziej! Prawie jakby latała.
– Ale super!
Zaśmiała się i podniosła łebek, aby patrzeć przed siebie. Skoro nie powinno się patrzeć pod łapki, to nie będzie tego robić. Nawet na początku! W końcu, to jej pierwsza dobra cecha, chciała się popisać przed Chmurką i Burkiem. Wszystkie miłe słowa sprawiały, że nie potrafiła przestać się cieszyć. Było jej bardzo miło.
W końcu przyszedł czas na skracanie, co nie było już takie łatwe. Młoda samiczka nie potrafiła tego zrobić tak płynnie i z taką gracją jak piastun. Chciała zrobić to zbyt szybko i tym razem łapki pomieszały jej się konkretnie. Cudem udało jej się nie przewrócić. Zebrała się prędko, aby nie stawać i spróbowała jeszcze raz. Wygiąć się w łuk. To nie może być takie trudne. Zamiast zrobić to tak, jak powinna, zwyczajnie odskoczyła na bok w ten sposób skręcając nieudolnie z nadzieją, że nikt nie zauważył. Nie było to jednak poprawne, ale jeszcze się nauczy.

[Lawina Obłoków]

Dwa skręty z rzędu? Wyglądało to dość trudno. Wygięła ciało w łuk, zaliczając pierwszy zakręt, a zaraz po tym odbiła w drugą stronę, czując, jak łapki jej się ślizgają na trawie. Na szczęście obyło się bez upadku. Uśmiechnęła się, zadowolona, że Nivis ma z tego radość. Nawet sama znalazła własny sposób na manewr. Tylko nie była do końca pewna, czy był poprawny. Z drugiej strony, skoro się udało to, czy miało to znaczenie? Liczyło się, że dała radę. Spojrzała na samca, czekając na jakąś reakcję. Widział to? Był zadowolony z efektu? Była strasznie ciekawa czy uzna zadanie za wykonane. Jej mięśnie pracowały pod warstwą ciemnych łusek, a z nozdrzy co jakiś czas puszczała zimne powietrze, normując oddech.

[Ruda Ciocia]

Obie mimo śliskiej trawy i początkowych problemów niezbyt śmiałej (Na początku!) Nivis, teraz wszyscy biegali znakomicie.. Znakomicie się także bawili. Ojj jakie one były rozkoszne!
– Cudnie wam idzie kochane! Tak trzymać! Jeżeli boicie się upadku, stawiajcie łapki pewniej na gruncie! Zaraz będziemy hamować! – skomentował poczynania samiczek z uśmiechem, cały czas trzymając im boku by w razie czego reagować. Ale! Nie było potrzeby jak się okazało!
Jak zapowiedział, tak zrobił i powoli jego mięśnie przestały być spięte a ruchy zaczęły być prowadzone jednostajnym tempem. Ogon delikatnie balansował a Burek przebierając tak łapami zaczął biec coraz wolniej i wolniej, do tego stopnia iż sprint zaczął zamieniać się w lekki trucht a trucht w normalny chód i dopiero wtedy Piastun zatrzymał się w miejscu, spoglądając na Wodne samiczki. Swoje hamowanie dostosował do ich prób hamowania.. Dlatego też miał nadzieje że żadna z nich sobie czegoś nie zrobi przy okazji..

[Lisia Mistyfikacja]

Bieg był świetną zabawą i dobrze się przy tym bawiła. Zresztą widziała że oni też się świetnie bawią, co tylko dawało więcej szczęścia z wspólnego biegania, jednak przyszedł w końcu czas na hamowanie. Zaczęła powoli zwalniać tak jak robił to Burek. W końcu kiedy bieg zamienił się w trucht zatrzymanie się nie było niczym trudnym. Uśmiechnęła się zadowolona że już umie wreszcie biegać.
– Ale było super! Musimy kiedyś jeszcze pobiegać koooniecznieee! – Odpowiedziała radośnie podskakując. Melodyjnie powtarzała, że wreszcie umie biegać.
– Ciekawe kiedy w ogóle się znowu spotkamy! Szkoda, że nie jesteś w Wodzie jak my. Moglibyśmy się bawić codziennie! – Stwierdziła choć zauważyła, że starsze smoki nie mają już tak dużo czasu na zabawę. A szkoda!

[Lawina Obłoków]

Pamiętać, żeby zahamować. Pamiętać, żeby zahamować.
Jak mantrę powtarzała w myślach, chcąc wyczuć dobry moment. Nie chciała go przegapić. Chciała zaimponować. W końcu nadszedł ten moment. Piastun zahamował, a zaraz za nim Nivis. Zupełnie zapomniała jak to miało właściwie działać, ale w jej łebku zrodził się pomysł. Tak, to powinno wypalić. Szybciutko usadziła zadek na ziemi, hamując tym samym ze ślizgiem. Udało się bez wywrotki.
–Taak! Burdigu, pobiegaj kiedyś jeszcze z nami! Nivis ma rację! Powinieneś być w Wodzie! Byśmy się bawili codzieeeennie! i być nas nauczył tyyyle rzeczyyy!

[Ruda Ciocia]

Kiedy zatrzymały się, wykrzykując tak wesołe rzeczy nie potrafił się nie uśmiechać. Bo jak to tak? Szczebioczące pisklęta to był przecież cały sens jego egzystencji! Nie było nic piękniejszego na rozjaśnienie dnia niż właśnie taki szczery, niewymuszony uśmiech. No nie ma! Przynajmniej dla Piastuna.
– Ohhh, też chętnie bym się z wami pobawił kochane! Chociaż zawsze możecie przychodzić na wspólne, zawołać mnie i będziemy się bawić! Plaga ma dużo piskląt którymi się opiekuje, możecie pobawić się razem, hm? – zagaił, puszczając oczko. Dobrze, Nivis umie już biegać.. Teraz przyszedł czas na Chmurkę i jej naukę latania! Chochlik zniżył się i skrzydłem zachęcił bezskrzydłego puchatka by wskoczył mu na grzbiet. Kiedy samiczka ulokowała się na nim, ten dźwignął się i uśmiechnął ciepło do Chmurki.
– A teraz pokaże Ci jak się lata. By wybić się w powietrze, musisz dobrze się rozbiec i w pewnym momencie spiąć mięśnie, lekko przylgnąć do ziemi by zaraz.. Mocno odepchnąć się od niej i wyskoczyć! A wtedy musisz mocno machnąć swoimi skrzydełkami w równych odstępach. Nivisiu trzymaj się mocno, pokażemy Chmureczce jak to się robi! – na te słowa Piastun rozstawił szeroko łapy, uginając je delikatnie w stawach a ogon podniósł lekko nad ziemię. Skrzydła miał przyciśnięte, jednak nie tak mocno jak przy normalnej pozycji. Zaczął szybko przebierać łapami, w równych odstępach je kładąc jak to miało miejsce przy normalnym biegu, przyspieszał, przyspieszał.. By zaraz rzeczywiście spiąć mięśnie mocno i przelewając ciężar ciała na zadnie łapy odbił się od nich, wyciągając przednie sztywno. Kolorowe skrzydła wyciągnęły się, z mocnym zamachem machnęły od góry do dołu a ciało samca trwało w pozycji w której skoczył. Dopiero przy drugim machnięciu, gdy uniósł się wyżej, podkurczył je by dotykały ciała a ogon balansował delikatnie na wietrze. Pilnował by Nivis nie spadła a łeb obrócił się ku Chmurce, by zobaczyć czy uda jej się wybić, wszak on robił to już po raz.. Któryśtam z kolei.

[Lawina Obłoków]

–Mamy krzyknąć? O tak? Buuurdiiiig! I wtedy przylecisz? Obiecujesz?
Dopytywało pisklątko. Zabawa ze skrzydlatym rudzielcem była świetna i nie chciała jej tak szybko kończyć. A więc Plaga miała dużo piskląt? Chętnie by je poznała. Ciekawe czy są młodsze, czy w podobnym wieku do niej.
–Dobrze! Ja chętnie się z nimi pobawię, a ty Nivis?
Obserwowała, jak bezskrzydła wdrapuje się na grzbiet samca, który chwilę później zaczął przyjmować pozycję do lotu. Naśladowała go tak dokładnie, jak tylko potrafiła. Rozstawiła łapy jak do biegu, po czym ruszyła przed siebie. Uderzała łapami o ziemię, mocno wybijając się do przodu dzięki mocnym nogom. Patrzyła, jak samiec przyspiesza i robiła to samo. Coraz bardziej i bardziej. W końcu nadszedł ten moment. Samiczka spięła mocno mięśnie i niczym pocisk, wystrzeliła w górę. Wyciągnęła mocno łapy, rozkładając przy tym skrzydła. Jedno machnięcie, drugie, trzecie i pisklak opadł na ziemię. Nie potrafiła właściwie zgrać ruchów skrzydeł. Zmarszczyła mocno czoło i ponowiła manewr, uprzednio machając skrzydłami kilka razy “na sucho”. Tak dla wyczucia własnego ciała. Kolejny raz jej ciało zmieniło się w mknącą strzałę. Wyskok, tym razem użyła więcej siły do machnięcia. Zamknęła oczy i machnęła drugi raz. Nie poczuła ziemi pod łapami. Udało się? Otworzyła ślepia. Udało się!
–Ja latam!
Podkurczyła łapy. Ogonem łapała równowagę, kiedy przechylało ją zbytnio na jedną stronę.
–Naprawdę latam!

[Lisia Mistyfikacja]

– Tak! Chętnie się pobawie! – Powiedziała z uśmiechem wdrapując się na grzbiet Burka. Zabawie nie powinno się odmawiać. Zamierzała jak najwięcej czerpać z dzieciństwa i bawić się z każdym, kto tylko będzie chciał bawić się z nią. Później przesłuchiwała się jak Burek tłumaczył Chmurce jak się lata. Chwilę później polecieli a ona starała się trzymać jakoś Burka, tak żeby go nie bolało. Spojrzała jak Chmurka lata.
– Ale fajnie... Ja też bym tak chciała – Wymamrotała cicho i położyła uszy po sobie patrząc w dół. Powinna się cieszyć, że póki co chociaż w ten sposób może patrzeć na krajobraz z lotu ptaka.

[Ruda Ciocia]

No proszę! Wyglądało na to że pierwsze podejście nie było jakoś super udane ale drugie już tak! Świetnie! Nawet jej ruchy w powietrzu nie były jakieś toporne, jednak Burdig lekko zniżył lot aby być bliżej niej. W razie czego będzie musiał złapać bo się zabije, prawda?
– Fajnie nie? W powietrzu można robić wiele fajnych sztuczek.. Moje ulubione to piruety, jednak aby je zrobić, musisz nauczyć się skręcać. To proste, po prostu przechylasz delikatnie ciało w stronę w którą chcesz skręcić i odbijasz się w przeciwną stronę! – oczywiście spieszył pokazać, to też pilnując wciąż Nivis machnął mocniej skrzydłami i ustawił swoje ciało na kształt strzały. Kiedy wzbił się wyżej, ustawił cielsko w jednej, nietkniętej pozycji wyrzucił łeb w lewo, lekko przechylając skrzydło po tej stronie w dół. Ogon wyprostował się zaś, kiedy bardziej podkulone łapy znalazły swoje miejsce przy ciele a prawe skrzydło machnęło mocno aby piastun mógł swobodnie skręcić. Szarpnął ciałem w ostatnim momencie i bez problemu wykonał skręt, zaraz odbijając się w przeciwną stronę, wykonując swego rodzaju slalom który miał być początkiem piruetu. Potem lekko okręcił się w powietrzu, spoglądając na Chmurkę i zachęcając do powtórzenia.

[Lawina Obłoków]

–Ty też tak będziesz latać Nivis! Jak wyczarujesz skrzydła, mama cię nauczy!
Rzuciła z uśmiechem, balansując na wietrze. Idąc śladami piastuna, niczym strzała wzbiła się wyżej. Utrzymanie ciała w powietrzu było męczące. Skręciła łbem w lewo, zaraz również kierując lewe skrzydło w dół. Prawe symetrycznie uniosło się bardziej w górę, zachowując równowagę przy skręcie. Podkuliła mocniej łapy, a w płuca chwyciła duży haust powietrza. Uważnie obserwowała każdą zmianę ciała samca i starała się ją kopiować. Chociaż było to trochę nieudolne. Nabierze wprawy przy praktyce. Machnęła mocniej prawym skrzydłem, z szarpnięciem odbijając w prawo. Nie było to tak zgrabne, jak w przypadku futrzastego. Naprawdę miała się tak okręcić? To niemożliwe! Chociaż… mimo wszystko postanowiła spróbować. Jej piruety przypominały bardziej małą szarpaninę, ale się udało. Okręciła się. Czy będzie to zaliczone?
–To trudne!

[Lisia Mistyfikacja]

Uśmiechnęła się słysząc słowa Chmurki. Musiała mocno wierzyć w to że się uda, a może naprawdę kiedyś sama poleci! Na razie trzymała się Burka i latała z jego pomocą. Przyglądała się też Chmurce, świetnie jej szło to latanie! Dobre z nich są uczennice. Piastun pewnie jest pod wrażenie tego jak szybko się uczą. Kiedy ten zrobił obrót myślała już, że spadnie, ale na szczęście szybko wszystko wróciło do normy.
– Ale to było szalone! – Zaśmiała się radośnie i lekko wyprostowała łapy przymykając oczka. Czuła jak wiatr czochra jej futerko. Było to przyjemne uczucie.

[Ruda Ciocia]

Zaśmiał się na słowa Nivis. Szalone? To one jeszcze nie widziały co on potrafi wyczyniać w tym powietrzu!
– Trudne na początku! Nie poszło Ci źle! Spróbuj skręcić w drugą stronę a potem będziesz mogła spróbować piruetu! Nivis trzymaj się bo będziemy teraz go robić! – krzyknął, upewniając się że mała się trzyma i dając dłuższą chwilę na przyjrzenie się czy Chmurka posłuchała i zrobiła skręt.. Burdig nagle wybił się ostro w powietrze. Skrzydła w pewnym momencie przyległy do siebie tak by nie udusić jednak Nivis a nawet trochę ją zabezpieczyć przed upadkiem.. Piastun nagle zawisł na moment by zaraz odchylić się do tyłu, pozwalając sile ściągać go do ziemi. Kiedy tak leciał szybko ku dołowi w pewnym momencie rozłożył skrzydła prosto i sztywno a balansujący ogon zaczął wykręcać ciało na kształt kręcącego się ptaka, chcącego zapikować. Wyrzucił zadnie łapy po chwili takiej zabawy w powietrzu aby ustawić swoje ciało w linii prostej, nie lecącej w dół, zakręcając ostro wokół Chmurki. Towarzyszyło temu wiele śmiechu z jego strony a przy okazji też ciekaw był czy samej Nivis też się to podobało, starał się jej jakoś super nie wystraszyć..

[Lawina Obłoków]

Wykonała skręt zgodnie z poleceniem. Nie trzeba było długo czekać, aż maluch zacznie się popisywać. Coraz pewniej czuła się w powietrzu i wyciągała z tego coraz więcej zabawy. Jedno skrzydło w dół, drugie w górę. Ciało lekko pochylone. Ogon trzymała prosto, balansując nim. Czuła jak powietrze jest rozcinane przez jej płyty. Jak muska całe jej ciało. Szarpnęła cielskiem, robiąc skręt.
–To jest super!
Burdig poleciał w górę. Obserwowała samca, starając się wszystko zapamiętać. Jego akrobacje były niesamowite. Jeszcze zrobi na nim wrażenie. Szczególnie że spotkają się ponownie! Z zapartym tchem patrzyła, jak zakręca wokół niej. Miała nadzieję, że mała, puchata kulka na jego grzbiecie nie spadnie w którymś momencie. Zaraz zapragnęła powtórzyć manewr Plagusa. Wybiła się ostro w górę. Idąc w ślady samca, przycisnęła skrzydła do siebie. Odchyliła łeb do tyłu, ciągnąć za nim resztę cielska. Leciała w dół. Przymknęła na chwilę oczy, chcąc całkowicie oddać się temu uczuciu. Przez całe jej ciało przebiegał dziwny impuls. Coraz niżej, coraz niżej. Teraz! Rozłożyła skrzydła, zaraz czując, jak wiatr ciągnie jej ciało w tył z szarpnięciem i naciąga błony w skrzydłach.
–Łoo!
No nie wyglądało to tak jak u piastuna, ale jej i tak się podobało.
–Nazwę to hamowanie w powietrzu! Ale suuuuuupeeeeer!
Zaśmiała się radośnie, wyciągając coś pozytywnego z porażki. Na nogach nie umie, to chociaż w powietrzu da radę.

[Ruda Ciocia]

Obserwował i trzeba przyznać że tak jak Riavelo miał zadatki na bycie asem na ziemi, tak tutaj miał do czynienia z aspirującym asem przestworzy. Miała wyczucie i nie bała się powietrza a to pierwszy krok do zostania mistrzem w jakiejś dziedzinie, prawda?
– Twój własny manewr, gratulacje! – zaśmiał się, podnosząc lekko głowę aby zaraz odwrócić się do Nivis. Chciał poznać jej zdanie na temat wyczynu Chmurki, bo przecież powinna ona dostać jak najwięcej pochwał! Sama puszysta, bezskrzydła sarenka zaś mogła doświadczyć podmuchu wiatru w futerku dzięki Piastunowi. Teraz czas na zakończenie nauki! Piastun delikatnie przechylił się ku dołowi, lekko składając skrzydła. Przycisnął je nawet aby ochraniać w jakiś sposób Nivis a ogon balansował, utrzymując ciało w idealnej, prostej pozycji. Dopiero będąc blisko ziemi odchylił się w tył, rozkładając swoje wielkie skrzydła a wszystkie cztery łapy wysunęły się by delikatnie dotknąć gruntu. Lądowanie w miejscu nie było najprostszym manewrem jednak Burek miał duże oczekiwania. Odwrócił się ku Chmurce i.. Czekał. Najwyżej będzie łapać.

[Lawina Obłoków]

Piastunowi spodobał się jej manewr! Oh, jaka to była wspaniała wiadomość. Niestety wszystko, co dobre, szybko się kończy. Nauki również dobiegały do końca, wnioskując po lądowaniu samca. Stał i oczekiwał. Nie chciała, żeby czekał zbyt długo, więc zaraz sama zabrała się do lądowania. Przechyliła się w dół, lekko złożone skrzydła nadawały jej pędu, choć nie tak dużego, jak całkowicie złożone. Teraz jednak nie chciała lecieć zbyt szybko. W końcu miała lądować. Starała się zachować prostą pozycję tak jak wcześniej samiec. Ziemia była coraz bliżej. Burek był coraz bliżej. Jeśli nie uda jej się zahamować… zwyczajnie w niego wpadnie. Odchyliła ciało w tył, rozkładając skrzydła. Kolejny raz poczuła szarpnięcie. Było dobrze. Dzięki temu mogła stopniowo schodzić coraz niżej. Każde kolejne machnięcie skrzydeł było lżejsze, jej ciało powoli opadało. Lecz na tyle mocne, żeby nie zleciała jak upuszczony kamień. Wyciągnęła wszystkie kończyny. Pierwsze, ziemię poczuły tylne łapy i ogon. Kilka razy odbiła się nimi, starając się złapać odpowiednią pozycję, po czym w końcu postawiła je pewnie na ziemi. Zaraz za nimi wylądowały przednie. Powolnym ruchem złożyła skrzydła, jakby nie wierząc, że naprawdę to zrobiła.
–Udało się! Nivis widziałaś? Widziałaś wszystko? To było super! Naprawdę mi się udało!
Nie mogąc powstrzymać radości, rzuciła się w stronę Burdiga. Chciała mu podziękować. Ta lekcja znaczyła dla niej tak wiele.

[Gadzi Szał.]

Podążając za wskazówkami, dotarł (chyba) do ukrytego zagajnika. Tereny "wspólne" jak i te należące do stada ognia, były naprawde duże. Mapa chyba faktycznie sie przyda, tylko trzeba jakiegoś wilka ubić. Ich skóra jest najlepsza do rysowania map. Bardzo był rad, że znalazł się młody czarodziej, który zaoferował mu swoją pomoc. Teneris zebrał swoją maddarę i wysłał delikatny impuls do tego smoka. Impuls miał przekazać mu położenie Tenerisa. On sam zaś odgarnął zalegający na ziemi śnieg aby było im milej. Jak zwykle miał na sobie skóry wilków, trzy dokładnie, owinięte wokół jego kłębu i rozlewające się na jego barkach. Było mu ciepło. Usiadł na ziemi i czekał.

[Kres Pragnień]

Teneris był od niedawna znalazł się na terenach Wolnych Stad i dołączył do Ognia. Mając okazję lepiej go poznać, zaoferował mu skromną pomoc i nauczyć go magii – zarówno w postaci ofensywnej i defensywnej. Proste sztuczki magiczne mogą niegdyś się przydać gdy trafi się na niecielesnego przeciwnika, chociażby takiego cienia.
Odebrał impuls po czym rozciągnął się, rozłożył skrzydła i wzbił się wysoko w niebo, lecąc w kierunku lokalizacji którą Teneris przekazał mu mentalnie.
Minęło więc trochę czasu, ale w końcu sylwetka młodego czarodzieja pojawiła się na niebie. Ten zatoczył jedno, potem drugie koło i wylądował łagodnie, tylko lekko unosząc biały puch z ziemi.
– Witaj Tenerisie! – Przywitał się z nim, lekko się przy tym uśmiechając. Dostrzegł ponownie te wilcze skóry na grzbiecie. To musiał być wyczyn pokonać tyle wilków! Ciekaw więc był czy kiedykolwiek się z nimi rozłącza. Nie wyglądał na smoka któremu byłoby zimno bez skór, ale widocznie.. tak nie jest. No cóż.
Zajął miejsce w którym śnieg był odgarnięty – to zawsze trochę mniej wilgoci dla jego zadku. Chwilę popatrzył na niego, jakby zastanawiając się nad czymś. Dopiero po chwili znowu rzekł.
– Znasz podstawy magii, prawda? Na początek chciałbym żebyś opowiedział mi to co o niej wiesz. Potem wymyśl po dwa rodzaje magicznego ataku i obrony. – Wyskoczył od razu z zadaniem, streszczając je w dosyć krótkim zdaniu. Oczywiście, mógł opowiedzieć co nieco o magii ataku i obrony.. Ale to nie był typowy przypadek ucznia szkolącego się w magii. Najpierw musiał go lepiej poznać, dowiedzieć się jak wyćwiczony jest jego umysł pod kątem różnych aspektów. Przede wszystkim podejścia do samej maddary, ale też sprawności w wymyślaniu ataków, pewnej kreatywności.
Czarodziej poprawił swoją pozycję z mniej oficjalnej na wygodną. Przyłożył ogon do łap, rozłożył lekko skrzydła. Chociaż był bardzo skupiony na słuchaniu go, wcale na takiego nie wyglądał. Albo przeglądał sobie pazury na łapach, albo sprawdzał czy sierść na kicie idealnie odrosła i była tak samo puszysta jak przed swoją ceremonią. A niech cię Istro i te twoje żarty!

[Gadzi Szał.]

Kres był, jak dla Tenerisa, dość młodym smokiem. A niestety nie miał on z takimi styczności, ani tym bardziej z pisklakami. Myślał tak przez chwilę o tym, kiedy obserwował lądującego samca. Wiedział to i owo o magii ale nie przypuszczał, że smoki tutaj wykorzystają ją do ranienia innych
– Witaj. Ogólnie o magii wiem tyle, że to tajemnicza energia jaką ma w sobie każdy smok ale nie każdy potrafi ją rozbudzić. I szczerze to w życiu bym nie pomyślał, żeby użyć jej przeciwko innym smokom albo w swojej obronie. Do tego przecież powinna służyć nasze własne ciało a nie energia, która wzieła się w nim z niewiadomego źródła
Odpowiedział na to, co powiedział mu samiec. Teneris z czystej ciekawości chciał sprawdzić, czy naprawdę może pokierować swoją magię przeciwko innym i w swojej obronie. Dotychczas używał jej tylko do ułatwiania sobie życia. Dla przykładu – podnoszenia i kreowania różnych przedmiotów, niestety jego trzypalczaste, pozbawione kciuka, przednie łapy nie sprawdzały się zawsze tak dobrze jak magia. W głosie Tenerisa brzmiała pewna kontrowersja i niepewność do tego, co za chwilę mieli tutaj robić i gdyby nie ta chęć sprawdzenia się, to tego spotkania w ogóle by nie było
– A ty? Czym dla ciebie jest magia?
Zapytał po chwili Kres, uśmiechając się lekko chytrze, unosząc do tego prawy łuk brwiowy w górę. Miał nadzieję, że młodzik zrozumie, iż oby dwoje wychowali się w zupełnie innych warunkach i zda sobie sprawę z tego, że Teneris myślał o magii inaczej niż on. Przecież samiec nie musiał mu o wszystkim mówić, takie sprawy wydawały mu się oczywiste.

Kiedy uzyskał odpowiedź przeszedł z gadania do działania, chcąc wykonać polecenie młodego czarodzieja. Teneris czasami po prostu nie rozmyślał tylko działał. Musiał po prostu stworzyć z magii coś, co normalnie posłużyłoby do zranienia smoka. Skupił się i wyobraził sobie czarne pnącze długości dwóch smoczych ogonów, które swoje korzenie miało osadzone głęboko w ziemi na conajmniej pół skrzydła. Było gładkie, matowo połyskujące i zwężające się (jak to ogon) na szczycie. Pnącze miało się pojawić trzy łuski od prawej strony Kresu, wystrzelić w górę i z imperem uderzyć go w bok szyji, zostawiając na nim ślad uderzenia. Pobudził swoje źródło, uderzył prawą łapą w ziemię, aktywując swoją magię aby ta cokolwiek zdziałała.

Drugi twór był równie prosty co poprzedni, miała być to kula wielkości smoczego jaja. Była stworzona całkowicie z wrzącej, bardzo gorącej wody. Lekko niebieskawa, przezroczysta kula wody, która pojawić miała się trzy szpony nad nasadą ogona Kresu. Jak już się tam pojawiła, to miała spaść z impetem, rozbijając się dopiero przy zetknięciu się tworu z ciałem smoka i powodując oparzenia. Ponownie poruszył energię magii, machnął odruchowo łapą i przywołał (albo spróbował) swoje wyobrażenie do życia.

[Kres Pragnień]

Ponieważ dobrze mu się siedziało, to i dobrze mu się słuchało Tenerisa. On sam również od razu przeszedł do konkretów które był trafne chociaż mało satysfakcjonujące. Liczył na jakiś większy entuzjazm w stronę maddary od starszego do siebie kolegi. Brzmiał na zupełnie nieprzekonanego co do używania magii, a to był błąd. Być może na tutejszych ziemiach jego słowa lepiej by się sprawdziły, ale przecież tam skąd pochodził było tyle nieznanego.. Trzeba było być przygotowanym na wszystko! Nawet on umie w razie czego obronić się fizycznie i ma odrobinę krzepy w sobie.
No, ale może mu oszczędzi tego gadania. Starszy znacznie był, kto wie jak długo utwierdzony jest w swoich przemyśleniach. Po chwili przerwy to Teneris zadał mu pytanie, jeszcze przed omówieniem ataku i obrony magicznej. Tak go to ciekawi..? No dobrze!
– Magia jest dla mnie tym czym po prostu jest – darem od Bogini Naranlei. Każdy z nas ma w sobie jej cząstkę która posłużyć może wielu celom. Ja osobiście uważam że jest to coś wspaniałego co należy pielęgnować starannie jak swoje ciało, w końcu maddara jest częścią naszego życia, nie tylko w kwestii czarowania. Jej utrata jest dla nas bardzo groźna, dlatego też niezwykle istotne jest by chociaż poznać jej naturę – silne i słabe strony. Wierzę że nawet najpotężniejsi wojownicy korzystają z niej nieświadomie, tylko że zamiast wykorzystywać ją do kreowania czarów, korzystają z niej by utrzymać w sobie wielką siłę i pokłady energii. Tak czy inaczej, jest nam niezbędna – a ja obrałem ścieżkę ku manipulacji energią ze samego źródła i pragnę osiągnąć doskonałość w tej sztuce. Wiem że jeszcze nie odblokowałem swojego prawdziwego potencjału, czuję to.. – Zaczął mu opowiadać i rozgadał się niesamowicie długo. W pewnym momencie wręcz zdał sobie z tego sprawę i podskoczył lekko jak zbudzony z pięknego snu smok.
– Ojej, przepraszam – rozgadałem się. No! Już, już. Przedstaw mi magiczny atak i obronę – Opamiętał się szybko po czym przypomniał mu o zadaniu. Był ciekaw co opowie mu Teneris, ale ten chyba go źle zrozumiał gdy poczuł pierwsze drgania maddary.
Czarodziej poczuł lekką irytację, ale szybko się uspokoił. Poczuł w kierunku Tenerisa dość silne niezrozumienie. Czy aż tak bardzo gotował się do zranienia go? No nic, pochodzi nie z tych ziem, może gdzie indziej jest zupełnie inne podejście.
Szybko więc się skupił, odkładając emocje na bok. W momencie gdy czarne pnącza pokonały połowę dystansu, z ziemi wydobył się średniej wielkości lodowy kryształ emanujący chłodem. Równocześnie z nim, dwie lodowe łodygi pełne cierni, całe niczym ociosana bryła lodu, ale wciąż idealnie plastyczna. Łodygi złapały z dwóch różnych stron pnącze i ściągnęły do kryształu. Tam owinęły go i zaczęły ciągnąć, by wykorzenić czar Tenerisa. W pewnym momencie silny chłód spowolnił a następnie zamroził pnącze, po czym zdecydowany ruch cierni rozbił go na drobne elementy.
I potem następny atak, tym razem wrząca woda? No niech cię, to było jeszcze groźniejsze. Najlepiej byłoby odsunąć swój własny ogon, ale przecież wtedy by się nie popisał jako czarodziej, prawda?
Dlatego jego ogon pozostał na miejscu, a twór Tenerisa otoczyła twarda ciemnoniebieska powierzchnia która zamknęła gorącą wodę w środku. Ona sama była odporna na wysokie temperatury, dość gruba i wytrzymała. Metaliczna powierzchnia odbijała promienie światła w piękny sposób, sam zaś twór nagle wystrzelił w przeciwnym kierunku. Tam też się rozpadł i uwolnił niebezpieczną zawartość daleko poza zagajnik, o ile czar jeszcze trwał do tego momentu.
– Hmm... Liczyłem że mi coś opowiesz, byłem ciekaw czy może w twoich stronach jakoś to inaczej wygląda.. Ale dobra! Było bardzo ładnie! – Pochwalił go, wesoło się doń uśmiechając. Bardzo ładne twory, normalnie kciuk w górę!
– Pomimo tego jednak, wolałbym żebyśmy nie celowali w siebie. W taki sposób praktykować wolę prawdziwe ćwiczenia. – Wyjaśnił mu swoje wcześniejsze zakłopotanie, teraz uśmiechając się trochę głupio, jakby nie bardzo chciał go poprawiać w tym co robi. Przekręcił łeb i owinął mocniej ogon w okół swojej łapy.
I nagle niedaleko nich pojawiła się śnieżna rzeźba przedstawiająca młodego siedzącego smoka. Miał gładkie łuski jak Urzara ale był cały śnieżnobiały. Czarne kropki służące za oczy i wykrzywiony uśmiech, jakby nie do końca był to smok.
– Twoim zadaniem będzie obrona tego biedactwa. Tylko spójrz jaki smutny! Postaraj się by przetrwał jak najdłużej. – Polecił mu, spoglądając z ciekawością na swój twór.
Nagle dziesięć szponów nad śnieżnym smokiem pojawiła się turkusowy kłąb dymu. Uformowany był niczym szalejąca burza i tak zwisała nad nim przez chwilę. Zaraz jednak ujawniła swój prawdziwy cel zaistnienia. Spod tego kłębu zaczęły spadać ciemnoniebieskie lodowe stożki, niesamowicie ostre i twarde. Ich ilość i prędkość nazwać można było prawdziwą lodową nawałnicą. W szybkim tempie poradzą sobie z biednym smokiem jeżeli nie zostaną zatrzymane.
Jakiś czas po stworzeniu się chmury, pojawiła się tej samej wielkości co rzeźba dwunożna istota, równie turkusowa co stworzona wcześniej chmura. Zgrabna kobieta bez zarysów twarzy ani żadnej z cech. Nie miała oczu ani ust, tylko.. głowę i włosy. Wykonywała dłońmi różne gesty, zupełnie jakby sama chciała w ten sposób wytworzyć zaklęcie. Teneris był skory do destrukcji, to miał teraz okazję się popisać.