Diamentowy Strumień

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Na moje łuski wypłynęła maddara. Ciemny fiolet moich łusek zmieszał się z fiołkową magią, która oplotła mnie cienką sieci. Z zewnątrz zajaśniała ogniem. Płomienie lizały pnącze, które zaczęło mnie oplata. Wewnętrzna strona odporna na gorące płomienie miała być twarda tak, by w razie czego obronić mnie przed kolcami.
-Nieźle.– przyznałem, gdy twór Kolca już całkowicie spłonął. -To teraz spróbuj czegoś z woda. Masz wolną łapę, wymyśl co tylko chcesz.

A więc wolna łapa. Spróbował więc tego, co już raz widział w akcji...
Skupił się znów. Wyobraził sobie ogon od Krzyku-od strony lewego boku smoka- wielką falę ciemnej wody, która przewyższała samca o pół ogona. Fala była w stadium początkowego załamywania, tak że cała siła miała opaść dokładnie na tkacza maddary. Nie skończyło się jednak na tym tworze. Sumienny nadał fali temperatury wrzątku i nieco większą gęstość od wody, jakby woda była zamulona-dodawało to znacznie siły całej fali. Nadał jej również dużą siłę samego spływania w stronę smoka, tak aby prosta bariera nie wystarczyła na obronę. Na koniec, aby nie zapomnieć, tchnął w twór całą potrzebną materialność czaru. Następnie zanurzył swój twór w maddarze i otworzył oczy, aby obserwować jak Krzyk obroni się przed tym atakiem.

Spoglądałem na skupionego Sumiennego. Coś tam majstrował, coś sobie wyobrażał- to było widać na pierwszy rzut oka. Skupiony i poważny.....
W moim kierunku pędziła fala. Tylko jakaś malutka. Nie sięgała mi nawet do szyi. Przekrzywiłem łeb.
Stworzyłem po mojej lewej stronie tarczę. Jakoś w połowie toru fali. Był to ogień. Dwa razy wyższą ściana po prostu stłamsiła te marne kropelki.
-Spróbuj jeszcze raz. Mówiłem ci, byś mierzył siły na zamiary. Dopiero się uczysz, ni twórz więc czegoś, co ci nie wyjdzie.– powiedziałem twardo. Dlaczego młode smoki zawsze wszystko wiedzą lepiej? Mówię, że nie da rady, a ten i tak po swojemu....jasne, bo lepiej zrobić sobie krzywdę niż trochę mnie posłuchać.

Sumienny przeciągle warknął. Nie było co się sprzeczać, że już się zmęczył. Psychicznie oczywiście. Maddara nie była jego domeną, ale coś tam po matce odziedziczył.
Sumienny zacisnął powieki znów i przez chwilę nie myślał o niczym. Starał się uspokoić.
Chwilę mu zeszło, ale w końcu się pozbierał i znów wyobraził sobie coś... Tym razem oczywiście na swoje siły...
Była to kula podobna do tej pierwszej kuli ognia, tyle że z wody, a płomienie stanowiła para, która oznajmić miała, iż woda jest gorąca. Niewielka to była kula. Raptem dwóch łusek średnicy. Nie było w niej nic szczególnego. Była mokra i tak samo gęsta jak była zwyczajna woda. Tą kulę umieścił jakiś ogon przed Krzykiem i wypuścił ją wręcz ślamazarną siłą, jakby w ogóle nie miała dolecieć do celu. Cel za to Sumienny określał znów na pysk nauczyciela. Tej kuli jednak nie nadał materialnego kształtu.
Sumienny jednak chciał przechytrzyć starego wygę.
Wymyślił jeszcze drugą kulę wody, dwa razy większą niż ta pierwsza, która nie wymagała zbyt wiele. Tą kulę wody umieścił znów nad Krzykiem i tej natomiast nadał wszystkie właściwości jakie powinna mieć. Była przede wszystkim materialna, mokra i gorąca. Miała spadać z większą prędkością, niż lodowy stożek, wprost na grzbiet pomiędzy skrzydła. Sumienny widział oczami wyobraźni, że Krzyk podejmuje się obrony pierwszej, niematerialnej, jakby to był błąd Adepta, natomiast druga w tym czasie ląduje na kręgosłupie tkacza Maddary.
Wtedy właśnie tknął w oba twory maddarę i otworzył oczy...

Przekrzywiłem łeb na bok. Żarty sobie stroi czy jak? Zerknąłem na ten marny, malutki twór. Pozbycie się go to chwila....
Już miałem zacząć warczeć na Sumiennego, gdy delikatne łaskotanie obcej maddary kazało mi być czujnym. Czyżby Adept postanowił jakoś mnie przechytrzyć. Wokół mnie powstałą kopuła. Stworzyłem ją z kamienia. Albo może inaczej, miała właściwości kamienia, ale była przezroczysta, praktycznie niewidoczna.
Już po chwili mogłem podziwiać atak samca. A więc tak się bawimy....
Woda za mną rozprysłą się na tarczy, oblała ją , ale nie przedostała się do środka. Mała kuleczka też uderzyła w moją tarczę i i po tej została tylko mokra plama.
Zdjąłem kopułę i spojrzałem na Sumiennego. Skinąłem łbem na znak, że atak może być.
-Zostało ci ostatnie zadanie. Tylko bądź tak dobry i nie przeszarżuj.– powiedziałem twardo- Stwórz atak, który będzie składał się z dwóch żywiołów. Pamiętaj jednak, że pomiędzy jednym, a drugim żywiołem musi być cienka warstwa maddary, która je od siebie odgrodzi i nie pozwoli na to, by wzajemnie się zżarły. Rozumiesz? – zapytałem spoglądając na niego badawczo.

-Rozumiem,Krzyku Honoru.
Chłodna(chodzi o ton głosu) odpowiedź przyszła dopiero po chwili. Sumienny był nieco zdziwiony, że Krzyk zauważył drugi atak. Powoli w jego głowie ukazała się jednak odpowiedź. Wprawny tkacz maddary był w stanie wyczuć inną maddarę. On jako zwykły żółtodziób nie był w stanie nawet wyobrazić sobie tego. No ale mniejsza o to.
Sumienny zamknął znów ślepia i się skupił. Co zrobić tym razem? Sumienny wyobraził sobie kamienną kulę wielkości nie większej niż łuska. Była ona twarda, materialna i nie miała się rozkruszać nawet odrobinę. Następnie wyobraził sobie, że całą tą kulę opatulił w cieniutką barierę, ciasno przylegającą do tworu. Bariera miała jedynie chronić kamień przed ciepłem i stopieniem się. Następnie wyobraził sobie, że twór jest wsadzony w ognistą kulę ognia o średnicy trzech łusek. Ogień ten płonął mocno i był gotowy spalić wszystko co się na jego drodze pojawi. Nadał całości materialność, ustawił go na prost pyska Krzyku- pół ogona od smoka i posłał w myślach z dużą szybkością na czarodzieja.
Następnie zanurzył całość w maddarze...
Następnie otworzył ślepia...

Przede mną pojawiła się tarcza. Na tyle duża, by osłonić cały mój pysk, a nawet jeszcze więcej. Sięgała nieco poniżej szyi i nieco powyżej mojego jedynego rogu.
Wierzchnią stroną tarczy była woda. Lodowata woda, która miała zgasić ogień. Zaś wewnętrzną stronę stanowiła warstwa diamentu, na tyle twardego, by kolec uderzywszy w niego po prostu się rozpadł.
-Tyle z podstaw ataku. Potrzebujesz pomocy jeszcze w czymś? -zapytałem spoglądając na Sumiennego.

Adept wyprostował się, i znów warknął. Jak na początek to chyba nie było tak źle...
Niemniej jednak się zmęczył. Postanowił chwilę posiedzieć, a więc zgiął tylne łapy i usadowił się na zadzie.
-Nie... Dziękuję, Krzyku Honoru. Mam u Ciebie dług... Nie zapomnę o tym.
Sumienny złożył starszemu smokowi pokłon, po czym się wyprostował i przemyślał jego chęć nauki czegoś jeszcze. Zostało mu tak na prawdę dokończenie nauk Maddary Obrony, aby mógł zgłosić się na test. A więc nic więcej. Przynajmniej na razie. A więc odpowiedział zgodnie z prawdą.
-Jeśli jest coś, co chciałbyś, abym teraz zrobił, to powiedz...
A nuż może potrzebował pomocy choćby w polowaniu? Był adeptem, ale swoje pierwsze polowanie przebiegło mu wręcz wspaniale. Może i minął się z powołaniem...?

-W takim razie do zobaczenia.– skinąłem mu łbem na pożegnanie. Jakiż on jest podobny do Złudzenia Życia!
-Nie masz u mnie żadnego długu.– powiedziałem stanowczo. A co o ja sobie z czymś nie radzę, żebym potrzebował pomocy? Wiem, że Sumienny zapewne nie miał niczego złego na myśli, ale jakby nie było dziwnie to zabrzmiało w ustach Adepta kierowane do starszego i to o dużo smoka.
Przemilczałem więc ostatnie zdanie patrząc na niego dość twardym wzrokiem.
-Jeśli będziesz potrzebował pomocy w czymś jeszcze, nie krępuj się.– powiedziałem na odchodnym. Odwróciłem się i pokierowałem w kierunku swojego obozu. Teraz chyba czas na naukę z Arktycznym, o ile się nie mylę....

Sumienny tylko kiwnął łbem. Zapamięta tego smoka, aby w razie wojny nie szukać go na polu walki. Jakby co...
Czas jednak stąd odlecieć. Nauczył się tego czego potrzebował. Zostało jednak dokończenie nauki z ojcem. Oby poszło tak sprawnie jak nauka z Krzykiem Honoru...
Sumienny rozłożył skrzydła i odleciał...

Wyrocznia nie znała tego miejsca, nie była tu nigdy wcześniej. I tak jeszcze dużo przed nią, w pewnym czasie pozna te tereny dokładnie. Nikogo oprócz niej tutaj nie było, więc mogła spokojnie się położyć w cieni drzewa. Jak każdy cienisty nie lubiła światła słonecznego, więc unikała go. Usiadła na sporym, szerokim głazie, który jednocześnie był wysoki. Obok niej spokojnie zmieściłby się jeszcze inny smok, nawet starszy od niej. Aby zauważyć kogoś, musiała spojrzeć w dół. Cud, że zdołała się tu wdrapać. Dumnie się położyła, ogon leżał na ziemi, nie owijał łap, co było rzadkością u tej samicy. Głowę miała wyprostowaną, a oczy zamknięte, jakby pogrążyła się w myślach. Ogon tej młodej był tak długi, że jego końcówka spadała nieznacznie ze skały. Pewnie odziedziczyła to po matce.

Biały znajdował się w pobliżu. Szedł spacerowym krokiem wzdłuż strumienia. Gdy widok płynącej wody, choć bardzo go interesował, zaczął być nudny, Adept zboczył z trasy. Przyzwyczajał się do śniegu, choć wiedział, że to nie jest naturalny krajobraz i najchętniej pozbyłby się go na zawsze. Nie tęskniłby za białym puchem, od którego ma zmarznięte łapy.
Umiał latać, choć prawie nigdy tego nie wykorzystywał. Znacznie bardziej wolał pieszą wędrówkę. Miał więcej czasu na oglądanie krajobrazu i zapoznawanie terenów Wolnych Stad.
Gdy ból zmarzniętych łap był nie do zniesienia, Biały uznał, że powinien znaleźć miejsce, gdzie nie ma śniegu. Jako smok drzewny wspiąłby się na drzewo, ale te były nagie, a w górze wiał chłodny wiatr.
Wtedy wypatrzył w oddali spory głaz. Nie przyglądał mu się zbytnio. Z dołu nie było też widać siedzącego na nim pisklęcia, zasłaniała je krawędź kamienia.
Gdy do niego doszedł, wskoczył na górę sprawnym, długim susem. Położył się i potarł o siebie łapy.
Wtedy, kątem oka, dostrzegł ruch. Było to niewielkie pisklę, które omal nie staranował wskakując na górę, a na które wcześniej nie zwrócił uwagi.
Natychmiast poderwał się na nogi i wrogim tonem zwrócił się ku Cassandrze.
– Co robisz na moim kamieniu? – patrzył na nią spode łba surowym wzrokiem, oczekując odpowiedzi.

Samica spojrzała na niego, unosząc prawy łuk brwiowy ~ Iście zabawne. Twoim kamieniu? Obawiam się, że on jest dla wszystkich. To Tereny WSPÓLNE ~ rzekła. Też sobie ubzdurał. Jego kamień? Czyżby natknęła się na samolubnego egoistę? Widocznie tak. To nie będzie przyjemna rozmowa dla żadnej ze stron. Riposty Wyroczni były w jej umyśle niczym wachlarz kart, gotowy do ukazania się przeciwnikowi. Czas rozpocząć zabawę. Stosowała ona zasadę jak ty komu, tak on Tobie. Skoro życiowy nie był skory nawet do przedstawienia się, to po co wymuszać u siebie uprzejmość? To kompletnie nie miałoby sensu. Dlatego też samica nie ruszyła się z miejsca. Była przeciętnej wielkości, ale nie bała się. Nie, to nie w jej stylu. Lepiej trochę się podroczyć.

– Teraz jeszcze tak. Do czasu, kiedy zostanę Przywódcą Życia i je wszystkie podbiję. A ten konkretny kamień sam sobie upatrzyłem. Chciałbym odpocząć, a ty mi w tym przeszkadzasz. Jestem większy i bez problemu mógłbym cię zabić. Gdy byłem w twoim wieku zabiłem brata, rówieśnika. Teraz byłoby to znacznie prostsze, więc po prostu zejdź – mówił dość cicho, ciągle patrząc Cassandrze w oczy, spode łba. Nie umiał jeszcze walczyć, ale nie sądził, aby uduszenie, czy rozerwanie gardła pisklakowi było trudnym zadaniem.
Zaraz potem, uznawszy, że pisklę nie stanowi żadnego zagrożenia, położył się na środku głazu, otwierając skrzydła i wyciągając łapy, by zająć jak najwięcej miejsca.

Ale Wyrocznia nawet nie drgnęła. Spojrzała na adepta z politowaniem ~ Może i zostaniesz Przywódcą, ale na pewno nie otrzymasz tego, co każdy Przywódca powinien mieć. Szacunku. Nasz Przywódca, Uśmiech Cienia, ma podobny charakter do Ciebie. Ale jednocześnie jest na tyle wychowany i bystry, że szacunek ma u każdego cienistego. On nie chce podbijać innych stad, nie zależy mu na absolutnej władzy. On robi to, co uważa za słuszne, i dzięki temu dobrze wszystkim żyje się w tym stadzie ~ prychnęła na jego kolejne słowa ~ Jak chcesz, to możesz sobie tutaj siedzieć. Ale ja nie mam zamiaru stąd się ruszać. Możesz mnie zepchnąć stąd jak chcesz, ale niewiele Ci to da. Nie muszę wykonywać Twoich rozkazów, nie jesteś z tego stada co ja. Pomiataj sobie innymi, ale niech to będą smoki z Twojego. Patrząc na Twój charakter wnioskuję, że wojownik jak ulał ~ Powiedziała spokojnie, a ostatnie zdanie mruknęła sama do siebie, po czym jakby nigdy nic odwróciła głowę z powrotem w stronę horyzontu i przymknęła oczy.

Biały przez chwilę mocował się z samym sobą. Gdy słowa Cassandry krążyły wokół jego głowy i odbiły się echem któryś raz, Adept nie wytrzymał. Wstał zdecydowanie, po czym zbliżył się do smoczycy tak, że stała na samym krańcu kamienia. Schylił się trochę, żeby łatwiej patrzyć rozmówczyni w oczy.
– Jesteś uparta i zarozumiała. Zdecydowanie brakuje ci inteligencji. Gdybyś miała jej choć trochę, wiedziałabyś, kiedy ustąpić starszemu, silniejszemu smokowi. Bo nie wiesz, do czego jestem zdolny – oznajmił chłodno, spoglądając pisklęciu w oczy sadystycznym wzrokiem. Jakby wyobrażał sobie, jak ją zabija. Gdzieś na Terenach Wspólnych, bez świadków. I odchodzi.

~ Wyrażam swoją opinię, czarnołuski smoku. Ustąpiłabym Ci, gdybyś miał w sobie chociaż krztę moralności. Inteligencji? Oboje mamy ją na podobnym poziomie, mój drogi ~ odrzekła beznamiętnym tonem. Patrzyła na niego z politowaniem. Cóż za prymityw. Skończy na cmentarzu przez swoją głupotę. Nie ma w ogóle inteligencji. Samica prychnęła z dezaprobatą. Ale jednocześnie polubiła tego smoka. Miał ciekawy, silny charakter. Pasowałby do Cienia. Uśmiechnęła się do niego drapieżnie, ale jednocześnie z niemal niewyczuwalną nutką zachwycenia. Jeśli Biały był bystry, to zdołałby ją dostrzec. Potrafił się postawić, nie poddawał się tak łatwo, jak niektórzy. W sumie rozmowa z nim sprawiała Wyroczni pewnego typu radość, którą widać było w błyskających, wesołych ognikach, wyraźnych w jej śnieżnobiałych ślepkach. Polubiła tego smoka, jakkolwiek zabawnie to może brzmieć, biorąc pod uwagę jego charakter.

Biały dostrzegł wszelkie dyskretne ekspresje, które wyrażała Cassandra. Był świetnym obserwatorem, dostrzegającym najdrobniejsze szczegóły nie tylko w otoczeniu, ale też na pyskach innych smoków.
Wcale mu się to nie spodobało. Oczekiwał prawdziwego przerażenia, błagania o litość i ustąpienia, może nawet podziwu. Ale nie dawania do zrozumienia, że ta kłótnia jest tylko zabawą, która spodobała się nieznajomej. Nie chciał byś lubiany. Chciał zyskać szacunek i pokazać, że jest potężniejszy, niż inne smoki.
Zmrużył oczy jeszcze bardziej. Otworzył usta, jakby chciał coś odpowiedzieć, ale nagle do jego głowy przyszła pewna myśl, której po chwili ustąpiły wszystkie inne. Każdy traktował to, że chce zostać Przywódcą i podbić tereny Wolnych Stad jako żart. Coś niepoważnego i nierealnego. Próbował być groźny, ale nikt się go specjalnie nie bał. Zawsze groził, powtarzał, jak zabił Tethiego. Ale nikt tego nie widział i nie zdawał sobie sprawy, że czasem Biały jest naprawdę bliski rzucenia się na rozmówcę i uduszenia go.
Ale nie był jeszcze dobrym wojownikiem. Nie umiał tak naprawdę walczyć, dopiero się uczył. Wszystkie jego groźby i argumenty odnosiły się do tego jednego zabójstwa z przeszłości, kiedy to wepchnął brata jako pisklę do rzeki, która porwała go i zabiła, albo do przyszłości, kiedy mówi, kim będzie i jak wielkich czynów dokona.
Koniec z tym. Nathi wciąż był uparty i żądny władzy, ale nie był głupi. Umiał wyciągnąć wnioski z tego, co robił. Zamiast walczyć słowem, powinien znaleźć sojuszników. Kogoś, kto go poprze. Grupę smoków, które będą mu wierne i które poprowadzi kiedyś na bój. Ta Cienista nie była jego wrogiem, wiedział to.
– Jestem Biały Kolec, Adept Życia, uczeń Złudzenia Życia, przyszły wojownik. Wiesz, kim chcę zostać i co osiągnąć. I wiesz, że nie zrobię tego sam. Dołącz do mnie. Pomóż mi znaleźć smoki, które sprzeciwią się dzisiejszym podziałom. Nieugiętych wojowników, magów, czy łowców, którzy będą chcieli zjednoczyć Wolne Stada w jedno. Którzy pokonają całe zło i stworzą nowy, doskonały system. Dołącz do mnie, a zostaniesz Zastępcą w nowym, najpotężniejszym stadzie, jakie kiedykolwiek istniało – mówił pewnym, donośnym głosem, w pełni poważnym. Patrzył Cassandrze prosto w oczy, powoli odwzajemniając dyskretny uśmiech.

Samica biła się z własnymi myślami. Zrobić to? Po chwili ciszy wstała i lekko mu się ukłoniła ~ Rodzice nazwali mnie Cassandra, ale mów mi Wyrocznia. Jestem ~ przerwała na chwilę ~ tylko niepotrzebnym pisklakiem Cienia, przyszłą czarodziejką, Panie. Dołączę do Ciebie. Ale teraz jest na to za wcześnie. Kiedy oboje osiągniemy dorosłe rangi, pomogę Tobie w dążeniu do celu. Wtedy będę bardziej przydatna niż teraz, Panie ~ odpowiedziała, kiwając mu głową z szacunkiem. Co jej się stało? Czyżby Nathi zmienił ją diametralnie? Czy jego podejście obudziło w niej charakter ojca? Ten sam, bezwzględny, drapieżny? ~ Przysięgam Ci wierność choćby za cenę własnej egzystencji. Wybacz mi moją poprzednią bezczelność, Panie ~ odpowiedziała, ponownie mu się kłaniając.

Z początku zdziwił się nieco, zastanawiając się, czy samica go oby nie podpuszcza. Wyglądało na to, że nie. Kiwnął niezauważalnie głową, dostrzegając coś więcej, niż tylko pisklę z Cienia, które przypadkowo znalazło się na jego drodze. Zauważył nadzieję. Cały wachlarz możliwości, który mógł doprowadzić go w przyszłości do władzy, nagiąć wolę innych smoków i władać całością potężnych ziem Wolnych Stad. Kolejne słowa i pomysły jakby same przychodziły mu do głowy.
– Dobrze, Wyrocznio – popatrzył przez chwilę w horyzont. – Jesteś świadkiem narodzin najpotężniejszej wspólnoty smoków, jaka kiedykolwiek istniała. I mylisz się. Choć do zdolności walki i konkurencji z innymi smokami dużo nam brakuje, to wcale nie znaczy, że nie możemy zacząć budowy mojego stada. Od dzisiaj każdy jego członek będzie miał za zadanie przekonywać inne smoki do naszych poglądów. Do stworzenia potężnego stada, zjednoczenia ich wszystkich i stworzenia systemu od nowa. Idealnego, ze mną na czele. Rekrutuj tylko młode, niewyszkolone smoki. Pisklęta i młodych Adeptów. Przekazuj im moje słowa. A oni niech przekazują je dalej. A za kilka, kilkanaście księżyców będziemy wyszkoleni i wystarczająco liczni. Pamiętaj, żeby żaden dorosły smok się o tym nie dowiedział, bo to może nam pokrzyżować plany – wziął głęboki oddech, jakby nigdy w życiu nie mówił tak dużo naraz. Czuł się, jakby doskonale znał te słowa, a one same układały się w zdania. Na koniec popatrzył pod nogi, na głaz, na którym stali od dłuższego czasu.
– A nazywać będziemy się Kamiennymi. Będziemy pierwszym ukrytym stadem. Kamień gasi Ogień. Kamienia nie da się uśmiercić, a Życie kiedyś się kończy. Kamień nie potrzebuje niczego do istnienia. Nawet światła. A Cień tak. Zostanę Przywódcą Życia. Jeśli mi się nie uda, sami wywalczymy sobie tereny – powiedział poważnym, chłodnym tonem, spoglądając w oczy Cassandry. Obawiał się, czy nic się nie zmieniło. Czy nie ocknie się nagle z transu, w który wpadła.

Samica wysłuchała go uważnie i kiwnęła głową ~ Tak zrobię. Będę przekazywać Twoje słowa niewyszkolonym pisklakom i młodym adeptom, Przywódco ~ powiedziała. W kilka sekund zmieniła się diametralnie. Nathi miał na nią wpływ, którego nie miał nikt inny. Nawet rodzice. Nikt. Tylko Biały ~ Czy oprócz tego mam coś jeszcze dla Ciebie zrobić? ~ zapytała z szacunkiem widocznym w jej śnieżnobiałych ślepiach. Będą Kamiennymi. Pasowała jej ta nazwa i uzasadnienie Nathiego. Zdecydowanie to był dobry pomysł. Musiała tylko utrzymywać to w tajemnicy przed starszymi. Oni nie mogą się o tym dowiedzieć ~ Zawsze możesz mnie wezwać. Od teraz możesz rozkazać mi wszystko. Będę Tobie wierna, Panie ~ Młoda nie była w transie. Ona była szczera. Złożyła przysięgę, i taka będzie do końca życia.

Smoki Wolnych Stad

Diamentowy Strumień

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu