Srebrzysty staw

[Szara Rzeczywistość]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Godzien z uśmiechem po prostu wszedł do wody bez chwili zastanowienia. Tak często bywał w wodzie, że jej chłód wcale go nie dziwił. Czekał jeszcze trochę czasu, aż Hiacynt się zdecyduje i...
I cierpliwie czekał. Wiedział doskonale, że jego kompan miał obiekcje, a może nawet się bał powrotu do wody? Cóż, nie powinien go poganiać. Mięli czas.
–Powoli, spokojnie. Najpierw przyzwyczaj się do wody, powoli usiądź w niej, aż zanurzysz całe ciało. Pilnuj skrzydeł i trzymaj je przy sobie...
Nauka to jeszcze nie była, ale rady już warto dać.
Godzien zbliżył się do Hiacynta tak, żeby być na wyciągnięcie łapy od niego, w razie czego mu pomóc, chociaż nie wierzył w to, iż na takich płyciznach może coś się stać.

[Niepokorny Hiacynt]

– Wiem. – odparł, po czym jeszcze przez chwilę przyglądał się wodzie. Jego wzrok zszedł na przepiękne nenufary. One wydawały się dużo słabsze od jego pokrytego łuską ciała i dawały radę.
W końcu wszedł głębiej w stronę Godnego i usiadł tam gdzie poziom wody sięgał mu do piersi. Zrobił to z dość dużym rozmachem. Mniej więcej tak jak niektórzy rzucają się na jedzenie którego nie lubią, gdy nie mają wyboru. Wtedy połykają je jak najszybciej, by nie poczuć smaku.

W każdym razie siedział już w wodzie, sztywny jak słup soli z wzrokiem wbitym w drugiego smoka.

[Szara Rzeczywistość]

Godny nieco cofnął łeb i zrobił jeszcze krok w bok na większą głębinę.
–Spróbuj się położyć na łapach, zauważ, że Twoje ciało mimo wszystko nie bardzo chce się zanurzać... – Mówiąc to zaczynał od razu pokazywać. Łeb mu nieco się zanurzył, ale nadal ponad pół szyi wystawało ponad wodę.
–Próbuj łapać łapami wodę i pchać ją pod siebie. Tak samo przednie i tylne. Próbuj... Na razie po prostu trzymaj się płycizny, aż przyzwyczaisz się do ruchów.
I znów zaczął powoli się poruszać w stronę głębiny, tym razem łeb już mocniej się nie zanurzał, a on po prostu brnął przez wodę jakby normalnie w niej chodził. Było jednak inaczej, On po prostu wisiał w wodzie i nie pozwalał ciału się bardziej zanurzyć.
–Powoli, bez pośpiechu. Kontynuujemy jak tylko będziesz gotowy.
Godzien wrócił na płyciznę, żeby jak co jeszcze poinstruować kompana. Im bliżej był tym lepiej w końcu będzie widział pracę jego łap.

[Niepokorny Hiacynt]

I nastąpiła blokada. Hiacynt wyglądał jakby po prostu go nie słuchał. Siedział wpatrzony w Godnego przez dłuższy czas, nie robiąc absolutnie nic.
Gdy wydawało się, że juz nic nie zrobi, w końcu wstał i wszedł na tyle głęboko, że jego płetwa grzbietowa zanurzyła się na kilka centymetrów pod powierzchnię. Szyja Hiacynta wcale nie jest krótka, więc stojąc w ten sposób jego pysk był jeszcze daleko od wody.
Podniósł jedną i drugą łapę zagarniając wodę i wyczuwając jaki stawia opór. Spróbował młynkować przednimi kończynami i w ten sposób utrzymywał się prosto bez dotykania nimi dna. Do machania dołączył nawet trzecią łapę, ale z oderwaniem od mułu czwartej źle się czuł, więc szybko ją odstawił z nietęgą miną.

[Szara Rzeczywistość]

Godny jak wrócił do Hiacynta to jego uśmiech znikł na chwilę i dłuższy czas się zastanawiał, opływając delikatnie kompana. Chwilę później znów się uśmiechnął, ale nie było w tym nic zabawnego.
–Pozwól sobie pomóc... Jeszcze raz spróbuj oderwać się od ziemi i poruszaj łapami. Przytrzymam Cie, nie martw się.
Nigdy wcześniej ni próbował asekuracji innego smoka, ale wydawało się to dość logiczne, ze jeśli przytrzymać smoka brzuch to ciało nawet jeśli usilnie będzie chciało to nie znajdzie się na dnie.
–Połóż się po prostu, przestań nawet machać łapami. Poczuj, że unoszenie na wodzie nie jest niczym strasznym...
Był blisko Hiacynta i ustawił się już do niego bokiem. Długawy ogon wsunął pomiędzy łapy Hiacynta i zaczął unosić go, ale nie robił tego nachalnie. Czekał, aż przyszły czarodziej pozwoli mu się unieść.

[Niepokorny Hiacynt]

Hiacynt się już poddał. Miał ochotę się spalić ze wstydu. Co innego uczyć się z czyjąś pomocą, a co innego, gdy ktoś musi cię przez cały proces trzymać za łapkę. Po prostu oderwał łapy od ziemi i pozwolił, by ogon Godnego go podniósł.
"Może już skończymy? To nie ma sensu...", chciał powiedzieć, ale jedynie otworzył pysk i od razu go zamknął. Już i tak dostawał gorączki od tej żałości jaką przedstawiał, nawet nie było mowy żeby uciekał. Plus był taki, że gdyby przekroczył wszystkie normy żenady to mógłby się od razu utopić i oszczędzić sobie wstydu.

[Szara Rzeczywistość]

Co to to nie. Godny był łagodny z natury, ale nie oznaczało to, iż nie był uparty. Upartość przydawała się do życia i na polowaniu... Tak jak i teraz.
–Nie poddawaj się. Jakby coś się działo to tu jestem...
No i był. Tak samo jak za czasów pisklęcia. Był przy Hiacyncie i pomógł mu... Zawsze będzie pomagał, jeśli będzie tego potrzebował. To nie wstyd przyjmować pomoc.
Na razie Hiacynt nie wykazywał zbyt dużego entuzjazmu co do nauki, ale Godny będzie go tak trzymał na tym ogonie dopóki jego kompan nie zacznie współpracować. Jeśli miał go trzymać za łapę to będzie go trzymał, ale tylko tyle czasu ile będzie potrzebować, żeby samemu 'stawić czoło' wodzie i samodzielnie pływać. To nie było takie trudne... Tym bardziej jak miało się korzenie morskich smoków... Utopić się? Godny już wcześniej odkrył, że nie dusi się pod wodą. To pewnie przez geny. Może Hiacynt miał podobnie i cała ta walka w rzece była tylko ze strachu...?

[Niepokorny Hiacynt]

Hiacynt niestety faktycznie nie potrafił oddychać pod wodą... Kiedyś próbował.
To jednak nie miało znaczenia. Teraz to był po przyjacielski uwięziony w miejscu.
Znów spojrzał na nenufary. Zniżył szyję, by być wzrokiem na ich poziomie. Zrobił to tylko, bo wierzył, że Godny go nie upuści – w końcu obiecał. A z resztą! Czemu on tak się skupił na tych liliach!? Dostał obsesji czy co? Bo jeżeli to był mechanizm obronny o podstawie psychicznej to natura robiła go w balona.
W każdym razie zanurzając większą część szyi zauważył, że faktycznie, być może jest trochę lżejszy... Tak miało być, prawda?
To co teraz...
Dostał polecenie, by machać łapami.
No to można przednimi, bo to zagarnianie chyba trochę działało.
W ten sposób w końcu Godny mógł poczuć, że Hiacynt po pierwsze – był spokojny, a po drugie – chyba właśnie zaczął ciągnąć przez wodę do przodu (Nawet jeżeli dość niepewnie).

[Samiec]

//event, wtrącam się do was na parę dni, potem znikam :D

Pisklęta, ah wybornie!
Nie miał ciała, a jego emocje tłumiła bariera, która łagodnie oddzielała go od żywych, ale entuzjazm wywołany tym widokiem był tak żywy, że zdołał wstrząsnąć nawet niematerialnym ciałem. Ah tak, czyli tego mu brakowało przez cały ten czas. Interakcji! Tak ogniście był jej spragniony, że bez namysłu pobiegł...! Lub nie. Czuł w prawdzie, że rozsadza go energia, ale wyruszył powoli, łapa za łapą, bo wiedział, że przedwczesne zdemaskowanie mu nie grozi. Idąc tutaj z kurhanów zdołał pojąć, że znikanie i pojawianie się, jest zjawiskiem raczej niecodziennym, toteż skupiwszy myśli postanowił balansować swój byt pomiędzy zupełną niewidzialnością, a obrazową materializacją, która przyda mu się w nawiązaniu kontaktu. Do rzeczy jednak, bo Ląd już metaforycznie ślinił się na jakąś akcję.
Zauroczony niewinną nauką przeszedł obok dwójki młodzieńców i choć podczas tej akcji bezwstydnie przyjrzał się z bliska ich pyskom, nie zdołali nawet wyczuć jego obecności. Ooo Matko, czy ty to widzisz, czy też aż buzujesz z zachwytu widząc jak twój syn po wielu księżycach milczenia nawiązuje jakiś kontakt. Aaaah niesamowite!

Wskoczył do Wody, nawet jej nie wzruszając, a potem ustawił się jakiś ogon od pysków młodych smoków, tak żeby definitywnie go zauważyli, lecz czuli że istnieje między nimi mniej więcej bezpieczna przestrzeń. Następna czynność wymagała od niego już odrobiny wysiłku, gdyż postanowił przebić prawą łapę przez taflę, tym razem tak, aby wywołać w wodnych cząsteczkach jakąś reakcję. Plusk! Ze srebrzystej powierzchni wyłoniła się kończyna z trzema rozwartymi paluchami i zastygła w ten sposób, skierowana ku Niebu.
Gdyby któryś ze smoków spojrzał pod Wodę, nie dostrzegłby kontynuacji ramienia, jakby zmaterializowała się jedynie kończyna i nic poza tym. Pomachała im niewinnie.

[Szara Rzeczywistość]

–Świetnie, zaczyna Ci powoli wychodzić!– Godzien oczywiście był nieświadomy tego co miało się za chwilę stać. Duchy i widma były da niego czymś niemożliwym bo żadnego do tej pory nie widział.
Kiedy powoli obracał się ogonem, zauważył... coś. Gdyby miał włosy to pewnie by się zjeżył, ale tak to tylko błony na łbie uniosły się, a ślepia otworzyły jak wielkie migdały.
–Na wszystkich bogów, co to jest!– Oczywiście oprócz natychmiastowej wypowiedzi to ogon uniósł się pod gardziel Hiacynta i zaczął go ciągnąć w stronę Godnego. No cóż, mało brakowało a spowodowałby, że Hiacynt wleci w niego zadem.
–To Ty robisz maddarą? Chyba chcesz, żebym utopił się...
Spojrzał na łapę zaraz po uderzeniu w wodę. Zgłupiał, nie wiedział kompletnie co zrobić, dlatego też zwalił winę na dziecinną zabawę Hiacynta, który najwyraźniej nauczył się maddary przed Godnym. To w sumie... dobrze. O ile to była maddara, która przeważnie wzbudza wyczuwalny ruch w przestrzeni, który zwinny smok mógł zauważyć, a teraz? Nie czuł nic.
I tak stał, cofnięty o pół kolejnego ogona w tył i wpatrzony w twór, czy cokolwiek, nie, ktokolwiek to był.

[Niepokorny Hiacynt]

Hiacynt sam zerwał się na równe nogi... No. A raczej zerwałby się, gdyby Godny nie zwalił go z ogona.
Wpadł grzbietem do dołu i zakryła go woda. W miarę szybko, chociaż w lekkiej panice znalazł dno po czym wyskoczył na powierzchnię.
– Godny! To ty chyba...! – przerwa na kaszel.
–...Chcesz! – przerwa na krztuszenie się.
– Żebym... żebym się utopił!
Fuknął na niego trochę rozeźlony. Adept obiecał, ze będzie go asekurował, a nie podtapiał! Czego się tak niby wystraszył? Co niby, wystarczy, że jakaś ryba chlapnie ogonem i panika? Bo to musiała być jakaś ryba... prawda? No niby była trochę duża, ale...
Wtedy Hiacynt spojrzał w tamtą stronę i nie. To zdecydowanie była łapa, a Godny stał teraz za nim, więc raczej nie należała ona do niego.
– Często się tutaj tak zdarza? – zagaił, ukrywając swój niepokój pod płaszczykiem niezręcznego żartu. Jego głos był niby naturalny, ale w tym jak skulił szyję i spojrzał niepewnie na Godnego, można było z łatwością wyczytać dyskomfort.
Tak poza tym to nie żeby często widywał oderwane łapy, jednakże chyba prawie na pewno byłoby to niemożliwe, by unosiły się one na wodzie w ten sposób.

[Samiec]

Czyli ten drugi nie potrafił jeszcze pływać, co? W nadmiarze ekscytacji ten drobny szczególik musiał mu umknąć, ale skoro nadrobił zaległości, mógł nieco pewniej podejść do swojego zadania. Bali się, a przynajmniej jeden z nich, choć musiał przyznać, że obserwowanie poszczególnych reakcji spod Wody nie należało do najwygodniejszych. Potrzymał ich chwilę w niepewności, nim zdecydował kto powinien dalej przejąć kontrolę.
~To tylko łapa~ rozbawiony samczy głos rozbrzmiał w ich nagrzanych łebkach ~Wybaczcie, wiele energii kosztuje mnie takie przywołanie formy, zazwyczaj nie mam żadnej~ Niewidoczny był podobnie zagubiony co zwykle, więc witanie się z nieznajomymi miało pokraczny charakter, nawet jeśli przypuszczalnie nie kierowały nim złowrogie intencje. Niestety poza jego zasięgiem była także zdolność zmaterializowania swojej ulubionej, ognikowej postaci, więc musiał obyć się z tym co zdołał już stworzyć. Łapa zwinęła dwa palce, w górze zostawiając tylko jeden wskazujący.
~Słyszeliście może o Bzie? Nie, nie, raczej nie. Szkoda, bo jest ważny. Mam z nim zakład, dlatego silę się na rozmowę z wami~ Między Bzem a Niewidocznym? Oho, tego jeszcze nie próbowałeś.
–Obserwujemy was od dłuższego czasu i zdążyliśmy was polubić. Szczególnie uroczy jesteście podczas snu haha~ Nie było to zupełnie w charakterze Niewidocznego, więc do głosu musiał przepychać się razem z Bzem. Niezdecydowane stworzenia –On mówi, że bardziej zainteresuje was "działanie", ja że "pytanie", no i tak spieramy się w przestrzeni obok was, aż w końcu postanowiłem zmarnować trochę energii, żeby to z wami skonfrontować. Nie będziecie mieli nic przeciwko zabawie z waszym niewidocznym stróżem co?~ Rozwarta dłoń odchyliła się w ich stronę, jakby w ten sposób zamierzał oddać im głos. Dotąd nawijał bez względu na ich reakcję, jakby długo na to czekał i nie chciał się powstrzymywać.

[Szara Rzeczywistość]

To mógłby być nawet tylko pazur, ale unosił się znikąd. Ważne, że Hiacynt był tylko na płyciźnie, więc utopienie się... byłoby raczej niemożliwe. Chyba.
Kiedy w umyśle pojawił się nieznany głos, Godny zaczął się rozglądać, ale zauważył ruch łapy. Początkowo nie wiedział co powiedzieć do niematerialnej istoty... Dlatego też, zamierzał odezwać się do Hiacynta.
–Często? Nie, raczej nigdy. To nie jest normalne... To musi być duch...
Zanim zaczął mówić o duchach to na szczęście powstrzymał się bo zdał sobie sprawę, że ten duch w istocie do nich przemawia jak może. Po wypowiedzi ducha zaczął bardziej odzyskiwać pewność siebie. Łowca musiał mieć zimną krew, dlatego też i Godny szybko odzyskał rezon.
–Obserwujecie? Ilu was jest?– Poza tym niepokoiła go myśl, że duchy nie odchodzą w zaświaty tylko zostają tutaj i po prostu są niewidzialne.
–Kim jesteście? Skoro nas obserwujecie to powinniście wiedzieć, jak mój przyjaciel ma na imię...
Godny mówił do łapy, która się poruszała, a mówiąc o Hiacyncie, po prostu kiwnął na niego łbem. Był całkiem pewny, ze jego imię było już kilkukrotnie wypowiedziane przez Hiacynta, ale Godny nie miał w zwyczaju powtarzać ciągle kogoś imię.
No i tak ciągnęły się pytania. Przecież to był duch... Mógł wiedzieć wiele ciekawych rzeczy. I może mógłby być w jakiś sposób niebezpieczny, ale o tym to Godny nie pomyślał, bo po co...

[Niepokorny Hiacynt]

– Duch? Znowu się wam udało? -Hiacynt zaśmiał się, spoglądając na wystającą łapę z niedowierzaniem.
– Ktokolwiek pilnuje bram zaświatów jest w tym niezwykle słaby. – mówi uśmiechając się krzywo i złośliwie, ale trwało to jedynie chwilę. Po tym podnosi pazur, by się podrapać po nosie w zamyśleniu.
– O ile do zaświatów jest jakaś brama. Nie wiem. Prawdę mówiąc nie mam jeszcze ochoty na zwiedzanie drugiej strony. – odparł po czym otrzepał pysk z resztek wody. Skoro już znaleźli się z Godnym w takiej sytuacji to można grać kozaka. Cokolwiek to jest – duch czy jakiś inny rozumny twór, słychać, że jest w nastroju na żarty.
– Poza tym proszę się ze mnie nie naigrywać tymi komplementami. Że niby jesteśmy "uroczy"? Zaraz z kolegą pomyślimy, że tak naprawdę chodzi o flirt. Co nie? – spojrzał wtedy na Godnego szukając potwierdzenia. On chyba jednak nie był, aż tak rozbawiony, dlatego Hiacynt zakasłał krótko i przybrał minę podobną do tej drugiego samczyka.
– No dobra. Odpowiadaj na pytania "stróżu"
– zwrócił się do wystającej łapy.

[Samiec]

Niebieski cwaniaczył, ale Niewidoczny lubił gimnastykę myślową, dlatego nie miał nic przeciwko kontynuowaniu zabawy. Zdawało mu się, że nim przybrał tę na wpół rzeczywistą formę, był w stanie obserwować życia smoków, lecz ostatecznie niewiele z nich pamiętał. Nim postanowił zabrać głos i się usprawiedliwić, złoty samczyk dorzucił coś od, siebie wyciskając z Niewidocznego krótki chichot, który bez oporu wlał do ich łbów. Sprawiali wrażenie, jakby ducha widzieli nie po raz pierwszy i rozkoszne było to, jak odważną postawę zdecydowali się przybrać
~Teraz jest nas dwóch, lecz mówić mogę tylko ja. Bez kręci się niespokojnie, bo chętnie przejąłby kontrolę, ale respektuje nasze ustalenia. Bardzo chętnie by z wami "poflirtował", skoro już to zasugerowałeś~ Wystająca znad tafli łapa przywołała złotego kiwaniem palca, ale jej posiadacz wiedział, że młodziak, odważny potrafił być jedynie z Lądu ~Imion nie zapamiętujemy, chyba że własne, bo ino je lubimy, ale cieszymy się, że ekscytuje was świadomość bycia obserwowanym. Nie są to wyraźne wizje, poza tym o wiele lepiej jest nam się poruszać w towarzystwie śpiących, niźli świadomych smoków, bo wtedy ich dynamiczna aura nie przytłumia naszej szczątkowej mocy. Czy takie wyjaśnienie wam pasuje, śpioszki?~ Głos ducha definitywnie należał do w pełni dorosłego smoka, podobnie jak kojarzyła się jego krótka, śliska łapa, choć pobrzmiewał w niski, ciepły sposób. Z każdym zdaniem, jego zainteresowanie wyraźnie wzrastało ~No i nie do końca mnie zrozumiałeś, gdy wspomniałem o pytaniu. Powiedzmy, że mam ochotę zadać wam pewną zagadkę. Jeśli ją rozwiążecie, wygram zakład, a wy otrzymacie nagrodę, jeśli nie...~ Rozcapierzył palce u szponiastej dłoni ~Oddam was Bezowi. Stoi?

[Szara Rzeczywistość]

Cwaniaczył? Jeśli znałby to słowo to pewnie by i tak zaprzeczył. Była to istotnie dociekliwość, bo chyba nikomu nie podoba się wizja bycia obserwowanym non stop- szczególnie jak się śpi.
Odpowiedź była wymijająca na tyle, ze Godzien jeszcze bardziej zwątpił w słowa ducha. Postanowił jednak pozostawić dla siebie tą informację. Nic dziwnego, że zignorował pytanie na końcu wypowiedzi ducha.
–Założyłeś się sam ze sobą, że odpowiemy na Twoją zagadkę... czy coś mi umyka? Jeśli na nią odpowiemy to zaznasz spokoju i odejdziesz?– Godny nie chciał tak wprost powiedzieć duchowi, że jego obecność jest dziwna i że powinien wracać skąd przyszedł. Niepokoiła go jego obecność... W końcu to był pierwszy duch jakiego widział i nie znał ich możliwości. Skoro łapa się pojawiła i widzieli ją, uderzenie w wodę też słyszeli...
Duch może mógł zrobić im krzywdę? Jak nie mentalną to fizyczną, poprzez podstawianie pod łapy gałęzi na polowaniu... a może nawet zrzucając drzewa i przeganiając zwierzynę?
Szczególnie, że ten duch nie był z jego rodziny raczej, więc nie miał najmniejszego powodu, żeby po prostu ich obserwować.
Ta sprawa z duchami była tak skomplikowana...

[Niepokorny Hiacynt]

– Aha! Zagadki. Świetnie! Ale ty pierwszy. Jak nie zgadniesz to chcę wiedzieć kim byłeś i jak umarłeś. – stwierdził Hiacynt, ożywiając się znacznie. Godny działał ostrożnie. Było to mądre, ale złoty samczyk w tamtym momencie jednak nie bawił się w "mądre".
– Pomyślmy... – zakręcił się dookoła, chwilę podumał z pyskiem wpatrzonym w niebo po czym gwałtownie się zatrzymał. Woda dalej sięgała mu niemalże do piersi, więc zakręciła się radośnie wokół jego pląsów.
– Już wiem. Teraz zdecyduj czy się zgadzasz na moje warunki. Najpierw moja zagadka później twoja. To taka luźna propozycja. – mówiąc to usiadł i uśmiechnął się pokazując szczwano swoje białe ząbki.

[Samiec]

Jakie te smoki były sprytne i zaangażowane, aż poczuł jak skręca go z tęsknoty przed ciałem i obcowaniem z takimi postaciami na co dzień!
Pojedynczym paluchem, Niewidoczny pokiwał w stronę niebieskiego Błyszczącego. Nie potrafił stwierdzić, czy to niecierpliwość nim kierowała, czy może chęć grania twardziela, ale ani jedno, ani drugie nie psuło zabawy, szczególnie gdy u jego boku stał złotołuski podekscytowany samczyk ~Umyka, umyka, ja jestem Niewidoczny, a Bez to mój narwany towarzysz. Zmaterializowanie się to trudna sprawa, dlatego prowadzimy tę dyskusję, dzięki naszej współpracy, ale prawo do głosu zyskać może tylko jeden. Poza tym nie wiem, spokój to trochę pojęcie względne. Czy rozwiążecie wszystkie moje niepokoje tylko dlatego, że pozwolicie mi się o coś zapytać?~ Jasne, że nie to miał na myśl, ale w tonie Niewidocznego także nie było słychać szczególnej powagi, więc najwyraźniej postanowił się trochę podroczyć ~Prędzej znikniemy, niż nie znikniemy, jeśli załatwimy z wami tę "pilną sprawę", ale czy znikniemy na pewno...~ Odchylił rozprostowane palce w pytającym geście. No nie wiadomo, nie wiadomo.
Na wtrącenie złotego, zwarta palcowa kompozycja rozluźniła się, jakby młody Niewidoczka zaskoczył
~Będzie z ciebie dobry duch, gdy już padniesz~ zachichotał ~Chętnie opowiem jak zginąłem ja i Bez, ale jeśli mielibyśmy po równo wymienić się zagadkami, powinieneś wynaleźć lepszą ofertę. Coś co dasz mi jeśli wygram i co będziecie mogli zrobić, lub każecie mi zrobić, jeśli przegram. Tak to działa panowie. Widzicie, skoro znam się na tym nieco lepiej, może zacznę, a potem, gdy już skorygujesz swoje zasady, spróbuję zgadnąć?

[Niepokorny Hiacynt]

– Wynalazłbym coś lepszego, ale jesteś duchem! Cóż istota niematerialna może nam ofiarować w materialnym świecie? I cóż ja mogę podarować tobie?! Niczego przecież nie zabierzesz ze sobą.– westchnął z udawanym żalem, opierając tył łapy o swoje czoło. Niby zamyślił się na chwilę po czym znów spojrzał na wystającą z wody projekcję.
– Poza tym bardzo chętnie bym odpowiadał pierwszy, ale nie wiem czy będę miał szansę przedstawić swoją zagadkę. Czy ten "narwany towarzysz" jest w stanie dotrzymać słowa? (Sam nazwałeś go "narwanym", więc mam nadzieję, że nikogo nie zrażę do siebie mówiąc w ten, a nie inny sposób.) Jestem przecież pewien, że skoro od tej zagadki tyle zależy, nie może być ona łatwa. W rezultacie trudno będzie wygrać takiemu młodzikowi jak ja, a nawet mój przyjaciel może mieć z nią problem, chociaż jest o niebo mądrzejszy ode mnie. – wytłumaczył swoje wątpliwości. Chciał być pewny, że coś z tego dostanie, bo Bez brzmi jak duże ryzyko, a nawet jak pułapka. Nie chciał jednak pokazać, swojej niepewności co do intencji ducha.

[Szara Rzeczywistość]

Niecierpliwość? Nie. Po prostu starał się nie okazywać strachu, a że wychodził przez to na wstrzemięźliwego... No to chyba dobrze. Duchy były różne pewnie, a skoro codziennie ich nie widzieli to chyba coś to oznaczało.
Mniejsza jednak o to. Ważne, że lewitująca łapa nie wydawała się być zbyt... niebezpieczna? Przynajmniej takie odnosił wrażenie. Samo połączenie 2 istot w duchu było... dziwne? Nie rozumiał kompletnie tego i nawet nie musiał na szczęście.
Godny słuchał wypowiedzi Hiacynta i jakoś nie zamierzał już nic powiedzieć, po prostu czekał na rozwój wypadków... Jednak w pewnym momencie nawet zjawa mogła zobaczyć zdziwienie na pysku samca.
–No, no... Tylko mi tu nie wyjeżdżaj, że tak o wiele mądrzejszy jestem od Ciebie...– Mruknął cicho i jego uwadze wcale nie uszło to, iż Hiacynt nazwał go przyjacielem. Był z tego powodu zadowolony i w pewnym sensie już dostał pewną nagrodę.
–Nie przekonamy się, póki nie spróbujemy. Jeśli stawką nie są nasze żywoty to chyba warto zaryzykować.

[Samiec]

Pierwszy raz w życiu widzisz łapę wystającą z tafli Wody, a wątpisz, że jestem zdolny oferować wam coś materialnego?~ Zachichotał znowu, podbudowany tak samo zaciekawieniem, jak ostrożnością obu Błyszczących ~O niedowiarku, niedowiarku. Jesteśmy zdolni nie tylko wręczyć wam prezent, ale równie namacalnie wybić wam oczy. Mój towarzysz bardzo chętnie pokusiłby się o to drugie ale... no ja lubię rozmawiać~ Mógł nieco subtelniej zaznaczyć, że nie mają wyboru, ale za bardzo kusiło go, żeby zobaczyć ich reakcję, jeśli przybliży im naturę Bzu. Nie silił się na zniżony ton, czy straszenie ich obrazkami, byli inteligentni, więc powinno dotrzeć do nich za pierwszym razem ~A czy dotrzyma słowa? Niewielu rzeczy możemy być pewni, wygląda na to, że tak samo w życiu, jak po nim, więc możecie jedynie ważyć potencjalne ryzyko~ Równie dobrze mogliby uznać, że lepiej czmychnąć, przyjąwszy że zasięg ducha znajduje się jedynie w obrębie stawu
~Jeśli zgadniecie, dam wam coś co capnąłem ze swojego pośmiertnego wymiaru i opowiem jak zginąłem. A potem może... Oh wiem! Mój towarzysz zajmie się wami jeśli odgadnę waszą zagadkę. Jeśli nie... cóż, to wasze pole do popisu, jeżeli niczego ode mnie nie chcecie, nie będzie mi bardziej przykro~ No młodzieży, gdzie wasza kreatywność?