Dolina płaczących wierzb

[Ruda Ciocia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie spodziewał się tutaj tego małego Bydlaczka. Myślał że tylko on jest na tyle niepoukładany iż będzie latać w takie ulewy. No dobrze, Khardah nie latał jednak wypełzł z groty a nawet z terenów Cienia. To już stawiało ich prawie na równi!
Z uśmieszkiem podszedł do młodzika, ustawiając się zaraz koło niego. Zwykle na nazywanie go Motylkiem marszczył pysk jednak lepszy był "Motylek" niż "Burek". To pierwsze jakoś znosił, drugiego nie dzierżył a szczególnie kiedy matka przez pół wioski ryknęła "BUREK DO DOMU" – Nie były to zbyt przyjemne wspomnienia dla przyszłego piastuna.
– No Tylko ja.. Ale zaskoczyłeś mnie Bydlaczku – Myślałem że będziesz siedzieć w grocie.. – odpowiedział z szelmowskim rozbawieniem jak i uśmieszkiem, by zaraz dosyć głośno zaciągnąć się zapachem deszczu. Uwielbiał go, szczególnie przebywając w jakiś zalesionych terenach ta nuta była niesamowita – Miał ochotę się wytarzać w pozostałościach kiedyś zielonych liści by nasiąknąć wonią ostatnich ciepłych dni i nosić ją z dumą.
– A sam też podśpiewujesz czasem? – zagaił znienacka Młodego. Ha! Nie spodziewał się pewnie takiego pytania!

[Barbarzyński Pogrom]

Wyraz pyska Khardaha był wybitnie kwaśny, kiedy wspomniano mu o siedzeniu w grocie. Zmarszczył nieznacznie nos i zerknął na niebo spode łba.
– Gdybym wiedział, że to się tak skończy, to nie wyściubiłbym łba ani na długość łapy. Chędożony deszcz. Jest taki... – zaczął z niechęcią, urywając na moment, by pomyśleć nad najbardziej obelżywym epitetem. Sapnął warkliwie. – ...mokry.
Na samą myśl aż otrzepał się ponownie, zabawnie trzęsąc skrzydłami i coraz grubszym, kolczastym ogonem. Woda z jego łusek bezceremonialnie ochlapała Burdiga, co jednak nie sprawiło większej różnicy w jego obecnym stanie.
– Brhhh... za to ty wyglądasz na całkiem zadowolonego. Jak zawsze zresztą. Z ciekawości... czy kiedykolwiek zdarza ci się na moment przestać szczerzyć paszczę? – spytał, brzmiąc, jakby w istocie ciekawiła go odpowiedź. Nie był jeszcze przekonany do ich nowego Piastuna i wcale się z tym nie krył. Dalej utrzymywał swoisty dystans, uważając, że ten smok jest stanowczo zbyt szczęśliwy i milutki, by mógł to nie być podstęp.
Zmarszczył nieznacznie pysk, słysząc pytanie. Uniósł wyżej łuki brwiowe, nie zastanawiając się nawet nad odpowiedzią.
– ...nie. Zwykle mam lepsze zajęcia. Zresztą... po co?

[Ruda Ciocia]

Na stwierdzenie o deszczu ze jest mokry, Burek zasmial sie złowieszczo pod nosem. Mokre w istocie nie było niczym przyjemnym.. Chociaż zależy dla kogo – Burek deszcz lubił, pomimo tego iż schnął po takiej ulewie dobre kilkanaście godzin. Nawet sam Khardah wydawał sie to zauważyć.. Chociaż jego pytanie samo w sobie zaintrygowało Burka.
– A czemu miałbym się smucić? Dobrze mi się żyje, mam wszystko o czym zawsze marzyłem a teraz spełniam kolejne z moich marzeń. Czy coś w tym dziwnego? – odpowiedział łagodnym tonem w sumie zgodnie z prawdą. Kiedyś całe księżyce spędził na smuceniu sie, kiedy to świat legł mu w gruzach.. Ale teraz? Teraz jest dobrze, przynajmniej dla niego samego..
Na jego odpowiedź odnośnie spiewu lekko zachichotał.
– No wiesz.. Samiczki lubią śpiew.. – skoro juz mu chedożenie w głowie to może lepiej by się przed nie zbłaźnił.

[Barbarzyński Pogrom]

Czerwonołuski zmierzył Burdiga dosyć sceptycznym, przeciągłym spojrzeniem, słysząc, jak ten opowiada o obecnym stanie rzeczy w samych superlatywach. Cóż... Khardah nie wiedział, co spotykało go wcześniej, poza terenami Stad, ale jeśli we wszystkim znajdował powód do wprost dziecięcej radości, musiał mieć naprawdę pieskie życie.
– ...a co to za "marzenie"? – spytał po długiej chwili milczenia i rozważania, czy aby na pewno chce poświęcać takiemu faktowi uwagę.
Przewrócił ślepiami i parsknął cicho, wypuszczając powietrze przez nozdrza, gdy usłyszał o samiczkach.
– Więc niech same śpiewają do woli, przecież im nie zabraniam – wymruczał. Zerknął z ukosa na Burdiga, nie mogąc powstrzymać nieco kpiącego grymasu na widok jego klapniętego, mokrego futra. – I to jest powód, dla którego śpiewasz? "Samiczki"?

[Ruda Ciocia]

Podparł delikatnie łeb na łapie, przyglądając się Bydlaczkowi z uwagą. Dało się odczuć że wcale a wcale nie zraża go obecny stan rzeczy, sceptyczność Młodego tylko dodawała tej rozmowie jakiegoś fascynującego toku. Poza tym dobrze jest poznać swoje stado, prawda? Tak.. Od podszewki. Na pytanie o marzenie, Rudy znów uśmiechnął się zawadiacko, nie spuszczając oka z Młodszego Plagusa.
– Dotrzeć na Wolne Stada i znaleźć stado Cienia. Marzyłem o tym od małego, Mój tata opowiadał mi mnóstwo rzeczy o tych terenach, dlatego bardzo chciałem się tutaj znaleźć. – Tak, dokładnie tak było. Burdig miał osiągalne inne cele które notabene spełnił, jednak z tym musiał czekać dostatecznie długo.. W sumie prawie całe swoje życie.
Na jego przewrócenie ślepiami, Burkowi cisnął się na wargi złośliwy komentarz odnoszący się jeszcze do ich nauki mediacji.. Jednak kolejne pytanie nieco zbiło go z tropu. Nagłe Chochlikowy uśmiech zniknął z mordy a Samiec jakby.. Spoważniał. Co aż dziwne. Odwrócił łeb ku deszczowemu niebu, wypuszczając powolnie powietrze.. Dla niego ten śpiew..
– Przypomina mi to o kimś kogo.. Myślę że kochałem tak.. Prawdziwie.. – odpowiedział łagodnie, starając się nie odpłynąć myślami zbyt daleko – Nie był to ani czas ani miejsce, bowiem na takie powroty do przeszłości może sobie pozwolić kiedy jest sam.. Co ostatnimi czasy nie było zbyt proste. Otrzepał więc po chwili łeb a mokre roki obijały się śmiesznie o kar, kolczyki zaś zadźwięczały, pokrywając się z odgłosami deszczu. Ah! Miał rzucić komentarzem!
– Ale.. Wracając do samiczek.. To śpiewanie często ułatwia drogę do chędożenia.. – Skoro Synalek Szydercy ostatnio powołał się na ten temat.. To chyba wie co to jest, hm?

[Barbarzyński Pogrom]

Bydlęcy patrzył na Piastuna z ukosa, niemal nie odrywając od niego wzroku, choć utrzymywał ten kontakt zaledwie przysłowiowym kątem ślepia. Cała jego zewnętrzna postawa była nadal zdystansowana.
Musiał jednak przyznać, że kiedy Burdig wspomniał o tym marzeniu... coś go tknęło. Zmrużył oczy, milcząc przez moment. Zauważył tu pewne subtelne, acz jednak powiązanie. On też niejako musiał czekać, by znaleźć się w prawdziwie własnym Stadzie. Choć znacznie krócej niż ten rudzielec.
– Stado Cienia... do niedawna nie istniało. Oficjalnie nadal nie istnieje... tylko dla tych z zewnątrz, oczywiście – mruknął, nie wiedząc, czy Piastun się w tym orientuje. – Sam urodziłem się na terenach Ziemi, jako jeden z nich. Ale rodzina od zawsze mówiła mi o Cieniu. Od wyklucia byłem wychowywany, żeby znaleźć się tutaj. Nigdy nie byłem smokiem Ziemi.
Przekrzywił lekko łeb, nieznacznie, widząc, jak Burdig zawiesił się na moment, mrucząc coś o miłości. Khardah jej nie znał. Nie wiedział, czym była i jak wyglądała. Miał podobną więź z rodziną, to z pewnością, ale wiedział, że nie o to w tym wszystkim chodzi.
Nie miał nawet żadnych podobnych wzorców od rodziny, a można wręcz powiedzieć, że miał je nieco spaczone – w końcu jego matka zginęła, zanim się wykluł. Po prawdzie... nie miał pojęcia, czy tak naprawdę kochali się z ojcem, czy po prostu spłodzili razem rekreacyjnie wuchtę pisklaczków. W tych okolicznościach jeszcze ciężej było mu zrozumieć, na czym właściwie to polegało. Ale dzięki temu przynajmniej go do tego nie ciągnęło. Jeśli coś istotnego tracił, to nie wiedział, co.
Uniósł łuki brwiowe... a potem parsknął głośno, kiedy Piastun nawiązał do jego własnego tekstu. Aż obnażył ostre, pokaźne kły, a jego coraz większe cielsko zadrżało lekko z rozbawienia. Wyszczerzył zębiska.
– Znaczy mam rozumieć, że chwilę temu próbowałeś mnie uwieść tym nuceniem, hę? – rzucił z przekąsem. – Nieładnie, panie Piastunie.

[Ruda Ciocia]

Na ostatnie zdanie nie dało się nie zaśmiać. Burek znów wybuchnął śmiechem i jakiś cudem tym razem się nie posmarkał. Oblizał zaś drapieżnie zęby, próbując opanować chichot.
– Niee, za młodszych się nie biorę.. Takim jak Ty śpiewam kołysanki do snu. AaaAaaa kotki dwaa.. – zażartował, niby poważnym tonem jednak szło rozpoznać że żartuje. Trzeba było jednak opanować swój śmiech – Wcześniej bez słowa wysłuchiwał opowieści Samczyka, układając sobie w głowie co w sumie mógłby na to odpowiedzieć. Swoje miejsce dla młodego smoka jest bardzo ważnym czynnikiem kształcenia. A on do tej pory go nie znalazł – Chociaż obecna Plaga dawała mu odczuć że na księżycach zrozumie że to właśnie tutaj powinien zagrzać kości do śmierci.
– Ja Bydlaczku.. Wyklułem się w jakiejś grocie. Hen, hen daleko stąd. Moi rodzice odkąd skończyli jakieś piętnaście księżyców życia podróżowali i nigdzie nie zostawali dłużej niż księżyc. Do tej pory myślę że to przeze mnie osiedlili się w takim a nie innym miejscu.. – Tak.. To było więcej niż oczywiste, chociaż wierzył że bardziej była tutaj inwencja Twórcza Ojca niż Matki – – Twój Ojciec powiedział mi gdy tu przybyłem że Cień nie umarł a jedynie schował się w Cieniu Plagi.. Dlatego wiem o czym mówisz. I tak jak Ty nigdy nie byłeś smokiem Ziemi.. Tak ja nigdy nie byłem w sumie "Rodowitym Cienistym". Mimo że wiem iż płynie we mnie taka a nie inna krew, moja Matka przez całe swoje życie kazała mi się tego wyprzeć. Dopiero teraz zaczynam odkrywać siebie i to że pewnych rzeczy nie da się odrzucić. To że ona nienawidziła Cienistych i Wolnych nie miało żadnego prawa definiować mojej przynależności. – przełknął ślinę po tym słowotoku, kierując zaciekawione spojrzenie na samczyka. Żarty żartami, jednak.. Może mają więcej wspólnego niż im się wydaje?

[Barbarzyński Pogrom]

Krzywy, rozbawiony grymas zszedł z pyska młodszego gada, kiedy Burdig zaczął opowiadać mu swoją historię. Spoważniał nieznacznie, bo zapewne i jemu przemknęła przez myśl ta sama refleksja. Choć on miał do tej pory zdecydowanie... prostsze życie, wiedział to nawet nie znając dokładnej historii Piastuna. Uświadomiono go już, jak trudne i paskudne bywało przetrwanie za terenami Stad.
Milczał przez moment, jedynie mu się przypatrując. W końcu zmrużył lekko ślepia, subtelnie.
– Hrh... może nie jesteś taki zły. Jak na dziwaka – oznajmił w końcu, co miało być w założeniu komplementem, ale chyba nieco koślawym.
Uniósł nieoczekiwanie skrzydlo, wyciągając je, by utworzyło swoisty rodzaj parasola lub koca.
– Chodź no tu, ruda kupo mokrego futra. Im szybciej wyschniesz, tym mniejsza szansa, że Suith będzie mi jutro płakał o twojej chorobie.

[Ruda Ciocia]

Prawie rozczulił się na ten miły gest Bydlaczka. Dołączając do tego jeszcze te "miłe" słowa, Burkowi serio zrobiło się miło na sercu i duszy a pysk przybrał wręcz komiczny uśmiech. Potulnie, nie chcąc się kłócić dźwignął zad i ruszył pod parasol ze skrzydeł. Jego futro z tego przemoczenia zaczęło wydawać śmieszne dźwięki – Trochę to to chlupało a trochę to to skrzypiało.. Choociaż, skrzypienie mogły powodować ususzone liście pod łapami. Teraz znów mokre przynajmniej szybciej zgniją i zrobią miejsce dla białego puchu podczas następnej pory.
– Oh, taki komplement z Twojej strony jest przekochany! Dziękuje! – odpowiedział z entuzjazmem, patrząc dalej na samczyka. Chociaż lekko zachichotał na wstawkę z Suithem. Ah ta mała Iskiereczka..
– Ajj może nie rozłożyłbym się od razu.. To futro mimo przemoczenia trzyma ciepło.. Chociaż nie powiem – wyschnięcie zajmuje dużo czasu.. – westchnął cicho, to była ta niedobra rzecz w byciu Północnym, który lubił deszcz. Łeb znów skierował w górę, wydając z siebie cichy pomruk – – I nie zanosi się na inną pogodę. Chyba czas pogodzić się z tym, że ciepłe dni szybko nie wrócą.

[Barbarzyński Pogrom]

Khardah aż warknął cicho z dezaprobatą, słysząc, że pogoda raczej się nie zmieni. Naprawdę nie lubił deszczu. Ale nie znał jeszcze kolejnej pory. Nie wiedział, jak wygląda śnieg... i że będzie jeszcze gorzej, jeszcze bardziej mokro i zimno.
– Byleby wyszło słońce.
Tkwili tak przez długą chwilę. Czerwonołuskiego rozbolało nieco skrzydło, ale nie opuścił go do momentu, aż zacinający deszcz zaczął przechodzić w coraz cichszy deszczyk, a potem – w jedynie subtelne, delikatne kapanie. Khardah odsunął się wtedy nieznacznie, cofając kończynę i rozprostował zesztywniałe kości z trzaskiem i niskim pomrukiem.
– No, chyba dane nam będzie się stąd wydostać. Choć nie wiem, czy za daleko polecisz na tych motylich skrzydełkach w ciężkim, mokrym futrze.

[Ruda Ciocia]

Nie chciał mu niszczyć złudnych nadziei na to że pogoda się poprawi.. Bo raczej się nie poprawi. To że deszcz trochę się uspokoił nie oznaczało w żadnym wypadku tego że nagle na dniach Złota Twarz powróci na piedestał nieba. Nie skomentował więc stwierdzenia ze słońcem. Kiedy jednak wspomniał o jego futrze, samiec sam zaczął się temu przyglądać. Kapało i Kapało, było ciężkie a z niego no niestety nie był siłacz.
– Cóż, posiedzę tutaj jeszcze trochę albo.. Albo zacznę je wyciskać. – mówiąc to od razu zabrał się do działania – Złapał kawałek futra i zaczął wykręcać każdy większy sektor. Z sierści polało się obficie na grunt i kiedy już jedynie lekko kapało, Rudy zabierał się za kolejny sektor.
– Ludzka rasa tak robiła coś, co nazywali "praniem". Ogólnie nosili na sobie tkaniny.. Coś jak skóry w legowisku tylko noszone na sobie. I co jakiś czas musieli je czyścić bo były brudne. Ciekawe stworzenia z nich były.. – podzielił się swoim przemyśleniem, wracając na trochę myślami do wioski. Oj gdyby on wiedział jakie nieprzyjemne doświadczenia z ludźmi mieli jego współplemiennicy...

[Barbarzyński Pogrom]

Samiec cofnął lekko łeb, obserwując to wyciskanie i wykręcanie futra z wybitnie sceptycznym wyrazem pyska, unosząc wysoko łuki brwiowe. Wyglądało to co najmniej śmiesznie. A takie wymiętoszone, jeszcze wilgotne futro sprawiało rozbrajające wrażenie, zupełnie jakby Nęcący był jakimś zmokłym kotem.
Zamarł jednak z nutą zainteresowania, słysząc o "ludzkiej rasie". Nie wiedział o niej zupełnie nic. Łącznie z tym, jak wyglądają, więc temat go zaciekawił.
– Czekaj no... Obcowałeś z ludźmi? – dopytał, brzmiąc na zaskoczonego, zupełnie jakby Burdig powiedział mu o jakichś nierzeczywistych stworzeniach z legend. Wbił w niego czujniejsze spojrzenie, pochylając lekko głowę i mierząc go wzrokiem. – Jak to możliwe?

[Ruda Ciocia]

Burek dalej zamaszyście wyciskał połacie swojego futra i.. No dobrze, wyglądał jak przemoczony kocur ale przynajmniej waga mokrej sierści ulegała redukcji. Kiedy Bydlaczek okazał się być zaskoczony ale i w jakimś stopniu zainteresowany, Burek nie omieszkał się mu wyjaśnić "Jak to możliwe".
– Ojciec raz na polowaniu natknął się na grupę ludzi. Jak się okazało, zamieszkiwali wioskę w której smoki żyły z nimi w zgodzie. Rodzice stwierdzili że to będzie dobre miejsce do osiedlenia się.. Miałem może z cztery księżyce wtedy. I tak sobie tam mieszkałem, ludzie uważali mnie nawet jednego za swoich ponieważ oprócz smoczych piskląt, zdarzało mi się niańczyć również ludzkie dzieci. – Mówiąc to, samiec zabrał się za wyciskanie wody z grzywy, bowiem przednie łapy jakoś zostały pozbawione nadmiaru niepotrzebnego płynu.
– To działało w dwie strony – My pomagaliśmy im w różnych zadaniach a oni chronili nas przed Złymi Ludźmi.

[Barbarzyński Pogrom]

Bydlęcy słuchał historii Burdiga jak jakiegoś dziwa, bajań, jakie wciska się pisklętom. To ani trochę nie brzmiało realistycznie. Słyszał do tej pory niewiele o ludziach, ale przecież to nie były istoty takie jak oni. Wątpił, by chociażby potrafili porozumiewać się w ich języku, prymitywne, niskie stworzenia.
– Za jednego ze swoich? – spytał z niedowierzaniem, ale i nutą sceptycyzmu. Cofnął lekko głowę, mierząc go z nutą dystansu, by ocenić, czy Burek nie robi sobie z niego pospolitych, zwyczajnych jaj. – Dobrzy ludzie, źli ludzie... Jesteś pewny, że ci się to nie przyśniło?

[Ruda Ciocia]

Futro w sumie nawet było już aż tak mokre i Burdig wydawał się być z tego powodu bardzo zadowolony. Nie dziwił się wcale a wcale na niedowierzanie Bydlaczka, lekko chichocząc pod nosem.
– Nie przyśniło.. Wszystkie te kolczyki to tradycja wyniesiona właśnie od ludzi. Wiesz, są tacy którzy polują na smoki, tacy którzy się ich boją.. A w naszej wiosce obie te rasy współpracowały, widząc dla siebie wzajemne korzyści. – wyjaśnił spokojnie, próbując jakoś doprowadzić grzywę do ładu. Była jednak tak oklapnięta że te zabiegi nie dały zbyt dużo..
– Ci którzy zapuszczali się zbyt daleko od wioski często ginęli. Nasza przywódczyni była na tyle charyzmatyczna że w ryzach naszego domu byliśmy bezpieczni – Poza już mniej. – Ah tak.. Była bardzo charyzmatyczna. Na samo wspomnienie jej Burdig.. Uśmiechnął się ciepło, prawie przepadając w swoich myślach.

[Barbarzyński Pogrom]

Słuchając go, młodzik obserwował zmagania Motylka z wykręconą, śmiesznie klapniętą grzywą. Sam ten widok był rozbrajający i Khardah w końcu pochylił się w jego kierunku.
– Chodź tu, ty zmokły kocie.
Delikatny, wątły dymek uleciał mu spomiędzy kącików warg i przez nozdrza, kiedy rozgrzał swój oddech w sposób będący zwykle wstępem do ziania, nabrawszy tlenu w płuca. Dmuchnął suchym, nagrzanym powietrzem, by dosuszyć i rozwiać klapniętą grzywę.
Uniósł wyżej łuki brwiowe w uprzejmym wyrazie niedowierzania.
– Jakie niby korzyści ludzie mogliby dać smokom? Poza tymi... kolczykami. To tylko próżne ozdóbki.
Smoki były pod każdym względem lepsze. A przynajmniej tak wynikało z opowieści, które słyszał o tych prymitywnych, dzikich, mordujących smoki ludziach. Khardah myślał o nich z pogardą.

[Ruda Ciocia]

Zwrócił na niego swój wzrok, kiedy Bydlęcy nazwał go zmokłym kotem. W sumie to.. Nawet pasowało bo ile razy Saphira jego "Opiekunki" miała ten sam problem z futrem co on. Kiedy młodzik nabrał pary w pysk i zaczął na niego dmuchać, Burdig przymknął jedno ślepie a grzywa zaczęła uciekać w przeciwną stronę.. Jednak skutkowało. Mokre futro zaraz zaczęło się ponownie kręcić, chociaż skręt póki co był jeszcze lekki, przynajmniej już z tego nie kapało.
Kiwnął łbem na znak podziękowania by zaraz dodać uśmiech.. I pospieszyć z zawiłością tej całej komitywy między ludźmi a smokami w jego wiosce.
– Głównym powodem dla nas było to, że do tej wioski nie wchodzili obcy i nie trzeba było się martwić o swoje życie. Ludzie dawali nam swoje zapasy, zdobywali zioła na terenach które były dla nas niebezpieczne i oddawali nam kamienie szlachetne, bowiem nie była to ich waluta. My zaś pomagaliśmy im w polowaniu i leczyliśmy. Maddara smocza dobrze działała na ludzi, dlatego też moja matka pomagała okolicznej zielarce w leczeniu. Też ludzie czasem mieli problem z dostaniem się gdzieś, gdzie smoki mogły z palcem w zadku. – wyjaśnił, przełykając ślinę w przerwie potoku słów – – Ludzie wiedzieli do czego Ci "Źli" są zdolni i przestrzegali nas też na co uważać podczas wypraw za wioskę. Nasiąknięci ludzkim zachowaniem, byliśmy dla nich nieuchwytni.. Chyba że ktoś był głupim ryzykantem albo poczuł się zbyt pewnie i ignorował pewne zasady.

[Barbarzyński Pogrom]

Gad mlasnął, oblizując zębiska, kiedy nieco zaschło mu w pysku. Skupił na nim spojrzenie i swą uwagę.
– Hrh... znaczy wykorzystywali was. A wy ich – mruknął. – Brzmi sprawiedliwie.
W opowieści Piastuna wyglądało to znośnie, choć nie zmieniało negatywnego stosunku Bydlęcego do ludzi. Nie wiedział też, na ile może Burdigowi wierzyć. Na dobrą sprawę ledwo się znali.
Wlepił w niego spojrzenie czarnych, przeciętych krwawą czerwienią ślepi. Było bystre, uważne. Bardzo przenikliwe, szczególnie jak na takiego młodego smoka.
– Jedna rzecz się nie zgadza... Skoro było ci tam tak dobrze, czemu nie postanowiliście tam zostać?

[Ruda Ciocia]

Rozłożył mokre łapska z których pociekło jeszcze trochę wody.. Cóż, może i grzywa szybko wysychała jednak futro na reszcie ciała było dosyć oporne.. Nie odrywał od niego wzroku – Przenikliwe spojrzenie.. Było dosyć Kheldarowe. Nawet gdyby Tatusiek chciał się syna wyrzec to niezbyt by mu to wyszło, cóż.
Na jego pytanie zaś zaśmiał się pod nosem.
– Bo od zawsze chciałem się dowiedzieć skąd pochodzę. Było mi tam dobrze, jednak.. Słysząc te wszystkie opowieści zapragnąłem przeżyć je na własnej skórze. Ale Matka kontrolowała mnie na tyle że mogłem pomarzyć o podróży tutaj.. Dlatego poczekałem aż umrze. – opowiadał łagodnym tonem, jakby mówienie o śmierci było dla niego równoznaczne z rozmową o pogodzie. Ale co się dziwić, poza tym Burdig wiedział że jest już.. Stara. – – Nie zrozum mnie źle, była już wiekowym smokiem.. Poza tym cały czas czuje że prześladuje mnie z gwiazd i zsyła same kłody pod łapy. Była zgryźliwą jędzą ale.. Dużo jej zawdzięczam. To pióro na moim kolczyku pochodzi z jej skrzydła. Dokładnie prawego, wyrwałem jak bylem mały. – zaśmiał się, pokazując na kolczyk. A potem z uśmiechem popatrzył na Bydlaczka – Tata zaś pożegnał mnie z uśmiechem i życzył powodzenia. Pewnie też już umarł, nie będę kłamać że trochę mi go brakuje.. Dlatego korzystaj z czasu jaki możesz spędzić z Kheldarem – To cenne. – Tak.. Mimo iż był z Ojcem całe życie dalej miał wrażenie że nie pobył z nim wystarczająco.. Cóż..

[Barbarzyński Pogrom]

Miał wrażenie, że Burdigiem targają bardzo skrajne emocje. Mieszanka wydawała się dziwaczna, nazbyt skomplikowana dla młodego smoka. Tak, jak bukiet dobrze dojrzałego wina bywa zbyt intensywny i przytłaczający dla laika, który pierwszy raz po nie sięga.
Przywiązanie do matki i strach przed nią. Niechęć, ale i wdzięczność i tęsknota. Nie bez powodu w końcu nosił jej pióro.
– Zsyła kłody pod łapy? Matka? I jesteś jej wdzięczny? – nie pojmował. Sądził raczej, że smok, którego matka przez całe życie traktowała źle, ucieszy się z jej śmierci i będzie ją po niej wyklinał.
Parsknął kwaśno, słysząc ostatnią uwagę. Pokręcił łbem.
– Tacy jak ojciec chyba nie umierają – stwierdził półżartem. Nie wiedział, w jakim wieku był dokładnie Kheldar, ale... z pewnością był bardzo stary. – Staram się nie zawracać mu rzyci... przynajmniej kiedy nie trzeba. Ma na głowie całe stado. I resztę mojego młodszego rodzeństwa do opieki, choć w tym odciążają go chyba wszyscy dookoła.

[Ruda Ciocia]

Skrajne emocje może i. Kiedy był w jego wieku. Teraz tak jakby.. Zrozumiał że złośliwość matki miała utwardzić mu zadek przed batami od życia. Tak jak to mówił Suithowi – Często rodzice okazują miłość w taki a nie inny sposób. Co nie znaczy że wychowanie Fii nie odbiło się na psychice Burdiga. Odbiło aż za mocno.
– Jestem. Bo gdyby nie ględziła, wyklinała i testowała mojej wytrzymałości psychiczno-fizyczniej to nie wiem czy bym tutaj dotarł. Twardo stąpała po ziemi i chciała mnie przygotować na wykręcanie karku przez życie. Zrozumiałem to dopiero, kiedy już planowałem wyruszyć. – wyjaśnił dokładnie, wiedząc że dla młodego łba pewne sprzeczności nie potrafią się logicznie połączyć. Tak to już było że do pewnych spraw smok musiał dorosnąć – Jedne robiły to wolniej, drugie szybciej. Nie było na to jakiejś stałej reguły.
Kiedy tak słuchał o Kheldarze, przyznał mu słuszność – Był choleeernie stary. Chociaż to jego drugie wcielenie.. Ale i tak był choleernie stary. Ale jaki sprawny! Chociaż nie wypadało dzielić się z jego synkiem szczegółami.
– To fakt. Ale stado nie potrzebuje niańki cały czas.. A jeśli chodzi o pisklęta, teraz macie od tego mnie. Nikt nie jest nieśmiertelny.. – stwierdził.. Chociaż może śmierć rzeczywiście nie imała się takich jak Szyderca?