Pusty Piedestał

[Spękany Kamień]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wspaniale w takim wypadku. Wyciągnął łapę raz jeszcze. Czy to myk wzrokiem na Pokrzyk? Nie, wszystkim musiało się wydawać. Dotknął kamienia. Heh... Kamień uwiecznia wiedzę w kamieniu...

OBRONA

Nie będziesz lepszy nic nie robiąc.
Nie przeżyjesz.
Nawet jeśli będziesz się po prostu starać. Żeby przeżyć, trzeba się bronić. Dlatego zginiesz. Ale możesz odłożyć śmierć na później. Są rzeczy, których nie dowiadujesz się podczas zabaw z ojcem. Czy wiesz gdzie boli najbardziej? Gdzie wyrządzasz największą krzywdę? To oczy. Każdy to czuje, dlatego nawet nie próbuj ich atakować, nie zabezpieczając własnych. Zmniejszaj pole trafienia, po to jest postawa, żebyś ją korygował. Później przestaniesz o niej myśleć. Skoro potrzebujesz tego kwarcu, potrzebujesz wiedzieć, że twoja postawa jest zła. Zapomnij o skrzydłach jeśli nie latasz i je złóż, zegnij szyję, osłoń nosem podgardle. Łeb blisko torsu. Teraz przeciwnik ma dalej do oczu. Ruszaj się. Nie ruszając się jesteś martwy.
Rób cokolwiek.
Myśl gdzie wylądować, jeśli skaczesz. Gdzie wstać, jeśli upadasz. Czas jest twoim wrogiem, bo twój przeciwnik może być szybszy. Nie ważne jaki jesteś. Nie wahaj się użyć ogona, łap i zębów. Krępuj stawy przeciwnika, zawieś na nim swój ciężar, popchnij go sobą – bo tylko tak wykorzystasz potencjał swojej wagi i siłę. Zdekoncentruj.
Obrona to nie tylko uniknięcie ran.
Przygotuj się.
Przygotuj przeciwnika.
Dobra obrona wytrąci z równowagi nacierającego. Na chwilę zabierze mu pole widzenia, zdekoncentruje. Lepsza obrona wytraci jego równowagę, przewróci, zabierze mu czas.
Dobra obrona jest wtedy, gdy nadal zachowujesz inicjatywę.
Stawiaj się, ćwicz. Szukaj swoich słabości, bo je masz. Ucz się wykorzystywać słabości przeciwników. Nie tylko by ranić, ale żeby obronić się i odpowiedzieć, zanim on zrozumie co się dzieje.
Obrona to przeżycie.
W końcu umrzesz.
Ale możesz odłożyć to na później.

Nie mógł się skupić już dłużej. Pochylił głowę, by nie zdradzić błysku w oku, a potem odwrócił się. I wyszedł ze Świątyni.

z/t

[Kaltarel]

Kaltarel zamlaskał, stawiając ostatni kryształ spokojnie na ziemi i patrząc jak Spękany Kamień odchodzi z Groty Cudów. I to tyle? Wszyscy? Mało to imponujące.
Odwrócił się do Kuszenia Diabła, uśmiechając się do niej kpiąco.
– To co. Zrzucimy te kamienie w jakimś miejscu na tyle odległym, byście omijali mnie szerokim łukiem, i będziecie mieli swoje wieczne miejsce nauk – powiedział chrapliwym tonem. – Trochę mało wam tego wyszło, więc pamiętaj, że jeszcze kilka kwarców do naładowania wam zostało. A myślę że trochę utalentowanych smoków jeszcze tutaj do Wolnych Stad należy.
Kaltarel siedział teraz nieruchomo, czekając na reakcję czy odpowiedź Pokrzyku.

[Wieczna Perła]

  A więc udało się? Była w stanie? Na pewno by się cieszyła, gdyby nie lada zdziwienie... no i ta przytłaczająca obecność innych smoków... Pomyśli o tym lepiej w jaskini, obecnie trzeba było szukać innych na kwarce. Wysłała impuls do Puryfikacji oraz Morien, dając przebitki tego, co tu się dzieje, aby znały cel i powód wizyty. Na końcu usłyszały "Jeśli same nie macie rozwiniętych odpowiednich umiejętności, wezwijcie kogoś, kto ma. Wierzę, że znacie więcej smoków ode mnie". Nie była pewna czy dobrze robi, ale wiadomość na koniec pewnie naprostuje sprawę. No i wiedzą jakich jeszcze brakuje, a to zawsze lepiej.

[Kuszenie Diabła]

Skinęła łbem na słowa Nauczyciela. Z lekkim zdziwieniem zdała sobie sprawę, że nie znała żadnego potężnego maga, którego mogłaby tutaj zawołać. Może sama powinna nim zostać? W każdym razie, jeszcze nie teraz. Całkiem sprawnie operowała magią, ale używała jej głównie na potrzeby polowań, więc pewnie nie udałoby jej się stworzyć takiego kwarcu. Jeśli nikt jej nie uprzedzi, może wróci tu niedługo. Tymczasem Nauczyciel... tak.
Za pomocą magii uniosła wszystkie przekazane jej kwarce i spojrzała na sędziwego smoka.
– Z pewnością wieść o kwarcach niedługo rozniesie się po Wolnych Stadach i nowe smoki przyjdą. Ja niestety nie wiem nic o magach i łowcach tych ziem. Będę jednak szukać i mówić o takiej możliwości. – Skwitowała. Jej stado było młode, pełne ambitnych, ale niewyszkolonych smoków. – Może ułożymy je poza świątynią, tam w lesie? To z pewnością zapewni ci spokój, Nauczycielu. – Po zaproponowaniu tego ruszyła ku wyjściu, a wszystkie kwarce z brzdękiem za nią.

[Grabieżca Fal]

Jak dobrze być Falą, którą wartki nurt wszędzie zaniesie... No, o ile jako nurt uznać kelpie, radośnie atakującą swoją towarzyszkę jedną nawałnicą za drugą.
Woda nadal lśnila na seledynowych łuskach, kiedy Morien wkroczyła do Świątyni żwawym krokiem. Klacz, jak zwykle ostatnio, szła obok. Minęły się w wejściu z bialoluska smoczyca, jednak jej Ognista poświęciła jedno tylko spojrzenie.
W tłumie zgromadzonym wokół ciemnołuskiego samca, który miał wokół siebie zdecydowanie niespotykaną aurę, widziała kilka znajomych pysków. Przyjazne i te nieco mniej. Nie zwolniła jednak, dochodząc do Perły i lekko muskając jej ogon swoim. Była wdzięczna za pamięć. Wieczna sława przez przekazanie swojej największej – dosłownie – siły? Nadal miała na tyle dużo ego, by to było w stanie mile je połechtać.
– Witaj, Panie Mrozów. – Ugh. Akurat on, naprawdę? Morien tak nie lubiła zim.
Kiwnąwszy łbem – niech będzie, skłoniła go – w stronę Kaltarela, chwyciła samotny kryształ leżący u jego łap. Wiedziała, co robić od Wiecznej.

SIŁA

Mogą sobie mówić co chcą o tym, że powinieneś być bystry, zwinny, twardy lub dobrze radzić sobie z mocą. Jednak z niektórych sytuacji da się wydostać tylko za pomocą Siły.
Siła to ciężkie poranki spędzone na obalaniu drzew i przepychaniu ich przez polanę w tę i nazad; to płynięcie pod prąd, kiedy rzeka spycha Cię do tyłu i musisz walczyć o każdą łuskę w przód; to kopanie głębokich dołów, kiedy zastawiasz pułapkę na zwierza lub wroga.
Lub ciężar na Twoich barkach, kiedy musisz nieść swojego sojusznika, zmorzonego ranami. Oddech w twoich płucach – niezależnie od tego czy używasz go do zionięcia czy nurkowania.
Siła sprawia, że sam możesz być swoją tarczą. Wojownik, który się w niej ćwiczy, powinien być w stanie zablokować cios każdą częścią swego ciała lub zastosować celny kontratak. Zaciśnij pięść i uderz mocno. Stój twardo na ziemi. Nie daj się poruszyć ani przepchnąć. Tylko Ty masz być panem swojego ciała.
Swoją siłę musisz zbudować poprzez regularne ćwiczenie. Noś głazy na grzbiecie, lataj z nimi, bądź w stanie podnieść obciążenia jedną łapą. Nawet tylną. Nie zapominaj o ogonie, którego uderzenie jest potężną bronią. Jeśli masz rogi czy kolce, nie wstydź się ich pobrudzić juchą. Ćwicz też w wodzie, zwłaszcza podczas niepokojnej pogody. Nie daj się zmyć falom. Mokry piasek to trudny adwersarz – jednak nie zawsze będziesz mógł wybrać teren, na którym przyjdzie Ci walczyć.
Nie pomijaj polowań, nie wstydź się odwiedzać Łowcy i nie ćwicz na czczo. Tylko kiedy odpowiednio zadbasz o swoje mięśnie będą Ci one dobrze służyć.
Nie możesz się bać swojej siły. Kiedy w twoją stronę zmierza przeciwnik, nie pozwól obawie zmienić swojej postawy. Przygotuj się na bycie zdecydowanym – jeśli zaciskasz zęby na czyimś gardle, przygotuj się na smak krwi i szarpanie ciała, które słabnie. Przyzwyczaj się do dźwięku łamiących kości – cudzych i czasami swoich. Blokuj przedramieniem i ogonem. Nie zapominaj o tym, że masz twardą czaszkę – przy bliskim kontakcie możesz ładnie wyklepać nią wrogi pysk.
Siła wymaga od Ciebie zaciśnięcia kłów – czasami dosłownie – i zniesieniu bólu siniaków, stłuczeń i złamań. Nieważne jednak jak potężny się czujesz, i Ty masz swoje limity. Siła to nie dar ani nie cud – to narzędzie i musisz na nią zapracować sam.
Nie nadużywaj jej bez powodu, bo to proszenie się o kłopoty. I bądź czujny – twoja Siła będzie Ci pomagać, ale nie zastąpi myślenia i planowania.

Zamrugała i potrzasnela łbem. Było to zdecydowanie bardziej męczące niż się spodziewala. Cofnela się o krok. Pora iść...
Valeiry wypluła trzymany w pysku inny kryształ. Morien poslala jej ciężkie spojrzenie, ale podniosla nieco obsliniona blyskotke z cichym podziekowaniem.
– Ja też mam Kryształ. Tropienia, Tropiciela, wszystko jedno. Nie działa. Podobno ty zajmowałes się kiedyś ich uruchamianiem. Dasz radę zrobić to znowu, czy jest na to inny sposób? – Uniosla lekko łuki brwiowe. Może wreszcie na coś się jej to przyda.

[Kaltarel]

Podniósł ostatni Kwarc i z krzywym uśmieszkiem postąpił za Kuszeniem Diabła. Parę kroków, póki nie został nieuprzejmie zatrzymany przez stworzenie które chciało coś kolejnego od niego, a to coś najwyraźniej dotyczyło zaślinionego przedmiotu.
Zaślinionego.
– Jeśli zostawisz mnie w spokoju to być może pomogę. Weź to – rzucił w nią ostatnim Kwarcem, przez nią samą napełnionym, cokolwiek bezceremonialnie. – I chodź z nami. Przydasz się na coś.
Wyszedł z Groty Cudów, wzdychając ciężko, jakby ktoś mu kazał odciąć łapę, a nie spędzić ze smokami dodatkowych kilku chwil.

[Grabieżca Fal]

Uniosla łapę, wyrywajac krysztale powietrzu zanim uderzył ja w pierś. Oho! Doprawdy, co za brak szacunku do czyjejś pracy... Niemniej Morien mimowolnie wykrzywila wargi w uśmiechu. Przypominał jej starego herszta. Tak samo stary, zrzedliwy i zdegustowany istnieniem innych.
Bez gadania ruszyła za Kaltarelem i bialoluska smoczyca, tym razem przypatrujac się jej nieco dokładniej.

[Kaltarel]

Czarnołuska postać ponownie powróciła na Pusty Piedestał. Kaltarel usiadł na twardej powierzchni bez grymasu niezadowolenia na pysku – w drodze wyjątku (być może twarda powierzchnia była przyjemniejszym uczuciem niż interakcje z napastującymi go smokami) – i owinął wśród przednich łap kolczasty ogon. Znieruchomiał niczym prawdziwy posąg, delektując się ciszą. Jak długo ta atmosfera medytacji zdoła potrwać, nim kolejni tu przybędą?

[Dziadke]

No, stary gad chyba niezbyt długo mógł korzystać z należnej ciszy oraz spokoju, bowiem odkrywszy, że w głównej sali modlitewnej nic nie zdziała, Syreni zaczął szukać Kaltarela po całej świątyni, kuśtykając jeszcze po poważnej ranie jaką otrzymał nad brzegiem morza. Po odbyciu długiej tułaczki pomiędzy salami jednak, w końcu natrafił na wielkiego, starego smoka, który niegdyś pomógł mu w oswojeniu delfina.
Skłoniwszy się jeszcze przed przekroczeniem progu, podszedł do dawnego belfra, po czym bez słowa złożył przed nim starannie zawinięty pakunek.

Rozwiązał, ostrożnie rozłożył kamienie szlachetne naładowane... czymś. Chyba.
I spojrzał na Kaltarela pytającym wzrokiem, z początku ewidentnie bojąc się odezwać.

– Gadzik Syreni przychodzi z prośba o pomoc stary mądry gadzik. Gadzik został obdarowany te cztery świecuszka i nie wiedzieć do końca jak to działać-pracuje. Gadzik nie umie dobrze maddara, bo całe życie łowić głównie rybke, ale mieć nadzieję, że wielka Kaltarel wspomoże rozwiać myślo-problem morskiego gadzika. Tak, tak.
Rzekł z w końcu z szacunkiem, ale i lękiem.

[Dar Tdary]

Wysłuchał wszystkich ciekaw co mają do powiedzenia bądź zrobienia. Oceniał też co też sami mogą oddawać w kwarc. Intrygujące... Najłatwiejsi byli wojownicy, ale właśnie... gdzie byli magowie? Zmarszczył brwi. Nie znał nikogo poza Goryczą, ale na pewno tu nie przylezie... Przebiegł w myślach smoki które mogłoby znać się na magii jak on sam. On mógłby... nie, oczywiście byłby najlepszą do tego osobą, ale nie zagarnie przekazywania wiedzy tylko dla siebie. Był jeden całkiem obiecujący kandydat.
~ Erycalu, nie wiem czemu Perła cię nie wezwała ale zrobię to ja. Przybądź do świątyni i przekaż swoją wiedzę dotyczącą Mocy w kwarc jaki ofiaruje ci Kaltarel. Wiedza utrwali się na wieki i będą z niej czerpać przyszłe pokolenia.
posłał myśli ku terenom Ognia i spojrzał na byłego nauczyciela, skinął mu łbem i wstał. Niestety nie znał więcej smoków które mogłoby przekazać komuś znajomość walecznego rodzaju magii.

[Kaltarel]

Przymknięte ślepia obróciły się – jedyne świadectwo tego, że siedzący na kamieniu smok sam nie był tylko kamiennym posągiem. Szare i bez wyrazu obserwowały ruchy rannego łowcy. Syreni odtworzył swoje zawiniątko, a kamienie rzuciły barwne błyski na ściany świątyni. Każdy wydawał się jarzyć, jakby iskrzyć energią. Dopiero to spowodowało poruszenie boga. Powoli zszedł z piedestału i wziął w łapę perłę, a następnie diament.
– Błogosławieństwo Wody... I Wiatru. – odpowiedział cicho na pytanie, jakby zamyślony.
Następnie obrzucił łowcę uważnym spojrzeniem. Syreni poczuł jak wola ugina się od ciężaru tego spojrzenia, nikt nie mógłby wytrzymać go zbyt długo. Czarny smok nie był tą samą osobą, która pomogła mu oswajać Fafika. Teraz przed nim stała istota dużo potężniejsza, przy której te kamyki, opłacone krwią i przysięgami, wydawały się dziecinnymi zabawkami.
– Upadek bariery w końcu otworzył im dostęp do was. Nieuniknione, zawsze ciągnęło je do smoków. – Kaltarel otworzył łapę i pozwolił kamieniom spaść z powrotem na worek ze skóry – Na twoim miejscu lepiej trzymałbym się tej obietnicy, która przyszła z ich błogosławieństwem. Są pamiętliwe. – pysk boga wykrzywił nieprzyjemny uśmieszek.
Jak zazwyczaj, wypowiedź Kaltarela otwierała przed smokiem więcej pytań, niż dawała odpowiedzi.

[Błękit Nieba]

Samiec otrzymał wezwanie, ale dotarcie na miejsce trochę mu jednak zajęło. Wiadomo. Brak lotu uprzyksza jednak życie. Ale to nic. Podszedł zarazdo Daru kiedy tylko go zauważył. Podszedł i lekko się uśmiechnął. Skłonił łeb przed Kartaelem również.
-Wybacz że nie odpowiedziałem ci mentalnie Darze, chciałem zachować siły. Z checią pomogę.
Powiedział do Daru szeptem, po czym zwrócił się do Kartaela.
-Jestem Uzdrowicielem o bardzo dobrej znajomości posługiwania się Mocą. Podobno mogę się przydać do naładowania kwarcu.

[Pacyfikacja Pamięci]

Dostała wiadomość. Jakoś przyjemnie ciepło zrobiło jej się na sercu, że została wezwana do pożyczenia swojej wiedzy w gronie absolutnych mistrzów swojej dziedziny. Nie miała jakoś niezwykle szerokiego kółka znajomych, których umiejętności doskonale znała – nie miała i magii, którą mogłaby rozesłać wiadomość dalej, ani tym bardziej czasu, aby zrobić to fizycznie. Także nie szukała zbyt daleko – znała przecież doskonale najwybitniejszego z czarodziei.
Przy Pustym Piedestale zjawiła się więc Puryfikacja oraz Insygnium. Samica skażona błękitnym znakiem Zim, samiec niosący ślady swojej kultury, przeszłości, kto go tam wie. Jak zapisywać się w historii, to razem, prawda?
Łowczyni podeszła najpierw do Starszej Ognia i ukłoniła się jej nisko.
– Dziękuję za myśl, Perło. – brzmiała chłodno, bardzo oficjalnie, bo tak czuła, że wypada, jednak mało co ucieszyło ją ostatnio właśnie jak ta myśl. Uzdrowicielka będąc jednak spostrzegawczą, mogłaby dojrzeć, jak dziki płomyk w jadowicie żółtym ślepiu właśnie rozbłyskiwał.
– Proszę, miły, wiesz ile ja wiem. – zwróciła się natychmiast do wężowego, bo przecież wszystko, co miało tu miejsce i miało je dopiero mieć poznał od niej po drodze.
Łowczyni kiwnęła powoli łbem i samemu Kaltarelowi, swojemu dawnemu, dawnemu przyjacielowi, z uśmieszkiem tak perfidnie zadowolonym z siebie, jak jeszcze chyba nigdy nie widniał. O to ta chwila. Pozbierać myśli i przelać całe serce, jakie posiada się w sztukę skradania... Szczegóły podała jej Uzdrowicielka. Reszta jest logiczna. O ile, oczywiście, dostanie kwarc.
– Nie znam póki co innego mistrza w skradaniu. Wszyscy są więc na mnie skazani. – sama treść nie rozbrzmiała jednak smutnie. Bo i o co? Bardzo, bardzo dobrze, że nie ma innego nikogo na jej miejsce. Póki co.

[Dziadke]

Uważnie wysłuchał starego smoka, próbując przeanalizować z osobna każde słowo Kaltarela. I szczerze powiedziawszy, trochę to zajęło. Widać było po wyrazie pyska morskiego, iż wóz jego rozumowania bardzo, ale to bardzo powoli zostaje wpychany na wzgórze zrozumienia, aż w końcu u szczytu ktoś postanowił chwycić za lont i zapalić iskrę wiezioną beczkę z prochem.
Tylko, że smoki nie znały prochu.

Więc może dla wygody postańmy na tym, że po prostu COŚ zaiskrzyło w makówce morskiego.
– Perła i diament być woda i wiatr. Co być szafir i bursztyn? Też woda i wiatr? Ziemia i ogień? Jak rozumieć? Czy one móc dotknięte normalnie łapa gadzik żeby nie być porażonym maddara? Czy jeden gadzik zapanuje nad moc wszystkie? Tak, tak?
Zapytał, po czym dodał:
– Gadzik wywiąże pakt bo nie ma inne wyjście. Obiecał i zrobi. Tak, tak. Tylko gupi gupik sprzeciwiłby bożke morza. Tak, tak!

[Insygnium Żywiołów]

Przed wejściem dym próbował się jeszcze tlić, buchał resztkami życia, walczył ze światem i maddarą samca, zaś sam komin żarzył się przez dłuższą chwilę po zgaszeniu. Nawet w Avalar nie wypadało palić w świątyniach.
 Wstąpili, dość chłodno i bezceremonialnie, a on… zachowywał czujność, przełożywszy fajkę na drugą stronę pyska. Przejrzał każdego tutaj z zebranych, od głów do stóp, dość sceptycznie podchodząc do tego wszystkiego. Skinął krótko na wypowiedź ukochanej, już rozwierał usta by coś powiedzieć, również podziękować Perle, lecz natychmiast przełknął ślinę i jej również krótko skinął łbem. Już miał usiąść, rozluźnić się, lecz… wyjął nagle kościany przedmiot z kłów, przeczyścił ustnik palcem, schował leniwie do torby i z wydechem zamknął ślepia. Rozwarł je z powrotem, przeszył całą świątynię, zmarszczył nos, patrząc na północnego.
 – Również przyszedłem tu by podzielić się tajnikami mocy. – Wyrzekł chrapliwie, spoglądając to na Boga, to na Uzdrowiciela Ognia.

[Kaltarel]

Zmaterializował przed sobą lewitujące w powietrzu dwa kolejne kwarce, spojrzał znaczącym, acz znudzonym spojrzeniem na tych, którzy uznali za stosowne nawiedzić Grotę Cudów, zamiast dać mu spokój. Kwarce były obłe w kształcie ale płaskie z jednej strony, wypolerowany do połysku, wielkości smoczej pięści. Wydawały się być przygaszone, wręcz martwe, jakby czekające aż ktoś da im życie i cel istnienia. Zgrabnie wylewitowały w łapy Puryfikacji Pamięci oraz Światłości Erycala. Następnie Kaltarel burknął w stronę Insygnium Żywiołów:
– Wróć, jak będziesz lepszy.
Po czym jego wzrok ponownie padła na najbardziej interesujące dziś znalezisko, a mianowicie kamienie szlachetne Syreniego Śpiewu.
– Nie. – odparł twardo, po czym szponem wskazał kamienie – Pera i bursztyn oraz szafir i diament... Błogosławione w parach. Dwa od Wody, dwa od Wiatru. One zawsze miały zacięcie do dualizmu. – prychnął z niechęcią po czym dodał, zirytowanym tonem – Żadne bożki, to nie są boginie! Chociaż pomogły niektórym bogom powstać. – zmrużył ślepia i spojrzał podejrzliwie na morskiego gada – Czy Ty w ogóle znasz wiarę swojego Stada, smoku? I tak, możesz je podnieść.
Machnął łapą od zniechęcenia, przyzwalając na spakowanie skarbów. Najwyraźniej sprawdzał starego łowcę. Syreni Śpiew miał wszystkie wskazówki, powinien się już domyślić, kto objawił się Stadu Wody.