Aleja Zakochanych

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ja jednak słuchałam uważnie. Zawsze to robiłam, gdy ktoś poświęcał mi swój czas. A w tym wypadku tak właśnie jest. Skinęłam łbem, a komentarz Zmierzchu o kamuflażu. To raczej naturalne, że się kamuflujemy. Jednak z pewną częścią jego wypowiedzi się nie zgadzałam. – Wydaje mi się jednak, że zmiana kierunku wiatru przede mną nic nie da, jeśli podmuch wiatru zza mnie zaniesie mój zapach do zwierzyny. – odparłam, jednak mój ton był przyjazny, jakbym zauważyła pewną nieścisłość. Ale nijak nie wyśmiewałam się z Oka. Nie potrafiłabym. Ale, jak polecił, zaczęłam się skradać. Czy też raczej pokazywać, jak to robiłam. Moje łapy zanurzały się w śnieg pod kątem, aby nie hałasować za bardzo. Ogon był uniesiony. Łapy stawiałam powoli, ale pewnie i rozważnie. Każdy ruch był przemyślany, płynny. Nie było żadnego wahania, bo to mogłoby zachwiać moją postawą. Skrzydła cały czas przy ciele. Ja starałam się dopasować do rytmu przyrody. Szłam pod wiatr, starając się kryć za drzewami, które przecież porastają boki alejki. Teraz nagie, ale zawsze dają jakieś schronienie. Oddychałam cicho, a moje serce biło w normalnym rytmie.

-Mądrala się znalazła...-Jego pysk wykrzywił się lekko, jakby chciał się uśmiechnąć. Była to jedynie karykatura uśmiechu.
-Masz rację. Użycie maddary w ten sposób jest tak samo bezpieczne, jakby w ogóle nie używalibyśmy magii. Cieszę się, że znalazł się ktoś, kto myśli o wietrze nieco więcej, niż tylko o tym w którą wieje...
Przerwał na chwilę. Na prawdę nie wiedział w czym ona chciała pomocy. Przecież wiedziała wszystko co potrzebowała wiedzieć. To aż dziwne... Albo robiła sobie z niego żarty, albo było to jedynie potwierdzanie umiejętności...
-Lepiej utworzyć bańkę dookoła siebie, która wpuszcza powietrze do środka, ale nie wypuszcza zapachu poza nią...
A potem spojrzał jak samica się porusza patrzył na ruchy jej łap, ud i całego ciała. Otrząsnął się dopiero po chwili. Znów miał to uczucie, że ktoś przyprawia mu rogi.
-Nieco płynniej by nie zaszkodziło...-No przecież nie będzie słodził jej bez przerwy...
-Chodź tak dalej...-Rzekł, a w myślach stworzył od śniegiem masę łamliwych gałęzi, które nawet nie wypchnęły śniegu wyżej.
Pułapka nie do ominięcia... Przynajmniej tak mu się zdawało na tą chwilę. Oczywiście w swój twór tchnął maddarę i czekał na to jak zareaguje Zbawienna, gdy stanie łapą na któryś patyk...

Ja jednak nie zareagowałam na jego przytyk. W końcu nie wyklułam się wczoraj, prawda? Coś tam muszę wiedzieć, jeśli chcę przetrwać. Mój brat nauczył mnie wystarczająco, abym mogła teraz jakoś rozmawiać na te tematy. Nie skinęłam nawet łbem na jego komentarz odnośnie bańki, ale zanotowałam sobie jego słowa w pamięci. To mi się na pewno przyda, choć ja osobiście wolałabym jakąś powłoczkę. Czułabym się z nią pewniej niż z bańką. Kontynuowałam skradanie się, starając się poruszać jeszcze bardziej płynnie, aby zadowolić tego samca, który zgodził się mi pomóc. Gdy tylko moja łapa wsunęła się w śnieg i nadepnęła na coś, co wydało dziwny odgłos, zatrzymałam się. Ale nie nagle. Jako, że poruszałam się jeszcze bardziej płynnie, przestałam się poruszać. Nie nagle, ale spokojnie, jakby była to kontynuacja mojego ruchu. Zmrużyłam lekko ślepia. Mogłabym iść tak dalej. Ale domyśliłam się, że to sprawka Oka. Stworzył coś z magii. Dźwięk nie był nazbyt głośny, bowiem przytłumiony przez śnieg. Jeśli poczekam, to gałązka powinna najść wilgocią. Nie będzie wtedy tak łamliwa. Ale przecież zwierzyna nie będzie czekać. Ruszyłam znowu, idąc po lekkim łuku. Moje ruchy stały się jeszcze delikatniejsze, choć wciąż pewne i spokojne. Poruszałam się płynnie, starając się zgrać z rytmem natury. Planowałam obejść pułapkę. Jeśli nadeptywałam na gałązkę, to zatrzymywałam się, łagodnie i spokojnie. Czekałam chwilę i ruszałam dalej.

I tutaj popełniła błąd, ale przecież Oko zrobił to tylko i wyłącznie dla utrudnienia. Zbawienna ominęła jego pułapkę zgrabnie, ale wojownik usłyszał jeszcze dwa razy jak smoczyca łamie jakąś gałązkę.
Zbawienna na niego nie patrzyła i dobrze, bo za każdym razem się uśmiechał, kiedy słyszał charakterystyczny dźwięk i zachowanie przyszłej łowczyni. Tak na prawdę nie miał nic do roboty w przypadku tej tutaj. Jedynie zweryfikował to co umiała, a umiała prawdopodobnie więcej od niego. Przynajmniej w teorii więcej.
–Zawróć...-Ton głosu jednak był chłodny nadal, a kiedy mówił, uśmiechu na pysku już dawno nie było.
Kiedy adeptka zawróciła, zobaczyła za sobą jedynie stojącego bokiem wojownika.
–A teraz to co zapewne wiesz. Zakończ skradanie atakiem...– Chłodny ton ani na chwilę nie ocieplił się. Oko Zmierzchu stał w spokoju przyglądając się drzewu przed nim.

Nic dziwnego, że moje łapy natrafiały na gałązki, skoro było ich aż tyle. Ale cóż począć? Przecież o to mi właśnie chodziło. Żeby ten samiec pomógł mi w podszkoleniu moich umiejętności. Póki co dobrze mi się z nim ćwiczyło. Gdy pojawiło się kolejne polecenie, ja obróciłam się, płynnie i zgrabnie, niemal w miejscu. Nie było to nagłe, oczywiście. Przecież staram się działać jak najbardziej precyzyjnie i łagodnie. Mój ogon utrzymywał się na linii powyżej śniegu, ale dość luźny, jak na przykład przy obrocie, gdy powędrował po prostu za moim ciałem, lekko się o nie ocierając. Gdy tylko się obróciłam, znowu zaczęłam skradanie. Szłam po łuku, aby zajść wojownika jak najbardziej od tyłu, a jednocześnie iść pod wiatr. Łapy zagłębiały się w śniegu pod kątem, a mój oddech był cichy i spokojny. Serce biło spokojnie, jakbym robiła to tysiące razy. Przemykałam ku niemu zgrabnie, by dotrzeć na odległość skoku. I właśnie wtedy moje łapy ugięły się nieco mocniej, abym mogła się wybić i skoczyć na Oko. Celowała łapami w jego bok, na skrzydło. Oczywiście pazury miałam schowanego, choć nie podejrzewałam, że uda mi się na nim wylądować. Za szybki jak dla mnie. Ale przecież spróbować warto, prawda?

Świadomy zagrożenia był w stanie znacznie łatwiej usłyszeć ciche szmery śniegu. Czekał i czekał... Jasne było, że nie zajdzie go od tak na wprost. Wiatr jej sprzyjał i żadnych więcej pułapek nie było po drodze.
Wszystko poszło gładko i oczywiście nic się nie zmieniło do samego końca. A na końcu...
Oko Zmierzchu się nie poruszyło. Ani drgnęło. Całe to wpatrywanie się w drzewo przed nim było jedynie podpuchą to myślenia o maddarze i kształtowaniu jej na własne potrzeby. Zbawienna poczuła przy samym ciele Zmierzchu jakiś opór, a chwilę później łapy straciły dobre oparcie i zaczęły zjeżdżać. Na bok. A za nimi też ciało.
Już nie było żadnej możliwości na jakikolwiek odskok. Więc cała ta ochrona była niewidoczna łuskę od ciała Oka i zarazem piekielnie śliska...
Maddara jednak bywa zdradziecka i wojownik przeliczył się z jej wytrzymałością.
I tak oto Zbawienna wylądowała na Oku, a wojownik niegotowy na zbędny ciężar, po prostu sam wylądował na śniegu. Przynajmniej Zbawienna miała miękkie lądowanie na jego futrze...
–Szczam na tą maddarę...-Skomentował kąśliwie unosząc się ze śniegu, wraz ze Zbawienną na plecach...
Kiedy się w końcu pozbierali, a Oko wytrzepał, jakoś zapomniał o całym temacie i o tym co się stało.
–Masz dobrą postawę, dobre kroki i dobrze atakujesz. Nie musisz się martwić złymi polowaniami. Nie będzie to Twoja wina, lecz po prostu przewrotnego losu...
I tyle na ten temat...
–Co dalej?

/Raport Skradanie II i III

No dobra, tego się nie spodziewałam. Liczyłam na to, że opadnę miękko na łapy w miejscu, w którym Oko stał jeszcze przed chwilą. A tu proszę. Zaczęłam zjeżdżać po czymś śliskim. Szybko zorientowałam się, że to magia, ale nie wprawiłam się w niej na tyle, by móc szybko zareagować. Na szczęście jednak dla mnie Oko także nie był w niej zbyt dobry. Gdy wylądowałam na nim i usłyszałam jego komentarz, z mojej gardzieli dobył się cichy, ale wesoły i szczery śmiech. Nie trwał długo, ale pokazał moje inne oblicze. Gdy białofutry zaczął się podnosić, ja zeskoczyłam z niego i poprawiłam ułożenie skrzydeł. Skinęłam łbem na jego słowa, a na moim pysku wciąż widniał uśmiech. – Może śledzenie?

Nieważne co się stało!
Ważna jest teraz nauka... Śledzenie. Powinien się nauczyć go na nieco większy poziom niż umiał w tej chwili... No ale mógł podzielić się swoimi przemyśleniami odnośnie śledzenia. Ale oczywiście najpierw posłuchajmy co ma do powiedzenia na temat skradania, Zbawienna. Wcale go nie zdziwi jak mu powie więcej, niż on sam nawet wiedział...
No ale zobaczymy...
–A więc co wiesz na temat śledzenia...?-Ogólne pytanie, które miało pozwolić Zbawiennej rozwinąć swoją wypowiedź.
Ahh i z czego się tak cieszyła? Ale z drugiej strony... przynajmniej humor się jej poprawił...

Nawet moje ślepia błyszczały po niedawnym wybuchu śmiechu. Byłam mu wdzięczna, nie tylko za naukę, ale przede wszystkim za to, że pomógł mi się pozbierać. Co wiem o śledzeniu? Na chwilę zmarszczyłam nos, przywołując w łbie słowa mojej siostry. – Śledzenie pozwala nam odnaleźć to, czego szukamy. Zazwyczaj poszukujemy zwierzyny, aby móc ją upolować. Korzysta się z własnych zmysłów, wzroku, słuchu i węchu. Najłatwiej jest szukać czegoś, co kłóci się z przyrodą. Odciski kopyt na śniegu zaburzają jego harmonię. Podrapana kora drzewa także. Śladem może być tak naprawdę wszystko, odcisk kończyny, kępka sierści, pióro, ślady na korze, połamane gałązki, krople krwi, rozdeptane owoce, odchody, a także wybrzuszenia w podłożu. Słowem, wszystko, co nam nie pasuje. Kiedy jest ciepło dziwnym jest, że w lesie jest cicho. To także może być dla nas wskazówką, że coś jest nie w porządku. – zaczęłam, po czym musiałam oblizać swoje gadzie wargi. Czasami dostaję słowotoku, a nie chciałabym zagłuszyć Oka swoją gadaniną. – W ciepłych porach zwierzęta często widuje się nad zbiornikami wodnymi, a także w lesie, gdyż tam znajdą cień. Niektórzy posługują się magią w śledzeniu, tworząc różnego rodzaju sondy. Te muszą być jednak przemyślane, aby coś znalazły. – dokończyłam, a na moim pysku wciąż był uśmiech.

Po całej wypowiedzi, Oko jedynie kiwnął łbem. Co miał dopowiedzieć? Może coś czego zapomniała... a zapomniała o niewielu rzeczach...
–Jak zwierze przejdzie jednak rzekę, to mamy nikłe szanse na odnalezienie śladu...Poza tym przy deszczu, albo wietrze możemy stracić wszystkie ślady. Sugerowałbym wtedy polowanie w innym miejscu, jeśli to oczywiście było polowanie... Trzeba też jednak pamiętać o tym, że zwierzęta ciągle się poruszają. Może nawet w czasie deszczu znajdziemy ślady. Wtedy na pewno będą bardzo świeże... To samo się tyczy odchodów. Jeśli są jeszcze ciepłe to mamy pewność, iż nasza zdobycz jest niedaleko...
Tak na prawdę mówił pewnie to co wiedziała Zbawienna, ale cóż poradzić. Była wyuczona, tylko potrzebowała praktyki.
–A więc idź, szukaj jakichś śladów...-Zmierzch kiwnął łbem, wskazując kierunek północny. W tym miejscu będzie ciężko coś znaleźć. To tereny wspólne... ale może uda się jej coś odszukać...

Pewna odpowiedź cisnęła mi się na pysk, ale nie odezwałam się. W zamian za to odwróciłam się w kierunku północnym, aby spróbować coś znaleźć. Odetchnęłam głęboko i ruszyłam przed siebie. Łapy stawiałam powoli, delikatnie wsuwając je w śnieg. Nikt nie powiedział, że podczas śledzenia należy hałasować. Wręcz odwrotnie. To wstęp do tego, żeby móc się podkraść. Szłam powoli, uważnie się rozglądając. Badałam śnieg przed sobą i obok siebie, szukając jakichś śladów. Jakichkolwiek. Odcisków kończyn, odchodów, jakichś połamanych gałązek czy drobnych owoców, w końcu wokół rosną drzewa i krzewy. Może akurat coś tędy przechodziło? Unosiłam łeb, by spojrzeć na drzewa i ich korony. W końcu rogacze mogłyby zadrapać pnie, a jakieś ptaki siedzieć na gałęziach. Albo jakiś kotowaty drapieżnik mógłby próbować mnie zaskoczyć. Starałam się wybrać taką drogę, aby wiatr wiał ku mnie. Filtrowałam go, szukając jakichś zapachów, które nie byłyby zapachami roślinności. Nasłuchiwałam, obracając co jakiś czas łeb. Ignorowałam Oko, skupiając się na przyrodzie, która mogłaby mi pomóc. Oddychałam cicho i starałam się poruszać cicho i płynnie, dokładnie badając teren.

Znalazła więcej, niżby mogła się spodziewać... Odciski łap 3 zwierząt z czasu zanim ulokowała się tutaj, aby podumać. Jedno było z pewnością kopytne, drugie przypominało łapy wilka, a trzecie to zapewne królik.
Tylko droga królika była kręta i zawiła. Natomiast dwa pozostałe szły za sobą... Jakieś wnioski z tego?
A Oko stał i wpatrywał się w Zbawienną z pyskiem bez wyrazu. Przeważnie oglądał jej zad, bo nie zwracała uwagi na niego, ale to przecież dobrze...
/xD/

//no, błagam xDD

Widząc ślady domyśliłam się, że to sprawka Oka. Zatrzymałam się na chwilę, żeby pomyśleć. W końcu, taki wybór nie jest łatwym wyborem. Królik, zimą da niewiele mięsa. Praktycznie tyle co nic. W końcu on nie bardzo ma co jeść. Natomiast kopytne zwierzę, którym można by się posilić, tropione jest przez wilka. Walka z drapieżnikiem? Nie uśmiecha mi się. Ale, z drugiej strony, mogę spróbować przestraszyć wilka, gdy ten już sobie pójdzie. Albo spróbować go zabić, gdy już go odnajdę. Wówczas będę miała stworzenie kopytne i futrzastego wilka. Tak naprawdę to podjęcie decyzji zajęło mi ledwie trzy uderzenia serca i ruszyłam. Tropiłam oba stworzenia, kopytne i wilka, idąc po ich śladach. Na chwilę obniżyłam łeb, żeby powąchać zapach. Może rozpoznać co to za stworzenie? Szłam powoli, ale uważnie. Moje kroki stały się jeszcze cichsze, a oddech wyrównany i bezgłośny. Starałam się nie zgubić śladów, jednocześnie uważnie nasłuchując. Może do moich uszu dotrą odgłosy walki? W końcu i drapieżniki są teraz nieco słabsze i wolniejsze. A może wiatr doniesie do mego nosa ich zapach? Byłoby miło wiedzieć, gdzie są. Jako, że wchodziłam między drzewa, byłam bardzo ostrożna.

// Ja jestem grzeczny(klikniesz?)xD //
Może i sprawka Oka, a może i nie... Jednak w okolicy nic nie było słychać. Poza tym kawałek dalej kroki się rozchodziły. Wilk-bo byłaś w stanie określić jego łapy- podążał teraz na południe, a duże zwierze szło dalej... Pojawił się też nowy trop. Jakieś mniejsze zwierze niż tamto za którym podążała Zbawienna, ale wilk widocznie zaczął iść teraz za tym mniejszym...
Z doświadczenia widziałaś w tym śladzie kopytne zwierze, prawdopodobnie sarnę...

//Bosz... ale jestem po***ny xD//

//moje oczy wyparowały...

Bardzo dziwne były te ślady. Dlaczego wilk miałby się zainteresować małym zwierzęciem, a nie sarną? Przecież to takie nienaturalne. Mimo to nie zamierzałam jednak zbyt długo się nad tym rozwodzić. Postanowiłam ruszyć za kopytnym, zwracając jednak baczniejszą uwagę na to, co za mną. Jeśli wilk zmieniłby zdanie, nie byłoby to dla mnie zbyt dobre. Ani przyjemne. Skręciłam więc, idąc nieco obok śladów. Jeśli je zgubię, będę mogła się wrócić po własnych śladach i nie zadepczę tych, które zostawiła zwierzyna. Szukałam też jakichś innych wskazówek tego, co to mogło być za zwierzę i jak daleko jest. Przez cały czas węszyłam, łącząc wrażenia, które odbierały moje poszczególne zmysły. Nasłuchiwałam, szukając nie tylko tego stworzenia, ale i uważając na to, czy wilk czasem za mną nie idzie. W związku z tym starałam się całkowicie wyciszyć odgłosy, które sama wydawałam. Moje ślepia co jakiś czas unosiły się i obserwowały okolicę. Może wilk podąża za tym małym stworzeniem równolegle do mnie? A może gdzieś się czai? Czasami między drzewami może być niebezpiecznie. Moje zmysły były bardzo wyczulone na każdą zmianę w pogodzie. Pamiętałam o wietrze, który teraz mógł mi bardzo pomóc. Jeśli wiałby od strony, w którą podążał wilk, mógłby mi powiedzieć jak daleko jestem od drapieżnika. Oby jak najdalej.

Były zawiłe, a nie dziwne...
Przy tym skupieniu Zbawienna słyszała kroki zza drzew.
Były ciężkie ale spokojne. Chwilę później stanęły i za chwilę znów ruszyły...
I wiatr przyniósł zapach Oka.
Tak, to Zmierzch bez większego pośpiechu podążał za Zbawienną dalej idąc zań w ciszy. Nie był cichy, bo sam uznawał, iż nie trzeba się tyle kryć przy śledzeniu. Aleja nie była tak bardzo zakrzaczona, poza tym była zima i niełatwo było się skryć za ogołoconymi krzaczkami.
Poza tym Zbawienna słyszała jedynie szum wiatru. Innych śladów nie było, a jeśli były jakieś pukle włosów zerwanych z ciała dużego zwierzęcia, to wiatr skutecznie przeszkodził znalezieniu takich wskazówek. Wkrótce jednak Zbawienna poczuła zapach odchodów... Małego zwierzęcia... Królika. Musiał być w pobliżu...
Ślady dużego zwierzęcia szły dalej na wprost, ale jakiś ogon od nich po bokach było widać ślady dwóch wilków...

Zmrużyłam lekko ślepia, czując zapach Oka, ale go zignorowałam. Zastanowił mnie jednak zapach odchodów królika. Przecież tego zostawiłam daleko za sobą! I skąd tu się nagle wzięły dwa wilki? Nie. Przecież taka sytuacja... No ale nic. Ruszyłam dalej. Wytrwale podążałam tropem sarny. Właśnie w takich chwilach bycie cichym się przydaje. Lepiej, żeby wilki nie dostrzegły mnie za wcześnie. Byłoby to niefajne. Ale cóż począć? Dalej szłam przed siebie, uważnie się rozglądając. Moje ślepia nie były już zmrużone. Uważnie nasłuchiwałam, ignorując Zmierzch. Przecież dwa wilki atakujące sarnę muszą wydać jakiś dźwięk. I to właśnie chciałam usłyszeć. Węszyłam, licząc na to, że wiatr przyniesie mi pożądany zapach. A może wilki przechodziły tędy dużo wcześniej niż sarna? Uważnie filtrowałam powietrze, próbując się tego dowiedzieć. Może w końcu coś odnajdę?

Po chwili zawiało nieco mocniej przez Zbawienna musiała mrugnąć i... Ślady zniknęły. Wszystkie. Został tylko zapach odchodów królika pozostał...
–Tylko królik był prawdziwy...
Powiedział krótko po czym ziewnął przeciągle. Nie żeby chciał pokazać Zbawiennej, że nie interesuje go więcej nauka. Po prostu był zmęczony...
–Ale widziałem, że szukasz wszędzie śladów. Nie potrzebujesz więcej mojej pomocy, choć wydaje mi się osobiście, że nie trzeba aż tak uważać przy śladach, które mają tyle czasu...-Może nie dbał o to, że drapieżnik mógł się gdzieś zaszyć, ponieważ był bardzo zręczny i mało kto mógł go zaskoczyć... No ale cóż zrobić...
–Co dalej?

//Raport Śledzenie II i III

Skinęłam lekko łbem. Patrząc na grę jego mięśni mogłam stwierdzić, że z drapieżnikami nie miałby problemu. Ja niestety pewnie tak. Poza tym lepiej nie ściągnąć sobie na łeb drapieżców i skupić się na polowaniu. Bo przecież o to chodzi. Uniosłam kąciki pyska w lekkim uśmiechu. Pomyślałam o chwilowym odpoczynku, ale to za chwilę. – Może drobne przypomnienie kamuflowania się?

Eh... Zbawienna wyciskała z niego ostatnie siły, ponieważ kamuflaż ćwiczył niewiele. W zimie nie miał potrzeby ćwiczyć więcej... Miał naturalny kamuflaż i nie musiał się zbytnio przejmować zauważeniem... W lato jednak będzie się świecił jak słońce na niebie.
No ale nieważne... Oko westchnął i przez chwilę był cicho.
–Dobrze więc. Co ciekawego mi powiesz na temat kamuflażu...?

Nie tylko Oko był zmęczony. Prawdę mówiąc odkąd tu przybyłam nie znalazłam chwili, aby się przespać. Ale nie o tym teraz. Teraz o nauce. Przez krótką chwilę, dosłownie krótką, bo ledwie przez pięć uderzeń serca, milczałam. Dopiero wówczas się odezwałam. – Kamuflaż może nam pomóc, gdy się skradamy. Chodzi w nim o to, żeby jak najlepiej się zakamuflować. Zwykle używamy tego, co pod łapami. Błoto, liście, krzewy, czy śnieg jak teraz. Można też wykorzystać magię. Można stworzyć wokół siebie kopułę, albo pokryć się czymś w rodzaju błonki, której nadamy odpowiednie cechy. Zwykle kamuflujemy się po to, żeby nie było nas widać, słychać ani czuć. Czasami po prostu zabiegi wykorzystywane przy skradaniu nie wystarczą. Z czego się jednak orientuję niewiele smoków z niego korzysta. Zabiera trochę czasu i energii, no i nie ma gwarancji, że się uda i kamuflaż zadziała. – odparłam, spoglądając na Oko uważnie. Czy zgodzi się na krótki trening walki?

Smoki Wolnych Stad

Aleja Zakochanych

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu