Łąka głazów

[Wilcza Szaruga]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zaczął się taniec.
Taniec rozpaczy. Taniec histerii. Wielka katastrofa, która z punktu widzenia patrzących z boku smoków nie była tak zabawna i waleczna jak sytuacja Szakala. Dopiero co zaczęło być im tak błogo.. Miłość odzwajemnił jej wzrok, poczuła jak przeszywała ją coraz większa doza ciepła, jak serce zaczyna bić szybciej, jak kąciki pyska zaczynają napinać się i unosić, tworząc jeden z najbardziej przepięknych uśmiechów jakie było dane Szakalowi zobaczyć na ślepia w swoim krótkim życiu. Co z tego że zapewne nie zwrócił nawet na to uwagi?
Najważniejsze jest to, że mogę być przy Tobie. Co by się nie działo, napawasz mnie szczęściem.. Przecież nic nie może nam się teraz stać, prawda?
Nie do końca.
Poczuła nagle zwiększony podmuch wiatru, który poruszył jej małym ciałkiem lekko w przód. Malutka wybiła się z transu, bowiem właśnie w tym momencie zmysły zaczęły wracać na swoje, pierwotne miejsce a do Złotołuskiego Dzieciątka zaczęła docierać świadomość też że są na obcym terenie. Na terenie na którym wszystko może zrobić im krzywdę i zjeść.. A do tego Futrzasta Siostra sobie poszła. Odwróciła gwałtownie łeb, widząc tylko szereg wielkich zębisk kłapiących jej tuż nad małą główką.. By potem zobaczyć jakie to wielkie bydle wylądowało przed nimi.
Nie nie zauważyła że Szakal zdążył się zerwać i uciec.
Nie zdała sobie również sprawy z tego że były to.. Żarty i na dobrą sprawę żadne z nich nie ucierpiało..
Wbiła w nią swoje srebrne oczy... I nagle padła do tyłu jak długa. Na pierwszy rzut oka ktoś mógł pomyśleć – No nie żyje. Dostała zawału i nie żyje! Ale zaraz mógł dostrzec że pisklątko jednak oddycha.. Tylko jest takie trochę.. Nieprzytomne.

// Wyrażam zgodę na agresywne cucenie Łzy x'D

[Pacyfikacja Pamięci]

Ciężko byłoby opisać, jak wielką radość sprawił jej pisk mniej smacznego pisklęcia. Zwróciła pysk ku niemu i uśmiechnęła się od ucha do ucha, złośliwie, bardzo zadowolona z siebie, ale bez pokazywania zębów i wpatrywała w jego małe, bezbronne i bezużyteczne jeszcze szczęki – z których wydobywał najpiękniejszą Łowczyni melodię.
A chwilę później słowa brawurowego śpiewaka rozbawiły ją jeszcze bardziej, nie mogła się już tłumić i błysnęła na moment zębami, powstrzymując się od pełnego wyszczerzu i wybuchu śmiechem; samica sama nie była jeszcze najdojżalszą ze smoczyc, a postacie surowe i poważne, nie do ruszenia, choć zazwyczaj wydające się głupie, imponowały jej w pewien sposób i także i teraz, udała kogoś podobnego, by być... fajną?
Na próżno. Zobaczyła tylko pazurki i gotowość do skoku i poderwała się i odeszła krok w tył, chroniąc się unikiem przed śmiercionośnym maluchem.
– Ohoho, uważaj, jeszcze mnie tu pochlastasz! – zawyła prześmiewczo, cudem nie gubiąc słów pomiędzy chichotem.
Uspokoiła się lekko mlamnięciem się w nos, już gotowa wrócić do swoich zajęć i zostawić pisklaki na pożarcie jakimś żbikom, gdy rzuciła przed odchodnym wzrokiem ku temu kolorowemu – które leżało i ani mru, ani drgało!
– Zabiłeś ją! To twoja wina! – zawyła do ciemniejszego, cała w skowronkach, jakby z początku planowała wmówić mu to kłamstwo, a jednak już sam pomysł rozbawił ją do tego stopnia, by nie musiała bawić się dalej i przekonywać go udawanym głosem do wiary. Podeszła bliżej złotego – tego smaczniejszego! – dziecięcia i okrążyła je drobnymi, ale energicznymi kroczkami, upewniając się, że na pewno żyje, a może – oceniając, jak zdatne jest do zjedzenia; a gdy stanęła tak, że i je, i to ciemniejsze mogła otoczyć wzrokiem przed sobą, upewniając się wcześniej, że samczyk widzi dokładnie jej poczynania, otworzyła paszczę i odsłoniła zęby; już bez uśmiechów a nawet celowo szczerze dziko i zaczęła powoli nachylać się nad omdloną, jakby miała zamiar ją najzwyczajniej na świecie pożreć – ciekawą będąc, jak porzucone wraz z nią, zapewne jej brat, pisklę zareaguje, choć w rzeczywistości Pamięć chuchnęła jedynie dyskretnie w samiczkę ogrzanym powietrzem, licząc, że delikatnie ją to ocuci.

[Despotyczny Ferwor]

Mułek wybrał się w to miejsce tylko w jednym celu. Chciał nazbierać trochę kamieni, chciał nieco poeksperymentować z kamieniami. W jego głowie już snóły się myśli, co mógby z nich zrobić. Zabrał ze sobą swój kosz, więc tak chodził i zbierał do kosza kamienie, staranie wybierał kamienie, które mu odpowiadały. Kiedy uzbierał już wystarczającą ilość, usiadł i zaczą je segregować ze względu na rodzaj.

[Barbarzyński Pogrom]

Czerwonołuski nie znał tego miejsca. Przybył tu podczas oblotu, szukając bez większego celu – czegokolwiek, co byłoby warte jego uwagi.
I w istocie spostrzegł niewielkiego, zapewne bardzo młodego smoka, który... wyglądał, jakby z zapałem godnym większej sprawy gromadził i segregował... kamienie.
Khardah wylądował dobry kawałek dalej, by upewnić się, czy dobrze widzi. Z trzaskiem pękających mu pod łapami gałązek, mało delikatnie opadł na ziemię, osłonięty gęstą ścianą krzewów – usłyszenie go nie byłoby żadnym wyczynem, za to nie tak łatwo było go dojrzeć. Był już dosyć duży, ale jeszcze nie na tyle, by wystawać ponad wyższe z krzewiszcz.
Wyjrzał zza swej prowizorycznej osłony, popatrując przez moment z uwagą. Aż zmrużył ślepia, wydając z siebie cichy, zamyślony pomruk. Wyglądało to... dziwnie, osobliwe. Czy to były jakieś cenne kamienie?
Poruszył nozdrzami. Nie kojarzył tego osobnika i zapach również podpowiadał mu, że to nie był nikt z jego stada.
Sapnął, wypuszczając powietrze przez nozdrza... i powoli zrobił kilka kroków w tamtym kierunku, zachodząc obcego od tyłu. Świsnął ogonem w powietrzu. W końcu Mułek usłyszał cichy, zniżony pomruk.
– ...nie szkoda ci życia na układanie kamieni?

[Despotyczny Ferwor]

Pięknie posegregował każdy kamień, więc pora trochę po testować. Jego pierwszym wyborem był granit. Wziął go do łapy, myśląc co z nim zrobić, lecz nagle usłyszał trzask gałązek. Szybko obrócił łeb, wypatrując źródła hałasu. Mułem stwierdził, że to pewnie jakiś ptak, zbiera sobie gałązki do gniazda, więc olał sprawę, odwrócił się i już miał powrócić do swoich spraw, nagle usłyszał kolejne dźwięki za nim, a zaraz po nich, nieznajomy głos. Pisklak gwałtownie skoczył przed siebie, po czym odwrócił się w stronę smoka. Zobaczył czerwonego smoka o czarnych źrenicach. żółta plama zaczęła świecić intensywnie, sygnalizując stres młodego. Po mimo zdenerwowania, Mułek postanowił odpowiedzieć na pytanie. – Nie, nie szkoda mi życia i to nie jest zwyczajne układanie kamieni. – Powiedział szorstko do nieznajomego.

[Barbarzyński Pogrom]

Gad uniósł niby to uprzejmie, sceptycznie łuki brwiowe, obrzucając spojrzeniem stertę... zwykłych kamulców. A przynajmniej tak to wyglądało.
– "Segregowanie" – poprawił się z parsknięciem. – Niewielka mi różnica.
Podszedł niespiesznym, wręcz leniwym krokiem bliżej, patrząc przy tym na obcego. Łuski na jego karku nastroszyły się nieznacznie z cichym zgrzytem, ale Khardah był spokojny, mierząc jedynie nieznajomego wzrokiem. Po chwili zaś wbił spojrzenie w kamienie.
– Sugerujesz, że ma to jakiś sens?

[Despotyczny Ferwor]

– Tak, to że dla ciebie jest to bez sensu, to nie znaczy że takie jest. – Na pysku pisklaka widać było wyraźne oburzenie. Po czym wziął do łapy kamień i rzucił go w losową stronę. kamień leciał tak przez chwilę, aby po czasie uderzyć o okoliczną skałę, powodując małą dziurkę. – Teraz rozumiesz? – Mułek nie czekając na odpowiedź kontynuował. – Gdybym użył więcej siły, kamień poleciałby dalej i mocniej uderzyłby w skałę, z tego można wywnioskować, że gdyby użyć wystarczająco dużo siły i odpowiedniego dużego kamienia, można by zrobić poważną krzywdę nawet dorosłemu smokowi. – Smoczek lekko się uśmiechnął. – Wszystko posiada jakiś sens, jeżeli zdasz sobie z tego sprawę i wiesz mi, wiem co mówię. –

[Barbarzyński Pogrom]

Khardah obserwował, jak obcy, młody smok... rzuca sobie kamieniami i coś tam w związku z tym gada, brzmiąc, jakby odkrył nową broń do zabijania. Czerwonołuski uniósł łuk brwiowy z wolna.
– Pewnie i można by było – mruknął, nie brzmiąc jednak na równie przejętego i zachwyconego tą metodą. – ...można też, zamiast tracić na to czas, doskonalić się w tym, co naturalne dla smoków. Walce. I powalić tego samego smoka tradycyjnie. Wolę tę metodę – rzucił, rozsuwając pysk kwaśno. Oblizał kły i przekrzywił lekko łeb, spoglądając z ukosa na uszczerbek w skale.
– Twój pomysł... ma jakiś sens, ale nawet jak już trafisz w łeb takiego wielkiego smoka, co zrobisz potem? Jeśli nie straci przytomności, masz przewalone, bo jesteś na jedno machnięcie łapy, kiedy tylko tamten się zorientuje, z której strony leciał kamień.

[Despotyczny Ferwor]

Smoczek zrobił rozczarujący wyraz twarzy, po czym odrzekł. – Gdyby to było takie proste, nie kombinował bym z kamieniami. Ty możesz sobie pozwolić na bezpośrednią walkę, ale ja nie mogę sobie na to pozwolić, ze względu na to. – Mułek pokazał na swoją żołtą plamę. – Przez to coś, odczuwam paraliżujący ból, gdy tylko zabardzo się zirytuje lub wkurzę. Chyba rozumiesz, że z tym, tradycyjny sposób w moim przypadku jest bezsensowny i tylko traciłbym na to czas. – Pisklak zaczął zpowrotem wkładać kamienie do swojego kosza.

[Barbarzyński Pogrom]

Khardah przekrzywił lekko łeb, słysząc o tej plamie. Brzmiało to jak... użyteczna informacja. Trochę dziwiło go, że pisklak mówi o takiej słabości otwarcie i nie kryje jej nawet przed obcym smokiem z innego Stada.
– Ta... plama – mruknął, rozchylając lekko pysk. Jego nietypowe, budzące instynktowny niepokój ślepia przyglądały się Mułkowi przenikliwie. – Co to właściwie jest? To jakaś magia?

[Despotyczny Ferwor]

Dokładnie nie wiedział co ma odpowiedzieć smokowi. On sam nie wiedział co to dokładnie jest. – Nie mam pojęcia. Zaczeło się tak dziać, kiedy skończełem 7 księżyc, przed tem to nawet nie świeciło. Może jestem przeklęty? Kiedyś byłem w takim dziwnym miejscu, gdzie praktycznie wszystko miało takie świecące cosie. Ale to było 5 księżycow temu. – Mułek stwierdził, że pora się zbierać, założył na siebie kosz, który trzymał się ciała smoka za pomącą eleatycznych gałązek.

[Saphira]

*** To była pierwsza dłuższa wycieczka Saphiry. W końcu ostatnimi czasy głównie siedziała w jaskini taty, a tak? Robiła się jednak duża, niedługo powinna zostać adeptem... Więc chciała poznać trochę świata, chociaż przełamanie się było dosyć trudne. Przecież las nie urosną w jeden dzień prawda?
Długo więc się przełamywała, aby tutaj przyjść... I chyba jej się wreszcie udało. Z samego rana wyruszyła wzdłuż granic jej stada, kierując się na tereny wspólne. Przynajmniej słyszała, że są wspólne... Miała nadzieję, że są wspólne. Nigdy na nich nie była i chodź jakaś część jej mówiła – nie idź tam – to... przecież chciała zobaczyć. Dlatego też wzięła się w garść i ruszyła.
Kiedy znalazła się nie miejscu, rozejrzała się dookoła. Znajdowała się na łące pełnej głazów. Przynajmniej miała nadzieję, że to łąka pełna głazów. Mlecznobiała mgła nie dawała jej się we znaki i dodawała mrocznego akcentu. Przełknęła ślinę, rozglądając się dookoła różowymi ślepiami. Wydała z siebie cichy pomruk. Pogoda była brzydka, wręcz paskudna ale... jest smokiem. Z Plagi! Nie powinna się obawiać takich zjawisk pogodowych... więc dlaczego się bała?

[Szara Rzeczywistość]

Nareszcie czas w którym duchy zostały zmiecione z wolnych terenów. Już nie musiał się obawiać, że jakaś niespokojna zjawa spróbuje mu zrobić krzywdę.
Pogoda chociaż trochę dała odetchnąć od deszczu. Było jednak trochę chłodno i była słaba widoczność, więc długie loty Godnego nie wchodziły w rachubę. Tak się akurat zdarzyło, że wylądował na łące i wcale nie spodziewał się, że kogoś tu zastanie. Tym bardziej pisklęcia we mgle.
Pisklę słyszało podmuchy wiatru kawałek od siebie, aż ujrzało niewyraźną, długą sylwetkę lądującego smoka. Godny wylądował dość zgrabnie i od razu złożył skrzydła, powoli idąc przed siebie, czyli prosto na pisklę, które bądź co bądź wyróżniało się na tle głazów.
–O, pisklę... Skąd się tu wzięłaś? To niezbyt dobra pora na takie wycieczki– Jego głos (w podpisie) wydawał się być już dorosłego smoka, ale jeszcze mu trochę brakowało wzrostu. Sama barwa słów wskazywała też, że smok na prawdę ucieszył się ze spotkania z pisklęciem. Istotnie, Godzien lubił wszystkich, niezależnie od rasy, stada czy wieku.
–Jestem Godny Kolec, ale możesz mi spokojnie mówić Godzien, a ty jak masz na imię? W ogóle Twoi rodzice wiedzą, że wybrałaś się sama na wycieczkę?

[Infamia Nieumarłych]

Złote szpony zachrobotały o zimną, chropowatą skałę, gdy chuda wyverna bezceremonialnie wylądowała na szczycie jednej z nich, wczepiając się w nią i wodząc po otoczeniu pustymi, ciemnymi ślepiami, niczym władca spoglądający na swoje tereny. Było to może jednak nieco przesadzone porównanie – spiczasty głaz, przypominający nieco skały otaczające Zdradliwe Urwisko był wysokości niecałego ogona, więc nie pozwalał nawet zachwycać się w pełni linią horyzontu. Mahvran jednak nie szukała uciechy dla oka, ani spokoju dla nabuzowanej duszy. Jeżeli już, to wręcz zależało jej na zaczepce – na czymś, na czym mogłaby się chociażby rozładować.
Póki co jednak nie miała zbyt wielu możliwych ścieżek wyboru; tak więc, wczepiona w skałę, łupiąca przydługim ogonem o podłoże niczym niecierpliwy wąż zajęła się po prostu czyszczeniem wnętrza skrzydła, skubiąc błonę kłami, częściowo skrywając pysk pod swoim narzędziem lotu.

[Despotyczny Ferwor]

Po setkach testwów, przeróbek i dostawania jasnej cholery w końcu doszedł do pewnych wniosków co do jego ,,Cudownej broni" Zwanej roboczo głazkiem, lub kamyczkiem. Owszem nazwa nie była może najlepsza dla wyrzutni kamieni dalekiego zasięgu, ale co pn się będzie tym przejmował. Działało, to działało... No może zbyt wyolbrzymił to, bo 90% z jego prób skończyło się fiaskiem, ale kto przejmowałby się takimi drozbiazgami. Jedymie co teraz potrzebował to kamieni. Na lepiej to różnorakiego rodzaju, by posprawdzać ich działnie. Więc chodził tak po łace zbierając kamienie. Nie potrzebował tego dużo, a najbardziej zależało mu na granitowych. Ale jak na złość nie mógł takich znaleść, do czasu kiedy znalazł ich dość duże skupisko, koło.... Wywerny. Od razu poznał po zapachu, że pochodzi ona z plagi. Czyściła sobie skrzydła, wczepiona na jednej ze skał. Normalnie, by sobie w takiej sytuacji poszedł, ale bardzo mu zależało na tych kamieniach. Więc powolnym krokiem podszedł do samicy, idąc w miejsce kupki. – Hej... – Rzucił któtko. Po czym usiadł, zdejmując swój kosz, wyściełany korą, pięknie przyzdombiony białymi kamieniami i wzorami na niektórych częściach. Po czym porozglądał się jeszcze po niebie. Było... Ponuro... Czyli nic nowego. bagienny jeszcze spojrzał na Imfamie, przyglądając się jej.

[Infamia Nieumarłych]

Och, oto on. Nieszczęśnik. Dostrzegła jego łuski – kamuflowałby się w lesie wybitnie, gdyby nie zdradzający, jaskrawy grzebień na szyi. Tutaj jednak lasu jako takiego nie było. Był zagajnik w oddali, ale tutaj... Tutaj były jedynie głazy.
Odstawiła powoli skrzydło na swoje miejsce, wczepiając złoty szpon nadgarstka w szczelinę w skale. Wbiła wzrok pustych oczu w smoka, instynktownie jeżąc łuski na całym ciele, gdy ten zaczął się zbliżać. Wzięła charkliwy oddech, chłonąc woń, jaką ze sobą przyniósł. Morska woda, bagna, słony posmak ryb. Wodny. Młody, co więcej, patrząc na jego wzrost.
Nie odpowiedziała na jego powitanie; zjeżyła się jeszcze bardziej, widząc jak ten zatrzymuje się pod jej głazem i stawia na ziemi żałosny koszyk. Parsknęła z drwiną, po czym wbiła ogon w skupisko mniejszych kamieni, rozsypując je bezczelnie dookoła.
– No tak. Robactwo zawsze żyje najdłużej. – Stwierdziła oschle, wyraźnie rozdrażniona zapachem Wody, który intensywnie uderzał teraz w jej nozdrza. – Wracajże do swoich sadzawek, Wodny, póki jeszcze możecie się nimi cieszyć. – Mruknęła z nutą cynicznego uśmiechu, błyskając koniuszkami marmurowych kłów. Tak, Mahvran nadal nie była zadowolona z wyniku negocjacji Frar. Zamiast skorzystać z okazji i wyplenić ledwo dychające stado, Kuszenie postanowiła odejść z zaledwie połową ich terenów. Żaden wyczyn. A mogli zyskać wtedy znacznie, znacznie więcej, gdyby nie przesadzona ostrożność mlecznołuskiej.

[Despotyczny Ferwor]

Samica miała wyraźnie jakiś problem. Cóż mało go to obchodziło, przyszedł tu tylko po kamienie. Gdy ta rozsypała kamienie swoim ogonem, ten po prosty jakby nigdy nic odsunął się od Nieumarłej. Podchodząc bliżej kamieni. – Robactwo żyje najdłużej, bo wolą żyć podziemią, w żałosnej stagnacji, zamiast pić się do góry.– Gdy usłyszał słowo wodny, spojrzał się na nią obojętnymi oczmi. – Wodny? Wodnym jestem tylko z nazwy, proszę, nie porównuj mnie do tych imbecyli. Pojedynczy komar ma więcej rozumu od tego żałosnego tałatajstwa. – Wciąż nie zapomniał o tym, że dołączył do wody, tylko po to aby przeżyć. Dodatkowo to stado tylko pielegnowało, jego uprzedzenia co do smoków.
Rozezuconych kamieni było chyba z 12, a przynajmniej tyle udało mu się policzyć. Więc wyciągnął z kosza kawałem skóry, na ciągnięty na drewnianą ramkę i węglem zaczął rysować na niej dziwne znaki. Mamrocząc coś pod pyskiem.

Dodano: 2020-01-09, 23:30[/i] ]
/inny czas

Mułek wylegiwał się na jednej ze skał, na której rysował ślaczki, swoim pazurem. Niby nic ciekawego, bo w zasadzie nie było nic ciekawego do roboty. Na szczęście, znalazł do tego odpowiedną skałę, żeby móc dokładnie, ale i przedewszystkim rzetelnie, przemyśleć ten problem. Nawet udało mu się powiązać go z liściami dębu... Bo one teoretycznie też nie mają nic lepszego do roboty, niż trzymanie się gałązek. Wiatr, nie jest wstanie zachęcić je do jakiekolwiekgo działania, do póki same nie stwierdzą, że w sumie lepiej się leży na ziemi. Heh powinien ograniczyć jedzenie robali.
W każdym razie, plamisty spokojnie siedział na tej skale... Chyba łupkowej i znudów tworzył różnorakie teorie spiskowe.

[Freira]

Spacery to zdecydowanie moja ukochana czynność. Co poradzić skoro wygłupiło się przed całym stadem przez swoje jąkactwo i teraz zaden smok nie chce gadac z takim słabeuszem jak ja... pffff tez mi coś! Głupie jaszczurki! Nawet nie sprawdzili co potrafię! Czy byłam na nich zła? Ależ oczywiście ze tak! Byłam wściekła a wsciekłośc mi niesłużyła.
Tchużliwe piskle też mi coś! Poza barierą dwa chochliki rozszarpałam na strzępy ot co! Gdyby widzieli jak odrywam im głowy to by nie nazywali mnie tchurzem i słabym ogniwem! Oni sami byli słabi.
Prawdziwa siła kryje sie w sprycie a nie w szponach!
Wędrowałam tak spokojnie co jakis czas tupiąc gniewnie nogą az dostrzeglam sylwetke jakiegoś dziwnego smoka... miał grzebień jak ojciec ... ale był dziwaczny. Podeszłam do niego blizej nie ukrywając swojej obecnosci bo po co... jeszcze bym mogła go przestraszyc i chcial by mnie zaatakowac. –Witaj– powiedzialam krótko

[Despotyczny Ferwor]

Plamisty nie przypuszczał, że dzisiaj spotka kogokolwiek. Bo w sumie, to miejsce nie było jakoś specjalnie interesujące.
Bagienny zaczął lustrować smoczyce. Tak... To plaga. Ogólnie to starał się nie oceniać innych, ze względu na stado, no ale to była plaga, więc trzeba być trochę bardziej ostrożnym.
Jego obawy, znikneły kiedy Freira się z nim przywitała. Nareszcie ktoś normalny...
– Witaj. – Odpowiedział przyjaznym jak na niego tonem, w dalszym ciągu leżąc na skale łupkowej, więc nie znacznie górował nad smoczycą.
– Jestem Despotyczny Ferwor, ale możesz mi mówić Mułek, jak wolisz. –

[Freira]

Usiadłam i spojrzałam na niego z dołu. Wydawał się sympatycznym smokiem nie warczał na starcie i nie patrzyła na nią jak na wywłokę a to już plus. b]– Ja jestem Freira i nie zanosi się na zmianę mojego imienia. Miło cię poznać Mułku, w moim stadzie nie mam zbyt wielu sprzymierzeńców.[/b][/color]-Warknęłam krótko na myśl o minach stada kiedy usłyszeli moje nerwowe jąkanie się przed przywódcą z jakies 4 razy wiekszym odemnie i warczącym na mnie nieprzyjaźnie. Każdy by się wystraszył... Zaciągnełam powietrze w nozdrza i nie wyczułam znajomego zapachu gleby i mchu czyli smok nie pochodził ze stada wody jak mój przyjaciel Godny uczynek. A mówiąc mu o mojej sytuacji nie zdradzam sytuacji stada więc nie łamie durnego kodeksu Plagi. Durny bo durny ale przestrzegać go muszę inaczej urwą mi łeb. – Co tutaj robisz Zielono-łuski?
Właściwie to interesowało mnie to bardziej niż mógł przypuszczać wciąż nie do końca wiedziałam co zrobić ze sobą od ką jestem w Stadzie Plagi co wyszła zaiste chyba ogromnym niefartem jednak cieszę się z posiadania siostry którą jest medyczka stada. Była na prawdę dobrą osobą nie to co inne smoki patrzące na mnie z pod byka. Mała i wątła to od razu że słaba! Pchi jestem silna w inny sposób umiem szybko biegać i robic uniki a oni? nie wydaje mi się.

[Despotyczny Ferwor]

Nie miała sprzymierzeńców? W sumie go to nie zdziwiło. Plagusy od zawsze były tempe i z każdym dniem to udowadniali. Już pomijając to, że nie raz, do niego samego mieli jakiś problem. Ale członek stada to tak jakby rodzina. Mułek nie potrzebował zbyt wiele czasu, aby domyślić o co może chodzić. Ba! On sam nie raz miewał konflikty ze swoim stadem, które często nie rozumiało jego uczuć. Ale najgorsze było, kiedy przywódca kłamał mu prosto w pysk, że stado wody to zgrane, pomagające sobie społeczeństwo. On od początku nie otrzymał pomocy, której potrzebował. Tkwiąc sam na sam, ze swoimi problemami, ledwo wiązał koniec z końcemem, a pierwszą osobą która na prawdę się nim zainteresowała był smok z ziemi, który został jego bratem. Zgrane stado... Śmiechu wartę...
– Nie dziwie się. Większość plagi to zadufane, wywyższające się dupki z idiotą na czele, którego zwą przywódcą. Czasami się zastanawiam, czy przeważają choć cząstkę inteligencji. –
Stwierdził cynicznym tonem, oglądając pęknięcia na skalę.
– Ale widzę, że chociaż ty jesteś normalna. I ciebie też miło poznać Freira. – Rzucił już cieplej.
– Co robie.... W zasadzie nic specjalnego. Siedzę sobie na tej skalę i się strassssznie nudzę. Dlatego cieszę się, że przyszłaś. Bo rozmawianie z tobą jest przyjemne. – Rzekł uśmiechając się.
– A ty? Co tutaj porabiasz, błękitno łuska? –[color]