Młode Spotkanie XIII

[Administrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//czas upłynął. Ponieważ decyzja musiała być podjęta do dzisiaj, dokonałam podliczenia głosów:
8 głosuje za uleczeniem smoków
3 oddają decyzję smokom okaleczonym
1 jest za uzdrowieniem Nau.
Więc z podsumowania nam wychodzi, że większość jest za uleczeniem okaleczonych smoków – lub przynajmniej za oddaniem kulek im.


Naqimia, Katamu, Dadu, Riromi i Nauczyciel słuchali wypowiedzi wszystkich tu obecnych. Żadne z nich, nawet Riromi, nawet Nauczyciel, nie zareagowało na argumenty, kontrargumenty, czy nawet odwoływanie się do ich mądrości, mocy lub braku tegoż. Co samo w sobie, przynajmniej w przypadku tych dwóch ostatnich, było niesamowite. Kaltarel w końcu lubował się w pyskowaniu i poniżaniu smoczego rodzaju. Ale nie tym razem. Bo to nie było ich sprawą. Opinie smoków na temat bytów, które smokami nie były, i częściowo nie posiadały nawet wolnej woli, nie wpływały na ich zachowanie w tak ważnej sprawie. Owszem, wiele rzeczy było niepełnych, popsutych, brakujących pod barierą, na terenach Wolnych Stad.
Za sprawą bogów? Czy innych śmiertelników? Czy więc należało bogów i ich duszki obarczać obowiązkiem czy oczekiwaniem naprawy? Tu akurat ciężko stwierdzić. Czy bowiem siły wyższe nie powinny zaadresować rozregulowania równowagi wynikającego z ingerencji sił zła?
A może już to robiły?
Może pierwszym krokiem do zaadresowania problemów, do rozwiązania kilku kwestii, było Spotkanie Młodych. Spotkanie Młodych rozpoczęte, być może, pod fałszywym pretekstem, przez przebierańca najwyraźniej, ale spotkanie, które być może popchnie najmłodsze pokolenie do działania. I pierwszym krokiem w tym działaniu było trochę wyprawy duchowej. Młode smoki musiały wiedzieć co jest ich pierwszym i najważniejszym priorytetem. Dla większości tym priorytetem okazało się dobro stada i jego członków. Pobratymców. Co, przy nieznajomości wszystkich informacji, mogło okazać się bardzo dobrą strategią na przyszłość. Czy bowiem sednem jestestwa smoków, które zdecydowały się mieszkać pod barierą Naranlei, nie były stada? Czy zadbanie o dobro stada nie sprawiłoby, że wszystkie inne problemy prędzej czy później zostaną wspólnymi siłami rozwiązane? Wiara w to na pewno dawałaby przyjemną pewność.
Co czujniejsi obserwatorzy odnotowali, iż duszki stopniowo zaczęły tracić cielesną postać, stając się półprzezroczystymi widmami. Ich odczuwalna przez smoki moc zaczęła słabnąć. Wywołać to mogło pewien całkiem uzasadniony niepokój.
– Walczyliście długo. Walczyliście dzielnie. Ruszyliście w nieznane. Wróciliście z odpowiedziami. Przynajmniej na część pytań – powiedziała Naqimia spokojnym, niosącym się po Skałach głosem. – Nasz czas wśród was się kończy.
Dadu podszedł do Remedium Lodu, patrząc na Uzdrowiciela z pisklęcą niepewnością.
– To jest brakująca część ciebie. To cię nie zrani – powiedział nieśmiałym głosem, jakby dosłownie bał się zwracać do dorosłego smoka, jakim był Remedium Lodu.
Naqimia zagwizdała cicho, unosząc łeb w górę na krótką chwilę.
– Pisklęta i Adepci przede wszystkim chcą wam pomóc. Jeżeli zgadzasz się z ich wolą, niech smok, który trzyma kawałek należący do ciebie, stanowiący utraconą część ciebie, położy ów kawałek w okolicach serca i popchnie, tak, aby bariery spowijające oba się zlały – duszka wydała z siebie szybkie instrukcje. – Kiedy tylko będziecie do tego gotowi.
Z nieba, niczym miniaturowy meteor, spadła ze świstem kolejna wężowa postać. Bezskrzydła Alaleya, o złocistych łuskach, soczyście zielonych ślepiach. Zawirowała ona tuż nad głową Naqimii, śmiejąc się radośnie.
– Brawo! Pewnie wszyscy głodni! Proszę, proszę! – zawołała do wszystkich zebranych tu smoków.
Zupełnie niespodziewanie pod łapami każdego ze smoków znalazła się sterta darów od duszki drzewek owocowych. Na pewno okażą się przydatne w nadchodzących księżycach!
– Żegnajcie, smoki. Odwagi. Jesteście silniejsi niż sądzicie. – powiedziała jeszcze na pożegnanie Naqimia.
Postacie duszków zaczęły się rozwiewać (wszystkich – także świeżo przybyłej Alaley. Czyżby duszki czerpały moc pozwalającą im przybrać cielesne postaci z jednego źródła, które było bliskie wyczerpania? Czy też coś innego wzywało je do siebie?), a Riromi zaczął panicznie uciekać w kierunku południowym.
– Ja jeszcze nie skończyłem! Wrócę tu...! – zdematerializował się w połowie wypowiedzi.
Czy wam groził? Czy coś obiecywał?


//Nagrody – wyboru natury nagrody (czyli typu mięsa/owoców etc) należy dokonać przy składaniu raportu ze zdobycia przedmiotu.
Burzowa Łuska – 18/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych, 1 PA.
Chaotyczny Kolec – 15/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych, 1 PA.
Karminowy Kolec – 15/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych, 1 PA.
Wronka – 15/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych, 1 PA.
Miedziany Kolec – 14/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Sosnowy Kolec – 13/4 mięsa lub owoców,1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Urojona Łuska – 13/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Moira – 13/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Wyśniony Kolec – 13/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Szlachetna Łuska – 12/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Skryta Łuska – 11/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Valerin – 11/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Kalejdoskopowy Kolec – 10/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Niewyjaśniona Osobliwość – 9/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N.
Sól – 6/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N.
Ponury Kolec – 6/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N.
Pustka – 5/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N.
Naderwana Łuska – 3/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N.
Cętkowana Łuska – 2/4 mięsa lub owoców,
Dagny – 2/4 mięsa lub owoców.

Dodatkowo każde ze stad otrzymuje Punkty Społeczności:
Woda: 3 PS
Cień: 3 PS
Ziemia: 2 PS
Ogień: 1 PS

Jeśli ktoś życzy sobie zamiast PU dostać coś innego, to macie na to następujący przelicznik:
za 1 PU na max 1 poziom U – 4/4 mięsa/owoców LUB kamień szlachetny LUB 20 sztuk ziół (10 sztuk na rodzaj)
za 1 PU na max 2 poziom U – 8/4 mięsa/owoców LUB dwa kamienie szlachetne LUB 40 sztuk ziół (10 sztuk na rodzaj)


Ponadto
Remedium Lodu
Biel Feniksa
Rudzik Płowy
Pieśń Apokalipsy
Za nieocenioną pomoc w przeprowadzaniu tego eventu otrzymują po żetonie srebrnym. Dziękuję! :)

Temat pozostawiam otwarty, bo z tego co widzę to dorosłe smoczaki teraz czeka decyzja co z postawionym przed nimi fantem zrobić. Jak będziecie gotowi na mój odpis, pingnijcie na discordzie czy wyślijcie PW :) Pamiętajcie, ze wasze kalectwa utrzymują się do momentu wykorzystania kulki na was samych!

[Kaltarel]

Na Skałach Pokoju wraz z pozostałymi smokami został tylko Nauczyciel. Kompletnie zignorował on zniknięcie duszków. Jakby pochłaniały go wyższe problemy. Dalej ignorował wszystkie pytania, wątpliwości, apele, irytujące piszczenie młodocianych głosów.
Tylko Wronka mogła mieć jakieś podejrzenie tego, co pochłaniało Nauczyciela. Bowiem jego ślepia przez cały czas odkąd Wronka tu przybyła, wbite były właśnie w nią. Milcząco. Pozornie niegroźnie. Bo w ślepiach Kaltarela na próżno byłoby szukać groźby śmierci. Nakazu oddania. Padnięcia plackiem przed nim i błagania o wybaczenie. O nie. Tego nie było.
On po prostu patrzył.

[Dymiące Zgliszcza]

Mentiroso przytulił się bezceremonialnie do uzdrowiciela i zmierzył krytycznym wzrokiem sposób, w jaki tamten podchodzi do swojej kulki.
– Tylko jej nie połykaj! – pisnął, nagle przerażony, że Remedium może wpaść na taki pomysł. W końcu trzymał artefakt tak blisko pyska. Pisklak przeniósł wzrok na Dadu i uśmiechnął się szeroko do niego. Reszta wydarzeń, pojawiający się bogowie i znikające duszki, trochę skonfundowała malca. Patrzył na to wszystko z ekscytacja w słonecznych oczach i podrygiwał w rytm jakiejś melodii, która wybrzmiewała w jego głowie. Próbował uśmiechać się do wszystkich naraz, przylgnięty do boku Remedium, wiedząc, że choć tego nie rozumie, jest częścią czegoś wielkiego.
Zmarszczył czoło na chwilę, przypominając sobie, że w jego drużynie był jeszcze Marduk. Nie wrócił z nimi. Poszukał wzrokiem Moiry, dla pewności, znalazł Szlachetną, w której stronę podbiegł, machając długim ogonem.
– Przepraszam, że byłem taki niegrzeczny – wymamrotał, przytulając się do łapy smoczycy. – Po prostu chciałem, żeby on miał swój nos z powrotem, nie chciałem żebyś była zła – pociągnął lekko nosem, wskazując ruchem łebka na Uzdrowiciela.

[Pacyfikacja Pamięci]

Głupie i bezużyteczne. Przesłodzone serduszka maluteńkich, niewinnych, dobrusich smoczków działają tak wyuczenie, czy po prostu nikt się nie spostrzegł przy ich narodzinach i nie ukrócił ich borykań z życiem i jest teraz za późno? Przednie zęby Wronki pozwoliły sobie na odrobinę światła dziennego, malusio, nieprzesadnie. Sama ona spojrzała z politowaniem na swoich rówieśników i o jeden starszych rangą. I na co im to było? Czy będą szczęśliwi oglądając jak ich dziadziuś czy babunia pożyją jeszcze pięć dni z odzyskanym zmysłem, póki nie padną, nie osiągawszy niczego, o czym mogłyby śpiewać wnuki ich wnucząt? Oby, bo jeśli nie, całe to boskie przedstawienia zda się na nic. A mogli uczestniczyć w podróży do wielkości. Przykro patrzeć na tak zmarnowany potencjał.

Istnieje gdzieś głęboko w każdej patrzącej istocie takie przeczucie, które podpowiada, kiedy podobne im stworzenie zawiesi na nich własny wzrok; i tak też teraz spojrzenie Wronki zostało wpółświadomie poprowadzone ku ślepiom ciemnego Giganta. Co starały się jej przekazać? Jak wiele niedoszły bóg wie? Bo jeśli nic a nic póki nie odwiedzi swojej groty, to dobrze – może bałagan i kradzież uda się zwalić na Hexaris? Pięknooka zniknęła z leża i nie wróciła na Skały. Podejrzane. Ale jeśli wie o każdym postawionym w jego domu kroku... Czy będzie chciał wyegzekwować konsekwencje płynące z dokonywania zbrodni? Och, trzeba się będzie po prostu przeczekać. Nic innego nie pozostaje, naprawdę.
Żółte oczy Wronki jak gdyby nigdy nic wpatrzone były w Nauczyciela. Cała jej postawa była tak pusta – nie tajemniczo, nie ciekawie, a najzwyczajniej w świecie jakby pisklę nie miało w sobie niczego, czym mogłoby siebie reprezentować, żadnej głębszej refleksji która mogłaby przebijać się przez zwierciadełka duszy. Też sobie po prostu patrzyła.

Trwało to zaledwie moment, bo pysk Wronki nagle został przecięty w poprzek uśmiechem, a przymrużone tak oczy zerwały kontakt, by odwrócić się do towarzyszy. Czy był to złośliwy uśmieszek ooooch, ależ nie ma za co, głosowanie na ciebie było samą przyjemnością? Czy Wronka była po prostu rozbawiona zaistniałym wykorzystaniem okazji, albo urokiem chciała ułagodzić odbiorcę? Nie mnie rozmyślać.
– Nie mam wam nic za złe. – córka Ognia zwróciła się do Urojonej Łuski i Kalejdoskopowego Kolca i była to najpiękniejsza pochwała, na jaką była w stanie się ponieść. Ich uszy i tak już napchane słodyczą do granic poprzez słowa zjawek, nie było sensu dokładać tego paskudztwa – starczy już sam fakt, że i głos Wronki był niezwykle... pogodny,
– Powtórzmy to kiedyś, hm? – uniosła łeb by zaakcentować hm, tym razem wyjątkowo nie był to żaden gest zaznaczenia wyższości.

[Melodia Ciał]

Westchnął cicho ale niczego nie powiedział, decyzja została podjęta, po części cieszył się że smoki odzyskają zmysły ale po części się bał, ba ! Był przerażony tym co może się tutaj stać po upadku bariery, nieubłaganym upadku jak wynika z obrotu sytuacji. Cóż, trzeba było wreszcie opanowac swoją maddarę i szkolić się do walki bo o ile dobrze pamiętał z życia za barierą, tamtejsze smoki nienawidziły wszystkiego co się rusza. Po chwili stanął naprzeciw Biel Feniksa i wykonując wskazówki duszki, podał kulkę mocy członkini swojego stada.
Kiedy upewnił się, ze jej głos wrócił na miejsce, uderzyła w niego ogromna, przytłaczająca fala myśli i wspomnień, całkiem niedawnych. Daleko stąd, pod dębem z którego pochodziła kula mocy i dziwna gałązka w gardle Bieli, leżało wciąż ciało Tembru Ognia. Smok westchnął głęboko, nie było sensu mówić Bieli skąd wyciągnął jej utracone zmysły, więc pożegnał się z nią krótko i ruszył w kierunku dębu, musiał zanieść ciało swojego ojca na tereny jego stada, nie pozwoli gnić mu pod drzewem w dziczy.

[Nakrapiana Gwiazdami]

Niebieskołuska odetchnęła z ulgą, gdy usłyszała słowa Remedium. Obawiała się, że granatowołuski nie zechce przyjąć kulki, jednak całe szczęście nic takiego się nie stało.
Utkwiła jednak wzrok w zanikających duszkach, próbując zrozumieć przyczynę ich znikania. Nic nie przychodziło jej do głowy, dodatkowo z rozmyślań wytrąciło ją przybycie kolejnego duszka i niespodziewana nagroda. Wpatrywała się przez chwilę ze zdziwieniem w jedzenie, jednak zaniepokojona ostatnimi słowami podejrzanego duszka Szlachetna ponownie podniosła na niego wzrok, chociaż nikogo tam już nie było.
Mimo nurtujących ją pytań, na które nie znaleźli jeszcze odpowiedzi, Toffinka poczuła lekką ulgę, gdy duszki zniknęły. Chociaż wcale tak nie było, smoczyca miała wrażenie, że wszystko się już skończyło i znowu będzie dobrze. Dlatego obejrzała się z radością w oczach po obecnych, dostrzegając kierującego się w jej stronę czerwonołuskiego. Słysząc jego słowa Adeptka uśmiechnęła się ciepło i opuściła łeb, aby przytulić małego syna Iluzji.
– W porządku, Menti, wybaczam ci. Ale postaraj się mnie tak więcej nie martwić, dobrze, mały psotniku? – Szlachetna liznęła Menti'ego czule w czoło, po czym uśmiechnęła się wesoło.
W głębi duszy smoczyca wiedziała, że nie powinna się rozluźniać, zanim wszyszkie sprawy zostaną rozwiązane, ale nie mogła powstrzymać się od uśmiechu.
Chciała dać wszystkim otuchy, pokazać, że są silni i poradzą sobie bez bariery i Nauczyciela. Gdyby tak nie było, to czy byliby w stanie się tu dzisiaj zebrać?

[Sztorm]

Inurta zaćwierkała radośnie. No i misja ukończona. Rzuciła okiem na Remedium, myśląc czy odpowiednio zachowa się z kulką. Następnie przeniosła wzrok na Rudzika i otarła się o jego łapy, jak kotka. Cieszyła się. Smoki mogły odzyskać co utracił. Duszki wyraźnie były z nich zadowolone, skąd inaczej te wszystkie dobra? A stary czarodziej będzie znowu widział. Był tak miły, delikatny i opiekuńczy, że serce małego pisklęcia kroiła się na myśl, że mógłby pozostać ślepy. Zamruczała trącając go czule nosem.
Obróciła się następnie w stronę ziemnego pisklęcia. Nigdy jakoś nie załapała jego imienia. Ale był dobrym towarzyszem w przygodzie. Wyszczerzyła do niego radośnie kły i zaryczała triumfalnie. Tak! Dokonali tego, prawie całkiem we dwoje. Następnie podeszła bezceremonialnie do samczyka i objęła go skrzydłami, jednocześnie kładąc mu pysk na ramieniu. Zaćwierkała cicho i westchnęła. Była to tylko chwila, jednak choć krótki, ciepły uścisk malutkiej smoczycy był szczery i serdeczny. Wydała z siebie wesołe ryki na pożegnanie i biegła do reszty ze swojego stada. Z rozpędu wpadła na plecy Mentiego, rechocząc jak zły chochlik. Rozglądała się za Madrukiem, który ją tu przyprowadził. Kaskada pewnie odchodziła od zmysłów.. Zanim na dobre się wszystko skończyło, ona wracała już do domu.

// Inka ucieka. Dzięki wszystkim za świetną fabułę (; zawsze chętna popisać gdzieś na wspólnych "kilka księżyców później", jak ktoś chce, piszcie na PW

[Remedium Lodu]

//tl;dr, to tylko rozważania na temat odejścia duszków, poza ostatnim akapitem

  Przekrzywił nieco łeb, słysząc słowa Dadu. Z perspektywy Uzdrowiciela to, co powiedział duszek tworzyło kilka czasem wręcz sprzecznych wniosków, Dadu jednak słynął z dobroci. Skoro twierdził, że kula nie zaszkodzi Kobaltowi, musiał być o tym przekonany, smok zaś mógł raczej tylko pomarzyć o wrażliwości magicznej istoty transcendentnej.
  Westchnął cicho, do rytmu falującego ciągle ogona, gdy duszki poczęły tracić materialną formę. Pożegnanie Naqimii niosło w sobie pewną… ostateczność. Czyżby byty te z jakichś przyczyn wycofywały swoją bezpośrednią obecność na dobre? A może jest to pewien odnawiający się cykl? Zachowanie Riromiego tylko zaostrzało rozważania, którym oddawał się Lód obracając w zamyśleniu między szponami odzyskany fragment samego siebie.
  Gonił za odpowiedziami na sytuację bogów i fundamentalnymi przyczynami napaści od piątego księżyca, gdy wpadł z Darem i Lonusso na ślady Giganta. Od tamtego czasu praktycznie stał w miejscu, a wszelkie próby zdobycia konkretnych informacji spełzły na niczym. Podrzucił nieznacznie kulkę i pozwolił jej się turlać pomiędzy szponami, naprzemiennie podsuwając je pod uwięziony w ciągłym spadku obiekt. Czyżby bogowie i duszki świadomie wycofywali się ze świata? Tylko w takim razie skąd Pomusz jm w świątyni, skąd słowa napastniczki w Wodzie? Świat, w którym istoty nadsmocze działają niebezpośrednio byłby inny. Nie gorszy bynajmniej, lecz dobrze byłoby w końcu mieć pewność, czy Wolni powinni się przejmować sytuacją bogów, czy skupić się całkowicie na zagrożeniu wobec samych siebie które- przynajmniej na razie- nie wystawiało ku nim jawnie szponów.
  A może duszki wycofują się po to, by ich moc była poza zasięgiem śmiertelnych? Hipoteza jego i Śliskiego o wykorzystywaniu mocy bogów i duszków wbrew ich woli znów wypłynęła na wierzch. Jak mają nie gonić za odpowiedziami dotyczącymi kwestii istot wyższych, kiedy kwestie te są ściśle powiązane ze smokami? To był bodaj najsilniejszy argument za tym, by smoki nie miały bezpośredniego kontaktu z nadprzyrodzonymi, poza własną maddarą czy świątynią. Albo musieliby posiąść głębsze zrozumienie natury boskiej, co z pewnych przyczyn nie było wolą panteonu Immanora.
  Zgodne syknięcie i kiwnięcie łbem było odpowiedzią dla Mentiego. – Bez obaw, nie połknę tego. Z resztą… będziesz tak dobry i dociśniesz mi tą kulkę do piersi? W końcu to tobie zawdzięczam odzyskanie tego, co tkwi wewnątrz. – wyciągnął obiekt ku czerwonemu samczykowi, samemu siadając na ziemi i opuszczając tors na wysokość młodzika. Sam skupił się na źródle, zdecydowany dokładnie zbadać proces, który zajdzie w chwili wchłaniania własnego fragmentu. Może będzie w stanie określić ulokowanie tej mocy w ciele? Możliwość wyciągnięcia jej na zewnątrz skoro jest tak silna, że cztery przywróciłyby wolność Kaltarelowi, otwierałaby wiele możliwości w jego badaniach, a może nawet leczeniach.

[Dymiące Zgliszcza]

Mentiroso stęknął, gdy Inu wpadła na jego grzbiet, ale zniknęła zanim zdążył jej oddać. Wzruszył więc barkami i uśmiechnął się wesoło do Szlachetnej. Cieszył się, że się na niego nie gniewała.
– Obiecuję – pisnął, choć wiedział, że to nie do końca wiążąca obietnica. Psoty się go trzymały jak nic.
Wrócił potem do Remedium, by zobaczyć, czy Uzdrowiciel połknął kulkę, wbrew radom czerwonołuskiego.
Gdy dorosły Wody poprosił go o pomoc, przyjął kulkę w przednie łapki i stanął na tylnych, opierając się na piersi Remedium, do której teraz przylegał artefakt. Przesunął się trochę, szukając miejsca bardziej zbliżonego do serca i pchnął, patrząc w skupieniu na obie przednie łapy, wciskające kulkę w łuski lekarza, ładnie kontrastujące się kolorem z jego własnymi

[Pieśń Apokalipsy]

Smoczyca z lekką dumą spojrzała na grupę. Kula więc ma zwrócić to co zostało jej zabrane? Uśmiechnęła się zadowolona teraz o wiele bardziej. Tak. Aerthas jest zadowolona!
– Dzikuje – Powiedziała nieco niepewnie ponieważ ciężko mówi się bez słuchu.
-Pomóżcie mi. – Wskazała na kulę i na swoją pierś. Poprosiła o to młode smoki by miały dodatkową frajdę z tego, że smoczyca została uleczona. Niech przyłożą do tego łapę. Mają niepowtarzalną okazję.

[Nierozważny Duch]

Ostatecznie większość zgodziła się na to, aby pomóc okaleczonym dorosłym. Reth nie wiedział, czy w ten sposób na zawsze stracą szansę na naprawienie bariery i co ma ten czarny smok do całej sprawy. Duszki powiedziały, co miały powiedzieć i obdarowały ich mięsem. Miła niespodzianka po tych wszystkich dziwnych rzeczach, przez które musieli przebrnąć. Zanim jednak mógł w ogóle myśleć o zbieraniu podarunku, chciał przywrócić Aert słuch.
Uśmiechnął się do smoczycy, kiedy ta im podziękowała, a na prośbę odpowiedział kiwnięciem głowy. Z racji, że to on trzymał kulę, to i on musiał podejść do czarodziejki i przystawić ją do jej piersi. Ostrożnie, ale bez wahania, umiejscowił magiczny twór koło serca Aert. ~Powiedz jak coś się zmieni~ powiedział jej mentalnie, bo wciąż nie wiedział, czy to rzeczywiście zadziała. Przecież duszki mogły ich oszukać i smoki pokrzywdzone zostałyby już takie na zawsze.

[Tejfe]

Kiedy Reth przykładał kulę do piersi Aerthas, Tejfe się do niego dołączył i obaj położyli łapy na ciele samicy. Jeszcze niedawno prawie tak wsadzili kulę do Skały na Wyspie na Jeziorze. Cieszył się, że udało im się jednak zmienić decyzję, że opamiętali się w porę.
Teraz będziesz zdrowa.– pomyślał wlepiając w siostrę spojrzenie pełne braterskiej miłości.

[Rudzik Płowy]

Smoki wolały wybrać swoje zdrowie niż poświęcenie, by uratować to, co się traciło. Być może rzeczywiście mieli rację? Być może, jeżeli przyszłość będzie łaskawa, zdrowie pozwoli im na uratowanie czegoś więcej?
Trzymał kulę, w której skupiona była jego cealm'io i z jakiegoś powodu wahał się co powinien zrobić. Oddać ją komuś lub czemuś, nawet, jeżeli jego cząstka to zaledwie ziarnko piasku na pustyni, czy postąpić tak, jak inni dorośli?... Ah, przecież umawiali się inaczej. Sam dał słowo.
Trzymaną kulę mocy oparł o swoją pierś, następnie wciskając ją jakby chciał wepchnąć ją prosto do swojego serca. I choć uczucie nie należało do najprzyjemniejszych, zamknął swe ślepia i próbował. Do skutku. Dopóki magija wróciła do niego, a piwne ślepia wyzbyły się ślepoty.
Mercaer'te, Inurta. Esseath aen braewennas Teirwedd.