Srebrzysty staw

[Echo Istnienia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Pisklę skoczyło na równe łapy. A przynajmniej chciało skoczyć na równe łapy, bo zachaczyło o jakiś złośliwy kamień bądź korzeń i wylądawało zadem w płyciźnie.
Przekrzywiła głowę, żeby lepiej widzieć co ją tak zaskoczyło- przed nią znajdował się ciemny, futrzaty smok. Był cały w plamach, głównie czerwonych (czerwony!!!) ale miał on też jaśniejsze łaty. Szkarłat widziała co najmniej 3 białe plamy.

Plamisty nazwał się Księżycowym Kolcem, powiedział, że woda może być zdradliwa. ( Szkarłat całym sercem się zgadzała) i zapytał pisklaka o imię.

–Jestem Szkarłat – odpowiedziała, cały czas przyglądając się Plamistemu. Chyba miał tylko 3 jasne plamy.
Zaraz po tym, jak pisklę zdecydowało, że więcej jasnych łat nowy smok nie posiada, zorientowało się że siedzi w wodzie i wyskoczyło na brzeg jak poparzone. Otrząsła się, popatrzyła chwilę na wodę z wyrzutem i zwróciła swoją uwagę z powrotem na Plamistego
– a ty potrafisz pływać? –

[Poszept Nocy]

Uśmiechnął się ciepło widząc pisklęce harce i zamieszanie. Pięknie energiczny przykład młodego smoka.
– Miło Cię poznać Szkarłacie. – Poprawił ułożenie pierzastych skrzydeł przy bokach. – Owszem, potrafię. Mogę Cię nauczyć jeśli chcesz.
Zaproponował, jednocześnie wchodząc na płyciznę stawu. Woda sięgnęła mu nieco ponad nadgarstki. Była jeszcze zimna, owszem – Biała Pora dopiero się skończyła – ale Złota Twarz pięknie oświetlała Zagajnik pomimo wszechobecnych drzew i grzała futro i łuski.

[Echo Istnienia]

Pisklęciu zabłysło w oczach – Jeśli to nie byłby problem, to ... chyba chciałabym się nauczyć –
Nerwowo ruszyła ogonem, wszyscy w jej nowym stadzie potrafią pływać, i nikt się specjalnie wody nie boi.
Powinna się nauczyć, lepszej okazji nie będzie.
I woda tu nie jest aż taka zła. Przyjemnie chłodna i taka spokojna...
Oraz Plamisty wygląda na bardzo miłego... Tak.
–Zdecydowanie chciałabym się nauczyć – odpowiedziała

[Poszept Nocy]

– Żaden problem. – Zapewnił czerwonołuską, z ciepłem w sercu przyjmując błysk w jej oku.
– Zapraszam w takim razie do wody. Wejdź na tyle głęboko by sięgała Ci jak najwyżej, ale tak by nie utracić gruntu pod łapami. Zawsze trzymaj łeb ponad powierzchnią. Ogon nieco rozluźnij, trzymaj na równi z kręgosłupem – jest on Twoją przeciwwagą i jego ruchami zapewnisz sobie równowagę.
Mówił spokojnie i wyraźnie, ciepłym i pełnym cierpliwości tonem. Stanął w wodzie nieopodal tak, by miała dużo miejsca ale czuła jego obecność – być może przyniesie jej to zapewnienie, że w razie czego ją wyłowi.
– Gdy poczujesz się pewniej spróbuj oderwać łapy od dna i zacząć nimi machać. Przednie powinny zataczać lekkie kółka, by wypychać wodę do tyłu. Możesz złączyć palce, by tworzyły coś na kształt płetwy. Zadnimi zaś kopiesz łagodnie wodę za siebie.

[Echo Istnienia]

Powoli, wbrew sobie pisklę weszło do wody, trzymało głowę najwyższej, jak tylko mogło.
Plamisty patrzył, raczej nic się jej nie stanie, prawda?

(tylko dlaczego tak ufa obcemu smoku? Papa byłby zawiedziony)

Stanęła gdy woda sięgnęła jej barków. Wyprostowała ogon i wzięła głęboki wdech, ...potem drugi... trzeci...

(tylko, że papy tutaj nie ma)

Weszła głębiej, woda zalała jej całe torso i połowę szyji. Obrocila się w stronę Księżycowego Kolca, wzięła ostatni wdech, przymknęła oczy... rozluźniła nieco ogon i zaczęła przebierać wodę przednimi nogami. Po chwili dołączyły do tego kopnięcia, których łagodnymi to chyba nawet ślepy i głuchy by nie nazwał.
Nie było w tym ani ładu ani składu. Pisklak wyglądał bardziej jak tonący czerwony szczur (i tak się czuł) niż jakikolwiek pływak. Woda chlapała na wszystkie strony, poprzednia cisza i spokój stawu zostały zakłócone, ale Czerwonołuska brnęła do przodu.
I brnęła...
Aż zaczęła drapac szponami o dno jeziorka. Stanęła wtedy, wyprostowala się i usmiechnęła szeroko do Plamistego
Ona płynęła! Ona!

[Poszept Nocy]

Widząc jak czerwonołuska samiczka wchodzi do wody uśmiechnął się do niej ciepło, zachęcająco. I z zadowoleniem obserwował jej dalsze poczynania.
– Wspaniale Ci idzie! Pamiętaj, nikt nie wykluł się ekspertem w żadnej dziedzinie. Trening czyni mistrza. – Zachęcał samiczkę której naprawdę szło coraz lepiej z każdym ruchem łapy. – Spróbuj znaleźć rytm w którym będzie Ci najwygodniej poruszać łapami. Może być to na przykład oddech. Wdech – po dwa machnięcia przednimi i zadnimi łapami na zmianę. Wydech – tak samo.
Miał nadzieję, że jego wskazówki pomogą Szkarłatowi.
– Płyń dalej i spróbuj zatoczyć koło. By skręcić musisz wygiąć ciało, traktując łeb jako ster. Zrób z szyi i tułowia łuk wyciągnięty w tą stronę, w którą chcesz skręcać. Łapami ruszaj pod lekkim kątem, by lepiej zagarniać wodę za siebie. A ogonem balansuj dla utrzymania równowagi.

[Echo Istnienia]

Samiczka skinęła głową, nie przestając się uśmiechać. Była zachwycona samym procesem zdobywania nowych umiejętności, uczyła się. Naprawdę się uczyła.
Weszła głębiej – czuła się już pewniej w wodzie – i ponowila próbę. Tym razem pamiętała o połączeniu palców, przynajmniej na początku, i próbowała robić tak, jak mówił Plamisty. Wdech, wydech, wde – poczuła jak woda wpycha jej się do nosa i głębiej. Przez chwilę ogarnęła ją panika ( woda rwie ciągnie rzuca ) ale gdy poczuła dno pod nogami i wykaszlała płyn, uspokoiła się. Pooddychała chwilę powietrzem oddalonym od wody i ponownie zanurzuła się.
Nauczy się.
Po pewnym czasie, wypełnionym pokracznym wykręcaniem ciała, chaotycznymi kopnięciami wody, okazjonalnymi zachłyśnięciami wodą, nieudanymi eksperymentami w znalezieniu rytmu i wskazówkami Plamistego, Szkarłat powoli zaczynała więcej pływać niż się topić. (przynajmniej jej się tak wydawało)
Pisklę kopało obydwoma tylnimi nogami na raz, przednimi na zmianę, a temu towarzyszyły wygięcia tułowia, ogona oraz szyji na lewo i prawo. Ogólnie pisklak odkrył, że ogon bardzo dużo daje, w tym całym pływaniu.
Dalej miała problem ze skręceniem, zapewne dlatego, że pływała wijac się, i za każdym razem jak wyginała się w jedną stronę, to coś jej kazało zaraz wygiąć się w drugą, ale jakoś dawała radę. Jej nowy styl pływania wyglądał (przynajmniej w jej wykonaniu) co najmniej dziwnie, ale jakoś działał.

[Poszept Nocy]

Księżycowy Kolec musiał powstrzymać się przed natychmiastową reakcją gdy Szkarłat zachłysnęła się wodą. Widział że daje sobie radę i czasem trzeba było wypluć trochę cieczy by nauczyć się pływać, ale odruch ratowania był u niego silny.
– Pięknie Ci poszło. Wyjdź na brzeg i odetchnij trochę. – Pochwalił czerwonołuską z uśmiechem. Sam sprawnie wyciągnął się na brzeg i otrzepał z wody. – Nigdzie mi się nie spieszy. Może chciałabyś nauczyć się czegoś jeszcze?

// Raport Pływanie I.

[Echo Istnienia]

Szkarłat uśmiechnęła się gdy usłyszała komplement i śladem swojego nauczyciela wyszła na brzeg. We wodzie nie czuła się zmęczona ale na powierzchni jej nogi stały się jak z galarety. Położyła się więc i popatrzyła na Plamistego. Nauczył ją pływać i dalej proponuję naukę, była naprawdę wdzięczna. (ostatnio nic tylko jest wdzięczna)
– dziękuję za naukę, naprawdę dziękuję -przekrecila głowę w zamyśleniu. Gdyby ktoś potrafił zobaczyć jej myśli w tym momencie, to ujrzałby pędzący potok i dwa małe uciekajace smoczątka- chciałabym być...szybsza... – jest zmęczona, ale spokojnie może dalej ćwiczyć, tylko musi chwileczkę odpocząć. Będzie też musiała potem jakoś wrócić do stada, ale chyba aż tak się nie wykończony. A poza tym Szkarłat nie jest smokiem, który potrafiłby zrezygnować z okazji nauczenia się czegoś nowego.

[Poszept Nocy]

– Szybsza, hmm? – Mrugnął pogodnie do Szkarłatu, czując dumę na widok jej chęci do nauki. Widać było w końcu zmęczenie po pływaniu. – Coś na to poradzimy. Rozstaw równo łapy i stań na nich wygodnie. Podnieś ogon na wysokość grzbietu, by nie szurał po ziemi. Obniż minimalnie łeb. Tyle Ci dobrze, że nie musisz się martwić skrzydłami.
Komentował wesoło.
– Po przyjęciu takiej postawy zacznij iść do przodu, rytmicznie przekładając łapy. I spróbuj przyspieszyć, coraz szybciej stąpając. Uważaj by się nie potknąć o nic. Podobnie jak w pływaniu korzystaj z ogona by utrzymywać równowagę!

[Echo Istnienia]

Szkarłat wstała, i zrobiła tak jak jej powiedziano. Rozstawiła odpowiednio nogi, wyprostowała ogon, obniżyła głowę i zaczęła iść, progresywnie robiąc większe i częstsze kroki. W przeciwieństwie do pływania bieganie przychodziło jej naturalnie. Nogi, mimo że zmęczone, były silniejsze niż kiedyś. Piskak pragnął biec szybciej. I szybciej. Zaczął bardziej skakać niż chodzić. Wybicie tylnymi, przednie do przodu, złapać ziemię i jednocześnie przekładać tylnie do przodu. Przednie do tyłu. Wybicie tylnimi, i tak w kółko.
Po chwili jednak samiczka musiała zwolnić, serce waliło jej w piersi i zrobiło jej się gorąco. Oddychała ciężko, ale była zadowolona. Jest szybsza niż wtedy.

[Poszept Nocy]

Przekrzywił delikatnie łeb, obserwując hopsanie Szkarłatu.
– Bardzo ciekawy sposób! Ale widzę że wymagający sporo energii. Może spróbuj nieco inaczej – stawiaj łapy na zmianę. Prawa przednia, lewa tylna, lewa przednia, prawa tylna. Będziesz mniej się męczyć. Nie musisz też od razu pędzić – trucht w zupełności wystarczy na początek. Spróbuj! – Zachęcił samiczkę. – A żebyś nie odbiegła ode mnie za daleko, postaraj się również skręcić. Podobnie jak wcześniej pływając, szyję i tułów wygnij w łuk. Tym razem jednak ogon będzie balansować po drugiej stronie.
Srebrne ślepia czujnie śledziły poczynania Szkarłatu.

[Echo Istnienia]

Szkarłat musiała przyznać Plamistemu, że może skakanie nie było najbardziej efektywnym sposobem biegania, ale to nie znaczy, że nie było fajne. (bo było bardzo fajne)
Odetchnęła chwilę i zaczęła się rozpędzać. Przednia lewa, tylna prawa, przednia prawa, tylna lewa. Tym razem biegła wolniej.
Skierowała szyję w lewo i wygieła ciało, tak jak jej powiedziano. Nogi jakoś tak same wiedziały co robić, i samiczka po chwili była już w trakcie drugiego kółka wokół swojego nauczyciela. Podobało jej się to. Jej ogon pomagał jej utrzymać równowagę, a pazury zapobiegały ślizganiu.
Przednia lewa, tylna prawa, przednia prawa, tylna lewa. Iii skręt. Pisklak nie męczył się tak bardzo jak wcześniej, ten styl biegania zdecydowanie był bardziej wydajny od jej pierwszego

[Poszept Nocy]

Zmiana kolejności ruchu łap znacznie pomogła Szkarłatnej. Przestała podskakiwać jak żaba, a zaczęła przyjemnie kłusować.
– Dokładnie tak! Poszło Ci znakomicie. Przy takich ćwiczeniach niedługo wyrobisz sobie kondycję i będziesz śmigała po okolicy. – Obdarzył samiczkę ciepłym uśmiechem. – Myślę, że zasłużyłaś na odpoczynek. Ale jeśli chcesz, mogę poopowiadać Ci trochę o Wolnych Stadach.
Szkarłat złapie oddech, a Księżycowy zanurzy głowę w chmurach. Lubił historie i legendy.

// Raport Bieg I.

[Echo Istnienia]

Szkarłat wykończyła się nauką biegania bardziej, niż myślała, ale to nie powstrzymało jej od niemalże natychmiastowego przybycia do Plamistego na słowa "Wolne Stada". Bardzo, ale to bardzo chciała wiedzieć więcej. Nie zapytała tylko o opowieści, bo obawiała się, że upokorzy się swoją niewiedzą. Że wszystkie smoki w jej wieku już wszystko wiedzą, a ona nie, bo nie jest stąd.
– Tak, bardzo, bardzo proszę! – energicznie kiwała głową. Ogon wszedł w jakiś dziwny stan, w którym pisklę nawet gdyby chciało, to nie mogłoby go uspokoić (nie chciało)
Bardziej przewróciła się niż położyła niedaleko Księżycowego Kolca (ogon dalej wyprawiał dziwne rzeczy) i poświęciła mu całą swoją uwagę, tak jakby miałby zaraz wyjaśnić niezgłębione tajemnice smoczego świata. Co w sumie dla Szkarłat byłoby niedaleko od prawdy, bo wiedziała o stadach, tylko tyle że są cztery, i że ona jest w wodzie.

[Poszept Nocy]

Akaer powstrzymał się przed rozczulonym spojrzeniem, uznawszy że to już byłoby zdecydowaną przesadą. Nie był starą smoczycą z prawnukami! Entuzjazm Szkarłatu był jednak bardzo zachęcający – Adept wybrał dobry kierunek szkoleń dla siebie.
– Tak jak wiesz, żyjemy na terenach czterech stad – nazywamy siebie Wolnymi. Nasze ziemie przez wiele księżyców otoczone były barierą, którą stworzyła Naranlea, bogini magii. Bariera ta chroniła nas przed obcymi smokami z równin które miały wobec nas złe zamiary, ale ostatnimi czasy tarcza ta słabnie. Niestety nie wiemy jeszcze co będzie z nią dalej. –Zaczął Księżycowy. – Stada są cztery – Ty należysz do Wody, ja do Ognia, a oprócz tego mamy jeszcze Ziemię i Cień. Każde stado ma swojego przywódcę, a przywódca może – ale nie musi! – mieć zastępcę. To są rangi nadrzędne, poza podziałami. Oprócz tego możemy wyróżnić pięć specjalizacji, w zależności od tego czym zajmuje się dany smok.
Starał się mówić spokojnie, powoli i wyraźnie, dając uczennicy czas na przetrawienie wszystkich informacji.
– Ja szkolę się na stanowisko piastuna. Jest to opiekun piskląt, który zajmuje się ich szkoleniem i obroną w razie zagrożenia. Oprócz tego mamy dwie rangi walczące, ściśle związane z obroną stada – wojownika który do walki używa szponów i kłów oraz czarodzieja, walczącego maddarą. Łowcy to smoki które polowania mają w małym szponie – zapewniają mięso dla stada, w szczególności dla uzdrowicieli i smoków które nie potrafią jeszcze samodzielnie zapolować. No i uzdrowiciele, którzy przy pomocy ziół i maddary leczą rany i choroby.
Poprawił nieco skrzydła, grzejąc pióra i futro na słońcu.
– Później możemy wyróżnić dwie rangi uczniów – kleryk szkoli się na uzdrowiciela, a adept na wybraną z pozostałych rang. Do tego mamy pisklęta, czyli smoki młode i nie znające jeszcze podstaw. – Podsumował z uśmiechem. – Czy masz jakieś pytania? Może coś było niezrozumiałe?

[Echo Istnienia]

Pisklę słuchało starszego smoka z wielką uwagą.
Bariera stworzona przez bogini magii (bogini!) Naranlea'e. Zapamięta to imię.
Woda, Ogień, Ziemia, Cień.
Plamisty chce być piastunem.
Przywódca, zastępca (nie zauważyła w Wodzie nikogo, kto mógłby być zastępcą, przynajmniej jej się tak wydaje), piastun, łowca, wojownik, uzdrowiciel i... czarodziej. Czarodziej używający maddary. Czarodziej WALCZĄCY maddarą.
Szkarłat już wiedziała kim zostanie. Chciała się nauczyć korzystać z maddary, och jak bardzo to chciała, ale póki co zdobędzie podstawowe informacje, ma w końcu tak wiele pytań. Czym dokładnie jest maddara, jak z niej korzystać? W jaki sposób działa bariera, czy potrzebuje jakiegoś źródła mocy, co to znaczy, że słabnie? Kim jest Naranlea, czy jest więcej bogów, co robi z niej bogini akurat magii? Bo tak, bo jest niezwykle uzdolniona w magii, bo ona wymyśliła magię, bo ona jest magią? Jak zostać czarodziejem, kiedy można zacząć się uczyć, co trzeba potrafić, jakie są obowiązki i wiele, wiele więcej.
Na szczęście nic nie powstrzymuje jej od zadania ich wszystkich, tylko jakieś musi być pierwsze, och ale które? (Szkarłat teraz będzie musiała obejrzeć tą barierę z bliska, jak już będzie mniej bezbronna i mądrzejsza) Przydałoby się też więcej wiedzieć o stadach, o relacjach między Wodą, a innymi, i np zwyczajami w reszcie. Głupio by było obrazić kogoś przez niewiedzę.
Ale to potem, magia ma pierwszeństwo.
– Będziesz bardzo dobrym pistunem -powiedziała cichutko swoim skrzeczącym głosem w ziemię. I naprawdę tak myślała, nawet w całej plątaninie pytań o magii i bogach, przebłyskiwała myśl "Plamisty jest dobrym nayczycielem". To coś znaczy. I to coś jest całkiem spore.
Myślała nad swoim pierwszym pytaniem przez jeszcze parę sekund, kiedy podniosła głowę i zapytała głośniej – Kim jest Naranlea? – miała nadzieję, że przy odpowiedzi przeplotą się też informacje na temat innych bogów (jeśli są, ale jeśli Naranlea jest boginią czegoś, to znaczy, że muszą też być bogowie innych rzeczy) i co najważniejsze magii.

[Poszept Nocy]

Srebrne ślepia spojrzały czule na Szkarłat, gdy odezwała się po raz pierwszy po jego wywodzie.
– Dziękuję. Bardzo się cieszę, że tak uważasz. – Odparł szczerze, uśmiechając się szeroko. Był w końcu jeszcze młodzikiem, starającym się bardzo by być dobrym nauczycielem. Nie miał księżyców doświadczenia jak Cioteczna Kołysanka.
– Naranlea to bogini, jedna z trzynastu opiekunów Wolnych Stad. Jest patronką maddary i to ona przekazała ją smokom. – Zaczął ochoczo, a ślepia zaiskrzyły mu przejęciem. Bardzo lubił opowieści o patronach Wolnych. – Immanor to bóg który stworzył smoki. Ma piątkę rodzeństwa: Kammanora, Nenyę, Thahara oraz Tarrama, który został wyklęty za złe postępki i uwięziony w ciele innego boga, Erycala. Dwaj synowie nimfy to Viliar i Valanyan. Immanor ma trójkę dzieci: Naranleę, Nytbę i Uessasa. Naranlea urodziła zaś Lahae i Erycala. Można zobaczyć ich posągi w Świątyni, niedaleko. Teraz nie odpowiadają, ale zgodnie z historiami starszych kiedyś często rozmawiali z modlącymi się smokami czy zsyłali dary.

// Raport Wiedza I.

[Echo Istnienia]

Młoda smoczyca, mimo że się starała miała problem z uporządkowaniem wszystkich nowych informacji. Chciała pytać się o więcej, ale to chyba na nic się by nie zdało. Była wykończona, po tym krótkim czasie w bezruchu zaczęły ja boleć nogi, grzbiet, szyja i nawet ogon. Oraz miała problem ze skupieniem się. A musi jeszcze wrócić do obozu.
Chyba dzisiaj już się więcej nie nauczy, i tak po dzisiejszym dniu potrafi pływać, biegać i wie więcej o Wolnych Stadach. Na pewno nie spodziewała się, że jej wyprawa zaowocuje czymś takim, a wszystko tylko dlatego, że przypadkowy smok podszedł do niej w przypadkowym miejscu.

Chyba powinna już zacząć kierować się w stronę obozu.

Przekręciła głowę i popatrzyła na Plamistego
– Dziękuję za wszystko, ale ja już chyba powinnam wracać – wstała z cichym jęknięciem, nogi to jej chyba odpadną – jeszcze raz dziękuję i...
do zobaczenia – lekko skłoniła głowę. Miała nadzieję, że tym gestem okaże chociaż odrobinę tego, jak bardzo jest wdzięczna.

[Poszept Nocy]

– Nie ma za co, cieszę się że mogłem pomóc. – Odparł zgodnie z prawdą. Szkarłat była bardzo dobrą uczennicą, starając się pomimo zmęczenia.
– Do zobaczenia! –Młody samiec odprowadził czerwonołuską spojrzeniem, mając nadzieję że bezpiecznie dotrze do obozu swojego stada. Teraz przynajmniej mogła uciekać biegiem przed drapieżnikami. Wstał powoli i otrzepał futro z kurzu. Nic tu po nim. Wyskoczył w powietrze i już po chwili był małą, ciemną plamą lecącą w stronę terenów Ognia.

[Szarpiący Obłoki]

Trawa błyszczała w świetle niepełnej tarczy księżyca, zroszona niedawnym deszczem. Powietrze było nieruchome, ciężkie od wszędobylskiej wilgoci i od czasu do czasu, jedynie dźwięk spadającej z liści kropli przecinał lepką ciszę. Deszcz, również na czarnych łuskach Obłoku zostawił swoje pamiątki w postaci połyskliwych pasm wilgoci. Poznaczył boki uzdrowiciela, wcześniej smagane mokrymi liśćmi, gdy przedzierał się przez krzewy. Teraz, łuski podobne srebrzystej trawie, błyszczały w świetle rozsianych po firmamencie gwiazd.
Samiec szedł powoli ku niezmąconej tafli stawu, w którym przeglądało się niebo. Dźwięk jego kroków, podobnie jak i miarowego, głębokiego oddechu rozchodził się w ciszy łagodnym szumem. Zbliżywszy się do brzegu, opuścił ozdobioną porożem głowę, i zanurzył pysk w chłodnej wodzie. Na powierzchni stawu pojawiły się delikatne, okrągłe zmarszczki, które drżąc przemierzały taflę, by rozpłynąć się gdzieś daleko, poza zasięgiem wzroku.
Po zaspokojeniu pragnienia, samiec uniósł psyk i zadarł brodę, spoglądając w nareszcie bezchmurne niebo. Ostatnie deszcze sprawiły, że w grocie zamiast leniwego strumyka, miał prawdziwy potok. Jego nieustanny szum drażnił go niemiłosiernie, więc starał się spędzać czas poza jaskinią, szwendając się samotnie po terenach Wody, albo po ziemiach Wspólnych. Dzisiejsza noc była ładna, ale nie był pewien czy zaraz z nieba znów nie lunie znienawidzony deszcz. Nie mógł więc pozwolić sobie na zostanie tu na dłużej, ale ta chwila... była przyjemna.
Przysiadł w mokrej trawie, nie odrywając spojrzenia od nieboskłonu, odkrywając, że widok rozgwieżdżonego nieba działa na niego nad wyraz kojąco.